Το τέλος του κόσμου

Είναι σήμερα, σύμφωνα με τα MME και τους διάφορους μάρκετιγκ τύπους.

Σύμφωνα ομως με τους Μάγια και τη μαμά μου, σήμερα κλείνει ένας πολύ μεγάλος κύκλος.

Αυτό σημαίνει πως, από αύριο αρχίζει ένας καινούριος.

Και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι καλό!

Πάντα είναι καλό να κλείνουν κύκλοι. Γιατί αυτό σημαίνει πως ήρθε η ώρα να βγάλεις συμπεράσματα, να δεις πως εσύ έμαθες μέσα από όλα όσα συνέβηκαν σε αυτόν τον κύκλο, καλά και κακά. Γιατί, μπορεί να χώρισες, να απολύθηκες, να έχασες φίλους, να αρρώστησες όμως βγήκες ζωντανός από όλο αυτό. Και αυτό, πάει να πει πως κάτι έκανες σωστά, κάτι κατάφερες.

Όσες φορές δεν είμαι καλά, και τον τελευταίο καιρό, μήνες μάλλον, έχω πολλά στο μυαλό μου, σκέφτομαι τι έμαθα από τους κύκλους μου. Όλες τις φορές, λοιπόν, νιώθω πως έμαθα.

Μπορεί να ταλαιπωρήθηκα, να σκεφτόμουν πως δεν μου άξιζαν όλα όσα μου συνέβαιναν ή ότι έκανα μεγάλες βλακείες, αλλά πάντα, πάντα έλεγα από μέσα μου "δες τα θετικά. Έπαθες αυτό, γιατί υπάρχει κάποιος που σε προστατεύει και εσύ θα ετοιμαστείς για τα καλύτερα που θα ρθουν".

Το 'πε και η Χαρούλα. "Τα καλύτερα θα 'ρθουν, εκεί που δεν το περιμένεις".

Εμείς μάθαμε να μην περιμένουμε πολλά. Ζούμε παράξενες μέρες φίλε/η.

Νιώθω κάπως. Είμαι σίγουρη πως και συ νιώθεις κάπως παρόμοια.

Δεν ανυπομονούμε για κάτι, δεν κάνουμε όνειρα ( εκείνο το ταξιδάκι στη Ινδία, ίσως).

Οι φετινές γιορτές, είναι παράξενες.

Δεν περιμένω πολλά.

Άρα;

Άρα, τα καλύτερα θα ρθούν!

Τώρα που ανοίγει νέος κύκλος, εμείς θα τον υποδεχθούμε γενναία!

Στην υγεία σου :)

Κρίση, σιγά που θα σε αφήσω να με νικήσεις.

Αν αφαιρέσεις τα λεφτά για θέρμανση, τα κοινόχρηστα, τη βενζίνη αφού δεν έχουμε συγκοινωνίες ή πεζοδρόμια, λογαριασμούς τηλεφώνου, ηλεκτρισμού, νερού, ασφάλειες υγείας και ζωής, πόσα σου μένουν το μήνα αυτό το χειμώνα;

Peanuts, που λένε και οι αμερικάνοι.

Όμως σκέφτηκα πως με αυτά τα λίγα, μπορείς να ζήσεις πλούσια. Με τους εξής τρόπους.

1. Θα καλείς κόσμο σπίτι και θα μαγειρεύετε. Το κόλπο είναι το τι θα μαγειρεύετε.

Ξέχασε βοδινά κλπ, έτσι και αλλιώς δεν έχουμε λεφτά για γιατρούς.

Σούπες! Ναι, αυτό! Με λαχανικά, μανιτάρια, πατατούλες κλπ!

Θα πάρεις ωραίο ψωμί. Και θα ανοίξετε κρασιά. Κατά προτίμηση Λατινικής Αμερικής, Αυστραλίας, ακόμα και μερικά ευρωπαϊκά που είναι σε καλύτερη τιμή από τα κυπριακά και τα ελληνικά.

Τέλεια. Και για να το κάνεις πιο budget το δείπνο, θα φέρει ο καθένας από λίγα υλικά.

2. Όταν βγαίνεις, να πίνεις ένα ποτό μόνο. Μην ακούω βλακείες ότι όπως η νύκτα προχωράει, το ποτό ρέει. Άντε να γίνει αυτό μια φορά τη βδομάδα. Μετά, απλά είσαι αλκοολικός. Και η Λευκωσία δεν είναι fun πόλη για να τη βλέπεις με μεθυσμένο μάτι.

3. Κάνεις σχέση. Σου ζεσταίνει ο άλλος τα πόδια το βράδυ και σε αγκαλιάζει. Μένεις περισσότερες νύκτες στο σπίτι. Όχι γιατί έχεις γίνεις ξαφνικά "βαρετός σε σχέση", απλά γιατί τόσο καιρό γύριζες σαν σβούρα. Κάτσε και λίγο σπίτι. Απόλαυσε dvd και ηρεμία κάποιες νύκτες.

4. Δεν τρως στο γραφείο. Κάνω κάτι ριζοσπαστικό αυτές τις μέρες. Επειδή έχω κουραστεί να τρώω μπροστά από μια οθόνη- τι βλαμμένος τρόπος ζωής-  χλαπακιάζω ένα γιαουρτάκι στα γρήγορα. Και έτσι και δεν χαλιέμαι που δεν απολαμβάνω το φαγητό μου και μόνο μια φορά τη μέρα χαλάω λεφτά για φαγητό.

5. Κάνεις καριέρα. Μένεις περισσότερες ώρες γραφείο. Αυτό τι σημαίνει; Δεν καις ηλεκτρισμό ή θέρμανση στο σπίτι σου.

6. Κρατάς κοντά τους φίλους σου. Αυτοί είναι σταθερή αξία. Μια βόλτα, μια αγκαλιά, ένας καφές, όλα δωρεάν!

7. Διαβάζεις βιβλία, ακούς μουσικές. Όλες αυτές οι συναυλίες με τα εισιτήρια των 30 ευρώ, δεν λένε τώρα.

8. Αποχαιρετάς τις πανάκριβες μάρκες. Βλακεία είναι τώρα να κυκλοφορείς με την Louis Vuitton; Μα που; Στην Στασικράτους και στην Ανεξαρτησίας; Υπάρχει νόημα; Αν ήσουν 5th Avenue ή High Street Kensington θα υπήρχε ένα νόημα. Αλλά δεν είσαι και δεν σε βλέπω να ταξιδεύεις και προς τα εκεί, σύντομα.

9. Αναθερμαίνεις σχέσεις με γονείς. Οκ, το ξέρω σου βάζω δύσκολα. Ειδικά αν δεν είσαι παντρεμένος, με παιδιά, σκυλιά, γιατιά ( άρα και με τη βούλα έγκρισης). Όμως μεγάλη η δύναμη του τάπερ!

10. Γράφεις λίστες σαν κι αυτή για να βρεις νόημα σ' αυτή την σκατοπερίοδο.

Μια βραδιά στο Tivoli

Πήγαμε να δούμε που λες τον "Βυσσινόκηπο" του Τσέχωφ. Όχι σε θέατρο - δεν θα πήγαινα έτσι κι αλλιώς γιατί είδα 10 φορές το συγκεκριμένο και η μια ήταν στο Ακροπόλ στην ταινία του Κακογιάννη που σύμφωνα με τη κολλητή μου γιατί εγώ δεν θυμάμαι, ο διπλανός μας κοιμόταν και πολύς κόσμος έφευγε, εν παρουσία κιόλας του ίδιου του σκηνοθέτη.

Πήγαμε, που λες, στο Tivoli. Ναι, το γνωστό λούνα παρκ δίπλα από την Κρατική Έκθεση. Το Tivoli, που μεγάλωσε γενιές και γενιές από τα μέσα του '60, θα έκλεινε για πάντα από τον Αύγουστο, όμως πήρε παράταση για να "φιλοξενήσει" την παράσταση και μετά να κλείσει.

Η ιδέα της παράστασης, ήταν να ακολουθείς εσύ την πλοκή σε διάφορες τοποθεσίες στο λούνα παρκ.

Ωραία ιδέα, δούλεψε, περάσαμε καλά, αν και επειδή ήταν ψόφος, οι δύο ώρες στο κρύο, μου έφεραν ένα ωραιότατο κρυολόγημα που έχω ακόμα.

Εκείνο όμως που με συγκίνησε τη συγκεκριμένη βραδιά, ήταν το ίδιο το Tivoli.

Είχα να πάω, από τα 5 μου μάλλον, 30 ολόκληρα χρόνια δηλαδή.

Όμως με το που αντίκριζα και ένα παιχνίδι, στο μυαλό μου έρχονταν σκηνές που τις περισσότερες δεν είχα καν σκεφτεί όλα αυτά τα χρόνια.

Το παιχνίδι, που ανεβαίναμε στο πάνω στο διαστημόπλοιο και εκείνο ανεβοκατέβαινε. Θυμάμαι πως ανέβαινα με τη μαμά μου και με δέος - και φόβο - κοίταζα προς τα κάτω. Όταν το είδα, μου φάνηκε όχι και τόσο ψηλό όσο το θυμόμουν. Πάντως όταν το είπα στη μαμά μου, το θυμήθηκε και εκείνη, μόνο που μου πέταξε τη σπόντα πως το να μας παίρνει λούνα παρκ ήταν το χειρότερό της γιατί ενώ η αδερφή μου, εγώ και φυσικά ο μπαμπάς μου παίζαμε, εκείνη απλά ή μας έβλεπε και βαριόταν ή ζαλιζόταν σε σημείο εμετού όταν έπρεπε να ανέβει μαζί μας στο τρενάκι ή στο διαστημόπλοιο. 

Είδα και τις μαριονέτες. Εκείνο το ορθογώνιο, γυάλινο κουτί, σαν τηλεόραση, που έριχνες ένα νόμισμα και χόρευαν.

Θυμάσαι και τα συγκρουόμενα; Αυτά τα φοβόμουνα.

Εκείνο που έβαζες κέρμα και έπαιζες μποξ;

Το τρενάκι;

Εκείνο με τις πολλές καρέκλες που γύριζαν γύρω γύρω;

Στο τέλος της παράστασης, οι ηθοποιοί υποκλίθηκαν. Μαζί τους και ο κυριούλης με το μουστάκι, ο ιδιοκτήτης του Tivoli, που έστω για λίγες μέρες ακόμα, θα φωτίζεται και τα λαμπάκια των παιχνιδιών θα αναβοσβήνουν χαρούμενα.

Ώρα, όπως λέμε ωράριο.

