Σαν ένα ποτήρι κόκκινο κρασί

Τελευταία μέρα του χρόνου. Κάπου στην Αθήνα.
Πρωινό ξύπνημα από το κουδούνι. Για τα κάλαντα. Είχα σχεδόν ξεχάσει πως σήμερα είναι Παραμονή Πρωτοχρονιάς.
Τελευταία μέρα του χρόνου λοιπόν. Βαριέμαι να κάνω απολογισμό. Δεν θα κάνω. Έτσι και αλλιώς το 2008 τα είχε όλα. Και καλές στιγμές και κακές και όμορφες και δύσκολες.

Αν μιλούσαμε με "οινολογικούς" όρους θα έλεγα πως το κρασί του 2008,είχε σώμα, σήκωνε όμως περισσότερη παλαίωση, έβγαζε αρώματα - θα μπορούσε πιο έντονα- και είχε έντονη οξύτητα. Σερβίρεται και μόνο του, αφού δεν έχει τόσες πολλές τανίνες.

Το κρασί του 2009, θέλω να είναι κάπως αλλιώς. Να ξυπνά τις αισθήσεις, να έχει αρώματα από φρούτα του δάσους, να μυρίζει βαρέλι και να έχει πολλές τανίνες. Δηλαδή, ένα full body κρασί που όταν το πίνεις να έχει μια έντονη και γεμάτη επίγευση.

Το 2009 θέλω όχι να μου "φέρει" κάτι. Το 2009 θέλω να μπορώ να "κάνω" κάτι . Να μάθω βλέπω το δάσος αντί το δέντρο. Να μην τα μηδενίζω όλα, απλά επειδή κάτι δεν πάει όπως το θέλω. Να βάζω στόχους και να τους επιτυγχάνω. Να αγαπώ περισσότερο εμένα και να δίνω αγάπη γύρω μου χωρίς ανταλλάγματα. Να λέω "όχι" σε τόσα "μπορεί" (δανεισμένο από Λίνα). Να σβήσω τα "πρέπει" από το λεξιλόγιό μου. Να βάλω περισσότερα "θέλω". Να βάλω τελείες και να κάνω νέες παραγράφους.

Το 2009 να είμαστε όλοι καλά και να ονειρευόμαστε.

Σε φιλώ, καλή σου χρονιά. Με φόρα και τσαμπουκά στα καινούρια.


Υ.Γ1 Παράξενη η Αθήνα αυτές τις μέρες...
Υ.Γ2 Δανεισμένο από τον One of the People. Η ατάκα της χρονιάς: " Είναι κουλή, κουλή, κουλή".

X

Πάντα σκεφτόμουν ότι εκφράζομαι καλύτερα στα αγγλικά παρά στα ελληνικά. Ίσως γιατί υπάρχουν μερικές λέξεις που δεν έχουν μετάφραση.

Ψες με πήρε ο ύπνος στον καναπέ. Έμεινα σπίτι, δεν πήγα σπίτι της φίλης να αράξω, ούτε τράβηξα φίλους μου στα μπαράκια. Κάνω ζωή 70άρας γριάς. Θα ήθελα να βγαίνω κάθε μέρα, θα ήθελα να είχα κόσμο γύρω μου που να ξεσηκωνεται με το παραμικρό, που να θέλει να ζήσει τη ζωή του έντονα. Όχι άλλες "εντός" καταστάσεις. Τι σκατά κάνουμε, μου λες; Dead Can Dance, why can't we?
Και όχι, κουράστηκα να ξεσηκώνω εγώ. Από σήμερα είμαι σε άρνηση. Όποιος θέλει να κάνει κάτι, be my guest. At the worst of cases, θα μείνω σπίτι να βλέπω ταινίες και σειρές. Και δεν μου ακούγεται καν κακό το σενάριο.
Σήμερα ξύπνησα και το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν "I hate fucking Xmas".
Μισώ που τίποτα δεν με γεμίζει, που δεν με ενδιαφέρουν τα δώρα, που χέστηκα αν είναι φωτισμένη η πρωτεύουσα. Και μισώ που πάλι θα είμαι το μαύρο πρόβατο στην οικογένεια, ακόμα μια φορά χωρίς γκόμενο, ακόμα μια φορά η "παράξενη single".
Και να πεις κάνω το wild life...μπα. Δεν μπαλανσάρεται το θέμα. Συνήθως δεν πάει Single and kicking ass Vs Not Single and laying low; Καμία σχέση.
I know what I want, and All These are not "it".

So....You have a Merry Little Xmas....

Υ.Γ1 Πόσο θα ήθελα να άκουγα το "Alice in Wonderland" και να ΜΗΝ ταυτίζομαι τόσο...
Υ.Γ2 Well...

I feel like dancing

Απόλυτα ευτυχισμένες στιγμές - μέσα στον χαμό της δήθεν Χριστουγεννιάτικης ατμόσφαιρας:

• Να ξυπνάς πρωί Σαββάτου, να αλέθεις κόκκους καφέ, να γεμίζει το σπίτι μυρωδιές. Να φτιάχνεις πρόγευμα με την ησυχία σου, να ανάβεις κεριά, να βλέπεις Queer as FolK US Season 3 (sexy guys) και να ξέρεις πως στους δρόμους γίνεται χαμός αλλά εσύ επιλέγεις να φτιάχνεις τις δικές σου εικόνες.
  
• Να αρχίσεις να πίνεις από τις 7, να συμπυκνώνεις μέσα σε 6 ώρες όλα όσα δεν έκανες ολόκληρη τη βδομάδα, να βλέπεις φίλους, να χορεύεις με ροκ μπιτάκια (Hustle Σάββατο βράδι - δεν παίζεται ο DJ), να πίνεις, να πίνεις, να παίζεις μπιρίμπα μεθυσμένη και μετά ξανά ποτό ώσπου αντέχεις. Και τελικά να αντέχεις πολύ.
• Να μπαίνεις σε βιβλιοπωλεία, να φυλλομετράς βιβλία, να αγοράζεις κάμποσα και να διατηρείς μια ανεξήγητη αισιοδοξία πως "αυτές τις γιορτές θα βρω ώρα, θα αράξω στον καναπέ και θα τα διαβάσω όλα".
• Να ανακαλύπτεις πως η λέξη "ρεβεγιόν" δεν παίζει στο προγραμμά σου γιατί εσύ απλά επικεντρώνεσαι στους φίλους και τους δικούς ανθρώπους σου. Χωρίς να αγχώνεσαι με τα comme if faut.
• Να διαπιστώνεις πως ειδικά αυτή την περίοδο μπορείς να ελέγχεις τα θέλω σου. Και όλα αυτά επειδή μερικές δεκάδες λαμπιόνια "φώτισαν" τις διαθέσεις των γύρω σου και ξεκόλλησαν. Επιτέλους.

Υ.Γ1 Το post γράφτηκε με μουσική υπόκρουση το "I don't feel like dancing", το πιο χορευτικό τραγούδι των τελευταίων χρόνων.
Υ.Γ2 Αν προλάβω να κάνω τις δουλειές μου πριν φύγω, να με φτύσεις.

Τικ-Τακ

Σήμερα συνειδητοποίησα πως τα Χριστούγεννα είναι μόνο μια βδομάδα μακριά. Μόνο. Καμία σχέση. Νιώθω πως δεν έχω καμία σχέση με το xmas spirit. Νομίζω πως είναι γενικό. Δεν ξέρω κανένα που να είναι μέσα στην τρελλή -χριστουγεννιάτικη-χαρά.
Με τέτοιο ήλιο, που να μπεις στο πνεύμα. Τα γεγονότα στην Ελλάδα, ο θάνατος του Τάσσου. Σαν να γίνεται κάτι για να μας εμποδίσει να ζήσουμε το "παραμύθι".
Πέρσι τέτοιο καιρό ήμουν Αθήνα, στο γνωστό πάρτι κάπου στην Ευριπίδου, όπου μαζεύεται η μισή πόλη σε ένα γραφείο-loft και γίνεται το έλα να δεις. Τα τελευταία δύο χρόνια ήμουν εκεί. Ήταν ένα από τα σταθερά events των γιορτών. Όπως το brunch στη θεία τις 26, τα απογευματινά παιχνίδια εκείνη τη μέρα στης φίλης μαζί με τους καλλιτέχνες κολλητούς της, το πάρτι και το αναμμένο τζάκι στο σπίτι της άλλης της τετράδας 1-2 μέρες μετά, το "after new year's" δείπνο στο αναπαλαιωμένο αρχοντικό των φίλων. Και πάει λέγοντας. Ακόμα και τα Χριστούγεννα είναι μια σταθερή, προβλέψιμη, πες το όπως θες, κατάσταση.
Φέτος, τα μισά θα τα χάσω λόγω Αθήνας. Δεν πειράζει, φέτος είπα να κλείσω τη χρονιά με εκπλήξεις. Καιρός να ταρακουνηθώ λιγάκι.
Προς το παρόν ζω μια απόλυτα προγραμματισμένη ζωή. Δουλειά-σπίτι και τούμπαλιν. Μπαράκια τις Πέμπτες και τις Κυριακές. Σε σπίτια φίλων Παρασκευές και Σάββατα να παίζω επιτραπέζια με φίλους ζευγάρια (άσε μην αρχίσω με αυτό το θέμα- τα λέει η Αλεξίου καλύτερα στο συγκεκριμένο τραγούδι). Στο ενδιάμεσο κανά εικαστικό event (να μην το παίξουμε κουλτούρα;), κανά wine tasting, ίσως κανά καφέ και μπιρίμπα. Δεν έχω παράπονο με τους φίλους μου. Τους αγαπώ και είμαι σε φάση που νιώθω πως έχω επιλέξει τον κύκλο μου.
Αλλά με ενοχλεί κάτι άλλο. Το προκαθορισμένο πρόγραμμα. Οι προκαθορισμένες διαδρομές και βόλτες. Τα προκαθορισμένα συναισθήματα. Σαν να μπήκα σε auto-pilot. Βαρέθηκα να γκρινιάζω....παρακολουθώ μόνο. Δεν παραιτήθηκα, απλά δεν κάνω εκείνο το έξτρα βήμα.
Οι φίλοι μου, μου λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Η κολλητή στις Βρυξέλλες, ο κολλητός στην Αθήνα, οι φίλοι εδώ. Όλοι κάτι περιμένουμε. Κάτι που θα φέρει τα πάνω-κάτω.
High hopes; Μπορεί. Είναι λόγω Χριστουγέννων; Πιθανόν. Τόσα φωτάκια, κάνουν κάτι στον εγκέφαλο. Ίσως να είναι τα ζευγαράκια και οι οικογένειες που είναι παντού και ψωνίζουν δώρα. Ίσως επειδή το να είσαι single τέτοιες μέρες και να περνάς καλά θέλει μαγκιά.
Μπορεί να πρέπει να γίνουμε τελείως party-animals. Μπορεί να πρέπει να πετάξουμε τα "πρέπει" μας από το παράθυρο. Μπορεί να είναι μια καλή ιδέα να αφήσουμε τα comme il faut στην άκρη.
Και αυτό το "τικ-τακ" της αντίστροφης μέτρησης ("πότε θα παντρευτείς", "πότε θα δεις τα πιο σημαντικά πράγματα;") έχει καταντήσει απίστευτα ενοχλητικό.
Αν ήταν ωρολογιακή βόμβα θα ήταν καλύτερα.

Υ.Γ1 Ξέρω πως είναι όλα θέμα μυαλού. Ξέρω ακριβώς τι μου λείπει.
Υ.Γ2 Το ποστ γράφτηκε με μουσική υπόκρουση το "Seven Days in Heaven" του Άρη Κόκου από τη ΚΛΙΚ Records, που αγαπώ πολύ ( και θέλω να με προσλάβουν).
Υ.Γ3 Είχα μια πολύ όμορφη συζήτηση με τις ξαδέρφες μου τις προάλλες και πολύ το χάρηκα. Ήρθαμε ακόμα πιο κοντά.Ίσως αυτό να είναι τα Χριστούγεννα.

