Ηλίθια ρομαντική ή ρομαντικά ηλίθια;

Update από το προηγούμενο post:

Όχι, δεν έγινε κάτι ακόμα. Τονίζω το ακόμα, γιατί άμα δεν το πιστέψω εγώ φίλη/ε, ποιος θα το πιστέψει;

Ρε συ, δεν νομίζω να είναι η ιδέα μου. Μα είναι δυνατόν, να νιώθω τόσο οικεία κάθε φορά αλλά ταυτόχρονα τόσο νευρικά, σαν πρωτάρα 12αρα που βγαίνει πρώτη φορά για ραντεβού;

Να θέλω να ορμήσω και ταυτόχρονα να μην τολμάω να τον κοιτάω για πάνω από 4 δευτερόλεπτα συνεχόμενα στα μάτια (το έχω μετρημένο).

Ή που όταν μιλάμε, σχεδόν κάθε μέρα, να νιώθω ότι υπάρχει ένα κάτι. Είναι δυνατόν, να αποφάσισε ο τύπος ότι είμαι η νέα καλύτερη του φίλη; Ή λόγω του ότι είμαι πιο μεγάλη ( και σαφώς πιο σοφή - έλα μην ακούω γέλια, δεν ξέρει ο τύπος ότι ο νούς μου είναι μιας τουλίπας).

Μα είναι δυνατόν;

Εγώ δηλώνω πως όχι. Δεν είναι τυχαίο.

Σύμπαν με ακούς που το λέω και επιμένω; Έτσι μου είπε μια φίλη μου τις προάλλες. Να μην γράφω και να μην λέω αρνητικά πράγματα γιατί το σύμπαν ακούει.

Αυτή η φίλη επίσης μου είπε ότι ο άνθρωπος δεν κατάλαβε ότι είμαι ευαίσθητη ( I wonder why). Και ως πιο μεγάλη, πιο φάουσα (φίλοι από Ελλάδα, η μετάφραση της λέξης αυτής είναι "σκύλα") και πιο περπατημένη (βεβαίως, βεβαίως), πρέπει να δείξω μια ευαισθησία.

Οπότε ένα βράδι, καθώς καθόμασταν με αυτή τη φίλη στα 7 Κλειδιά, με έβαλε να στείλω μήνυμα και να του γράψω ότι...είναι γλυκός. Το έστειλα και μετά πεταξα το κινητό στην άλλη πλευρά της Λευκωσίας. Μα εγώ να γράψω αυτό το πράγμα; Δηλαδή εγώ; Αλλά είπα να τολμήσω.

Ε, δεν απάντησε! Ήμουν να πεθάνω. Ήπια το μισό μαγαζί σε κρασί.

Πήγα σπίτι και σκέφτηκα "Μάλιστα. Φοβήθηκε. Αυτό ήταν. Δεν θα τον ξαναδώ. Ποτέ". Επαναλαμβάνω, είμαι Λεών. Το δράμα μου, ούτε ο Αισχύλος ή ο Ευριπίδης δεν μπορούν να γράψουν σε τόσο βάθος.

Τέλοσπαντων. Κοιμάμαι. Με το κινητό σε ΑΛΛΟ δωμάτιο.

Στις 8.10, με ξυπνάει ενα ΝΤΡΙΝ! του ipad στο κομοδίνο. Το ανοίγω και βλέπω την απάντηση του στο facebook: "Σόρι αλλά αυτό που είπες είναι τόσο, μα τόσο κυνικό!" και γελάει. 

Ε, πέθανα στα γέλια! Κατάλαβες; Εγώ να λιώνω και ο άλλος να με έχει για βασίλισσα του κυνισμού.

Απαντώ εγώ απτόητη: "Το εννοώ!" και πετάω ένα χαμογελάκι ( α ρε έρωτα, ρομαντική σαχλή με κατάντησες). Και απαντάει "Δεν υπάρχει περίπτωση να σε πιστέψω". Στο δεύτερο μου μήνυμα " Αλήθεια το εννοώ" όπου έριξα και 3 θαυμαστικά ( εγώ που δεν αντέχω τα σημεία στίξης) απάντησε με το πιο πλατύ χαμόγελο του σύμπαντος. Και αμέσως πήγαμε για ένα γρήγορο ( 2ωρο) πρωινό καφέ.

Αχ... 

Α ναι, τίποτα δεν έγινε. Ήταν και πρωί ( λες και το βράδι έγινε κάτι - τέλοσπαντων).

Αυτά.

Σύμπαν. Άκου με. Κάνω υπομονή. Αν γίνει, θα γίνει.

Αν δεν γίνει...υπάρχουν και μοναστήρια στο Θιβέτ.