Από σήμερα θα εφαρμόσω αυστηρό ωράριο στη δουλειά. Όχι, της Τρόϊκας το ωράριο, το άλλο , αυτό που θα έπρεπε να έχω από καιρό.

Όταν μπήκα σε αυτή τη δουλειά πριν από χρόνια, από τα πρώτα πράγματα που μου μάθανε ήταν πως δεν έχει σημασία η ώρα που θα πηγαίνω γραφείο το πρωί ( φτάνει να είναι πριν από τις 10) αλλά η δουλειά που θα έκανα και πόσο καλά θα την έκανα. Επίσης μου μάθανε πως "αν θες να κάνεις καριέρα τουλίπα, μάθε να δουλεύεις πολλές ώρες".

Και αυτό έκανα. Πήγαινα δουλειά, όχι τόσο πρωί και έφευγα όχι και τόσο νωρίς. Το συνήθες μου ήταν πάντα το 7. Πολλές φορές όταν είχα πολλή δουλειά, σχόλαγα 8 και 9. Επίσης τα περισσότερα σαββατοκύριακα δούλευα από σπίτι.

Μια φορά δε, θυμάμαι πως έφυγα 12 το βράδυ από το γραφείο και πήγα κατευθείαν στο φούρνο να πάρω κάτι να φάω. Μιλούσα στην κοπέλα στο ταμείο σαν να ήταν 8 το βράδι. Όταν βγήκα έξω στο δρόμο, συνειδητοποίησα πως ήταν ερημία γιατί πολύ απλά, δεν ήταν τόσο νορμάλ εγώ να σχολνάω 12.

Πριν από μερικά χρόνια, έφευγα στάνταρτ 10 και πήγαινα κατευθείαν στο Zoo για 2-3 ποτά. Κοιμόμουνα στις 3, ξυπνούσα με το ζόρι στις 8 και ξανά.

Την περασμένη Παρασκευή, ήρθα δουλειά στις 10 παρά αλλά ανέβηκα στο γραφείο στις 1030. Έψαχνα πάρκινγκ  2-3 γύρους του τετραγώνου έκανα αφού ένας βλάκας μπλόκαρε το δικό μου. Έβρεχε και δεν ήθελα να βραχώ, οπότε γύριζα. Ώσπου και βρήκα μια θέση ακριβώς κάτω από την είσοδο.

Ανεβαίνω πάνω, με καλεί αμέσως ο διευθυντής στο γραφείο του.

Μπαίνω μέσα και αρχίζει να φωνάζει. "Τι είναι αυτή η ώρα; Και συ είσαι υπεύθυνη του τμήματος κλπ κλπ". Ανέβηκε το αίμα μου στο κεφάλι, εννοείται. Η δικαιολογία "δεν έβρισκα πάρκιγκ" δεν μέτρησε. Συνέχισε να φωνάζει, συνέχισα να αφρίζω. Και αφού μου τόνισε 10 φορές ότι "εδώ είναι εταιρεία", έφυγα από το γραφείο.

Και σήμερα ήρθα 9. Και θα σχολάσω 5. Ένα ωραιότατο 8ωρο. Διάλειμμα δεν κάνω, αφού τρώω πάνω στο γραφείο. 

Αφού θες "εταιρεία" θα την έχεις.  Και ότι άλλο αυτό συνεπάγεται.

Τα βασικά

Συζητούσα με μια συνάδελφο, αργά το απόγευμα χθες.

Ο άνδρας της μετακομίζει Αγγλία για να βρει δουλειά. Η κόρη της πρωτοετής σε πανεπιστήμιο στην Ελλάδα. Έλεγε μεταξύ σοβαρού και αστείου, πως δεν υπάρχει λόγος να κρατάει το σπίτι και να πληρώνει δόσεις. Θα βρει ένα στούντιο τώρα που είναι ξανά "single" ή θα κοιμάται στο γραφείο.

Μιας άλλης γνωστής, ο άνδρας βρήκε δουλειά στα Εμιράτα και σε λίγους μήνες μετακομίζει και εκείνη για να είναι κοντά του. Δεν βγαίνουν διαφορετικά.

Μιλούσαμε, με μια φίλη τις προάλλες, και λέγαμε πως τώρα δεν είναι καιρός για παντρειές και οικογένειες. Φυσικά αυτή παντρεύεται και έχει φρικάρει με τα έξοδα του γάμου.

Εγώ από την άλλη....δικαιολογία ψάχνω για να μην "ενηλικιωθώ".

Η αβεβαιότητα της οικονομικής κρίσης, οι απολύσεις συναδέλφων,οι μειώσεις μισθών, η απορία του που θα βρούμε λεφτά για να βάλουμε θέρμανση.

Και από την άλλη, τα ακριβά αυτοκίνητα, οι κοσμικιές στα περιοδικά με τις μάρκες, οι νεόπλουτοι που λες και ζούνε σε άλλη διάσταση.

Μένω σπίτι περισσότερες μέρες της βδομάδας απ΄ότι πέρσι και πρόπερσι.

 Προσπαθώ να ξοδεύω πιο λογικά.

Μου φαίνεται παράλογο το 30αρι που θα δώσω σε ταβέρνα και σε εστιατόριο.

Μου είναι αδιανόητο να χαλάσω λεφτά για έπιπλα και φωτιστικά αυτή την περίοδο.

Αγοράζω πιο λίγα περιοδικά και "περιττές" πολυτέλειες.

Φυλάω λεφτά για τις δύσκολες μέρες. Δεν ξέρω αν θα έχω δουλειά του χρόνου.

Φυλάω λεφτά και για τους γονείς μου. Έχω έννοια των δικών μου. Να μην περνάνε δύσκολα.

Νιώθω την ανάγκη να είμαι πιο κοντά σε φίλους.

Να βρισκόμαστε, να αγαπιόμαστε ειλικρινά.

Ήρθα πιο κοντά στους δικούς μου κι ας έχω "τύψεις" όποτε τους βλέπω, που δεν τους δίνω γαμπρό και οικογένεια. Πρέπει όμως να μάθω να ισορροπώ το μέσα μου. Πρέπει να μάθω να ξεχωρίζω την ουσία της ζωής.

Δεν είναι καιρός για περιττά.

Πετάω τα παλιά, κρατάω τα βασικά.

Comfort.

Τέσσερις μήνες γεμάτοι άγχος και πόνους στο στήθος.

Είναι πολλοί.

Τελικά η άκρη βρέθηκε. Ή, για να το θέσω πιο σωστά, άρχισα να βάζω την υγεία μου σε προτεραιότητα.

Τώρα προσπαθώ να κάνω πράγματα που με κάνουν καλά.

Απλά πράγματα.

Ή όπως λέμε, comfort!

Οι βόλτες του Σαββάτου στην παλιά Λευκωσία.  Για τυρόπιτα στα Τρία Φανάρια, καφέ μετά στο Φώτη στα 7 Κλειδιά. 

Οι σούπες! Άντε πότε θα χειμωνιάσει;

Οι αυθόρμητες γευσιγνωσίες κρασιών τις Πέμπτες στην κάβα La Maison du Vin, μετά τη δουλειά. Και όλα τα ποτά μετά τη δουλειά.

Το αποψινό βράδι στην New Division. Ένα μπαράκι, σταθερή αξία. Με απλό κόσμο, χωρίς κράτηση, χωρίς δηθενιές. Μόνο ποτό και ροκ μουσική!

Οι τεμπέλικες Κυριακές. DVD στο σπίτι, να έρχονται φίλοι για κέικ και τσάι.

Ένα υπέροχο κρασί και ωραία τυριά και αλλαντικά.

 Καναπές, κουβέρτα, ατέλειωτο σερφάρισμα στο ίντερνετ και όταν υπάρχουν λεφτά και ίντερνετ shopping.

Ο νέος δίσκος των  Calexico.

Σινεμά, καθημερινή, παράσταση των 10. Πιο πριν δεν αντέχεται.

 Ρόδι και πρόγευμα με μούρα και γιαούρτι.

Δείπνο σε εστιατόριο με φίλους καλούς. Όταν δένει η παρέα, ειναι τόσο τέλεια!

Τα μπαράκια που σερβίρουν ωραίο κρασί και έχουν καλή μπάρα.

Τα τζάκια.

Ωραίες θεατρικές παραστάσεις!

Η ζεστή σοκολάτα του Whittard.

Το ramen στο Wagamama.

Ένα καλό βιβλίο ή περιοδικό, σε έναν αναπαυτικό καναπέ με πολλά μαξιλάρια.

Μαραθώνιος ταινιών James Bond.

Ευγενικό προσωπικό σε εστιατόρια, μπαρ και καφέ. Δεν είναι αυτονόητο δυστυχώς.

Easy-going φίλοι. Γέλιο. Ειλικρίνεια.

Αγάπη χωρίς αντάλλαγμα. Κύμα θετικής ενέργειας.

Ωραία blog που χαίρεσαι να τα διαβάζεις.

Υ.Γ Νέο λουκ του blog, από τον φίλο μου unshaved bastard!

Για τον Λ.

Κάτι συμβαίνει τον τελευταίο καιρό και η μια αναποδιά διαδέχεται την άλλη.

Και αν ήταν μόνο αναποδιές, θα το έβλεπα κάπως χιουμοριστικά.

Το ότι έμεινα στη μέση του δρόμου από μπαταρία αυτοκινήτου, παρκαρισμένη σε διπλη γραμμή, επειδή πετάκτηκα 5 λεπτά στο Starbucks να μου δώσουν πίσω τα 100 ευρώ που μου χρέωσαν περισσότερο την κάρτα μου, οκ, το λες και λίγο τηλεοπτικό σενάριο.

Το ότι χάλασε το πλυντήριο πάλι οκ.

Το ότι, μου σπάνε συνέχεια ποτήρια και φλιντζάνια, να το δεκτώ. Δεν φημίζομαι για την ισορροπία μου ( την σωματική, για την άλλη δεν το συζητώ).

Το ότι στο γραφείο γίνεται το έλα να δεις με τις ανατροπές και τα σενάρια για ταινείες τρόμου, ας πούμε το δέχομαι, μαζί με την κρίση. 

Το ότι όλα αυτά συνέβησαν μέσα σε 4 μέρες, λίγο πριν πάω ταξίδι, οκ, είναι κάπως αστείο τώρα που το σκέφτομαι.

Αλλά να μου πεθάνει ο σκύλος μου....

Ένα σκυλί, τι να σου πω. Μεγάλος τύπος. Δεν ξαναγνώρισα πιο όμορφο, πιο ντροπαλό, πιο "ανθρώπινο" σκυλί. Τι βλέμμα, ο τρόπος που καθόταν που ήθελε να είναι σαν εμάς. Ώρες ώρες ήμουν σίγουρη που μου μιλούσε με το βλέμμα του.

