Παράξενοι Καιροί

Αν ακούσεις στις ειδήσεις για τον πρώτο, παγκοσμίως, θάνατο από βαρεμάρα, να ξέρεις ότι είμαι εγώ.

Αυτό το καλοκαίρι, για χίλιους λόγους δεν μου έκατσε ρε παιδί μου.

Από τη μια, ήταν όλη η στεναχώρια με τα πράγματα που έχουν γίνει, ο θυμός για το που ζούμε και από την άλλη η όρεξη μου για το απόλυτο Τ-Ι-Π-Ο-Τ-Α.

Και να πεις δεν έχω πάει τη θάλασσά μου; Δεν έχω πιει άπειρες μπίρες με φίλους σε αυλές και ταράτσες, δεν έχω κάνει καλοκαιρινό φλερτ, δεν πήρα το χρωματάκι μου στην παραλία, δεν κατανάλωσα άπειρες ποσότητες αντηλιακών και λοσιόν After Sun Korres;

Ναι, όλα αυτά τα έχω κάνει.

Και πάλι ρε παιδί μου.

Με ταλαιπωρεί αυτό το καλοκαίρι. Φτάνει να σου πω, πως έχω να πάω σε μπαρ μέρες και πως περνάω περισσότερες ώρες στον καναπέ να κοιτάω το ταβάνι και να ακούω μουσική από το youtube.

Παρατηρώ τους γύρω μου αποστασιοποιημένα. Σαν να παίζουν αυτοί σε ένα έργο και εγώ σε άλλο.

Δεν με ενδιαφέρει που ξημεροβραδιάζονται στις παραλίες, σε παρέες των δέκα, που είναι αραχτοί και λάητ.

Εγώ δεν είμαι έτσι και πραγματικά ποσώς με ενδιαφέρει.

Νιώθω ότι "σπαταλώ" τη ζωή μου στην αδράνεια. Αλλά μήπως καμιά φορά θες και κάτι άλλο να σε ταρακουνήσει; Δεν έχω τη δύναμη ή τη διάθεση να υποκινώ/κυνηγώ/προκαλώ καταστάσεις. Αρνούμαι. Και ας μην είναι το right thing to do.

Το μόνο που κάπως "χρωματίζει" αυτή την εποχή, είναι που διαβάζω μέρα νύκτα περιοδικά και βιβλία για το ταξίδι μου. Ευτυχώς δηλαδή, που αποφάσισα να κάνω και κάτι εντελώς εκτός ελληνικών νησιών. Κάτι διαφορετικό, εκτός από μένα και την καθημερινότητά μου. Θα πάρω αεροπλάνα, βαπόρια, τραίνα και θα διασχίσω δύο θάλασσες. Για οκτώ μέρες απλά θα είμαι αλλού και "αλλού".

Αυτές οι μέρες είναι και ο μόνος λόγος που ανέχομαι το καλοκαίρι του 2011.

Διαφορετικά...παράξενοι καιροί.

Υ.Γ1 Αν με ξαναπεί κανείς "κυρία" σε email και τηλέφωνα θα πεθάνω ΚΑΙ από κρίση ηλικίας.

Υ.Γ2 Μόνο εγώ αισθάνομαι έτσι έ;