Thursday, October 27, 2011

silence

Την Τρίτη ξύπνησα κανονικά στις 7. Άφησα το ξυπνητήρι να κτυπάει σαν μανιασμένο. Δεν συγκινήθηκα. Πήγε 8 παρά. Ήθελα καφέ. Δεν κινήθηκα. Έμεινα να κοιτάζω το ταβάνι. Στις 9 ξανακοίταξα την ώρα. Είχα ήδη αργήσει. Έπρεπε να κάνω μπάνιο, να ντυθώ, να μπω στο αυτοκίνητο, να οδηγήσω 6 λεπτά ακριβώς, να παρκάρω, να κτυπήσω κάρτα, να μπω στο ασανσέρ, να πάω στο γραφείο μου, να ανοίξω pc, να δω τα mail μου, να δω τι παίζει στο wall του facebook, να κανονίσω 2-3 συναντήσεις με συναδέλφους, να ζητήσω συνάντηση με διευθυντή, να,να,να...
Όσο περισσότερο σκεφτόμουν αυτό το σκηνικό, τόσο ήθελα απλά να μείνω στο κρεβάτι και να κάνω τίποτα.
Άρπαξα το τηλέφωνο από δίπλα μου, σχημάτισα τον αριθμό της γραμματέας. "Ελένη μου, δεν θα έρθω σήμερα. Θα μείνω να δουλέψω από σπίτι. Αν με ζητήσει ο διευθυντής, μπορεί να περάσω το απόγευμα".
Δεν ήταν δύσκολο.
Σηκώθηκα. Πήγα στην κουζίνα, έφτιαξα μπόλικο καφέ. Άνοιξα λαπτοπ. Προσπάθησα να μην κωλοβαρέσω πολλή ώρα στο facebook. Άρχισα να δουλεύω. Χρειάστηκε πολλή ώρα και προσπάθεια ώστε να συγκεντρωθώ. Παλιά δεν ήταν έτσι. Τώρα δεν θυμάμαι την τελευταία φορά που με είχε πραγματικά απορροφήσει - να μην πω, πωρώσει - η δουλειά μου. Κατάφερα να δουλέψω μια ώρα.
Σταμάτησα.
Το υπόλοιπο της μέρας και της νύκτας, ήμουν στον καναπέ και έβλεπα Grey's Anatomy.

Την Τετάρτη πήγα κανονικά δουλειά. Φορώντας τη μάσκα της "χαρούμενης". Ούτε την Τετάρτη ήθελα να πάω δουλειά, έτσι άργησα πάλι να πάω. Σήμερα το ίδιο σκηνικό. Με το ζόρι ήρθα στις 1030.

Είναι όλα μια άμορφη μάζα.
Τα ίδια, η ρουτίνα η ίδια.
Με τρόμο διαπιστώνω πως δεν κάνω όνειρα, πως δεν έχω φιλοδοξίες.
Ακόμα χειρότερα, έχω ενοχές όταν στις σπάνιες στιγμές καταφέρνω να εντοπίσω τα θέλω μου. Μου φαίνονται κάτι που δεν θα γίνει ποτέ, που μάλλον είναι βλακείες δικές μου και ανέφικτα.
Πρέπει να σκάσω;
Να συμβιβαστώ;
Να είμαι ευγνώμον που έχω μια δουλειά;
Που έχω μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου;
Πρέπει να σκάσω και να δω the bigger picture;
Ποιο είναι αυτό το picture όμως;
Νομίζω, πως όσο δεν το παραδέχομαι δεν θα το δω καθαρά.

Προς το παρόν, κάθε πρωί δεν θέλω να πηγαίνω γραφείο.

Κοντά στα κύματα, θα χτίσω το παλάτι μου
θα βάλω πόρτες μ' αλυσίδες και παγώνια
Και μες στη θάλασσα θα ρίξω το κρεβάτι μου...



18 comments:

  1. Aυτή η "μάσκα της χαρούμενης" πρέπει να κάνει χρυσές δουλειές τόσα χρόνια (σε πολλούς-εμού συμπεριλαμβανομένης)...

    ReplyDelete
  2. ....φανέρωσε μου την μάσκα που κρύβεις...κάτω από την μάσκα που φοράς...
    Τίποτα δεν "πρέπει" να κάνεις... αυτό που έχεις μέσα σου είναι το αληθινό, δεν το ξεγελάς με καμιά μάσκα...ίσως να αρχίσεις να ψάχνεις for the smaller picture ...and let the puzzle built itself...μπορεί να είναι λίγο (ή πολύ) δυσνόητο στους πολλούς αλλά στο τέλος της ημέρας...τι είναι αυτό που "επιβάλλει" το να γίνουμε κομμάτι του bigger picture....και κατανοητοί...?

    ReplyDelete
  3. ttallou, Συμφερει πολλούς αυτή η μάσκα. Έτσι νιώθουν καλά που σου έχουν γαμήσει τις οποιεσδήποτε φιλοδοξίες και όνειρα.

