The Da Filoi Code

Πριν λίγο καιρό είπα σε μια φίλη ότι γράφω πολύ συχνά στο blog μου, κάνοντας ένα είδος ψυχανάλυσης (aka πρήζω εσένα που διαβάζεις τις κρισάρες μου). Ήθελε να της πω τη διεύθυνση να το διαβάσει. Αρνήθηκα. Ακόμα θέλει. Της έστειλα ένα κείμενο.Της έχω εμπιστοσύνη πως δεν πρόκειται να πει ποτέ σε κανένα ποια είμαι. Αλλά δεν είναι αυτό.

Είναι περισσότερο το γεγονός πως όταν γράφεις τα σώψυχα σου, δεν θες να τα διαβάζουν οι φίλοι ή οι γκόμενοι σου, γιατί μετά περιμένουν να τους τα αναλύσεις in person.

Για παράδειγμα, σε ρωτάει ο άλλος " Είσαι καλά;" και συ απαντάς μέσα στην καθημερινότητα και το χαβαλέ " ναι όλα καλά". Την ίδια περίοδο όμως, γράφεις στο blog σου ότι τα έχεις παίξει και ότι σε προβληματίζουν διάφορα. Όταν αυτός ο φίλος διαβάσει θα υποθέσει πως ή του λες ψέματα ή τον έχεις γραμμένο και δεν του λες τα σώψυχα σου. Και μετά κάτσε εξήγα πως είναι πιο εύκολο να τα γράφεις και να σε διαβάζουν άγνωστοι ιντερνετικοί φίλοι παρά να τα λες σε αυτούς που σε ξέρουν ήδη.

Είναι σαν ψυχανάλυση. Είναι πιο εύκολο να πας σε ένα ψυχολόγο να του πεις " Μου ρχεται να πεθάνω" και να του σκάσεις 50-60 ευρώ παρά σε ένα φίλο σου που και θα λυπηθεί και , μεταξύ μας τώρα, μέσα στην καθημερινότητα του, δεν θα ασχοληθεί μαζί σου όση ώρα θες.

Αυτά περί ανωνυμίας και (απόπειρας) προστασίας της.

Κατά τα άλλα, νομίζω πως οι φίλοι μου ανήκουν σε μια συγκεκριμένη κατηγορία. Αυτή που για να κινητοποιηθούν, να συντονιστούμε ώστε να κάνουμε κάτι από θέατρο μέχρι μπαρ, πρέπει να μεσολαβήσουν πολλά τηλεφωνήματα και να γίνει πολλή προσπάθεια. Υπάρχει η διάθεση και η όρεξη να κάνουμε πράματα " ω ναι να πάμε", "πάμε θέατρο; άντε τουλίπα κανόνισε", "ναι γουστάρω εκδρομή". Αλλά τελικά από τα 20 - από τα οποία τα 19 εγώ τα προτείνω- γίνεται το μισό. Και να πεις προτείνω να πάμε για κυνήγι κροκόδειλων ή για άγριο clubbing στο bling...

Τι στο καλό συμβαίνει; Μπορείς να μου πεις;

Ή που πάει κάτι λάθος στην μεταξύ μας επικοινωνία και την επικοινωνία γενικώς τη "σήμερον ημέρα" ή που δεν καίγονται να με δουν ιδιαίτερα.

Ουφ, είδες παραδοχή το δεύτερο σημείο; Που να πεις σε φίλο "φοβάμαι μην με έχουν γραμμένη οι φίλοι μου". Ακόμα και τώρα που το γράφω και ξέρω πως θα το διαβάσουν 2-3 φίλοι και 2-3 άλλοι που δεν θα ήθελα να διαβάζουν το blog αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι γι αυτό, νιώθω άσχημα. Πολύ. Σε σημείο που σκέφτομαι να σβήσω την πρόταση.

Μόνο σε εμένα συμβαίνει αυτό το πράμα με τους φίλους σε σημείο που να γράφω όλη μέρα για αυτό στο blog και να το σκέφτομαι συχνά;

Μεγάλος γρίφος.

Υ.Γ1 Όποιος λέει "Δεν με νοιάζει η γνώμη των άλλων" μην τον πιστεύεις. Όλους τους ενδιαφέρει να δώσουν μια συγκεκριμένη εικόνα προς τα έξω. Του καλού, του cool, του "τους έχω γραμμένους όλους στα αρχίδια μου", του " εγώ τα έχω βρει με τον εαυτό μου".

Υ.Γ2 Η Σώτη Τριανταφύλλου έβγαλε νέο βιβλίο, αυτοβιογραφικό. Για να δούμε.