Οι χαραμάδες

Τι φθινόπωρο κι αυτό...
Πήξιμο. Τρέξιμο.΄Άγχος. Επιβίωση ( αυτή την τελευταία λέξη την ξέρουν πολύ καλά όσοι έχουν δικές τους δουλειές).
Πεθυμώ καλοκαίρι. Έστω εκείνες τις τελευταίες 4 μέρες του Αυγούστου, που την έβγαζα με κολλητούς στο αγαπημένο μου beach bar. Έστω και αν την τελευταία μέρα, η μάνα μου κατάφερε να τα κάνει όλα σκατά. Συνηθισμένες ιστορίες, αρχαίας τραγωδίας. Τι να λέμε τώρα..

Ξέρεις όμως τι πεθυμώ περισσότερο απ όλα;
Εμένα.
Όπως ήμουν πριν 4-5 χρόνια.
Που μπορεί να γκρίνιαζα, αλλά δεν ένιωθα συνέχεια αυτό.
Το τέλμα. Το άχρωμο. Το ανούσιο.

Η ζωή μου είναι ανούσια.
Για μένα. Για τους άλλους, που την παρακολουθούν ως θεατές, έχει ενδιαφέρον.
Όμως εμένα μου λείπουν πράγματα.
Επί της ουσίας, μου λείπω εγώ. Τα χρώματά μου.
Δεν είναι γκρίνια, δεν είναι απαισιοδοξία.
Είναι μια βαθιά ανάγκη για μια ηλιακτίδα φωτός. Που ξαφνικά θα έρθει στη ζωή μου, θα φωτίσει εκείνες τις γωνιές. Όπως έλεγε και ο Λέοναρντ Κοέν, όλα τα πράγματα έχουν σχισμές και χαραμάδες. Γιατί μόνο έτσι μπαινει το φως μέσα.
Θέλω να ανοίξουν μαγικά οι χαραμάδες μου. Να μπει φως μέσα. Αρκετό. Όχι λίγο, όχι ψίχουλα.
Ποιος ανοίγει τις χαραμάδες; Εμείς;
Ή μόνες τους, καρμικά και με το χρόνο τους;
Δεν ξέρω, ξέρεις;

Δεν τα γράφω για να μου πει κάποιος κάτι. Έτσι κι αλλιώς, ξέρω πως σε κάποια φάση θα έρθουν και καλές στιγμές. Ελπίζω όμως πως σε κάποια φάση μια ηλιακτίδα φωτός θα έρθει και θα μείνει.
Αυτό ελπίζω. Αυτό φοβάμαι μην γίνει. Αυτό θέλω.
Προς το παρόν....αμηχανία. Σιωπή.

State of Mind

Κάθε πρωί ξυπνώ, κάθομαι στο κρεβάι και σκέφτομαι ότι θα είναι μια όμορφη μέρα και όλα θα είναι μια χαρά. Το επαναλαμβάνω, από μέσα μου ή το λέω, μερικές φορές και μετά σηκώνομαι.

Αυτή την "άσκηση" άρχισα να την κάνω εδώ και μια βδομάδα.
Πάνω στη στιγμή που συνειδητοποίησα και από στόμα άλλων, ανθρώπων που δεν με ξέρουν τόσο, ότι βλέπω τα πράγματα απαισιόδοξα.
Όλα.

Εδώ και μια βδομάδα, μια μικρή, μικρούλα αλλαγή έχει γίνει.
Και είναι καλύτερα.
Όλα.

Αύγουστος σε μια όχι και τόσο άδεια Λευκωσία

Αυτό το καλοκαίρι, μένω εντός. Πιο εντός δεν γίνεται.
Και έχει καιρό να απολαύσω τόσο πολύ, τη Λευκωσία που αδειάζει, που "μουδιάζει".
 Για τους εξής λόγους.

Άδειοι δρόμοι. Οδηγάς σαν βασιλιάς ( καλά, μερικοί σαν βλήματα - κάτι τους κάνει η ιδέα της "άπλας").

Σουβλάκι σε αυλάδες στην παλιά πόλη, με παρέα. Μπίρα παγωμένη, σαλάτα με φρέσκα λαχανικά, σουβλάκι, σιεφταλιές, ουρανός, αργοί ρυθμοί, όμορφες κουβέντες. Αγαπώ.

Καφενεδάκια και όχι 'bar restaurant". Φτηνό κρασί με παγάκια (δεν ειναι ώρα για wine tasting), ποικιλίες με χαλούμι και λούντζα. Χαλαρά.

Βιβλίο χαλαρά στον καναπέ. Σταματάει ο χρόνος. Δεν το πεθύμησες;

Μουσικές του κόσμου. Yasmin Levy, πόσες νύκτες μου έκανες παρέα

Gin 'n' Tonic στο σπίτι, με ανοικτά παντζούρια. Στο βάθος τα κτίρια της πόλης, με έναν μωβ ορίζοντα. Ηρεμία.

Μπαλκόνια, βεράντες, φίλοι. Κρασιά, αυτοσχέδια κοκτέιλ, μουσική στο βάθος.

Σεντόνια, δροσερά, να μυρίζουν μαλακτικό.

Νερό με δυόσμο και φέτες αγγούρι στο ψυγείο.

Λευκό και ροζέ κρασί.

Αυθόρμητες ολοήμερες αποδράσεις στη θάλασσα. Το καλό του να είσαι από νησί.

Νυκτερινές βουτιές. Και αν είναι με το αντικείμενο του πόθου, ακόμα καλύτερα!

Μαχαλεπί, μυρωδάτο. Μια φούξια οάση!

Βόλτες στην παλιά πόλη - κρυφοκοιτώντας μέσα από τα ορθάνοικτα παράθυρα.

