New Pages

Αγαπημένοι μου,

Έχει μέρες να εμφανιστώ. Νιώθω πως ο χρόνος έχει σταματήσει από την παραμονή των Χριστουγέννων και πως ζω σε άλλη διάσταση. Αγαπώ αυτές τις μέρες ακριβώς γι αυτό το λόγο!

Προσπαθώντας να δω εκείνους που αγαπώ, να περάσω ώρα με την οικογένεια μου, να πάω από σπίτι σε σπίτι, από πόλη σε πόλη, έχω - επιτέλους - ξεχάσει το μικρόκοσμό μου, με λίγα λόγια τα γνωστά θέματα που τριγυρίζουν στο κεφάλι μου τις υπόλοιπες 360 μέρες του χρόνου.

Και αυτό, είναι για μένα το προσωπικό μου θαύμα των Χριστουγέννων :)

Σήμερα ήμουν όλη μέρα σπίτι, εκτός από δύο ώρες που βγήκα για να αγοράσω κάποια δώρα. Έχω συγυρίσει ντουλάπια, έχω επιτέλους καταλάβει πως δουλεύει ένα ηλεκτρονικό μαραφέτι και κάθισα πριν από λίγο μπροστά από την οθόνη να κάνω λίγη δουλειά.

Γιατί αύριο, αυτή την ώρα θα βρίσκομαι στις αναχωρήσεις της Aegean και θα ετοιμάζομαι να πετάξω για Αθήνα.

Η αλήθεια είναι πως χαίρομαι τόσο πολύ που θα δω τους φίλους μου και που θα βολτάρουμε μαζί στους δρόμους της πόλης. Έχω πεθυμήσει τις αγκαλιές τους και τις κουβέντες μας.

Στο πίσω μέρος του μυαλού μου όμως, σκέφτομαι πως θα ήθελα να "πέσω" τυχαία πάνω σε ένα συγκεκριμένο άτομο. Και με κάποιο τρόπο να κλείσει ο κύκλος.

Προσπαθώ να μην το επεξεργάζομαι πολύ γιατί παραδέχομαι ότι είμαι μεγάλη παρελθοντολάγνα, όπως με χαρακτηρίζει - ορθώς- ο κολλητός μου. Και δεν μ' αρέσει αυτό. Δύο χρόνια για ένα απωθημένο είναι αρκετά. Επίσης στα 33 μου, δεν θέλω να συμπεριφέρομαι σαν ανόητη έφηβη.

Τι θα ήθελα λοιπόν με όλη μου την καρδιά; Στην Αθήνα ή εδώ ή και κάπου αλλού, να έρθει αυτός. Ο έρωτας ο μεγάλος, παράφορος. Έτσι ρε παιδί μου, για να πειστώ και γω ότι θα ξαναερωτευτώ ( και θα με ερωτευτεί πίσω - μικρή λεπτομέρεια που πλέον μετράει).

Πάλι αυτές τις μέρες, είχα κουβέντες με κόσμο άσχετό που μόνο τυχαία δεν εμφανίστηκε στη ζωή μου. Αυτό έγινε και χθες σε ένα φιλικό σπίτι όπου μια κυρία, σχεδόν με "διάβασε" ξέροντας με μόνο 20 λεπτά και χωρίς να μιλήσω. Και η οποία έτσι απλά, είπε ατάκες που εγώ έχω ταλαιπωρηθεί ώσπου να καταφέρω να ξεθάψω από το υποσυνείδητό μου.

Τυχαίο; Δεν νομίζω!

Σε γλυκοφιλώ, σου εύχομαι να μπεις με φόρα και με πολλή αγάπη στο 2011.

Το πιο σημαντικό όμως είναι ο νέος χρόνος να σου δώσει την προοπτική να ανοίξεις ΝΕΑ κεφάλαια στη ζωή σου.

Το Μέτρημα

Αύγουστος 2010. Αθήνα. Καθισμένοι στην μπάρα σε μια από τις πιο όμορφες αυλές στο Γκάζι. Τα gin tonic δίνουν και παίρνουν, ο καπνός από τα Marlboro ανεβαίνει μέσα από την μικρή αχλαδιά και διαλύεται ψηλά με φόντο ένα πανέμορφο έναστρο ουρανό.

Ο αγαπημένος μου φίλος, εκτελώντας χρέη DJ, μου βάζει ένα τραγούδι καινούριο να ακούσω, το "Μέτρημα" της Μποφίλιου

Πήγαινε έτσι:

Τους ανθρώπους της ζωής μου

κάθισα να τους μετρήσω

τους παρόντες, τους απόντες

κάνα δυο περαστικούς.

Όσους ήρθαν για να μείνουν

όσους έφυγαν πριν γίνουν,

τους κοινόχρηστους, τους ξένους,

τους πολύ προσωπικούς.

Και μετά έτσι:

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι

ή μου βγαίνουνε πολλοί

κι είναι η μοναξιά που επείγει

ό,τι με μελαγχολεί.

Και μου βγαίνουν πάντα λίγοι

ή μου βγαίνουνε πολλοί

σ' ένα μέτρημα που ανοίγει

την παλιά μου την πληγή.

Τον κοίταξα και αμέσως έστρεψα το βλέμμα μου δίπλα στον άλλο μου φίλο.

Μια στιγμιαία φλασιάς ευτυχίας.

"Μέτρησα" εκείνη τη στιγμή και το άθροισμα μου άρεσε.

Αυτή την εποχή, γίνονται κάποια ξεκαθαρίσματα όπως σου έχω πει.

Φίλοι έρχονται, φίλοι φεύγουν προσωρινά ή για πολύ καιρό, παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο.

Δεν είναι εύκολο. Αλλά όπως μου είπε και μια φίλη, το βράδι της Κυριακής καθώς περπατούσαμε στην άδεια (πια) Λήδρας, κάνεις χώρο για να μπει κάτι καινούριο.

Έτσι όπως και στον έρωτα.

Λίγο πριν.

Πριν από τις μεγάλες αλλαγές, λίγο πριν να διαλέξεις ένα καινούριο δρόμο γεμάτο με νέες εικόνες, νέα "ναι" και καθώς βρίσκεσαι στο πιο χαμηλό σημείο της ύπαρξης σου...

...έτσι θα είναι μάλλον η κατάσταση, όπως είμαι εγώ αυτό τον καιρό. Εδώ και 2-3 βδομάδες.

Το τηλέφωνο κτυπάει σπάνια, καμιά φορά καθόλου. Εγώ δεν πληκτρολογώ κανένα αριθμό. (Υπο)δηλώνω εξαφανισμένη. Δεν έχω κάτι να δώσω, να πω, να δείξω. Είμαι κλεισμένη σε ένα κόσμο που δεν χωράει κανεις άλλος.