No Comment

Έχει ψοφήσει η libido μου. Έχει μέρες που νιώθω, ή μάλλον δεν νιώθω τίποτα. Οκ, άρεσα σε κάποιο τον τελευταίο καιρό. Που είχε όλα τα φόντα να μ' αρέσει και μένα πολύ και να γίνει και κάτι. Αν με ρωτήσεις αν τον γούσταρα θα σου πω πως δεν ξέρω. Δεν θα πω όχι, δεν θα πω όμως και ναι. Αλλά, όταν είχα την ευκαιρία, δεν έκανα τίποτε. Απολύτως. Σκέφτομαι ότι μπορεί να μην έχω το κουράγιο σε αυτή τη φάση να ρισκάρω. Μπορεί τελικά η προηγούμενη σχέση να με άλλαξε περισσότερο από ότι νόμιζα. Μπορεί απλά να μην μ' άρεσε ο τύπος τόσο πολύ. Μπορεί να ύψωσα για ακόμα μια φορά τις κωλοάμυνες. Το θέμα είναι πως, από τη μια βαρέθηκα να είμαι μόνη, δεν μ΄αρέσει καθόλου η ανεξαρτησία μου και από ένα σημείο και μετά απλά σκέφτομαι πως ότι ζω και ότι ονειρεύομαι θέλω να το μοιράζομαι με κάποιο. Από την άλλη όμως δεν έχω το κουράγιο να ξαναβάλω κάποιο στη ζωή μου, να τον κάτσω στο θρόνο, να αλλάξω τη ρουτίνα μου και κάνοντας υποχωρήσεις να σκέφτομαι ποιο είναι το όριο μεταξύ του δίνω και του με κάνει ότι θέλει. Πόσο fucked up είναι όλο αυτό;


Υ.Γ1 Εσύ που διαμαρτυρήθηκες ότι δεν σου λέω τι γίνεται στη ζωή μου, δεν σου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί να είμαι μπερδεμένη, μπορεί ναι να σε βλέπω φιλικά αλλά ακόμα να μην μπορώ να σου λέω τους προβληματισμούς μου για τα ερωτικά μου; Δεν είχα ψες τη δύναμη ή το κουράγιο να κάτσω να στα εξηγήσω, μου έχουν τελειώσει και οι λέξεις.
Υ.Γ2 Είναι φάση; Μήπως όλα τα πιο πάνω θα ακυρωθούν όταν γίνει το απίστευτο κλικ με κάποιο; Όσο περνάει ο καιρός γίνομαι περισσότερο η Σάρλοτ που έψαχνε την "παντοτινή αγάπη". Τι γελοίο...Φέρτε μου ένα αεροπλάνο και ένα one way ticket.
Υ.Γ3 I am sick and tired of "love"

Anarchy Cafe

Χρειάστηκε μόνο μια λάθος κίνηση από ένα ανεγκέφαλο για να έρθουν τα πάνω κάτω. Αν το σκηνικό των Εξαρχείων γινόταν σε μια πόλη/κράτος όπου όλα λειτουργούσαν ρολόι, τότε δεν θα υπήρχε αυτή η αναρχία. Όμως μιλάμε για την Ελλάδα που όσα καλά και να έχει μια χούφτα βλάκες διοικούν και την καταστρέφουν. Και να τα αποτελέσματα.
Ακόμα δεν έχω καταλάβει πως την είδε ο μπάτσος. Ούτε ξέρω πόσο ποσοστό ευθύνης έχουν αυτοί που τους είχαν προκαλέσει. Αλλά οκ, ότι και να έγινε, δεν το παίζεις πιστολέρο.
Αυτά σκεφτόμουν χθες, καθώς έβλεπα τις ειδήσεις.
Σήμερα το πρωί, πέρασα από ένα γυμνάσιο για να πάω δουλειά. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι μαθητές. Υποψιάστηκα ότι πάλι βρήκαν αφορμή να μην κάνουν μάθημα. Η απορία μου είναι, έχουν καταλάβει τι έγινε και για ποιο λόγο βγήκαν από τις τάξεις; Γιατί τα διπλανά cafe ήταν γεμάτα. Ακούγομαι σαν "μεγάλη". Και μεις κάναμε σκασιαρχείο όταν είχαμε αργίες ή όταν ήταν η μέρα του ψευδοκράτους. Αλλά γαμώτο θυμάμαι εκείνες τις βραδιές που βρέθηκα με κερί στην πλατεία Ελευθερίας μαζί με τους υπόλοιπους συμμαθητές μου ή όταν είχαμε πιαστεί πολλές γυναίκες χέρι χέρι στον αυτοκινητόδρομο , γιατί έκανε επίσκεψη η Βασίλισσα Ελισάβετ και θέλαμε έτσι να διαμαρτυρηθούμε.
Αλλά σήμερα....ελάτε βρε 16χρονα....αυτό ήταν; Ένα freddo , ένα φραπέ και τσιγάρα; Αυτό είναι η απάντησή σας στην αναρχία και τους "πάνω";
Και μετά θυμώνετε που δεν σας υπολογίζουν.

Υ.Γ Το σαββατοκύριακο ήταν πολύ πολύ ενδιαφέρον. Απρόβλεπτο,με καινούριες εικόνες, καινούρια πρόσωπα και καινούριες εξελίξεις. Με βρήκαν περισσότερο απροετοίμαστη από ότι περίμενα

Xmas City Lights

Κάνω βόλτες ένα βράδι στη Λευκωσία, μετά από κρασί και σουβλάκι σε εστιατόριο στην παλιά πόλη και δεν έχω όρεξη να πάω σπίτι.
Είναι λίγο παράξενο. Λείπω τόσες ώρες πια από σπίτι, μπαίνω βιαστικά να κάνω μπάνιο, να αλλάξω και μετά ξανά έξω που λογικά θα έπρεπε να μου λείπει. Φυσικά από την άλλη, αυτό το home entertaining τα σαββατοκύριακα κοντεύει να κλείσει μήνες.
Κάνω βόλτες. Σκέφτομαι ένα βράδι, να φέρω τη φωτογραφική, να πάρω τους δρόμους και να αρχίσω να βγάζω. Θα ήθελα να κυκλοφορώ όπως την Diane Arbus, τη νύκτα, μόνη, να γνωρίζω παράξενο κόσμο και να απαθανατίζω όλα όσα ζω και παρατηρώ. Τις νύκτες η Λευκωσία αλλάζει. Γίνεται σχεδόν μυστήρια.
Το φετινό Χριστουγεννιάτικο theme στο κέντρο της Λευκωσίας είναι τα μπλε λαμπιόνια. Πάνω από τη Μακαρίου αιωρούνται κάτι μεγάλες φωτεινές μπλε μπάλες. Πλάκα έχουν. Μοιάζουν με πλανήτες. Αν ήταν πιο πολλές, θα μ΄ άρεσε ακόμα περισσότερο. Μπορεί και να αποκτούσα την ψευδαίσθηση πως ζω σε μια μεγάλη πρωτεύουσα. Είμαι σίγουρη ότι κάποιος θα βγει να πει πως είναι κιτς. Αλλά δεν θα είμαι εγώ. Γιατί τρώω κάτι φλασιές από παλιές διακοσμήσεις και ούτε που θέλουμε να τις θυμάμαι. Ευτυχώς το μάτι μου δεν άρπαξε καμπανούλες - ακόμα. Έχω βαρεθεί τη διακόσμηση των 90s να μην σου πω και των 80s. Θέλω κάτι σικ. Πολλά φώτα σε αφηρημένους σχηματισμούς. Ούτε "Χριστουγεννιάτικα χωρια", ούτε "carousel", ούτε κακοντυμένους/λεπτούς/κατσούφηδες Άη Βασίλιδες. Μόνο φώτα.
Μόνο φως...

Υ.Γ1 Hey (my) guy...ευχαριστώ για το σουπερ header. Let's drink to that :)
Υ.Γ2 Serafim Tsotsonis, So this is heaven. αισθησιακός, ατμοσφαιρικός. Ιδανικός με κρασί και looking outside the window, όπως λέει και μια φίλη.
Υ.Γ3 Καλό σου ταξίδι Μαργαρίτα...Λυπάμαι που δεν πρόλαβα να σε γνωρίσω.

New Era

• Πολλά απογεύματα σε ζεστό σπιτάκι/cafe, με καφέ και κοιτάζοντας τη βροχή από το παράθυρο
• Πολλές συναυλίες σε μπαράκια- με κολλητούς να τραγουδάμε αγκαλιά στίχους αγαπημένους
• Πολλές βραδιές με φίλους στο σπίτι και επιτραπέζια ( ιδανικά strip-κάτι)
• Πολύ - και καλό- κόκκινο κρασί
• Πολύ όμορφες κουβερτούλες στον καναπέ - ιδανικά όχι μόνος/η
• Πολύ καλό σεξ- για να ζεσταθείς, γιατί που θα πάει θα ακριβύνει το πετρέλαιο πάλι
• Λίγες και καλές αμερικάνικες σειρές στο dvd.
• Καθόλου κυπριακή τηλεόραση, ελληνικά reality και οτιδήποτε χαλάει την ενέργεια του σπιτιού
• Πολλά χριστουγεννιάτικα φώτα, παντού και με οποιοδήποτε τρόπο
• Χιόνι
• Βιβλία που να μην χορταίνεις να διαβάζεις
• Αρωματικοί καφέδες. Πορτοκάλι, creme brulee, φρούτα του δάσους
• Πράσινο τσάι με γεύσεις
• Πηκτή ζεστή σοκολάτα
• Ταβανοθεραπεία με μουσική υπόκρουση το καινούριο cd του Serafim Tsotsonis

Με λίγα λόγια, καλό χειμώνα να 'χουμε!

Υ.Γ1 Μην ξανακούσω για Beaujolais Nouveau - είναι μια αηδία και μισή και χάλια το hangover του.

Υ.Γ2 Το home entertaining δεν ειν' κακό τελικά. Τρέμε Martha Stewart

Upside Down

Δεν ξέρω αν φταίνε τα ξενύκτια στο γραφείο και η κούραση.

Απλά έχει δυο μέρες που σκέφτομαι.
Δεν μπορώ να ξαναζώ τα ίδια. Δεν θέλω να ξαναερωτευτώ στο ίδιο σκηνικό, νομίζω δεν θα το αντέξω. Ούτε θέλω να αλλάξω δουλειά και να πάω σε μια από τα ίδια. Και σίγουρα δεν μου κάνει κλικ η πολλή δουλειά και οι ατάκες του τύπου "κάνε υπομονή". Η ζωή είναι πολύ πολύ μικρή για να "περιμένω".
Όλο λέω πως θα αλλάξει κάτι. Όμως τελικά, μόνο εγώ μπορώ να το κάνω εγώ. Όταν βρω τη δύναμη να ξεκολλήσω. Έτσι και αλλιώς μπορεί εκείνα που θέλω να βρω, να μου προσφέρουν περισσότερα από εκείνα που έχω ήδη. Τι μπορεί...είμαι σχεδόν σίγουρη.
Ξέρεις κάτι; Δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι μου έκανε αυτή η χρονιά και η περασμένη. Δεν ήταν εύκολη περίοδος και το γνωρίζεις και εσύ, αν διάβαζες όλα όσα γίνονταν στη ζωή μου.
Είμαι σε φάση αναβρασμού. Θέλω να είμαι "εγώ". Να μην προσπαθώ να είμαι κάτι άλλο που ξέρω ότι είναι δανεικό. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει να πάω ενάντια στο ρεύμα και σε όλα όσα περιμένουν από εμένα. Και περιμένουν πολλά, πίστεψέ με.
Όμως αν υπάρχει που με ενοχλεί είναι ότι εγώ δεν περιμένω κάτι από τα όνειρά μου. Ναι, αυτό με πειράζει, όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Και ταυτόχρονα άρχισε να με τσιγκλάει.
Σκέφτομαι μια ζωή με κόκκινες, πορτοκαλιές και έντονα φωτεινές πινελιές.
Και αντί αυτού, συμβιβάζομαι με ένα μπεζ και ένα γκρι.
Όχι γαμώτο, δεν γίνεται να ζω ένα deja vous κάθε μέρα.

