Countdown?

Κάθομαι στον καναπέ, περιμένω την εσπρεσιέρα να ζεσταθεί για να κάνω καφέ, αποτελειώνω τα τελευταία Valhrona grand cru σοκολατάκια και σκέφτομαι.

Μήπως να βάλω στόχους για τη νέα χρονιά; Μπα, ως το τέλος του Γενάρη θα τους ξεχάσω. Το πολύ πολύ θα πω ότι θα πάρω ένα ipod touch.

Να κάνω απολογισμό; Πραγματικά δεν θέλω. Διαβάζω τα προηγούμενα ποστ και σκέφτομαι το παρελθόν γενικά. Για να διορθώσω λάθη; Για να μην ξανακάνω τα ίδια; Όχι και όχι. Γενικά δεν μαθαίνω από τα λάθη μου. Αν δεν γίνουν όλα μα όλα χάλια δεν ανασκουμπώνομαι.

Στο 2009 υπήρχαν καλές και κακές στιγμές. Πολύ καλό καλοκαίρι, δύσκολο φθινόπωρο, μια άνοιξη γεμάτη απορίες, ένας χειμώνας παράξενος και μεταβατικός.

Το 2010 μ' αρέσει σαν αριθμός. Τυπογραφικά είναι όμορφο. Συμμετρικό, δυναμικό, γεμάτο υποσχέσεις. Επίσης, ουσιαστικό. Τα δύο μηδενικά μου κάνουν κάτι. Το ένα όχι, αλλά τα δύο μαζί...χμ ναι.

Ως άνθρωπος που δεν ακούει το ένστικτό του, δεν θα αποπειραθώ να προβλέψω κάτι. Έτσι κι αλλιώς την τελευταία φορά που αποπειράθηκα να προβλέψω το μέλλον, ερμηνεύτηκε τελείως λάθος.

Έτσι δεν θα πω τίποτα και θα προσπαθήσω να μην σκεφτώ. Θα πάω να κάνω τον διπλό μου εσπρέσο, θα ανάψω το κεράκι μου, θα μιλήσω με φίλους στο τηλέφωνο και θα πάω στη θεία για φαί. Και αν έχω όρεξη μετά, θα βγω.

Θα τα πούμε με την καινούρια χρονιά.

Να περάσεις όμορφα ότι και να κάνεις. Αν σου προκύψει απολογισμός, σκέψου ότι ακόμα και τα λάθη γίνονται για καλό λόγο. Εκτίμησε τις καλές στιγμές που έζησες γιατί εσύ το πέτυχες, δεν συνομώτησε το σύμπαν και άλλες μπούρδες.

Καλή αλλαγή χρονιάς :)

Plant

Για να γράψω αυτό το ποστ, έσβησα δύο άλλα.

Λοιπόν, νομίζω η ξεκούραση των ημερών με έχει κάνει φυτό. Θέλω να κοιμάμαι συνέχεια - αλλά δεν το καταφέρνω αφού κάθε βράδι προκύπτει κάτι-, να φοράω φόρμες και να βλέπω Grey's Anatomy και Private Practice. Μόνο.

Μετά από μια βδομάδα φαγητού, γλυκών - όχι όμως μελομακάρονων και κουραμπιέδων, αφού δεν έχω δοκιμάσει καν- και άπειρου κρασιού, με έπιασε μια ανάγκη να επιστρέψω στη ρουτίνα μου.

Απόψε έχω ένα πάρτι, αύριο ένα γάμο και ένα πάρτι και ακόμα 2-3 δείπνα και γεύματα. Και finito.

Είδα τους φίλους μου, βόλταρα στο κέντρο, έπηξα στην κίνηση, έκανα bonding με οικογένεια, πεθύμησα τη σχέση μου, ε οκ αυτά. Αρκετά δεν είναι;

Είναι ανάγκη να έχουμε και το New Year's Eve;

Λέω να μην κάνω κάτι και να πάω για ύπνο μετά που θα γυρίσει ο χρόνος. Μπορεί και να σέρνομαι εκείνο το βράδι, λόγω των προηγούμενων ξενυκτιών.

Γενικά σέρνομαι, από τις 1 αλλοιθωρίζω. Δεν ξέρω τι έπαθα. Βγήκε η κούραση ή γέρασα.

Αυτά.

Πάω να βάψω κανά νύχι και να βάλω τα κρασιά στο ψυγείο.

Σε φιλώ.

Υ.Γ1 Οι γιορτές είναι η περίοδος που σκέφτομαι την οικογένεια μου. Που μεγαλώνουμε, που αλλάζουν τα δεδομένα, που δεν υπάρχει επιστροφή στην παιδικότητα. Με θλίβει λίγο.

Υ.Γ2 Πεθύμησα το γυμναστήριο μου!

Just be

Αυτά τα Χριστούγεννα τα υποδέχθηκα με μισή καρδιά. Από τη μια βαριόμουνα και από την άλλη ειναι αυτό το άγχος ότι ΠΡΕΠΕΙ να είμαι "κάπως". Ρεβεγιόν, δώρα, βόλτες downtown και στα mall. Άσε που όπως όλες τις γιορτές φοβόμουν το εξής ένα: αυτές τις στιγμές στο πατρικό. Που θα αρχίσουν πάλι να ρίχουν σπόντες για το σύζυγο- που δεν έχω- και για τα εγγόνια - που επίσης μας τελείωσαν, σόρι.

Παραμονή Χριστουγέννων κάναμε το παραδοσιακό γεύμα με γονείς και αδελφή κάτω κέντρο. Τέλειωσα δουλειά, έκανα 40 λεπτά να βρω πάρκιγκ και πήγα. Τους βρήκα, καθίσαμε, παραγγείλαμε. Γύρω μας, χαμός. Μέσα σε 10 λεπτά αρχίσαμε να τσακωνόμαστε με την αδελφή μου, με την οποία δεν έχουμε κανένα κοινό και αυτή θεωρεί πως πρέπει να είναι το κέντρο της προσοχής. Κάτι που είναι το τελευταίο πράμα που θέλω, ειδικά όσο αφορά τη μάνα μου.

Το γεύμα άρχισε να γίνεται σουρεαλιστικό με τη μάνα μου να δηλώνει ότι δεν θα ξαναφάμε μαζί και μένα να ρίχνω την ατάκα πως είναι γνωστό πως επιλέγουμε φίλους και όχι οικογένεια. Να μην στα πολυλογώ ένιωθα δυσάρεστα. Άβολα.

Τους άφησα αφού τους υποσχέθηκα πως θα μείνω το βράδι εκεί. Δεν ήθελα να πάω και σίγουρα δεν ήθελα να μείνω. Από την άλλη, ειλικρινά δεν ήθελα να κάνω και κάτι άλλο. Τα μπαράκια αυτές τις μέρες δεν μου κάνουν κλικ, μόνο η προσωπική επαφή και οι ουσιαστικές κουβέντες.

Τελικά πήρα ρούχα και βιβλία και πήγα με βαριά καρδιά.

Εκείνο το βράδι της Παραμονής άλλαξαν όλα.

Άραξα στο τζάκι , πήρα το βιβλίο μου και διάβαζα. Χωρίς καμία ανάγκη να είμαι πουθενά αλλού, χωρίς καμιά σκέψη για ρεβεγιόν και "πρέπει".

Η επόμενη μέρα, πάλι με οικογένεια και κόσμο, κύλησε όμορφα. Έκανα bonding με ξαδέρφια, είδα παππούδες και γιαγιάδες, τους αγκάλιασα σφικτά. Είχα χαλαρώσει.

Ξέρεις κάτι....το είπε και ο One of the people στα τελευταία του δύο post. Η ουσία είναι να είμαστε ουσιαστικοί και ρομαντικοί. Να δίνουμε, να αισθανόμαστε.

Τίποτα άλλο, καμία φανφάρα και πράγματα που μας βάζουν να μπαίνουμε σε auto pilot.

Είναι δύσκολο. Αλλά... δεν έχεις άλλη επιλογή.

Θες να είσαι καλά; Κάνε ότι θες. Φτάνει να αγαπάς και να υπάρχεις. Ουσιαστικά.

Χρόνια σου πολλά, να περάσεις όμορφα και πολύ ζεστά.

Υ.Γ1 Ο έρωτας μου με την Αθήνα, παρουσιάζεται σήμερα στο blog του athensville, σε ένα ποστ που μου ζητήθηκε από τον ίδιο. Athensville, σε ευχαριστώ πολύ. χχ

Υ.Γ2 Ξαναβρέθηκα, ουσιαστικά, με την κολλητή μου. Σε είχα πεθυμήσει πολύ. Θα τα πούμε απόψε με κρασιά.

Υ.Γ3 Βρήκα καινούριο εθισμό...Band Hero στο PS3.