Ίσως αυτό να είναι η αρχή του μεταβατικού σταδίου. Ίσως το τέλος του. Ίσως πάλι να είμαι λίγο πριν από τη μεγάλη έκρηξη και τις αλλαγές που τόσο έχω ανάγκη.

Αυτό είναι το μόνο στο οποίο πιστεύω αυτές τις μέρες.

Μακάρι να είναι αυτό.

Υ.Γ1 Ευτυχώς που υπάρχει και η Αθήνα.

Υ.Γ2 Αν επιλέξεις ποτέ το δύσκολο δρόμο να ακούσεις τα 'θέλω΄σου, να προετοιμαστείς για μεγάλες στεναχώριες. Και να εύχεσαι ( όπως εύχομαι κι εγώ) να μετατραπούν σε δύναμη.

Μικρές φλασιές

Όσο το θες, τόσο σε διώχνει. ΤΟ = οτιδήποτε

Όταν πλακώσουν οι ανάδρομοι, απλά lay low. Κάνε την πάπια. Ίσως βαρεθούν και μεταφερθούν σε άλλο ζώδιο.

Ναι, για να συμβούν πράγματα, κουνάμε το δακτυλάκι μας. Τίποτε δεν ήρθε ποτέ ως δια μαγείας. Εκτός και αν είσαι κωλόφαρδο άτομο και έχεις το κοκκαλάκι της νυκτερίδας.

Κουνάμε το δακτυλάκι μεν, ποτέ όμως ολόκληρο το σώμα. Αν χρειάζεται τόση προσπάθεια, απλά δεν λέει. Άσε που χάνεις και τη μισή χαρά του "θαύματος".

Για να ερωτευτείς, πρέπει να αφήσεις παράθυρα ανοικτά. Αν αφήσεις την πόρτα ακόμα καλύτερα. Αν υπάρχουν άλλοι κάτοικοι μέσα, παράθυρα και πόρτα φρακάρουν.

Για να επιβιώσεις σε μια αποστειρωμένη κοινωνία προβάτων, παραδέχεσαι ότι το να είσαι μονάδα είναι πανδύσκολο και προχωράς με το κεφάλι ψηλά αγνοώντας το "bubble" του βολέματος.

Καθόμαστε και αναλύουμε άνδρες σε γυναικοπαρέες, αλλά η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μπορούμε να σκεφτούμε σαν αυτούς. Άρα οι αναλύσεις γίνονται για χάρη του καφέ και του κινηματογραφικού ενσταντανέ.

Μια φίλη μου είπε ότι το Σάββατο βγαίνουν μόνο οι στρατιώτες. Έχει δίκιο.

Η πιθανότητα να βρεις γκόμενο και να κάνεις σχέση μαζί του, από μπαρ/κλαμπ είναι μηδενική. Έτσι καλύτερα να βγαίνεις , να περνάς καλά και να μην κοιτάς δεξιά και αριστερά.

Όταν περνάς φάσεις δύσκολες, το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να τις αποδεκτείς. Πάντα περνούν. Αν ήταν ολόκληρη η ζωή, μια και μόνο φάση...

Η ζωή είναι πολύ μικρή για ψεύτικες κουβέντες και λόγια μεγάλα. Το θέμα είναι, πόση αντοχή έχεις στην ειλικρίνεια.

Μετά τα τριάντα γίνεται ένα απίστευτο κλικ μέσα σου και βλέπεις καθαρά ποιοι είναι πραγματικά ΕΚΕΙ.

Και όποιος αντέξει.

Το Δέκα

Στο τελευταίο του κείμενο ο unshaved bastard, κάνει με έναν πολύ όμορφο τρόπο, απολογισμό, της χρονιάς που πέρασε, του "δέκα".

Χθες το βράδι, οδηγούσα να πάω σπίτι και αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό, ο δικός μου απολογισμός.

Η δική μου χρονιά; Δυσκολεύομαι πάλι, να ζυγίσω.

Πώς "μετράς" μια χρονιά; Σε μέρες, μήνες ή σε εικόνες, εμπειρίες και αισθήματα; Ή απλά στο πόσο εσύ έχεις αλλάξει ή έχεις προχωρήσει;

Παράξενη χρονιά το δέκα. Και ας μην φάνηκε τόσο πολύ εδώ στο blog. Είμαι βλέπεις σε φάση μεταβατική.

Όχι στα ερωτικά. Εκει γίνεται κάτι παράξενο. "Κάτι" με εμποδίζει από το να κάνω ανάλαφρες βλακείες. Όχι το παρελθόν, σίγουρα όχι. Αλλά με κάποιο τρόπο υπάρχει κάτι που με φρενάρει ή απλά αν θέλω κάτι ( σπάνια), δεν κάθεται με τίποτα.

Άρχισε να με εκνευρίζει αυτή η κατάσταση. Όπως και το ότι δεν μ' αρέσει κάποιος και νομίζω εδώ που ζούμε, δεν το βλέπω και να γίνεται. Πού και πώς τότε; Δεν ξέρω. Μυστήριο, πιο δύσκολο και από τον Κώδικα του Λεονάρδο!

Το δέκα ταξίδεψα αρκετά. Ναι, νομίζω αυτό έκανε κάτι. Δηλώνοντας ταξιδιώτης και όχι τουρίστας, με ένα σακίδιο και μια κάμερα, θέλησα να μάθω, να δω, να ζήσω τον κόσμο εκεί έξω.

Έτσι το δέκα, μετά από τέσσερα μεγάλα ταξίδια ( χωρίς να μετράω την Αθήνα), άρχισε να γίνεται κάτι μέσα μου, μια προεργασία. Πώς είναι όταν συνειδητοποιείς ότι τα "σύνορα" ανοίγουν; Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ, όταν μπαίνω στο "survival mode" και γυρίζω σε μια χώρα που δεν ξέρω τη γλώσσα και προσπαθώ να γίνω μέρος της.

Το έντεκα, θέλω ένα μεγάλο ταξίδι είτε Ασία είτε Λατινική Αμερική. Για πολλές μέρες. Για να ανοίξουν κεφάλαια, για νέες ιστορίες, για νέες υποσχέσεις.

Το δέκα, γνώρισα καινούριο κόσμο και ήρθα κοντά με νέους φίλους. Δεν ξέρω ακόμα να στο μετρήσω αυτό. Ναι, στο μυαλό μου έρχονται φλασιές από πολλές αγαπησιάρικες και όμορφες φάσεις. Αλλά κάτι...κάτι βαραίνει.

