Over and beyond

Είμαι σίγουρη ότι τουλάχιστον μια φορά θα έχεις ξεστομίσει το "Έφτασα στα όριά μου".
Σκέφτηκες ποτέ όμως πως αντιδρά το σώμα σου σε όλο αυτό; Γιατί μετά που έχεις περάσει αυτά τα όρια αλλεπάλληλες φορές, αντιδρά ολόκληρος ο οργανισμός. Σαν reminder στο κινητό.
Το ένιωσα την Πέμπτη που μας πέρασε. Δεν έγινε κάτι τραγικά συνταρακτικό. Πολλή πίεση στη δουλειά, μια καθημερινή ρουτίνα που πλέον δεν αντέχεται και ένα τηλεφώνημα.
Δεν θέλει και πολύ το σώμα να διαμαρτυρηθεί για τις σκέψεις που το βαράνε άγρια σαν σφυρί.
Κτυπάει καμπανάκι. Την Πέμπτη αυτό μεταφράστηκε σε πίεση στο στήθος, πόνους στους μυς του στόματος απο΄το σφίξιμο των δοντιών και πολύ πολύ μούδιασμα στα χέρια και στο πίσω μέρος του κρανίου. Πίεση. 

Δεν ξέρω πόσο άλλο θα αντέξω να προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες. Ποια είμαι εγώ να το λέω; Που το ξέρω; Ίσως τελικά αυτό να είναι η ζωή μου από δω και μπρός.
Μια δουλειά που μόνο μέσα από την ποσότητα φαίνεται κάπως, ο ίδιος κοινωνικός κύκλος που όσο περνά ο καιρός λιγοστεύουν τα κλικ και ένας τεράστιος φόβος. Ναι, φόβος. Δεν κωλώνω να το πω. Φοβάμαι ότι άφησα έναν άνθρωπο πίσω, φοβάμαι να μην πάθει κάτι. Φοβάμαι από την άλλη πως αυτό ήταν, θα μείνω πάντα μόνη. Ακόμα και όταν επιμένει μια σοφή συνάδελφός μου που εκτιμάω τη γνώμη της, πως είμαι πολύ τρυφερή και δοτική για να μείνω μόνη. Όμως φοβάμαι. Πολύ. Δεν μου φαίνεται, μην νομίζεις. Μου είπανε πως είμαι πια πιο δεκτική και ανοικτή, πως δεν δείχνω υψωμένες άμυνες. Μπορεί. Δεν μου έφταιξε κανείς σε κάτι για να τον μπλοκάρω. Μόνο αν και όταν πλησιάσει επικίνδυνα. Οι παλιές συνήθειες έτσι και αλλιώς δεν ξεχνιούνται.

Την Πέμπτη, στις 4:23 ένιωσα τα όριά μου να μου υπενθυμίζουν, μέσα από μουδιάσματα και πόνους, πως δεν έχω άλλο περιθώριο να πιέζομαι. Λες να γίνει ένα μπαμ μια μέρα και βρεθώ τέζα;

Εκείνα που θέλω δεν τα έχω και εκείνα που δεν θέλω είναι παντού και πάντοτε. Τσεκαρισμένο.
Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι, τι θα ήταν; Τον εγκέφαλό μου. Θα τον ήθελα πιο συμμαζεμένο, πιο light με μινιμάλ γραμμές.

Κάθομαι τώρα, χαράματα Κυριακής και μιλάω με ένα αγαπημένο φίλο στο msn. Διερωτούμαστε και οι δύο... "πόσο δόσιμο"; 

Πόσο αντέχεις να δώσεις, πόσο πολύ μπορείς και πόσο θέλεις;  

Άμα βρω την απάντηση θα στην πω.

Υ.Γ

Έλα… δεν αντέχω έξω να ‘μαι πάλι
Έλα… δεν περνάω καλά με φίλους βράδυ
Έλα… ήταν λάθος μου πως με κουράζεις
Έλα… και μισώ τη τόση ελευθερία

Έλα… και σιχάθηκα να διασκεδάζω
Έλα… δεν μ’ αρέσει άλλους να κοιτάζω
Έλα… δεν με παίρνει άλλο πια να πίνω
Έλα… τα ‘χω παίξει και βαρέθηκα να ζω

Σου είπαν οι φίλοι πως με είδαν ωραία και κεφάτη
Να χορεύω με έναν τύπο που έχω κάτι
Που να ξέρουν, πως δεν έχεις κλείσει μάτι
Με τα ρούχα πέφτεις μόνη στο κρεββάτι

Έλα… μου ‘χει λείψει η ζεστή αγκαλιά σου
Έλα… να ξεχάσω πάνω στη καρδιά σου
Έλα… δε μπορώ κι αυτούς που ‘χω μαζέψει
Έλα… και νυστάζω, έλα σβήσε μου το φως