Ασκήσεις Θάρρους

1. Καλύτερα να τολμάς και να τρως το "όχι" στη μούρη παρά να στέκεσαι στη γωνιά και να μένεις αδρανής. Γιατί και η αδράνεια είναι ένα "όχι" και μάλιστα πιο επώδυνο, αφου το λες εσύ στον ίδιό σου τον εαυτό όταν αποκλείεις κάθε πιθανότητα να γίνει κάτι. Εσύ είσαι ο παίκτης στην σκακιέρα της ζωή σου - το απέναντι γκομενάκι είναι απλά σκηνική παρουσία :)

2. Στον έρωτα και γενικά στο φλερτ, επειδή το πιο σημαντικό είναι να περάσεις εσύ καλά, κάνε εσύ πρώτος τις κινήσεις. Όχι μια μονο και μετά να περιμένεις να κάνει ο άλλος για να ξανακάνεις. Το φλερτ δεν είναι πινγκ πονγκ. Και όχι δεν τον τρέχεις τον άλλο ξωπίσω - νομίζω πως αν θες κάτι, κυνήγα το ακόμα λίγο πιο πολύ από όσο αντέχεις/ντρέπεσαι/μπαίνει ο εγωισμός στη μέση.

3. Πάντα κοίτα τον άλλο στα μάτια - η δύναμη του βλέμματος είναι τεράστια.

4. Μια φορά ρώτησα μια φίλη μου, μεγάλο player στα γκομενικά " ρε συ δεν είναι χάλια οι χυλόπιτες;". Απάντησε "ναι εννοείται". Απαντώ " και δεν σε αγχώνουν τα πολλά όχι;". Με κοιτάζει με το πιο απαθές βλέμμα και απαντάει " Με αγχώνουν τα πολλά ναι". Ένα τεράστιο respect.

5. Παίξε. Ακόμα και αν σου αρέσει ένα συγκεκριμένο άτομο, εσύ παίξε γενικά και με άλλους. Γιατί πρώτον το παιχνίδι σου τονώνει την αυτοπεποίθηση και φαίνεσαι στα μάτια του άλλου νικητής και δεύτερο αν δεν κάτσει φάση θα προσγειωθείς λιγότερο ανώμαλα.

6. Να χαμογελάς. Ένα πλατύ χαμόγελο μαγνητίζει τα βλέμματα.

7. Πρόσεξε την γλώσσα του σώματος σου. Μην καμπουριάζεις, μην κοιτάς κάτω, μόνο μπροστά. Ίσιοι οι ώμοι, μην διπλώνεις τα χέρια μπροστά σου λες και ο άλλος θα κάνει εισβολή στη ζωή σου. Φαντάσου οτι στέκεσαι μπροστά από τη θάλασσα, με πουκάμισο ανοικτό και σου φυσάει το αεράκι στο πρόσωπο!

8. Λίγο πριν κάνεις μια κίνηση ή την ώρα που περιμένεις να συμβεί κάτι σκέψου το εξής: Δεν χάθηκε ο κόσμος. Και να χάσεις και να μην γίνει κάτι, τροχός είναι και γυρίζει. Να είσαι cool ή τουλάχιστον έτσι δείξε.

9. Μάθε όταν πέφτεις στον βυθό/πάτο, να ανεβαίνεις γρήγορα πάνω. Από τη στιγμή που αποδεχόμαστε πως ο πάτος είναι καλός, γιατί μας κάνει να βλέπουμε κάποια πράγματα πιο καθαρά, τότε δεν τον φοβόμαστε. Αλλά μην μένεις πολύ ώρα κάτω - το οξυγόνο αυξάνεται όσο ανεβαίνεις. Και η θέα γίνεται καλύτερη!

10. Έφτασες εδώ που έφτασες, είσαι αυτός που είσαι γιατί το προσπάθησες και το έκτισες. Μην αφήνεις εύκολα κόσμο να μπαινοβγαίνει στη ζωή σου και με τις ανασφάλειές του να σου διαλύει τα πάντα σαν κάστρα στην άμμο. Μάθε να προστατεύεις τον εαυτό σου. Η καλη άμυνα βοηθά στην καλύτερη επίθεση.

Υ.Γ Αυτό το post γράφτηκε με το "A better Man" του Cayetano στο repeat και στην διαπασών.

Υ.Γ2 Αυτό το post θα μπορούσε να ονομαστεί και "Notes to Self".

Ζητείται

Όρεξη για δουλειά. Δεν είναι αστείο πια. Το μεταδιακοπικό σύνδρομο θα με πάει ως τα Χριστούγεννα όπως πάμε. Από τις 17 που επέστρεψα στο γραφείο, κινούμαι με ταχύτητες χελώνας. Δεν με παίρνει πια, τα project στοιβάζονται και το αφεντικό θα αρχίσει από βδομάδας να μου ζητάει αποτελέσματα.

Όμως δεν μπορώ να δουλέψω. Όλη μέρα διαβάζω εφημερίδες και περιοδικά online, παίζω Sims στο facebook και ψάχνω στο ebay θήκες για iphone.

Και να πεις ότι το μυαλό μου είναι κάπου συγκεκριμένα. Όχι τόσο πολύ πια.

Δεν έχω σκέψεις, δεν κάνω όνειρα, απλά αιωρούμαι.

Λέω τώρα, προσπαθώντας να εκλογικευτώ κάπως, μήπως να μπω στο τριπάκι της νέας χρονιάς; Ήταν 1η του Σεπτέμβρη εξάλλου χθες.

Ίσως να κόψω τις σοκολάτες που άρχισα από τη Δευτέρα να χλαπακιάζω, να μπω σε ένα πρόγραμμα αποτοξίνωσης και διατροφής, να μελετήσω τον κατάλογο του ΙΚΕΑ και να δω τι χρειάζεται το σπίτι μου, να γραφτώ στο γυμναστήριο και...να δουλέψω!

Αλλά μου φαίνονται βουνό. Έχω πρόβλημα - έχω παραλύσει ολόκληρη.

Δεν διαβάζω, δεν βλέπω ταινίες, δεν με ενδιαφέρει να πάω για καφέ, δεν μπορώ να προγραμματίσω έξοδο, ότι κάτσει.