Xmas Spirit Vs sprits

Το προσπάθησα. Το σκέφτηκα. Το φαντάστηκα. Το φαντασιώθηκα. Αλλά δεν.

Δεν είμαι σε xmas mood. Και το χειρότερο είναι πως δεν έγινε κάτι τραγικό ή είμαι σε φάση κρίσης. Όχι. Πολύ συνειδητά, έχω να δηλώσω: Βαριέμαι.

Καταρχάς, βαριέμαι την καταναλωτική μανία. Που "πρέπει" να αγοράσω καινούρια ρούχα - έχω και ένα θέμα με τα ψώνια-, που πρέπει να ειναι αστραφτερά, με παγιέτες, βελούδινα και τα σχετικά ώστε αν τύχει και πάω σε κανά πάρτι - τα δύο που γίνονταν κάθε χρόνο, ακυρώθηκαν- να "λάμψω".

Επίσης, βαριέμαι να πάρω δώρα. Η μάνα μου, παράγγειλε καφετιέρα οπότε θα πάρω μια Philips και θα τελειώσω. Η αδελφή μου, δεν έχω ιδέα τι θέλει, η βαφτιστήρα ειναι στον πλανήτη ΄εφηβεία΄ και όταν δεν φωνάζει, γελά και επίσης δεν λέει τι θέλει, ο γκόμενος δήλωσε πως δεν θέλει δώρα - αλλά θα του πάρω κάτι- και πάει λέγοντας.

Βαριέμαι και αυτό το άγχος που με κατατρώει ολόκληρο το χρόνο. Με ποιους θα βγω, πως θα το κανονίσω. Προέκυψαν κάτι προτάσεις, μου ριξε και μια φιλη σπόντα για ρεβεγιον και ας πούμε η "ηλίθια" τάση μου να σκέφτομαι μπούρδες επί του θέματος, έχει μετριαστεί. Άσε που ψες που έμεινα σπίτι και ακύρωσα ποτό γιατί είχα το στομάχι μου, το απόλαυσα, έτσι όπως καθόμουν με τις φόρμες και το δεντράκι μου το φωτισμένο και έβλεπα Private Practice.

Συνειδητοποίησα επίσης ότι είμαι παλαβή και ηλίθια και κάνω το μικρό, τεράστιο. Φυσικά αν δεν ήμουν έτσι δεν θα υπήρχε αυτό το blog. Δεν θέλω διλήμματα, δεν θέλω να σκέφτομαι, δεν θέλω να νιώθω ότι κάνω κάτι λάθος. Στην τελική...πόσο παράξενη είμαι και γω πια;

Τέλοσπάντων, το point μου το έκανα.
Βαριέμαι τα Χριστούγεννα.



Υ.Γ1 Είναι πολύ μεγάλη μαγκιά να είσαι ο εαυτός σου και να μην σε ενδιαφέρει τι θα πουν οι άλλοι για σένα. Και αν θες να είσαι σπίτι όλες τις διακοπές και απλά να βλέπεις σειρές να το κάνεις χωρίς να σε νοιάζει πραγματικά τι θα πουν οι άλλοι . ( Μπορείς να το κάνεις;)
Υ.Γ2 Φέτος θα ήθελα να ήμουν διακοπές σε μια εξωτική παραλία. Μ΄ακούς Άη Βασίλη; Ποτά, μαγιώ, ξάπλα και πολύ σεξ. Έτσι θα ήμουν πολύ Merry πίστεψε με.

"Athens needs love"

O athensville, που γράφει το αγαπημένο ομώνυμο blog επικοινώνησε μαζί μου πριν από μερικές ημέρες για να γράψω ως guest editor στο blog του. Οι οδηγίες ήταν οι εξής: Μέσα από μια παράγραφο, να γράψω για αγαπημένη μου γωνιά στην Αθήνα. Να βάλω πληροφορίες, φωτό και τα σχετικά. Η διωρία μου είναι αύριο.

Το σκέφτομουνα τα τελευταία δυο βράδια καθώς βλαστούσα στον καναπέ.

Μήπως να έγραφα για το Γκάζι και την Κωνσταντινουπόλεως που είναι έτσι και αλλιώς η μόνη περιοχή που συχνάζω τα βράδια; Που αφήνουμε την πλατεία, παίρνουμε την Τριπτολέμου και καταλήγουμε στις ράγες;

Ή να το προσπαθήσω λίγο περισσότερο και να θυμηθώ σε ποια σημεία της Αθήνας, πρωτοερωτεύτηκα την πόλη; Όμως πριν από δέκα χρόνια η Αθήνα ήταν πολύ διαφορετική.

Ποτέ δεν ήμουν φανατική του Κολωνακίου. Αν και όποτε ανακαλύψω ένα κατάστημα που μ΄αρέσει εκεί, αποφασίζω να του δώσω άλλη μια ευκαιρία. Η πιο πρόσφατη μου ανακάλυψη είναι το koukoutsi (στη Σκουφά, προς Εξάρχεια). Ένα μικρό κατάστημα, με αέρα βερολινέζικο, με εκπληκτικά t-shirt, πανέμορφες τσάντες με μοναδικά έργα τέχνης πάνω και άλλα σπέσιαλ αξεσουάρ.

Μ' αρέσει και η Σταδίου. Αυτά τα πλατιά πεζοδρόμια που τα έχω ανεβοκατεβεί, χειμώνα, καλοκαίρι, άνοιξη, φθινόπωρο, τίγκα στον κόσμο, άδεια, μόνη, με παρέα, ερωτευμένη, λυπημένη, ελεύθερη, μεθυσμένη και πάει λέγοντας. Αγαπημένο σποτ εκεί το cafe στο πατάρι του Ιανού.

Εννοείται πως ο νέος έρωτάς μου είναι το Μουσείο της Ακρόπολης. Έχω πάει ως τώρα δύο φορές. Δεν μ΄αρέσουν πολύ τα αρχαία αλλά το κτίριο είναι τόσο εκπληκτικό και ηρεμώ πολύ όταν απλά αράζω στους πάγκους στον δεύτερο όρφο και κοιτάζω την Αθήνα κάτω.

Έχει καιρό να πάω στην αγαπημένη μου πόλη και την έχω πεθυμήσει. Να περάσει ο χειμώνας και μετά όμως. Δεν υπάρχει χειρότερο από το να κυκλοφορείς κέντρο με μια ομπρέλα.

Τι να έγραφα; Χμ...

Εσένα ποια είναι η αγαπημένη σου περιοχή/γωνιά στην Αθήνα;

Υ.Γ1 Πήρα νέο δίσκο Κ. Βήτα. Θα σου πω.

Υ.Γ2 Θυμάσαι εκείνη την ατάκα από το "2"; " Δεν χρειάζεται δύναμη, σπρώξε απαλά".

Υ.Γ3 Τίτλος post, δανεισμένος από ατάκα τυπωμένη σε ένα από τα μπλουζάκια που πωλούνται στο koukoutsi

Small is Beautiful

Είναι 14 Δεκεμβρίου και ακόμα να στολίσω το σπίτι μου. Εν τω μεταξύ, έχω στολίσει τη φάρμα, το cafe και το εστιατόριο. Άρα δεν είναι ότι δεν μ αρέσει η χριστουγεννιάτικη διακόσμηση.

Απλά μάλλον δεν έχω χρόνο. Όταν μπαίνω σπίτι και ξέρω πως δεν θα βγω, με το που κάθομαι στην καναπέ, με τραβάει σαν μαγνήτης και κολλάω. Σιγά μην κάνω τόσο διαδρομή να πάω στο υπνοδωμάτιο, μετά να πάρω καρέκλα, να σκαρφαλώσω για να κατεβάσω τη μαύρη σακούλα με τα στολίδια. Και μετά να φυλάξω τα "κανονικά" διακοσμητικά και να στολίσω το σπίτι με κόκκινα, χρυσά, ασημί μπιχλιμπιδάκια. Ευτυχώς δεν έχω δέντρο. Αντί αυτού έχω ένα χρυσό κώνο που όταν το ανάβεις φωτίζεται.

Επίσης δεν έχω μπει στο mood. Θες η δουλειά - τελικά δεν υπολόγισα πόσο πολύ θα με εξόντωνε πνευματικά-, θες οι διάφορες σκέψεις, γενικά δεν είμαι χαλαρή.

Αλλά έχω βρει νομίζω τη λύση στα θέματα που λέγαμε τόσο καιρό εδώ. Έχω συνειδητοποιήσει πως όλα στη ζωή θέλουν προσπάθεια και όρεξη.

