Φίλοι και φίλες,
Με μεγάλη μου λύπη θέλω να σας ανακοινώσω κάτι εξαιρετικά σοβαρό.
Εδώ και δυο βδομάδες η αγαπημένη σου Τουλίπα είναι μια γυναίκα χωρίς παρελθόν. Μια γυναίκα που το μόνο που της προσδίδει ταυτότητα είναι το παρόν και με πολλή ελπίδα ( πάρα πολλή όμως), το μέλλον.
Γιατί φίλε/η μου, είναι να μην σου τύχει. Είναι να μην αποφασίσουν οι ίδιοι οι βιολογικοί σου γονείς ( σε αυτή τη φάση αγαπώ πνευματικό πατέρα περισσότερο από όλους), πως ότι έκτισες με κόπο, μόχθο και αμέτρητες ώρες πνευματικής εργασίας, πάει του κώλου ( αδυνατώ να το θέσω πιο κομψά, συγχώρεσέ με).
Όλα άρχισαν τον περασμένο Ιούνιο. Ο πατέρας και η μητέρα τουλίπα αποφάσισαν αντί να ξοδέψουν τα λεφτά του εφάπαξ τους, σε αυτοκίνητα και άλλες νεοπλουτιστικές μαλακίες, να ανακαινίσουν το σπίτι τους. Ως εδώ όλα καλά.
Όμως η μητέρα τουλίπα πήγε ένα βήμα παραπέρα και απεφάνθη, ότι από τη στιγμή που δεν ζω εκεί, δεν υπάρχει λόγος να έχω παιδικό δωμάτιο. Το οποίο παιδικό μου δωμάτιο είναι σημείωσε, γεμάτο βιβλία, ποστερ, cd από τα 5 μου ως τα 26 που έμενα εκεί. Μιλάμε για πολύ πράγμα.
Έτσι χωρίς να με ρωτήσουν, με πήραν τηλ και μου δήλωσαν " Βρήκαμε κουτιά, έλα να πάρεις τα πράγματά σου στην αποθήκη". Και για να το μετριάσουν το κακό είπαν ότι θα έχω ένα "συγυρισμένο δωμάτιο στο οποίο μπορώ εγώ και τα μελλοντικά μου παιδιά να μένουμε όποτε θέλουμε".
Δεν έφερα αντίσταση γιατί τον τελευταίο καιρό η μητέρα Τουλίπα δεν μου πολυμιλάει. Υποπτεύομαι επειδή δεν έκανα οικογένεια, δεν παντρεύτηκα και δεν κάνω τελοσπάντων την ζωή που κάνουν οι κόρες των φίλων της που είναι όλες "πολύ θετικές, όχι σαν εσένα".
Πάω λοιπόν, ένα Σάββατο πρωί και με μαύρο δάκρι και καρδιά φυλάω cd, βιβλία πανεπιστημίου, γράμματα (εύχομαι να μην τα διάβασαν), φωτογραφίες και αναμνήσεις, σε 100,000 κούτες.
Το επόμενο Σάββατο ξαναπάω και τι βλέπω φίλε/η; Ένα άδειο δωμάτιο!
Και δεν με έφτανε το γεγονός ότι διαπίστωσα ότι στο πατρικό μου δεν υπήρχα, ότι ήμουν μια γυναίκα χωρίς παρελθόν, η μητέρα τουλίπα δήλωσε πως θα το κάνουν δικό τους δωμάτιο γιατί είναι πιο ήσυχο!
Με λίγα λόγια, ότι ίχνος δικό μου υπήρχε μέσα σε εκείνο το σπίτι, είναι πια αφανισμένο. Ούτε σε επεισόδιο το Without a Trace, του Lost, του CSI και του Damages να έπαιζα!
Ευτυχώς που έχω ταυτότητα στο πορτοφόλι μου και θυμάμαι ποιοι με γέννησαν...
Υ.Γ Το cd player παίζει τη συλλογή "On the Road", με αγαπημένα τραγούδια των eighties και των nineties. Ζήτω το Sweet Home Alabama ( ποιο home τώρα...)
Με μεγάλη μου λύπη θέλω να σας ανακοινώσω κάτι εξαιρετικά σοβαρό.