Περνάω τέλεια στον καναπέ, ξαπλωμένη να ακούω μουσική και να βλέπω το ταβάνι.

Ευτυχώς που έχω κανονίσει και ένα σύντομο ταξιδάκι Αθήνα σε 15 μέρες, έτσι βρε παιδί μου για την αλλαγή.

Ως τότε πρέπει να χάσω κανά δυο σοκολατοκιλά και αναγκαστικά να τελειώσω τη δουλειά μου ( θέλοντας και μη, τα deadline δεν αλλάζουν).

Βρε τι έχω πάθει...

Υ.Γ Το προ προηγούμενο post με τις ατάκες λειτούργησε ως πείραμα. Κάθε μέρα, για μια βδομάδα κατέγραφα το τι αισθανόμουνα για ένα συγκεκριμένο θέμα. Τελειώνοντας και διαβάζω την πρώτη φράση και την τελευταία λέξη, διαπιστώνω ότι έγινε ένας κύκλος.

Η ζωή κάνει κύκλους τελικά.

Fairy-tales?

Στα γκομενικά μου έδινα πάντα πολύ περισσότερη βαρύτητα απ' ότι θα έπρεπε και μερικούς ανθρώπους τους χειριζόμουν πολύ πιο τίμια από όσο τους άξιζε.

Αυτό σκεφτόμουν χθες το βράδυ μετά από μια μικροβλακεία που έγινε.

Έμαθα λοιπόν, δεν ξέρω αν έχω αργήσει, πως δεν πρέπει να λαμβάνεις σοβαρά μερικούς ανθρώπους. Εκτός από την εξιδανικευμένη μορφή του, υπάρχει και η άλλη πλευρά του έρωτα/σεξ. Να τα βλέπεις όλα για αυτό που πραγματικά είναι και όχι για αυτό που θες να είναι. Εξηγώ.

Γνωρίζεις κάποιο, πολύ λάητ και χαλαρό τύπο που ξέρεις ότι είναι μεγάλος παίκτης. Αποδέχεσαι, από την αρχή, πως αν γίνει φάση μεταξύ σας θα είναι ένα καλό one night stand ή στην χείριστη ένα όμορφο παιχνίδι που δεν θα οδηγήσει ποτέ στο σεξ.

Με λίγα λόγια, πόσες φορές άλλαξε κάποιος για σένα; Ελάχιστες ως καθόλου. Ο άνθρωπος αλλάζει γιατί το θέλει ο ίδιος.

Το αλάνι θα παραμείνει αλάνι, η παρθενόπη το ίδιο και πάει λέγοντας.

Αν ο παίκτης/αλάνι αποφασίσει να γίνει μονογαμικός επειδή σε γνώρισε, είναι δικό του θέμα, δεν θα το επιβάλεις εσύ.

Το ότι είσαι πεπεισμένη, πως εσύ θα τα "καταφέρεις" να σε δει διαφορετικά από τις άλλες, σόρι αλλά δεν πολυπαίζει αυτό το σενάριο.

Αυτό που θέλω να πω, είναι πως μετά από πολλά σφιξίματα στο στομάχι, κλάματα και στεναχώρια έμαθα πως δεν πρέπει να ωραιοποιείς καταστάσεις, να τις κάνεις τηλενουβέλα και να βάζεις τον άλλο στο θρόνο, από την αρχή. Όποιος είναι μάγκας και το αξίζει, ας τα κερδίσει.

Ρομαντική είμαι - ειδικά αυτή την περίοδο, πόσο πολύ θα ήθελα να ζω την καθημερινότητα μου με ένα άνθρωπο δίπλα μου. Σήμερα το πρωί, μου ήρθαν στο μυαλό σκηνές από το φθινοπωρινό Παρίσι. Πως θα ήθελα να τις μοιραστώ με κάποιο.

Ώσπου να συμβεί αυτό όμως, δεν πρόκειται μπαίνω στη διαδικασία να αναγάγω σε θεό τον καθένα που πέφτει στο δρόμο μου. Το έχω κάνει πολλές φορές και έφαγα τα μούτρα μου άλλες τόσες. Δεν το μετανιώνω όμως.

Απλά τώρα ξέρω, ότι το κόστος είναι μεγάλο και δεν θέλω να καώ, χωρίς να αξίζει.

Χμ, κάνουν νόημα όλα αυτά που σου είπα;

Υ.Γ1 Εδώ και δυο μέρες, το cd player του αυτοκινήτου, το λαπτοπ και το ipod παίζουν στο repeat το "Set Fire to the Rain" της Adele. Όχι τυχαία.

Υ.Γ2 Ότι αξίζει, είναι απλό. Μάλιστα.

Life in Mono

Dream about me Μαλακά Camel Light Ανθισμένο μπαλκόνι Αδράνεια Αϋπνίες Εφιάλτης Ένστικτο Το σύμπαν Υπάρχει και Σε Παρακολουθεί heartbeat The National Ηλίθια Χαμόγελα Η ώρα που δεν Περνάει 500 Days of Summer Όλο αυτό που Ποτέ Νύστα Νέοι Δρόμοι Α Kiss Away Αυτό που σε χωρίζει από τα όνειρά σου είναι ο φόβος I just shot a man ρα-μπα-μπαμ spaced out Κόκκινο και Μαύρο Sixth Sense Ακούω Καναπές Κάτι θα συμβεί Gin and Tonic Αθήνα Κοίτα Με "Όχι Ακόμα" Αμφιβολία Φόβος Lazy summer Days Set Fire to the Rain Το Παιχνίδι και άλλες τρομακτικές ιστορίες Two Κανείς δεν θα αλλάξει λόγω εσένα Κενό I wish I were a Player "But I set fire to the rain, watched it pour as I touched your face" Reality bites Αουτς Ξύπνια

Reset

Πώς καταλαβαίνεις ότι οι καλοκαιρινές έχουν κάνει τη δουλειά τους δηλαδή, να σε ξεκουράσουν;

Όταν είσαι "αλλού" ακόμα και όταν έχεις επιστρέψει στο γραφείο και στην καθημερινότητά σου.

Η δική μου καθημερινότητα υποτίθεται άρχισε την περασμένη βδομάδα, την Τρίτη.