Εκείνα τα τηλέφωνα σε φίλους που λέγαμε, το να στείλεις πέντε μηνύματα για να βγεις και ας είσαι ο μόνος που το κάνει, να βρεις χρόνο να δεις την οικογένεια σου, το γκόμενο, να πεις μια κουβέντα με τη γιαγιά και το παππού, ακόμα και να συσφίξεις σχέσεις με τους νέους μελλοντικούς φίλους. Όλα θέλουν προσπάθεια. Τίποτε δεν έρχεται να σε βρει, εκτός και αν είσαι κωλόφαρδος.

Δεν ήμουν ποτέ κωλόφαρδη. Εκτός από φάσεις που είχα φτάσει στα όρια και μετά γίνονταν πράγματα και άλλαζε η ζωή μου προς το καλύτερο. Αλλά στα μικρά μικρά πάντα έπρεπε να κάνω το έξτρα βήμα.

Αυτή την περίοδο δεν έχω όρεξη να το κάνω. Κούραση λέμε. Και τύψεις , πως αν αφιερώσω ένα μήνα στον εαυτό μου, θα με αφήσουν τα υπόλοιπα πίσω. Ξέρω;

Έχω πεθυμήσει σινεμά. Αυτή τη βδομάδα οπωσδήποτε θα πάω με κολλητή να δούμε το καινούριο του Almodovar.

Έχω πεθυμήσει να βγω με αδελφή, ξαδέλφη και βαφτιστήρα. Να πάμε για ωραίο φαγάκι και να κάνουμε bonding.

Έχω πεθυμήσει εκείνες τις νυκτερινές βόλτες με το αυτοκίνητο, τους περιπάτους στην παλιά πόλη τα απογεύματα μετά τη δουλειά.

Μικρά μικρά. Εκεί είναι η ουσία των πραγμάτων.

Υ.Γ1 Έχω να κάνω γκλαμουράτο ρεβεγιόν εδώ και χρόνια. Δεν είμαι σε αυτή τη φάση όμως. Καλή παρέα και επιτραπέζια, αυτό μάλιστα. Σημαίνει κάτι;

Υ.Γ2 Μου έχει λείψει το κόκκινο.

Black & White

WHITE

Αγαπημένες συνήθειες όταν βρέχει ( καλή ώρα όπως τις τελευταίες τρεις μέρες):

- Φρεσκοαλεσμένος καφές ( σήμερα οι τελευταίοι κόκκοι καφέ από το Cafe Nero- ειδική παραγγελία), να γεμίζει μυρωδιές το σπίτι..

- Καναπές, μόνη να σερφάρω ή να βλέπω ταινίες.

- Καναπές όχι μόνη και να βλέπω ταινίες ή να πίνω κρασάκι.

- Να μη βγαίνω έξω σε μπαράκια και ας με πιάνουν οι χιλιάδες ανασφάλειες.

- Να μου στέλνουν φίλοι νέα τραγούδια και να τα ακούω για πρώτη φορά.

- Να διαβάζω έξυπνα βιβλία. Τώρα είναι ο Αφανισμός του Νίκου του Κορτώ. ( μ' αρεσει ως τώρα)

- να κοιτάω έξω και να μην σκέφτομαι ( τι τέλεια αίσθηση, να είσαι απλά αφηρημένος).

- να κάνω μπάνιο με το παράθυρο μισάνοικτο. Σαν φιλλανδέζικη σάουνα.

- Μαγειρική. Νέες συνταγές. Διαλέγοντας κρασί.

- Για μεσημεριανό με καινούριο κόσμο. Να γίνεται το κλικ και να περνάμε σούπερ.

- Ψώνια από το M&S Home. Τέλειες συσκευασίες και ωραία γκατζετάκια για δώρα.

BLACK

Αυτό έγινε το σαββατοκύριακο που πέρασε και ήταν όμορφα.

Γενικά όμως περνάω φάση γκρίνιας και δεν με καταλαβαίνει απολύτως ΚΑΝΕΙΣ.

- Διαπιστώνω πως όλοι θέλουν να μιλάνε αλλά κανείς δεν ακούει.

- Είναι πολύ εκνευριστικό να είσαι δυο μέτρα μαντράχαλος και να με βλέπεις να μετακινώ έπιπλα και απλά να κάθεσαι στον καναπέ. Το γυμναστήριο σε μάρανε. Μυς χωρίς χρήση! Ωραίος φίλος...

- Εσύ που όλο γκρινιάζεις και η πρώτη σου ατάκα μόλις μιλήσουμε είναι "χάθηκες, πότε θα τα πούμε"...γιατί τότε προτείνω εγώ τις 10/10 φορές να βρεθούμε και τις 9,5/10 δεν μπορείς; Είμαι εγώ η ηλίθια που ασχολούμαι;

- Εσύ που θες τη γνώμη μου και στη δίνω και συμφωνείς πως έτσι θα κάνεις, γιατί κάθε μέρα μου λες τα ίδια; Για να σου απαντήσω τα ίδια και τα ίδια; Εσύ δεν θες συμβουλές, έναν τοίχο να μιλάς θες.

Και αυτή είναι αλήθεια που όταν δεν μας αρέσει την αποκαλούμε "γκρίνια", "ανασφάλειες" κλπ. κλπ.

Ε ναι, είμαι γκρινιάρα if it makes you feel better.

Christmas Mojito

Τα έχω παίξει με τον καιρό. Υποπτεύομαι πως το ίδιο ισχύει και για σένα αν ζεις Κύπρο.

Είναι δυνατόν να έχει τόσο πολύ ήλιο;

Οκ, από τη μια αυτό δεν είναι κακό αφου φωτολυόμαστε και δεν παθαίνουμε τις γνωστές καταθλιψάρες.

Όμως, εκει που πας να ρυθμίσεις τη θέρμανση, να υπολογίσεις τα λεφτά που θα δώσεις στον κύριο καύσιμο, εκεί που φυλάς φραπεδιέρα και βγάζεις καφεδιέρα και εκεί που αλλάζεις ντουλάπες, τσουπ, νατον.

Ο ήλιος ο μεγαλοπρεπής.

Που σαν να μην μας έφταναν όλα αυτά είναι και χαμηλός και αυτό σημαίνει πως πρέπει να κυκλοφοράμε με κρέμες με ψηλό SPF.

Είμαι παιδί του καλοκαιριού. Αυτό σημαίνει πως αν μπορούσα να κυκλοφορώ με μαγιώ και havaianas ολόκληρο το χρόνο θα το έκανα.
Αλλά με αυτό τον καιρό ούτε θάλασσα μπορώ να πάω, ούτε ρούχα να βγάλω, ούτε Mojito να πιω.
Επίσης, δεν μπορώ να φορέσω τα χοντρά μου πλεκτά, να πάρω τη κουβέρτα μόνιμα στον καναπέ, να ανάψω το τζάκι ( αν είχα) ή να κοιτάζω από το παράθυρο μου τη βροχή.


Σήμερα στο γραφείο μιλούσαμε για τα ρεβεγιόν των γιορτών. Δεν μου κάνει κέφι να το σκεφτώ με τέτοιο καιρό. Μου φαίνεται μακρινό ενώ τα Χριστούγεννα είναι μονο 3 βδομάδες μακριά. Πως θα μπούμε σε εορταστικό mood από τη στιγμή που τα Χριστούγεννα που βλέπουμε σε ταινίες, ακούμε σε τραγούδια και φαντασιωνόμαστε στα όνειρα μας, έχουν χιόνι, καλτσούλες πλεκτές, τζάκι, Αη Βασίλη να βγαίνει από την καμινάδα κλπ ενώ επί της ουσίας, τίποτε από όλα αυτά δεν ισχύει εδώ;


On another note, τον τελευταίο καιρό είμαι (ανησυχητικά;) ήρεμη. Σαν να έκανα 10 απανωτά session yoga. Η καθημερινότητα μου από την άλλη, καμία σχέση. Σχολνάω στις 9, πνίγομαι στη δουλειά, ξεχνάω ονόματα και πράγματα, έχω χεσμένα τα τηλέφωνα που πρέπει να κάνω σε φίλους που έχουν "χαθεί" ( άντε μην αρχίσω πάλι), αν δεν βγω είμαι happy, βλέπω ταινίες, ακούω μουσική και ώρες ώρες απολαμβάνω όλα αυτά να τα κάνω μόνη μου ή με επιλεγμένη παρέα του ενός ατόμου.

Αντικοινωνική; Πιθανόν.

Χέστηκα; Πολύ πιθανόν.

Υ.Γ1 Κατεβάζω αβέρτα ταινίες. Ακολουθεί το Cherie με Μισελ Φαιφερ που έχω πεθυμήσει.

