Και έρχεσαι στο γραφείο να κάνεις τη δουλειά σου. Αποφασίζεις να το δεις ψύχραιμα και αποστασιοποιημένα το θέμα.
Να κτυπήσεις κάρτα, σαν καλό στρατιωτάκι. Να τακτοποιηθείς στο γραφείο, να κάνεις το πρώτο καφέ. Να δεις τη λίστα με τα to do της μέρας. Να τα οργανώσεις στο μυαλό σου. Να πείσεις τον εαυτό σου πως πως ως τις 730 θα βγάλεις πολλή δουλειά και δεν πειράζει αν είναι καλοκαίρι και οι άλλοι είναι στα Καλά Καθούμενα για μπίρες. Είσαι "μεγάλη" πια για να γυρίζεις στα καφέ.
Ανοίγεις τα mail. Έρχονται 10-15. Ανάμεσά τους, 2-3 με τη σήμανση "επείγον". Διαπιστώνεις ότι η όμορφη λίστα to do που έκανες αρχίζει να καταρρέει σαν zenga. Αρχίζεις να μην πολυαναπνέεις. Πέφτουν τα πρώτα τηλέφωνα. Όλοι θέλουν κάτι, όλοι θέλουν βοήθεια και προφανώς εσύ πρέπει να δώσεις λύσεις. Και διερωτάσαι: ποιο είναι το επόμενο βήμα; Να τους μασάς και το φαγητό τους και να τους το δίνεις να το τρώνε;
Ο κόσμος γύρω σου στην τσίτα. Τα νεύρα σου συναγωνίζονται τα δικά τους. Με το παραμικρό αρπάζεστε. Σκέφτεσαι να υποχωρήσεις. Αλλά όχι δεν θα το κάνεις. Γιατί και συ πνιγμένος είσαι. Είστε σαν λιοντάρια στην αρένα. Και όποιος νικήσει.
Στο τέλος κανείς.
Βλέπεις κόσμο να χαμογελά γύρω σου - αλήθεια, παίζει και αυτό το σενάριο στη δουλειά;
Δεν θες να χαμογελάσεις. Δεν σου βγαίνει. Τα στρατιωτάκια είναι ανέκφραστα. Eίσαι και σε φάση burn out, "καμένη από χέρι" δηλαδή.
Η ώρα πάει 12. Έχεις κάνει ελάχιστα από τη λίστα σου και δεκάδες από εκείνα τα εκνευριστικά έκτακτα. Σκατά....θες να κλαις. Πάλι θα πάρεις δουλειά σπίτι. Πάλι θα κοιτάς έξω από το παράθυρο και θα διαπιστώνεις πως δεν ζεις.
Μέσα στη χαρτούρα, τα στυλό, τα καλώδια και τα τηλέφωνα που κτυπάνε διαρκώς προλαβαίνεις να σκεφτείς το όνειρο που είδες χθες το βράδυ.
Ήσουν, λέει, σε ένα κρεβάτι με δροσερά σεντόνια. Δίπλα σου ξαπλώνει κάποιος που σου ψιλοαρέσει. Τα πρόσωπα σας είναι πολύ κοντά, τα κορμιά σας αγγίζουν το ένα το άλλο. Σε κοιτάει, τον κοιτάς. Ξέρετε που θα οδηγήσει. Ξαπλώνεις πάνω του. Έχει ωραία χείλη, ελαφρώς σκασμένα. Κάνεις να σκύψεις το κεφάλι σου και να τον φιλήσεις. Σε σταματά, "όχι ακόμα". Μένεις ακίνητη.
Επιστρέφεις στη δουλειά. Νιώθεις τύψεις που τόλμησες να σκεφτείς κάτι άλλο εκτός από τη to do list.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένα όνειρό σου έγινε πραγματικότητα; Πότε ήταν η τελευταία που δεν είχες ανάγκη να ονειρευτείς γιατί απλά ζούσες;
Δεν θυμάσαι.
(ναι το ίδιο! - για το φωτιστικό)
ReplyDelete"everybody who lives dies, but not everybody who dies has lived"...
ask inside for info, ha ha :D
είσαι πολύ κουρασμένη και αυτό σου δίνει μία "οπτική γωνία" βαριά και απαισιόδοξη.
ReplyDeleteαπό την άλλη είναι φανερό ότι υπάρχουν και αντικειμενικοί παράγοντες για την απαισιοδοξία σου, δεν είναι μόνο το πως τα βλέπεις τα πράγματα.
οπότε, πρέπει να κάνει συνδυαστικές προσπάθειες - και να αλλάξει η ματιά σου, αλλά και να βελτιωθεί η πραγματικότητα.