Όμως δεν νομίζω να έχω ζήσει πιο "άχρηστες" μέρες στο γραφείο. Δεν έκανα τίποτα απολύτως, ήμουν όλη μέρα στο facebook, πόσταρα τραγούδια, μιλούσα στο chat, έπαιζα παιχνίδια. Τα βράδια δεν θυμάμαι τι έκανα - μπορεί να έβλεπα φίλους, μπορεί και όχι.

Αυτό είναι το άλλο θέμα με το μετα-διακοπικό σύνδρομο. Δεν θυμάσαι. Ο νους σου έχει γίνει σαν ρυζόγαλο που το έχεις αφήσει εκτός ψυγείου για 2-3 ώρες.

Στο μυαλό μου έχω μόνο αποσπασματικές σκηνές.

Τη μέρα/νύκτα που γίναμε λιώμα με άπειρες ποσότητες Smirnoff North στο Sirena Bay με νέους φίλους. Tη στιγμή που χώθηκα στα φρεσκοπλυμμένα σεντόνια. Tις όμορφες μέρες στην παραλία και τις μπλε εικόνες του βυθού. Κάτι ταβερνούλες στη μέση του πουθενά που πήγα με φαμίλια. Την πώρωση με το playstation στο σπίτι μιας κολλητής. Τις ώρες που πέρασα με την αδελφή και τις ξαδέρφες μου και άλλες μικρές φάσεις που ομόρφυναν το καλοκαίρι μου.

Από την άλλη δεν θυμάμαι να έκανα σοβαρές κουβέντες, ούτε θυμάμαι να πήγα σε ξέφρενα πάρτι, να ξενύκτησα πολύ σε μπαράκια της πόλης, ή να βρέθηκα σε summer bar της Λεμεσού. Δεν θυμάμαι με λίγα λόγια, πολλές φάσεις με πολύ κόσμο και μένα κοινωνική.

Έχω τελικά αποκτήσει μια μεγάλη αλλεργία στα καλούπια και όλα όσα νόμιζα πως "έπρεπε" όλα αυτά τα χρόνια να κάνω σε αυτή τη χώρα.

Είναι καιρός για reset. Για τις μικρές αρχές (πίσω στη δουλειά, γυμναστήριο κλπ) αλλά και για μεγαλύτερες, πιο σημαντικές, πιο κοντά στα "θέλω".

Είμαστε έτοιμοι, τι λες;

Υ.Γ1 Μεγαλώνοντας μαθαίνω να συμφιλιώνομαι με τις καινούριες αρχές.

Υ.Γ2 Είναι ωραία να είσαι αυθόρμητος. Είναι όμως επίσης ωραία να μην βιάζεσαι.

Υ.Γ3 "All your dreams are just a kiss away" - Paloma Faith.

The little summery things...

Λοιπόν. Σκεφτόμουν τι να γράψω.

Κάτι για τα ήσυχα βράδια του καλοκαιριού;

Ή για το νέο μου crash; ( ως 15χρονη δεν κανω σχεσεις)

Ή να γράψω για τις μεθυσμένες μου μέρες στην παραλία;

Με λίγα λόγια σε τι mood είμαι;

Ασε που από τα χθες επέστρεψα στο γραφείο και είμαι τελείως spaced out.

Το μόνο που θέλω πραγματικά να κάνω είναι να φοράω μαγιό, να πίνω gin n tonic και να κολυμπώ. Μόνο.

Για να δεις πόσο έχω χαλαρώσει ( ναι εγώ) , τη Δευτέρα άπλωσα μπουγάδα στο μπαλκόνι ( δες φωτό), καθόμουν με ένα φραπέ, άκουγα μουσική και μυριζόμουν τα σεντόνια και τις πετσέτες. Ένιωθα τόσο ευτυχισμένη και...γλάστρα. Σε zen mode.

Αν είχα ακόμα μια βδομάδα θα γινόμουν άλλος άνθρωπος.

Αυτά τα μικρά πράγματα και λεπτομέρειες είχα πεθυμήσει. Να σταματήσει ο χρόνος, να βρεθώ με τους φίλους μου, να κολυμπήσουμε παρέα, να δω το φεγγάρι να βουτάει στη θάλασσα, να ακούσω νέες μουσικές, να λιώσω από την ταβανίαση. Αυτά.

Τέλοσπάντων θα σκάσω, θα δουλέψω, θα προσπαθήσω να είμαι παραλία όσες πιο πολλές μέρες γίνεται.

Άργησα να μπω στο mood του καλοκαιριού - ήταν μια παράξενη εποχή - αλλά τα κατάφερα.

Και κάτι ακόμα:

Διαβάζοντας το post του Προβατάκου για τον Δεκαπενταύγουστο -θυμήθηκα τον φετινό δικό μου. Εκείνη τη μέρα, καθώς περπατούσα το μεσημέρι στο δρόμο , βρήκα χάμω ένα χαρτί τράπουλας , ένα "7". Το πήρα και το φύλαξα στο πορτοφόλι μου. Ήθελα να πιστεύω πως είναι γούρι. Λίγες ώρες μετά όταν βρέθηκα με μια πολύ καλή παρέα στο Sirena και πέρασα μια από τις πιο όμορφες, τέλειες μέρες/βραδιές του καλοκαιριού σκέφτηκα "βρε μήπως το γούρι;" :)

Days of Orange

Επέστρεψα! Σου λειψα; Εμένα μου λειψες πάντως!

Πώς ειναι το καλοκαίρι σου ως τώρα;

Λοιπόν, δεν θα πω πολλά για το ταξίδι - ίσως σε κάποια φάση ανεβάσω φωτό. Απλά θέλω να σου πω, πως ήταν το πιο συγκλονιστικό πράγμα που έχω ζήσει ως τώρα. Οι εικόνες, οι εμπειρίες που είχα ήταν τόσο συμπυκνωμένες που με φτάνουν για ολόκληρη τη χρονιά.

Το μόνο ίσως που δεν θα ξανάκανα είναι να πάω με γκρουπ. Μακρία. Πολύ μακριά όμως. Δεν τους ήθελα με τίποτα, μόνο με τους φίλους μου έκανα παρέα. Αλλά όταν είσαι σε "δύσκολη" χώρα, μάλλον το χρειάζεσαι. Τώρα λοιπόν που πήρα την πρώτη γεύση, τις επόμενες χρονιές που θα πάω ( εννοείται πως έχω ενθουσιαστεί), θα πάω μόνο με φίλους/γκόμενο.