Μαραθώνιος σειρών. Τη μέρα του 15αύγουστου είναι όλα κλειστά ετσι κι αλλιώς. Άρα αυτό ή παγωνιέρα με κρασί, πάρκο και καλή παρέα.

Κουβέντες με τις φίλες, εκεί που σπάει το κύμα. Χωρίς άγχος. Τι ωραία!

Μουσικές του κόσμου, στο αυτοκίνητο, στη διαπασών με ανοικτά παράθυρα και με έναν πορτοκαλί ήλιο να σε κοιτάει κατάματα.

Γνωρίμιες. Και επειδή είναι καλοκαίρι για ως δια μαγείας, είμαστε πιο χαλαροί με κατεβασμένες άμυνες, αυτές οι γνωριμίες είναι εύκολες, όμορφες και ουσιαστικές!

Μια ανεξήγητη χαλαρότητα. Αργοί ρυθμοί σε όλα, για όλους. Αγαπώ.


Θες να συμπληρώσεις; 

(not) a summer story.

Μήπως αντί να κοιτάζεις τα αστέρια και να κάνεις ευχές, να βλέπεις τη γη, να την πατάς σταθερά και να βλέπεις τα δεδομένα;



Y.Γ είδα κάπου γραμμένο αυτό:
"-Make a wish.
 - You".

Πόνεσε.

Εκεινα που δεν τα περιμένεις, είναι τα πιο όμορφα.

Το Βερολίνο είναι όμορφο. Να πας.
Δεν το ερωτεύτηκα, αλλά με ιντρίγκαρε. Θέλω να ξαναπάω. Έχει κάτι το διαφορετικό.
Δεν μιλάω για τα γκράφιτι και για την αντίθεση ανατολικού και δυτικού, αν και είναι σημεία που ορίζουν την πόλη. Είναι η ενέργεια της, κάτι μοναδικό.

Επιστροφή πίσω λοιπόν. Με καινούρια πρότζεκτ τα οποία θα με καρφώσουν στην καρέκλα για ολόκληρο το καλοκαίρι. Με μικρές κρίσεις πανικού και πολλούς καφέδες. Αλλά ήθελα freelance...:)

Με το που επέστρεψα, άρχισα να βλέπω εφιάλτες και να ξυπνώ στο μέσο της νύκτας πανικοβλημένη. Το θέμα είναι ότι η ψυχολογία μου είναι καλά. Ιδιαίτερα μετά που έκλεισαν κι άλλοι κύκλοι και κάποια πράγματα μπήκαν ωραία και αθόρυβα, στις σωστές τους διαστάσεις. Άρα δεν ξέρω γιατί ταλαιπωρούμαι στον ύπνο μου.

Ένα από τα πιο ωραία πράγματα σε αυτόν τον κόσμο, είναι οι κουβέντες και τα απρόσμενα κλικ με κόσμο που δεν το περίμενες.
Ο φίλος, που βρισκόμασταν πάντα σε πάρτι ή μπαράκια, με άλλους φίλους στην Κύπρο και τώρα ζει Βερολίνο, μου είπε υπέροχα πράγματα καθώς περπατούσαμε στις όχθες του ποταμού Spree, εκείνη την ηλιόλουστη Δευτέρα. Για τις σχέσεις, για τους ανθρώπους, για τις ενέργειες, για τα ζώδια. Υπέροχα. Μια κουβέντα ωρών, καθώς περνούσαμε δίπλα από το Checkpoint Charlie, το Topography of Terror, καθώς αράζαμε σε έναν καφενέ στο Kreuzberg για μπίρες και πατάτες τηγανητές.

Αργότερα στην Κύπρο, σε ένα δείπνο, η νέα φίλη είπε την ατάκα πως όταν έρθει η ώρα να έχεις απέναντι σου εκείνον που σου κάνει κάτι, δεν θα σκεφτείς στρατηγικές, δεν θα κολώσεις να κάνεις το επόμενο βήμα. Μιλώντας για κολλήματα και για τη χρονιά που απλά έκανα ένα βήμα και μετά κάτι με κράταγε πίσω. Απλή κουβέντα, αλλά ουσιαστική. Με έναν άνθρωπο που δηλώνει πως 'δυστυχώς' δεν έχει φίλτρα όταν μιλάει και εγώ της απάντησα ' ευτυχώς που δεν έχεις. Είναι ανακουφιστικό'.

Και σιγά σιγά έρχεται ο Ιούλης. Πέρσι, 1η Ιουλίου ήταν η πρώτη μέρα του freelance μου και όπως έδειξε η χρονιά, ήταν η αρχή ενός μεγάλου, όμορφου και απρόσμενου κεφαλαίου που άλλαξε πολλά και ουσιαστικά πράγματα. Αυτό στο άλλο ποστ.

Η στιγμή του Eat Pray Love

Τέτοιες μέρες, πριν ακριβώς ένα χρόνο, είχα πάει δύο ταξίδια απανωτά.

Αυτά τα ταξίδια δεν ήταν συνηθισμένα, δεν ήταν απλά διακοπές.

Σε αυτά τα ταξίδια, είχα πει πως θα αποφάσιζα τι θα έκανα με τη δουλειά μου.

Σκεφτόμουν, πως αλλάζοντας δυο πόλεις μέσα σε πέντε μέρες, κάπου θα έβλεπα ένα σημάδι που θα μου 'ξεκλείδωνε' τις σκέψεις και τότε θα ήξερα τι θα έκανα.

Οπότε έζησα ένα μικρό Eat Pray Love.