Υ.Γ1 Η ψυχολογία είναι σε σταθερά επίπεδα, χωρίς ιδιαίτερα σκαμπανεβάσματα. And this is not me.
Υ.Γ2 Το post γράφτηκε με μουσική υπόκρουση τραγούδια του David Bowie.
Υ.Γ3 Δεν ξέρω αν κάνουν νόημα αυτά που γράφω. Αλλά πίστεψέ με, νιώθω ότι, ούτε και η ζωή μου όπως είναι τώρα, κάνει πολύ νόημα σε μένα την ίδια.
Υ.Γ4 Hey you...thanks for the "maybe tomorrow" song...fits like a glove :)

Go on, shine!

Σήμερα το πρωί πετάκτηκα στο Starbucks να πάρω ένα non-fat grande cappuccino. Καθώς περίμενα, το μάτι μου έπιασε τη νέα γκάμα των γιορταστικών φλιτζανιών κτλ.
Ξέρεις, εγώ ποτέ δεν ήμουν των Χριστουγέννων. Το μόνο που με εξιτάρει είναι που υπάρχουν παντού λαμπάκια. Αλλιώς η ιδέα του αη-βασίληδες σε ότι μέγεθος μπορείς να φανταστείς, δέντρα και δενδρύλια και μπιχλιμπίδια με αφήνει παντελώς αδιάφορη εδώ και αρκετά χρόνια. Άσε που τα Χριστούγεννα για μένα είναι και ένα άγχος πως θα συντονιστούμε να πάμε έξω την Παραμονή, που θα πάμε και ποιοι θα είμαστε. Το οποίο όταν είμαι single ( δηλαδή τα 30 από τα 31 Χριστούγεννα που πέρασα) είναι απλά μια μαλακία και μισή φάση. Ειδικά τώρα που οι μισοί φίλοι μου έχουν παιδάκια ή περιμένουν.
Όμως σήμερα το πρωί, έβλεπα τα κόκκινα φλιτζάνια με τα καμπανάκια και χαιρόμουνα. Δεν ήταν του τύπου μου. Αλλά κάτι με έκανε να θέλω να δω τα πράγματα αλλιώς.
Ήλθα γραφείο, έψαξα εισιτήρια και θα την κάνω. 10 μέρες Αθήνα. Με τους φίλους και με ότι άλλο έρθει στο δρόμο.
Ναι γουστάρω, μπαράκια, χωρίς προγραμματισμούς, όλοι οι καλοί χωράνε έτσι και αλλιώς. Πολύ σαμπάνια, πολλά τσιγάρα, όμορφα ρούχα, αρώματα να σμίγουν, βλέμματα, μουσική και καμιά μα καμιά υποχρέωση να πρέπει να είμαι κάπως ή να αγχωθώ να συντονίζω παρέες.
Σε ένα μήνα τα πράγματα θα είναι αλλιώς. Γιατί κάτι άρχισε να αλλάζει μέσα μου. Δεν ξέρω τι , ίσως και να μην το παραδέχομαι ακόμα. Αλλά γαμώτο, αυτή η χρονιά δεν θα τελειώσει έτσι και η επόμενη θα αρχίσει με τον καλύτερο και πιο λαμπερό τρόπο.


Υ.Γ1 Αφιερωμένο σε σένα που θα πιούμε μαζί τις σαμπάνιες.
Υ.Γ2 Τη "μαγεία" θα τη βρω, που θα πάει.

Past? What Past?

Φίλοι και φίλες,
Με μεγάλη μου λύπη θέλω να σας ανακοινώσω κάτι εξαιρετικά σοβαρό.
Εδώ και δυο βδομάδες η αγαπημένη σου Τουλίπα είναι μια γυναίκα χωρίς παρελθόν. Μια γυναίκα που το μόνο που της προσδίδει ταυτότητα είναι το παρόν και με πολλή ελπίδα ( πάρα πολλή όμως), το μέλλον.
Γιατί φίλε/η μου, είναι να μην σου τύχει. Είναι να μην αποφασίσουν οι ίδιοι οι βιολογικοί σου γονείς ( σε αυτή τη φάση αγαπώ πνευματικό πατέρα περισσότερο από όλους), πως ότι έκτισες με κόπο, μόχθο και αμέτρητες ώρες πνευματικής εργασίας, πάει του κώλου ( αδυνατώ να το θέσω πιο κομψά, συγχώρεσέ με).
Όλα άρχισαν τον περασμένο Ιούνιο. Ο πατέρας και η μητέρα τουλίπα αποφάσισαν αντί να ξοδέψουν τα λεφτά του εφάπαξ τους, σε αυτοκίνητα και άλλες νεοπλουτιστικές μαλακίες, να ανακαινίσουν το σπίτι τους. Ως εδώ όλα καλά.
Όμως η μητέρα τουλίπα πήγε ένα βήμα παραπέρα και απεφάνθη, ότι από τη στιγμή που δεν ζω εκεί, δεν υπάρχει λόγος να έχω παιδικό δωμάτιο. Το οποίο παιδικό μου δωμάτιο είναι σημείωσε, γεμάτο βιβλία, ποστερ, cd από τα 5 μου ως τα 26 που έμενα εκεί. Μιλάμε για πολύ πράγμα.
Έτσι χωρίς να με ρωτήσουν, με πήραν τηλ και μου δήλωσαν " Βρήκαμε κουτιά, έλα να πάρεις τα πράγματά σου στην αποθήκη". Και για να το μετριάσουν το κακό είπαν ότι θα έχω ένα "συγυρισμένο δωμάτιο στο οποίο μπορώ εγώ και τα μελλοντικά μου παιδιά να μένουμε όποτε θέλουμε".
Δεν έφερα αντίσταση γιατί τον τελευταίο καιρό η μητέρα Τουλίπα δεν μου πολυμιλάει. Υποπτεύομαι επειδή δεν έκανα οικογένεια, δεν παντρεύτηκα και δεν κάνω τελοσπάντων την ζωή που κάνουν οι κόρες των φίλων της που είναι όλες "πολύ θετικές, όχι σαν εσένα".
Πάω λοιπόν, ένα Σάββατο πρωί και με μαύρο δάκρι και καρδιά φυλάω cd, βιβλία πανεπιστημίου, γράμματα (εύχομαι να μην τα διάβασαν), φωτογραφίες και αναμνήσεις, σε 100,000 κούτες.
Το επόμενο Σάββατο ξαναπάω και τι βλέπω φίλε/η; Ένα άδειο δωμάτιο!
Και δεν με έφτανε το γεγονός ότι διαπίστωσα ότι στο πατρικό μου δεν υπήρχα, ότι ήμουν μια γυναίκα χωρίς παρελθόν, η μητέρα τουλίπα δήλωσε πως θα το κάνουν δικό τους δωμάτιο γιατί είναι πιο ήσυχο!
Με λίγα λόγια, ότι ίχνος δικό μου υπήρχε μέσα σε εκείνο το σπίτι, είναι πια αφανισμένο. Ούτε σε επεισόδιο το Without a Trace, του Lost, του CSI και του Damages να έπαιζα!
Ευτυχώς που έχω ταυτότητα στο πορτοφόλι μου και θυμάμαι ποιοι με γέννησαν...

Υ.Γ Το cd player παίζει τη συλλογή "On the Road", με αγαπημένα τραγούδια των eighties και των nineties. Ζήτω το Sweet Home Alabama ( ποιο home τώρα...)

Ρόδι τυχερό

Πήγαινε σε ένα δισκάδικο, πάρε το "Προσοχή Τρίφωνο". Μπες στ' αυτοκίνητο, βάλε το cd στο cd player, βάλε το 1, γύρισε την ένταση στο τέρμα και πάρε τους δρόμους. Αφιερωμένο.

Να μ’ αγαπάς, να σταθούμε εδώ σε μια γωνιά
Να κοιταχτούμε λες κι ειν’ γιορτή, πρωτοχρονιά
Να με κρατάς αγκαλιά σφιχτά γιατί μου πήρε πολλά το εφτά
εκτός κι αν είπα εγώ το έλα σ' όλα αυτά

Μακάρι να ‘ναι η καρδιά μου ρόδι τυχερό
να στο χαρίσω να στάζει αγάπη ένα σωρό
Στα μαξιλάρια και στο χαλί να ξεχαστώ να μου λες πολύ
Κι ας κάνει ο φόβος κι άλλη τρύπα στο νερό

Να περπατάμε χέρι-χέρι ως το πρωί
Του τραμ οι ράγες κάτι ξέρουν δεν μπορεί
Τα χρόνια φεύγουν, γοργά περνούν και μ’ αναμνήσεις μετά γυρνούν
Μικρά τα ονόματα που όλα τα χωρούν

Να μ’ αγαπάς με τα λάθη μου όλα στη σειρά
Στο σινεμά στο κορμί μου κόλλα τρυφερά
Δεν ειν’ ο κόσμος ιδανικός, για το ταξίδι είναι δανεικός
Για να ‘χει όνειρα να κάνει ο ενικός

Να μου μιλάς μεσημέρι, βράδυ και πρωί
Στα ξαφνικά, στο μικρό μπλακ άουτ της Δ.Ε.Η.
Και μέχρι να ‘ρθει ξανά το φως, αυτός ο λόγος ο πιο κρυφός
θα δει ν’ ανοίγουμε μια πόρτα στη ζωή

Να μ’ αγαπάς εαυτέ μου σ’ έψαχνα παντού
Κι ενώ ενοχές κι αντοχές μου ‘δίναν ραντεβού
απ’ τα ακριβά μου στα πιο φθηνά κι απ’ τη φωλιά μου στο πουθενά
συναντηθήκαμε στη μέση του καιρού

(στίχοι: (φυσικά) Λίνα Νικολακοπούλου)

Υ.Γ1 Λένε πως το "κλικ" είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Πως μόνο όταν συντονίζεις την ενέργεια γύρω σου, θα επιτρέψεις να σου συμβεί.
Υ.Γ2 Μια καινούρια φίλη μου είπε την περασμένη βδομάδα, πως έφτασα στο σημείο να έχω τη "βρύση" των συναισθημάτων μου κλειστή. Και πως μόνο όταν την ανοίξω χωρίς να φοβάμαι θα γεμίσει η ζωή μου. Της υποσχέθηκα να το σκεφτώ. Νομίζω δεν είναι καθόλου τυχαίο που μπήκε αυτός ο άνθρωπος στη ζωή μου τώρα.