Εδώ και δυο βδομάδες η αγαπημένη σου Τουλίπα είναι μια γυναίκα χωρίς παρελθόν. Μια γυναίκα που το μόνο που της προσδίδει ταυτότητα είναι το παρόν και με πολλή ελπίδα ( πάρα πολλή όμως), το μέλλον.
Γιατί φίλε/η μου, είναι να μην σου τύχει. Είναι να μην αποφασίσουν οι ίδιοι οι βιολογικοί σου γονείς ( σε αυτή τη φάση αγαπώ πνευματικό πατέρα περισσότερο από όλους), πως ότι έκτισες με κόπο, μόχθο και αμέτρητες ώρες πνευματικής εργασίας, πάει του κώλου ( αδυνατώ να το θέσω πιο κομψά, συγχώρεσέ με).
Όλα άρχισαν τον περασμένο Ιούνιο. Ο πατέρας και η μητέρα τουλίπα αποφάσισαν αντί να ξοδέψουν τα λεφτά του εφάπαξ τους, σε αυτοκίνητα και άλλες νεοπλουτιστικές μαλακίες, να ανακαινίσουν το σπίτι τους. Ως εδώ όλα καλά.
Όμως η μητέρα τουλίπα πήγε ένα βήμα παραπέρα και απεφάνθη, ότι από τη στιγμή που δεν ζω εκεί, δεν υπάρχει λόγος να έχω παιδικό δωμάτιο. Το οποίο παιδικό μου δωμάτιο είναι σημείωσε, γεμάτο βιβλία, ποστερ, cd από τα 5 μου ως τα 26 που έμενα εκεί. Μιλάμε για πολύ πράγμα.
Έτσι χωρίς να με ρωτήσουν, με πήραν τηλ και μου δήλωσαν " Βρήκαμε κουτιά, έλα να πάρεις τα πράγματά σου στην αποθήκη". Και για να το μετριάσουν το κακό είπαν ότι θα έχω ένα "συγυρισμένο δωμάτιο στο οποίο μπορώ εγώ και τα μελλοντικά μου παιδιά να μένουμε όποτε θέλουμε".
Δεν έφερα αντίσταση γιατί τον τελευταίο καιρό η μητέρα Τουλίπα δεν μου πολυμιλάει. Υποπτεύομαι επειδή δεν έκανα οικογένεια, δεν παντρεύτηκα και δεν κάνω τελοσπάντων την ζωή που κάνουν οι κόρες των φίλων της που είναι όλες "πολύ θετικές, όχι σαν εσένα".
Πάω λοιπόν, ένα Σάββατο πρωί και με μαύρο δάκρι και καρδιά φυλάω cd, βιβλία πανεπιστημίου, γράμματα (εύχομαι να μην τα διάβασαν), φωτογραφίες και αναμνήσεις, σε 100,000 κούτες.
Το επόμενο Σάββατο ξαναπάω και τι βλέπω φίλε/η; Ένα άδειο δωμάτιο!
Και δεν με έφτανε το γεγονός ότι διαπίστωσα ότι στο πατρικό μου δεν υπήρχα, ότι ήμουν μια γυναίκα χωρίς παρελθόν, η μητέρα τουλίπα δήλωσε πως θα το κάνουν δικό τους δωμάτιο γιατί είναι πιο ήσυχο!
Με λίγα λόγια, ότι ίχνος δικό μου υπήρχε μέσα σε εκείνο το σπίτι, είναι πια αφανισμένο. Ούτε σε επεισόδιο το Without a Trace, του Lost, του CSI και του Damages να έπαιζα!
Ευτυχώς που έχω ταυτότητα στο πορτοφόλι μου και θυμάμαι ποιοι με γέννησαν...
Υ.Γ Το cd player παίζει τη συλλογή "On the Road", με αγαπημένα τραγούδια των eighties και των nineties. Ζήτω το Sweet Home Alabama ( ποιο home τώρα...)
Θυμίζει μου τη Μονικα που τα Friends όταν οι γονείς της αχρηστέψαν της όλες τις τις αναμνήσεις για να προστατεύσουν την porsche τους.. Τουλάχιστον στο τέλoς εκάμαν της δώρο την porsche!!