Στο ένα ταξίδι, έκανα το Eat. Έφαγα και ήπια πολύ. Εκεί είδα δύο φίλες. Η μια δεν ήταν σίγουρη για τη σκέψη μου να φύγω. Λογικό, τα πράγματα είναι δύσκολα και εγώ ήθελα να παραιτηθώ επειδή πνιγόμουνα;

Η άλλη φίλη, σε επίσης φάση σκέψης για τη δουλειά, υποστήριξε την απόφαση μου.

Έφυγα.

Πήγα σε άλλη χώρα, σε άλλη πόλη.

Έμεινα σε μια φίλη. Έφτασα μεσάνυκτα διαλυμένη, αφού άλλαξα δύο αεροπλάνα. Με παρέλαβε, μου έκανε σούπα να φάω. Δεν μίλησα. Πήγα πτώμα στο κρεβάτι.

Την άλλη μέρα, ξύπνησα και τη βρήκα στην κουζίνα.

'Φαίνεσαι χάλια ψυχολογικά και σωματικά', μου είπε.

'Ναι, δεν είμαι καλά. Ήταν μια χρονιά που συνέβησαν τόσα πράγματα. Σκέφτομαι να κάνω το επόμενο βήμα. Θα παραιτηθώ', ψέλλισα κοιτάζοντας το πάτωμα.

Έμεινε και με κοίταζε. 'Είσαι τρελλή, δεν θα το κάνεις', απάντησε σχεδόν απόλυτα.

Τότε πήρα βαθιές αναπνοές και άρχισα να μιλάω. Για όσα έγιναν, για όσα δεν γίνονται, για όσα θέλω, για όσα με κρατάνε πίσω. Μίλαγα, μίλαγα.

Μετά από αρκετή ώρα, γύρισε με κοίταξε. 'Μόλις πας πίσω θα παραιτηθείς, τι συζητάμε;'.

Έφτιαξα ένα σακίδιο, πήγα για το βράδι να μείνω σε φίλη, πρώην συμφοιτήτρια. Με μάζεψε από το σταθμό. Πήγαμε σπίτι της. Καθώς ετοιμάζομασταν να πάμε στο πάρκο, της πετάξα οτι θα παραιτηθώ.

'Είσαι τρελλή παιδάκι μου;' η φυσική απάντηση.

Στο λεωφορείο, άρχισα να μιλάω και να λέω ακριβώς τι σκέφτομαι. Πλέον είχα φτάσει στο σημείο, που όλα κυλούσαν σαν χείμαρρος από το στόμα μου. Έπρεπε να προχωρήσω. Δεν μπορούσα πια να κοιτάω πίσω.

Φτάσαμε στο πάρκο. Καθώς απλώναμε στο γκαζόν και γω χάζευα το πελώριο δέντρο μπροστά μου, η φίλη γύρισε και με κοίταξε 'εννοείται πως θα παραιτηθείς".

Πλησίαζα. Άρχισα να βλέπω το στόχο πιο καθαρά. Ήμουν σε φάση Pray.

Την επομένη, συνάντησα τη φοιτήτρια βαφτιστίρα μου, στους δρόμους της μεγάλης πόλης.

Περπατήσαμε άπειρες ώρες. Φάγαμε κορεάτικα, πήγαμε σε απογευματινά μπαράκια.

Καθώς πίναμε, ένα μαρτίνι εγώ, ένα spritz εκείνη, τη ρώτησα 'τι κάνω πια και που πάω;'
Ίσως ήθελα ένα μικρό, τελικό σπρώξιμο. Και μου το έδωσε.

'Ότι και να κάνεις, είμαι δίπλα σου και είμαι περήφανη για σένα'.

Εκείνη τη στιγμή δεν θα τη ξεχάσω ποτέ.

Δυο μέρες μετά επέστρεψα Κύπρο, πήγα γραφείο και κτύπησα την πόρτα του διεθυντή μου.

Το μόνο που μου απόμεινε είναι το Love :)

Y.Γ. Το blog αυτές τις μέρες έκλεισε 10 ολόκληρα χρόνια ζωής. Αυτό το ποστ δεν ήταν καθόλου τυχαίο τελικά.

Το "μετά"

Η χειρότερη ατάκα που μπορεί να σου πει κάποιος, όταν τελειώσει μια φάση ( φλερτ, σχέση κλπ) είναι 'συγκεντρώσου σε σένα τώρα" ή "κάνε πράγματα, δούλευε".

Τι εννοεις ρε φίλε να συγκεντρωθώ σε μένα; Να αρχίσω διαλογισμό, γιόγκα; Να πάω βόλτα στο πάρκο της Αθαλάσσας ή στην παραλία;
Ας υποθέσουμε ότι κάνω όλα τα πιο πάνω. Ε, παρακάτω.
Μερικές φορές, το spiritual δεν είναι αυτό που θες τη δεδομένη στιγμή.
Το "αυτό" μπορεί να είναι απλά κάτι πιο απλό. Ας μην επεκταθώ.

Μετά σου λένε " συγκεντρώσου στην καριέρα σου".
Μα κι άλλο;
Δηλαδή, από ένα σημείο και μετά, όταν έχεις συνειδητοποιήσει ότι αυτό έκανες μια ζωή και ήταν και μια πολύ ωραια δικαιολογία για να μην κάνεις σχέσεις, το να κάτσεις να δουλεύεις κι άλλο, είναι η εύκολη μη-λύση.


Τα πράγματα είναι απλά όπως τα βλέπω σήμερα και τα συζητούσα με μια παιδική φίλη, χθες σε ένα πάρτι.
ΌΛΑ (τα γκομενικά) περνάνε με άλλα γκομενικά. Ο έρωτας με έρωτα.
Η αυτοπεποίθηση τονώνεται με φλερτ, με ανταπόκριση, με σεξ.
Πλησιάζει και καλοκαίρι.