The F Word

Το περασμένο Σάββατο, καθόμουν σε cafe με ένα φίλο και laptop. "Θα νομίζουν ότι είμαστε σνομπ ή geeks" μου λέει σε κάποια φάση. Όμως ξέρεις, δεν είχα διάθεση απλά να καθίσω σε ένα cafe, απλά να πιω ένα καφέ και απλά να μιλώ για όλα και για τίποτα. Και έτσι του είπα να πάμε με τα laptop μας και να σερφάρουμε παρέα.
Λοιπόν, μεταξύ μας, ποτέ δεν κατάλαβα εκείνους που ξημεροβραδιάζονται στα cafe με την ίδια παρέα. Τι λένε; Μεταξύ μας, ποτέ δεν κατάλαβα την ιδέα των "κολλητών". Η ιδέα του να είμαι με το ίδιο άτομο ή παρέα σχεδόν κάθε μέρα ή να ανταλλάζουμε χίλια μηνύματα τη μέρα του στυλ "τι έφαγες σήμερα" ή " τι θα κάνεις απόψε" απλά για την αναφορά, δεν την καταλαβαίνω.
Από την άλλη, καταλαβαίνω την ιδέα του ενός ατόμου που ξέρει τα πάντα για σένα, που μπορεί με το που βρεθείτε, χωρίς να μιλήσεις να καταλάβει σε τι φάση είσαι, που όταν ανταλλάζετε βλέμματα γίνεται κάτι μαγικό, που στη φάση που είσαι έτοιμη να παραδώσεις τα όπλα σου λέει μια ατάκα και όλα παίρνουν το δρόμο τους, μαγικά. Αυτούς τους φίλους δεν είναι ανάγκη να τους βλέπεις κάθε μέρα. Έτσι και αλλιώς δεν είναι η ποσότητα σε αυτή την περίπτωση. Είναι κάτι ανεξήγητο και μαγικό.
Είναι όμως και οι φίλοι που θα στείλεις ένα μήνυμα, θα πεις μια μπούρδα και θα αρχίσουν οι ατάκες να πέφτουν. Χωρίς να πρέπει να πεις κάτι βαθυστόχαστο ή σημαντικό. Αυτοί είναι οι φίλοι που θα πας μαζί τους σε μπαράκια και κλαμπ και θα περάσεις καλά γιατί τη μιζέρια τη ξέρουν μόνο ξώφαλτσα.
Και μετά είναι οι άλλοι. Οι παιδικοί. Που τους ξέρεις από τότε που έβγαζες δόντια, που παίζατε με τις ώρες στα δωμάτια σας, που καθόσαστε στο ίδιο γραφείο στο γυμνάσιο. Αυτούς τους κρατάς, όχι γιατί είναι μέρος της καθημερινότητάς σου ή γιατί έχετε πολλά κοινά, αλλά γιατί είναι η μνήμη σου. Γιατί σε αγαπούν όπως είσαι και όχι όπως προσποιείσαι πως είσαι στην καθημερινότητά σου.
Όσο μεγαλώνεις αποκτάς και φίλους από τη δουλειά. Όταν είσαι πανεπιστήμιο, αυτοί είναι οι συμφοιτητές σου ( αν είσαι φοιτητής/ρια, σόρι που θα στο πω αλλά όταν αποφοιτήσεις με το 90% από αυτών απλά χάνεσαι).
Μαζί τους περνάς καλά, άμα λάχει πάτε και για ποτά μετά τη δουλειά και με μερικούς από αυτούς κάνετε και καλή παρέα εκτός. Το κλου της υπόθεσης είναι όμως πως σε κάποια φάση όταν είναι στενοί συνεργάτες και εσύ δεν μπορείς τα πολλά πολλά στενά ( π.χ. εγώ) αρχίζεις να τα παίζεις όταν τους βλέπεις συχνά και εκτός δουλειάς. Οπότε εκεί αναγκάζεσαι να κρατήσεις τις ισορροπίες. Γιατί το να είσαι με κάποιο 12 ώρες τη μέρα, είναι κάπως ασφυκτικό ( για να το θέσω πιο κομψά).
Και τέλος είναι οι φίλοι που είναι φίλοι σου γιατί όπως ήλθαν τα πράγματα, δεν μπορούν να είναι κάτι άλλο. Εκεί προσπαθείς να φανείς "σωστή", να σεβαστείς τα θέλω τους και να είσαι μια καλή φίλη. Ότι και αν σημαίνει αυτό. Αυτή είναι η πιο δύσκολη φιλία. Όμως την προσπαθείς γιατί υπάρχει η αγάπη.

Υ.Γ1 Άρχισε να με απασχολεί το θέμα των φίλων, όταν παρεξηγήθηκα πριν από κάτι χρόνια με μια πολύ στενή μου φίλη. Ξαναβρεθήκαμε 2 χρόνια μετά και η φιλία μας βρίσκεται σε καλύτερες βάσεις.
Υ.Γ2 Βασανίζω τους φίλους μου. Θα ήθελα να ξέρουν ότι, όπως λέει και μια φίλη μου, "I have too many on my plate" αυτές τις μέρες και γι αυτό χάνομαι. Και θα ήθελα να τους πω, να έχουν λίγο την έγνοια μου.
Υ.Γ3 Το cd player του αυτοκινήτου παίζει ένα compilation trance, το οποίο είχα αγοράσει από το Virgin στην Times Square. Άρχισε το στερητικό σύνδρομο...

Περί Ανέμων...

Λοιπόν, σήμερα ήμουν αποφασισμένη να γράψω και να γκρινιάξω. Για τη δουλειά, για τη μοναξιά του single, για τη βαρεμάρα, για τη ρουτίνα. Αλλά μετά έγιναν διάφορα παλαβά και σκατά στη δουλειά οπότε ξεθύμανα εκεί. Έτσι το μόνο που θα σου πω είναι οτι έχω ένα και μοναδικό καλό νέο: επιτέλους θα βάλω πλυντήριο στο σπίτι! Το οποίο φίλε/η αν έχεις σπίτι με καταλαβαίνεις απόλυτα. Γιατί άλλο να τα πας στη μάνα σου, να στα πλένει, να σου χάνει πάντα τη μια κάλτσα από το αγαπημένο σου ζευγάρι, να παίρνει κατα λάθος η αδελφή σου τα αγαπημένα σου εσώρουχα και μετά να μην στα δίνει και άλλο να βάζεις πλυντήριο και να μην έχεις καμία από τις πιο πάνω απώλειες. Αμ το άλλο; Που θα μυρίζει ολόκληρο το σπίτι, εκείνη την υπέροχη μυρωδιά από το μαλακτικό; Τέλειο!
Δεν έχω άλλα νέα. Αποφάσισα ότι δεν θα πιέζω καταστάσεις. Ότι θέλει ας τύχει, οποιος θέλει και με θέλει ας κάνει κίνηση και αν δεν γουστάρω να είμαι "single girl in the city" δεν θα το κάνω. Μάλιστα. Άσε που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα και με πιάνουν και κάτι κρισάρες ΝΑ!
Επίσης είδα ένα όνειρο ψες. Ότι και καλά έλαβα ένα μήνυμα από ένα άτομο που μου έγραφε "Σε θέλω". Ξύπνησα και σκέφτηκα "ωωωωωω τι ωραίο". Είδες; Τι να σχολιάσεις και εσύ...
Λοιπόν επειδή δεν με βλέπω να έχω κάτι συνταρακτικό να σου αφηγηθώ για τα επόμενα 50 χρόνια, αν θες να επισκέπτεσαι το photo-blog μου. Εκεί έχω πράγματα να πω.
Σε φιλώ. Επιστρέφω στα κάτεργα.

(10 λεπτά μετά) Έκανα βόλτα στο blog της she και είδα ότι με κάλεσε σε blogπαιχνίδι. Λοιπόν ορίστε 7 αλήθειες για μένα.

1. Είμαι εθισμένη στον καφέ. Αν δεν πιω το πρωί μπορώ να μαλώσω με τους πάντες ως το μεσημέρι. Και να πιστεύω ότι έχω δίκιο.

2. Δένομαι συναισθηματικά με πράγματα και ανθρώπους πολύ εύκολα. Γι αυτό και αποφεύγω να το κάνω για να μην έχουμε αίματα μετά.

3. Παλιά είχα μανία με το σεξ. Να το κάνω, να το συζητώ και να το σκέφτομαι. Το όνειρό μου ήταν να γράφω ιστορίες στο playboy. Το ότι δεν μιλάω για σεξ στο blog είναι σημάδι ή ότι ντρέπομαι ή ότι δεν είναι προτεραιότητα πια. Όμως υποπτεύομαι πως κάποια πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ.

4. Λατρεύω τα παιδάκια. Κάποτε θα ήθελα να έχω 2. Όμως αν είχα να διαλέξω μεταξύ οικογένειας και μιας σχέσης ζωής αλλά χωρίς παιδιά, θα ήταν το δεύτερο.

5. Δεν γίνεται να συμπαθώ απλά κάτι. Λειτουργώ μόνο με το πάθος. Ή όλα ή τίποτα. Αλλιώς βαριέμαι.

6. Φαίνομαι σοβαρή, καλή και ήσυχη. Τα φαινόμενα απατούν. Αλλά δεν χρειάζεται να το ξέρουν πολλοί.

7. Αν είχα επιλογή, θα έμενα 6 μήνες στο βόρειο ημισφαίριο και 6 μήνες στο νότιο. Μόνο και μόνο για να κυκλοφορώ all year round με ένα μαγιό, μαύρισμα και mojito στο χέρι.

Προσκαλώ με τη σειρά μου τους: kostask, one of the people, queen elisabeth, mpiskotaki και τσαρτελλούι να εκτεθούν με 7 αλήθειες. Μερσί.

Υ.Γ1 Το post γράφτηκε χωρίς μουσική υπόκρουση. Αναζητούνται νέες πορώσεις.
Υ.Γ2 Μεγάλη μαλακία να μην έχεις "κλικ" στη ζωή σου.

Happiness

"There's no way to happiness. Happiness is the way". Αυτό μου είπε σήμερα αγαπημένη φίλη. Έκατσα και της είπα όλα όσα σκέφτομαι και συμβαίνουν αυτό τον καιρό. Δεν ήθελε και πολλά να καταλάβει τι γίνεται. Της μίλαγα και βούρκωνα. "Δεν βρίσκω λύση", της έλεγα και μου είπε αυτό. Θα μου φέρει, λέει, ένα βιβλίο να διαβάσω. Ενός σοφού που είπε αυτή την φράση. Όταν το πάρω στα χέρια μου θα σου πω.

Σήμερα το απόγευμα, έστειλα ένα e-mail και αποφάσισα να δοκιμάσω να ακολουθήσω το ένστικτό μου. Θα δείξει. Ποτέ δεν ήμουν σκληρός άνθρωπος και δεν θέλω να αλλάξω.

Σήμερα το απόγευμα όμως ένιωσα και την ανάγκη να κάνω κάτι που πάντα μου δίνει χαρά και ευτυχισμένες στιγμές. Αυτό συμβαίνει όταν πηγαίνω σε βιβλιοπωλεία και παίρνω βιβλία από εκδόσεις Taschen και τα αγαπημένα μου μολύβια της Faber Castell ή όταν πάω σε ντελί και αγοράζω καφέ.

Έτσι σήμερα, σχόλασα νωρίς και πήγα στο Il Paesano, ένα πανέμορφο deli που σερβίρει επίσης υπέροχο φαγητό. Καθώς σκεφτόμουν αν θα έπαιρνα  brazilian santos ή Kenya AA, πιάσαμε κουβέντα με τον ιδιοκτήτη του, τον Κίμωνα. Για τις επόμενες 2 ώρες καθόμασταν σε ένα τραπέζι και μιλούσαμε για ταξίδια στην Ισπανία, την Ιταλία, για προσίουτο, για καφέδες διαμαντάκια (δοκίμασε Ινδονησίας) και γιατί οι νεόπλουτοι δεν πατάνε σε τέτοια μαγαζιά.

Γέμισε η ψυχή μου φίλη/ε. Κουβέντες για όμορφα πράγματα, με ανθρώπους που έχουν τα μάτια ανοικτά και κάνουν το πάθος τους επάγγελμα. Ξέχασα για λίγο τα δικά μου και κόλλησα με τις γεύσεις και τις μυρωδιές του κόσμου.

Happiness is the way, ακόμα και σε ένα  ντελί ανάμεσα σε χοιρομέρια και ελαιόλαδα.

Υ.Γ1 Το cd player παίζει τα τραγούδια που προτείνει ο kostasK. Κάνε μια επίσκεψη από το blog του φίλου.

Υ.Γ2 Αποφάσισα να δω τον κόσμο με άλλο μάτι. Η ματιά μου αποτυπώνεται στο www.utpointofview.blogspot.com. Κάνε κλικ στο link δίπλα.

Υ.Γ3 Στο Il Paesano κάνουν μαθήματα για γεύσεις του κόσμου αυτές τις μέρες. Ψάξε το.

Υ.Γ4 Τι συμβαίνει σε εκείνους που έχουν μαλακή καρδιά;

Over and beyond

Είμαι σίγουρη ότι τουλάχιστον μια φορά θα έχεις ξεστομίσει το "Έφτασα στα όριά μου".
Σκέφτηκες ποτέ όμως πως αντιδρά το σώμα σου σε όλο αυτό; Γιατί μετά που έχεις περάσει αυτά τα όρια αλλεπάλληλες φορές, αντιδρά ολόκληρος ο οργανισμός. Σαν reminder στο κινητό.
Το ένιωσα την Πέμπτη που μας πέρασε. Δεν έγινε κάτι τραγικά συνταρακτικό. Πολλή πίεση στη δουλειά, μια καθημερινή ρουτίνα που πλέον δεν αντέχεται και ένα τηλεφώνημα.
Δεν θέλει και πολύ το σώμα να διαμαρτυρηθεί για τις σκέψεις που το βαράνε άγρια σαν σφυρί.
Κτυπάει καμπανάκι. Την Πέμπτη αυτό μεταφράστηκε σε πίεση στο στήθος, πόνους στους μυς του στόματος απο΄το σφίξιμο των δοντιών και πολύ πολύ μούδιασμα στα χέρια και στο πίσω μέρος του κρανίου. Πίεση. 