Κατά τα άλλα είμαι στη δεύτερη βδομάδα διακοπών. Σκεφτόμουνα χθες να ανέβω Αθήνα λίγες μέρες, όμως σήμερα ξύπνησα και θυμήθηκα πως έχω να πληρώσω βαρβάτους λογαριασμούς στο τέλος του μήνα και δεν θα με φτάσουν τα λεφτά. Κρίμα, έχω πεθυμήσει πολύ τον κολλητό μου και έχω και φίλους εκεί που θέλω να δω.

Σεπτέμβρη μάλλον.

Αύριο θα πάω Πρωταρά στο οικογενειακό εξοχικό αλλά βαριέμαι θανάσιμα.

Αυτές τις δύο μέρες που είμαι πίσω Κύπρο ξέρεις τι κάνω; Τίποτα.

Καταρχάς ξυπνώ από το χάραμα, δεν ξέρω γιατί, κάνω φραπέ και βλέπω σειρές ή παίζω στο facebook.

Μετά τα βράδια, βλέπω μερικούς φίλους και τους δίνω τα δωράκια τους.

Άσε που, μια φίλη μου, μου έχει κάνει μια μεγάλη ζημιά. Με κάλεσε σπίτι της χθες και παίζαμε playstation χιλιάδες ώρες. Χιλιάδες λεμε. Πίναμε κάτι κοκτέιλ, τσακίσαμε πατατάκια ΚΑΙ marshmellows. Ναι είμαστε 15. Εθισμός λέμε.

Αυτές είναι διακοπές αγάπη μου - να κάνω το ΤΙΠΟΤΑ ή μάλλον να μην ΠΡΕΠΕΙ να κάνω κάτι.

Σε αφήνω, πάω να διαβάσω βιβλία για το Βούδα

A good year

Μισή ώρα πριν τελειώσει αυτή η μέρα, των γενεθλίων μου.

Υπόσχέθηκα απολογισμό.

Ήταν μια καλή χρονιά.

Έκανα λίγα πράγματα για μένα που επιβαλλόταν να τα κάνω εδώ και καιρό. Μια πιο υγιεινή ζωή και σχεδόν έξι μήνες χωρίς αλκοόλ. Τα κατάφερα!

Κοίταξα πιο προσεκτικά γύρω μου και είδα ποιοι άνθρωποι με αφορούν και ποιοι όχι. Δεν χρειάστηκε να κάνω κινήσεις. Οι άνθρωποι που αξίζουν μένουν. Οι άλλοι σιγά σιγά ξεθωριάζουν.

Δούλεψα πολύ. Το αποτέλεσμα φάνηκε στην εικόνα μου προς τα έξω. Όμως εγώ ξέρω πως έχω δρόμο ώσπου να πω, πως αυτό που κάνω μου ομορφαίνει τη ζωή ( ναι είμαι ρομαντική, ακόμα πιστεύω πως η δουλειά μπορεί να στο κάνει αυτό - αν σε βοηθήσει να αναπτύσσεις το μέσα σου).

Εξερεύνησα περισσότερο τα θέλω μου. Δεν βρήκα λύσεις - έχω δρόμο ακόμα. Όμως τουλάχιστον δεν βλέπω τόσο συχνά το δέντρο πια, αλλά το δάσος.

Έπαθα πολλές κρίσεις ηλικίας. Τι άλλο να σχολιάσω τώρα...

Διαπίστωσα ότι υποκινείς και δεν κυνηγάς. Ειδικά όσο αφορά στις σχέσεις με ανθρώπους. Αυτό χρειάζεται μαγκιά και πολλή τέχνη. Άρχισα να το 'χω.

Είμαι η τουλίπα, είμαι 34 και είμαι καλά.

Υ.Γ1 "Away from my land" - μουσική υπόκρουση σε μια καλοκαιρινή βεράντα. Ναι αγαπημένε μου, ένιωθα πως ήμουν εκεί μαζί σου.

Υ.Γ2 Το χθεσινό πάρτι γενεθλίων ήταν ουσιαστικό. Όπως και τα τηλεφωνήματα που έπεσαν και δεν έπεσαν.

Και η αντιστροφη μέτρηση αρχίζει

Ως τη μέρα που θα φύγω - δηλαδή Δευτέρα, θα γράφω εδώ.

Επίσης σήμερα είναι η τελευταία μέρα των 33 μου. Από αύριο 3-4!

Απόψε , κατά τα χαράματα και μετά το καθιερωμένο πάρτι για καλούς φίλους, θα κάνω τον απολογισμό μου.

Πάντως επέζησα των 33. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα χρονιά. Άμα σου λέω πως μετά τα 30 βλέπεις καθαρά να με ακούς. Φυσικά το άλλο ειναι πως τα βλέπεις όλα πιο καθαρά. Και τα καλά αλλά και τα κακά. Αλλά αυτό θα το πούμε σε λίγες ώρες.

Είμαι σε mood διακοπών. Το μυαλό μου είναι ήδη εκεί στο άλλο ημισφαίριο. Τα ονειρά μου έχουν χρώμα πορτοκαλί. Σκέψου να πήγαινα περισσότερες μέρες τι θα γινόταν. Πάντως οι φίλοι μου είναι ήρωες. Τους έχω σπάσει τα νεύρα με παραδοσιακά τραγούδια της χώρας.

Τέλος θέλω να πω, πως δεν βγάζω άκρη με τον πίνακα της ΑΗΚ και τις διακοπές ρεύματος. Δεν ξέρω τι ομάδα είμαι! Νόμιζα ήμουν 12, τελικά δεν παίζει μου είπε μια φίλη. Και εκεί που πάω να αποφασίσω, δεν μου κόβουν το ρεύμα εκείνη την ώρα, οπότε ξανά από την αρχή.

Άμα σου λέω να πάμε Κούβα...τουλάχιστον εκεί είναι αυθεντικά κουμουνιστικό το καθεστώς.

Πάω να πλύνω ρούχα στο χέρι και να κάνω λίστα με τα χάπια που πρέπει να πάρω μαζί μου.

Τα λέμε μετά.