Φυσικά η ατάκα της φίλης " Φαίνεσαι δυναμική και femme fatale και αυτό φοβίζει", δεν βοήθησε ιδιαίτερα στην τόνωση του ηθικού. Αυτό, άλλη ιστορία.

Πως κλείνουν οι κύκλοι

Δεν ξέρω τι φύλλα δάφνης μάσησα στο προηγούμενο ποστ, αλλά ήταν προφητικό.
Η ιστορία, η ρομαντική, το crush, μας τέλειωσε.
Η ατάκα...."είναι κακό timing". Και δεν ήταν δική μου.
Είμαι άϋπνη . Θα περάσει.
Κλείνουν κύκλοι και αυτή η ενέργεια του κλεισίματος, βοηθά να ανοίξουν άλλοι, πιο στέρεοι.
Το ξέρω απο πείρα. Το έχω ξαναδεί το έργο.
Και, αν ζεις κάτι παρόμοιο να ξέρεις...όλα θα πάνε καλά.
Καταλήγουμε με ανθρώπους που ταιριάζουν στη φάση μας.
Και είναι καλό αυτό.
Πάω να κάνω δεύτερο καφέ και να κλείσω αεροπορικά για Βερολίνο.

Time to consider timing

Και τελικά καταλήγουμε πως όλα, μα όλα στη ζωή περιστρέφονται γύρω από έναν άξονα: το Timing.

Εκείνες τις φορές, που μια κατάσταση, συνέβηκε τόσο εύκολα σαν ένα απογευματινό αεράκι. Που δεν σκέφτηκες δεύτερη φορά, που δεν συνάντησες εμπόδια, που αν και τα βρήκες μπροστά σου, με την πρώτη προσπάθεια τα ξεπέρασες. Που όταν ο άλλος ήθελε το ίδιο με σένα. Που το έδειχνε τη στιγμή που το ήθελες. Που όταν έδειχνες εσύ κάτι, ήταν στην κατάλληλη ώρα. Που όταν ένιωθες πως "όλα έγιναν όπως έπρεπε να γίνουν".
Ναι εκείνες τις φορές, το timing ήταν το σωστό.

Εκείνες τις φορές που δεν έγινε κάτι. Όταν ήθελες, μα δεν προέκυπτε. Όταν, όσο το κυνηγούσες, τόσο απομακρυνόταν. Όταν σου τέλειωνε η υπομονή, όταν κάθε μέρα αμφισβητούσες τις πράξεις σου και, ακόμα χειρότερα, τον εαυτό σου. Όταν σκεφτόσουν ότι δεν σου έβγαινε η σούμα. Όταν ένιωθες πως αυτό το "κάτι" απομακρύνεται αν και υπήρχαν όλα τα φόντα για να έρθει κοντά σου.
Εκεινες τις φορές, το timing ήταν το λάθος.

Γιατί timing και όχι απλά δεν γουστάρει ο άλλος;
Γιατί απλά το ξέρεις. Ξέρεις και την επιθυμία, ξέρεις και την αδιαφορία. Ξέρεις και να τα διαχωρίζεις.
Η επιθυμία και το timing έχουν σχέση μεταξύ τους. Όμως η επιθυμία χωρίς το timing σβήνει.

Σκέψεις Παρασκευής, μετά από μια βδομάδα αποδόμησης και συνειδητοποίησης.
Απόψε θα πάω σε ένα πάρτι.

Ηλίθια ρομαντική ή ρομαντικά ηλίθια;

Update από το προηγούμενο post:

Όχι, δεν έγινε κάτι ακόμα. Τονίζω το ακόμα, γιατί άμα δεν το πιστέψω εγώ φίλη/ε, ποιος θα το πιστέψει;

Ρε συ, δεν νομίζω να είναι η ιδέα μου. Μα είναι δυνατόν, να νιώθω τόσο οικεία κάθε φορά αλλά ταυτόχρονα τόσο νευρικά, σαν πρωτάρα 12αρα που βγαίνει πρώτη φορά για ραντεβού;

Να θέλω να ορμήσω και ταυτόχρονα να μην τολμάω να τον κοιτάω για πάνω από 4 δευτερόλεπτα συνεχόμενα στα μάτια (το έχω μετρημένο).

Ή που όταν μιλάμε, σχεδόν κάθε μέρα, να νιώθω ότι υπάρχει ένα κάτι. Είναι δυνατόν, να αποφάσισε ο τύπος ότι είμαι η νέα καλύτερη του φίλη; Ή λόγω του ότι είμαι πιο μεγάλη ( και σαφώς πιο σοφή - έλα μην ακούω γέλια, δεν ξέρει ο τύπος ότι ο νούς μου είναι μιας τουλίπας).

Μα είναι δυνατόν;

Εγώ δηλώνω πως όχι. Δεν είναι τυχαίο.

Σύμπαν με ακούς που το λέω και επιμένω; Έτσι μου είπε μια φίλη μου τις προάλλες. Να μην γράφω και να μην λέω αρνητικά πράγματα γιατί το σύμπαν ακούει.

Αυτή η φίλη επίσης μου είπε ότι ο άνθρωπος δεν κατάλαβε ότι είμαι ευαίσθητη ( I wonder why). Και ως πιο μεγάλη, πιο φάουσα (φίλοι από Ελλάδα, η μετάφραση της λέξης αυτής είναι "σκύλα") και πιο περπατημένη (βεβαίως, βεβαίως), πρέπει να δείξω μια ευαισθησία.