Δεν ξέρω πόσο άλλο θα αντέξω να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες. Ποια είμαι εγώ να το λέω; Που το ξέρω; Ίσως τελικά αυτό να είναι η ζωή μου από δω και μπρός.
Μια δουλειά που μόνο μέσα από την ποσότητα φαίνεται κάπως, ο ίδιος κοινωνικός κύκλος που όσο περνά ο καιρός λιγοστεύουν τα κλικ και ένας τεράστιος φόβος. Ναι, φόβος. Δεν κωλώνω να το πω. Φοβάμαι ότι άφησα έναν άνθρωπο πίσω, φοβάμαι να μην πάθει κάτι. Φοβάμαι από την άλλη πως αυτό ήταν, θα μείνω πάντα μόνη. Ακόμα και όταν επιμένει μια σοφή συνάδελφός μου που εκτιμάω τη γνώμη της, πως είμαι πολύ τρυφερή και δοτική για να μείνω μόνη. Όμως φοβάμαι. Πολύ. Δεν μου φαίνεται, μην νομίζεις. Μου είπανε πως είμαι πια πιο δεκτική και ανοικτή, πως δεν δείχνω υψωμένες άμυνες. Μπορεί. Δεν μου έφταιξε κανείς σε κάτι για να τον μπλοκάρω. Μόνο αν και όταν πλησιάσει επικίνδυνα. Οι παλιές συνήθειες έτσι και αλλιώς δεν ξεχνιούνται.

Την Πέμπτη, στις 4:23 ένιωσα τα όριά μου να μου υπενθυμίζουν, μέσα από μουδιάσματα και πόνους, πως δεν έχω άλλο περιθώριο να πιέζομαι. Λες να γίνει ένα μπαμ μια μέρα και βρεθώ τέζα;

Εκείνα που θέλω δεν τα έχω και εκείνα που δεν θέλω είναι παντού και πάντοτε. Τσεκαρισμένο.
Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι, τι θα ήταν; Τον εγκέφαλό μου. Θα τον ήθελα πιο συμμαζεμένο, πιο light με μινιμάλ γραμμές.

Κάθομαι τώρα, χαράματα Κυριακής και μιλάω με ένα αγαπημένο φίλο στο msn. Διερωτούμαστε και οι δύο... "πόσο δόσιμο"; 

Πόσο αντέχεις να δώσεις, πόσο πολύ μπορείς και πόσο θέλεις;  

Άμα βρω την απάντηση θα στην πω.

Υ.Γ

Έλα… δεν αντέχω έξω να ‘μαι πάλι
Έλα… δεν περνάω καλά με φίλους βράδυ
Έλα… ήταν λάθος μου πως με κουράζεις
Έλα… και μισώ τη τόση ελευθερία

Έλα… και σιχάθηκα να διασκεδάζω
Έλα… δεν μ’ αρέσει άλλους να κοιτάζω
Έλα… δεν με παίρνει άλλο πια να πίνω
Έλα… τα ‘χω παίξει και βαρέθηκα να ζω

Σου είπαν οι φίλοι πως με είδαν ωραία και κεφάτη
Να χορεύω με έναν τύπο που έχω κάτι
Που να ξέρουν, πως δεν έχεις κλείσει μάτι
Με τα ρούχα πέφτεις μόνη στο κρεββάτι

Έλα… μου ‘χει λείψει η ζεστή αγκαλιά σου
Έλα… να ξεχάσω πάνω στη καρδιά σου
Έλα… δε μπορώ κι αυτούς που ‘χω μαζέψει
Έλα… και νυστάζω, έλα σβήσε μου το φως

Miles Away, 2 gin 'n' tonic και μια ληστεία - Part 3

Κυριακή πρωί. 9 ώρες περίπου μετά από την συναυλία της βασίλισσας. Ξυπνάω έχοντας το τικ τακ του "4 minutes" στο μυαλό. Ήταν η τελευταία μέρα στην Αθήνα και ήθελα να βρεθώ με τους φίλους μου, για ένα τελευταίο ποτό και καφέ. Έτσι και αλλιώς είχα όλη τη μέρα μπροστά μου, ταξίδευα στις 1, ξημερώματα Δευτέρας. Κάνω ένα πρόγραμμα, όπου με αριστοτεχνικό και μελετημένο προγραμματισμό θα κατάφερνα να δω 4 φίλους και να τους χορτάσω (σχετικό πάντα αυτό).
Αρχίζουμε στις 12, με γεύμα στην Πιπεριά στο Ψυχικό. Είναι τα γενέθλια της κολλητής. Πήγαμε σε ένα όμορφο χώρο, φάγαμε ωραίο ψαράκι, υπέροχα γλυκά και λιαστήκαμε στις τζαμαρίες. Μετά με παίρνει στο Χαλάνδρι - εγώ κουβαλώ και βαλίτσα και τσάντα και φωτογραφική, ούτε Γιαπωνέζος τουρίστας να ήμουν- όπου συναντώ φίλη καλή, που ζει Αγγλία και έχω να τη δω δέκα χρόνια. Πάμε προς την πλατεία και χωνόμαστε (στην κυριολεκτικά) σε ένα από τα cafe που έχει στη σειρά. Μου θύμισε cafe σε πλατείες τα Χριστούγεννα. Εν τω μεταξύ αρχίζει να βρέχει και σκέφτομαι πως στο καλό θα καταφέρω να εκτελέσω το προγραμμα, χωρίς να γίνει το μαλλί μου σαν βρεμένο σπαγγέτι. Τις σκέψεις μου διέκοψε ο 25χρονος ξαδέλφος της φίλης, που με το χαίρω πολύ με ρωτάει "πόσο χρονών είσαι;". Εκεί διαπίστωσα πως το 31 δεν μπορώ να το πολυπροφέρω. Ευτυχώς σχεδόν κάθε φορά μου απαντάνε πως φαίνομαι 26-27 και χαίρομαι.
Στις 6 παρά 3 λεπτά, φεύγω και απο εκεί. Ξαναπάω στην πλατεία όπου με περιμένει ο One για να πάμε για καφέ και τσιγάρα (δεν καπνίζω). Καταλήγουμε κάπου στην Κηφισιά ( την οποία όσο περνάει ο καιρός την συμπαθώ όλο και περισσότερο - ακόμα όμως είμαι fan του κέντρου). Κάναμε μια απόπειρα για ποτό στο Semiramis, αλλά είχε βαφτίσια (για design μωρό) και φύγαμε. Ο διωγμός των single. Καθώς οδηγούσε, κοιτάω ένα όμορφο νεοκλασσικό μπροστά μου. "Εδώ θα πάμε, είναι το ντελικατέσεν, ο Στεφανίδης". Θες λίγο ο μουντός ο καιρός, λίγο μια ρομαντική διάθεση, εκείνη την ώρα ήθελα κάτι όμορφο, να νιώσω όπως παλιά που την έβρισκα με ένα καλό φλιτζάνι καφέ σε όμορφο αισθητικά περιβάλλον. Μπήκαμε μέσα. Τι ωραία! Καθίσαμε στο βάθος, στην τζαμαρία μέσα στον κήπο. Παραγγείλαμε τσάι. Ήλθε το γκαρσόνι. "Εσείς να αφήσετε 2 λεπτά το φακελάκι στο νερό", μου λέει καθώς μου σερβίρει το πράσινο τσάι. Γυρίζει στον One, "και εσείς 3 λεπτά" και του βάζει μπροστά του το φακελάκι με το Earl Grey. Είδες τι διαφορά κάνει το ένα λεπτό; Με ενθουσιάζουν τέτοιες λεπτομέρειες. Βασικά με ενθουσιάζουν γενικά οι λεπτομέρειες. Αλλιώς βαριέμαι. Και το πράσινο τσάι για να ξέρεις, αν μείνει περισσότερα λεπτά χάνει το αρωμά του και γίνεται πικρό. Καθίσαμε και μιλήσαμε για εκείνα που μας συνέβηκαν από το καλοκαίρι και μετά. Άρχισα ένα μονόλογο, για όλα όσα με έπνιγαν. Ο Οne με καταλάβαινε. Με κοίταζε με ένα βλέμμα και ήξερα ότι έβλεπε πέρα από τις λέξεις. Δεν ήθελα να κάνω το μονόλογο, αλλά ξέρεις, καμιά φορά δεν είναι κακό, ειδικά με τους καλούς φίλους. Τελείωσα. Με κοίταξε. Και είπε "Πρέπει να έλθεις εδώ ξέρεις, σου πάει περισσότερο". Τι να έλεγα φίλε/η; Τόσα χρόνια η ίδια κουβέντα και η ίδια δειλία. "Θα το ήθελα αλλά όσο μεγαλώνω νιώθω πως με κρατάνε περισσότερα πράγματα πίσω. Σκέφτομαι λάθος το ξέρω αλλά..." Δεν προλάβαμε να τελείωσουμε τη κουβέντα και κατάφθασε ο άλλος φίλος, με εκείνον είχα το τελευταίο 3ωρο της ημέρας ( προγραμματισμός, όχι αστεία). Ήπιε εσπρεσσακι, τα είπαμε οι τρείς μας. Βγάλαμε και φωτό, με πόζες (τι ρεζίλι να αναβοσβήνουν τα φλας, στο αμπιάντ περιβάλλον και δίπλα μας κυρίες της Κηφισίας να μας κοιτάζουν κάπως).
Κατά τις 9, άφησα τον One - συγκινημένη - και ξεκίνησα με φίλο για ποτάκι. "Θέλω κάπου να απλώσω, να πιω ελαφρύ αλκοολ, να τσιμπήσω κάτι, να δω κόσμο και να αράξω 3 ώρες". "Άρα δεν θες TGI Friday's". Αν και κάνει σούπερ μαργαρίτες, βαριόμουνα να παω σε αλυσίδα. Και τελικά, μετά από ένα γύρω, γύρω όλοι, καταλήξαμε στο μπαρ του ξενοδοχείου twentyone στο Κεφαλάρι. Και ναι, είχε όλα όσα ήθελα. Κατεβάζαμε τα gin 'n' tonic, τσιμπάγαμε finger food και μιλούσαμε για μουσική. Σημείωσε εκείνος τα αγαπημένα μου της εποχής ( monika και amy macdonald) και του υποσχέθηκα να ακούσω το "Ελα" της Ελεονώρας Ζουγανέλη. Στις 11, φύγαμε ( εγώ με βαριά καρδιά) για αερδρόμιο. Μπήκα μέσα, βρήκα φίλη, πήρα περιοδικά, γκρίνιαξα γιατί τσιρίζανε οι άλλοι επιβάτες και συμπεριφέρονταν σαν να τους άνηκε ολόκληρο το αερδρόμια και στις 4 φτάσαμε Λάρνακα. And the rest is history. I adore Athens.

Υ.Γ Το post γράφτηκε με το "Let's start a band", της Amy McDonald.
Υ.Γ2 Με εκνευρίζει η δουλειά μου.

Μ' ένα σμπάρο...

...δυό τριγώνια.

Σμπάρος = Έκτακτο επαγγελματικό ταξίδι.

Τριγώνι Α΄ = Ταξιδάκι ξανά. Ευρώπη, νέα χώρα, καινούριες εικόνες (μην ρωτάς το που ,δεν έχει σημασία). Να χορτάσει το μάτι και η φαντασία. Με συναδέλφους που με τους μισούς σίγουρα δεν θα πολυασχοληθώ. Βόλτες στην πόλη, πολλά κλικ με την καινούρια κάμερα. Να θυμηθώ να βάλω γάντια και σάρπες. Άσε που θα δοκιμάσω καινούρια αερογραμμή (βίτσιο) και θα επισκεφτώ νέο αεροδρόμιο (θύμησε με να σου πω μια φορά για τα βίτσια μου για τα αεροδρόμια).