ReplyDeleteεχω ακριβως,ακριβως ομως, την ιδια εμπειρια..
ReplyDeleteαπ τη στιγμη που αποφασιζεις ν ανοιξεις λεεεμε τωρα τα φτερα σου κ να φυγεις απ το σπιτι την εκατσες..
δεν εχεις δικαιωμα στο πατρικο σου..
ξαφνικα,το παιδικο μου δωματιο εγινε βιβλιοθηκη-γραφειο με ενα κρεβατι, ετσι για να μην ξεχνιομαστε...
ελεος δηλαδη!!!!
πάψε καλέ, και τί έγινε???
ReplyDeleteτο παρελθόν μας είναι στις αναμνήσεις μας, στη σκέψη και την καρδιά μας.
παρεπιπτόντως, δε σου είπαν που πήγαν ή τι έκαναν τις κούτες σου?
Υπαρχουν και χειροτερα Τουλιπα μου... το δικο μου δωματιο το μετετραψαν σε γυμναστηριο ενα μηνα μετα που εφυγα...κλαψ
ReplyDeleteΝαι... Εγώ μάλλον θα παίξω το δικηγόρο του διαβόλου αλλά δεν εμεγάλωσες? Δεν έφυγες από το σπίτι? Δεν έχεις άλλο, δικό σου εντελώς, χώρο πλέον? Το παιδικό δωμάτιο δεν είναι μαυσωλείο ή βωμός που πρέπει να κρατηθεί ανέγγικτος στο χρόνο για να θυμίζει τη μνήμη του παιδιού που έζησε εκεί. Καλώς ή κακώς είναι ένα δωμάτιο και οφείλει να είναι χρήσιμο σε αυτούς που ζουν στο σπίτι. Οι δικοί μου θέλουν να κρατήσουν τα δωμάτια όπως είναι (για να μένουν τα εγγόνια τους που τους λέω ότι δεν θα αποκτήσουν) και εγώ επιμένω να τα αλλάξουν και να τα χρησιμοποιούν. Cheer up. Οι αναμνήσεις είναι στο κεφάλι μας, άτε το πολύ και στις φωτογραφίες που ξεθωριάζουν.
ReplyDeletetoulipa m simfwnw! oi anamniseis su ine mesa su!
ReplyDeletemana mou reeeeeeeee I almost cried there, niotho se...
ReplyDeleteParents can be really insensitive creatures...
Ανθρωπος χωρίς παρελθόν = άνθρωπος χωρίς μέλλον.
ReplyDeleteΣτη δική σου περίπτωση όμως δεν ισχύει. Οι υλικές αναμνήσεις είναι όντως κάτι γλυκό και .."χειρόπιαστο" να έχεις να θυμάσαι. Γι' αυτό πολλές φορές έχουμε κουτιά και κουτιά, συρτάρια και ερμάρια γεμάτα με πράματα που κάποτε συνυπήρχαν μαζί σου.
Αυτό που είπα πως θα κάνω εγώ, είναι να κρατήσω κάτι μικρό απο κάθε περίοδο της ζωής μου, ουτοσώστε οι αναμνήσεις μου να μην με ..πνίξουν, και εμένα αλλά και τον χώρο μου.
Κατα τ'άλλα, είμαι positive πως το μέλλον σου θα έχει πιο όμορφες αναμνήσεις. Όχι τόσο σε υλικά αλλά περισσότερο σε θύμησες και στιγμές.
A bit cliche, but that's how it is.
Tουλάχιστον έτσι το έζησα εγώ. Όσο μεγαλώνεις, τα χειρόπιαστα πράματα παύουν να αποτελούν σχεδόν αποκλειστικό κομμάτι του παρελθόντος σου.
Καλό βράδι τουλίπα μου. Με βούλα και ταυτότητα και παρελθόν κι παρόν και μέλλον. Besides, we choose what we want to be.
Πόσων χρονών είπαμε ότι είσαι;
ReplyDeleteΥΓ: Το "Sweet home Alabama" είναι τραγούδι του 1974, όχι των '80s.. Να το πετάξεις το cd!