 Μας τον πάτησε αυτοκίνητο που έτρεχε, Σάββατο πρωί. Μόνο 5 χρονών.

Έχει δυο μέρες κλαίω. Γράφω αυτό το κείμενο και κλαίω. Θα περάσει. Όρεξη δεν έχω.

Σκέφτομαι τον αδελφό του, που τον έχουμε κι αυτό, που ήταν σαν χαμένος δυο μέρες τώρα.

Σκέφτομαι τους δικούς μου, που δεν μιλιούνται.

Το μικρό μου το σκυλάκι... Χ

Περί ευτυχίας - Μέρος δεύτερον.

Δύο φίλες του blog, μου έστειλαν τις απαντήσεις τους, για το τι σημαίνει γι αυτές ευτυχία. Τις ευχαριστώ!

Ευτυχία είναι να ξέρεις ότι δεν μπορείς να είσαι πάντα ευτυχισμένος-εκτός κι αν είσαι τρελός  Ευτυχία είναι να υπομένεις το κάθε ελάχιστο για να ξαναβρείς το μέγιστο. Ευτυχία είναι η ησυχία, ευτυχία είναι να οδηγείς μόνη σου με το ραδιόφωνο να παίζει το "πήρα κόκκινα γυαλιά". Να βρέχει και να έχει ήλιο. Ευτυχία είναι να γνωρίζεις τον εαυτό σου, λίγο, λίγο, κάθε μέρα και να νιώθεις ότι έτσι κι αλλιώς όλα θα είναι εντάξει, εγώ θα είμαι οκ. Ευτυχία είναι να φορείς το φουστάνι που φόρεσε η γιαγιά σου στους αρραβώνες της. Ευτυχία είναι να μεν ξέρεις τι θέλεις αλλά να ξέρεις τι δεν θέλεις. 

Beatrix Kiddo

Ευτυχία είναι το θαλασσινό νερό πάνω στο δέρμα

Ένας φθινοπωρινός περίπατος ανάμεσα σε κιτρινισμένα φύλλα

Ευτυχία είναι να μοιράζεσαι τους φόβους και τις ελπίδες σου με ανθρώπους που σε θεωρούν δικό τους.

Να ξυπνάς και να αντικρύζεις την ανατολή του ήλιου

Να επιστρέφεις σπίτι μετά από μια κουραστική μέρα και να σηκώνεις τα μάτια ψηλά στον έναστρο ουρανό.

Ευτυχία είναι εκείνο το λαχάνιασμα πριν το φιλί

Το άγγιγγμα από τον άνθρωπο που αγαπάς

Το όραμα που σε εμπνέει και σε βοηθά να προχωράς

Ευτυχία είναι το πρώτο κλάμα ενός μωρού

Η μυρωδιά του κορμιού του

Ευτυχία είναι να σκέφτεσαι, να νιώθεις, να αγαπάς.

Μαρία Γιαννακοπούλου

Και συμπληρώνω με την ατάκα της κολλητής μου, που μου τη ρίχνει όποτε με βλέπει να κολλάω, συχνά πυκνά δηλαδή:

There is no way to happiness, happiness is the way.

Σκεφτόμουνα αυτή την ατάκα, όταν συνάντησα τις προάλλες ένα ζευγάρι φίλους μου. Στα 14 χρόνια που είναι μαζί έχουν αποφασίσει να χωρίσουν. Νομίζω εγώ το πήρα πιο κατάκαρδα από εκείνους.

Όμως, όταν δύο άνθρωποι δεν είναι πλέον ευτυχισμένοι απλά με το να είναι μαζί, τότε δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Ευτυχία είναι να ζεις το τώρα. Και όπου σε πάρει.

Ψάχνοντας την ευτυχία

Εκείνος και εκείνη. Γύρω στα 30. Φρέσκο ζευγάρι. Αντί να βγαίνουν προτιμούν νύκτες στο σπίτι οι δυο με dvd, κρασί και σπιτικό φαγητό. Βόλτες το σαββατοκύριακο, εκδρομές, ταξίδια. Φίλοι λίγοι και καλοί. Κανά θέατρο, καμιά συναυλία.

Δεν είναι παντρεμένοι, δεν έχουν παιδιά, αν και είναι σε ηλικία που "αυτό θα έπρεπε να κάνουν", σύμφωνα με πολλούς. Επιλέγουν να ζήσουν τον ερωτά τους.Όσο πάει. 

Ένα γκει ζευγάρι. Αυτός μαγειρεύει μέρα νύκτα, φυτεύει μπαχαρικά στην αυλή του, χαίρεται να τα βλέπει να μεγαλώνουν και να του δίνουν καρπούς για τις συνταγές του. Οι γάτες τους, τα βιβλία τους, τα τραπεζώματα σε φίλους. Ο άλλος, δουλεύει σε πολυεθνική, παίρνει αρκετά λεφτά ώστε να μπορούν να κάνουν μια καλή ζωή. Οι γονείς τους, δεν έχουν ιδέα πως είναι ζευγάρι. Έχουν επιλέξει να δημιουργήσουν το δικό τους μικρόκοσμό στον οποίο δεν επιτρέπουν κανένα να τους διαταράξει την ευτυχία τους.

Μια γυναίκα, στα 35. Μόνη, με μια καλή καριέρα. Δεν ψάχνει. Ή μάλλον δεν ξέρει τι να ψάξει. Τις καλές μέρες, ξέρει πως ο πυρήνας των φίλων της είναι πολύ δυνατός. Τόσο που καταφέρνει να σιγάσει τα κουτσουμπολιά του κόσμου. Μια γυναίκα μόνη, που επί της ουσίας δεν είναι και τόσο μόνη, όσο τα στερεότυπα της κοινωνίας και οι δικοί της, την θέλουν να είναι. Τα βράδια βγαίνει, οι παρέες πολλές. Ίσως καμιά φορά να προκύπτει και μια μικροσχεσούλα των μερικών μηνών. Τις Κυριακές τις περνάει μόνη. Δεν είναι η αγαπημένη της μέρα η Κυριακή. Τον τελευταίο καιρό αγχώνεται που "ο καιρός περνάει". Ή μάλλον αγχώνεται επειδή την αγχώνουν.

Ένας μποέμ τύπος. Γυρίζει συνεχώς τον κόσμο. Λόγω δουλειάς. Τη μια βδομάδα είναι Λονδίνο, την άλλη Καϊρο. Λατρεύει να ανακαλύπτει κουλτούρες και να διαπιστώνει κάθε φορά πόσο πολύχρωμος είναι ο κόσμος. Δεν έχει σχέση. Δεν προλαβαίνει. Περιστασιακά φλέρτ, σεξ της μιας νύκτας ( ποτέ δεν μένει σπίτι τους μετά). Τα λεφτά του τα χαλάει στα ρούχα, στα ακριβά δώρα για τα ανηψάκια του. Αποφεύγει τα κυριακάτικα τραπέζια, στην ατάκα "πότε θα παντρευτείς" δεν έχει πια απάντηση να δώσει. 

Ένα στρεητ ζευγάρι. Κοντά στα 40. Χωρίς παιδιά. Τους αρέσει να περπατάνε στην παλιά πόλη. Να ψωνίζουν στις υπαίθριες αγορές. Να προγραμματίζουν το επόμενο τους ταξίδι. Αυτός λατρεύει να της μαγειρεύει. Αυτή λατρεύει να ξαπλώνει πάνω του και να βλέπουν σειρές στην τιβι. Τα βράδια, συναντάνε φίλους σε μπαράκια. Έχουν λίγους και καλούς φίλους. Έχουν ο ένας τον άλλο.

Τι κοινό έχουν όλοι αυτοί; Δεν ανήκουν στο γνωστό καλούπι "γάμος-παιδιά-σκυλιά-γατιά" που μας έμαθαν πως αυτό πρέπει να κάνουμε όταν μεγαλώσουμε. 

Ψάχνουν λοιπόν την ευτυχία τους, με το δικό τους, διαφορετικό τρόπο.

Υ.Γ Φίλοι μου, αν θέλετε γράψετε μου σε 2-3 αράδες τι σημαίνει για σας ευτυχία. Στείλετε μου το στο espresso317@hotmail.com. Και εγώ θα τα δημοσιεύσω με το ονομά σας στο επόμενο post!

Highlights

Έχουμε και λέμε.

Αυτή την Παρασκευή βράδι εμφανίζονται οι απίθανοι The Burger Project στο Ammos στη Λάρνακα. Είσοδος 8 ευρώ ΜΟΝΟ, με ένα ποτό.

Η κυπριακή τηλεόραση είναι βλακεία άρα κατέβασε και νοίκιασε αμερικάνικες σειρές. Έχω πωρωθεί με το Homeland και το Scandal. Κρίμα που δεν υπάρχει ελληνική σειρά της προκοπής φέτος ( ή μήπως υπάρχει και δεν πήρα χαμπάρι;).

El Greco στο Λεβέντειο και Terra Mediterranean in Crisis στο Δημοτικό Κέντρο Τεχνών στη Λευκωσία. Ναύτιλος στους Χαρουπόμυλους στη Λεμεσό. Ωραιότατα!

Τσιμπήματα και ωραία ποτά στο καινούριο The Market Company , σε πάροδο της Ονασαγόρου. Κρίμα  που για να έχεις σίγουρα τραπέζι πρέπει να κάνεις κράτηση.

Θυμήθηκα πόσο ωραία είναι τα σουβλάκια στο Λεβέντη. Τα μανιτάρια της αναθρίκας όμως, με ενθουσίασαν.

Νέο άλμπουμ από Muse, απίθανο! 

Σε λίγες μέρες ολοήμερο φεστιβάλ μουσικής με κυπριακά συγκροτήματα που διοργανώνει η Avant-Garde.

Άρχίζουν σιγά σιγά τα θέατρα. Έχει και ο ΘΟΚ νέο κτίριο.

Φίλοι μου ανοίγουν σε λίγες βδομάδες, σούπερ μπαράκι στη Λευκωσία.

Η Λήδρας και η Ονασαγόρου, πήραν τα πάνω τους και γενικά η παλιά πόλη, έχει ανέβει και χαίρομαι.

Πήρα κάτι French Connection μπλουζάκια και θήκη για το διαβατήριό μου από το MyShop, με έκπτωση θεϊκή.

Οπότε μπαίνει η γκρίνια, για λίγο, σε παύση.

Υ.Γ Η φωτό με θέμα "Πως να περάσεις τέλεια ένα απόγευμα Σαββάτου στην πόλη, με βροχή".