Υ.Γ2 Μα να μην παίζει ούτε μια συναυλία της προκοπής;

Υ.Γ3 Δεν είναι καθόλου τυχαίο που προτιμώ να κάνω παρέα με τα 25αρια συναδέλφους μου. Είναι fun ρε παιδί μου, δεν φιλοσοφούν, δεν κολλάνε και δεν έχουν τις δεκάδες υποχρεώσεις (και καλά) που έχουμε εμείς οι 30ρηδες. Θα επανέλθω με αυτό το θέμα.

Blood (y) Days

Πριν από λίγο με πήρε τηλέφωνο η μαμά μου να με ρωτήσει κάτι για μια δουλειά. Της απάντησα ότι θα μάθαινα από την τάδε φίλη η οποία ζει Αθήνα.

Μητέρα: - Είναι Ελληνίδα;

Τουλίπα: - Όχι είναι από Κύπρο αλλά μετακόμισε πριν από δύο χρόνια στην Αθήνα.

Μητέρα: - A, μάλιστα.

Τουλίπα: - Ναι έχουμε αρκετά κοινά. Μπορεί και να πάω και γω που ξέρεις.

Μητέρα:- Ποτέ και πουθενά. Ξέρω εγώ.

Τουλίπα:- ...

Κατάλαβες τι έκανε; Έβγαλε πόρισμα και χρησιμοποίησε ή μάλλον εκμεταλλεύτηκε τον τίτλο της ως μάνα για να το επικυρώσει. Τι να πω άλλο;

Τώρα θα μου πεις, θα πας Αθήνα τελικά; Τι να πω πλέον, ρεζίλι έχω γίνει.

Αλλά δεν ειναι αυτό. Είναι το πόρισμα! Να δεις ότι τώρα από αντίδραση θα αρχίσω να στέλνω βιογραφικά. Μια ζωή τέτοια ήταν η σχέση μας. Ότι μου έλεγε, έκανα το αντίθετο.

Το σαββατοκύριακο κύλησε όμορφα και πολύ ήσυχα. Παρασκευή βράδι, στης Α. για μακαρόνια και κιμά και ιταλικό κρασί. Έφυγα από εκεί κατά τις 2.

Το Σάββατο ήμουν όλη μέρα σαν ζόμπι ( η κούραση της βδομάδας βγαίνει τελικά το Σάββατο) αλλά πάλι με έπιασε η γνωστή κρίση τι να έκανα το βράδι αφού οι μισοί είχαν υποχρεώσεις και οι άλλοι έλειπαν εξωτερικό. Όπως ήμουν λοιπόν στον καναπέ, δουλεύοντας και ρίχνοντας ματιές στο facebook ( έχω αρχίσει να το μισώ και εκείνο και τα παιχνίδια του), κτυπάει το skype. Ήταν η φίλη που μένει μακριά. Πιάσαμε την κουβέντα για κανά δίωρο.

Μου είπε τα δικά της, της είπα τα δικά μου και της είπα και για την κρίση.

Μου άνοιξε τα μάτια "Καλά τουλίπα, αφού τώρα εσύ δεν περνάς ώρα με τον εαυτό σου. Έτσι κι αλλιώς αφού το ξέρεις και εσύ πως επί της ουσίας βαριέσαι να βγεις έξω αν δεν είναι για κάτι ουσιαστικό". Είχε δίκιο. Δεν ήθελα να βγω. Βαριόμουνα. Ήξερα πως άμα έπαιρνα 1-2 τηλέφωνα θα είχα κάτι να κάνω το βράδι. Αλλά όχι, δεν με ιντρίγκαρε τίποτα.

Έτσι έμεινα σπίτι, έκανα αυγά ποσέ , άπλωσα στον καναπέ και είδα ταινία.

Και ερωτεύτηκα.

Αχ, γιατί δεν με προειδοποίησε κάποιος για τον Edward Cullen; Αχ τι βρικόλακας...πω πω τι να πω. Είμαι ερωτευμένη με έναν 17χρονο βρικόλακα. Που παίζει σε μια εφηβική ταινία ( Twilight). Τελικά ρε παιδί μου, μπας και είμαι 16;

Δηλαδή, μια ζωή με αποκαλούσαν " πολύ ώριμη για την ηλικία της" κλπ. Και έπρεπε να κτυπήσω τα 30 για να αποφασίσω να δω τη ζωή πιο ανάλαφρα και πιο αθώα. Άσε που τα εικοσάρια είναι way cooler από τους συνομίληκους μου ( είμαστε η γενιά της βολεμένης μούχλας)

Υ.Γ1 Μήπως τελικά οφείλουμε στον εαυτό μας, ώρες στον καναπέ με βιβλίο/dvd και απομόνωση;

Υ.Γ2 Δεν λέω ότι θα μετακόμιζα μόνιμα αλλού, αλλά 1-2 χρόνια στο εξωτερικό δεν θα με χαλούσαν καθόλου.

"Going deep inside my mind"

Νιώθω πλέον πως δεν μπορώ να γράψω πραγματικα ότι θέλω στο blog. Μου έχει λείψει η ανωνυμία του 2006.

Αλλά και πάλι δεν ξέρω αν έχω και κάτι συνταρακτικό να πω αυτή την περίοδο. Η ζωή μου είναι ανοικτό βιβλίο.

Δουλεύω πολύ, προσπαθώ να αποδείξω ότι μπορώ να κάνω τη δουλειά μου καλά, σκέφτομαι το μέλλον μου, θα ήθελα να κάνω κάτι δημιουργικό, να αλλάξω παραστάσεις.

Βγαίνω σχετικά τακτικά και μιλώ με τον κόσμο που θέλω. Αυτό που είπε η Pink Fish στο προηγούμενο ποστ το σκεφτόμουνα συχνά αυτές τις μέρες και είπα να το εφαρμόσω. Σκέφτηκα ποιοι πραγματικά επιδιώκουν να είναι στη ζωή μου. Διαπίστωσα πως είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού. Αποφάσισα να προσπαθήσω να είμαι παρούσα στη ζωή τους.

Συνειδητοποιώ σιγά σιγά πως η ζωή είναι ουσιαστικά "ο'τι κάτσει". Αν κυνηγήσεις πολύ κάτι και δεν σου κάθεται, δεν θα γίνει ποτέ. Συμφωνείς;

Μια φίλη με ρώτησε πριν από μερικές βδομάδες "υπάρχουν στιγμές που καταπιέζεις τα θέλω σου για να κάνεις τα πρέπει;"

Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα, ήμουν σιγουρη ότι θα έβρισκα κάτι.

Τελικά δεν νομίζω να υπακούω και πολύ στα "πρέπει". Ή που έχω αμνησία ή που τελικά έχω γραμμένα τα "πρέπει". Των άλλων. Τα δικά μου μια χαρά τα υπακούω.

Λοιπόν για να μην λέω τα ίδια και τα ίδια - τα τελευταία ποστ ήταν η χαρά της αερολογίας και της ασάφειας- άκου αυτό το τραγουδάκι. Φανταστικό. Ακου στίχους και τη συγκλονιστική φωνή.

Υ.Γ1 Είμαι καλά.

Υ.Γ2 Η Λευκωσία είναι τίγκα στο φως. Θα ακουστώ γραφική αλλά μ αρέσει αυτό το φωτεινό σκηνικό. Επιτέλους "ΦΩΣ".

The Da Filoi Code

Πριν λίγο καιρό είπα σε μια φίλη ότι γράφω πολύ συχνά στο blog μου, κάνοντας ένα είδος ψυχανάλυσης (aka πρήζω εσένα που διαβάζεις τις κρισάρες μου). Ήθελε να της πω τη διεύθυνση να το διαβάσει. Αρνήθηκα. Ακόμα θέλει. Της έστειλα ένα κείμενο.Της έχω εμπιστοσύνη πως δεν πρόκειται να πει ποτέ σε κανένα ποια είμαι. Αλλά δεν είναι αυτό.

Είναι περισσότερο το γεγονός πως όταν γράφεις τα σώψυχα σου, δεν θες να τα διαβάζουν οι φίλοι ή οι γκόμενοι σου, γιατί μετά περιμένουν να τους τα αναλύσεις in person.

Για παράδειγμα, σε ρωτάει ο άλλος " Είσαι καλά;" και συ απαντάς μέσα στην καθημερινότητα και το χαβαλέ " ναι όλα καλά". Την ίδια περίοδο όμως, γράφεις στο blog σου ότι τα έχεις παίξει και ότι σε προβληματίζουν διάφορα. Όταν αυτός ο φίλος διαβάσει θα υποθέσει πως ή του λες ψέματα ή τον έχεις γραμμένο και δεν του λες τα σώψυχα σου. Και μετά κάτσε εξήγα πως είναι πιο εύκολο να τα γράφεις και να σε διαβάζουν άγνωστοι ιντερνετικοί φίλοι παρά να τα λες σε αυτούς που σε ξέρουν ήδη.