Τριγώνι Β' = "Δυστυχώς" θα χάσω γάμο οικογενειακό. Κρίμα και ήθελα να παω, στην εκκλησία, στη χαιρετούρα και στο ντινέ μετά. Κρίμα που θα χάσω την ευκαιρία να μου πούνε "και στα δικά σου" και πολύ κρίμα που δεν θα έχω τη μάνα μου να με πρήζει "για τα παιδιά των άλλων κτίσανε τη ζωή τους και γιατί εσύ ακόμα δεν το σκέφτεσαι. Μα γιατί; Δεν υπάρχουν άντρες; Και σταμάτα να μου λες ότι γέμισε ο τόπος γκει και ότι δεν έχεις καμιά όρεξη να νταντεύεις τους φλώρους με τα ροζ lacoste μπλουζάκια". Κρίμα που δεν θα πρέπει να σηκωθώ και εγώ να αρπάξω την ανθοδέσμη και "κατά λάθος" να κρυφτώ πίσω από μια κολώνα.
Τι κρίμα....ω ,ναι!
(2 down, 2 more to go).

Υ.Γ1To post γράφτηκε με μουσική υπόκρουση το "Flying so high" της Jem. Το οποίο ακολούθησε το "Alice in Wonderland" της Jewel. Το τελευταίο, βρες το και δώσε βάση στο ρεφραίν, στην κάθε λέξη και φράση.
Υ.Γ2. Δεν ξέχασα το τρίτο μέρος, του τριημέρου της Αθήνας. Θα είναι το αμέσως επόμενο ποστ.

Miles Away, 2 gin 'n' tonic και μια ληστεία - Part 2

Η μεγάλη μέρα έχει φτάσει. Σάββατο πρωί, λίγες ώρες πριν από την συναυλία της Βασίλισσας. Ξυπνάω πολύ αργά, στις 12 ( μα τι έχω πάθει;). Αράζουμε με φίλη στον καναπέ και κοπροσκυλιάζουμε με καφέ και φρυγανιές βλέποντας ντοκιμαντέρ για τη ζωή της Madonna. Έπρεπε να δεις το κλιπάκι που τραγουδάει το Holiday σε ένα gig πριν από χίλια χρόνια. Κουστούμι και βάτες! Η θέα! Τελοσπάντων, δεν φημιζόταν και ποτέ για τις στιλιστικές της επιλογές ( όπως λένε και στα περιοδικά). Στα δε ελληνικά κανάλια οι ρεπόρτερ οργίαζαν στην κυριολεξία, για το που θα μείνει, αν θα προσγειωθεί με ελικόπτερο, αν είχε παράλογες απαιτήσεις. Επειδή όμως η Maddie είναι γάτα και δεν έχει καμία σχέση με τις εγχώριες γλάστρες τους ξεγέλασε κανονικά αφού είπε ότι δεν θα έμενε αλλά μια χαρά κυκλοφορούσε στο St. George με μπουρνούζι και ο Guy πήρε τα τέκνα για βόλτα στην Ερμού. Αυτά φυσικά μαθεύτηκαν μια βδομάδα μετά. Μουα χα χα!

Που λες, η ώρα περνούσε. Κατά τις 5 αποφασίζουμε να οργανωθούμε. Στις 6 έρχεται μας παίρνει η αδελφή της φίλης, πάμε προς βόρεια και παρκάρουμε άνετα σε ένα δρομάκι. Πολύ άνετα όμως, όχι όπως στην Kylie που παρολίγο να αφήσουμε το αυτοκίνητο στη Λαμία. Αφού εντοπίσαμε το ΟΑΚΑ ( έχει δύο στάδια, ιδίου μεγέθους - που να ξέραμε ποιο ήταν), συναντηθήκαμε με ένα φίλο και κατευθυνθήκαμε για μέσα. Και πάνω που σκεφτόμουνα "πολύ χαλαρά βρε παιδάκι μου, λες η συναυλία να είναι αύριο;", το βλέπω πρός μου να κινείται παράλληλα με εμένα. Το μπουλούκι! Σαν ακολουθία επιτάφιου ήταν. Εκατοντάδες. Φτάνουμε λίγο πιο έξω, ο χαμός. Βλέπουμε γνωστούς, συναντάμε άλλους φίλους και κατά τις 7 λέμε να μπούμε μέσα. Στο δρόμο ξανασυναντάμε γνωστούς και φίλους και τελικά γινόμαστε μια παρέα 15 ατόμων.

Πάμε προς αρένα Α και διαπιστώνω ότι οι VIP θέσεις και οι κερκίδες γενικά είναι μια βλακεία αφού ήταν 50 μέτρα μακριά από τη σκηνή και και στην αρένα Β, ήταν χειρότερα αφού ήταν σαν σαρδέλες. Καθόμαστε χαλαρά χάμω με μπύρες και πατατάκια και περιμένουμε. Και περιμένουμε. Ώσπου ξεπηδάει από τη σκηνή (ξέχασα να σου πω, δεξιά και αριστερά υπήρχαν τεράστια πανό με ένα εξίσου τεράστιο M πάνω), μια ξανθιά σαν κοκόρι. Η οποία ήταν κάτι μεταξύ Madonna στο στυλ και Cindy Lauper στη φωνή. Η Robyn. Μην βιαστείς να πεις "ποια είναι αυτή η άσημη;", σε πληροφορώ ότι στο τελευταίο Now 70 έχει δικό της hit. Μας λέει καμιά δεκαριά τραγούδια, χορεύουμε για να ξεμουδιάσουμε και μετά φεύγει. Και περιμένουμε. Και περιμένουμε. Εν τω μεταξύ έχουμε και ωραίο σημείο, καμιά δεκαριά μέτρα μακριά. Μια χαρά. Πίσω μας το απόλυτο χάος.

Στις 920, κλείνουν τα φώτα. "αααααααααααα μαντάααααανααααα".

Tik tik tik tik....στο βάθος της σκηνής, εμφανίζεται πάνω σε ένα θρόνο η βασίλισσα. Με ένα χαμόγελο του τύπου "θα σας μαστιγώσω τώρα άτακτα παιδάκια". Θεά! Γίνεται χαμός, όλοι τσιρίζουν, ανάμεσά τους και γω. Άρχισε να χορεύει σαν τρελλή ( ναι gnapp ήταν σουπερ που έκανε σχοινάκι με τακούνια), με απίστευτη ενέργεια. Περιττό να σου πω ότι έχει το πιο γυμνασμένο κορμί. Μινιον με, τεράστιοι μυς δε. Λάτρεψα το στιγμή που τραγούδησε το αγαπημένο Borderline (από τα παλιά) και οκ δεν πέθανα στο Vogue αλλά ποτέ δεν μ' άρεσε το συγκεκριμένο. Λοιπόν, σε κάποια φάση γυρίζω και βλέπω ακριβώς δίπλα μου τη Βανδή. Με καπελάκι, τύπου ιγκόγνιτο. Έβλεπε προσεκτικά τη γιγαντοοθόνη. Σίγουρα σκεφτόταν "χμμμ πως να το αντιγραψω όλο αυτό;". Φυσικά μετά από λίγο χαλάρωσε και κατάλαβε πως ότι και να κάνει αυτό δεν πρόκειται να συμβεί. Επιστροφή στη συναυλία. Η Maddie συνεχίζει να κτυπιέται αλύπητα. Στα μέσα της συναυλίας κάνει το αναμενόμενο. Καθώς τραγουδάει το She's not me (ο ύμνος των απανταχού χωρισμένων), πάει στη μια χορεύτρια που είναι ντυμένη νύφη, της βάζει το τούλι στο πρόσωπο, της το τυλίγει στο λαιμό, την αρπάζει και τη φιλάει. Typical Madonna.
Τότε ακούς ολόκληρο το στάδιο να κάνει Ω ω ω ω, λές και δεν την ξανάδανε να φιλιέται με άλλες.

H άλλη φάση ήταν εκείνη που μας έβρισε , μας αποκάλεσε motherfuckers. Και καλά μας έκανε. Διάβασε το ποστ του yo!reeka για να καταλάβεις.

Η πιο απίστευτη σκηνή όμως ήταν όταν στη μέση της μακρόστενης σκηνής, υπήρχε ένα πράμα σαν φωτιστικό/μανητάρι με οθόνη πάνω. Σε ένα σημείο κατεβαίνει σιγά σιγά, είναι υπέροχο και δείχνει νερά και κύματα. Από μέσα ξεπροβάλλει σιγά σιγά η βασίλισσα με μια μαύρη κάπα. Τη βγάζει και μένει με ένα φούξια φόρεμα. Τέλειο.

Μετά ήλθαν οι τσιγγάνοι με τις κιθάρες, μας είπε ένα ρουμάνικο τραγούδι και το οποίο το ένωσε με το La Isla Bonita. Ήταν υπέροχη στο Miles Away ( το καλύτερο τραγούδι του δίσκου σύμφωνα με τον Unshaved Bastard).

Το τέταρτο μέρος όμως ήταν το καλύτερο. 4 minutes (sexy), Like a prayer ( oh yeah), Ray of light (το απόλυτο) , Hung up σε ροκ version (wow) και τελειώνει με το αγαπημένο μου, Give it to me. Εν τω μεταξύ εμείς ξεβιδωθήκαμε από το χοροπήδα πάνω κάτω και διαπίστωσα ότι μόνο άμα πίνω και εγώ το Καμπαλόνερο της Maddie θα αντέξω.

Κατά τις 1130 και αφού η θεά μας έδειξε αυτοκίνητα, πλανήτες να αιωρούνται, τον Justin σε video wall, σκηνές από την Evita, παλιές της φωτό κτλ κτλ, μας ρίχνει στα μούτρα ένα τεράστιο GAME OVER και φεύγει. Χωρίς encore, χωρίς τίποτα. Αλλά δεν διαμαρτυρηθήκαμε και κανείς δεν φώναξε "we want moooore". Τρελλοί είμαστε, να βγει με κανά μαστίγιο και να μας την πει;

What a night.

Υ.Γ1 Όποιος λέει "ναι ρε σιγά τη συναυλια", απλά ζηλεύει.
Υ.Γ2 Όποιος δηλώνει "εγώ είμαι άντρας και δεν πάω στην Madonna", απλά δεν βρήκε εισιτήρια.
Υ.Γ3 "I'm alright, don't be sorry, but it's true, When I'm gone you'll realize, That I'm the best thing that happened to you"...Miles Away.
Υ.Γ4 Ακολουθεί μέρος τρίτο, με την Κυριακή στην Αθήνα και τα 2 gin 'n' tonic.

Miles Away, 2 gin 'n' tonic και μια ληστεία - Part 1

I am back. Καλά ψες δεν επικοινωνούσα με το περιβάλλον ( όχι πως ήθελα) αφού μπήκα σπίτι 5 το πρωί. Σήμερα όμως είμαι εδώ. Στο γραφείο ( με καθυστέρηση 2 ωρών - no comment, το boss λείπει), με ένα κακοφτιαγμένο καφέ φίλτρου ( πρέπει να οργανωθώ να φέρνω καφέ από σπίτι) και με deadlines που πέφτουν πάνω μου σαν οβίδες. Όμως αγαπημένε/η εγώ θα σου πω για το 3ήμερό μου, όχι τίποτα άλλο, αλλά για να κλάψουμε παρέα. So here it is.

Πέμπτη φτάνω Αθήνα. Η απεργία των τελωνιακών σημαίνει ότι δεν υπάρχει βενζίνη, άρα οι δρόμοι ήταν ψιλοάδειοι, άρα πήρα ταξί. Ο κύριος ταρίφας μου είπε κλασικά την ιστορία της ζωής του και με ρώτησε πόσο καιρό μένω Αθήνα ( λες να απέκτησα προφορά και να μην το κατάλαβα;). Καταλήγω σπίτι της κολλητής, αφήνω τα πράγματα στο δωμάτιό μου ( ναι δικό μου, αφού απλά κάνω διαλείμματα και έρχομαι Κύπρο) και λέμε τα νέα μας. Διαπιστώνουμε ότι δεν έχουμε ιδιαίτερα συνταρακτική ζωή.

