Ένα μεγάλο μπαμ

Έπεσα πάνω σε ένα άρθρο πριν λίγο, που έλεγε σε μέσες άκρες, πως αν εισαι νέος, η ευτυχία, θα έρθει άλλα θα αργήσει. Τα επίπεδα ικανοποίησης, φθάνουν στο ναδίρ τους στα 45 και μετά αρχίζουν να ανεβαίνουν. Αυτή η έρευνα έγινε στην Αγγλία, αλλά δεν νομίζω να ήταν τόσο διαφορετικά τα αποτελέσματα, αν γινόταν στην Κύπρο ή στην Ελλάδα.

Τί σημαίνει, 'ικανοποίηση'; Τί πρέπει να γίνει ή να κάνεις για να είσαι ικανοποιημένος;
Αυτή η ικανοποίηση αν επιτευχθεί, για πόσο διαρκεί;
Πρέπει να είσαι ικανοποιημένος σε ένα μόνο τομέα, για να είσαι γενικά; Ή σε περισσότερο από έναν;

Τώρα αν με ρωτήσεις αν είμαι ικανοποιημένη, θα σου πω, κατηγορηματικά 'όχι'.
Παρόλο που υπάρχουν κάποια καλά στη ζωή μου, π.χ. καλοί φίλοι, 1-2 καλές επαγγελματικές εξελίξεις και καλές δημόσιες σχέσεις, εντούτοις τα πράγματα που με βασανίζουν υπερσκιάζουν τα λίγα καλά, που θα μπορούσαν να μου δώσουν αυτό το αίσθημα της ικανοποίησης.

Για παράδειγμα, νιώθω ότι κάνω κύκλους, όσο αφορά στη σχέση μου με την οικογένεια μου. Αν εξαιρέσεις, την καλή και σταθερή σχέση με τον πατέρα μου ( ο καλός μου), οι υπόλοιπες σχέσεις είναι κακές. Ο λόγος φυσικά ειναι ο γνωστός, δεν είμαι παντρεμένη σε αυτή την 'τραγική' ηλικία και δεν 'δείχνω να έχω πρόθεση'.
Δεν τα κατάφερα ποτέ, να αγνοήσω, αυτές τις συμπεριφορές. Πώς αγνοείς; Κάνεις καυγά ; Εξαφανίζεσαι; Μιλάς και εξηγάς τη θέση σου; All of the above; Τα έκανα. Τίποτα, ξύλα απελέκητα.

Δεν είμαι ικανοποιημένη από τον εαυτό μου και την καθημερινότητα μου. Δεν πειθαρχώ να πάω γυμναστήριο, να χάσω εκείνα τα 5 έξτρα κιλά, να δουλέψω εποικοδομητικά 4-5 συνεχόμενες ώρες.
Ξέρω πως το γυμναστήριο θα μου αυξήσει τις ορμόνες χαράς και μπορεί, αλυσιδωτά, να γίνουν και τα υπόλοιπα. Δεν πειθαρχώ.

Δεν έχω κάνενα ερωτικό ενδιαφέρον για κανέναν. Είναι και αυτός ο τύπος που θέλει κάτι, αλλά εγώ δεν θέλω για συγκεκριμένους λόγους. Θα μπορούσα φυσικά, να το 'προσπαθήσω'. Να βγω ακόμα λίγες φορές μαζί του, να το προσπαθήσω να παίξει φάση, να αγνοήσω τα κακά του χαρακτήρα του ( ουσιαστικά για μένα), να είμαστε σε σχέση, να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτός είναι 'καλή περίπτωση'. Ναι, θα μπορούσα να κάνω κάτι, από φόβό ότι τα χρόνια παιρνούν και ότι θα μείνω μόνη και χωρίς σύντροφο ή παιδί. Αλλά, δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Όσο κι αν μου λείπει ένας άνθρωπος, όσο και αν φοβάμαι (τρομοκρατούμαι) να μείνω μόνη.

Γκρινιάζω; Μπορεί. Δεν νομίζω όμως. Είναι τόσο άπειρη η λύπη μου, που δεν είναι γκρίνια όλο αυτό. Είναι μια μεγάλη, απέραντη λύπη.

Ασφυκτιώ.
Θέλω να φύγω. Δεν μου κάνει η χώρα, έχω βαρεθεί, έχω κουραστεί. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι μόνο ο μπαμπάς μου θα μου λείψει από την υπόλοιπη οικογένεια. Μεγάλη κουβέντα ε;.
Αν πρέπει να κάνω ένα μεγάλο ΜΠΑΜ, για να αλλάξουν τα πράματα και ξαφνικά να βρω εκείνα που μου κάνουν; Πίστευα ότι η παραίτηση μου ήταν αυτό το μπαμ. Αλλά δεν είναι.

Πόση λύπη.
Καμιά ικανοποίηση.