Σε ένα ιδανικό κόσμο,

Θα ήμουν σκύλα. Δεν θα σήκωνα την μαλακία του καθενός, αφεντικού, φίλου, γκόμενου, μάνας, τυχόν αγνώστου.

Δεν θα είχα ενοχές όταν θα αποφάσιζα να βάλω τις φωνές ( "εύθικτη" με αποκάλεσε η καθηγήτρια της βιολογίας στην δευτέρα γυμνασίου και τελικά δεν είχε και άδικο).

Θα ήμουν "μουσιαμμάς" , δεν θα μου καιγότανε καρφάκι δηλαδή.

Θα ήμουν χαλαρή. Θα έγραφα στα απαυτά μου την μαλακία που αυτή τη στιγμή αναγκάζομαι να υποστώ, σχεδόν καθημερινά.

Μα τι ωραία που θα ήταν αν πραγματικά ζούσα στην υπέροχη καρακοσμάρα μου και αυθεντικά ήμουν τόσο, μα τόσο εγωίστρια, που δεν με ένοιαζε τι θα πει ο δίπλα, τι θα πει πάλι η μάνα μου για το γάμο, τι σκατά θα σχολιάσει ο γκόμενος που δεν του έκατσα, πότε και πως θα με κουτσομπολέψει η αργόσχολη της γειτονιάς και του γραφείου.

Μα τι ωραία που θα ήταν, αν είχα και εγώ το σπαθί της Beatrix και αποκεφάλιζα, χωρίς δεύτερη σκέψη!

Σχολνάω. Πάω να πιω, μπας και ξεχάσω που ζω και τι κάνω και με ποιους.

Δεν έχω ιδέα

Πριν χρόνια, γκρινιάζαμε συνέχεια για την Κύπρο. Χρόνια μετά, η γκρίνια δεν μετριάστηκε.
Ακόμα γκρινιάζουμε.

Μιλάω στον πληθυντικό, γιατί είμαστε πολλοί οι "γκρινιάρηδες".

Άδικο δεν έχουμε.

Τα λίγα δεν χωνεύονται.

Και τα λίγα, είναι πολλα σε αυτόν τον τόπο.

Και σε ποσότητα και σε ποιότητα.

Σκέψου πως θα ήταν να έχεις 200 περισσότερες επιλογές.

Και ας μην έχεις τα λεφτά ή την ώρα να τις κάνεις όλες.
200 περισσότερα θέατρα, 200 περισσότερα μπαρ, 200 περισσότερα διαφορετικά επαγγέλματα, 200 περισσότερα πάρκα, 200 περισσότερα χιλιόμετρα να ανακαλύψεις.

Σκέψου τα δεδομένα μιας άλλης χώρας, να τα ψάχνεις εδώ και να μην τα έχεις. Από τα πιο βασικά, π.χ. καλούς δρόμους και καθαρές γειτονιές, μέχρι την βασικη ευγένεια, να δουλεύουν οι υπηρεσίες, να σε σέβονται στο γραφείο.

Μιλάμε εδώ για ποιότητα ζωής. 

Φυσικά το ότι έχουμε όλοι αυτοκίνητο, το ότι μας βοηθούν οι δικοί μας να έχουμε σπίτι, τις περισσότερες φορές καινούριο και το ότι σχεδόν όλοι έχουμε δουλειά με μισθό που στην Ελλάδα δεν υπάρχει πλέον, είναι σημαντικό. Αχάριστη δεν είμαι.

Το ότι η θάλασσα είναι μια ώρα μακριά και το ότι είμαστε με το μαγιώ 5 μήνες είναι επίσης πολύ σημαντικό.

Άρα γιατί γκρινιάζω;

Γκρινιάζω γιατί αν θέλεις να είσαι δημιουργικός δεν έχεις πολλές επιλογές.

Μερικοί άνθρωποι είναι οκ με μια δουλειά 9-5 ή 730-230. Και μετά να πάνε για καφέ, γυμναστήριο και μετά να τα πίνουν στο hot μπαράκι της πόλης.

Κάποιοι άλλοι όμως, θέλουν κάτι παραπάνω.

Το μυαλό να δουλέψει, να ακονιστούν οι αισθήσεις.

Σκέψου τώρα πως το highlight της βδομάδας μου είναι που θα πάω αύριο στο Κωνστάντια να δω Κυπριακή ταινεία μικρού μήκους. Και μετά;

Ξέρεις τι μου έλειψε;

Οι ιδέες. Η δυνατότητα να ονειρεύεσαι και η ελπίδα/προσδοκία πως αυτό που θες μπορεί να γίνει.

Οι εικόνες και η εναλλαγή τους.

Το πιο σημαντικο.

Εκείνο το αίσθημα που αισθάνεσαι τόσο μα τόσο γεμάτο το μέσα σου, που δεν σε χωράνε οι τόποι.

Φθινοπώριασε

Και είναι ωραία.

Ακόμα και η θάλασσα είναι πιο ήρεμη, ιδανικός καιρός για κολύμπι. Τα πιο ωραία μου σαββατοκύριακα στην παραλία, φθινόπωρο τα περνάω. Όλοι μαυρισμένοι, όλοι ήρεμοι, δεν υπάρχει πουθενά ο πανικός του "είναι καλοκαίρι, πρέπει να είμαστε party animals". 

Το βράδι μπαίνει αεράκι απ΄' το παράθυρο. Χθες έβγαλα το λευκό λεπτό ριχτάρι. 

Η βεράντα είναι υπέροχη εδώ και μερικές βδομάδες. Έχει καιρό να κάτσω όμως.

Στη δουλειά γίνονται αλλαγές. Με αφήνουν αδιάφορη. Καλύτερα αυτό, παρά μέσα στα νεύρα.

Αυτό τον καιρό, απλά παίρνεις το μισθό και κάνεις την πάπια. Πληρώνεις λογαριασμούς, φυλάς λεφτά για ταξίδια και προσπαθείς να μην θυμάσαι ότι σπαταλάς 8-10 ώρες κάθε μέρα.

Φθινοπώριασε και οι φίλοι μαζεύονται.

Μέσα του μήνα και ακόμα να δω πολλούς από τους φίλους.

Κάτι γίνεται και κάθε μέρα έχω κάτι, ακόμα και της δουλειάς.

Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα απλά να ξαπλώνω στον καναπέ και να ακούω μουσική.

Όμως δεν με βλέπω να μένω μέσα. Πεθύμησα τους φίλους μου.

Το σπίτι μυρίζει  καφέ φίλτρου. Λόγος να σηκώνεσαι από το κρεβάτι το πρωί.

Σου συστήνω να δοκιμάσεις τον Monsoon Malabar από το Whittards.

Μπήκα σε πρόγραμμα διατροφή και άσκησης. Πάει καλά, εκτός από τις μέρες που αποφασίζω να χαλαρώσω με after work ποτά και τότε γίνεται η καταστροφή ( ξέρεις, ποτό, πατατάκια, ξηροί καρποί).

Ξεσκαρτάρω πάλι φίλους. Δεν έχει πλάκα που κάθε σεζόν, εκτός από τους σταθερούς, μπαινοβγαίνουν και άλλοι guest star που ενδεχομένως να είναι μόνο "εποχιακοί";

Νομίζω, πως ο κόσμος που επιλέγουμε να έχουμε γύρω μας, είναι αυτός που εκφράζει τη φάση μας κάθε περίοδο. Έχω πεθυμήσει τον Γ. Ατάκες να πέφτουν, να σκεφτόμαστε να γράψουμε καμιά τηλεοπτική σειρά, να μιλάμε για τα γκομενικά μας. Ήρθα πιο κοντά με τον Ν. και μ΄αρέσει.

Απολαμβάνω τους φίλους - σταθερές αξίες. Ωραίο είναι να κτίζεις σχέσεις που θες να κρατήσουν μια ζωή. Είχα πει πριν ένα μήνα στην Τ. πολλά δικά μου και της είπα πως τους νιώθω σαν οικογένειά μου. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα πως είναι καλά να έχεις σταθερές αναφορές. Δεν θα είναι ποτέ πολλές, δεν μπορεί να είναι πολλές.

Φθινοπώριασε και η θολούρα του καλοκαιριού αρχίζει να ξεκαθαρίζει.

Ζευγάρια χωρίζουν, νέες σχέσεις δημιουργούνται, κάποιοι αλλάζουν δουλειά, άλλοι χώρα.

Εγώ νιώθω πως αλλάζω μέσα μου. Είμαι περίεργη να δω πως θα εξελιχθεί.

Η ηρεμία μου έχει δύο όψεις. Την καλή που επιτέλους μου αξίζει. Πόσο καιρό να στεναχωριέμαι.

Την κακή που δεν έχω δύναμη μετά τις 11 το βράδι. Να θυμηθώ να αρχίσω βιταμίνες.

Φθινοπώριασε...

Οι κουβέντες του Σεπτέμβρη

Ποτέ δεν μου καθόταν καλά αυτός ο μήνας, ως πριν από λίγα χρόνια. Για ένα λόγο, μ΄αρέσει αυτή η ανασυγκρότηση που σου "επιβάλει" ο μήνας.

Συγύρισα τη βεράντα που τόσους μήνες λόγω υγρασίας δεν ήταν για να καθίσεις. Τις προάλλες είχα τους πρώτους καλεσμένους, για σουβλάκια και ροζέ. Θα το καθιερώσω, μ΄αρέσει η ιδέα να έχω κόσμο σπίτι. Διερωτούμαι γιατί τόσα χρόνια σε αυτό το σπίτι, 8 κιόλας, δεν το έκανα τόσο συχνά.

Συμμάζεψα ντουλάπες, χάρισα ρούχα, γέμισα σακούλια για ανακύκλωση. Νιώθω ότι "ανάπνευσε" το σπίτι.

Κατέβασα apps στο ipad με ριαδιοφωνικούς σταθμούς. Τα πρωινά ακούω Jazz FM από Λονδίνο και τα βράδια Kosmos και Pepper από Αθήνα. Μ΄ αρέσει να ακούγεται πάντα μουσική στο σπίτι, δεν πρέπει να το ξεχνάω αυτό.

Γέμισα το ψυγείο με λαχανικά και φρούτα, κρασιά και μπίρες. Μαγειρεύω πλέον και το πρωί ετοιμάζω το καλαθάκι μου για το γραφείο. Ωραίο αίσθημα! Τρως και πιο υγιεινά έτσι.

Άρχισα ξανά Pilates. Το χέρι μου είναι ήδη καλύτερα. Θέλω να αρχίσω και γυμναστήριο.

Μείωσα τσιγάρο, μείωσα τα gin 'n' tonic ( δεν κόβω με τίποτα το κρασί).