Παράξενοι Καιροί

Αν ακούσεις στις ειδήσεις για τον πρώτο, παγκοσμίως, θάνατο από βαρεμάρα, να ξέρεις ότι είμαι εγώ.

Αυτό το καλοκαίρι, για χίλιους λόγους δεν μου έκατσε ρε παιδί μου.

Από τη μια, ήταν όλη η στεναχώρια με τα πράγματα που έχουν γίνει, ο θυμός για το που ζούμε και από την άλλη η όρεξη μου για το απόλυτο Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α.

Και να πεις δεν έχω πάει τη θάλασσά μου; Δεν έχω πιει άπειρες μπίρες με φίλους σε αυλές και ταράτσες, δεν έχω κάνει καλοκαιρινό φλερτ, δεν πήρα το χρωματάκι μου στην παραλία, δεν κατανάλωσα άπειρες ποσότητες αντηλιακών και λοσιόν After Sun Korres;

Ναι, όλα αυτά τα έχω κάνει.

Και πάλι ρε παιδί μου.

Με ταλαιπωρεί αυτό το καλοκαίρι. Φτάνει να σου πω, πως έχω να πάω σε μπαρ μέρες και πως περνάω περισσότερες ώρες στον καναπέ να κοιτάω το ταβάνι και να ακούω μουσική από το youtube.

Παρατηρώ τους γύρω μου αποστασιοποιημένα. Σαν να παίζουν αυτοί σε ένα έργο και εγώ σε άλλο.

Δεν με ενδιαφέρει που ξημεροβραδιάζονται στις παραλίες, σε παρέες των δέκα, που είναι αραχτοί και λάητ.

Εγώ δεν είμαι έτσι και πραγματικά ποσώς με ενδιαφέρει.

Νιώθω ότι "σπαταλώ" τη ζωή μου στην αδράνεια. Αλλά μήπως καμιά φορά θες και κάτι άλλο να σε ταρακουνήσει; Δεν έχω τη δύναμη ή τη διάθεση να υποκινώ/κυνηγώ/προκαλώ καταστάσεις. Αρνούμαι. Και ας μην είναι το right thing to do.

Το μόνο που κάπως "χρωματίζει" αυτή την εποχή, είναι που διαβάζω μέρα νύκτα περιοδικά και βιβλία για το ταξίδι μου. Ευτυχώς δηλαδή, που αποφάσισα να κάνω και κάτι εντελώς εκτός ελληνικών νησιών. Κάτι διαφορετικό, εκτός από μένα και την καθημερινότητά μου. Θα πάρω αεροπλάνα, βαπόρια, τραίνα και θα διασχίσω δύο θάλασσες. Για οκτώ μέρες απλά θα είμαι αλλού και "αλλού".

Αυτές οι μέρες είναι και ο μόνος λόγος που ανέχομαι το καλοκαίρι του 2011.

Διαφορετικά...παράξενοι καιροί.

Υ.Γ1 Αν με ξαναπεί κανείς "κυρία" σε email και τηλέφωνα θα πεθάνω ΚΑΙ από κρίση ηλικίας.

Υ.Γ2 Μόνο εγώ αισθάνομαι έτσι έ;

Άκου Λοιπόν

"Άκου λοιπον" λέει η θεά Ελένη Δήμου με αυτό το επίσης θεϊκό τραγούδι που ξέθαψα χθες στο ipod μου.

Άκου λοιπόν.

Τα βρίσκω με τον εαυτό μου - και ένας Θεός ξέρει για πόσα χρόνια ανέβαλλα να μπω σε αυτή τη διαδικασία. Νομίζω καμιά φορά δεν θες να είσαι ο εαυτός σου, με το φόβο μην τελικά ανακαλύψεις ότι δεν είσαι σαν τους άλλους γύρω. Και τι "δυστυχία" να είσαι διαφορετικός από τη μάζα.

Άκου λοιπόν εσύ.

"Δεν είμαι εγώ μια γυναίκα που αγάπησε μόλις εχτές,

Εγώ πληρώνω τα νοίκια στα λάθη και τις ενοχές

Έχω τρομάξει να βρω την ψυχή μου μες στις διαδρομές"

Πότε καταλαβαίνεις πως μπορείς να ανοίξεις νέους δρόμους/να μπλέξεις/να ρισκάρεις/ να φας τα μούτρα σου;

Όταν είσαι σε φάση που δεν φοβάσαι να την ξαναπάθεις.

Καλά οκ δεν θα πω άλλα βαρύγδουπα. Έχω όμως κάτι στο μυαλό μου.

Άκου λοιπόν.

Φάε τα μούτρα σου - δεν πειράζει.

Κουβέντες του αλκοόλ.

Πως είναι δυνατόν να νιώθεις ένα με χιλιάδες αγνώστους γύρω σου.

Πως γίνεται να πιστεύεις ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.

Πως μπορείς να πιστεύεις ότι τελικά αλλάζεις τόσο πολύ μέσα σε τόσο λίγο χρόνο.

Πως θα μπορούσες να ελεγχεις - τουλάχιστον τα πέντε πράγματα στη ζωή σου.

Μια Stella και μια Bud μετά...

Η ώρα είναι μια και τέταρτο.

Δροσερό αεράκι μπαίνει από το παράθυρο. Ξαπλώνω στον καναπέ. Ακούω για δέκατη φορά τις "Χίλιες Σιώπές" της Τσαλιγοπούλου.

Χαζολογώ στο fb και το twitter.

Γαμώτο έχω δουλειά - βαριέμαι να την κάνω. Θα ξυπνήσω σε κανά πεντάωρο να δουλέψω μπας και προλάβω. Αχ, τι να κάνω.

Μου έστειλε μήνυμα ο κολλητός σήμερα. Είναι σε ένα νησί. Παρακολουθεί λέει τη ζωή μου από το FB. Σόρι, αγαπημένε μου, με όλα αυτά που γίνονται δεν με προλαβαίνω. Θέλω να είμαι στην πλατεία κάθε μέρα.

Ολα τα άλλα τα άφησα πίσω.

Σχεδόν όλα δηλαδή. Παίζω ένα παιχνιδάκι. Θα δείξει αν θα παίξει και ο άλλος.

Ετοιμάζομαι για ύπνο. Ο Γιώργος ο Ιορδάνου, μου γράφει στο twitter "action first, regrets later".