Οπότε ένα βράδι, καθώς καθόμασταν με αυτή τη φίλη στα 7 Κλειδιά, με έβαλε να στείλω μήνυμα και να του γράψω ότι...είναι γλυκός. Το έστειλα και μετά πεταξα το κινητό στην άλλη πλευρά της Λευκωσίας. Μα εγώ να γράψω αυτό το πράγμα; Δηλαδή εγώ; Αλλά είπα να τολμήσω.

Ε, δεν απάντησε! Ήμουν να πεθάνω. Ήπια το μισό μαγαζί σε κρασί.

Πήγα σπίτι και σκέφτηκα "Μάλιστα. Φοβήθηκε. Αυτό ήταν. Δεν θα τον ξαναδώ. Ποτέ". Επαναλαμβάνω, είμαι Λεών. Το δράμα μου, ούτε ο Αισχύλος ή ο Ευριπίδης δεν μπορούν να γράψουν σε τόσο βάθος.

Τέλοσπαντων. Κοιμάμαι. Με το κινητό σε ΑΛΛΟ δωμάτιο.

Στις 8.10, με ξυπνάει ενα ΝΤΡΙΝ! του ipad στο κομοδίνο. Το ανοίγω και βλέπω την απάντηση του στο facebook: "Σόρι αλλά αυτό που είπες είναι τόσο, μα τόσο κυνικό!" και γελάει. 

Ε, πέθανα στα γέλια! Κατάλαβες; Εγώ να λιώνω και ο άλλος να με έχει για βασίλισσα του κυνισμού.

Απαντώ εγώ απτόητη: "Το εννοώ!" και πετάω ένα χαμογελάκι ( α ρε έρωτα, ρομαντική σαχλή με κατάντησες). Και απαντάει "Δεν υπάρχει περίπτωση να σε πιστέψω". Στο δεύτερο μου μήνυμα " Αλήθεια το εννοώ" όπου έριξα και 3 θαυμαστικά ( εγώ που δεν αντέχω τα σημεία στίξης) απάντησε με το πιο πλατύ χαμόγελο του σύμπαντος. Και αμέσως πήγαμε για ένα γρήγορο ( 2ωρο) πρωινό καφέ.

Αχ... 

Α ναι, τίποτα δεν έγινε. Ήταν και πρωί ( λες και το βράδι έγινε κάτι - τέλοσπαντων).

Αυτά.

Σύμπαν. Άκου με. Κάνω υπομονή. Αν γίνει, θα γίνει.

Αν δεν γίνει...υπάρχουν και μοναστήρια στο Θιβέτ.

Lost on you

Για να διαβάσεις τις πιο κάτω γραμμές, θέλω να βάλεις στο Youtube ή στο Spotify να ακούς αυτό:
LP -LOST ON YOU.

Το έβαλες; Ωραία, άκου.

Αχ....!
Αυτό το τραγούδι το ακούω και θέλω να το αφιερώσω σε αυτόν που μου αρέσει.
Και να του πω :
'Πόσο μου αρέσεις, μα πόσο! Θέλω να στο πω, θέλω να στο δείξω. Αχ'.

Με πιάνεις σε τί φάση είμαι;
Αυτή τη ρομαντική, ηλίθια, καθόλου κυνική, εντελώς εφηβική.

Αλλά. Υπάρχει πάντα ένα αλλά.

Άκου. Κολώνω να πω κάτι, να δέιξω κάτι. Δεν βγάζω άκρη με αυτά που λέει, κατάντησα να αποκωδικοποιώ τελείες, κόμματα, ατάκες, βλέμματα ( που νομίζω ότι δεν υπάρχουν αλλά δεν έχω πλέον και καθαρή οπτική). Πετάγεται στο messenger του facebook, πιάνεται το στήθος μου.
Όταν δεν μιλάμε 2-3 μέρες, πέφτω σε μαρασμό, γίνομαι η πιο τραγική ηρωίδα σε σεξπιρικό έργο. Ανόητη λέμε. Τώρα το λέω και χαμογελώ. Εκείνες τις στιγμές όμως που συμβαίνουν τα πιο πάνω, αυθεντικά ειμαι για κλάματα. Ειμαι ένας κλασικός Λέων : Μια υπερβολή όσο δεν πάει.

Και ξέρεις ποιο είναι το πιο αστείο;
Νομίζω δεν έχει καταλάβει ΤΙΠΟΤΕ. Άρα δεν ξέρω αν του αρέσω.
Νομίζω πως όχι. Αλλά από την άλλη...χμ δεν ξέρω. Με πιάνεις;

( Μην διανοηθείς να μου πεις να του το πω - θέλω ένα γαμημένο σημάδι. Ένα moment, ένα βλέμμα. Να μην πάω ξεβράκωτη στα αγγούρια).

Είναι η εντελώς λάθος περίπτωση. Δεν είναι ο άντρας, που θα κάνω παιδιά μαζί του. Δεν είναι το καλό παιδί με την καλή δουλειά, δεν είναι σε ηλικία γάμου. Δεν είναι τίποτε από όλα αυτά.
Είναι απλά αυτός που μου έκανε κλικ.

Θέλω να κάνω πικ νικ μαζί σου. Με ροζέ κρασί, με τυριά, με φράουλες.
Θέλω άπειρες βόλτες. Από αυτές που κάνουμε ήδη. Αλλά να μου κρατάς το χέρι, συνέχεια.
Θέλω να μάθω πως φιλάς.
Αχ...Lost on you.

Pull the rug from under my feet

Αυτή τη φράση τη διάβασα σε ένα άρθρο πρόσφατα. Μια γυναίκα περιέγραφε τη ζωή της τον τελευταίο καιρό, που με τις αλλαγές που έκανε "τράβηξε το χαλί από κάτω από τα πόδια της".

