Wednesday, November 25, 2009

The Da Filoi Code


Πριν λίγο καιρό είπα σε μια φίλη ότι γράφω πολύ συχνά στο blog μου, κάνοντας ένα είδος ψυχανάλυσης (aka πρήζω εσένα που διαβάζεις τις κρισάρες μου). Ήθελε να της πω τη διεύθυνση να το διαβάσει. Αρνήθηκα. Ακόμα θέλει. Της έστειλα ένα κείμενο.Της έχω εμπιστοσύνη πως δεν πρόκειται να πει ποτέ σε κανένα ποια είμαι. Αλλά δεν είναι αυτό.
Είναι περισσότερο το γεγονός πως όταν γράφεις τα σώψυχα σου, δεν θες να τα διαβάζουν οι φίλοι ή οι γκόμενοι σου, γιατί μετά περιμένουν να τους τα αναλύσεις in person.
Για παράδειγμα, σε ρωτάει ο άλλος " Είσαι καλά;" και συ απαντάς μέσα στην καθημερινότητα και το χαβαλέ " ναι όλα καλά". Την ίδια περίοδο όμως, γράφεις στο blog σου ότι τα έχεις παίξει και ότι σε προβληματίζουν διάφορα. Όταν αυτός ο φίλος διαβάσει θα υποθέσει πως ή του λες ψέματα ή τον έχεις γραμμένο και δεν του λες τα σώψυχα σου. Και μετά κάτσε εξήγα πως είναι πιο εύκολο να τα γράφεις και να σε διαβάζουν άγνωστοι ιντερνετικοί φίλοι παρά να τα λες σε αυτούς που σε ξέρουν ήδη.
Είναι σαν ψυχανάλυση. Είναι πιο εύκολο να πας σε ένα ψυχολόγο να του πεις " Μου ρχεται να πεθάνω" και να του σκάσεις 50-60 ευρώ παρά σε ένα φίλο σου που και θα λυπηθεί και , μεταξύ μας τώρα, μέσα στην καθημερινότητα του, δεν θα ασχοληθεί μαζί σου όση ώρα θες.

Αυτά περί ανωνυμίας και (απόπειρας) προστασίας της.

Κατά τα άλλα, νομίζω πως οι φίλοι μου ανήκουν σε μια συγκεκριμένη κατηγορία. Αυτή που για να κινητοποιηθούν, να συντονιστούμε ώστε να κάνουμε κάτι από θέατρο μέχρι μπαρ, πρέπει να μεσολαβήσουν πολλά τηλεφωνήματα και να γίνει πολλή προσπάθεια. Υπάρχει η διάθεση και η όρεξη να κάνουμε πράματα " ω ναι να πάμε", "πάμε θέατρο; άντε τουλίπα κανόνισε", "ναι γουστάρω εκδρομή". Αλλά τελικά από τα 20 - από τα οποία τα 19 εγώ τα προτείνω- γίνεται το μισό. Και να πεις προτείνω να πάμε για κυνήγι κροκόδειλων ή για άγριο clubbing στο bling...
Τι στο καλό συμβαίνει; Μπορείς να μου πεις;

Ή που πάει κάτι λάθος στην μεταξύ μας επικοινωνία και την επικοινωνία γενικώς τη "σήμερον ημέρα" ή που δεν καίγονται να με δουν ιδιαίτερα.
Ουφ, είδες παραδοχή το δεύτερο σημείο; Που να πεις σε φίλο "φοβάμαι μην με έχουν γραμμένη οι φίλοι μου". Ακόμα και τώρα που το γράφω και ξέρω πως θα το διαβάσουν 2-3 φίλοι και 2-3 άλλοι που δεν θα ήθελα να διαβάζουν το blog αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι γι αυτό, νιώθω άσχημα. Πολύ. Σε σημείο που σκέφτομαι να σβήσω την πρόταση.
Μόνο σε εμένα συμβαίνει αυτό το πράμα με τους φίλους σε σημείο που να γράφω όλη μέρα για αυτό στο blog και να το σκέφτομαι συχνά;
Μεγάλος γρίφος.

Υ.Γ1 Όποιος λέει "Δεν με νοιάζει η γνώμη των άλλων" μην τον πιστεύεις. Όλους τους ενδιαφέρει να δώσουν μια συγκεκριμένη εικόνα προς τα έξω. Του καλού, του cool, του "τους έχω γραμμένους όλους στα αρχίδια μου", του " εγώ τα έχω βρει με τον εαυτό μου".
Υ.Γ2 Η Σώτη Τριανταφύλλου έβγαλε νέο βιβλίο, αυτοβιογραφικό. Για να δούμε.