Πάντα έτσι κάνω. Και όποτε δεν το ακολουθώ, το σκυλομετανιώνω. Καλύτερα αυθόρμητος σε αυτή τη ζωή. Αλλιώς μετά είσαι απλά δειλός.

Καληνύκτα.

I've got a soul but I'm not a soldier

Δεν θα πω τίποτα άλλο περί του θέματος.

Έτσι κι αλλιώς το μόνο που έχει σημασία πια είναι οι πράξεις.

Από λόγια έχουμε χορτάσει όλοι.

Νιώθω επίσης πως ότι ακούω, ακόμα και ότι λέω και εγώ είναι κούφιο.

Λόγια του αέρα.

Επιβάλλεται να προσπαθήσουμε να κάνουμε κάτι.

Δεν γίνεται να ζούμε έτσι. Δεν γίνεται να περάσουμε μια ζωή - όση έχουμε τελοσπάντων γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει - μέσα σε μια ήττα.

Θα τα λέμε σε πλατείες για όσο χρειαστεί.

Υ.Γ1 Δεν ξέρω αν είμαι υπερβολική όμως δεν έχω όρεξη για τίποτα αυτές τις μέρες. Όσες φορές δεν κατάφερα να πάω στη διαδήλωση ένιωθα πολύ άσχημα. Ούτε Πρωταρά, ούτε παραλίες. Απλά δεν μπορώ να διαχωρίσω τη ζωή μου με αυτά που έχουν γίνει.

Υ.Γ2 Και είναι τόσα άλλα που γυρνάνε στο μυαλό μου αυτές τις μέρες. Όχι τόσο θετικά. Τελικά αυτό το καλοκαίρι δεν μας προκύπτει και πολύ light ε;

Ημέρα Τρίτη.

Χθες το βράδι, ένιωσα πολύ περήφανη!

Που μαζευτήκαμε πολύς κόσμος.

Που διαδηλώσαμε ειρηνικά ενάντια σε μια κατάσταση τρομοκρατίας.

Που δεν δώσαμε δικαίωμα να βγαίνει ο καθένας και να μας βάζει ταμπέλες του τύπου "ακροδεξιοί".

Που αποδείξαμε με τον πιο δημοκρατικό τρόπο ότι δεν ανεχόμαστε αυτή τη δικτατορία που ζούμε εδώ και πολλά χρόνια.

Που έχουμε την ίδια ένταση και τα ίδια νεύρα που είχαμε και πριν τρεις μέρες - ελπίζω να συνεχιστεί αυτό.

Που τα λέμε έξω απ' τα δόντια και ας δεχόμαστε απειλές.

Μπράβο κυπριακέ λαέ που ξύπνησες επιτέλους!

Ημέρα Δεύτερη.

Δεν θα πω για τα χθεσινα. Όποιος θέλει ας τα διαβάσει στο blog του AntiChristou.

Αυτό που θέλω να πω όμως είναι πως ΦΟΒΑΜΑΙ.

Φοβάμαι ότι δεν θα γίνει κάτι. Οτι θα επιρριφθούν ευθύνες σε άλλους και όχι σε εκείνους που πρέπει. Ήδη πήραμε την πρώτη "γεύση" από τα χθεσινά δελτία ειδήσεων.

Δεν θα επεκταθώ άλλο - έτσι κι αλλιώς θα ξεφυτρώσει πάλι κάποιος ανώνυμος όπως στο προηγούμενο ποστ και θα πει τα δικά του.

Με ενοχλεί που τσακώνεται κόσμος εκεί που λέμε για συσπείρωση. Εκεί που λέμε πως δεν υπάρχει νόημα ΠΙΑ να χωριζόμαστε σε κόμματα, σε παρατάξεις, σε άνδρες ή γυναίκες κλπ κλπ.

Υπάρχει περίπτωση, έστω για μια φορά να ενωθούμε και να γίνουμε δυνατοί σαν γροθιά; Μια φορά ρε παιδιά. Και ας μην το έχει η ράτσα.

Άκουσα κουβέντες. Για κόσμο - κυβερνητικό κυρίως- που δεν πήγε στις διαδηλώσεις για να μην τον δουν και χάσει τη δουλειά του.

Σε αυτό το σημείο φτάσαμε; Στην τρομοκρατία;

Φοβάμαι πως δεν τη βγάζουμε καθαρή.

Η πιο συγκινητική στιγμή χθες το βράδι η μονόλεπτη σιγή εις μνήμη του 13ου νεκρού.

Τα καταφέραμε και δεν είπε ένας κιχ.

Απόψε πάλι εκεί.

UPDATE: Τι λες κ. Χριστόφια; Ποιο πραξικόπημα, ακροδεξιοί και πράσινα άλογα; Γιατί δεν λες απλά ένα "συγγνώμη" εκ μέρους της κυβέρνησής σου αλλά και όλων όσοι ήταν μπλεγμένοι σε αυτή την υπόθεση;

Ημέρα Πρώτη.

Πήγαμε χθες στη διαδήλωση. Μια παρέα τεσσάρων φίλων και μαζί μας και ένα παιδί.

Η πρόθεσή μας, όπως και των 3,000 ( μπορεί και 5,000) κόσμου που ήταν εκεί ήταν ειρηνική.

Να σταθούμε μπροστά στο προεδρικό για να δείξουμε ότι αυτό το πράγμα που έγινε δεν θα περάσει έτσι.

Αρχίσαμε να περπατούμε από την πλατεία Ελευθερίας, φωνάζοντας μηνύματα. Ο κόσμος ένθερμος. Φτάνουμε κοντά στο προεδρικό. Μπροστά μας αστυνομία. Στην αρχή δεν γίνεται κάτι. Μετά κάτι άρχισε να πετάει στον ουρανό. Δεν δώσαμε σημασία.

Ένα από τα παιδιά μας φώναξε να καθίσουμε, γιατί δεν θα μπορούσαν να περάσουν έτσι τα αυτοκίνητα της αστυνομίας. Καθίσαμε. Το πράγμα άρχισε να σοβαρεύει.