Σκέφτηκα ότι αυτή ακριβώς η φράση, είναι η σούμα και της ζωής μου εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο.

Ένιωσα περήφανη. Μου φάνηκε γενναίο όλο αυτό.

Αν υπάρχει ένα πράγμα που έμαθα αυτή την περίοδο, είναι ότι ήμουν ανέκαθεν πολύ σκληρή με τον εαυτό μου.

Όσα και αν έχω καταφέρει, από φιλίες καλές, μέχρι πορεία επαγγελματική, πάντα ήμουν η πρώτη που με αμφισβητούσα.

Σε φάσεις που αφηνόμουν, που είχα το δικαίωμα να το κάνω π.χ. όταν χώριζα, όταν πέθανε αγαπημένο μου πρόσωπο, όταν δεν παλευόταν η φάση με τη δουλειά, με "κατηγορούσα" γιατί να το κάνω. Δεν ήμουν αρκετά δυνατή πίστευα.

Οπότε τώρα που δεν υπάρχει πια χαλί κάτω από τα πόδια μου και που όταν το τράβηξα, δεν έμεινε σχεδόν τίποτε όρθιο, σκέφτηκα ότι είναι καιρός να με χαιδέψω λίγο και να μου λέω κατά φάσεις "Είναι οκ, χαλάρωσε".

Δεν είναι εύκολο. Μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία μικρή που όμως όλοι έχουν από εμάς μεγάλες και πολύ συγκεκριμένες απαιτήσεις.

Από το που να πάμε να σπουδάσουμε, όταν έρθουμε πίσω τι δουλειά να έχουμε ( σίγουρη, ασφαλή και καλό μισθό), πως θα είναι ο "ιδανικός" σύντροφος και αργότερα σύζυγος, μέχρι που να κυκλοφοράμε και με ποιους να κάνουμε παρέα για να είμαστε "Κάποιοι' στην κυπριακή κοινωνία.

Έτσι τραβώντας αυτό το αφόρητο χαλί κάτω από τα πόδια μου, που ήταν γεμάτο σκόνες και ενοχές, ανακάλυψα ότι το πάτωμα από κάτω μου γλυστράει και ότι πρέπει να μάθω να περπατάω ξανά, σε νέες συνθήκες. 

Ένα από τα πράγματα που δυσκολεύομαι αλλά σιγά σιγά το καταφέρνω, είναι να αποδέχομαι ότι μερικές καταστάσεις "κάθονται" και κάποιες φορές "δεν κάθονται". Πολλές φορές, δεν είναι κάτι που οφείλεται σε μας, αλλά στους άλλους. Μπορεί να θέλουν κάτι άλλο, μπορεί εκείνοι να ειναι σε άλλη φάση. Είναι οκ. Μια μέρα, θα έρθει κάτι που θα είναι ακριβώς στα μέτρα σου. 

Έμαθα επίσης, πως όταν γλυστράς σε αυτό το καινούριο "πάτωμα" είναι αναμενόμενο και είναι οκ, να πέφτεις και να γεμίζεις μελανιές. Σώμα χωρίς "μελανιές" είναι βαρετό εξάλλου! Άρα αποδέχεσαι τις μικρές και μεγάλες πτώσεις, στην πορεία βελτιώνεις τη τεχνική σου και μια μέρα, απλά κάνεις το πρώτο βήμα, μετά το δεύτερο, μετά περπατάς λίγο πιο γρήγορα και μετα απλά...τρέχεις!

Η λέξη "ρίσκο" είναι τρομακτική. Όμως είναι η ιδέα της και όχι η πράξη της. Και οι ιδέες είναι μέσα στο μυαλό μας. Σκέψου να καταφέρεις να εκπαιδεύεις το μυαλό σου να μην φοβάται την ιδέα...ω, πόσο υπέροχο θα ήταν αυτό!

Ακούγονται θεωρίες όλα αυτά που λέω, αλλά τα έχω ζήσει και τα ζω.

Υπάρχουν μέρες δύσκολες, μέρες αδιάφορες και μέρες που σκέφτομαι "αμάν το έχω κάνει, τράβηξα το χάλι κάτω από τα πόδια μου και νιώθω μια απίστευτη περηφάνια."

Και γι αυτό το αίσθημα, αξίζουν όλα φίλε/η.

Ένα μεγάλο μπαμ

Έπεσα πάνω σε ένα άρθρο πριν λίγο, που έλεγε σε μέσες άκρες, πως αν εισαι νέος, η ευτυχία, θα έρθει άλλα θα αργήσει. Τα επίπεδα ικανοποίησης, φθάνουν στο ναδίρ τους στα 45 και μετά αρχίζουν να ανεβαίνουν. Αυτή η έρευνα έγινε στην Αγγλία, αλλά δεν νομίζω να ήταν τόσο διαφορετικά τα αποτελέσματα, αν γινόταν στην Κύπρο ή στην Ελλάδα.

Τί σημαίνει, 'ικανοποίηση'; Τί πρέπει να γίνει ή να κάνεις για να είσαι ικανοποιημένος;
Αυτή η ικανοποίηση αν επιτευχθεί, για πόσο διαρκεί;
Πρέπει να είσαι ικανοποιημένος σε ένα μόνο τομέα, για να είσαι γενικά; Ή σε περισσότερο από έναν;

Τώρα αν με ρωτήσεις αν είμαι ικανοποιημένη, θα σου πω, κατηγορηματικά 'όχι'.
Παρόλο που υπάρχουν κάποια καλά στη ζωή μου, π.χ. καλοί φίλοι, 1-2 καλές επαγγελματικές εξελίξεις και καλές δημόσιες σχέσεις, εντούτοις τα πράγματα που με βασανίζουν υπερσκιάζουν τα λίγα καλά, που θα μπορούσαν να μου δώσουν αυτό το αίσθημα της ικανοποίησης.

