Η στιγμή του Eat Pray Love

Τέτοιες μέρες, πριν ακριβώς ένα χρόνο, είχα πάει δύο ταξίδια απανωτά.

Αυτά τα ταξίδια δεν ήταν συνηθισμένα, δεν ήταν απλά διακοπές.

Σε αυτά τα ταξίδια, είχα πει πως θα αποφάσιζα τι θα έκανα με τη δουλειά μου.

Σκεφτόμουν, πως αλλάζοντας δυο πόλεις μέσα σε πέντε μέρες, κάπου θα έβλεπα ένα σημάδι που θα μου 'ξεκλείδωνε' τις σκέψεις και τότε θα ήξερα τι θα έκανα.

Οπότε έζησα ένα μικρό Eat Pray Love.

Στο ένα ταξίδι, έκανα το Eat. Έφαγα και ήπια πολύ. Εκεί είδα δύο φίλες. Η μια δεν ήταν σίγουρη για τη σκέψη μου να φύγω. Λογικό, τα πράγματα είναι δύσκολα και εγώ ήθελα να παραιτηθώ επειδή πνιγόμουνα;

Η άλλη φίλη, σε επίσης φάση σκέψης για τη δουλειά, υποστήριξε την απόφαση μου.

Έφυγα.

Πήγα σε άλλη χώρα, σε άλλη πόλη.

Έμεινα σε μια φίλη. Έφτασα μεσάνυκτα διαλυμένη, αφού άλλαξα δύο αεροπλάνα. Με παρέλαβε, μου έκανε σούπα να φάω. Δεν μίλησα. Πήγα πτώμα στο κρεβάτι.

Την άλλη μέρα, ξύπνησα και τη βρήκα στην κουζίνα.

'Φαίνεσαι χάλια ψυχολογικά και σωματικά', μου είπε.

'Ναι, δεν είμαι καλά. Ήταν μια χρονιά που συνέβησαν τόσα πράγματα. Σκέφτομαι να κάνω το επόμενο βήμα. Θα παραιτηθώ', ψέλλισα κοιτάζοντας το πάτωμα.

Έμεινε και με κοίταζε. 'Είσαι τρελλή, δεν θα το κάνεις', απάντησε σχεδόν απόλυτα.

Τότε πήρα βαθιές αναπνοές και άρχισα να μιλάω. Για όσα έγιναν, για όσα δεν γίνονται, για όσα θέλω, για όσα με κρατάνε πίσω. Μίλαγα, μίλαγα.

Μετά από αρκετή ώρα, γύρισε με κοίταξε. 'Μόλις πας πίσω θα παραιτηθείς, τι συζητάμε;'.

Έφτιαξα ένα σακίδιο, πήγα για το βράδι να μείνω σε φίλη, πρώην συμφοιτήτρια. Με μάζεψε από το σταθμό. Πήγαμε σπίτι της. Καθώς ετοιμάζομασταν να πάμε στο πάρκο, της πετάξα οτι θα παραιτηθώ.

'Είσαι τρελλή παιδάκι μου;' η φυσική απάντηση.

Στο λεωφορείο, άρχισα να μιλάω και να λέω ακριβώς τι σκέφτομαι. Πλέον είχα φτάσει στο σημείο, που όλα κυλούσαν σαν χείμαρρος από το στόμα μου. Έπρεπε να προχωρήσω. Δεν μπορούσα πια να κοιτάω πίσω.

Φτάσαμε στο πάρκο. Καθώς απλώναμε στο γκαζόν και γω χάζευα το πελώριο δέντρο μπροστά μου, η φίλη γύρισε και με κοίταξε 'εννοείται πως θα παραιτηθείς".

Πλησίαζα. Άρχισα να βλέπω το στόχο πιο καθαρά. Ήμουν σε φάση Pray.

Την επομένη, συνάντησα τη φοιτήτρια βαφτιστίρα μου, στους δρόμους της μεγάλης πόλης.

Περπατήσαμε άπειρες ώρες. Φάγαμε κορεάτικα, πήγαμε σε απογευματινά μπαράκια.

Καθώς πίναμε, ένα μαρτίνι εγώ, ένα spritz εκείνη, τη ρώτησα 'τι κάνω πια και που πάω;'
Ίσως ήθελα ένα μικρό, τελικό σπρώξιμο. Και μου το έδωσε.

'Ότι και να κάνεις, είμαι δίπλα σου και είμαι περήφανη για σένα'.

Εκείνη τη στιγμή δεν θα τη ξεχάσω ποτέ.

Δυο μέρες μετά επέστρεψα Κύπρο, πήγα γραφείο και κτύπησα την πόρτα του διεθυντή μου.

Το μόνο που μου απόμεινε είναι το Love :)

Y.Γ. Το blog αυτές τις μέρες έκλεισε 10 ολόκληρα χρόνια ζωής. Αυτό το ποστ δεν ήταν καθόλου τυχαίο τελικά.