Την άλλη μέρα ξυπνώ στις 12 (!), φτιάχνω καφέ, βλέπω λίγα πρωινάδικα - χάλια ο Γρηγόρης, επίσης χάλια τα δύο βλήματα του ΑΝΤ1, ζήτω οι μπαρούφες της Ελενίτας- και αποφασίζω να κατέβω κέντρο επιτέλους. Παίρνω φωτογραφική, τσάντα και βγαίνω από σπίτι.
Καθώς που λες, περνάω δίπλα από τα ΕΛ.ΤΑ της γειτονιάς, ακούγοντας Maddie στο ipod, βλέπω να βγαίνουν έξω από το κτίριο δύο τύποι, να κοιτάνε δεξιά αριστερά, ο ένας να κατεβάζει τη μπλούζα του, να χώνει κάτι στο παντελόνι του και να τρέχουν σαν τρελλοί. "Κάτι δεν πάει καλά" σκέφτομαι και κοιτάζω πιο προσεκτικά. Και τι βλέπω φίλε/η; Μέσα καμιά δεκαριά κόσμο, να κάθιονται στο πάτωμα σκυφτοί! "Λες;" σκέφτομαι και παραμένω κάγκελό. Αμέσως βγαίνει ένας κύριος έξω, τρέχει στο δίπλα πεζοδρόμιο και βάζει μια φωνή "ΛΗΣΤΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ". Τρέχω βιαστικά, βγαίνω στον κύριο δρόμο και μετά από 5 λεπτά, ακούω σειρήνες και βλέπω περιπολικό γεμάτο αστυνομικούς να κατευθύνεται προς τη σκηνή του εγκλήματος. Γαμάτο ε; Πάλι καλά που δεν με πήραν όμηρο λες...

Παίρνω μετρό, βγαίνω σταθμό Μοναστηράκι και βολτάρω στη γύρω περιοχή για να βγάλω φωτό. Το πιο συναρπαστικό ήταν ότι πέτυχα κάτι skateboardάδες. Αποφασίσω να μείνω downtown γιατί υποψιάστηκα ότι θα ήταν γεμάτο το Κολωνάκι από μανιακούς Κύπριους να ψωνίζουν και να αράζουν στο da capo, το Jackson's και το Ciao. ( Τελικά είχα δίκιο, μου το επιβεβαίωσε μια φίλη που ήταν εκεί) . Συναντώ μια φίλη και τη σέρνω μαζί μου στα H&M και στο αγαπημένο μου Brazil by Brazil. Έκανα minimal ψώνια και καταλήξαμε στον αγαπημένο ΙΑΝΟ. Πήρα το βιβλίο "Η βιομηχανία του σεξ και το τηγανητό ψάρι" και ανεβήκαμε στο cafe. Αχ τι ωραία ήτανε. Φυσικά θα προτιμούσα να είχε λιγότερο καπνό και να ήμουν μόνη σε ένα καναπέ και να διαβάζω free press. Next Time. Καθίσαμε καμιά ωρίτσα ( I wanted more) και μετά την άφησα για να συναντήσω άλλη φίλη στο Θησείο.

Ξανάβαλα το ipod, πήρα κάτι συντόμια, απέφυγα το πλήθος που ψώνιζε μανιωδώς και βρέθηκα σε 5 λεπτά στην αγαπημένη περιοχή. Αποφασίσαμε να πάμε προς Ακρόπολη μεριά γιατί υποσχέθηκα στο νονό μου να βγάλω μια συγκεκριμένη φωτό με ηλιοβασίλεμα και έπρεπε να πετύχω τη σωστή τοποθεσία. Ανέβηκα, σαν επιδέξιος ακροβάτης στην υπέροχη BMW μηχανή και πήγαμε με τα χίλια ( στην κυριολεξία) για καφέ και τέλεια πάστα σοκολάτας. Σου είπα πόσο λατρεύω να βολτάρω στην Αθήνα με μηχανή; Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αίσθηση ελευθερίας από αυτό!
Κατά τις 8 φύγαμε, γιατί άρχιζε να ψιχαλίζει και εγώ έπρεπε να ετοιμαστώ για το ντινέ.

10 παρά τέταρτο, παρκάρουμε στο πάρκιγκ απέναντι από το Γκαζάκι. Βγαίνω έξω, μυρίζω τη βρεγμένη βροχή, βλέπω δίπλα μου κόσμο να μπαινοβγαίνει στα μπαράκια, ακούω μουσική παντού. Νιώθω τέλεια. Αυτή είναι η ζωή. Όταν βγαίνεις έξω να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε γιορτή. Αυτό ένιωσα στο Γκάζι την Παρασκευή.
Συναντήσαμε την παρέα στο Μεσπηλέα. Δέκα άτομα, όλοι καλοί φίλοι. Το καραφάκι ροζέ κρασί δεν πρόλαβαινε να μείνει στο τραπέζι πάνω από πέντε λεπτά. Μας περιποιήθηκαν καλά στο εστιατόριο, ας είναι καλά τα κονέ. Αφού ψιλογίναμε ντίρλα, κατά τις 1230, πληρώσαμε και πήγαμε παρακάτω για ένα ποτό. Και έτσι βρεθήκαμε στην Κωνσταντινουπόλεως, στο Κ44. Ένας χώρος, σαν αποθήκη, με ωραία μουσικούλα, άνετο κόσμο ( εξαιρούνται τα αγόρια με τα ταγάρια - θα σας τα κάψω) και φθηνό ποτό ( που θα βρεις 5 ευρώ βότκα;). Κατά τις 3, είπαμε να την κάνουμε διακριτικά ( έμενα και περισσότερο αλλά η παρέα άρχιζε να διαλύεται). Και έτσι φύγαμε.

Την άλλη μέρα...ήταν η μέρα. (συνεχίζεται)

P.S.

Σήμερα πάω Αθήνα, για τη συναυλία, όπως και χιλιάδες άλλος κόσμος. Είμαι σίγουρη πως θα περάσω σούπερ. Όχι μόνο λόγω της Madonna, αλλά επειδή θα ξαναδώ τους φίλους μου, που τους πεθύμησα τόσο πολύ. Κάναμε πλάνα από νωρίς. Ποιος θα κλείσει το εστιατόριο, που θα παμε για καφέ, για βόλτες, τι βιβλία θα πάρω από τον Ελευθερουδάκη, ποια cd θα σποτάρω στο Metropolis, ποιους φίλους από τα παλιά θα ξαναδώ. Όμορφα πράγματα. Κάτι τέτοια, με κάνουν να συνειδητοποιώ ότι η φιλία είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Και ας το ξεχνώ πολλές φορές.

Όμως κάτι μέσα μου, μου θολώνει αυτές τις εικόνες. Εσύ. Η παρουσία σου ή μάλλον η απουσία σου. Έχω τόσα να σου πω, αλλά τελικά νομίζω τα ξέρεις και ας νομίζεις πως είμαι μια αναίσθητη "ψυχρή καρδιά" όπως με αποκάλεσες. Δεν σε παρεξηγώ όμως, περνάς δύσκολες φάσεις τώρα. Μακάρι τα πράγματα να ήταν αλλιώς, οι εικόνες να ήταν πολύχρωμες, το soundtrack να ήταν άλλο. Και μακάρι να...


Υ.Γ1 Το ξέρω πως όλα παιρνούν. Αλλά δεν έχω ιδέα το πότε. Θα ήθελα να μάθω. Θα ήθελα να είμαι ευτυχισμένη ξανά. Και light.
Υ.Γ2 Χωρίς να ρωτήσεις φίλε/η το γιατί ή το σε ποιον, σε παρακαλώ στείλε μπόλικη θετική ενέργεια σε ένα άνθρωπο που θέλω να είναι καλά. (Να προσέχεις...)
Υ.Γ3 Γκάζι.

One of those days

Και είναι μια από εκείνες τις μέρες. Που ξυπνάς το πρωί, σκέφτεσαι, μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, σε τι φάση είναι η ζωή σου, βγάζεις τη σούμα, το αποτέλεσμα δεν σου πολυαρέσει αλλά τελικά σηκώνεσαι από το κρεβάτι γιατί έχεις αργήσει. Στο δρόμο προς τη δουλειά, τρως τη φλασιά ότι σε έχουν φορτώσει τα χιλιάδες πράγματα με τη δικαιολογία "είσαι πολύ καλή στη δουλειά σου" ενώ ο μισθός σου έχει δυο χρόνια να κινηθεί. Ακους τα ίδια τραγούδια από το ραδιόφωνο γιατί προφανώς όλοι παίζουν με την εύκολη ιδέα του playlist. Και διερωτάσαι, "αφού όλοι τα κάνουν όλα πρόχειρα, γιατί εχω να μην;". Δεν προλαβαίνεις να λύσεις την απορία γιατί βιάζεσαι να παρκάρεις στη μοναδική θέση που υπάρχει, έστω και 100 μέτρα μακριά από το γραφείο.
Ανεβαίνεις πάνω, κάθεσαι στη θέση σου, λες καλημέρα και σκέφτεσαι με την πρώτη ευκαιρία να μιλήσεις στον προϊστάμενο για τα σκατά που σε φόρτωσε. Αλλά τις σκέψεις σου διακόπτουν οι συνάδελφοι που όλη μέρα λένε τις ίδιες ιστορίες για τα παιδιά τους. Δεν σε αφορά και δεν καταλαβαίνεις γιατί πρέπει να το υποστείς όλο αυτό. Σε μια χώρα που δεν συμβαίνει τίποτα, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να μείνεις έγκυος για "να αποκτήσει νόημα η ζωή σου". Α τέλεια...
Στο μυαλό σου γυρίζουν τα λόγια του άλλου που δεν καταλαβαίνει οτι κρατάς απόσταση γιατί ακόμα νιώθεις πολλά και δεν μπορείς να είσαι φίλη. Και έτσι αποφασίζει να σου στείλει έξαλλα sms. Επειδή απλά δεν απαντάς τα μηνύματα. Επειδή προσπαθείς για αλλαγή να βάλεις τον εαυτό σου πάνω από τις ανάγκες των άλλων.
Μαλακία η μετριότητα. Δεν ανυπομονείς για κάτι. Δεν συμβαίνει κάτι μικρό, κάτι ελάχιστο που να σου δώσει μια τόση δα σπιθούλα ζωντάνια. Που να σε κάνει να ανυπομονείς για κάτι.
Και σκέφτεσαι...τι στα σκατά κάνω λάθος;

Υ.Γ1 Το cd player παίζει yosebu.
YΓ.2 Χωρίς να χρειάζεται να δικαιολογηθώ, γιατί κουράστηκα να είμαι το "καλό κορίτσι", απλά να σου πω ότι δεν είναι υπερβολές , δεν είναι οι "μέρες " μου και δεν έχω κανένα ανάδρομο να μου κάνει τα νεύρα τσατάλια.