Είναι σαν ψυχανάλυση. Είναι πιο εύκολο να πας σε ένα ψυχολόγο να του πεις " Μου ρχεται να πεθάνω" και να του σκάσεις 50-60 ευρώ παρά σε ένα φίλο σου που και θα λυπηθεί και , μεταξύ μας τώρα, μέσα στην καθημερινότητα του, δεν θα ασχοληθεί μαζί σου όση ώρα θες.

Αυτά περί ανωνυμίας και (απόπειρας) προστασίας της.

Κατά τα άλλα, νομίζω πως οι φίλοι μου ανήκουν σε μια συγκεκριμένη κατηγορία. Αυτή που για να κινητοποιηθούν, να συντονιστούμε ώστε να κάνουμε κάτι από θέατρο μέχρι μπαρ, πρέπει να μεσολαβήσουν πολλά τηλεφωνήματα και να γίνει πολλή προσπάθεια. Υπάρχει η διάθεση και η όρεξη να κάνουμε πράματα " ω ναι να πάμε", "πάμε θέατρο; άντε τουλίπα κανόνισε", "ναι γουστάρω εκδρομή". Αλλά τελικά από τα 20 - από τα οποία τα 19 εγώ τα προτείνω- γίνεται το μισό. Και να πεις προτείνω να πάμε για κυνήγι κροκόδειλων ή για άγριο clubbing στο bling...

Τι στο καλό συμβαίνει; Μπορείς να μου πεις;

Ή που πάει κάτι λάθος στην μεταξύ μας επικοινωνία και την επικοινωνία γενικώς τη "σήμερον ημέρα" ή που δεν καίγονται να με δουν ιδιαίτερα.

Ουφ, είδες παραδοχή το δεύτερο σημείο; Που να πεις σε φίλο "φοβάμαι μην με έχουν γραμμένη οι φίλοι μου". Ακόμα και τώρα που το γράφω και ξέρω πως θα το διαβάσουν 2-3 φίλοι και 2-3 άλλοι που δεν θα ήθελα να διαβάζουν το blog αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι γι αυτό, νιώθω άσχημα. Πολύ. Σε σημείο που σκέφτομαι να σβήσω την πρόταση.

Μόνο σε εμένα συμβαίνει αυτό το πράμα με τους φίλους σε σημείο που να γράφω όλη μέρα για αυτό στο blog και να το σκέφτομαι συχνά;

Μεγάλος γρίφος.

Υ.Γ1 Όποιος λέει "Δεν με νοιάζει η γνώμη των άλλων" μην τον πιστεύεις. Όλους τους ενδιαφέρει να δώσουν μια συγκεκριμένη εικόνα προς τα έξω. Του καλού, του cool, του "τους έχω γραμμένους όλους στα αρχίδια μου", του " εγώ τα έχω βρει με τον εαυτό μου".

Υ.Γ2 Η Σώτη Τριανταφύλλου έβγαλε νέο βιβλίο, αυτοβιογραφικό. Για να δούμε.

Το κράνμπερι κάνει θαύματα

Παρασκευή απόγευμα. Γίνεται μια μικρή διαφωνία - το θέτω πολύ κομψά- δεν έχω καμία όρεξη να πάω σε ένα πάρτι και γενικά δεν έχω και πολλή όρεξη να κάνω οτιδήποτε.

Κάθομαι μπροστά από την οθόνη του laptop, κοιτάω το κενο, διαβάζω τα σχόλια σε μια ανάρτηση που έστειλα στον αγαπημένο athensville (λατρεμένο blog) και διαπιστώνω ότι γενικά κυκλοφορεί πολλή μιζέρια και γκρίνια ( για ένα λαθάκι στο κείμενο πέσανε να με φάνε). Δεν απαντώ με επίθεση, βαριέμαι, έτσι και αλλιώς έχω και γω τα δικά μου.

Τελοσπάντων, αποφασίζω να ντυθώ και να βγώ. Μπορεί και να περνούσα οκ.

Πάω στο πάρτι, βλέπω αγαπημένους φίλους και περνάμε όμορφα εκεί καμιά ώρα. Ώσπου ρίχνει την σωτήρια ιδέα μια πολύ καλή μου φίλη να πάμε για ποτό στη New Division. Ήξερε πως δεν ήμουν καλά και αν και κουρασμένη, έκανε τη θυσία. Στην πορεία έρχεται κολλητή, γνωστοί, φλερτ φίλων κλπ. Η New μισοάδεια, ήταν νωρίς ακόμα. Καθίσαμε στο βάθος, σε κάτι χαμηλούς καναπέδες, παραγγέλνω βότκα-κράνμπερι ( είναι αντιοξειδωτικό), ανάβω πουράκι και αράζω. Κοιτάζω γύρω μου. Όμορφη ατμόσφαιρα. Ο DJ έχει κέφια και βάζει από big bands μέχρι ροκ των 70s. Αθάνατη New. Τι Ζοο, Hustle και Σφηνάκια...

Η ώρα περνά, εγώ κατεβάζω τις βότκες σαν νερό και αρχίζω να τα βλέπω όλα ροζ ( το κράνμπερι θα έφταιγε). Η διάθεση αλλάζει, η παρέα μεγαλώνει, γνωρίζω νέο κόσμο, οι ατάκες δίνουν και παίρνουν. Και μετά σου λένε πως το ποτό δεν κάνει θαύματα. Φυσικά και κάνει, ειδικά άμα είσαι ώρες ώρες αντικοινωνικός.

Κατά τις 1 αποφασίζουμε μέσα στη θολούρα του μυαλού μας να πάμε Σκαλί. Μεθυσμένοι, σκασμένοι στα γέλια και με πολύ καλή διάθεση καταλήγουμε εκεί.

Πώς είναι κάτι σκηνές σε ταινίες του Αλμοδοβάρ; Έτσι ήταν το σκηνικό. Ή τουλάχιστον έτσι το έβλεπα εγώ. Μου μίλησε άσχετος κόσμος, με κέρασε ποτό μια νέα φίλη, άραξα στα σκαλιά με άλλη φίλη, είπαμε μπούρδες, πρήξαμε τον DJ να βάλει Depeche Mode.

Κατά τις 230 νομίζω, ξεκολλήσαμε. Από εκείνη τη στιγμή που έφυγα από το Σκαλί μέχρι την ώρα που προσγειώθηκα στο κρεβάτι μου, το μόνο που θυμάμαι ήταν πως ο ουρανός ήταν γεμάτος όμορφα αστέρια. Ένας από την παρέα, είπε πως στη Αθήνα δεν φαίνονται τόσο καθαρά. Χμ, δεν το πρόσεξα ποτέ. Συνήθως όταν είμαι Αθήνα κοιτάζω ευθεία και τον κόσμο τριγύρω μου.

Εννοείται πως το υπόλοιπο σαββατοκύριακο πλήρωσα ακριβά τη βραδιά της Παρασκευής.

Το στομάχι έκανε rave πάρτι και δεν μπορούσα να φάω τίποτε άλλο εκτός από μπιφτέκια.

Η Κυριακή έκλεισε με ένα πολυ γλυκό τρόπο, με αγαπησιάρικες βόλτες στην άδεια Ονασαγόρου.

Και όλα αυτά επειδή την Παρασκεύη, αποφάσισα να ανατρέψω την κατάσταση.

Υ.Γ1 Έχω πεθυμήσει μικρές δημιουργικές στιγμές. Μ΄αρέσει να έχω γύρω μου, κόσμο που προσπαθεί να είναι δημιουργικός.

Υ.Γ2 Τι λέει ο "Αφανισμός του Νίκου" του Κορτώ; Το έχει διαβάσει κανείς;

Τα ίδια και τα ίδια ( τελείως κυριολεκτικά )

Σήμερα το πρωί είχα deja vu. Στεκόμουνα στην ουρά στο Starbucks, για να πάρω grande non-fat cappuccino και skinny blueberry muffin (πως με βρίσκεις; Ως και στις παρανομίες διώχνω μακριά το κακό και ύπουλο "fat"). Καθώς λοιπόν, περίμενα υπομονετικά τη σειρά μου και άκουγα στα ηχεία Norah Jones, έφαγα φλασιά.

Πριν ακριβώς ένα χρόνο, ήμουν στο Starbucks, είμαι σίγουρη πως παράγγειλα τα ίδια πράγματα (μπορεί το muffin να μην ήταν non-fat όμως), έβλεπα τα χριστουγεννιάτικα φλιτζάνια και σκεφτόμουν πως θα αντιμετώπιζα τις γιορτές. Όπως και σήμερα.

Μετά, επέστρεψα γραφείο και έγραψα αυτό το post.

