Μια βραδιά στο Tivoli

Πήγαμε να δούμε που λες τον "Βυσσινόκηπο" του Τσέχωφ. Όχι σε θέατρο - δεν θα πήγαινα έτσι κι αλλιώς γιατί είδα 10 φορές το συγκεκριμένο και η μια ήταν στο Ακροπόλ στην ταινία του Κακογιάννη που σύμφωνα με τη κολλητή μου γιατί εγώ δεν θυμάμαι, ο διπλανός μας κοιμόταν και πολύς κόσμος έφευγε, εν παρουσία κιόλας του ίδιου του σκηνοθέτη.

Πήγαμε, που λες, στο Tivoli. Ναι, το γνωστό λούνα παρκ δίπλα από την Κρατική Έκθεση. Το Tivoli, που μεγάλωσε γενιές και γενιές από τα μέσα του '60, θα έκλεινε για πάντα από τον Αύγουστο, όμως πήρε παράταση για να "φιλοξενήσει" την παράσταση και μετά να κλείσει.

Η ιδέα της παράστασης, ήταν να ακολουθείς εσύ την πλοκή σε διάφορες τοποθεσίες στο λούνα παρκ.

Ωραία ιδέα, δούλεψε, περάσαμε καλά, αν και επειδή ήταν ψόφος, οι δύο ώρες στο κρύο, μου έφεραν ένα ωραιότατο κρυολόγημα που έχω ακόμα.

Εκείνο όμως που με συγκίνησε τη συγκεκριμένη βραδιά, ήταν το ίδιο το Tivoli.

Είχα να πάω, από τα 5 μου μάλλον, 30 ολόκληρα χρόνια δηλαδή.

Όμως με το που αντίκριζα και ένα παιχνίδι, στο μυαλό μου έρχονταν σκηνές που τις περισσότερες δεν είχα καν σκεφτεί όλα αυτά τα χρόνια.

Το παιχνίδι, που ανεβαίναμε στο πάνω στο διαστημόπλοιο και εκείνο ανεβοκατέβαινε. Θυμάμαι πως ανέβαινα με τη μαμά μου και με δέος - και φόβο - κοίταζα προς τα κάτω. Όταν το είδα, μου φάνηκε όχι και τόσο ψηλό όσο το θυμόμουν. Πάντως όταν το είπα στη μαμά μου, το θυμήθηκε και εκείνη, μόνο που μου πέταξε τη σπόντα πως το να μας παίρνει λούνα παρκ ήταν το χειρότερό της γιατί ενώ η αδερφή μου, εγώ και φυσικά ο μπαμπάς μου παίζαμε, εκείνη απλά ή μας έβλεπε και βαριόταν ή ζαλιζόταν σε σημείο εμετού όταν έπρεπε να ανέβει μαζί μας στο τρενάκι ή στο διαστημόπλοιο. 

Είδα και τις μαριονέτες. Εκείνο το ορθογώνιο, γυάλινο κουτί, σαν τηλεόραση, που έριχνες ένα νόμισμα και χόρευαν.

Θυμάσαι και τα συγκρουόμενα; Αυτά τα φοβόμουνα.

Εκείνο που έβαζες κέρμα και έπαιζες μποξ;

Το τρενάκι;

Εκείνο με τις πολλές καρέκλες που γύριζαν γύρω γύρω;

Στο τέλος της παράστασης, οι ηθοποιοί υποκλίθηκαν. Μαζί τους και ο κυριούλης με το μουστάκι, ο ιδιοκτήτης του Tivoli, που έστω για λίγες μέρες ακόμα, θα φωτίζεται και τα λαμπάκια των παιχνιδιών θα αναβοσβήνουν χαρούμενα.