Μου είχαν πει ότι δεν είμαι ανοικτή. Φέτος ξέρω γιατί. Είναι επειδή εμπιστεύομαι το ένστικτό μου. Άμα κάποιος μου βγάλει μια ενέργεια κάπως, δεν πλησιάζω. Τις περισσότερες βγαίνω σωστή. Τις άλλες, δεν είμαι εκεί για να μάθω.

Δεν είμαι εύκολος άνθρωπος, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ούτε της επιφάνειας και να κάνουμε χαβαλέ. Προφανώς τελικά, σε όποιον αρέσει. Ούτε δηλώνω party animal και σούπερ κοινωνική. Επιλεκτική εδώ και μερικές βδομάδες.

Είμαι του "μέσα", εκείνης της μαγικής στιγμής που θα νιώθω ότι εκείνο το λεπτό ήρθα με έναν άνθρωπο κοντά. Και ας ζω αυτές τις στιγμές σπάνια. Καλύτερα έτσι παρά να είμαι όλη μέρα έξω, με διάφορους μονοστέφανους, απλά για να έχω "ζωή". Όχι δεν είναι αυτό. Όχι για μένα τουλάχιστον.

Το δέκα απομακρύνθηκα από μερικούς ανθρώπους, όταν είδα ότι δεν κολλάνε οι ενέργειες μας. Δεν θα σου πω ότι ήμουν ή είμαι οκ μ' αυτό. Φιλίες χρόνων, απλά τώρα δεν παίζουν ρόλο στη ζωή μου. Μετανιώνω; Όχι. Θα ήθελα να αλλάξουν τα πράγματα; Ναι. Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Όταν το γυαλί ραγίσει...

Το δέκα, δυνάμωσε το μέσα μου. Κι άλλο. Πάτησα πιο γερά στα πόδια μου. Πατώ.

Το έντεκα; Είμαι πολύ περίεργη, πάρα πολύ :)

Υ.Γ1 Το post γράφτηκε με ένα ποτ πουρί από Over the Hill ( Monica), Valerie (Amy W), Ne m, oublie pas ( Rene Aubry). Όλα από το πρωινό πρόγραμμα του Kosmos. Ναι έμεινα σπίτι, κρυολογηματάκι και δουλειά. Πολύ ευτυχισμένη!

Υ.Γ2 Πώς θα είναι οι φετινές γιορτές και οι εξόδοι; Τουλάχιστον πριν πάω Αθήνα. Δεν έχω ιδέα, περνώ φάση εσωτερικότητας. Μια φίλη μου είπε πως είναι από τα πολλά ταξίδια :)

Υ.Γ3 Έγραψα ένα ολόκληρο κείμενο και δεν μίλησα για τη δουλειά! ( ουπς το έκανα τώρα. Δεν μετράει).

Υ.Γ4 Για πάτα play δίπλα. Θα σου έχω τραγουδάκια να ακους, αν θες, από τώρα και στο εξής.

Under the spotlight

Προειδοποίηση: Έχω pms οπότε δεν ευθύνομαι 100% για το πιο κάτω παραλήρημα.

Μόλις πήρε το αυτί μου κάτι συναδέλφους να συζητάνε για ένα πάρτι που θα πάνε την Παραμονή Χριστουγέννων σε ένα σπίτι. Η μια δε είπε στον άλλο " ε να ξέρουμε αν θα πάμε, γιατί ο κόσμος έχει κλείσει ήδη και έχει κάνει τα σχέδια του για τη μέρα".

Και εκεί ήταν που με έπιασε το pms. Εγώ δεν έχω κανονίσει κάτι! Τα Χριστούγεννα σε αυτή τη φάση μοιάζουν σαν κάτι μακρινό που ναι μεν θα συμβεί αλλά σε κάτι μήνες!

Επίσης έχω την εντύπωση ότι τα τελευταία 2-3 χρόνια εκείνη τη μέρα δεν έβγαινα.

Ίσως να έβλεπα 1-2 φίλους για καφέ αλλά και πάλι νομίζω πως είτε ήμουν γκομενιασμένη και δεν ήθελα να βγω, είτε την έβγαζα σπίτι των γονιών μου μπροστά στο τζάκι να διαβάζω βιβλία.

Έτσι όταν άκουσα αυτή τη συζήτηση, άρχισαν στο μυαλό μου να παίζουν τα γνωστά φανταστικά σενάρια που άρχισαν από το γνωστό " αααα δεν έχω φίλους", συνεχίστηκαν με το "φταίω που είμαι πολύ συχνά στην κοσμάρα μου και συνέχεια εξαφανίζομαι" και ενισχύθηκαν με το άλλοθι με το "δεν είμαι σε φάση κλαμπιγκ" .

Ισοπέδωση όχι αστεία. Και όλα αυτά για τη μια και μοναδική μέρα ( αν βάλεις και την παραμονή Πρωτοχρονιάς, δύο - αλλά θα είμαι Αθήνα οπότε δεν με νοιάζει) που για κάποιο μαγικό λόγο πρέπει να κάνεις κάτι.

Από την άλλη, δεν είμαι σε mood να οργανώνω παρέες. Οργανώνω κόσμο στο γραφείο. Θέλω απλά να ξεκουράζομαι. Νομίζω όμως πως δεν πάει έτσι. Κάποιοι άνθρωποι, για έναν παράξενο λόγο, είναι αυτοί πρέπει να δημιουργούν καταστάσεις.

Δεν ξέρω. Κουράστηκα μόνο και να το σκέφτομαι.

Υ.Γ1 Πέτυχα χθες το βράδι, γύρω στις 1, το "Κλείσε τα μάτια". Παλιά καλή Παπακαλίτιδα!

Υ.Γ2 Για πρώτη φορά μετά από τρία ίσως χρόνια, έπαιξα xbox. Simcity φυσικά.

Υ.Γ3 Αν δεν είσαι πρωταγωνιστής στη ζωή σου, θα είσαι πάντα κομπάρσος για τους άλλους.

Ζυγίζοντας.

Το σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν κάπως παράξενο.

Την Παρασκευή, είχα δύο φίλους σπίτι. Ευκαιρία έψαχνα να ανάψω κεράκια, να στρώσω τραπέζι με τα νέα μου σουπλά και έτσι για αλλαγή, να γεμίσει ο χώρος φωνές. Φυσικά ο ένας από τους δύο, μιλούσε συνέχεια, κάνοντας πολλές φορές μονόλογο και στη διαπασών. Υποθέτω πως χρειάζεται αγάπη και πως χάρηκε που είδε δυο παλιές του φίλες. Ας είναι.

