Go on, shine!

Σήμερα το πρωί πετάκτηκα στο Starbucks να πάρω ένα non-fat grande cappuccino. Καθώς περίμενα, το μάτι μου έπιασε τη νέα γκάμα των γιορταστικών φλιτζανιών κτλ.
Ξέρεις, εγώ ποτέ δεν ήμουν των Χριστουγέννων. Το μόνο που με εξιτάρει είναι που υπάρχουν παντού λαμπάκια. Αλλιώς η ιδέα του αη-βασίληδες σε ότι μέγεθος μπορείς να φανταστείς, δέντρα και δενδρύλια και μπιχλιμπίδια με αφήνει παντελώς αδιάφορη εδώ και αρκετά χρόνια. Άσε που τα Χριστούγεννα για μένα είναι και ένα άγχος πως θα συντονιστούμε να πάμε έξω την Παραμονή, που θα πάμε και ποιοι θα είμαστε. Το οποίο όταν είμαι single ( δηλαδή τα 30 από τα 31 Χριστούγεννα που πέρασα) είναι απλά μια μαλακία και μισή φάση. Ειδικά τώρα που οι μισοί φίλοι μου έχουν παιδάκια ή περιμένουν.
Όμως σήμερα το πρωί, έβλεπα τα κόκκινα φλιτζάνια με τα καμπανάκια και χαιρόμουνα. Δεν ήταν του τύπου μου. Αλλά κάτι με έκανε να θέλω να δω τα πράγματα αλλιώς.
Ήλθα γραφείο, έψαξα εισιτήρια και θα την κάνω. 10 μέρες Αθήνα. Με τους φίλους και με ότι άλλο έρθει στο δρόμο.
Ναι γουστάρω, μπαράκια, χωρίς προγραμματισμούς, όλοι οι καλοί χωράνε έτσι και αλλιώς. Πολύ σαμπάνια, πολλά τσιγάρα, όμορφα ρούχα, αρώματα να σμίγουν, βλέμματα, μουσική και καμιά μα καμιά υποχρέωση να πρέπει να είμαι κάπως ή να αγχωθώ να συντονίζω παρέες.
Σε ένα μήνα τα πράγματα θα είναι αλλιώς. Γιατί κάτι άρχισε να αλλάζει μέσα μου. Δεν ξέρω τι , ίσως και να μην το παραδέχομαι ακόμα. Αλλά γαμώτο, αυτή η χρονιά δεν θα τελειώσει έτσι και η επόμενη θα αρχίσει με τον καλύτερο και πιο λαμπερό τρόπο.


Υ.Γ1 Αφιερωμένο σε σένα που θα πιούμε μαζί τις σαμπάνιες.
Υ.Γ2 Τη "μαγεία" θα τη βρω, που θα πάει.