20 comments:

  1. τζι εγώ σκέφτουμαι καμιά φορά ότι έννα αγχώνουνται οι φίλοι μου άμαν γράφω ότι εν είμαι καλά τζαι αρκέφκουν να ρωτούν...

    τούτον εν το αρνητικό της υπόθεσης

    το θετικό είναι ότι μαθαίνουν τα νέα σου τζαμαί που ψιλοχάνεστε τζαι μπορεί να σε γυρέψουν τζιόλας :)

    ReplyDelete
  2. Τουλιπάκι μου, καταρχήν και εγωιστικά ορμόμενη παραδέχομαι πως μόλις ανέγνωσα ακόμα ένα "και γω ακριβώ το ίδιο νιώθω, σκέφτομαι, γκρινιάζω γιαυτό (κυρίως στον εαυτό μου)κείμενο σου. Μα πώς τα καταφέρνεις;

    Φυσικα επί του προκειμένου πρέπει να παραδεκτώ πως είναι σίγουρα γενικό το κακό και οι δικοί μου εγχώριοι φίλοι σίγουρα δεν καίγονται και τόσο πολύ να με βλέπουν :ο)

    Κατα τ'άλλα ούτε γω καταλαμβαίνω γιατί οι άνθρωποι περιορίζονται τόσο πολύ, γιατί δεν βιώνουν το άγχος του να ψάξουν την παρέα που θα τους ακολουθήσει σε εξόδους που τους ευχαριστούν και τους παθιάζουν και ταυτόχρονα μας πρήζουν κιόλα ότι έχουν τόσες πολλές κοινωνικές υποχρεώσεις που τους κουράζουν και δεν τους ευχαριστούν καθόλου.

    Και επιπλέον αυτή η στάση και το ότι πρέπει να δείξω και κατανόηση από πάνω με εκνευρίζει τα μάλα!!!!

    Υ.Σ.: ακόμα μια χρησιμότητα του μπλόκινκ είναι πως γκρινιάζεις για όλες τις αλήθειες που θες να πεις στο περίγυρό σου αλλά δεν λες τίποτα γιατί ξέρεις ότι όχι μόνο δεν θα καταλάβουν αλλά και θα σε πρήξουν από πάνω ή θα σου κρατήσουν μούτρα.

    ReplyDelete
  3. Αχ! Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Και εμένα με απασχολεί τώρα τελευταία πάρα πολύ το κεφάλαιο φίλοι..

    ReplyDelete
  4. το 'χα πει κι εγώ σε προηγούμενο ποστ μου πως εδώ μέσα αφήνομαι να μιλήσω λες και κάνω ψυχανάλυση. γιατί όντως είναι πολύ πιο εύκολο να είσαι πραγματικά εσύ με εντελώς άγνωστους ανθρώπους που δε θα τους δεις ποτέ και άρα ότι κι αν πεις δε θα επηρεάσει την όποια σχέση σας. όσο για τους φίλους, και οι δικοί μου θέλουν τις περισσότερες φορές ξεσήκωμα. το καλό είναι ότι έχω διάφορες παρέες και ξέρω πού να αποταθώ για κάθετι που θέλω να κάνω. αλλού για κλαμπ, αλλού για θέατρο, αλλού για περιπέτεια στα βουνά.

    ReplyDelete
  5. είχαμε ακριβώς το ίδιο πρόβλημα στην παρέα, συνήθως εγώ και μια άλλη κανονίζουμε να βρεθούμε. δεν είναι επειδή δεν θέλουν, είτε επειδή βαριούνται. απλά οι υπόλοιπες συνήθισαν στα "έτοιμα". Και επειδή τους φίλους, τους δεχόμαστε όπως είναι, και φίλους ονομάζω 6 άτομα που τα εμπιστεύομαι και τα αγαπώ πολύ, το πήρα απόφαση ότι είμαι η διοργανώτρια. Και πλέον κάνω τα τηλεφωνήματα, στέλλω sms χωρίς να διαμαρτύρομαι.

    ReplyDelete
  6. Neerie, εμένα όσοι με διαβάζουν με ρωτούν " έχεις κάτι να μου πεις;" Και κάνω την κότα στην αρχή αλλά μετά μιλάω χα χα.


    alice, εγώ έχω μια ζωή τύψεις ότι εξαφανίζομαι από τη ζωή τους. Αλλά αν είναι δυνατόν οι υπόλοιποι να τα καταφέρνουν καλύτερα και εμείς να κάνουμε πάντα το λάθος. Κάτι άλλο συμβαίνει...

    anonymous, ναι είναι ένα θέμα ε; Άσε που όταν περνάς μεγάλη κρίση εκεί σε πιάνει περισσότερο γιατί παρατηρείς ποιοι σου έχουν συμπαρασταθεί. Τις περισσότερες φορές πολύ λιγότεροι από όσοι είχες φανταστεί.