Σκέφτομαι συνέχεια. Πάντα σκέφτομαι συνέχεια. Τώρα διαπιστώνω και πράγματα όμως.

Γιατί έπρεπε να γίνω 35 για να δω μερικά πράγματα πιο καθαρά; 

Ακόμα δεν μιλάμε με τη μάνα μου. Νιώθω πως δεν έχω γονείς. 

Με λυπεί αυτό, αλλά μου δίνει χρόνο να σκεφτώ και να ηρεμήσω.

Θέλω να δω τα "θέλω" μου, χωρίς να έχω μπροστά μου τα "πρέπει" των γονιών μου.

Είμαι σε ψιλο-κοινωνικό mode. Κανονίζω να δω φίλους που χαθήκαμε μέσα στο καλοκαίρι.

Διαπιστώνω πως λίγοι είναι οι single και ακόμα πιο λίγοι εκείνοι που θα βγουν για ένα ποτό. 

Τα πράγματα στη δουλειά δυσκολεύουν. Με ρώτησε μια συνάδελφος σήμερα, πως καταλαβαίνουμε πως έχει κλείσει ένας κύκλος. Της απάντησα "όταν το μόνο πράγμα που θα σου λείψει όταν φύγεις, είναι οι συνάδελφοι και όχι η δουλειά η ίδια".

Νιώθω στάσιμη.

Μπορεί να γίνεται δουλειά στο μέσα μου και να ανοίγω συνέχεια παραθυράκια του μυαλού μου με περισσότερο θάρρος, όμως είναι τόσο αργή η διαδικασία, που είναι σαν να μην κινούμαι.

Έχω ξεχάσει το νόημα της λέξης "πώρωση".

Υ,Γ1 Απολογούμαι που δεν πολυσχολιάζω σε blog, τα διαβάζω όμως. Θα επανέλθω.

Υ.Γ2 Η ζωή γίνεται πιο εύκολη με τις μικρές χάρες και τα μικρά μικρά. Όπως αυτό το σπίτι στη θάλασσα που ανακάλυψα στη Μήλο. (δες φωτό)

Post για τα post-holidays

Η αλήθεια είναι πως σκεφτόμουν να μην γράψω για αρκετό καιρό.

Η άλλη αλήθεια είναι πως δεν έχω κάτι να πω. Όχι κάτι καινούριο τουλάχιστον.

Σκέφτομαι τα ίδια. Πανικοβάλλομαι με τα ίδια. Ακόμα δεν μιλώ με γονείς μου. Ακόμα δεν τους πεθυμώ. Ακόμα προσπαθώ να με "δω". Όλα είναι στο ακόμα. Θέλω να πιστεύω πως κάνω μικρά βήματα. Μερικές φορές διερωτώμαι πως τα κατάφερα να μην λύσω βασικά θέματα.

Δεν ανυπομονώ για κάτι. Πόσο μου λείπει εκείνο το συγκεκριμένο συναίσθημα που ανυπομονείς για μια συναυλία, ένα πάρτι, ένα δείπνο, μια εκδρομή.

Μεγαλώνω και κουράζομαι; Ή μεγαλώνω και γίνομαι δύσκολη; Ή απλά νομίζω πως μεγαλώνω.

Όπως και να 'χει. Θα πάω και το θέατρο μου, στο Εθνικό να δω Μολιέρο και στην όπερα της Πάφου και ξενοδοχεία για Λονδίνο ψάχνω - όταν βρω τα λεφτά εννοείται- και το pilates μου θα αρχίσω αύριο και με φίλους αρχίσαμε να ξαναβρισκόμαστε μετά τις διακοπές.

Άρα η πολλή σκέψη βλάπτει.

Στη δουλειά μετράω τις ώρες για να φύγω. Βασικά τις μετράω από τις 9 το πρωί!

Κανένα κίνητρο και κανένα ενδιαφέρον.

Σκέφτομαι μήπως να κάνω κάτι άλλο, να πάρω ένα ρίσκο. Να κάνω κάτι πιο δημιουργικό.

Έχω πει σε φίλους να με "χρησιμοποιήσουν" στις δουλειές τους.

Ξέρω γω; Άμα λες "ναι" , που θα πάει...κάπου θα σε πάρει.

Τα πράγματα είναι απλά, ναι;

Τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους ε;

Τα πράγματα δεν είναι τόσο πολύπλοκα όσο νομίζουμε, σίγουρα!

Step by Step

Σκέφτηκα πως ο καλύτερος τρόπος να μην αφήσω αυτή τη θλίψη να προχωρήσει είναι να τα παίρνω όλα μέρα με τη μέρα και να κάνω πράγματα που μ' αρέσουν.

Οι τελευταίες μου ανακαλύψεις είναι οι εξής:

Πήγα σε αυτό το νέο καφέ, το 300 που είναι στην Ερμού, εκείνο το δρόμο πίσω από το "Αιγαίο".

Το 300 είναι ένα υπέροχο κτίσμα. Αναπαλαιωμένο κτίριο, που ανήκει σε έναν αρχιτέκτονα ο οποίος έχει το σπίτι του εκεί μέσα και το εργαστήρι του. Το καφε είναι πολύχρωμο, αφού τα ψηλά καθίσματα, τα τραπέζια και οι φωτισμένες γλάστρες είναι φωτισμένα αντικείμενα κόκκινα, κίτρινα, πράσινα κλπ. Αράζεις εκεί στην αυλή και πίνεις μπίρες, καφέδες, 2-3 κοκτέιλ, κρασί. Το μόνο που  δεν μ' άρεσε είναι ότι δεν έχει μουσική. Ρωτώντας την υπεύθυνη μου είπε ότι έχουν άδεια καφενείου, αλλά όχι άδεια για μουσική. Με χάλασε λίγο η έλλειψη μουσικής, αλλά από την άλλη αυτό ανάγκαζε τον κόσμο να μιλάει χαμηλόφωνα.

Δεν μπορώ να βρω ένα εστιατόριο, να απολαύσω φαγητό και να μην κάνω δάνειο. Με εκνευρίζει αυτό. Επίσης με εκνευρίζει αυτό που η διακόσμηση είναι αδιάφορη γενικώς. Και εκεί που είναι μέτρια είσαι και ευγνώμων. Ωραία. Ενώ ρε παιδί μου πας σε ένα λιλλιπούτειο μπαράκι στην Αθήνα, βρίσκεις ένα χαρακτήρα. Τρως σε ένα εστιατοράκι στο Παρίσι, στο Λονδίνο κλπ και έχει κάτι. 

Δεν νομίζω πως δεν έχουμε φαντασία ως λαός, απλά φοβόμαστε να κάνουμε κάτι διαφορετικό.

Άσχετο, αλλά σε αυτό το Pieto, στη Λήδρας έχει πάει κανείς;

Με εκνευρίζει που η Ryannair θα σταματήσει τις πτήσεις στη Λάρνακα και τις περισσότερες στην Πάφο. Ακόμα και 100 ευρώ που έδωσα για Βαρκελώνη τη Μάρτη, ήταν πολύ καλά για ένα υπέροχο, πολύχρωμο διάλειμμα 2 γεμάτων ημερών.

Αρνούμαι να δώσω 200 ευρώ μόνο και μόνο για να πάω Αθήνα. Δεν θέλω! 

Θέλω Ρώμη, θέλω Παρίσι αλλά δεν μπορώ. Γιατί είναι πανάκριβα, γιατί μου κάνανε μείωση μισθού κλπ κλπ.

Η κανελλάδα στα Καλά Καθούμενα είναι ένα ωραίο δροσιστικό ποτό, ειδικά άμα σ΄αρέσει η κανέλα!

Επίσης, αν θες μόνο Σουρωτή, πες στα παιδιά εκεί να σου βάλουν και δυο κουταλιές λεμονάδα μέσα. 

Προσπαθώ να τρώω υγιεινά. Σούπερ πρωινό είναι το yogi pot στο Get Fresh. Στραγγιστό γιαούρτι, καρύδια, μέλι. Στο σπίτι, γιαούρτι, κουάκερ και μια κουταλιά λιναρόσπορος. Διάβασα κάπου πως το σώμα σου πρέπει να το φροντίζεις γιατί είναι ο ναός των ονείρων και της ψυχής σου.

Μείωσα το τσιγάρο και το ποτό. Και από ποτό, λέω να μείνω στο κρασί.

Η γυμναστική ανεβάζει τα επίπεδα της σεροτονίνης, της ορμόνης που ανεβάζει τη διάθεση. Άρχισα και σκοπεύω να κάνω 3-4 φορές τη βδομάδα. Το καλύτερο πράγμα που μπορείς να κάνεις δώρο στο εαυτό σου είναι το πιλάτες και το κολύμπι.

Άρχισα να βλέπω νέες σειρές. Το Perception με τον "Will" από το "Will & Grace" έχει κάτι. Ένας καθηγητής πανεπιστημίου ειδικός στα forensics/ψυχολογία/επιστήμη του μυαλού και το twist είναι πως ο ίδιος είναι μανιοκαταθλιπτικός. Επίσης, το Go On με τον Chandler από τους Friends, που παίζει έναν τύπο που πέθανε η γυναίκα του και πρέπει να κάνει group therapy έχει έξυπνο χιούμορ. Και το Political Animals όπου η Σιγκούρνι Γουήβερ υποδύεται την υπουργό εξωτερικών των Η.Π.Α και το σενάριο βασίζεται στη ζωή του Μπιλ και της Χίλαρυ.

Από μουσική, προς το παρόν τίποτα, γιατί δεν στρώθηκα να το ψάξω. Είπαμε προσπαθώ να έχω καλή ψυχολογία αλλά δεν είμαι ακόμα τόσο καλά.

Το ipad είναι έρωτας. 

Υ.Γ Οι φίλοι είναι ευλογία. Είναι οικογένεια. Είναι support system. Να τους αγαπάς και να είσαι ειλικρινής. |Θα εκπλαγείς με το πόσο πολύ μπορούν να σε στηρίξουν.

Ας φύγουν τα σύννεφα. Μου λείπει ο ουρανός.

Αν έχεις κτυπήσει τα 35, θα ξέρεις σίγουρα τι εννοώ με την "κρίση των 35".

Με κτύπησε λίγο πριν τα γενέθλιά μου τον περασμένο μήνα.

Μια μέρα απλά, ξέσπασα σε κλάματα. Δεν μπορούσα να σταματήσω. Δεν ανάπνεα και δεν μπορούσα να βρω λύση ή έστω κάτι να με καθησυχάσει σε αυτό που γυροφέρνει στο μυαλό μου εδώ και καιρό.