Η παρουσία των αστυνομικών έγινε πιο έντονη. Μας φώναξαν, να πάμε οι γυναίκες μπροστά με τη λογική ότι δεν θα μας κτυπούσαν εμάς. Πήγαμε. Η ατμόσφαιρα ήδη μύριζε δακρυγόνα. Τα μάτια άρχισαν να καίνε.

Εν τω μεταξύ μας στείλανε μηνύματα ότι εμφανίστηκε το ΕΛΑΜ. Εγώ δεν τους είχα δει αλλά είχα ακούσει για κάποιους άλλους που μπήκανε από μια πόρτα και ρίχνανε πέτρες. Και όχι δεν ήταν 300 όπως είπαν σήμερα οι Αρχές στην τηλεόραση. Ήταν λίγοι.

Για καλό και για κακό σταθήκαμε στην αρχή της Κυριάκου Μάτση. Το πράγμα άρχισε να αγριεύει. Εμείς είχαμε εκνευριστεί. Η αστυνομία είχε άλλες διαθέσεις.

Σε κάποια φάση, πετάγεται μπροστά μας ένα τεράστιο σύννεφο καπνού. Δακρυγόνα. Ξεχυθήκαμε όλοι πανικόβλητοι προς τη Μάτση. Τα πρόσωπα καλυμμένα, τα μάτια να καίνε.

Το συγκινητικό της υπόθεσης είναι ότι προσέχαμε ο ένας τον άλλο. Άγνωστοι με ρώτησαν αν είμαι καλά, στη φάση που δεν έβλεπα μπροστά μου και έψαχνα ένα φίλο. Μόλις λιποθύμησε μια κοπέλα, τρέξανε δεκάδες παιδιά με νερό να τη βοηθήσουν.

Σταματήσαμε στη μέση του δρόμου.

Μετά διασχίσαμε τους κήπους του υπουργείου εξωτερικού και ξαναπεράσαμε μπροστά στο Προεδρικό. Είχε ήδη μαζευτεί το ΕΛΑΜ. Εκείνο που είδα ήταν ασύλληπτο. Παραταγμένοι, με μαύρες μπλούζες, να κρατάνε δάδες και να φωνάζουν συνθήματα. Μόλις διέταξαν τις κοπέλες της παραταξής τους να αποχωρήσουν και οι μπροστά φόρεσαν κράνη, καταλάβαμε ότι κάτι κακό θα γίνει. Πολύ σύντομα ξανάπεσαν δακρυγόνα.

Τρέξαμε, φύγαμε.

Η ειρηνική διαδήλωση είχε έτσι κι αλλιώς, από ώρα τελειώσει.

Απόψε θα είμαστε ξανά εκεί.

Πιο αποφασισμένοι.

Και αύριο και μεθαύριο και για όσο χρειαστεί.

Φτάνει πια να κάνουμε τις πάπιες.

Η χώρα του "λάστιχου"

Είμαι θυμωμένη. Πολύ. Και λυπημένη ταυτόχρονα.

Υπερισχύει ο θυμός όμως.

Για ακόμα μια φορά αποδεικνύεται ότι δεν είμαστε κράτος, αλλά ένα νησί που κυβερνάται από ερασιτέχνες και άπληστους.

Φταίμε που τους ψηφίσαμε. Φταίμε για την νοοτροπία που έχουμε.

Την νοοτροπία του "λάστιχου". Να προσφέρονται τόσες χώρες να καταστρέψουν τα εκρηκτικά και εμείς να αποφασίζουμε ότι εμείς "ξέρουμε καλύτερα" ( όπως κάνουμε πάντα δηλαδή ως λαός). Ο τρόπος δε που το χειριζόμαστε είναι να καταβρέχουμε με μάνικες, κουβάδες, λάστιχα τις αποθήκες με τα εκρηκτικά. Με λάστιχα! Λες και πλένουμε αυτοκίνητο ένα πρωινό Κυριακής. Λες και σβήνουμε τα κάρβουνα από τη σούβλα που ανάψαμε.

Φταίμε για την τάση μας να μην σεβόμαστε την ποιότητα ζωής και την ασφάλεια στο χώρο εργασίας.

Ήταν υπόχρεοι αυτοί οι 12 άνθρωποι να πεθάνουν στο καθήκον; Επειδή δεν λήφθηκαν μέτρα ασφαλείας; Ακόμα και τώρα που μιλάμε, στρατιώτες έχουν λάβει τη διαταγή να καθαρίσουν το χώρο. Χωρίς να έχει πάει ένας εμπειρογνώμονας να ελέγξει την ατμόσφαιρα από επικίνδυνες ουσίες. Δηλαδή, κάνουμε το ίδιο πράγμα. Έχουμε την ίδια μεσανατολίτικη, γύφτικη, τριτοκοσμική στάση ακόμα και ώρες μετά από το κακό.

Γι αυτό σήμερα θα είμαστε ΟΛΟΙ στην πλατεία Ελευθερίας. Δεν θα καρφωθούμε μπροστά από την τηλεόραση να "κατηγορούμε" την κυβέρνηση. Θα πράξουμε επιτέλους. Είναι καιρός να σταματήσουμε να είμαστε άβουλα αρνιά. Γιατί αυτό έχουμε καταντήσει στην Κύπρο. Όλοι μας.

Υ.Γ Το τι "κοράκι" έχει κατακλύσει το facebook δεν λέγεται. Να ψάχνει ο άλλος, το wall του ενός από τα παιδιά και να βάζει στίχους από ένα τραγούδι που είχε βάλει ο καημένος ο στρατιώτης κάτι μέρες πριν. Γιατί; Πόση αυτοπροβολή πια...

Burn Baby Burn...

Και έρχεσαι στο γραφείο να κάνεις τη δουλειά σου. Αποφασίζεις να το δεις ψύχραιμα και αποστασιοποιημένα το θέμα.

Να κτυπήσεις κάρτα, σαν καλό στρατιωτάκι. Να τακτοποιηθείς στο γραφείο, να κάνεις το πρώτο καφέ. Να δεις τη λίστα με τα to do της μέρας. Να τα οργανώσεις στο μυαλό σου. Να πείσεις τον εαυτό σου πως πως ως τις 730 θα βγάλεις πολλή δουλειά και δεν πειράζει αν είναι καλοκαίρι και οι άλλοι είναι στα Καλά Καθούμενα για μπίρες. Είσαι "μεγάλη" πια για να γυρίζεις στα καφέ.