Σήμερα όμως κάτι άλλαξε. Κάποια πράγματα είναι αλλιώς. Νομίζω πέρσι σκεφτόμουνα τόσο πολύ το χωρισμό μου, που πραγματικά παρακαλούσα να συμβεί κάτι να με ξεσηκώσει. Το θεωρούσα άδικο να νιώθω τόσο άσχημα. Τελικά, αν θυμάσαι καλά, όχι μόνο συνέβηκε κάτι, αλλά έγιναν πολλά και με post-effect διαρκείας.

Φέτος...χμ. Παιδιά, καμία σχέση. Στο θέμα γκομενικά, είμαι καλά. Τώρα με απασχολεί τόσο πολύ η δουλειά που ως και τα άστρα μου το λένε ξεκάθαρα εδώ και μήνες " επαγγελματικά μόνο και μην διανοηθείς να σκεφτείς κάτι άλλο". Και αυτό ακριβώς γίνεται. Δουλειά και πάλι δουλειά, προτάσεις δεξιά και αριστερά και μια σκέψη να φρεσκάρω το CV μου.

Αν πρόσεξες από τα τελευταία post είμαι ξεσηκωμένη να κάνω κάτι διαφορετικό, να αλλάξω μάλλον τους κανόνες του παιχνιδιού. Οκ, γράφω τελείως αόριστα και ίσως έχω καταντήσει γραφική αλλά η αλήθεια είναι πως δεν είμαι και σίγουρη τι είναι αυτό που θέλω να αλλάξω ώστε επιτέλους να γίνει κάτι.

Επιστρέφω στο deja vu.

Τελικά το blogging είναι χρήσιμο και σε αυτό. Γιατί αν συγκρίνεις παλιά γραπτά με τα τωρινά, μπορείς να δεις αν έχεις εξελιχθεί ή αν έχεις μείνει στα ίδια. Δεν ξέρω να σου πω τι ονομάζεται εξέλιξη. Είναι τελείως υποκειμενικό.

Μιλώντας για εξελίξεις, έχω αποφασίσει να πιέσω τον εαυτό μου, να μείνει σπίτι μερικές νύκτες και να γράψω. Τι ακριβώς, δεν έχω ιδέα. Τι λες;

Υ.Γ1 Η μεγαλύτερη μου επιθυμία σήμερα είναι να μου δώσει κάποιος εκπομπή στο ραδιόφωνο και να βάζω τη μουσική μου.

Υ.Γ2 Από πέρσι, το άλλο που θα επαναληφθεί σίγουρα είναι λίγες μέρες στην Αθήνα να δω φίλους. Όχι να περάσω τις γιορτές γιατί guess what θα μπω κουμπάρα σε ένα γάμο που θα γίνει μεταξύ Πρωτοχρονιάς και Χριστουγέννων. Τι να πω...άντε μην αρχίσω τώρα.

Acrobat

Αν υπάρχουν δύο πράγματα που δεν αντέχω στο θέατρο - με ελάχιστες εξαιρέσεις- είναι πρώτον τα μιούζικαλ - είναι γελοίο να λέει κάποιος τραγουδιστά τα λόγια του- και οι μονόλογοι. Ειδικά το δεύτερο, πρέπει να είναι πολύ καλή η ερμηνεία και σούπερ το κείμενο για να μην πάθω ένα μαρασμό.

Ψες το βράδι, είδα μια εξαίρεση. Ξεκίνησα από Λευκωσία στις 7 μ.μ. και έφτασα Λεμεσό για να δω μια παράσταση στο Ριάλτο.

Ηταν το θεατρικό Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α που έγραψε η ταλαντούχα και πολύ cool Λένα Κιτσοπούλου και ερμήνευε η επίσης πολύ ταλαντούχα Μαρία Πρωτοπαπά.

Ήταν από τις πολύ πολύ λίγες φορές που ένας μονόλογος "έλεγε" όσα δεν θα μπορούσε να πει μια παράσταση υπερπαραγωγή.

Μια αντι-ηρωίδα, στην ηλικία μου, 30συν, έχει μπουκτίσει πραγματικά με όλα. Δεν φοβάται να πει τα πράματα με το όνομα τους, δεν φοβάται να πει πως ναι καλύτερη η κατάθλιψη παρά να το παίζει "happy" και πως όταν λέμε " υγεία να χουμε και όλα έρχονται", επι της ουσίας, δεν έρχεται και τίποτε.

Και πως έχουμε καταντήσει να έχουμε "σπαγκάτο προσωπικότητας" ( άλλα κάνουμε και άλλα θέλουμε). Και καλύτερος ο πάτος παρά μια ήρεμη και μέτρια ζωή.

Την έβλεπα, την άκουγα και σκεφτόμουν : "λέει όσα σκέφτομαι, όσα θέλω να πω, όσα περνούν από το μυαλό μου και φοβάμαι να τα ξεστομίσω μην με πουν παράξενη και μηδενίστρια". Και είμαι σίγουρη πως πολλοί σκέφτονται έτσι αλλά φοβόμαστε να ανοίξουμε το στόμα μας και να το πούμε.

Γιατί η αλήθεια είναι πως ζούμε μια ζωή σε καλούπια, ακόμα και αν δεν το παραδεχόμαστε, ακόμα και αν νομίζουμε πως είμαστε ελεύθεροι.

Αν θες να κάνεις κάτι, προηγούνται τόσα πολλά "ΠΡΕΠΕΙ" που χάνεις την μπάλα.

Για παράδειγμα, εγώ θα ήθελα να γυρίσω τον κόσμο και να μένω μερικούς μήνες αλλού. Νιώθω ότι σκέφτομαι μαλακίες και ότι αυτό που πραγματικά "πρέπει" να κάνω στα 32 μου είναι να βρω σύζυγο και να κάνω οικογένεια. Και να σκάσω.

Όμως έτσι είναι τα πράγματα; Και πόσο εύκολο είναι να ξεφύγεις από την προκαθορισμένη πορεία στην Κύπρο;

Καλά τα έχουμε πει τόσες φορές αυτά. Καλή η θεωρία, αλλά σε κάποια φάση της ζωής σου (μου) πρέπει να κάνεις ( κάνω) πράξεις. Και είναι το μόνο "πρέπει" που είναι καλά να έχουμε στη ζωή μας.

Το κείμενο της παράστασης, κυκλοφορεί σε βιβλίο. Να το βρεις και να το πάρεις. Διάβασε το και θα καταλάβεις τι εννοώ.

Υ.Γ1 Είναι δύσκολο να κάνεις όσα θες πράξη, αλλά αν σκέφτεσαι πως μόνο μια ευκαιρία έχεις για να είσαι ότι θες, τότε δεν είναι αρκετό για να πάρεις δύναμη;

Υ.Γ2 Ή αγαπημένη μου λέξη αυτή την περίοδο είναι το "παρωχημένο". Ζω και λειτουργώ σε τέτοιες καταστάσεις και έχω μπουκτίσει. Δεν θα ήθελα να φτάσω στο σημείο "Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α".

On a sunny day downtown ( Σάββατο 7 Νοεμβρίου)

Υποσχέθηκα φωτό από τη βόλτα του περασμένου Σαββάτου. Αυτές είναι μερικές. Και οι σκέψεις που τις συνόδευαν.

Το γκράφιτι στην Πλατεία Ελευθερίας υπάρχει ακόμα. Με "εξωτερικές" παρεμβολές, όμως δίνει ένα χρώμα. Τώρα που λένε πως θα γίνουν κάποια έργα τι θα απογίνουν οι εικόνες; Προτείνω να δοθούν στο Παζαράκι στις 6 Δεκεμβρίου και να πωληθούν για καλό σκοπό.

Τι παράξενη πόρτα! Σκέψου μπροστά από το σπιτι σου να έχεις ένα σήμα που να σου απαγορεύει την είσοδο! Αυτή είναι πίσω από τη Λήδρας.

Ποιοι μένουν εδώ; Αυτό το σπίτι δεν έχει μια απίστευτη προοπτική; Τα καλύτερα σπίτια της πόλης είναι εντός των τειχών και όχι εκείνα τα τάχαμου design που μπαίνουν στα περιοδικά.

Και αυτό. Κυκλικό, τέλειο.

Δεν κατάλαβα ποιο μέρος του σπιτιού πωλείται ακριβώς. Το πάνω μόνο; Και το πάνω και το κάτω; Θα το ήθελα. Να κάνε ένα μικρό στούντιο φωτογραφιας στο πάνω μέρος και κάτω να κάνω ένα ωραίο καθιστικό με αναπαυτικούς καναπέδες, ένα μεγάλο τραπέζι στη μέση και να έρχονται οι φίλοι μου, να καθόμαστε με τις ώρες.