δεν είναι εύκολο, αλλά μπορείς. το βλέπω, το νιώθω, είμαι σίγουρος
sike, ε γαμωτο ποτε να παω που σχολανω η ωρα αναθεμα;;; ως ποτε ειναι τα sales τους; και πρεπει να παω λατσια;
ReplyDeleteατε βοηθαααα!!!! :)
provatako
ReplyDeleteΗ αληθεια ειναι οτι ειμαι κομματια και σωματικα και πνευματικα. Σαν να μην τσουλάει η κατασταση.
Αλλα αμα το νιωθεις , ποια ειμαι εγω να σε αμφισβητησω :)
Να αλλαξουμε το παιχνιδι και τους κανονες ε;
Βέβαια, από την άλλη, αυτός (ο τίτλος) είναι και ένας στίχος από το Disco Inferno... Σχετικό άσχετο...
ReplyDeleteτουλίπα μου,
ReplyDeleteγια τη δουλειά = σε καταλαβαίνωωωωωω!!!!!
δε μπορείς να διαπραγματευτείς καλύτερους όρους; να σχολάνεις στις 6 για παράδειγμα; και ας παίρνεις 200 ή 300 ευρώ λιγότερα, δε χάθηκε ο κόσμος... σημαίνει πως θα πας 3 αντί 5 ταξίδια το χρόνο. άμα είναι να έχεις την ψυχική σου ηρεμία, δεν αξίζει; κάτι θα μπορείς να κόψεις από τα μηνιαία έξοδα. αγόρασε λιγότερα ρούχα, ή κόψε τα περιοδικά, δεν ξέρω, κάτι θα μπορείς να κάνεις για να εξοικονομήσεις αυτά τα λεφτά.
οι δουλειές σε ένα γραφείο δεν τελειώνουν ποτέ, η ζωή μας τελειώνει όμως! δουλεύουμε σαν τρελές και τελικά οι εργοδότες μας είναι που γίνονται πιο πλούσιοι! απλά πρέπει να μιλάς και να κάνεις καταμοιρασμό ευθυνών. δεν γίνεται να τα φορτώνεσαι όλα εσύ, επειδή μπορείς!!
και κάτι τελευταίο - ΓΙΑΤΙ να πάρεις δουλειά σπίτι;
ReplyDeleteπριν λίγες μέρες μου το είπαν κι εμένα αυτό.. η απάντηση μου; "συγγνώμη αλλά σχολάνω στις 5, μέχρι να πάω σπίτι γίνεται 5.30, πότε να προλάβω να δω την οικογένεια μου, να κάνω τις δουλειές μου, να μαγειρέψω, να φάω, να βγω λίγο έξω";
εκατάλαβες; ήθελε να επεκτείνει τις δουλειές του (ένας από τους διευθυντές) και ήθελε να με έχει εμένα να δουλεύω όπως το γαϊδούρι ένα σωρό ώρες. να κάτσει τον κώλο του να τα κάμει ο ίδιος, εγώ έχω και μια ζωή να ζήσω.
(βέβαια τις τελευταίες εβδομάδες είχα υπερωρίες λόγω conference, αλλά αυτό γίνεται μόνο 2 φορές το χρόνο, για 3-4 βδομάδες.. και βέβαια τις πληρώνομαι μέχρι το τελευταίο μισάωρο τώρα, πράγμα που σαν βλάκας δεν έκανα πριν!)
να βοηθήσω με τον μαλλούπα ή με το living while you live?
ReplyDelete:]
hello, en pianneis tv mania na deis to diafimistiko?? dunno, en tountes meres twra. Take a break je pienne. En jairos twra na doulefkei to plasma?
τουλιπάκι πέτα τα to do list και ζήσε το όνειρο! :)
ReplyDeletex
Aurora, οχι άσχετο...μπορεί τελικά ο δρόμος του "disco inferno" να έχει πιο πολύ νόημα....
ReplyDeletepax, οχι δεν παιζει πια το λιγοτερα λεφτα, λιγοτερες ωρες. οχι αμα δεν βγαζεις 4,000 ευρώ. ισως απλά time management.
ReplyDeleteαπό την άλλη άμα πληρώνεσαι τις υπερωρίες, μια χαρά.
Sike, σου απαντησα στο site σου.
ReplyDeleteDaisy, έχεις απόλυτο δίκιο!
ReplyDeleteπε μας τωρά πότε θα πάεις διακοπές τζαι πού να δεις ότι things will get better :P
ReplyDeleteΠλας...έχω μιαν ιδέα...
Αν μπορείς να παίρνεις τη δουλειά σπίτι....μείνε σπίτι που την αρκή...dont go to the office! Τζαι έτσι εν να σάσει η διαθεση τζαι εν θα σκέφτεσαι ότι πάεις γραφείο. ( the thought that can kill me!)
θα παω διακοπες σε ΤΡΕΙΣ βδομάδες.
ReplyDeleteΗ ιδέα σου είναι τοσο πραγματοποιησιμη όσο το να σου πω εγώ να κάνεις το πτυχίο σου χωρίς εργαστήρια...!!! ( Μα ποιος δουλεύει που σπίτι εκτός από τις babysitter???)