Ένας φίλος.

Το ξέρεις ότι σε σκεφτόμουνα αυτές τις μέρες; Έμπαινα στο blog σου αλλά καμιά ανάρτηση. Μάλλον θα ήσουν ακόμα διακοπές, σκεφτόμουνα.

Ήσουν από τους πρώτους που ξεχώρισα μόλις έφτιαξα το δικό μου. Μ ' άρεσε βλέπεις το όνομά σου, είχαμε κάτι κοινό.

Και μετά όποτε "μιλούσαμε" διέκρινα έναν άνθρωπο ήρεμο, έξυπνο, που έχει σκεφτεί πέντε πράματα παραπάνω. Μια ήρεμη δύναμη.

Όποτε μου έγραφες σχόλιο ένιωθα μια οικειότητα. "Να και ο φίλος μου ο σοφός'", σκεφτόμουνα.

Γιατί ποτέ δεν είπες κάτι που να μην ήταν για μένα σωστό.

Χάρηκα πολύ που παντρεύτηκες. Ακόμα θυμάμαι τη φωτό που ανέβασες στο blog σου. "Τυχερή κοπέλλα", είχα σκεφτεί. 

Και τώρα, έμαθα και το όνομά σου. Νικήτας.

Αλλά το έμαθα για λάθος λόγο.

Γιατί διάβασα ότι "έφυγες". Ότι έγινε ένα κουλό ατύχημα, έπαθες θρόμβωση και έτσι απλά άφησες τα πάντα.

Street μου....θα είσαι πάντα στην καρδιά μου το αγαπημένο μου "πνεύμα του δρόμου".

Και θα συνεχίσω να διαβάζω τα stories of the city, stories of the streets. Απλά θα πεθυμώ τα σχόλιά σου.

Γειά σου φίλε...