Κατά τα άλλα έφυγε η ανάδρομη Αφροδίτη...

Εδώ και κάτι μέρες είμαι σε ένα συγκεκριμένο mode και mood, που δεν είναι ακριβώς καλοκαιρινό, ούτε ακριβώς χειμερινό.

Θα μπορούσε να είναι καλοκαιρινό γιατί βαριέμαι να κάνω οτιδήποτε, άνετα παίρνω το βραβείο " η άχρηστη υπάλληλος του μήνα", γκρινιάζω για τη ζέστη που δεν μ' αφήνει να κοιμηθώ τα βράδια και τη βγάζω με φλιπ φλοπ. Επίσης δεν βρίσκω το λόγο γιατί να υπάρχουν οι καθημερινές, αφού το μόνο που σκέφτομαι είναι το σαββατοκύριακο στην παραλία.

Από την άλλη, θα μπορούσε να είναι και χειμερινό γιατί δεν είμαι αραχτή και λάητ, έχω πολλή δουλειά, δεν απολαμβάνω τις αυλές της Λευκωσίας ή τα καλοκαιρινά μπαράκια της Λεμεσού για έναν απροσδιόριστο λόγο και δεν πίνω φραπέ αλλά καφέ φίλτρου. Επίσης σκέφτομαι συνέχεια.

Όμως δεν είναι τίποτα από τα πιο πάνω. Είναι κάτι ενδιάμεσο.

Με πιάνει μια θλίψη ρε παιδί μου. Ότι τα χρόνια περνούν, ότι κοντεύω τα 35, ότι έχω γίνει κάπως δυσκίνητη και δύσκολη, ότι οι φίλοι μου έχουν παντρευτεί και έχουν κάνει παιδιά, ότι από τη στιγμή που δεν κάνω και εγώ αυτό το σενάριο, θα μπορούσα να είμαι μια μπον βιβέρ και να απολαμβάνω άλλες χάρες. Όμως το μόνο που κάνω, είναι να βρίσκομαι σε μια αμήχανη αδράνεια.

 Σήμερα το πρωί, μετά από την ψιλοανάκριση της μάνας μου που ακολούθησε την  εξής σπόντα "Γιατί μας ρωτάς αν θα πάμε στο εξοχικό το σαββατοκύριακο; Μήπως θες το σπίτι για να φιλοξενήσεις ΚΑΠΟΙΟΝ;", σκεφτόμουν ότι δεν μπορώ να πιεστώ γενικά, ούτε να με φανταστώ να έχω ευθύνες. Όχι μόνο για άλλους, αλλά και για μένα την ίδια. Και ότι αυτό το πράγμα που περιμένουν εμένα για να έχουν εγγόνια και άρα να αποκτήσει άλλο νόημα η ζωή τους, θα με αποτελειώσει μια μέρα.

Επίσης, δεν έχω φιλοδοξίες και αυτό με ενοχλεί. Τώρα θα μου πεις ότι καλοκαιριάτικα ο κόσμος δεν σκέφτεται τα της δουλειάς. 

Αλλά επειδή γενικά δεν έχω κάτι στο μυαλό που που θέλω πολύ να κάνω ( εκτός από ένα ταξίδι στην Ινδία), νιώθω ότι χάνω το παιχνίδι γενικώς.

Τέλοσπάντων. Μπορεί απλά να χρειάζομαι ακόμα έναν καφέ.

** Φώτο: Απόγευμα περασμένου Σαββάτου στον Πύργο.