Και εκεί που έβγαζα μόνο κτίρια και είχα τη κάμερα στραμμένη προς τα πάνω, κατέβασα το βλέμμα μου και είδα αυτό. Κόσμος σε ποδήλατα, σαν σκηνή από τη δεκαετία μου φαίνεται. Πρόσεξε τη λεπτομέρεια στο κάτω μέρος της μπλούζας του δεύτερου!

Μια φίλη μου φώναξε "έλα να σου δείξω ένα μυστικό κήπο". Στριμωχθήκαμε ανάμεσα στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα και βρέθηκα μπροστά από μια παλιά καφέ πόρτα. Κοίταξα μέτα από τη χαραμάδα και είδα αυτό. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να το φωτογραφήσω όλο. Ήταν ένας πανέμορφος μυστικός κήπος :)

Φεύγοντας από την παλιά Λευκωσία και πηγαίνοντας προς το σπίτι, είδα αυτό. Αστειευτήκαμε πως είναι η "Νέα Υόρκη της Κύπρου"!

Υ.Γ1 Bonus photo, στο photoblog μου.

Υ.Γ2 " Πάντα για άλλους μιλάμε, έτσι δεν πονάμε, έτσι ξεχνάμε". "Μεγάλωσα" από Χαρούλα. Το πήρα χθες. Έχει πολύ καιρό να ανυπομονώ τόσο να βάλω ένα cd στο player και να το ακούσω στη διαπασών.

post στα πετακτά

Σχόλασα σήμερα νωρίς από τη δουλειά - δηλαδή έφυγα με τη σκέψη πως όποιος τολμήσει να πει κάτι θα του τρίψω στη μούρη τα 12ωρα που κτυπώ εδώ και βδομάδες. Ήταν ακόμα μέρα ΚΑΙ ζέστη.

Πήρα μια σούπερ cool συνάδελφο, πήγαμε στη παλιά Λευκωσία, βρεθήκαμε στα Καλά Καθούμενα για καφέδες, πίτες με σπανάκι και γλυκάκι ( ου μου βρήκε μια καλή κοπέλλα όταν της είπα ότι αν δεν φάω γλυκό εκείνη την ώρα θα αναγκαστώ να βάλω ζάχαρη στον καφέ μου και αυτό θα ήταν απαράδεκτο) και αφού κάναμε δεκάδες κοινωνικά σχόλια, βολτάραμε και είδαμε μια έκθεση με τίτλο Beach Stories ( απέναντι από πάρκιγκ Φανερωμένης - όχι εκείνο κάτω από σχολείο, το άλλο όπως πας προς Τσαούση).

Πέρασα σούπερ.

Ο κόσμος έκανε τις βόλτες του, παιδιά διαβάζανε ή παίζανε με το laptop στα Καλά και εγώ κατάλαβα πόσο γελοίο είναι αυτό που μας συμβαίνει και ουσιαστικά δεν ζούμε τη μέρα αφού συνέχεια δουλεύουμε.

Ήταν τόσο όμορφα!

Έτσι όπως αυτό το τραγουδάκι που ακούς από τους Lemon Jelly!

Enjoy :)

Υ.Γ1 Το Σάββατο έβγαζα φωτογραφίες από το μεσημέρι μέχρι το ηλιοβασίλεμα και το απόλαυσα. Τελικά υπάρχει λόγος που ο κόσμος έχει χόμπι.

Υ.Γ2 Μπες στο site της Χαρούλας και άκουσε κάποια από τα τραγούδια της. Τι όμορφος καινούριος δίσκος. Τον τίτλο " Η αγάπη θα σε βρει όπου να σαι", θα τον κάνουμε σύνθημά μας.

Shine like a star

Αν μένεις Αθήνα πάρε οπωσδήποτε τη σημερινή Lifo- αν έχει μείνει φυσικά φύλλο. Αν μένεις Κύπρο , ελπίζω να ζήτησες από φίλους να στην κρατήσουν.

Σε αυτό το τεύχος, η Χαρούλα (για μας που την αγαπάμε, για τους υπόλοιπους Χάρις Αλεξίου) γίνεται guest editor. Τι σημαίνει; Ένα τεύχος με εικόνες, λόγια, ατάκες, όνειρα δικά της. Τι όμορφο που θα είναι!

Διάβασα τα Ημερολόγια Κουζίνας του Μιχάλη Μιχαήλ και έλεγε για την Χαρούλα πως αυτό που θα θυμάται εκείνος ήταν πως στο τέλος της βδομάδας και αφού έκανε τη δουλειά της, φόρεσε το κόκκινο παλτό της και έφυγε. Όμορφη εικόνα. Τόσο όμορφη όσο το να έχεις την τύχη να έχεις για μερικές στιγμές, δόσεις ενέργειας και έμπνευσης όπως αυτή.

Το πεθύμησα. Κάτι, κάποιος να μου πει κάτι, να μου προτείνει κάτι και γω αμέσως να τα δω όλα πολύχρωμα. Δεν μιλάω κατανάγκη για έρωτα. Μιλάω για εκείνες τις άλλες στιγμές που ίσως να έχουν σχέση με δουλειά, με κάτι που έχεις καταφέρει, με έναν στόχο που έβαλες και τον πέτυχες, με κάτι μαγικό που σου συμβαίνει και χαϊδεύει το μέσα σου.

Πολύ θα ήθελα να ήμουν με τη Χαρούλα στη Lifo. Να τη δω να εμπνέει κόσμο, να μιλάει για τη ζωή της, να τηλεφωνά σε φίλους της να συμμετάσχουν σε αυτό το επετειακό τεύχος.

Κάποιοι άνθρωποι έχουν άστρο. Το πιστεύω ακράδαντα. Όχι οι κωλόφαρδοι που απλά το μαλακοσύμπαν τους τα έφερε εύκολα.

Όχι. Μιλάω για εκείνους που μπορεί να πέρασαν τα χίλια κακά αλλά έκτισαν το μέσα τους καλά και η παρουσία τους στη γη είναι δώρο γι εκείνους που είναι γύρω τους.

Θα το ήθελα πολύ να ήμουν μια από αυτούς.

Υποψιάζομαι όμως πως αν δεν κάνω εκείνο το μεγάλο βήμα που σου είπα στο προηγούμενο ποστ, δεν θα φωτιστεί ποτέ το άστρο μου.

Εσύ φοβάσαι το φως;

Υ.Γ1 Ακόμα ένα βράδι στο γραφείο με ξενύκτι, χωρίς δύναμη να πάω γυμναστήριο ή να δω τους φίλους μου. Διερωτούμαι αν όλο αυτό που ζω τώρα θα μου βγει σε καλό.

Υ.Γ2 Η Χαρούλα είναι η αγαπημένη μου. Την νιώθω βαθιά. Και νομίζω πως την καταλαβαίνω. Έχει περάσει πολλά η Χαρούλα.

Naked

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που έρχονται στη ζωή μας για συγκεκριμένο λόγο.
Το καταλαβαίνεις όταν, για να τους γνωρίζεις συμβαίνουν διάφορα τυχαία γεγονότα, τα οποία όμως, όταν τα σκέφτεσαι εκ των υστέρων, διαπιστώνεις πως έγιναν με μαθηματική ακρίβεια για να συναντηθεί ο δρόμος σου με τη ζωή αυτού του ανθρώπου.
Το καταλαβαίνεις επίσης, όταν σου λένε μια λέξη ή και καμία και απλά σε κοιτάνε και συ αμέσως τους «πιάνεις». Δηλαδή δεν κρύβεστε πίσω από λέξεις και από προσχήματα.
Ένας από αυτούς τους ανθρώπους που έχω στη ζωή μου – δεν είναι και πολλοί, ούτε στα δάχτυλα του μισού χεριού δεν μετριούνται- είναι αυτή η φίλη μου , που κατά καιρούς γράφω γι’ αυτή. Αυτή που ρίχνει «Κοελικές» ατάκες και τις καταγράφω.
Αυτή λοιπόν, δεν είναι μέρος της καθημερινότητας μου. Δεν δουλεύουμε μαζί, οι δουλειές μας δεν έχουν καμία σχέση. Όταν όμως συναντηθούμε, ίσως μια φορά το μήνα, καταλαβαίνω πως δεν είναι τυχαία η συνάντηση. Πως έπρεπε να γίνει εκείνη την περίοδο και για πολύ συγκεκριμένους λόγους.
Αυτό από τη δική μου πλευρά. Από τη δική της, μου αρκεί μόνο η ατάκα που μου πέταξε πριν κάτι μήνες και με αφόπλισε. «Εσύ με βλέπεις γυμνή».

Σε αυτήν έχω πει τα πάντα και εκείνη μου λέει πολλά που δεν έχει πει ποτέ στις κολλητές της. Άρα μεταξύ μας συμφωνούμε πως είμαστε απόλυτα ειλικρινείς γιατί πολύ απλά δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε. Μόνο να κερδίσουμε.