Το Σάββατο περιστράφηκε όλο γύρω από μια συνειδητοποίηση ότι η ζωή συνεχίζεται ( χωρίς εσένα, χωρίς εμένα προφανώς) και μια μέτρια έξοδο, την οποία απλά έκανε κάπως καλύτερη μια φίλη μου και ένας αγαπημένος, λατρεμένος καινούριος φίλος. Αλλά, γενικά ήταν η νύκτα του Αγίου Βαρθολομαίου. Ένιωσα σαν να έβγαλε μια γάτα τα νύχια της και με έγδαρε σε όλο μου το σώμα. Δεν το είχα ανάγκη αυτό. Όχι τώρα. Αλλά όλα γίνονται για έναν λόγο ε; Για να συνειδητοποιήσεις πράγματα, για να δεις τις πραγματικές διαστάσεις σε σχέσεις και καταστάσεις και μετά για να προχωρήσεις. Νομίζω πιο πάτος δεν γινόταν. Άρα τώρα λογικά, πάμε πάνω.

Η Κυριακή ήταν μια υπέροχη μέρα και αυτή που έσωσε το παράξενο αυτό σαββατοκύριακο. Γνώρισα σούπερ κόσμο, ένα πολύ cool και σέξι τύπο ( τι κρίμα που έχεις γκόμενα και που μένεις αλλού) και έβγαλα τη μισή μέρα στην παλιά Λευκωσία. Μετά ήρθαν οι κουμπάροι από σπίτι, όπου ο μπόμπιρας τους, έκανε το χαλί μου skateboard και εγώ, ως ερωτευμένη μαζί του, τον ενθάρρυνα. Και πάλι δεν κατάφερα να δουλέψω, οπότε σήμερα ξύπνησα από τις 6 για να κάνω κάτι αλλά...

Με αυτό το κείμενο κάνω καταγραφή των τελευταίων ημερών, για να δω προς τα που γέρνει η ζυγαριά. Προς τα καλά ή τα κακά. Μεγάλη μαλακία το παρελθόν να σου μουζουρώνει το παρόν. Και το χειρότερο, να ξέρεις ότι εσύ το αφήνεις/προκαλείς.

Έχω πεθυμήσει κάτι μαγικό.

Υ.Γ1 Ξύπνησα σήμερα και έβρεχε. Με έπιασε μια τεράστια μοναξιά και μια παρελθοντολαγνεία ( όπως λέει και ο κολλητός). Ξουτ από δω.

Υ.Γ2 Γνωρίζω νέο κόσμο που πραγματικά γουστάρω. Και χαίρομαι που κάνω παρέες που επιλέγω. Ένας, ένας, σαν μικρά διαμαντάκια.

Φτωχή μου (παλιά) πόλη

Πριν κανά δυο βδομάδες, περπατούσα στην Κωνσταντίνου Παλαιολόγου ( ο δρόμος από ΟΧΙ προς την -τάχα μου- πλατεία Ελευθερίας) και καθώς περιεργαζόμουν το αγαπημένο μου καφενέ ( το Καλοψιδιώτης κάτι - δεν θα γινόταν τέλειο μπαρ/καμπαρέ/ Μπερλίν type κάτι;), περνάνε δύο τύπισσες από δίπλα μου, ξένες, μάλλον από κεντρική Ευρώπη και η μια η οποία έτρωγε κάτι θεώρησε οκ, να πετάξει το περιτύλιγμα στο πεζοδρόμιο.

Πέρασα από δίπλα της, είδε ότι την είδα και προσπέρασε. Η ηλίθια άξεστη. Τώρα θα μου πεις γιατί δεν την σταμάτησες...χμ θα έπρεπε. Να τη βάλω να το πάρει από το πεζοδρόμιο και από το λιγδιασμένο της μαλλί να την σύρω στο πιο κοντινό σκουπιδοντενεκέ να το πετάξει.

Γενικά φίλοι μου, δεν μπορώ να το θέσω και ευγενικά κιόλας, αλλά η παλιά Λευκωσία είναι του κ...ου.

Υπάρχουν οι ελάχιστες εξαιρέσεις όπως είναι η περιοχή Φανερωμένης και πίσω η περιοχή της οδού Αισχύλου, όπου κάτι παίζει και νέος κόσμος έχει ανοίξει τα μαγαζιά του όπως το Soa Borta, το Carpe Diem και όπως έμαθα το Bomba Shop ( αύριο εγκαίνια , απόγευμα).

Α ναι, και κάποιες περιοχές στην Αρχιεπισκοπή και στην Πύλη, με σπίτια που έχουν ανακαινιστεί.

Η Λήδρας είναι ένα γυφτιό και τίποτα άλλο. Ούτε να το συζητήσω δεν θέλω.

Όσο αφορά στην Ονασαγόρου, γνωστό το παιχνίδι των "μεγάλων" που εξαιτίας τους δεν αναπτύσσεται ο παράλληλος δρόμος του πιο πολυσύχναστου πεζόδρομου της πόλης.

Βγάζω το καπέλο μου στη Λεμεσό, όπου οι άνθρωποι εκεί, έχουν αρχίσει να συνειδητοποιούν ότι το πιο όμορφο σημείο μιας πόλης, είναι το ιστορικό κέντρο της. Τι να πρωτοπώ. Για το σούπερ "Π", το very cool Library, την Αγίου Ανδρέου που έχει μαζέψει όλα τα καλά εστιατόρια ή για τους Χαρουπόμυλους που όταν είναι καλοκαίρι ( δηλαδή από Απρίλη μέχρι Γενάρη), η περιοχή είναι σαν ένα τεράστιο πάρτι;

Δεν ξέρω. Μήπως πρέπει να κάνουμε κάτι;

Ή απλά είμαστε τόσοι μικροί και ασήμαντοι μπροστά στην δύναμη των 2-3 ( ανάμεσα τους πρώην δήμαρχοι, χρηματιστηριακές εταιρείες και φυσικά ο γνωστός επιχειρηματίας που έχει όλη την Κύπρο) ;

Υ.Γ1 Αγαπώ brew, chop 't', Plato's, Καλά Καθούμενα ( τις ήσυχες μέρες), Hurricane, myshop και ακόμα καμιά δεκαριά uber urban σποτάκια.

Υ.Γ2 Δεν αγαπώ φαστφουντάδικα Λήδρας, Στοά ( εκείνο το τερατούργημα στην πλατεία του παλιού Δημαρχείου) και καταστήματα αλυσίδες που κάνουν τη Λήδρας γύφτικη.

Detox!

Φίλοι και φίλες,

Από σήμερα και σημείωσε τη μέρα, αρχίζω αποτοξίνωση.

Δηλαδή, κόβω για κάποιες βδομάδες τα γλυκά και τους υδατάνθρακες και το πιο σημαντικό - δώσε βάση τώρα- σταματώ το αλκοόλ.