Για παράδειγμα, νιώθω ότι κάνω κύκλους, όσο αφορά στη σχέση μου με την οικογένεια μου. Αν εξαιρέσεις, την καλή και σταθερή σχέση με τον πατέρα μου ( ο καλός μου), οι υπόλοιπες σχέσεις είναι κακές. Ο λόγος φυσικά ειναι ο γνωστός, δεν είμαι παντρεμένη σε αυτή την 'τραγική' ηλικία και δεν 'δείχνω να έχω πρόθεση'.
Δεν τα κατάφερα ποτέ, να αγνοήσω, αυτές τις συμπεριφορές. Πώς αγνοείς; Κάνεις καυγά ; Εξαφανίζεσαι; Μιλάς και εξηγάς τη θέση σου; All of the above; Τα έκανα. Τίποτα, ξύλα απελέκητα.

Δεν είμαι ικανοποιημένη από τον εαυτό μου και την καθημερινότητα μου. Δεν πειθαρχώ να πάω γυμναστήριο, να χάσω εκείνα τα 5 έξτρα κιλά, να δουλέψω εποικοδομητικά 4-5 συνεχόμενες ώρες.
Ξέρω πως το γυμναστήριο θα μου αυξήσει τις ορμόνες χαράς και μπορεί, αλυσιδωτά, να γίνουν και τα υπόλοιπα. Δεν πειθαρχώ.

Δεν έχω κάνενα ερωτικό ενδιαφέρον για κανέναν. Είναι και αυτός ο τύπος που θέλει κάτι, αλλά εγώ δεν θέλω για συγκεκριμένους λόγους. Θα μπορούσα φυσικά, να το 'προσπαθήσω'. Να βγω ακόμα λίγες φορές μαζί του, να το προσπαθήσω να παίξει φάση, να αγνοήσω τα κακά του χαρακτήρα του ( ουσιαστικά για μένα), να είμαστε σε σχέση, να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτός είναι 'καλή περίπτωση'. Ναι, θα μπορούσα να κάνω κάτι, από φόβό ότι τα χρόνια παιρνούν και ότι θα μείνω μόνη και χωρίς σύντροφο ή παιδί. Αλλά, δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Όσο κι αν μου λείπει ένας άνθρωπος, όσο και αν φοβάμαι (τρομοκρατούμαι) να μείνω μόνη.

Γκρινιάζω; Μπορεί. Δεν νομίζω όμως. Είναι τόσο άπειρη η λύπη μου, που δεν είναι γκρίνια όλο αυτό. Είναι μια μεγάλη, απέραντη λύπη.

Ασφυκτιώ.
Θέλω να φύγω. Δεν μου κάνει η χώρα, έχω βαρεθεί, έχω κουραστεί. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι μόνο ο μπαμπάς μου θα μου λείψει από την υπόλοιπη οικογένεια. Μεγάλη κουβέντα ε;.
Αν πρέπει να κάνω ένα μεγάλο ΜΠΑΜ, για να αλλάξουν τα πράματα και ξαφνικά να βρω εκείνα που μου κάνουν; Πίστευα ότι η παραίτηση μου ήταν αυτό το μπαμ. Αλλά δεν είναι.

Πόση λύπη.
Καμιά ικανοποίηση.

Προς:

Τον έρωτα:
Δεν ξέρω που είσαι, τι κάνεις και το κυριότερο, ποιος είσαι. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω καν αν θα εμφανιστείς ποτέ. Δεν είμαι απαισιόδοξη, όμως φοβάμαι ότι θα συνεχίσω να κάνω βλακείες στα ερωτικά μου ( βλέπε, να μου αρέσουν λάθος άνθρωποι, να μην τους το δείχνω κλπ.) οπότε μπορει να μην σου δώσω τη σημασιά που θα έπρεπε για να γεννηθεί κάτι. Τρέμω και να φανταστώ πως θα μοιάζεις, όχι πως έχει σημασιά δηλαδή. Εξάλλου, αυτό το εξ ουρανού κλικ, δεν βλέπει τέτοιες λεπτομέρειες. Ευτυχώς δηλαδή, θα ήταν ακόμα πιο στενά τα περιθώρια. Αλλά εκείνο που πραγματικά θέλω να νιώσω, όταν, και αν, σε γνωρίσω είναι να πω : να, βρήκα τον ανθρωπό μου.

Το φίλο:
Σε αγαπώ. Δεν στο δείχνω, γιατί ξεχνάω μέσα στην καθημερινότητα, να κάνω αυτό το βασικό. Δεν ξέρω γιατί αντέχεις ακόμα την καρακοσμάρα μου. Υποθέτω, τη βρίσκεις ενδιαφέρουσα; Λέμε τώρα. Καμιά φορά, που σου πετάω δηλώσεις-βόμβες, δεν σκέφτομαι πως μπορείς να τις διαχειριστεις ή αν μπορείς να το κάνεις. Δεν σε ρωτάω. Υποθέτω, ή θέλω να υποθέτω - πως είσαι οκ και πως δεν άλλαζει κάτι. Ε;
Όπως και να έχει, δεν έχεις επιλογή. Σε αγάπησα, είσαι δικός μου άνθρωπος.

Το συνεργάτη:
Σε ευχαριστώ που με πιστεύεις, ειδικά στη φάση που είμαι εκτός φούσκας ασφαλείας. Δεν θα στο λέω συχνά αυτό, αλλά το σκέφτομαι σχεδόν κάθε μέρα.