    ReplyDelete
  4. Michael, υπάρχουν πολλά "πρέπει". Και αυτά πληρώνουν τις δόσεις.
    Μ' άρεσε αυτό για το smaller picture

    ReplyDelete
  5. :) αχ...αυτή η δόση...:)

    ReplyDelete
  6. αφελής πλην τίμια απορία: αν μπορείς να δουλεύεις απ'το σπίτι γιατί πας στο γραφείο;
    μια φορά τη βδομάδα αν είναι αρκετή είναι μια χαρά και πολύ τους είναι! :)

    τα όνειρα δεν είναι βλακείες. όταν δεν έχεις όνειρα τότε να ανησυχείς!

    ReplyDelete
  7. to provlima en oti apla afinoume tis douleia mas na mas kamnei define...
    giati na eisai i tulip i manager px. je oi i tulip pou kamnei teleio cheesecake?

    ReplyDelete
  8. τουλίπα μου, μην με παρεξηγήσεις, δεν θέλω να σου κάνω κήρυγμα, μου φαίνεται όμως ότι αυτά είναι σημάδια κατάθλιψης. αν συμφωνείς μαζί μου ίσως να πρέπει να κάνεις κάτι γι' αυτό. αν όχι, φάση είναι θα περάσει! :)

    ReplyDelete
  9. Εγω πιστεύκω ότι οι μέρες εν πρέπει να περνούν έτσι ανεκμετάλλευτες...εν καλό να επιτρέπουμε του ευατού μας να εν για μερικές μέρες down αλλά αμαν συνεχίζεται και συνεχίζεται...κάτι πρέπει να κάμουμε να το αλλάξουμε!
    Pax εν πιστεύκω πολλά στην φράση: ´φάση είναι και θα περάσεί! Αν δεν κάμουμε εμείς κάτι εν θα περάσει. Αν και τωρά που το σκέφτομαι μερικές φορές τζαμέ που νομίζουμε ότι τίποτε εν μας ικανοποιεί έρκεται κάτι μόνο του που τα ανατρέπει ούλλα και τούτο το κάτι ενεν απαραίτητα το έρωτας!
    Αν η ζωή σου εν σε γεμίζει άλλαξε την!

    ReplyDelete
  10. Βρε κοπελα μου γλυκια.. Στο 90% απο τα posts σου παραπονιεσαι για τη δουλεια σου... Δεν στο λεω με κακο τροπο..Τα εχω περασει κ γω και σιγουρα ολα αυτα ειναι σημαδια καταθλιψης. Γιατι δεν την παρατας?? Να δουμε τοτε αν θα τη βαριεσαι παλι ή αν σου λειψει...

    ReplyDelete
  11. Ως τουλίπα, έχεις ένα θέμα προσκόλλησης εκεί που φύτρωσες. Το κατανοώ αυτό. Από την άλλη, κάνε αυτομεταφύτευση. Υπάρχουν τρελές δουλειές, ταξίδια, περιπέτειες εκεί έξω. Εγώ μετακομίζω ανά διετια περίπου. Χώρα, πόλη, δουλειά, παρέα. Όσοι δε με ξέρουν με θεωρούν απροσάρμοστη. Εγώ πάλι το βρίσκω καβαφικό. Αν δε βγεις για το ταξίδι, Ιθάκη δε θα δεις. Σήκωσε τη γλάστρα σου και περιπάτει, ω τουλίπα!

    ReplyDelete
  12. Michael, αχ αυτη η γαμημένη δόση :)

    ReplyDelete
  13. DaisyCrazy, δεν μπορώ να δουλεύω από σπίτι. Το κάνω 1-2 φορές ανά τρίμηνο εκμεταλλευόμενη τη θέση μου. Δεν μπορώ όμως τακτικά.
    Τα όνειρα...τι γλυκιά λέξη! :)

    ReplyDelete
  14. roam, δεν εισαι η δουλεια σου οπως ειπε και ο Ντε Νιρο στον Ταξιτζή και ο Γιαλομ χρόνια μετά!

    ReplyDelete
  15. pax, ναι ηταν σημαδια...δεν ηθελα να σηκωθω απο κρεβάτι πολλές μέρες. Ευτυχώς τώρα είμαι αρκετά καλύτερα.

    ReplyDelete
  16. Jasmine, αντί αυτής της φράσης προτιμώ αυτή : Κάνω υπομονη.
    Έχει μια θετικότητα.

    ReplyDelete
  17. Anonymous, προς το παρον αποφασισα να βρω τροπους μεσα απο τη δουλεια μου, να κανω κατι πιο παραγωγικο. Αν δεν δουλέψει ούτε και αυτό, τότε Houston we ve got a problem.

    ReplyDelete
  18. Olia, χα "σηκωσε τη γλαστρα σου" χα χα τέλειο! χμμμ

    ReplyDelete