Δεν έχω ιδέα

Πριν χρόνια, γκρινιάζαμε συνέχεια για την Κύπρο. Χρόνια μετά, η γκρίνια δεν μετριάστηκε.
Ακόμα γκρινιάζουμε.

Μιλάω στον πληθυντικό, γιατί είμαστε πολλοί οι "γκρινιάρηδες".

Άδικο δεν έχουμε.

Τα λίγα δεν χωνεύονται.

Και τα λίγα, είναι πολλα σε αυτόν τον τόπο.

Και σε ποσότητα και σε ποιότητα.

Σκέψου πως θα ήταν να έχεις 200 περισσότερες επιλογές.

Και ας μην έχεις τα λεφτά ή την ώρα να τις κάνεις όλες.
200 περισσότερα θέατρα, 200 περισσότερα μπαρ, 200 περισσότερα διαφορετικά επαγγέλματα, 200 περισσότερα πάρκα, 200 περισσότερα χιλιόμετρα να ανακαλύψεις.

Σκέψου τα δεδομένα μιας άλλης χώρας, να τα ψάχνεις εδώ και να μην τα έχεις. Από τα πιο βασικά, π.χ. καλούς δρόμους και καθαρές γειτονιές, μέχρι την βασικη ευγένεια, να δουλεύουν οι υπηρεσίες, να σε σέβονται στο γραφείο.

Μιλάμε εδώ για ποιότητα ζωής. 

Φυσικά το ότι έχουμε όλοι αυτοκίνητο, το ότι μας βοηθούν οι δικοί μας να έχουμε σπίτι, τις περισσότερες φορές καινούριο και το ότι σχεδόν όλοι έχουμε δουλειά με μισθό που στην Ελλάδα δεν υπάρχει πλέον, είναι σημαντικό. Αχάριστη δεν είμαι.

Το ότι η θάλασσα είναι μια ώρα μακριά και το ότι είμαστε με το μαγιώ 5 μήνες είναι επίσης πολύ σημαντικό.

Άρα γιατί γκρινιάζω;

Γκρινιάζω γιατί αν θέλεις να είσαι δημιουργικός δεν έχεις πολλές επιλογές.

Μερικοί άνθρωποι είναι οκ με μια δουλειά 9-5 ή 730-230. Και μετά να πάνε για καφέ, γυμναστήριο και μετά να τα πίνουν στο hot μπαράκι της πόλης.

Κάποιοι άλλοι όμως, θέλουν κάτι παραπάνω.

Το μυαλό να δουλέψει, να ακονιστούν οι αισθήσεις.

Σκέψου τώρα πως το highlight της βδομάδας μου είναι που θα πάω αύριο στο Κωνστάντια να δω Κυπριακή ταινεία μικρού μήκους. Και μετά;

Ξέρεις τι μου έλειψε;

Οι ιδέες. Η δυνατότητα να ονειρεύεσαι και η ελπίδα/προσδοκία πως αυτό που θες μπορεί να γίνει.

Οι εικόνες και η εναλλαγή τους.

Το πιο σημαντικο.

Εκείνο το αίσθημα που αισθάνεσαι τόσο μα τόσο γεμάτο το μέσα σου, που δεν σε χωράνε οι τόποι.