Το συνεργάτη που δεν πληρώνει:
Το ότι είμαι freelance, δεν σημαίνει πως είναι οκ να είσαι μαλάκας. Ναι ρε φίλε, έχω ανάγκη τα λεφτά. Αλλά δεν θα στο πω ποτέ και, πρόσεξε αυτό, δεν θα στα δώσω όλα τσάμπα. Έτσι κι αλλιώς και να το έκανα αυτό, δεν θα με σεβόσουνα σίγουρα. Ανθρώπινη ψυχολογία. Οπότε αν με θες και αν σου αρέσει η δουλειά μου, υπολόγισε από πριν ότι θα με πληρώσεις σε κανονικά πλαίσια. Αν δεν έχεις λεφτά, δεν πειράζει, το χρόνο μου προτιμώ να τον σπαταλώ στο απόλυτα τίποτα.

Τον πρώην γκόμενο:
Ρε συ, δεν μπορούμε να είμαστε κολλητοί. Δηλαδή, σε είδα γυμνό, με είδες γυμνή. Ναι, ναι το ξέρω, ξέρεις πολύ κόσμο που είναι φίλοι και ήταν πρώην γκομενικά. Ε, γιατί δεν τα φτιάχνεις μαζί τους; Εγώ θα σε σκέφτομαι, θα μου λείπεις κατά φάσεις, όταν βρίσκομαι στη χώρα που πηγαίναμε μαζί, θα σε αναπολώ και θα εύχομαι να είσαι καλά. Αυτό μου είναι αρκετό.

Τον πρώην φίλο:
Για πολύ καιρό δεν καταλάβαινα γιατί τέλειωσε η φιλία μας. Αλλά μετά, διάβασα κάπου πως, όλα κάνουν ένα κύκλο και πως μερικές φιλίες έχουν συγκεκριμένη διάρκεια. Και ησύχασα. Μέχρις εδώ λοιπόν ήταν η διάρκεια μας. Να είσαι καλά, αλλά μακριά. Που ξέρεις, μπορεί να ανοίξουμε ξανά έναν νέο κύκλο, κάπου κάποτε.

Το πρώην αφεντικό:
Και είμαι ακόμα ζωντανή, στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα. Έχουν περάσει 7 μήνες και δεν μου λείπεις. Ούτε μετάνιωσα ποτέ για την απόφαση μου. Θα με θεωρείς ακόμα τρελλή - ναι έχω μάθει ότι λες πράγματα για μένα, μικρή η Κύπρος - αλλά και γω θα με θεωρούσα τρελλή, αν έμενα κάπου όπου έκλεισε ο κύκλος, όπου είχα σταματήσει να χαίρομαι, όπου η δημιουργικότητα μου ήταν στον απαπνευστήρα. Αν σε ενδιαφέρει, είμαι καλά, άρχισα ξανά να κάνω όνειρα που έχουν χρώμα. Θυμάσαι πώς είναι αυτό το αίσθημα;

Το μέλλον:
Βιαζόμουν να μάθω πως θα είσαι. Βασικά, βαθιά μέσα μου ήθελα απλά να ξέρω πως όλα θα πάνε καλά. Τελικά, ξέρεις κάτι; Παραμέλησα το παρόν για σένα. Έτσι κι αλλιώς, αν με ρωτούσες ακριβώς ένα χρόνο πριν πως θα ήταν η ζωή μου, ποτέ, μα ποτέ, δεν θα υπολόγιζα πως αυτοί οι 12 μήνες θα ήταν ένα τεράστιο roller coaster. Ε και τελικά, είμαι καλά. Άρα γιατί να σκέφτομαι κάτι που δεν ξέρω πως είναι;

Το παρελθόν:
Με έχεις πρήξει. Όλο σε σκέφτομαι. Ε, βλακεία δεν είναι αυτό; Τώρα θα μου πεις, πως έτσι μαθαίνω από τα λάθη μου. Οκ, μάθαμε, προχωράμε. Άντε φύγε και σύ. Εμμονή έχεις καταντήσει. Προτιμώ να εθίζομαι σε άλλα πράγματα, όχι σε σένα πάντως.

Φρέσκιες φρέσκιες απορίες!

•  Σου έχει τύχει ποτέ, λίγο πριν τελειώσει η χρονιά - έστω ημερολογιακά - να κλείνουν ως δια μαγείας κύκλοι;  Ο ένας μετά τον άλλο, τσακ μπαμ;
•  Αυτά τα 'what if' δεν είναι τα χειρότερα; Να μην μάθεις ποτέ αν θα γινόταν κάτι γιατί πολύ απλά έχει τελειώσει ο χρόνος ή υπάρχουν πρακτικά ζητήματα. Η στιγμή που συνειδητοποιείς ότι χάνεται η ιδέα της προοπτικής...πω ρε φίλε...
•  Σκέφτηκες ποτέ ότι, ένας τομέας της ζωής σου δεν θα δει ποτέ άσπρη μέρα; Και να το πιστεύεις ακράδαντα;
• Αυτό που λένε " θα σου 'ρθει εκεί που δεν θα το περιμένεις" δεν είναι λίγο fail; Αφού το θες και το σκέφτεσαι, πώς θα γίνει; Δηλαδή μια μέρα απλά θα ξυπνήσεις και θα αγνοήσεις παντελώς αυτή σου την επιθυμία;

Αλήθεια, είναι πραγματικές απορίες και θέλω απαντήσεις!

Υ.Γ Είπα να αρχίσω διατροφή και υγιεινές συνήθειες. Πόσο θα ήθελα τώρα ένα κείκ σοκολάτας ή ένα κέικ πορτοκάλι βουτηγμένο σε υγρή σοκολάτα. Οκ, πάω να κάνω πράσινο τσάι.