The F Word

Το περασμένο Σάββατο, καθόμουν σε cafe με ένα φίλο και laptop. "Θα νομίζουν ότι είμαστε σνομπ ή geeks" μου λέει σε κάποια φάση. Όμως ξέρεις, δεν είχα διάθεση απλά να καθίσω σε ένα cafe, απλά να πιω ένα καφέ και απλά να μιλώ για όλα και για τίποτα. Και έτσι του είπα να πάμε με τα laptop μας και να σερφάρουμε παρέα.
Λοιπόν, μεταξύ μας, ποτέ δεν κατάλαβα εκείνους που ξημεροβραδιάζονται στα cafe με την ίδια παρέα. Τι λένε; Μεταξύ μας, ποτέ δεν κατάλαβα την ιδέα των "κολλητών". Η ιδέα του να είμαι με το ίδιο άτομο ή παρέα σχεδόν κάθε μέρα ή να ανταλλάζουμε χίλια μηνύματα τη μέρα του στυλ "τι έφαγες σήμερα" ή " τι θα κάνεις απόψε" απλά για την αναφορά, δεν την καταλαβαίνω.
Από την άλλη, καταλαβαίνω την ιδέα του ενός ατόμου που ξέρει τα πάντα για σένα, που μπορεί με το που βρεθείτε, χωρίς να μιλήσεις να καταλάβει σε τι φάση είσαι, που όταν ανταλλάζετε βλέμματα γίνεται κάτι μαγικό, που στη φάση που είσαι έτοιμη να παραδώσεις τα όπλα σου λέει μια ατάκα και όλα παίρνουν το δρόμο τους, μαγικά. Αυτούς τους φίλους δεν είναι ανάγκη να τους βλέπεις κάθε μέρα. Έτσι και αλλιώς δεν είναι η ποσότητα σε αυτή την περίπτωση. Είναι κάτι ανεξήγητο και μαγικό.
Είναι όμως και οι φίλοι που θα στείλεις ένα μήνυμα, θα πεις μια μπούρδα και θα αρχίσουν οι ατάκες να πέφτουν. Χωρίς να πρέπει να πεις κάτι βαθυστόχαστο ή σημαντικό. Αυτοί είναι οι φίλοι που θα πας μαζί τους σε μπαράκια και κλαμπ και θα περάσεις καλά γιατί τη μιζέρια τη ξέρουν μόνο ξώφαλτσα.
Και μετά είναι οι άλλοι. Οι παιδικοί. Που τους ξέρεις από τότε που έβγαζες δόντια, που παίζατε με τις ώρες στα δωμάτια σας, που καθόσαστε στο ίδιο γραφείο στο γυμνάσιο. Αυτούς τους κρατάς, όχι γιατί είναι μέρος της καθημερινότητάς σου ή γιατί έχετε πολλά κοινά, αλλά γιατί είναι η μνήμη σου. Γιατί σε αγαπούν όπως είσαι και όχι όπως προσποιείσαι πως είσαι στην καθημερινότητά σου.
Όσο μεγαλώνεις αποκτάς και φίλους από τη δουλειά. Όταν είσαι πανεπιστήμιο, αυτοί είναι οι συμφοιτητές σου ( αν είσαι φοιτητής/ρια, σόρι που θα στο πω αλλά όταν αποφοιτήσεις με το 90% από αυτών απλά χάνεσαι).
Μαζί τους περνάς καλά, άμα λάχει πάτε και για ποτά μετά τη δουλειά και με μερικούς από αυτούς κάνετε και καλή παρέα εκτός. Το κλου της υπόθεσης είναι όμως πως σε κάποια φάση όταν είναι στενοί συνεργάτες και εσύ δεν μπορείς τα πολλά πολλά στενά ( π.χ. εγώ) αρχίζεις να τα παίζεις όταν τους βλέπεις συχνά και εκτός δουλειάς. Οπότε εκεί αναγκάζεσαι να κρατήσεις τις ισορροπίες. Γιατί το να είσαι με κάποιο 12 ώρες τη μέρα, είναι κάπως ασφυκτικό ( για να το θέσω πιο κομψά).
Και τέλος είναι οι φίλοι που είναι φίλοι σου γιατί όπως ήλθαν τα πράγματα, δεν μπορούν να είναι κάτι άλλο. Εκεί προσπαθείς να φανείς "σωστή", να σεβαστείς τα θέλω τους και να είσαι μια καλή φίλη. Ότι και αν σημαίνει αυτό. Αυτή είναι η πιο δύσκολη φιλία. Όμως την προσπαθείς γιατί υπάρχει η αγάπη.

Υ.Γ1 Άρχισε να με απασχολεί το θέμα των φίλων, όταν παρεξηγήθηκα πριν από κάτι χρόνια με μια πολύ στενή μου φίλη. Ξαναβρεθήκαμε 2 χρόνια μετά και η φιλία μας βρίσκεται σε καλύτερες βάσεις.
Υ.Γ2 Βασανίζω τους φίλους μου. Θα ήθελα να ξέρουν ότι, όπως λέει και μια φίλη μου, "I have too many on my plate" αυτές τις μέρες και γι αυτό χάνομαι. Και θα ήθελα να τους πω, να έχουν λίγο την έγνοια μου.
Υ.Γ3 Το cd player του αυτοκινήτου παίζει ένα compilation trance, το οποίο είχα αγοράσει από το Virgin στην Times Square. Άρχισε το στερητικό σύνδρομο...