Blood (y) Days

Πριν από λίγο με πήρε τηλέφωνο η μαμά μου να με ρωτήσει κάτι για μια δουλειά. Της απάντησα ότι θα μάθαινα από την τάδε φίλη η οποία ζει Αθήνα.

Μητέρα: - Είναι Ελληνίδα;

Τουλίπα: - Όχι είναι από Κύπρο αλλά μετακόμισε πριν από δύο χρόνια στην Αθήνα.

Μητέρα: - A, μάλιστα.

Τουλίπα: - Ναι έχουμε αρκετά κοινά. Μπορεί και να πάω και γω που ξέρεις.

Μητέρα:- Ποτέ και πουθενά. Ξέρω εγώ.

Τουλίπα:- ...

Κατάλαβες τι έκανε; Έβγαλε πόρισμα και χρησιμοποίησε ή μάλλον εκμεταλλεύτηκε τον τίτλο της ως μάνα για να το επικυρώσει. Τι να πω άλλο;

Τώρα θα μου πεις, θα πας Αθήνα τελικά; Τι να πω πλέον, ρεζίλι έχω γίνει.

Αλλά δεν ειναι αυτό. Είναι το πόρισμα! Να δεις ότι τώρα από αντίδραση θα αρχίσω να στέλνω βιογραφικά. Μια ζωή τέτοια ήταν η σχέση μας. Ότι μου έλεγε, έκανα το αντίθετο.

Το σαββατοκύριακο κύλησε όμορφα και πολύ ήσυχα. Παρασκευή βράδι, στης Α. για μακαρόνια και κιμά και ιταλικό κρασί. Έφυγα από εκεί κατά τις 2.

Το Σάββατο ήμουν όλη μέρα σαν ζόμπι ( η κούραση της βδομάδας βγαίνει τελικά το Σάββατο) αλλά πάλι με έπιασε η γνωστή κρίση τι να έκανα το βράδι αφού οι μισοί είχαν υποχρεώσεις και οι άλλοι έλειπαν εξωτερικό. Όπως ήμουν λοιπόν στον καναπέ, δουλεύοντας και ρίχνοντας ματιές στο facebook ( έχω αρχίσει να το μισώ και εκείνο και τα παιχνίδια του), κτυπάει το skype. Ήταν η φίλη που μένει μακριά. Πιάσαμε την κουβέντα για κανά δίωρο.

Μου είπε τα δικά της, της είπα τα δικά μου και της είπα και για την κρίση.

Μου άνοιξε τα μάτια "Καλά τουλίπα, αφού τώρα εσύ δεν περνάς ώρα με τον εαυτό σου. Έτσι κι αλλιώς αφού το ξέρεις και εσύ πως επί της ουσίας βαριέσαι να βγεις έξω αν δεν είναι για κάτι ουσιαστικό". Είχε δίκιο. Δεν ήθελα να βγω. Βαριόμουνα. Ήξερα πως άμα έπαιρνα 1-2 τηλέφωνα θα είχα κάτι να κάνω το βράδι. Αλλά όχι, δεν με ιντρίγκαρε τίποτα.

Έτσι έμεινα σπίτι, έκανα αυγά ποσέ , άπλωσα στον καναπέ και είδα ταινία.

Και ερωτεύτηκα.

Αχ, γιατί δεν με προειδοποίησε κάποιος για τον Edward Cullen; Αχ τι βρικόλακας...πω πω τι να πω. Είμαι ερωτευμένη με έναν 17χρονο βρικόλακα. Που παίζει σε μια εφηβική ταινία ( Twilight). Τελικά ρε παιδί μου, μπας και είμαι 16;

Δηλαδή, μια ζωή με αποκαλούσαν " πολύ ώριμη για την ηλικία της" κλπ. Και έπρεπε να κτυπήσω τα 30 για να αποφασίσω να δω τη ζωή πιο ανάλαφρα και πιο αθώα. Άσε που τα εικοσάρια είναι way cooler από τους συνομίληκους μου ( είμαστε η γενιά της βολεμένης μούχλας)

Υ.Γ1 Μήπως τελικά οφείλουμε στον εαυτό μας, ώρες στον καναπέ με βιβλίο/dvd και απομόνωση;

Υ.Γ2 Δεν λέω ότι θα μετακόμιζα μόνιμα αλλού, αλλά 1-2 χρόνια στο εξωτερικό δεν θα με χαλούσαν καθόλου.