35. Single και χωρίς παιδιά. Το χειρότερο...σε ένα μικρό νησί με κλειστή κοινωνία.

Το ακόμα πιο χειρότερο, με γονείς να περιμένουν και να περιμένουν. Γάμο και εγγόνια.

Και να τσακώνεσαι. Και να μην αντέχεις άλλο.

Όλα μαύρα ήταν εκείνη τη μέρα. Ο ήχος ήταν ένα "τικ-τοκ". Η σκέψη του, 35 και μετά 36 και μετά...πότε θα κάνω παιδιά; Θέλω να κάνω οικογένεια; Δεν θέλω να μείνω μόνη. Ο έρωτας; Που πάει; Οι γονείς; Αν δεν κάνεις εγγόνια - τώρα ή καθόλου - τι σημαίνει γι αυτούς; Γιατί πρέπει να δώσω κάτι τώρα; Θέλω το "πακέτο" για μένα ή γι αυτούς;

Αν ο έρωτας ρθει χωρίς γάμο και παιδιά; Θα είναι άκυρος; 

Ερωτήσεις που δεν μπορούσα να απαντήσω. Που δεν έβρισκα λύση μάλλον.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν είπα " καλά να περνάμε και η λύση θα βρεθεί. Μετά".

Νομίζω εκείνη τη μέρα, ήταν η πρώτη φορά που έμαθα τι σημαίνει κρίση πανικού.

Δεν στο εύχομαι. Σκοτεινό.

Πέρασε ένας μήνας.

Πριν λίγες μέρες αποφάσισε η μάνα μου ότι "φταίω". Ότι "πρέπει να ξεκαθαρίσουμε καταστάσεις γιατί δεν οδηγούμαστε πουθενά".  Δεν συναντήθηκα μαζί της. Δεν έχω να ξεκαθαρίσω κάτι, δεν θεωρώ ότι "οδηγούμαστε" ομαδικώς κάπου. Την αποφεύγω. Ξέρω ότι με σκέφτεται τώρα και εκνευρίζεται. Νομίζει ότι είμαι μια αναίσθητη που κάνει ότι της κατέβει στο κεφάλι. Αν ήξερε...

Φοβάμαι φίλη/φίλε.

Στο λέω εσένα που μας χωρίζει μια οθόνη του υπολογιστή.

Ίσως είναι καλύτερα έτσι. Η ελευθερία της εν μέρει ανωνυμίας.

Φοβάμαι επειδή βρίσκομαι μπροστά σε μια καμπή στη ζωή μου.

Νιώθω ότι καλούμαι να αλλάξω τους κανόνες του παιχνιδιού μου.

Να αναθεωρήσω τη σχέση μου με τη μάνα μου. Ήταν εφηβική. Πρέπει να γίνει κάτι αλλιώς. Αυτή η γυναίκα απλά με πανικοβάλλει.

Από την άλλη, τί θέλω εγώ;

Μπορώ απλά να πω, ότι θα περνάω απλά καλά;

Ή να μπω στη διαδικασία να "αναλαβω ευθύνες". Βάζω εισαγωγικά σε αυτή τη φράση γιατί δεν ξέρω πως να τη χειριστώ.

Αλήθεια...δεν ξέρω.

Πες μου πως όλα θα πάνε καλά.

Ο Αύγουστος στην Λευκωσία είναι...

Unplugged μουσικές στο Χαράτσι με τους Brandy Sour. Να ακούς την απίθανη φωνή της Ευθυμίας Άλφα να σου τραγουδάει το Bandida de Coco, να απολαμβάνεις το "κυπριακό μοχίτο" του Σταύρου, να χαζεύεις τα σκυλιά που πηγαινοέρχονται παρακολουθώντας με ύφος μπλαζέ τους μουσικούς και στο βάθος να πιάνει το μάτι σου ένα ζευγαράκι να φλερτάρει στα σκαλοπάτια ενός παλιού αρχοντικού.

Να το σκας από τη δουλειά για ένα γρήγορο καφέ στα "Καλά Καθούμενα". Έτσι ανέχεται η επιστροφή στο γραφείο!

Ο ήχος από τα κλιματιστικά, το μόνο που ακούς όταν επιστρέφεις στο σπίτι αργά το βράδι.

Ο Φώτης να μας έχει αφήσει χωρίς στέκι....Τα "7 Κλειδιά" κλειδαμπαρώθηκαν για το υπόλοιπο του μήνα. Ξέρει κανείς πότε ανοίγει ξανά;

Αναπάντεχες καλοκαιρινές μπόρες. Το βρεγμένο χώμα μύριζε υπέροχα χθες το βράδι. Ένα αίσθημα...φθινοπωρινό. Αν μη τι άλλο, κατέβηκε λίγο η θερμοκρασία. 

Ποτά σε μπαράκια, χαλαρά, χωρίς μακιγιάζ, χωρίς πόζες και στησίματα. Επιτέλους το "in πλήθος"( ναι εδώ ξερνάμε) της Λευκωσίας μας έχει αφήσει για τη Μύκονο. Στο καλό να πάτε, να πιείτε τις σαμπάνιες σας και να το παίζετε high.

Στο σπίτι να ακούς έθνικ μουσικές από το Kosmos, Lounge χιτάκια από το Pepper. Θα τα βρεις online. Όταν μάθουν στα κυπριακά ραδιόφωνα να παίζουν και κάτι άλλο από τα τραγούδια της πίστας και του playlist του NOW, σφύρα μου κλέφτικα.

Βερμούδες, μπλουζάκια, σαγιονάρες, λινά πουκάμισα, καπέλα, χαϊμαλιά, βραχιολάκια αναμνηστικά από τα νησιά, όλα πάνω σε μαυρισμένα κορμιά. Αυτό είναι σέξι.

Βόλτες στα σοκάκια της, ήσυχης πια, παλιάς πόλης. Μια όμορφη αστική ηρεμία και η συνειδητοποίηση ότι ζούμε σε μια πόλη με ένα παράξενο και συνάμα ερωτικό χαρακτήρα.

Το facebook, γεμάτο από φωτό από διακοπές του Ιούλη. Αχ να ταν κι άλλες! 

Θερινό σινεμά στο Κωνστάντια, με μπίρα, τσιγάρο και τα πόδια αραγμένα στο τοιχαράκι.

Οι φίλοι που ξεμείναμε και που κάναμε την πόλη δικιά μας!

Υ.Γ1 Στη φωτό, πως τρεις τρυπούλες μεταμορφώθηκαν. Στο τοίχο του Γυμνάσιου Φανερωμένης         (ελπίζω να μην της έκαναν και απλά να τις βρήκαν έτσι).

Υ.Γ2 Στο επόμενο ποστ, θα σου αναλύσω τη σκέψη που έκανα μόλις βγήκα κολυμπώντας από τη σπηλιά στο Κλέφτικο της Μήλου.

Υ.Γ3 Συστήνω, για τις βραδιές που βαριέσαι να βγεις ή ξέμεινες από λεφτά, να δεις το Political Animals.

Let's get into a blue mood

Το blog και γω αποφασίσαμε επιτέλους να πάμε διακοπές! Τα ελληνικά νησιά μας περιμένουν για ένα ωραιότατο τουρ. Οπότε κατεβάζουμε ρολά, μαζεύουμε τραπεζάκια και ποτήρια κρασιού και κοκτέιλ και δίνουμε ραντεβού κάπου μέσα στον Αύγουστο.

Να περάσεις όμορφα. Να κολυμπάς. Να πίνεις ωραία ποτά. Να διαβάσεις όμορφα βιβλία. Να ακούσεις τέλειες μουσικές. Να ερωτευτείς. Να έχεις ένα καλοκαίρι σαν καρτ ποστάλ.

Σε φιλώ πολύ!

Ζεστές κουβέντες

Τα καλά της ζέστης

- Θερινό σινεμά! Σούπερ το φετινό πρόγραμμα στο Κωνστάντια. Επιτέλους είδα το "Με κομμένη την ανάσα". Οκ, η δική μου δεν μου κόπηκε αλλά ο Μπελμοντό...:)

- Παγωμένη μπίρα. Σε ποσότητες. Και ας χαλάει τη σιλουέτα. Δεν πειράζει, είναι καλοκαίρι.

- Καρπούζι, σε φέτες τρίγωνες στην παραλία. Να το τρως με τα πόδια χωμένα στην άμμο.

- Ελάχιστα ρούχα. Η πιο σέξι εποχή.

- Το μαύρισμα. 

- Όλοι είναι έξω. Ακόμα και σπίτι να μείνεις, έρχονται φίλοι στη βεράντα. 

- Όλα στο φως. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Τίποτε δεν κρύβεται. Ακόμα και οι προθέσεις.

- Νερό με μπόλικα παγάκια.

Τα κακά της ζέστης

- Ηλίαση. 

- 43 βαθμοί στη Λευκωσία. Δεν υποφέρεται, ακόμα και μέσα στο κλιματιστικό.

- 27 βαθμοί το βράδι σε ένα υπνοδωμάτιο χωρίς αέρα. Σχεδόν αποκτάς φοβίες.

- Να σαι στην πόλη και αυτή η πόλη να μην είναι παραλιακή.

- Κλιματιστικό. Λογαριασμοί. Κλαίω.

- Ρούχα. Περιττά.

- Μπίρα που ζεσταίνεται εύκολα.

- Υγρασία. 

- Δεν ανέχεσαι τις βλακείες για πολύ. Δεν είσαι για πολλά πολλά.

Αυτά.

Κατά τα άλλα, μυαλό σούπα. Καμία όρεξη για δουλειά. Λογικό. Τι δύσκολη σεζόν που ήτανε...

Αντε σε επτά μερούλες!

Η αλήθεια είναι πως...

...είμαι καλά. Και δεν έχω ιδιαίτερους λόγους να γκρινιάζω.

Γιατί:

Το καλοκαίρι ως τώρα είναι θάλασσα, άμμος και αλμύρα.

Έχω όλους όσους θέλω στη ζωή μου και στην καθημερινότητά μου.

Υπάρχει κάποιος εκεί ψηλά που με προσέχει από τις κακοτοπιές.

Ο τροχός σε μερικά πράγματα άρχισε να γυρίζει. Καιρός ήτανε.

Μπορεί να μην κρατάω μία, αλλά τουλάχιστον κάνω τα 5 από τα 10 που θέλω. Παρά το τίποτα...

Το σενάριο "διακοπές" άρχισε να ξεκαθαρίζει. Αν βρω άκρη και με τα εισιτήρια θα είναι ακόμα καλύτερα.