    ReplyDelete
  7. Marcella, το προβλημα δεν είναι να βρεις διαφορετικές παρέες να κάνεις πράγματα. Αυτό το έχουμε ξαναπει εδώ και συμφωνήσαμε πως έτσι πάει το πράμα.Το θέμα είναι πως τελικά ξεσηκώνονται αυτές οι παρέες.

    Mana, ακριβώς αυτό. Είναι αυτός ο ένας που κάνει τα τηλεφωνήματα, που στέλνει μηνύματα, που συντονίζει κόσμο, που καλέι κόσμο σπίτι του κλπ. Ήμουν εγώ αυτή. Τώρα δεν έχω χρόνο ούτε και διάθεση μετά από τη δουλειά. Άρα? το αποτέλεσμα είναι να μην γίνεται τίποτα; Βαρεμάρα...

    ReplyDelete
  8. Το χτεσινό απόφθεγμα του Free Dictionary.com: "Do not trouble yourself much to get new things, whether clothes or friends...Things do not change; we change"

    Ίσως κάπου εδώ να κρύβετε μια αλήθεια. Τι λες;

    Παρόλη την γκρίνια πάντως αν πρέπει να είμαι ειλικρινής έιμαι καλά στη ζωή μου και περνάω καλά μέσα σε αυτή άρα κάτι πρέπει να κάνω σωστά...

    ReplyDelete
  9. Alice, η τελευταία σου φράση είναι το ζουμί της υπόθεσης. Από τη στιγμή που περνάς καλά, σημαίνει ότι όντως μια χαρά κινείσαι. Και τελικά δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Τελικά ναι σκεφτόμαστε υπερβολικά.

    ReplyDelete
  10. Δε στο έχω γράψει, αλλά μου θυμίζεις πολύ τον ευατό μου πριν περίπου 2 χρόνια. The thing με τους φίλους είναι όπως το περιγράφεις. Ίδιες σκέψεις έκανα κι εγώ, ίδια συναισθήματα και συμπεράσματα. Δυστυχώς, είναι αλήθεια. Πολλά "θα", "ίσως", "μπορεί" μεσολαβούν και τελικά η επικοινωνία "σκαλώνει". Και εγώ έχω κρατήσει το μπλογκ για τη πάρτη μου, για τους ίδιους λόγους που γράφεις κι εσύ

    ReplyDelete
  11. Pink, και τελικά ποιος φταίει στην επικοινωνία; Και γιατί δηλαδή πρέπει εγώ να νιώσω άσχημα αν ο άλλος απλά αμελεί ή δεν καίγεται να με δει;
    Το blogging και γω το αγαπώ αυθεντικά και δεν το ειδα ως μόδα - η μόδα αυτή ευτυχώς έφυγε πριν κανα χρόνο και ησυχάσαμε.

    ReplyDelete
  12. Τουλίπα μου έχω τα ίδια θέματα με σένα. Πρόσφατα έκανε μπλογκ μια συνάδελφος και της έδωσα τη διεύθυνση του δικού μου, αλλά τώρα νομίζω κάπως αυτολοκρίνομαι και δε μου αρέσει... Είναι διαφορετικό να τα λες στους ιντερνετικούς φίλους και αλλιώς σε άτομα που ξέρεις προσωπικά.

    ΥΓ. Λατρεύω Σώτη Τριανταφύλου και θα τρέξω να πάρω το νέο βιβλίο. Όταν ήμουν Αθήνα μόλις έβγαινε νέο βιβλίο της έτρεχα να το αγοράσω. Έχω διαβάσει όλα όσα εχει γράψει εκτός απ΄τα εξαντλημένα. Είναι καταπλητική συγγραφέας.
    Είχα τη τύχη να την γνωρίσω από κοντά στην Έκθεση Βιβλίου που έγινε στο Κέντρο Ευαγόρα Λανίτη στη Λεμεσό το 2005 ή 6. Τώρα που θυμήθηκα είχα ακούσει και τη Ζυράνα Ζατέλη να διαβάζει το προηγούμενο βιβλίο της στη Πύλη Αμμοχώστου πάλι στην Έκθεση Βιβλίου. Φέτος δεν άκουσα τιποτα αν έγινε ή θα γίνει έκθεση :(

    ReplyDelete
  13. DaisCrazy, σου έχω νέα. Σώτη στην Κύπρο στις 10 Δεκεμβρίου στο βιβλιοπωλείο Κυριακου ( πρωην Κοχλίας). Πάρε τηλέφωνο και να πας! Όσο για το blog...ε ναι ειναι παγίδα...τι να σου πω τωρα. τι το πες σε συνάδελφο;

    ReplyDelete
  14. Έλα ντε! Το μετάνιωσα αλλά τώρα δεν ξεγίνεται. Της το είπα γιατί έφτιαξε κι αύτη το δικό της..

