Miles Away, 2 gin 'n' tonic και μια ληστεία - Part 1

I am back. Καλά ψες δεν επικοινωνούσα με το περιβάλλον ( όχι πως ήθελα) αφού μπήκα σπίτι 5 το πρωί. Σήμερα όμως είμαι εδώ. Στο γραφείο ( με καθυστέρηση 2 ωρών - no comment, το boss λείπει), με ένα κακοφτιαγμένο καφέ φίλτρου ( πρέπει να οργανωθώ να φέρνω καφέ από σπίτι) και με deadlines που πέφτουν πάνω μου σαν οβίδες. Όμως αγαπημένε/η εγώ θα σου πω για το 3ήμερό μου, όχι τίποτα άλλο, αλλά για να κλάψουμε παρέα. So here it is.

Πέμπτη φτάνω Αθήνα. Η απεργία των τελωνιακών σημαίνει ότι δεν υπάρχει βενζίνη, άρα οι δρόμοι ήταν ψιλοάδειοι, άρα πήρα ταξί. Ο κύριος ταρίφας μου είπε κλασικά την ιστορία της ζωής του και με ρώτησε πόσο καιρό μένω Αθήνα ( λες να απέκτησα προφορά και να μην το κατάλαβα;). Καταλήγω σπίτι της κολλητής, αφήνω τα πράγματα στο δωμάτιό μου ( ναι δικό μου, αφού απλά κάνω διαλείμματα και έρχομαι Κύπρο) και λέμε τα νέα μας. Διαπιστώνουμε ότι δεν έχουμε ιδιαίτερα συνταρακτική ζωή.

Την άλλη μέρα ξυπνώ στις 12 (!), φτιάχνω καφέ, βλέπω λίγα πρωινάδικα - χάλια ο Γρηγόρης, επίσης χάλια τα δύο βλήματα του ΑΝΤ1, ζήτω οι μπαρούφες της Ελενίτας- και αποφασίζω να κατέβω κέντρο επιτέλους. Παίρνω φωτογραφική, τσάντα και βγαίνω από σπίτι.
Καθώς που λες, περνάω δίπλα από τα ΕΛ.ΤΑ της γειτονιάς, ακούγοντας Maddie στο ipod, βλέπω να βγαίνουν έξω από το κτίριο δύο τύποι, να κοιτάνε δεξιά αριστερά, ο ένας να κατεβάζει τη μπλούζα του, να χώνει κάτι στο παντελόνι του και να τρέχουν σαν τρελλοί. "Κάτι δεν πάει καλά" σκέφτομαι και κοιτάζω πιο προσεκτικά. Και τι βλέπω φίλε/η; Μέσα καμιά δεκαριά κόσμο, να κάθιονται στο πάτωμα σκυφτοί! "Λες;" σκέφτομαι και παραμένω κάγκελό. Αμέσως βγαίνει ένας κύριος έξω, τρέχει στο δίπλα πεζοδρόμιο και βάζει μια φωνή "ΛΗΣΤΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ". Τρέχω βιαστικά, βγαίνω στον κύριο δρόμο και μετά από 5 λεπτά, ακούω σειρήνες και βλέπω περιπολικό γεμάτο αστυνομικούς να κατευθύνεται προς τη σκηνή του εγκλήματος. Γαμάτο ε; Πάλι καλά που δεν με πήραν όμηρο λες...

Παίρνω μετρό, βγαίνω σταθμό Μοναστηράκι και βολτάρω στη γύρω περιοχή για να βγάλω φωτό. Το πιο συναρπαστικό ήταν ότι πέτυχα κάτι skateboardάδες. Αποφασίσω να μείνω downtown γιατί υποψιάστηκα ότι θα ήταν γεμάτο το Κολωνάκι από μανιακούς Κύπριους να ψωνίζουν και να αράζουν στο da capo, το Jackson's και το Ciao. ( Τελικά είχα δίκιο, μου το επιβεβαίωσε μια φίλη που ήταν εκεί) . Συναντώ μια φίλη και τη σέρνω μαζί μου στα H&M και στο αγαπημένο μου Brazil by Brazil. Έκανα minimal ψώνια και καταλήξαμε στον αγαπημένο ΙΑΝΟ. Πήρα το βιβλίο "Η βιομηχανία του σεξ και το τηγανητό ψάρι" και ανεβήκαμε στο cafe. Αχ τι ωραία ήτανε. Φυσικά θα προτιμούσα να είχε λιγότερο καπνό και να ήμουν μόνη σε ένα καναπέ και να διαβάζω free press. Next Time. Καθίσαμε καμιά ωρίτσα ( I wanted more) και μετά την άφησα για να συναντήσω άλλη φίλη στο Θησείο.

Ξανάβαλα το ipod, πήρα κάτι συντόμια, απέφυγα το πλήθος που ψώνιζε μανιωδώς και βρέθηκα σε 5 λεπτά στην αγαπημένη περιοχή. Αποφασίσαμε να πάμε προς Ακρόπολη μεριά γιατί υποσχέθηκα στο νονό μου να βγάλω μια συγκεκριμένη φωτό με ηλιοβασίλεμα και έπρεπε να πετύχω τη σωστή τοποθεσία. Ανέβηκα, σαν επιδέξιος ακροβάτης στην υπέροχη BMW μηχανή και πήγαμε με τα χίλια ( στην κυριολεξία) για καφέ και τέλεια πάστα σοκολάτας. Σου είπα πόσο λατρεύω να βολτάρω στην Αθήνα με μηχανή; Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αίσθηση ελευθερίας από αυτό!
Κατά τις 8 φύγαμε, γιατί άρχιζε να ψιχαλίζει και εγώ έπρεπε να ετοιμαστώ για το ντινέ.

10 παρά τέταρτο, παρκάρουμε στο πάρκιγκ απέναντι από το Γκαζάκι. Βγαίνω έξω, μυρίζω τη βρεγμένη βροχή, βλέπω δίπλα μου κόσμο να μπαινοβγαίνει στα μπαράκια, ακούω μουσική παντού. Νιώθω τέλεια. Αυτή είναι η ζωή. Όταν βγαίνεις έξω να νιώθεις ότι βρίσκεσαι σε γιορτή. Αυτό ένιωσα στο Γκάζι την Παρασκευή.
Συναντήσαμε την παρέα στο Μεσπηλέα. Δέκα άτομα, όλοι καλοί φίλοι. Το καραφάκι ροζέ κρασί δεν πρόλαβαινε να μείνει στο τραπέζι πάνω από πέντε λεπτά. Μας περιποιήθηκαν καλά στο εστιατόριο, ας είναι καλά τα κονέ. Αφού ψιλογίναμε ντίρλα, κατά τις 1230, πληρώσαμε και πήγαμε παρακάτω για ένα ποτό. Και έτσι βρεθήκαμε στην Κωνσταντινουπόλεως, στο Κ44. Ένας χώρος, σαν αποθήκη, με ωραία μουσικούλα, άνετο κόσμο ( εξαιρούνται τα αγόρια με τα ταγάρια - θα σας τα κάψω) και φθηνό ποτό ( που θα βρεις 5 ευρώ βότκα;). Κατά τις 3, είπαμε να την κάνουμε διακριτικά ( έμενα και περισσότερο αλλά η παρέα άρχιζε να διαλύεται). Και έτσι φύγαμε.

Την άλλη μέρα...ήταν η μέρα. (συνεχίζεται)