Κάτι μηνύματα, κάτι βλέμματα, κάτι αγκαλιές, κάτι φιλιά.

Θα δω τον κολλητό μου σε λίγες βδομάδες.

Το κεφάλαιο "μαύρισμα" οδεύει καλώς και σωστά.

Τα καρπούζια που έχω φάει ως τώρα είναι ζουμερά και κατακόκκινα.

Ανακοινώθηκε το πρόγραμμα του θερινού κινηματογράφου στο Κωνστάντια και θα δείξει Godard και την Pina!

Η καλοκαιρινή Λευκωσία τα βράδια είναι μια κούκλα! Αν πάω και για σουβλάκια στο Αιγαίο θα συμπληρωθεί η εικόνα. (δεν κάνει τα καλύτερα σουβλάκια - σε προλαβαίνω - αλλά έχει την πιο όμορφη αυλή)

Προσπαθώ και μένω μακριά από εκείνα που δεν με κάνουν καλά. Ακόμα και αν αυτό έχει να κάνει με την οικογένεια και λοιπούς συγγενείς. Σόρι, πίεσις. Δεν αντέχεται.

Έχω επίγνωση της φάσης μου. 

Θα αρχίσει σε λίγες μέρες το Φεστιβάλ έθνικ μουσικής. Αγαπώ πλατεία Φανερωμένης :)

"Τα ήσυχα βράδια η Αθήνα θα ανάβει σαν μεγάλο καράβι..." Έχω πεθυμήσει.

Ακόμα δεν έχω πεθάνει από την υγρασία. 

Δεν με "καίει" κάτι. Φτάνει όμως. Χόρτασα από πάθη τη φετινή σεζόν.

Αυτά για τον Ιούνη. Ο Ιούλης να δούμε τι θα μας δείξει.


** Η φωτό από το Los Bandidos. Και τι δεν θα 'δινα τώρα για ένα καραφάκι μαργαρίτας φράουλας.

Κατά τα άλλα έφυγε η ανάδρομη Αφροδίτη...

Εδώ και κάτι μέρες είμαι σε ένα συγκεκριμένο mode και mood, που δεν είναι ακριβώς καλοκαιρινό, ούτε ακριβώς χειμερινό.

Θα μπορούσε να είναι καλοκαιρινό γιατί βαριέμαι να κάνω οτιδήποτε, άνετα παίρνω το βραβείο " η άχρηστη υπάλληλος του μήνα", γκρινιάζω για τη ζέστη που δεν μ' αφήνει να κοιμηθώ τα βράδια και τη βγάζω με φλιπ φλοπ. Επίσης δεν βρίσκω το λόγο γιατί να υπάρχουν οι καθημερινές, αφού το μόνο που σκέφτομαι είναι το σαββατοκύριακο στην παραλία.

Από την άλλη, θα μπορούσε να είναι και χειμερινό γιατί δεν είμαι αραχτή και λάητ, έχω πολλή δουλειά, δεν απολαμβάνω τις αυλές της Λευκωσίας ή τα καλοκαιρινά μπαράκια της Λεμεσού για έναν απροσδιόριστο λόγο και δεν πίνω φραπέ αλλά καφέ φίλτρου. Επίσης σκέφτομαι συνέχεια.

Όμως δεν είναι τίποτα από τα πιο πάνω. Είναι κάτι ενδιάμεσο.

Με πιάνει μια θλίψη ρε παιδί μου. Ότι τα χρόνια περνούν, ότι κοντεύω τα 35, ότι έχω γίνει κάπως δυσκίνητη και δύσκολη, ότι οι φίλοι μου έχουν παντρευτεί και έχουν κάνει παιδιά, ότι από τη στιγμή που δεν κάνω και εγώ αυτό το σενάριο, θα μπορούσα να είμαι μια μπον βιβέρ και να απολαμβάνω άλλες χάρες. Όμως το μόνο που κάνω, είναι να βρίσκομαι σε μια αμήχανη αδράνεια.

 Σήμερα το πρωί, μετά από την ψιλοανάκριση της μάνας μου που ακολούθησε την  εξής σπόντα "Γιατί μας ρωτάς αν θα πάμε στο εξοχικό το σαββατοκύριακο; Μήπως θες το σπίτι για να φιλοξενήσεις ΚΑΠΟΙΟΝ;", σκεφτόμουν ότι δεν μπορώ να πιεστώ γενικά, ούτε να με φανταστώ να έχω ευθύνες. Όχι μόνο για άλλους, αλλά και για μένα την ίδια. Και ότι αυτό το πράγμα που περιμένουν εμένα για να έχουν εγγόνια και άρα να αποκτήσει άλλο νόημα η ζωή τους, θα με αποτελειώσει μια μέρα.

Επίσης, δεν έχω φιλοδοξίες και αυτό με ενοχλεί. Τώρα θα μου πεις ότι καλοκαιριάτικα ο κόσμος δεν σκέφτεται τα της δουλειάς. 

Αλλά επειδή γενικά δεν έχω κάτι στο μυαλό που που θέλω πολύ να κάνω ( εκτός από ένα ταξίδι στην Ινδία), νιώθω ότι χάνω το παιχνίδι γενικώς.

Τέλοσπάντων. Μπορεί απλά να χρειάζομαι ακόμα έναν καφέ.

** Φώτο: Απόγευμα περασμένου Σαββάτου στον Πύργο. 

Καλοκαίρι για Πάντα! ( ακόμα και με 40 βαθμούς)

Τι ωραία που θα ήταν αν το καλοκαίρι είχαμε 3 μήνες διακοπές!

Αν το σκηνικό που βλέπαμε καθημερινά ήταν μόνο άμμος και θάλασσα.

Αν η μόνη μας έννοια ήταν να ανανεώνουμε το αντηλιακό.

Αν το "λάθος" που κάναμε ήταν που διαλέξαμε ξαπλώστρα μακριά από το κύμα.

Αν δεν μας ένοιαζε πότε θα σχολάσουμε, αφού δεν θα είχαμε ωράρια.

Αν δεν έπρεπε να ερχόμαστε γραφείο και να τρώμε στη μούρη την μαλακία του καθενός που του

τη βάρεσε η ζέστη. 

Αν μας αφήνανε επιτέλους να ερωτευτούμε με την ησυχία μας. Είναι καλοκαίρι!

Αν το μόνο σχέδιο δράσης που έπρεπε να κάνουμε δεν θα ήταν στρατηγική με πίνακες excel αλλά το πως θα γίνει επιτέλους κάτι με εκείνον/η που μας αρέσει.

Αν πεθαίναμε από τη ζέστη επειδή μας καίει η άμμος και όχι επειδή βγήκαμε - κακώς - δέκα λεπτά έξω από το κτίριο.

Αν τα μόνα μας ρούχα ήταν μαγιώ και σαγιονάρες.

Αν πίναμε μοχίτο αντί καφέδες.

Αν δεν ήταν τα νεύρα μας τσίτα. Αν ήμαστε "ευτυχισμένα φυτά".

Αν κάναμε σεξ, αντί να μας γ.... ο κάθε κομπλεξικός.

Αν βλέπαμε ταινίες σε θερινό σινεμά, αντί τις ειδήσεις των 830.

Αν διαβάζαμε βιβλία αντί reports.

Αν το summer mood δεν ήταν κάτι που πλασάρουν τα περιοδικά, αλλά κάτι που ζούσαμε εμείς.

Είναι Δευτέρα. Έχω νεύρα.

Καλοκαιράκι μου...

Ερωτήσεις προς μελλοντικό έρωτα

Έχεις απωθημένα; Έχεις εκκρεμότητες; Αλλού σε τρώει και αλλού ξύνεσαι; Αν απάντησες ναι σε όλα, τότε μην διαβάσεις πιο κάτω. Δεν με αφοράς.

Θα είσαι εδώ όταν θα είναι δύσκολη η καθημερινότητά μου; Ξέρεις, έμαθα να ζω με έντονους ρυθμούς και δεν με βλέπω να αλλάζω.   Είσαι οκ που θα δουλεύω μερικές Κυριακές; Ξέρεις πως όταν έχω πολλή δουλειά, φρικάρω, ξυπνάω στο μέσο της νύκτας και τα πρωϊνά πρέπει να περάσει μια ώρα από την ώρα που θα έχω πιει καφέ, για να μπορώ να αρθρώσω λέξη; Ακούω ότι θέλω, λέω ότι μου κατέβει και πολλές φορές το θεωρώ αυτονόητο ότι θα ζεις και εσύ το δικό μου "δράμα". Είμαι περίπτωση για γερούς λύτες.

Έχεις τη δική σου ζωή, τους δικούς σου φίλους και κύκλο; Θα είσαι οκ, όταν μερικά βράδια δεν θα θέλω να σε δω γιατί θα έχω ραντεβού με τον καναπέ μου; Θα μπορείς να συνυπάρχεις με τους φίλους μου; Θα μου γνωρίσεις τον κολλητό σου; Και ξέρεις, το θεωρώ πολύ γενναίο όταν ο άλλος περνάει καλά και μόνος του. Και μένα μ΄αρέσουν οι γενναίοι.

Σε ενοχλεί που δεν μαγειρεύω; Θα μάθω εννοείται, γιατί θα θέλω να μαγειρεύω για δύο. Αλλά σε πειράζει που θα σε κάνω πειραματόζωο και που θα ντρέπομαι όταν θα πρέπει να δοκιμάσεις την πρώτη πιρουνιά; Κάνω καλό καπουτσίνο.

Θα φρικάρεις όταν διαπιστώσεις ότι δεν είμαι τόσο σοβαρή όσο δείχνω; Πόσο παράξενο θα σου φανεί όταν μερικές φορές συμπεριφέρομαι σαν δεκαπεντάχρονο; Ξέρω πως η πρώτη εντύπωση είναι σημαντική, αλλά δεν είμαι όλη μέρα σε ένα τακούνι - που 'σαι να με δεις τα σαββατοκύριακα χαλαρή, σπίτι μου.

Πώς θα νιώσεις όταν κατεβάσω άμυνες; Όταν διαπιστώσεις ότι είμαι πολύ ρομαντική και ότι θα σε βλέπω και θα λιώνω; Θα το βρεις χαριτωμένο όταν θα μου μιλάς και εγώ θα κοκκινίζω και θα κοιτάζω το πάτωμα σαν έφηβη που ερωτεύτηκε για πρώτη φορά; 

Είσαι πρόθυμος να μπεις στη ζωή μου; Θες να δοκιμάσεις; Θα είσαι εδώ 100 %;

Αν απάντησες ΝΑΙ στα πιο πάνω, τότε έλα :)

Εγκαινιάζουμε επισήμως την καλοκαιρινή σεζόν! ( με μπόλικα μοχίτο και παγωμένες μπίρες)

Σάββατο πρωί.