Ώ ναι! Κομμένο το κρασί ( εις το επανιδείν μοσχοφίλερο, τα λέμε cabernet, τα φιλιά μου Pinot Noir) το gin 'n' tonic και τα λοιπά αλκοολούχα ποτά.

Πήρα την απόφαση τη μέρα, που καθώς ήμουν στο γραφείο, ένα πρωί, γύρω στις 11, μου ήρθε μια απίστευτη επιθυμία, για κρασί.

Και να μην πω και για τους απίστευτους πονοκεφάλους που είχα όταν επέστρεψα από τις διακοπές ( όπου με το καλημέρα κατέβαζα ένα λίτρο gin tonic) οι οποίοι "εξαφανίστηκαν" ως δια μαγείας, όταν έφτιαξα ένα gin tonic.

Τώρα θα μου πεις, ωραία περίοδο διάλεξες.

Καλά, θέλω να πιστεύω ότι όλα είναι μια ιδέα.

Θα περνάω καλύτερα τις γιορτές αν τρώω όλη μέρα σοκολάτες και πίνω ασύστολα; Δεν νομίζω.

Σίγουρα όμως θα είμαι σε πολύ καλύτερο mood αν χάσω εκείνα τα 3-4 κιλάκια που θέλω και έτσι γι αλλαγή, δεν κατεβάζω έναν ολόκληρο αμπελώνα.

Θέλω την συμπαράστασή σου.

Επίσης, ποιο νερό με ανθρακικό είναι το καλύτερο;

Υ.Γ1 Από την κούραση δεν βγαίνω από το σπίτι. Έχω αγοράσει τα πάντα από το ebay και έχω κατεβάσει πολλές ταινιούλες. Πειράζει;

Υ.Γ2 Καθώς έγραφα αυτό το κείμενο, κυκλοφορούσε ένα κέικ στο γραφείο. I m strong!

Μούμπλε, μούμπλε...

Αυτή την περίοδο, απλά ζω. Μέσα στη βδομάδα κάνω τα κλάσικ πράγματα π.χ μαλώνω με πολύ κόσμο στη δουλειά και διερωτώμαι αν θα πάω από καρδιακό ή εγκεφαλικό πρώτα. Το σουκού, ευτυχώς εδώ και δυο βδομάδες περνώ όμορφα με φίλους σε σπίτια ή τετ α τετ ποτάκια για σούπερ κουβέντες. Και γενικά απαξιώ να ασχοληθώ με σποντίτσες.

Εδώ ας μείνουμε ένα λεπτό. Μου είναι αδιανόητο σε αυτή την εντατίκ περίοδο όπως θα έλεγε και ο provatos μου, ότι θα σε δω ή θα βγω μαζί σου και δεν θα περάσω καλά. Δεν έχω ώρα καλό μου άτομο γενικά. Άρα σόρι, το βλέπω και εγωιστικά. Άμα ξεκολλήσω από την οθόνη του pc, θέλω έστω και μια ώρα να περάσουμε όμορφα, χαλαρά και light. Θες και θέλω να βρεθούμε; Θα γίνει. Δεν μπορείς ή μπορεί να μην είσαι σε mood; Οk άστο τότε. Δεν σημαίνει κάτι. Ή δεν προσπαθείς αρκετά να βρεθούμε; Και πάλι, it is ok. Όποια και να είναι η περίπτωση, μην τα ρίχνεις πάνω μου. Δεν έχω την ώρα να το χειριστώ και αυτό.

Αν είχα γκόμενο αυτή την περίοδο, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να συντηρώ τη σχέση. Για παράδειγμα, απόψε θα φύγω από το γραφείο στις 9. Θα πάω σπίτι, θα φάω κάτι, θα κάνω μπάνιο και ίσως δω λίγη τιβι. Σκέψου κιόλας, να ήθελα να δω γκόμενο, ο γκόμενος να ήθελε να μείνει σπίτι του και εγώ να μετακομίζω για να κοιμηθούμε "αγκαλίτσα". Α πα πα.

Γενικά δεν είμαι και πολύ, πως να το πω, "ευέλικτη" αυτή την περίοδο. Όχι επειδή με έπιασε το στρίγκλικο μου ή επειδή μου έκανε κάτι κάποιος. Απλά, αν δεν ζω με τους δικούς μου ρυθμούς, ειδικά αυτή τη δύσκολη περίοδο όπου εξελίσσονται συνέχεια πράγματα με δουλειές και σκέψεις για το μέλλον, θα χάσω τα αυγά και τα καλάθια.

Δεν ξέρω μωρέ.

Είναι εγωισμός;

Είναι το σύνδρομο του single;

Ή είναι απλά οκ;

Υ.Γ1 Μια ταινία, καναπές, πιτζαμούλες = what happiness means to me ( για τώρα)

Υ.Γ2 Είναι η ώρα για μεγάλες αποφάσεις και επιλογές ζωής. Στα λεγα ότι πλησιάζει ο καιρός...

Υ.Γ3 Μιλούσα την Παρασκευή με έναν φίλο μου που μένει εδώ και δεκα χρόνια Αθήνα. Έπαθε σοκ όταν του είπα ότι δουλεύω ως αργά και μετά βγαίνω για ποτά. "Καλά δεν έχεις μια ώρα για τον εαυτό σου; Να πας μια βόλτα μέχρι τη θάλασσα; Να μείνεις εσύ με τις σκέψεις σου;".

Χμ!

Love, sex and the void

Το είπα και θα το ξαναπώ: Όσο δεν κάνω σεξ, θα κάνω check-in.

Και αυτό συμβαίνει, από τον Αύγουστο μέχρι τώρα. Μια φορά το μήνα δείχνω διαβατήριο και με μεγάλη χαρά διασχίζω τη φυσούνα και μπαίνω στο αεροπλάνο για ταξιδάκια.

Το επόμενο μήνα, ασχέτως γιορτών, επιβάλλεται ένα check in. Σειρά έχει η Αθήνα.

Τώρα το μόνο που σκέφτομαι είναι πως θα κυλήσουν οι γιορτινές μέρες εκεί. Πραγματικά αναρωτιέμαι. Γιατί κάθε φορά που βρίσκομαι στην Αθήνα, γίνονται διάφορα που μόνο τυχαία δεν τα λες. Εώς και καρμικά πολλές φορές.

Πέρσι, κόλλησα στην Κύπρο γιατί πάντρευα φίλους μου, παραμονή της Παραμονής Πρωτοχρονιάς. Προέκυψε ένα ταξιδάκι το Δεκέμβρη Αθήνα, αλλά ήταν κάπως παράξενο, όπως και οι μέρες που ακολούθησαν. Το αποτέλεσμα ήταν ο χωρισμός στις αρχές Γενάρη.