ΥΓ2: Ή να μου το χαρίσεις. Ή μια κόπια τουλάχιστον! Ακούγεται ενδιαφέρον.
τσαρτελούι μου, ναι θυμάμαι το συγκεκριμένο επεισόδιο. Κάπως έτσι. Μόνο που εμένα δεν μου έδωσαν Porche αλλά κούτες να φυλάξω στο διαμέρισμά μου ( λες και ζω σε γήπεδο και τα χωράει όλα)
ReplyDeleteπράσινη νεράιδα, δεν ήταν ότι με ενόχλησε η μετακόμιση αλλά λυπήθηκα όλα εκείνα τα βιβλία που κατέληξαν στην αποθήκη ( βγάλε το word verification από το blog σου να χαρείς)
ria, πίστεψέ με όταν τα φύλαγα θυμήθηκα πολλά πράγματα που είχα ξεχάσει. Είναι στην αποθήκη τους. Αλλά παίζουν και τα σκυλιά μας εκεί, οπότε φαντάζεσαι τι θα γίνει.
dr spock, καλά καλά. Μπορεί να είναι και το γεγονός ότι δεν μου μιλάει η μάνα μου, ότι μέσα στην ανακαίνιση, αλλάξανε και πόρτες και δεν έχω κλειδιά κτλ κτλ
nixtolouloudo, ε αυτό θα το δεχόμουν! θα έκανα και γυμναστική!
ReplyDeletejust me, όχι δεν είναι αναίσθητοι. Είναι απλά στην καρακοσμάρα τους.
σοφέ μου αξύριστε, έχεις δίκιο. Δεν μαζεύω πια διάφορα για να μην με πνίξουν οι αναμνήσεις. Είναι ίσως η πρώτη φορά που δεν θέλω το παρελθόν μου.
ttalou, δεν έχει να κάνει με ηλικία. Αλλά είσαι 23. Κάτσε να περάσουν λίγο τα χρόνια κτλ κτλ.
Να κατεβάσεις το compilation από το greek-fun.com
Ίσως κάτι τέτοια μικρά ή μεγάλα "σοκ" χρειάζονται που-και-που, για το παίρνεις απόφαση (για οποιοδήποτε θέμα). Ένας κύκλος κλείνει, ένας άλλος ξεκινά... (πολύ μελό έγινα και με τσατίζω!)
ReplyDeleteΠάντα το σπίτι των γονιών μας θα είναι το σπίτι μας, εκεί που θα νιώθουμε εντελώς άνετα. Τώρα αν αυτό είναι που νιώθεις ότι χάνεις σε καταλαβαίνω και όντως πρέπει να είναι δύσκολο να νιώθεις ότι σε αφήνουν απέξω (μεταφορικά και κυριολεκτικά!).
ReplyDeleteΚαλησπέρα τουλίπα είμαι ο Μενέλαος.
ReplyDeleteΔεν θυμάμαι αν έχω ξαναγράψει στο μπλογκ σου το οποίο είναι πανέμορφο, αυτό το περπάτημα με βρίσκει και εμένα οπαδό! νομίζω ότι πρέπει να προχωράμε και να κάνουμε βήματα με την ελευθερία μας και όχι να βαυκαλιζόμαστε επειδή κάποιοι άλλοι, κάτι, με κάποιο τρόπο, το συντηρούν. Καλό Σαββατοκύριακο σου εύχομαι!!
Κώστα μου, με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη. Ο Οκτώβρης ήταν ο μήνας των σοκ και απ΄ότι βλέπω από το Νοέμβριο, αυτό θα συνεχιστεί μέχρι τέλη του χρόνου. Που πάει, θα ανοίξει ένας καινούριος όμορφος κύκλος :)
ReplyDeletedrspock, μα αυτό είναι το θέμα. Όπως το κάνανε, όπως εξελιχθήκανε τα πράγματα δεν νιώθω και ιδιαίτερα οικεία εκεί. Κρίμα...