Σηκώνομαι, κάνω καφέ και φοράω το μαγιώ μου.

Το καλοκαίρι είναι εδώ. Μια νέα σεζόν. Τρεις μήνες φωτεινοί.

Είμαι σίγουρη πως θα γίνουν πολλά, πως θα ζήσω πολλά.

Έτσι κι αλλιώς πάντα έτσι γίνεται.

Πώς το ξέρω;

Ακόμα και αυτό έχει τη μαθηματική του εξίσωση. Η οποία πάει κάπως ετσι:

Ένας χειμώνας που έχεις "δουλέψει" το μέσα σου, θα φέρει ένα καλοκαίρι στο οποίο θα φανούν τα αποτελέσματα.

Από την άλλη, αν δεν έχεις κάνει κάτι το χειμώνα, αν δηλαδή ήταν μια από τα ίδια ( συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες), θα φέρει ένα καλό αλλά αδιάφορο καλοκαίρι.

Τσεκαρισμένο.

Ο χειμώνας του '09 με έβγαλε από ένα ερωτικό λήθαργο. Το καλοκαίρι του '09 έγιναν πολλά στα ερωτικά. Ένα φλερτ, μια δεύτερη ευκαιρία. Χαμός σου λέω!

Ο χειμώνας του '10 ήταν σαν ζεστή σοκολάτα. Ένιωθα καλά αλλά δεν έγινε και κάτι σπουδαίο επειδή εγώ δεν ήθελα να κινήσω νήματα. Το καλοκαίρι του '10 ήταν αυτό ακριβώς. Θυμάμαι όμορφες διακοπές με τον κολλητό μου, με φίλους. Κανένα ερωτικό ενδιαφέρον όμως.

Ο χειμώνας του '11 με βρήκε σε μια διάθεση να με αλλάξω. Μπήκα στο τριπ να κόψω αλκοόλ, να κάνω διατροφή, να με δω αλλιώς. Το καλοκαίρι του '11, ήμουν εγώ σε νέες καταστάσεις. Με πόρτες που άνοιξαν και έπρεπε να επιλέξω που θέλω να μπω. Τι καλοκαίρι κι αυτό!

Και τώρα;

Ο χειμώνας του '12. Πώς ήταν; Τα πάνω κάτω, τα ίσια ανάποδα. Εγώ μια έτσι, εγώ μια αλλιώς. Θυμάσαι ε; Ένας χαμός. Τα δεδομένα μου τα ανέτρεψα θέλοντας και μη. Μια διάθεση να αλλάξω τους κανόνες του παιχνιδιού. Πολλή δυσκολία βρε παιδί μου. Αλλά και πάλι το κάθε μικρό βηματάκι το πατούσα όλο και πιο σταθερά. Ήξερα πως αν και έτσουζαν όλα, συνέβαινε κάτι καλό. 

Και τώρα το καλοκαίρι του '12...

Πολύ περίεργη. Αδιάφορο δεν θα είναι πάντως. Το νιώθω.

Κάτι θα 'ρθει. Κάτι θα το κάνω να 'ρθει.

Πάω παραλία.

Σε φιλώ.

Οι πρώτες φλασιές του καλοκαιριού (σε μια βεράντα)

Επιστρέφω χθες από Πρωταρά. Στα ηχεία η θεά Belinda Carlisle τραγουδάει το "Summer Rain".

Η πόλη μισοάδεια...έχω πεθυμήσει αυτή την εικόνα.

Πάω σπίτι, κάνω ντουζ και αράζω παρέα με το βιβλίο μου στην καταπράσινη βεράντα μου. Στο βάθος, ο Pepper FM παίζει swing και 50s.

Το πρώτο σαββατοκύριακο του καλοκαιριού. Τα τελευταία χρόνια που το θυμάμαι και που το καταγράφω, αν και δεν είναι αντιπροσωπευτικό του καλοκαιριού που ακολουθεί, εντούτοις δίνει ενδείξεις που μήνες μετά αποδεικνύονται σωστές.

Έτσι αυτό το σαββατοκύριακο μου έδειξε τα εξής:

-  Πως αν εγώ είμαι καθρέφτης των ανθρώπων που με έλκυαν ως τώρα - τότε την έβαψα. Δεν υπερβάλλω.

Κάνοντας ένα απολογισμό της ερωτικής μου ζωής των τελευταίων χρόνων, διαπιστώνω πως έκανα φάσεις ή έβγαινα με ανθρώπους που δεν ήταν συναισθηματικά διαθέσιμοι. Αλλά εμένα αυτό με βόλευε. Γιατί έτσι είχα και εγώ ένα άλλοθι να μην κάνω σχέση.

Τώρα όμως δεν φοβάμαι να είμαι με κάποιο και να είμαι καλά. Άρα;

Άρα νέο παιχνίδι. Με νέους κανόνες. Όλα καινούρια, όλα από την αρχή. Νέο είδος φλερτ. Θα μάθω να μην βιάζομαι, να μην εντυπωσιάζομαι αμέσως, να ψάχνω με υπομονή και να μάθω να παρατηρώ πίσω από την επιφάνεια. Θα αφήνω τον άλλο να με ανακαλύψει.

Σαν πρωτάρης αισθάνομαι. Μ' αρέσει :)

- Μερικοί άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή μας και εμείς νομίζουμε ότι πρωταγωνιστούν. Όταν όμως αυτοί αργά ή γρήγορα φεύγουν, σημαίνει δύο πράγματα: Πρώτον, πως τους δώσαμε το πρωταγωνιστικό ρόλο ενώ τελικά απλά ήταν γκεστ σταρ. Δεύτερο, πως μπήκαν για να συμβεί κάτι άλλο , μεγαλύτερο και πιο σημαντικό.

Έτσι και εγώ, αφού είδα και απόειδα με τα δύο γκομενικά των τελευταίων μηνών, σκέφτομαι πως όλα αυτά έγιναν πρώτο για να προχωρήσω τη σχέση μου με τη μάνα μου ένα βήμα παραπέρα, αφού κάθισα για πρώτη φορά και της μίλησα ( δες σχετικό ποστ πριν 5-6) και δεύτερο, πως μου έφεραν νέες φίλες. Φίλες με τις οποίες άρχισα να δένομαι και αυτό μου δίνει μεγάλη χαρά. Φίλες καινούριες με τις οποίες είμαι ο εαυτός μου γιατί δεν μας δένει κανένα παρελθόν και οι κοινές μας αναφορές, τελικά δεν είναι αυτοί οι δύο άνθρωποι, αλλά οι εμπειρίες που αρχίσαμε να δημιουργούμε μαζί.

Τις καλοκαιρινές σκέψεις χορήγησε το Ben & Jerry's New York Super Fudge Chunk.

Το άλφα στερητικό.

Ά-χρωμη: Το "α" αφαιρεί το χρώμα. Το αποτέλεσμα, μια κατάσταση χωρίς πάθος.
Από όλα όσα έχουν συμβεί τους τελευταίους μήνες, διαπιστώνω πως προσέγγιζα τον κάθε άντρα που βρέθηκε στη ζωή μου, με απόλυτη τιμιότητα, παίζοντας ένα καθαρό παιχνίδι. Ναι, το παραδέχομαι πως έπαιζα, δεν το θεωρώ κακό. Μ' αρέσει πολύ το παιχνίδι. Θα μπορούσα όμως να παίξω πιο "βρώμικα". Να φανώ κωλόπαιδο, να ικανοποιήσω μόνο τις ανάγκες μου και μετά να φύγω. Όπως κάνουν τόσοι άλλοι που ξέρω και περνάνε καλά. Ασχέτως αν διαλύουν τον άλλο. Πολύ εύκολο. Όμως ποτέ δεν ήμουν έτσι. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό.

'Α-χόρταγη: Το "α" προσδίδει άλλοτε μια αρνητική έννοια, αυτή του ανικανοποίητου και άλλοτε μια θετική, όταν η λέξη αυτή σημαίνει όρεξη για ζωή.
Θέλω πολλά. Πάντα ήθελα πολλά. Έτσι γεννήθηκα. Για πολλά χρόνια, τα περισσότερα της ζωής μου κατακρίβειαν, συμβιβαζόμουν με τα λίγα. Το αποτέλεσμα, ένα στομάχι με μια τρύπα στη μέση και μια καρδιά στεγνή. Εκνευρίζομαι όταν μου λένε να συμβιβαστώ. Έχω δεχτεί συμβιβασμό στη δουλειά, αλλά προς το παρόν το αποδέχομαι. Έχω δεχθεί συμβιβασμό στα ερωτικά όμως δεν θέλω πια, ο οργανισμός μου άρχισε να το αποβάλει.

Α-χάριστη Το "α" αφαιρεί τη χαρά, τα απλά, τα αρκετά.
Είμαι. Όταν βλέπω τον κόσμο και την αγάπη γύρω μου και διαπιστώνω πως είναι πολύ τυχερός κάποιος που έχει φίλους και οικογένεια να τον νοιάζονται και να τον αγαπάνε. Ακόμα και αν δεν είναι εκεί καθημερινά. Όταν το ξεχνάω, χάνω τη μπάλα.

Από την άλλη όμως...

Αν-υπόμονη Το "α" εδώ φέρει μεγάλη ευθύνη. 
Μεγάλη ευθύνη το να είσαι ανυπόμονος. Μπορείς να το χειριστείς; Εδώ είναι το θέμα.
Είμαι πολύ ανυπόμονη γενικώς. Από τις ελάχιστες φορές που έκανα υπομονή ήταν πρόσφατα με ένα γκομενικό. Δεν με ενόχλησε το "τεστ". Ήταν καλό, έτσι για πρώτη φορά να μην πέσω με τα μούτρα μέσα. Με ενόχλησε που τελικά δεν άξιζε καθόλου. Μήπως να πέφτεις με τα μούτρα από την αρχή και να τελειώνει το θέμα;

Αν-ήσυχη Το "α" εδώ μας σώζει, ειδικά όταν μένουμε σε μικρές και κλειστές κοινωνίες
Όταν δεν είμαι ανήσυχη,  ανησυχώ. Νιώθω ότι αποδέχομαι μια μέτρια καθημερινότητα. Ας το παραδεκτούμε, είναι μέτρια η ζωή μας εδώ. Πόσες φορές σου έχει τύχει μια φορά τη μέρα να σου κάνει κλικ κάτι, χωρίς να προσπαθήσεις ιδιαίτερα; Άρα, ναι να είμαστε ανήσυχοι. Σε όλα και με όλους.