Πρόπερσι όμως...

Είχαν γίνει τόσα πολλά στην Αθήνα, εκείνες τις δέκα μέρες, από τα τέλη Δεκέμβρη μέχρι τις αρχές Γενάρη, που ήμουν εκεί. Έχουν περάσει δύο χρόνια από τότε και αν είχαν γίνει και μετά έκλεινε το κεφάλαιο, θα ήταν οκ. Δεν θα έγραφα αυτό το κείμενο με τόσο προβληματισμό. Αλλά μέσα μου δεν έκλεισε.

Έχεις νιώσει ποτέ ότι υπάρχει λόγος που κάτι δεν κλείνει ή έστω δεν το αποδέχεσαι ότι κάτι απλά έγινε και αυτό ήταν;

Ας μην μπω σε λεπτομέρειες. Έχω γίνει εξάλλου γραφική με το θέμα (για όσους έχουν καταλάβει σε τι αναφέρομαι).

Με εκνευρίζει που το παρελθόν, είναι στο μυαλό μου συνέχεια. Απωθημένα, πρώην, όλοι εκεί. Σκέφτομαι, τους βλέπω όνειρα ( μερικές φορές απλά φιλιόμαστε, κάποιες άλλες με έχουν γραμμένη επιδεικτικά) , μιλώ με κόσμο που είναι στη ζωή τους, αλλά ποτέ με αυτούς...έχω κάψει τον εγκέφαλό μου να προσπαθώ να σκέφτομαι αν είναι τυχαία όλα αυτά.

Εκεί που είμαι cool, τσουπ εμφανίζονται, μέσω άλλων. Χωρίς λόγο. Λες και το σύμπαν θέλει να μου πει "Τουλίπα χαλάρωσες; Έχεις γυρίσει σελίδα; Άρπα τώρα ένα νέο από τον τάδε για να μάθεις να ξεχνάς".

Αμ το άλλο;

Δεν μπορώ να μείνω μόνη μου. Τώρα είναι Δευτέρα και έχω κάτι κάθε βράδι ως την Κυριακή. Να δω φίλους που έχουν έρθει από μέρη μακρινά ( Ελλάδα), πάρτι, καφέδες, τραπεζώματα, κρασιά. Αλλά και πάλι..."ένα τεράστιο κενό" που λέει και η Ευσταθία.

Και ένα τεράστιο κενό κρεβάτι λέω εγώ...αχχχχ......

Υ.Γ1 The Kids are all right. Δες το.

Υ.Γ2 Μου έχουν χαρίσει ένα αστείο βατραχάκι με μαγνητάκι. Το έχω κολλήσει εδώ μπροστά μου. Κάθε πρωί θα του φιλάω την κοιλίτσα ώσπου να γίνει πρίγκηπας.

4 days in London

Πήγα που λες για "φρέσκο" αέρα, στην μητέρα- πατρίδα. Tο Λονδινάκι μου, το χω μέσα στην καρδιά μου, πάνω σε ένα θρόνο. Επειδή εκεί "ωρίμασα ως άνθρωπος" .

Αυτό το ταξίδι, ήρθε σε perfect timing. Δεν ήμουν σε mood να δω αξιοθέατα, εξάλλου αυτό το είχα κάνει στο προηγούμενο ταξίδι μου τον Οκτώβρη.

Τώρα είχα πολύ συγκεκριμένη ατζέντα.

Καταρχάς μπήκα στο νετ το σαββατοκύριακο πριν φυγω και βρήκα τα καταστήματα που ήθελα να δω, τα ρούχα και τα παπούτσια που ήθελα να αγοράσω. Μέχρι και ποια πραγματάκια από το h&m home ήθελα να αγοράσω.

Ακολούθως επικοινώνησα με τρεις φίλες μου που είχα δέκα χρόνια να τις δω και δώσαμε ραντεβού.

Και τέλος πήγα με μια χαλαρή παρέα.

Οπότε οι μέρες μου στο Λονδίνο κύλησαν πανέμορφα και σύμφωνα με το πρόγραμμα ( αρχίζω και μεταμορφώνομαι σε άνδρα Παρθένο, πλάκα πλάκα - γιαξ).

Περπάτησα στην μισή Oxford Street - βαριόμουν να ποδοπατηθώ από όλους. Ήμουν περισσότερο στη διασταύρωση με Regents Street. Το ξέρεις το κατάστημα all saints; Εκεί ήμουν συνέχεια. Αχ τι τέλειο!

Έφαγα τέλεια thai, με φίλους και είπαμε τα νέα μας. Επίσης πρέπει να κατέβασα σύνολο ένα κασόνι κρασί και 2 μπουκάλες gin.

Εξοπλίστηκα με τσάι και καφέδες από το tea house του Covent Garden και το Whittards.

Χάθηκα στην μαγική Carnaby Street όπου μεταξύ άλλων πήρα το δεντράκι μου για τα Χριστούγεννα από το Muji.

Μπήκα στο Liberty Store - τα θέλω όλα - και ανέβηκα στον 4ο όροφο όπου εκεί βρίσκεται το Christmas Shop. Ως και εγώ μπήκα στο πνεύμα!

Σίγουρα όμως το πιο σημαντικό ήταν που βρήκα τις φίλες μου μετά από δέκα ολόκληρα χρόνια. Υπέροχες τεράστιες αγκαλιές μπροστά από την National Gallery, το Liverpool Street Tube Station και το Cafe Nero στην Old Compton Street.

Ανανεώθηκα, γέμισα μπαταρίες και συνειδητοποίησα πόσο σημαντικό είναι να είσαι δημιουργικός και να νιώθεις ζωντανός.

Υ.Γ1 Νομίζω μπαίνω σε φάση αλλαγών. Μαζεύω ενέργεια τώρα.

Υ.Γ2 Πόσο σημαντικό είναι να νιώθεις ότι οι φίλοι σου είναι around...

Για καφέ, στο Nero

Τι να σου λέω τώρα για τις μέρες μου. Αφού τα τελευταία 100,000 ποστ το μόνο που κάνω είναι να γκρινιάζω για τη δουλειά.

Όπότε, όχι πως έχει αλλάξει κάτι, αλλά θα πω κάτι διαφορετικό.

Θα πάω ταξιδάκι. Την Τετάρτη. Βέβαια. Έτυχε, της δουλειάς.

Έτσι, έτσι. Όταν τον Ιούλη, είχα πει σε κάτι φίλες μου ότι "αφού δεν κάνω σεξ, θα κάνω check in", δεν ήξερα ότι θα με άκουγε το σύμπαν.

Οπότε, αυτή τη φορά London baby.