Wonders never cease

Βράδι Σαββάτου. Ένα πάρτι κάπου παραλιακά.
Φόρεσε το φόρεμα της. Ένα strapless, μακρύ ως τους αστράγαλους φόρεμα. Και χρυσά σανδάλια. Άπλωσε την μπρονζε σκιά προσεκτικά, συμπλήρωσε με μολύβι, στο χρώμα της ελιάς. Λίγο lipgloss και άρωμα στα σωστά σημεία. Κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη. Ούτε θυμάται πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωθε τόσο ζωντανή, τόσο έτοιμη για ένα κοσμικό γεγονός. Το πεθύμησε.
Βγήκε έξω στον κήπο, ακολούθησε τις δάδες και τα φαναράκια που κρέμονταν από τα ελαιόδεντρα. Έφτασε στο πάρτι. Ο κόσμος πολύς, όχι ακριβώς του γούστου της. Αλλά τον τελευταίο καιρο δεν ήταν σίγουρη αν τα δεδομένα του παρελθόντος της, της κάνουν πλέον.
Εντόπισε στο βάθος την παρέα. Πήρε ένα ποτήρι ροζέ σαμπάνια, χαιρέτισε τους οικοδεσπότες και περπάτησε προς το μέρος τους. Κάτι μέσα της, της έλεγε πως η νύκτα αυτή θα ήταν όμορφη.
Η μουσική της τράβηξε το ενδιαφέρον. Lounge χαλαρωτική με έξυπνες οριεντάλ πινελιές. Γύρισε προς την πλευρά του DJ. Ένα όμορφο αγόρι, με λευκό παντελόνι και ροζ πουκάμισο.Τον ήξερε. Resident DJ στο Buddha Bar. Τα cd του, τα άκουγε συχνά στο σπίτι όταν ήθελε να χαλαρώσει ή να φτιάξει ατμόσφαιρα. Του χαμογέλασε. Τι ελευθερία, να ρίχνεις ένα χαμόγελο και να μην σε νοιάζει να είσαι κάπως. Της το ανταπέδωσε.
Η βραδιά εξελίχθηκε όπως την είχε φανταστεί. Με πολύ χορό, vodka-cranberry να γίνεται refill συνέχεια, παγωτό λεβάντα και στο background το φως του φεγγαριού να φωτίζει τη θάλασσα.
Τρεις ώρες μετά. Στα ηχεία το "New York, Νew York", σε lounge έκδοση και εκείνη να χορεύει με τον Ruben.
-"So you have lived in New York..."
-"Yes, in Soho, I miss it"
-"Oh let's dance to that"

Υ.Γ1 Ηλιοβασίλεμα, το κοντέρ να πιάνει τα 150 και στο cd player να παίζει over the Hill από την Monika, στη διαπασών. Αυτό ναι με κάνει ευτυχισμένη. Και πολλές παρόμοιες στιγμές.
Υ.Γ2 Τα μικρά μικρά θαύματα, που θα πάει, θα οδηγήσουν σε ένα μεγάλο.

Ένας φίλος.

Το ξέρεις ότι σε σκεφτόμουνα αυτές τις μέρες; Έμπαινα στο blog σου αλλά καμιά ανάρτηση. Μάλλον θα ήσουν ακόμα διακοπές, σκεφτόμουνα.

Ήσουν από τους πρώτους που ξεχώρισα μόλις έφτιαξα το δικό μου. Μ ' άρεσε βλέπεις το όνομά σου, είχαμε κάτι κοινό.

Και μετά όποτε "μιλούσαμε" διέκρινα έναν άνθρωπο ήρεμο, έξυπνο, που έχει σκεφτεί πέντε πράματα παραπάνω. Μια ήρεμη δύναμη.

Όποτε μου έγραφες σχόλιο ένιωθα μια οικειότητα. "Να και ο φίλος μου ο σοφός'", σκεφτόμουνα.

Γιατί ποτέ δεν είπες κάτι που να μην ήταν για μένα σωστό.

Χάρηκα πολύ που παντρεύτηκες. Ακόμα θυμάμαι τη φωτό που ανέβασες στο blog σου. "Τυχερή κοπέλλα", είχα σκεφτεί. 

Και τώρα, έμαθα και το όνομά σου. Νικήτας.

Αλλά το έμαθα για λάθος λόγο.

Γιατί διάβασα ότι "έφυγες". Ότι έγινε ένα κουλό ατύχημα, έπαθες θρόμβωση και έτσι απλά άφησες τα πάντα.

Street μου....θα είσαι πάντα στην καρδιά μου το αγαπημένο μου "πνεύμα του δρόμου".

Και θα συνεχίσω να διαβάζω τα stories of the city, stories of the streets. Απλά θα πεθυμώ τα σχόλιά σου.

Γειά σου φίλε...

Out in the open

Ψες ήμουν σε ένα τραπέζι. Όταν ήλθε η ώρα της πρόποσης, πετάχτηκε ο απέναντι μου και τσίριξε "Καλό Χειμώνα!"
Καλό χειμώνα; Γυρίζω και τον βλέπω με ύφος εκνευρισμένο."Είναι ζέστη, ακόμα είμαστε μαυρισμένοι και πάμε θάλασσα". Δεν ήμουν πολύ ευγενική. Πρώτον, δεν συμπαθώ χειμώνα και δεύτερο μα ποιο χειμώνα καλέ; Εδώ; Αστείο.
Πάντως αν ήμουν ματσό, το Νοέμβρη θα την έκανα για νότιο ημισφαίριο. Βραζιλία, παραλία, αντηιλιακά, ήλιος, θάλασσα, open μπαράκια, open everything. Τέλεια.
Αλλά δεν είμαι οπότε θα φάω τις προπόσεις στη μούρη και θα σκάσω. Δεν είναι ότι με ενδιαφέρει που μπήκε ο Σεπτέμβρης και άρχισε η νέα χρονιά. Φέτος δεν μου κάνει αίσθηση. Δεν έχω τίποτα να περιμένω, εκτός από θέματα δουλειάς, οπότε άμα δεν σου κάνει κλικ κάτι, είσαι κάπως απαθής. Πέρσι ήταν διαφορετικά. Πέρσι είχα ένα άνθρωπο. Φυσικά τελικά δεν ήταν όπως το ήθελα, αλλά υποθέτω όλα συμβαίνουν ή συνέβηκαν για ένα λόγο. Άσχετο.
Φέτος, έχω τα μάτια μου ανοικτά για τα καινούρια πράγματα που παίζουν στην πόλη. Αποφάσισα να βγω επιτέλους από την αυτο-εξορία. Βαρέθηκα πραγματικά να μαζεύω κομματάκια από χάμω. Και όπως σου είπα κανείς δεν αξίζει τόσο πόνο. Κανείς.
Γίνονται πολλά αυτό το μήνα. Στο πρόγραμμα μπήκε από καιρό η Madonna, άρα Αθήνα, άρα Γκάζι, άρα φίλοι, άρα σούπερ. Και μετά είναι ο Tiesto. Κάτι διαφορετικό. Χορός μέχρι τελικής πτώσεως χωρίς να είμαστε σε κλαμπ, να στεκόμαστε με τη βότκα στο χέρι και διερωτούμαστε αν ο κόσμος χορεύει ή όχι. Στον Tiesto απλά θα χορέψουμε και θα εξαντληθούμε! Γουστάρω τρελλά.
Και μετά είναι αυτό το project, που κάνουν κάτι παιδιά στην παλιά Λευκωσία. Σε ένα χώρο που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα. Αυτή τη βδομάδα 9 καλλιτέχνες είναι κλεισμένοι σε ένα χώρο και δημιουργούν μαζί. Το κλου της υπόθεσης είναι ότι παρόν θα είναι και ένας ψυχολόγος να καταγράφει τα της συνύπαρξης. Ακούγεται ενδιαφέρον. Εγώ θα κάνω τις βόλτες μου από εκεί πάντως. Θα αλλάξει κάπως τις εικόνες μου. Χρειάζομαι αλλαγές. Με φοβίζει λίγο ο πληθυντικός. Όμως αν έμαθα κάτι τον τελευταίο χρόνο είναι πως μόνο άμα αλλάζεις παραστάσεις επιβιώνεις. Ειδικά σε αυτό τον μικρό τόπο όπου χρειάζεται προσπάθεια για να μείνεις ζωντανός.

Υ.Γ1 Για το project αυτό, μπες στο www.stoaaeschylou.blogspot.com. Είναι το blog της ομάδας.
Υ.Γ2 Άλλαξα το status στο msn και έγραψα "Sex as a state of mind". Οι μόνοι που το σχολίασαν - κάπως αμήχανα- είναι φίλες μου και γκει φίλοι μου . Δηλαδή άτομα που χέστηκαν αν σκέφτομαι το σεξ ή όχι. Οι υπόλοιποι "τρία πουλάκια κάθονταν". Apathy as a state of being!

Coming out of the oven

Η ηλίαση δεν είναι τόσο κακό πράγμα τελικά. Οκ, μπορεί να σκοτεινιάζουν όλα γύρω σου, να αχρηστεύεις το δέρμα σου κτλ, αλλά, αγάπη μου, αν δεν "ψηθεί" ο εγκέφαλος, δεν λειτουργεί. Έτσι σήμερα καθώς κολυμπούσα αφηρημένα πάνω κάτω, στις 3 η ώρα (όπου όλος ο νορμάλ κόσμος ξέρει ότι δεν είναι καλή ιδέα να γυρίζεις καλοκαιριάτικα τέτοια ώρα), μου έρχονταν αλλεπάλληλες φλασιές επιφοίτησης. Τόσες πολλές που πραγματικά δεν καταλαβαίνω εκείνο που μου έλεγε μια φίλη μου προχθές, ότι δηλαδή άμα κολυμπάς δεν σκέφτεσαι. Και τι να κάνεις; Και να σου πω την αλήθεια την ατάκα που ακούω συχνά-πυκνά "ε δεν το σκέφτομαι", δεν την πιστεύω. ''Οταν έχεις εγκέφαλο, δουλεύει. Τέσπα.
Που λες σκέφτηκα τα εξής, μπορεί ασήμαντα και κοινότυπα:
1. Άμα τα πράγματα είναι κάπως, το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να χαλαρώσεις και που θα πάει θα σου έλθει ένα σημάδι και τότε θα ξέρεις τι θα κάνεις (όχι κατανάγκη από τον ουρανό).
2. Τα καλύτερα έρχονται σε εκείνους που περιμένουν. Κλεμμένο μεν, τώρα άρχισα να το πιστεύω δε. Άρα δες σημείο 1.
3. Η πολλή ευγένεια σκοτώνει. Για παράδειγμα, υπάρχουν μερικά blog που άμα σκοντάφτω πάνω τους (μετά από πολύωρη βαρεμάρα και σερφάρισμα) , διερωτούμαι γιατί δεν υπάρχει ένα "Υπουργείο υπάρξης blog" που να δίνει άδειες για λειτουργεία blog μετά από πολύωρη εξέταση της αίτησης. (τι κακιά έχω γίνει - η ηλίαση βλέπεις)
4. Όταν ο άλλος δεν σέβεται το χώρο σου, δεν σημαίνει ότι δεν σέβεται εσένα. Ίσως απλά να μην είναι σε θέση να "οριοθετήσει". Δεν πειράζει...η εσωτερική δύναμη παίζει παιχνίδια.
5. Τους φίλους μας τους αγαπάμε και δεν τους κρίνουμε. Γιατί έχουν γονείς να τους τη σπάνε, διευθυντή να τους κάνει καψόνια και γκομενικά που τους ψήνουν το ψάρι στα χείλη. Άρα αν θες να είσαι καλός φίλος, λειτουργείς σαν "μαξιλαράκι" για τους δικούς σου ανθρώπους. Τους αγαπάς και τους κάνεις τη ζωή πιο άνετη.
6. Όσο μεγαλώνω, τόσο πιο εύκολα διακρίνω τα "θέλω" μου. Έχω δρόμο ακόμα. Όμως δεν μετανιώνω που σε αυτή τη φάση η πιο συχνή μου απάντηση είναι "δεν ξέρω". Κάποτε θα μάθω.
7. Δυστυχώς το να τα δίνεις όλα, μόνο κακό σου κάνει. Και σε αυτό δεν υπάρχει καμιά εξαίρεση.
8. Είναι μεγάλη κουβέντα να μπορείς να νιώθεις την ενέργεια του άλλου. Μπορεί και να είναι ο καλύτερος κριτής για το πως και με ποιούς θα φτιάξεις το μικρόκοσμό σου.
9. Τελικά μια σχέση δεν είναι τόσο φοβητσιάρικο πράγμα όπως πίστευα για 30 χρόνια. One day...
10. Just FLOW....flow...flow...flow :)

Y.Γ1 Το κείμενο γράφτηκε με μουσική υπόκρουση Monika και Avatar. Έχω πάθει κόλλημα.
Υ.Γ2 Λυπάμαι που δεν είμαι τόσο "μαλακή" όσο θα ήθελα. Ήταν δύσκολη η χρονιά.