Ανοίγεις τα mail. Έρχονται 10-15. Ανάμεσά τους, 2-3 με τη σήμανση "επείγον". Διαπιστώνεις ότι η όμορφη λίστα to do που έκανες αρχίζει να καταρρέει σαν zenga. Αρχίζεις να μην πολυαναπνέεις. Πέφτουν τα πρώτα τηλέφωνα. Όλοι θέλουν κάτι, όλοι θέλουν βοήθεια και προφανώς εσύ πρέπει να δώσεις λύσεις. Και διερωτάσαι: ποιο είναι το επόμενο βήμα; Να τους μασάς και το φαγητό τους και να τους το δίνεις να το τρώνε;

Ο κόσμος γύρω σου στην τσίτα. Τα νεύρα σου συναγωνίζονται τα δικά τους. Με το παραμικρό αρπάζεστε. Σκέφτεσαι να υποχωρήσεις. Αλλά όχι δεν θα το κάνεις. Γιατί και συ πνιγμένος είσαι. Είστε σαν λιοντάρια στην αρένα. Και όποιος νικήσει.

Στο τέλος κανείς.

Βλέπεις κόσμο να χαμογελά γύρω σου - αλήθεια, παίζει και αυτό το σενάριο στη δουλειά;

Δεν θες να χαμογελάσεις. Δεν σου βγαίνει. Τα στρατιωτάκια είναι ανέκφραστα. Eίσαι και σε φάση burn out, "καμένη από χέρι" δηλαδή.

Η ώρα πάει 12. Έχεις κάνει ελάχιστα από τη λίστα σου και δεκάδες από εκείνα τα εκνευριστικά έκτακτα. Σκατά....θες να κλαις. Πάλι θα πάρεις δουλειά σπίτι. Πάλι θα κοιτάς έξω από το παράθυρο και θα διαπιστώνεις πως δεν ζεις.

Μέσα στη χαρτούρα, τα στυλό, τα καλώδια και τα τηλέφωνα που κτυπάνε διαρκώς προλαβαίνεις να σκεφτείς το όνειρο που είδες χθες το βράδυ.

Ήσουν, λέει, σε ένα κρεβάτι με δροσερά σεντόνια. Δίπλα σου ξαπλώνει κάποιος που σου ψιλοαρέσει. Τα πρόσωπα σας είναι πολύ κοντά, τα κορμιά σας αγγίζουν το ένα το άλλο. Σε κοιτάει, τον κοιτάς. Ξέρετε που θα οδηγήσει. Ξαπλώνεις πάνω του. Έχει ωραία χείλη, ελαφρώς σκασμένα. Κάνεις να σκύψεις το κεφάλι σου και να τον φιλήσεις. Σε σταματά, "όχι ακόμα". Μένεις ακίνητη.

Επιστρέφεις στη δουλειά. Νιώθεις τύψεις που τόλμησες να σκεφτείς κάτι άλλο εκτός από τη to do list.

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένα όνειρό σου έγινε πραγματικότητα; Πότε ήταν η τελευταία που δεν είχες ανάγκη να ονειρευτείς γιατί απλά ζούσες;

Δεν θυμάσαι.

Up & Down

Βαριέμαι πάρα πολύ:

- Να μένω σπίτι

- Να βγαίνω

- Τα ίδια μέρη

- Τις ίδιες κουβέντες

- Τον ίδιο κόσμο

-Tις ίδιες εικόνες και παραστάσεις

Με κουράζει:

- Το φετινό καλοκαίρι και ο Ιούλης που προβλέπεται μακρύς, αργός και αδιάφορος.

- Οι Κυριακές στην παραλία. Ο κόσμος, το πήξιμο της επιστροφής.

- Που δεν ανυπομονώ για κάτι π.χ. μια συναυλία.

- Που όταν μου αρέσει κάποιος πρέπει να καταστρώσω στρατηγικό σχέδιο. Δεν γίνεται για μια γαμημένη φορά απλά να έλθει να με βρει;

- Που βγαίνω έξω, ξέρω κόσμο και απλά σκέφτομαι ότι είμαστε οι ίδιοι άνθρωποι, στις ίδιες γειτονιές.

Με προβληματίζει:

- Που θέλω συνέχεια να ταξιδεύω μόνο και μόνο γιατί δεν θέλω να είμαι εδώ.

- Που δεν με ικανοποιούν τα μικρά καθημερινά που κάποτε με καθόριζαν και μου άρεσε.

- Που δεν βρίσκω καμία απολύτως χαρά στη δουλειά μου και που δεν έχω φιλοδοξίες.

- Που μ' αρέσουν δυο-τρεις τύποι αλλά δεν είναι μέρος της καθημερινότητας μου και έτσι μπαίνω στο τριπάκι να κάνω τον Ιντιάνα Τζόουνς.Δεν θέλω να 'μαι κυνηγός...

Με εξιτάρει:

- Η ιδέα ενός φλερτ. Όχι που να έχει διάρκεια πέντε λεπτών, αλλά που να πηγαίνει ώρες, μέρες και τελοσπάντων να καταλήξει κάπου ( οριζόντια).

- Η φαντασίωση ότι παραιτούμαι και ότι κάνω κάτι δημιουργικό και για ένα μαγικό λόγο έχω και τα λεφτά να με συντηρώ.

- Το να τακτοποιήσω επιτέλους τα cd μου και το γραφείο στο σπίτι μου. Δεν το βλέπω να γίνεται σύντομα παιδικό δωμάτιο ( λέμε τώρα).

Μου προκαλεί χαμόγελο στα χείλη:

- Κάτι ντινέ, κάτι ποτά σαν το ψεσινό. Όμορφα, απλά και ειλικρινά. Ξέρεις εσύ ;)

- Κάτι συνομιλίες όπου μετά διαπιστώνω ότι είναι γελοίο που μας χωρίζουν αεροπλάνα και βαπόρια. Αφού είμαστε τόσο "κοντά". Ξέρεις εσύ :)

- Κάτι μηνύματα τρελλά, αγαπησιάρικα με λέξεις που έχω πεθυμήσει.

- Το νέο cd των UNKLE, του Σεραφείμ Τσοτσόνη, των National. Αγαπώ.