Έχω μπει στο νετ, έχω κάνει φύλλο και φτερό τα site της μόδας, αποφάσισα τι θα αγοράσω - φυσικά κάθε μέρα βάζω και ένα κιλό από τις σοκολάτες που τσακίζω, οπότε το πιο πιθανόν να αγοράσω μόνο σεντόνια από το habitat και να τα φορέσω.

Θέατρο και ιστορίες, δεν θα πάω. Δεν ξέρω αν θα προλάβω την Tate Modern. Οκ έχει Γκωγκέν που δεν πεθαίνω κιόλας, άρα τι να κατεβαίνω εκεί κάτω;

Κανόνισα να δω όλους μου τους φίλους , με αποτέλεσμα να απορώ πότε θα βρω ώρα τελικά να ψωνίσω. Ως και πρόγευμα, πρωί του Σαββάτου στην National Gallery έχω κλείσει.

Όχι, δεν γκρινιάζω φυσικά.

Γιατί πρώτον θα είμαι με φίλους, δεύτερο δεν θα δουλεύω και τρίτο, θα νιώθω εκείνο το αίσθημα τεράστιας ελευθερίας που πλημμυρίζει το έσω μου, όταν δεν με πνίγει η ρουτίνα.

Επίσης.

Αποφάσισα να μην σκέφτομαι τα γκομενικά. Όπως είπα και σε μια φίλη μου, το Σάββατο το βράδι " όταν και αν έρθει κάτι που αξίζει, ευελπιστώ ότι θα το διακρίνω".

Σήμερα έφαγα πάλι φλασιά με αφορμή κάτι φίλους που χάθηκαν. Αλλά όπως μου είπε και μια φίλη, ακόμα και όταν κάνουμε ρυτίδες, πάλι δεν θα βγάζουμε άκρη.

Μήπως τελικά το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να επεξεργαζόμαστε λιγότερο;

Υ.Γ1 Τώρα που σου γράφω είναι η ώρα η δηλητηριώδης. Ήρθε το συνεργείο καθαρισμού, έχει ρίξει παντού ένα βρωμερό σπρέι για τζάμια/γραφείο και μπορεί και να πεθάνω καθώς σου γράφω.

Υ.Γ2 Έκανα βόλτα στην αγορά του παλιού δημαρχείου το Σάββατο το απόγευμα. Τι ωραία αίσθηση να περπατάς ανάμεσα στις ντομάτες ( όλες πράσινες), στα κρεμμύδια, τα αγγούρια και τα μήλα. Την επόμενη φορά θα οργανωθώ. Θα πάρω τη γιαγιά μου που ξέρει να διαλέγει και θα πάρω φρούτα και λαχανικά για το σπίτι.

Y.Γ3 Το ότι δεν σχολιάζω στο blog σου, δεν σημαίνει ότι δεν σε διαβάζω :)

Here comes Johnny!

Η αλήθεια είναι πως έχω παραμελήσει το blog. Για το λόγο ότι έχω παραμελήσει εμένα.

Έχω επιστρέψει στη ρουτίνα και η κάθε μέρα είναι μια κόλαση. Δεν μπορώ να το θέσω διαφορετικά. Με πιάνει το παράπονο και ο θυμός. Γιατί να μην είμαι καλά; Γιατί να μου τυχαίνουν τόσες ατυχίες μαζεμένες; Ένα καλό ταξίδι έχει ως τίμημα μαλακισμένες ώρες στη δουλειά,καυγάδες, ένα διαλυμένο γόνατο, βαρετά σαββατόβραδα και κούραση; Μπορεί.

Καμιά φορά σκέφτομαι πως δεν υπάρχει Θεός, αλλά ο νόμος του Μέρφι.

Χθες το βράδι, έφευγα αργά από τη δουλειά και καπάκι έπρεπε να πάω εκτός πόλης για μια υποχρέωση. Πάω να πάρω το αυτοκίνητο μου και το βρίσκω μπλοκαρισμένο από ένα άλλο. Το οποίο ήταν και σαράβαλο. Αυτό το σκηνικό, στις 7 το βράδι. Παίρνω τηλ την αστυνομία, δεν βρίσκουν σε ποιο ανήκει το αυτοκίνητο. Η ώρα περνούσε, είχα ήδη κτυπήσει ένα δεκάωρο δουλειάς. Αυτός που είχε το αυτοκίνητο άφαντος. Ήμουν έξαλλη.

Και εκεί έγινε το κλικ. Πήγα, αναποδογύρισα τους καθαριστήρες του και...άκου τώρα...έσπασα το ένα καθρεφτάκι. Μάλιστα. Το διέλυσα. Έγινα βάνδαλος. Το επόμενο στάδιο θα ήταν να πάρω τον πυροσβεστήρα και να σπάσω τα παράθυρα. Ευτυχώς μετά από μισή ώρα ήρθε ο ιδιοκτήτης. Ένα αγοράκι γύρω στα 20, έτρεξε και μου απολογήθηκε χιλιάδες φορές. Ένιωσα σκατά. Δεν άντεξα και του είπα " εχμ... ξέρεις νομίζω ότι σου διέλυσα το καθρεφτάκι". Απάντησε "μωρέ εμένα είναι χάλια το αυτοκίνητο μου έτσι κι αλλιώς, το δικό σου είναι εντάξει;". Ο καημένος νόμισε ότι στη προσπάθεια μου να βγω, του το έσπασα. Που να ήξερε!

Άσε, χάλια χάλια. Του έδειξα το κτίριο της δουλειάς μου. "Εδώ δουλεύω, πραγματικά έλα ψάξε με για το καθρεφτάκι".

Και έφυγα. Ρεζίλι...Τουλίπα ο βάνδαλος....

Δεν ξέρω ποιο είναι το επόμενο στάδιο. Νομίζω με χωρίζει μια πολύ λεπτή γραμμή από τον Τζακ Νίκολσον στο Shining.

Eyes Wide Open!

Στέκομαι κάτω από τη γέφυρα και βλέπω απέναντί μου την παλιά πόλη. Είναι περίπου έξι το απόγευμα. Η πλατεία είναι γεμάτη κόσμο. Ο ουρανός αρχίζει να παίρνει ένα γλυκό μελαγχολικό πορτοκαλί χρώμα. Διακρίνω τις σκέπες των σπιτιών, τις μύτες των κτιρίων. Στο βάθος ένας πύργος που μοιάζει με μια μεγάλη μύτη μολυβιού. Χαζεύω απέναντι. Η πόλη μοιάζει να έχει σκεπαστεί από ένα αραχνοϋφαντο πορτοκαλί ύφασμα.

