Pull the rug from under my feet

Αυτή τη φράση τη διάβασα σε ένα άρθρο πρόσφατα. Μια γυναίκα περιέγραφε τη ζωή της τον τελευταίο καιρό, που με τις αλλαγές που έκανε "τράβηξε το χαλί από κάτω από τα πόδια της".

Σκέφτηκα ότι αυτή ακριβώς η φράση, είναι η σούμα και της ζωής μου εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο.

Ένιωσα περήφανη. Μου φάνηκε γενναίο όλο αυτό.

Αν υπάρχει ένα πράγμα που έμαθα αυτή την περίοδο, είναι ότι ήμουν ανέκαθεν πολύ σκληρή με τον εαυτό μου.

Όσα και αν έχω καταφέρει, από φιλίες καλές, μέχρι πορεία επαγγελματική, πάντα ήμουν η πρώτη που με αμφισβητούσα.

Σε φάσεις που αφηνόμουν, που είχα το δικαίωμα να το κάνω π.χ. όταν χώριζα, όταν πέθανε αγαπημένο μου πρόσωπο, όταν δεν παλευόταν η φάση με τη δουλειά, με "κατηγορούσα" γιατί να το κάνω. Δεν ήμουν αρκετά δυνατή πίστευα.

Οπότε τώρα που δεν υπάρχει πια χαλί κάτω από τα πόδια μου και που όταν το τράβηξα, δεν έμεινε σχεδόν τίποτε όρθιο, σκέφτηκα ότι είναι καιρός να με χαιδέψω λίγο και να μου λέω κατά φάσεις "Είναι οκ, χαλάρωσε".

Δεν είναι εύκολο. Μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία μικρή που όμως όλοι έχουν από εμάς μεγάλες και πολύ συγκεκριμένες απαιτήσεις.

Από το που να πάμε να σπουδάσουμε, όταν έρθουμε πίσω τι δουλειά να έχουμε ( σίγουρη, ασφαλή και καλό μισθό), πως θα είναι ο "ιδανικός" σύντροφος και αργότερα σύζυγος, μέχρι που να κυκλοφοράμε και με ποιους να κάνουμε παρέα για να είμαστε "Κάποιοι' στην κυπριακή κοινωνία.

Έτσι τραβώντας αυτό το αφόρητο χαλί κάτω από τα πόδια μου, που ήταν γεμάτο σκόνες και ενοχές, ανακάλυψα ότι το πάτωμα από κάτω μου γλυστράει και ότι πρέπει να μάθω να περπατάω ξανά, σε νέες συνθήκες. 

Ένα από τα πράγματα που δυσκολεύομαι αλλά σιγά σιγά το καταφέρνω, είναι να αποδέχομαι ότι μερικές καταστάσεις "κάθονται" και κάποιες φορές "δεν κάθονται". Πολλές φορές, δεν είναι κάτι που οφείλεται σε μας, αλλά στους άλλους. Μπορεί να θέλουν κάτι άλλο, μπορεί εκείνοι να ειναι σε άλλη φάση. Είναι οκ. Μια μέρα, θα έρθει κάτι που θα είναι ακριβώς στα μέτρα σου. 

Έμαθα επίσης, πως όταν γλυστράς σε αυτό το καινούριο "πάτωμα" είναι αναμενόμενο και είναι οκ, να πέφτεις και να γεμίζεις μελανιές. Σώμα χωρίς "μελανιές" είναι βαρετό εξάλλου! Άρα αποδέχεσαι τις μικρές και μεγάλες πτώσεις, στην πορεία βελτιώνεις τη τεχνική σου και μια μέρα, απλά κάνεις το πρώτο βήμα, μετά το δεύτερο, μετά περπατάς λίγο πιο γρήγορα και μετα απλά...τρέχεις!

Η λέξη "ρίσκο" είναι τρομακτική. Όμως είναι η ιδέα της και όχι η πράξη της. Και οι ιδέες είναι μέσα στο μυαλό μας. Σκέψου να καταφέρεις να εκπαιδεύεις το μυαλό σου να μην φοβάται την ιδέα...ω, πόσο υπέροχο θα ήταν αυτό!

Ακούγονται θεωρίες όλα αυτά που λέω, αλλά τα έχω ζήσει και τα ζω.

Υπάρχουν μέρες δύσκολες, μέρες αδιάφορες και μέρες που σκέφτομαι "αμάν το έχω κάνει, τράβηξα το χάλι κάτω από τα πόδια μου και νιώθω μια απίστευτη περηφάνια."

Και γι αυτό το αίσθημα, αξίζουν όλα φίλε/η.