    Το Βιβλιοπωλείο Κυριάκου στη Λευκωσία; Γιατί έχει και στη Λεμεσό..

    ReplyDelete
  15. Daisy, προσπάθησε να μείνεις cool με το θέμα. Το ξέρω πως πλέον χάνει την αθωότητα το blog αλλά τι να κάνεις;
    Το βιβλιοπωλειο Κυριακου ειναι το πρωην Κοχλιας στο δρομο πισω απο Finnbar's.

    ReplyDelete
  16. δε πρέπει να νιώσεις άσχημα, το προσπαθείς άσχημα και τελικά ξέρεις κάτι? Αν δε καίγεται ο άλλος να σε δει σιγά-σιγά δε καίγεσαι κι εσύ. Νομίζω δηλαδή. Κι όπου πάει. Νομίζω ότι τις σχέσεις δε πρέπει να τις πιέζεις όταν αρχίζουν και χαλαρώνουν. Το αφήνεις κι όπου πάει. Αν είναι να διατηρηθεί η φιλία θα διατηρηθεί, πέρα από εξόδους, clubbing, καφέδες και τα τοιαύτα. Έχω ξενερώσει απίστευτα με άτομα που περίμεναν μια ζωή εγώ να κανονίσω για Σάββατα, εκδρομές, διακοπές και λοιπά και τελικά ξέρεις τι κατάλαβα? Απλά κάναμε παρέα, φίλοι δεν είμαστε. Και όταν το κατάλαβα αυτό όλα μπήκαν στη θέση τους, αν μ' εννοείς. Αν θες, το συζητάμε κάποια στιγμή με mail :)

    ReplyDelete
  17. Όμορφο blog και σκέψεις που κινούν σκέψεις. Συμφωνώ με Pink_Fish. Things come naturally... Ισως θέλει υπομονή μέχρι να καταλάβεις.

    Επίσης, κάποιος παλιά μου είχε πει 'φίλο νοιώθεις αυτόν που μπορείς να του πεις ότι έχεις βγάλει ένα τεραστιο σπυρί στον κ*** και να μην σε νοιάζει'. Δεν ξέρω πως και γιατί...τελευταια όλο βρίσκω αφορμές και θυμάμαι αυτή την χαζούλικη φράση.

    :)

    ReplyDelete
  18. Εγώ τείνω να συμφωνήσω με αυτό που είπε η marcella "γιατί όντως είναι πολύ πιο εύκολο να είσαι πραγματικά εσύ με εντελώς άγνωστους ανθρώπους" Μπαίνεις από μόνος σου σε μια διαδικασία να εξηγάς γιατί αλλά όταν σε ρωτούν "γιατί;" είναι πιο άβολο αν θες... Και όσον αφορά το πρώτο ΥΓ συμφωνώ απολύτως!

    ReplyDelete
  19. Παντα με εναν αγνωστο μιλας πιο ανετα! Με χιλια ο ψυχολογος παρα ο φιλος.. Ο ψυχολογος θα χει να σου πει κατι. Ο φιλος το πιο πιθανον να στη πει! Cheers!
    Χαρηκα που σε βρηκα!

    ReplyDelete
  20. pink fish, το θέμα είναι πως αν εφαρμόσεις το "δεν καιγομαι επειδη δεν καιγεσαι", θα απομεινουν 3 φίλοι. αλλα σε γενικές γραμμές έχεις δίκιο.

    neroula, και το δικό σου το blog είναι πολύ όμορφο! Ναι ίσως τα πράγματα παιρνουν την πορεία τους χωρίς πολλά πολλά. Αχ δεν μπορείς να φανταστείς τι λέω εγώ στους δικούς μου φίλους....:))


    Ιθάκη- man, βεβαίως βεβαίως.

    Γυναίκα, καλως όρισες! Εννοείται συμφωνώ. Και όταν παραμείνει άγνωστος αυτός ο άνθρωπος θα γίνει και οικείο πρόσωπο σε κάποια φάση.

    ReplyDelete