καλωσόρισες μενέλαε και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια :). Πόσα βήματα όμως ε; Καλό σου σαββατοκύριακό επίσης
100.000 κούτες;;;;;;;
ReplyDeleteΣε έπαυλη ζούσατε;
Πόσα βιβλία είχατε πια;
Και πόσες κούκλες;
Εσείς μάλλον θα πρέπει να νοικιάσετε καμιά πτηνοτροφική μονάδα για αποθήκη για να τα χωρέσετε όλα αυτά...
(Εγώ είμαι πιο τυχερός, το δικό μου πρώην δωμάτιο έχει γίνει μαυσωλείο παλιών ρούχων, χαλασμένων κασετόφωνων και outdated posters...)
life in the past? Emena to palio mou dwmatio exei ginei xwros gia argaleio (ayto sto spiti ths mamas) kai perimenw na dw ti 8a ginei ayto sto spiti tou patera mou molis metakomisw (pou 8a ginei se ena xrono, pou 8a exw teleiwsei me to strato)
ReplyDeletetwram pou to ksanaskeftomaii, to gegons oti adeiasan to palio sou dwmatio den shmainei kai "ekswria" apo to patriko. Anti8etws 8a einai panta anoixto gia sena opote to xreiazesai, kai propantws otan 8es katafygio apo osa se basanizoun
ReplyDeleteΑχ, βρε κοριτσάκι τι μου θύμισες! Πριν πολλά πολλά χρόνια έπαθα το ίδιο και χειρότερα. Τα αμπαλάρισαν μόνοι τους -η αυστηρά μήτηρ δλδ, αλλά χρεώνω και τον καημένο πατερούλη μου που δεν πάτησε πόδι- και, μια και άργησα να τα πάρω (είχα εξετάσεις, αλλά αυτό δεν τους αφορούσε) τα πέταξαν! Βιβλία, που θυμαμαι και αναζητώ συχνά, διάφορα μικρά ενθύμια, κλπ, όλα κι όλα 3-4 κουτες σχετικά μικρές. Μόνο τα βότσαλα σκόρπισαν στον κήπο. Και να μην είχε χώρο το σπίτι...
ReplyDeleteΤο πρώην "δωμάτιό μου" έγινε "εργαστήρι" της μαμάς, απέκτησε δλδ δυο εργαστήρια η άσχετη...
Το καλό είναι πως πήρα ένα μάθημα και δεν αγγίζω τα δωμάτια των παιδιών μου. Αν και λείπουν κοντά στα 4 χρόνια τώρα, δεν πειράζω τπτ μέχρι να αποφασίσουν τι θα κάνουν με τα πράγματά τους. Και μου λείπει χώρος λέμεεεεεεεεεεεεε ΟΥΦ και ΑΜΑΝ
:)) καλά να είσαι, αφού δεν στα πέταξαν πάλι καλά!
spy, είμαι μανιακή με βιβλία, περιοδικά και γενικά δεν πετάω πράματα. Οπότε αντιλαμβάνεσαι το δράμα της οικογένειας - τα πήρα όλα στην αποθήκη του πατρικού. Αχ!
ReplyDeletezappa, τουλάχιστον έχεις φυλάξεις το παρελθόν σου;
rodia, με ρώτησαν δεν λέω. και τα περισσότερα τα φύλαξα εγώ. Αλλά και πάλι μου ήρθε λιγουλάκι απότομο. Όπως καταλαβαίνω ότι θέλανε να συγυριστούν και στην τελική δεν μένω πια εκεί.
(καλύτερα που δεν φεύγει η δεύτερη φωτό απ' το header - πολλά ωραίο εφφέ, βάλε κι άλλη) :)
ReplyDeleteεγώ θα *ήθελα* να ανακαινιστεί/αναχαιτιστεί το παιδικό μου υπνοδωμάτιο... Έχω πάψει από καιρό να είμαι ο τύπος που θα φυλάξει τα πάντα για να τα ξεθάβει αργότερα και να χάσκει πάνω τους... I remember what there is to be remembered. Don't need souvenirs. :/
(αν θες φωτο από ΝΥ, ψάξε στο blog ή δες το φωτο blog). Οκ, αυτό με τις αναμνήσεις είναι μια καθαρά ανδρική προσέγγιση χα χα!
ReplyDelete