Για τον Λ.

Κάτι συμβαίνει τον τελευταίο καιρό και η μια αναποδιά διαδέχεται την άλλη.

Και αν ήταν μόνο αναποδιές, θα το έβλεπα κάπως χιουμοριστικά.

Το ότι έμεινα στη μέση του δρόμου από μπαταρία αυτοκινήτου, παρκαρισμένη σε διπλη γραμμή, επειδή πετάκτηκα 5 λεπτά στο Starbucks να μου δώσουν πίσω τα 100 ευρώ που μου χρέωσαν περισσότερο την κάρτα μου, οκ, το λες και λίγο τηλεοπτικό σενάριο.

Το ότι χάλασε το πλυντήριο πάλι οκ.

Το ότι, μου σπάνε συνέχεια ποτήρια και φλιντζάνια, να το δεκτώ. Δεν φημίζομαι για την ισορροπία μου ( την σωματική, για την άλλη δεν το συζητώ).

Το ότι στο γραφείο γίνεται το έλα να δεις με τις ανατροπές και τα σενάρια για ταινείες τρόμου, ας πούμε το δέχομαι, μαζί με την κρίση. 

Το ότι όλα αυτά συνέβησαν μέσα σε 4 μέρες, λίγο πριν πάω ταξίδι, οκ, είναι κάπως αστείο τώρα που το σκέφτομαι.

Αλλά να μου πεθάνει ο σκύλος μου....

Ένα σκυλί, τι να σου πω. Μεγάλος τύπος. Δεν ξαναγνώρισα πιο όμορφο, πιο ντροπαλό, πιο "ανθρώπινο" σκυλί. Τι βλέμμα, ο τρόπος που καθόταν που ήθελε να είναι σαν εμάς. Ώρες ώρες ήμουν σίγουρη που μου μιλούσε με το βλέμμα του.

 Μας τον πάτησε αυτοκίνητο που έτρεχε, Σάββατο πρωί. Μόνο 5 χρονών.

Έχει δυο μέρες κλαίω. Γράφω αυτό το κείμενο και κλαίω. Θα περάσει. Όρεξη δεν έχω.

Σκέφτομαι τον αδελφό του, που τον έχουμε κι αυτό, που ήταν σαν χαμένος δυο μέρες τώρα.

Σκέφτομαι τους δικούς μου, που δεν μιλιούνται.

Το μικρό μου το σκυλάκι... Χ