Τικ-Τακ

Σήμερα συνειδητοποίησα πως τα Χριστούγεννα είναι μόνο μια βδομάδα μακριά. Μόνο. Καμία σχέση. Νιώθω πως δεν έχω καμία σχέση με το xmas spirit. Νομίζω πως είναι γενικό. Δεν ξέρω κανένα που να είναι μέσα στην τρελλή -χριστουγεννιάτικη-χαρά.
Με τέτοιο ήλιο, που να μπεις στο πνεύμα. Τα γεγονότα στην Ελλάδα, ο θάνατος του Τάσσου. Σαν να γίνεται κάτι για να μας εμποδίσει να ζήσουμε το "παραμύθι".
Πέρσι τέτοιο καιρό ήμουν Αθήνα, στο γνωστό πάρτι κάπου στην Ευριπίδου, όπου μαζεύεται η μισή πόλη σε ένα γραφείο-loft και γίνεται το έλα να δεις. Τα τελευταία δύο χρόνια ήμουν εκεί. Ήταν ένα από τα σταθερά events των γιορτών. Όπως το brunch στη θεία τις 26, τα απογευματινά παιχνίδια εκείνη τη μέρα στης φίλης μαζί με τους καλλιτέχνες κολλητούς της, το πάρτι και το αναμμένο τζάκι στο σπίτι της άλλης της τετράδας 1-2 μέρες μετά, το "after new year's" δείπνο στο αναπαλαιωμένο αρχοντικό των φίλων. Και πάει λέγοντας. Ακόμα και τα Χριστούγεννα είναι μια σταθερή, προβλέψιμη, πες το όπως θες, κατάσταση.
Φέτος, τα μισά θα τα χάσω λόγω Αθήνας. Δεν πειράζει, φέτος είπα να κλείσω τη χρονιά με εκπλήξεις. Καιρός να ταρακουνηθώ λιγάκι.
Προς το παρόν ζω μια απόλυτα προγραμματισμένη ζωή. Δουλειά-σπίτι και τούμπαλιν. Μπαράκια τις Πέμπτες και τις Κυριακές. Σε σπίτια φίλων Παρασκευές και Σάββατα να παίζω επιτραπέζια με φίλους ζευγάρια (άσε μην αρχίσω με αυτό το θέμα- τα λέει η Αλεξίου καλύτερα στο συγκεκριμένο τραγούδι). Στο ενδιάμεσο κανά εικαστικό event (να μην το παίξουμε κουλτούρα;), κανά wine tasting, ίσως κανά καφέ και μπιρίμπα. Δεν έχω παράπονο με τους φίλους μου. Τους αγαπώ και είμαι σε φάση που νιώθω πως έχω επιλέξει τον κύκλο μου.
Αλλά με ενοχλεί κάτι άλλο. Το προκαθορισμένο πρόγραμμα. Οι προκαθορισμένες διαδρομές και βόλτες. Τα προκαθορισμένα συναισθήματα. Σαν να μπήκα σε auto-pilot. Βαρέθηκα να γκρινιάζω....παρακολουθώ μόνο. Δεν παραιτήθηκα, απλά δεν κάνω εκείνο το έξτρα βήμα.
Οι φίλοι μου, μου λένε ακριβώς τα ίδια πράγματα. Η κολλητή στις Βρυξέλλες, ο κολλητός στην Αθήνα, οι φίλοι εδώ. Όλοι κάτι περιμένουμε. Κάτι που θα φέρει τα πάνω-κάτω.
High hopes; Μπορεί. Είναι λόγω Χριστουγέννων; Πιθανόν. Τόσα φωτάκια, κάνουν κάτι στον εγκέφαλο. Ίσως να είναι τα ζευγαράκια και οι οικογένειες που είναι παντού και ψωνίζουν δώρα. Ίσως επειδή το να είσαι single τέτοιες μέρες και να περνάς καλά θέλει μαγκιά.
Μπορεί να πρέπει να γίνουμε τελείως party-animals. Μπορεί να πρέπει να πετάξουμε τα "πρέπει" μας από το παράθυρο. Μπορεί να είναι μια καλή ιδέα να αφήσουμε τα comme il faut στην άκρη.
Και αυτό το "τικ-τακ" της αντίστροφης μέτρησης ("πότε θα παντρευτείς", "πότε θα δεις τα πιο σημαντικά πράγματα;") έχει καταντήσει απίστευτα ενοχλητικό.
Αν ήταν ωρολογιακή βόμβα θα ήταν καλύτερα.

Υ.Γ1 Ξέρω πως είναι όλα θέμα μυαλού. Ξέρω ακριβώς τι μου λείπει.
Υ.Γ2 Το ποστ γράφτηκε με μουσική υπόκρουση το "Seven Days in Heaven" του Άρη Κόκου από τη ΚΛΙΚ Records, που αγαπώ πολύ ( και θέλω να με προσλάβουν).
Υ.Γ3 Είχα μια πολύ όμορφη συζήτηση με τις ξαδέρφες μου τις προάλλες και πολύ το χάρηκα. Ήρθαμε ακόμα πιο κοντά.Ίσως αυτό να είναι τα Χριστούγεννα.