Με αυτή τη φίλη, βρέθηκα λοιπόν πριν από λίγες μέρες.
Είμαι σε μια παράξενη φάση. Μια η δουλειά, μια η ανάγκη μου να μην είναι όλα τα ίδια, είμαι γενικά «μουδιασμένη».
Συναντηθήκαμε. Παράγγειλε μαύρη ζαμπούκα με πάγο, άναψε τσιγάρο και με κοίταγε. Ήπια μια γουλιά από το gin ‘n’ tonic μου και έκανα τάχαμου πως κοίταγα τον κόσμο στα διπλανά τραπέζια.

Με ρώτησε για τη δουλειά. Πήγα να απαντήσω. Δεν πρόλαβα. «Δηλαδή συμβαίνει αυτό και αυτό;». «Ναι», της είπα. Με κοίταξε και τότε κατάλαβα πως για ακόμα μια φορά το έκανε! Με έβαζε σε διαδικασία να αμφισβητήσω τα πάντα και να σκεφτώ τι πραγματικά θέλω και τι πραγματικά με ανεβάζει.

Πως τα καταφέρνει κάθε φορά…ποτέ δεν κατάλαβα. Έίναι η ενέργεια της μάλλον.

Μου είπε τα δικά της όνειρα, τις σκέψεις της. Καμία σχέση με το άτομο που γνώρισα πριν από έξι περίπου χρόνια.

Και μετά ήρθε η σειρά μου. «Υποσχέσου μου πως θα το κάνεις», μου είπε καθώς την άφηνα σπίτι της.

Το υποσχέθηκα. Σε αυτή και σε μένα. The time is, indeed, right.

Y.Γ1 Γράφω από το γραφείο. Έχω συνηθίσει να είμαι σαν άλογο κούρσας. Η μόνη μαλακία είναι πως δεν ντοπάρομαι με κάτι και σε κάποια φάση απλά θα καταρρεύσω.

Υ.Γ2 Επόμενος "οικιακός" στόχος: να οργανώσω απογευματινό τέϊον σπίτι. Δηλαδή, καφέ, γλυκά και πολύ κουτσομπολιό με φιλενάδες.

Υ.Γ3 Είναι η πρώτη φορά που θέλω να πάω γυμναστήριο - αλλά δεν προλαβαίνω να είμαι και κοινωνική και γυμνασμένη.

The time is right

Σήμερα θα σχολάσω νωρις - ελπίζω- θα κάνω ένα διάλειμμα από τη δουλειά που θα πάρω έτσι και αλλιώς σπίτι και θα πάω καταστήματα. Δεν θα πάρω ρούχα, έχω μάθει να ψωνίζω από ταξίδια, αφού μόνο τότε έχω χρόνο να το κάνω. Θα κατέβω Λήδρας, θα μπω στο κατάστημα της Swatch και θα το αγοράσω.
Εκείνο το φανταστικό, με το έντονο χρώμα, ρολόι που δοκίμασα τις προάλλες.

Μου το έχει κάνει δώρο η μαμά για τα γενέθλια μου.

Τελευταία φορά που φόρεσα ρολόι ήταν πριν από πολλά χρόνια. Μπορεί από το 2000. Η τελευταία απόπειρα ήταν ένα skin πάλι της swatch.

"Γιατί θες να αφήσεις το χρόνο να σε καταπιέσει;", με ρώτησε μια φίλη τις προάλλες που ούτε και αυτή φοράει ρολόι.

Μια ζωή πάντα έτσι σκεφτόμουνα, ότι ο χρόνος δεν θα με πιέζει εμένα και άρα δεν θα του κάνω τη χάρη να φοράω ρολόι.

Λες να είναι συμβολικό που επιτέλους αποφάσισα να αγοράσω ένα;

Λες τελικά όντως να μετράω το χρόνο;

Έτσι και αλλιώς εδώ και κάτι μήνες με αγχώνει η παρουσία του.

"Είναι Δευτέρα πρέπει να το έχω τελειώσει ως την Τρίτη",

"Είναι 3, πρέπει να πάρω αυτό το τηλεφώνημα και να πάρω έγκριση ως τις 4",

"Είμαι 32 και ακόμα δεν είμαι σίγουρη αν κάνω τις σωστές επιλογές" κλπ. κλπ.

Θα το φοράω μόνο στη δουλειά εννοείται.

Υ.Γ1 Συμπαθητικό το "Julie and Julia", εξαιρετική η Meryl, αγαπημένο το soundtrack.

Υ.Γ2 Μπαίνω σε mood ψαξίματος. Να μείνω σπίτι, να δουλέψω, να κατεβάσω μουσικές ( καινούριο Flaming Lips), να δω καμιά ταινιά. Μόνη. Τώρα που είμαι καλά, ευκαιρία να το κάνω.

Υ.Γ3 Τελικά διαπιστώνω πως είμαστε πολλοί αυτοί που βαριόμαστε το nightlife του Σαββάτου. Ανακούφιση.

Dream a little bit ( πολύ bit όμως)

Σήμερα το πρωί ξύπνησα, σκέφτηκα αν έχω κάτι που είναι πραγματικά χάλια στη ζωή μου - όχι-, σηκώθηκα, έφτιαξα kellogg's με γάλα και κάθισα στον καναπέ. Μπήκα στο facebook, έψησα κοτόπουλα και cake, έσπειρα και μετά μου ήρθε η φλασιά.

Πεθυμώ παραλία! Ναι! Δεν με έχει κουράσει το καλοκαίρι, δεν πεθυμώ το χειμώνα και ζεστούς καφέδες, δεν με ενδιαφέρουν τα τζάκια και τα βουνά. Μόνο καλοκαίρι.

Αν είχα λεφτά ρε παιδί μου, θα έπαιρνα μια ωραιότατη άδεια τα Χριστούγεννα και θα πήγαινα Μαρόκο! Ή έστω σε εκείνη τη μπούρδα το Σαρμ ελ Σειχ ( έτσι γράφεται;).

Βαριέμαι να φοράω πολλά ρούχα, λυπάμαι το μαύρισμα που θα αρχίσει να φεύγει σιγά σιγά ΚΑΙ νιώθω ξενέρωτη το χειμώνα. Παραλία, κύματα, ηλιοθεραπεία, μαγιό.

On another note, είδα Παπακαλιάτη ψες. Ήταν ένα αδιάφορο επεισόδιο. Επίσης, πραγματικά είναι σχεδόν το ίδιο με το Brothers & Sisters. Η μάνα επιτέλους μαθαίνει για την ερωμένη, ο μικρός γιος πάει σε κλινική απεξάρτησης ΚΑΙ το αντικείμενο πόθου του Παπακαλιάτη είναι η κόρη της ερωμένης του μπαμπά και μπορεί και να μας προκύψει και αδελφή του. Όλα αυτά τα ίδια ακριβώς στην αμερικάνικη σειρά. Αυτό που μου άρεσε όμως ήταν η συνομιλία του Χρ.Π με την τύπισσα στο αεροδρόμιο. Μου θύμισε κάτι δικές μου παλιές ιστορίες που τελικά δεν τόλμησα γιατί ο άλλος ήταν χίλια μίλια μακριά. Τελικά σε αυτή τη ζωή ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να παίρνεις ρίσκα. Γιατί είναι καλύτερα να τρως τα μούτρα σου από το να μην έχεις μούτρα να αντιμετωπίσεις τα θέλω σου.

Έξω βροντάει. Ουφ. Καλοκαίρι μου.

Παιδιά, δεν παλεύονται τα έξω τελικά. Βαρετά μπαράκια, αδιάφορος κόσμος. Μπορεί να τα βλέπω εγώ έτσι και να τα ισοπεδώνω. Το πιο πιθανόν. Αλλά την Παρασκευή που βγήκα, τρόμαξα με το πόσο χάλια μου φαίνονταν τα τρία μπαράκια που πήγα.

Άρχισα γυμναστήριο εντατικά. Αποφάσισα ότι πρέπει να αυξήσω τις happy hormones. Ανάμενε σχετικό ποστ.

Υ.Γ1 Βγάζει η Χαρούλα καινούριο δίσκο, που λένε πως θα είναι τόσο υπέροχος όσο η "Οδός Νεφέλης" ΚΑΙ θα έχει ηλεκτρονικές αναφορές. Αντε, να πάρουμε και κανά original cd.

Υ.Γ2 Δεν ξέρω αν η φάση ηρεμίας που περνώ τώρα σημαίνει κάτι. Δεν παίρνω ρίσκα. Είναι κακό;

Υ.Γ3 Είμαι απένταρη και (αυτό αφορά τις αναγνώστριες) δεν έχω ρούχα να φορέσω!