Η χώρα του "λάστιχου"

Είμαι θυμωμένη. Πολύ. Και λυπημένη ταυτόχρονα.

Υπερισχύει ο θυμός όμως.

Για ακόμα μια φορά αποδεικνύεται ότι δεν είμαστε κράτος, αλλά ένα νησί που κυβερνάται από ερασιτέχνες και άπληστους.

Φταίμε που τους ψηφίσαμε. Φταίμε για την νοοτροπία που έχουμε.

Την νοοτροπία του "λάστιχου". Να προσφέρονται τόσες χώρες να καταστρέψουν τα εκρηκτικά και εμείς να αποφασίζουμε ότι εμείς "ξέρουμε καλύτερα" ( όπως κάνουμε πάντα δηλαδή ως λαός). Ο τρόπος δε που το χειριζόμαστε είναι να καταβρέχουμε με μάνικες, κουβάδες, λάστιχα τις αποθήκες με τα εκρηκτικά. Με λάστιχα! Λες και πλένουμε αυτοκίνητο ένα πρωινό Κυριακής. Λες και σβήνουμε τα κάρβουνα από τη σούβλα που ανάψαμε.

Φταίμε για την τάση μας να μην σεβόμαστε την ποιότητα ζωής και την ασφάλεια στο χώρο εργασίας.

Ήταν υπόχρεοι αυτοί οι 12 άνθρωποι να πεθάνουν στο καθήκον; Επειδή δεν λήφθηκαν μέτρα ασφαλείας; Ακόμα και τώρα που μιλάμε, στρατιώτες έχουν λάβει τη διαταγή να καθαρίσουν το χώρο. Χωρίς να έχει πάει ένας εμπειρογνώμονας να ελέγξει την ατμόσφαιρα από επικίνδυνες ουσίες. Δηλαδή, κάνουμε το ίδιο πράγμα. Έχουμε την ίδια μεσανατολίτικη, γύφτικη, τριτοκοσμική στάση ακόμα και ώρες μετά από το κακό.

Γι αυτό σήμερα θα είμαστε ΟΛΟΙ στην πλατεία Ελευθερίας. Δεν θα καρφωθούμε μπροστά από την τηλεόραση να "κατηγορούμε" την κυβέρνηση. Θα πράξουμε επιτέλους. Είναι καιρός να σταματήσουμε να είμαστε άβουλα αρνιά. Γιατί αυτό έχουμε καταντήσει στην Κύπρο. Όλοι μας.

Υ.Γ Το τι "κοράκι" έχει κατακλύσει το facebook δεν λέγεται. Να ψάχνει ο άλλος, το wall του ενός από τα παιδιά και να βάζει στίχους από ένα τραγούδι που είχε βάλει ο καημένος ο στρατιώτης κάτι μέρες πριν. Γιατί; Πόση αυτοπροβολή πια...