Miles Away, 2 gin 'n' tonic και μια ληστεία - Part 3

Κυριακή πρωί. 9 ώρες περίπου μετά από την συναυλία της βασίλισσας. Ξυπνάω έχοντας το τικ τακ του "4 minutes" στο μυαλό. Ήταν η τελευταία μέρα στην Αθήνα και ήθελα να βρεθώ με τους φίλους μου, για ένα τελευταίο ποτό και καφέ. Έτσι και αλλιώς είχα όλη τη μέρα μπροστά μου, ταξίδευα στις 1, ξημερώματα Δευτέρας. Κάνω ένα πρόγραμμα, όπου με αριστοτεχνικό και μελετημένο προγραμματισμό θα κατάφερνα να δω 4 φίλους και να τους χορτάσω (σχετικό πάντα αυτό).
Αρχίζουμε στις 12, με γεύμα στην Πιπεριά στο Ψυχικό. Είναι τα γενέθλια της κολλητής. Πήγαμε σε ένα όμορφο χώρο, φάγαμε ωραίο ψαράκι, υπέροχα γλυκά και λιαστήκαμε στις τζαμαρίες. Μετά με παίρνει στο Χαλάνδρι - εγώ κουβαλώ και βαλίτσα και τσάντα και φωτογραφική, ούτε Γιαπωνέζος τουρίστας να ήμουν- όπου συναντώ φίλη καλή, που ζει Αγγλία και έχω να τη δω δέκα χρόνια. Πάμε προς την πλατεία και χωνόμαστε (στην κυριολεκτικά) σε ένα από τα cafe που έχει στη σειρά. Μου θύμισε cafe σε πλατείες τα Χριστούγεννα. Εν τω μεταξύ αρχίζει να βρέχει και σκέφτομαι πως στο καλό θα καταφέρω να εκτελέσω το προγραμμα, χωρίς να γίνει το μαλλί μου σαν βρεμένο σπαγγέτι. Τις σκέψεις μου διέκοψε ο 25χρονος ξαδέλφος της φίλης, που με το χαίρω πολύ με ρωτάει "πόσο χρονών είσαι;". Εκεί διαπίστωσα πως το 31 δεν μπορώ να το πολυπροφέρω. Ευτυχώς σχεδόν κάθε φορά μου απαντάνε πως φαίνομαι 26-27 και χαίρομαι.
Στις 6 παρά 3 λεπτά, φεύγω και απο εκεί. Ξαναπάω στην πλατεία όπου με περιμένει ο One για να πάμε για καφέ και τσιγάρα (δεν καπνίζω). Καταλήγουμε κάπου στην Κηφισιά ( την οποία όσο περνάει ο καιρός την συμπαθώ όλο και περισσότερο - ακόμα όμως είμαι fan του κέντρου). Κάναμε μια απόπειρα για ποτό στο Semiramis, αλλά είχε βαφτίσια (για design μωρό) και φύγαμε. Ο διωγμός των single. Καθώς οδηγούσε, κοιτάω ένα όμορφο νεοκλασσικό μπροστά μου. "Εδώ θα πάμε, είναι το ντελικατέσεν, ο Στεφανίδης". Θες λίγο ο μουντός ο καιρός, λίγο μια ρομαντική διάθεση, εκείνη την ώρα ήθελα κάτι όμορφο, να νιώσω όπως παλιά που την έβρισκα με ένα καλό φλιτζάνι καφέ σε όμορφο αισθητικά περιβάλλον. Μπήκαμε μέσα. Τι ωραία! Καθίσαμε στο βάθος, στην τζαμαρία μέσα στον κήπο. Παραγγείλαμε τσάι. Ήλθε το γκαρσόνι. "Εσείς να αφήσετε 2 λεπτά το φακελάκι στο νερό", μου λέει καθώς μου σερβίρει το πράσινο τσάι. Γυρίζει στον One, "και εσείς 3 λεπτά" και του βάζει μπροστά του το φακελάκι με το Earl Grey. Είδες τι διαφορά κάνει το ένα λεπτό; Με ενθουσιάζουν τέτοιες λεπτομέρειες. Βασικά με ενθουσιάζουν γενικά οι λεπτομέρειες. Αλλιώς βαριέμαι. Και το πράσινο τσάι για να ξέρεις, αν μείνει περισσότερα λεπτά χάνει το αρωμά του και γίνεται πικρό. Καθίσαμε και μιλήσαμε για εκείνα που μας συνέβηκαν από το καλοκαίρι και μετά. Άρχισα ένα μονόλογο, για όλα όσα με έπνιγαν. Ο Οne με καταλάβαινε. Με κοίταζε με ένα βλέμμα και ήξερα ότι έβλεπε πέρα από τις λέξεις. Δεν ήθελα να κάνω το μονόλογο, αλλά ξέρεις, καμιά φορά δεν είναι κακό, ειδικά με τους καλούς φίλους. Τελείωσα. Με κοίταξε. Και είπε "Πρέπει να έλθεις εδώ ξέρεις, σου πάει περισσότερο". Τι να έλεγα φίλε/η; Τόσα χρόνια η ίδια κουβέντα και η ίδια δειλία. "Θα το ήθελα αλλά όσο μεγαλώνω νιώθω πως με κρατάνε περισσότερα πράγματα πίσω. Σκέφτομαι λάθος το ξέρω αλλά..." Δεν προλάβαμε να τελείωσουμε τη κουβέντα και κατάφθασε ο άλλος φίλος, με εκείνον είχα το τελευταίο 3ωρο της ημέρας ( προγραμματισμός, όχι αστεία). Ήπιε εσπρεσσακι, τα είπαμε οι τρείς μας. Βγάλαμε και φωτό, με πόζες (τι ρεζίλι να αναβοσβήνουν τα φλας, στο αμπιάντ περιβάλλον και δίπλα μας κυρίες της Κηφισίας να μας κοιτάζουν κάπως).
Κατά τις 9, άφησα τον One - συγκινημένη - και ξεκίνησα με φίλο για ποτάκι. "Θέλω κάπου να απλώσω, να πιω ελαφρύ αλκοολ, να τσιμπήσω κάτι, να δω κόσμο και να αράξω 3 ώρες". "Άρα δεν θες TGI Friday's". Αν και κάνει σούπερ μαργαρίτες, βαριόμουνα να παω σε αλυσίδα. Και τελικά, μετά από ένα γύρω, γύρω όλοι, καταλήξαμε στο μπαρ του ξενοδοχείου twentyone στο Κεφαλάρι. Και ναι, είχε όλα όσα ήθελα. Κατεβάζαμε τα gin 'n' tonic, τσιμπάγαμε finger food και μιλούσαμε για μουσική. Σημείωσε εκείνος τα αγαπημένα μου της εποχής ( monika και amy macdonald) και του υποσχέθηκα να ακούσω το "Ελα" της Ελεονώρας Ζουγανέλη. Στις 11, φύγαμε ( εγώ με βαριά καρδιά) για αερδρόμιο. Μπήκα μέσα, βρήκα φίλη, πήρα περιοδικά, γκρίνιαξα γιατί τσιρίζανε οι άλλοι επιβάτες και συμπεριφέρονταν σαν να τους άνηκε ολόκληρο το αερδρόμια και στις 4 φτάσαμε Λάρνακα. And the rest is history. I adore Athens.

Υ.Γ Το post γράφτηκε με το "Let's start a band", της Amy McDonald.
Υ.Γ2 Με εκνευρίζει η δουλειά μου.