Περπατώ στην άκρη του ποταμού. Στην άλλη πλευρά, παλάτια, κτίρια, εξοχικά. Σε αυτή την πλευρά πανάκριβα ξενοδοχεία, πλακόστρωτοι δρόμοι, ψηλά δέντρα. Κάνουμε βόλτα με το καραβάκι κατά μήκος του ποταμού. Πίνω τσάι. Νιώθω ότι κάνω ένα ταξίδι στο χρόνο.

Το πιο όμορφο αγόρι που είχα ως τώρα δει στην πόλη - ίσως γιατί μου θυμίζει μια παλιά αγάπη- μας κάνει νόημα να μπούμε στο κατάστημά του. Όταν χαμογέλασε, με είχε δική του. Ότι μου σύστησε, το αγόρασα. Επειδή απλά έμοιαζε...

Παντού πολύς κόσμος. Ζαλίζομαι. Αλλά το σκηνικό δεν ήταν όπως τότε στην Fifth Avenue. Μέσα στον πανικό και στην πολυκοσμία διακρίνω μια χαλαρότητα. Και χαμόγελα, πολλά χαμόγελα. Μ΄αρέσουν τελικά οι χαμογελαστοί άνθρωποι. Χάνομαι στο πλήθος και το απολαμβάνω.

Περπατάω πολύ. Για να πάω στην άλλη άκρη της πόλης, παίρνω λεωφορείο και μετά πλοιαράκι. Δεν πολυκαταλαβαίνω τις σημάνσεις. Ούτε και τη γλώσσα τους. Αλλά δεν με ενδιαφέρει. Νιώθω ζωντανή και το πιο σημαντικό, ταξιδευτής. Αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Να βλέπω εικόνες, να τις καταγράφω στη μνήμη μου, να πιάνω κουβέντα με ντόπιους, να ανακαλύπτω καινούριες γειτονιές, να μην με καθορίζει το παρελθόν μου αλλά το παρόν μου.

Δεν έχει σημασία που ήμουν την περασμένη βδομάδα. Το πιο σημαντικό είναι πως όλες αυτές τις μέρες, κατάφερα να βρω ένα κομμάτι του εαυτού μου, που σίγουρα το είχα θάψει τα τελευταία 2-3 χρόνια. Πόσο μου είχε λείψει.

Τελικά δεν είμαι τόσο κλειστός άνθρωπος, δεν έχω τόσες άμυνες. Όχι.

Ότι έζησα εκείνες τις μέρες μου απέδειξε πως το μέσα μου υπάρχει ακόμα. Και το μόνο που έχω να κάνω - και είναι ο σκοπός αυτής της νέας σχολικής χρονιάς - είναι να χαλαρώσω και να το βγάζω πιο συχνά προς τα έξω.

Υ.Γ1 Προς αναζήτηση νέων μουσικών πωρώσεων. Προς αναζήτηση πωρώσεων γενικά.

Υ.Γ2 Δεν είμαι πολύ ευτυχισμένη στη δουλειά...άρχισε να με πονάει το στήθος μου πάλι.

Break

Κάνω διάλειμμα. Παίρνω φωτό, σακίδιο και την κάνω.

Σι γιου!

Τέλος εποχής; ( God I hope so)

Την Πέμπτη έγινε κάτι στη δουλειά. Αναστατώθηκα τόσο πολύ που το boss, προσπαθώντας να με ηρεμήσει, με έστειλε σπίτι ( για να δουλεύω από εκεί).

Από εκείνη τη μέρα είμαι κάπως.

Μιλούσα την Παρασκευή με ένα συνάδελφο ο οποίος που τελικά θα μπεί στην κατηγορία καλών φίλων και μου είπε κάτι για "ευτυχία" και " να προσέχεις τον εαυτό σου". Ήταν σαν να άκουγα κινέζικα.

Ως ενοχικό άτομο, πιστεύω πως φταίω για την κρίση της Πέμπτης και για τη φάση που είμαι τώρα.

Χθες το βράδι πήγα σε ένα πάρτι της δουλειάς. Από εκείνα που κάθεσαι μια ώρα, βλέπεις όλο τον κόσμο που είσαι μαζι του έτσι κι αλλιώς 8-10 ώρες, με τη μόνη διαφορά ότι είσαι ντυμένος καλά.

Τέλοσπάντων. Ήμουν σαν χαμένη. Χαιρέτισα πολύ κόσμο, μίλησα με διάφορους ( είναι αυτό που καθώς μιλάς με κάποιο, σου μιλά ένας άλλος, γυρίζεις να του μιλήσεις και τελικά ξεχνά τον προηγούμενο - ρεζίλι). Και όπως μιλούσα, ακούω μια φωνή. Ήταν το boss. Έρχεται χαμογελαστός προς το μέρος μου. Με ρωτάει "Είσαι καλύτερα τουλίπα; Σε βλέπω βαμμένη, με ωραία ρούχα. Καλά είσαι ε; Σου πέρασε ε;". Τον κοίταγα, προσπαθώντας να χαμογελάσω. Άδικα. Δεν μου έβγαινε. Υπό άλλες συνθήκες μ αρέσει να του μιλώ.

Ψέλλισα "ναι, οκ είμαι". "Άρα είσαι καλά!". Επιμένει. Και τότε απαντώ, χωρίς να το πολυσκεφτώ, χωρίς να αλλάξει το ύφος μου (νομίζω) " Όταν είμαι εκτός γραφείου είμαι καλά". Δεν θυμάμαι, πότε έφυγα από εκεί, αν σχολίασε. Δεν νομίζω να απάντησε. Νομίζω χαμογέλασε αμήχανα. Δεν θυμάμαι πραγματικά. Έφυγα.

Μετά κλασσικά, ένιωθα άσχημα γιατί σκεφτόμουν ότι δεν μίλησα σωστά.

Αλλά ξέρεις κάτι; Είναι σαν να πέθανε κάτι μέσα μου. Δεν μπορώ πλέον να προσποιούμαι ότι όλα είναι οκ και ότι αυτό που συμβαίνει στη δουλειά είναι οκ. Δεν είναι.

Αλλά δεν είναι μόνο η δουλειά. Είναι σχεδόν όλα. Που μοιάζουν δύσκολα και ανηφορικά.

Εύχομαι να είναι μόνο μια φάση.

Υ.Γ Και εκεί που σφουγγάριζα και μιλούσα με τα παιδιά στο twitter , με παίρνει τηλ ένας φίλος μου να δει αν είμαι καλά ( από τους λίγους που ήξεραν για το επεισόδιο της Πέμπτης). Απάντησα "δεν είμαι όχι". Και μου είπε ότι πήγαινε με την καινούρια του σχέση στην Πάφο για σ/κ. Ζήλεψα πολύ. Ας είναι καλά τα παιδιά, να πάει καλά το πράγμα. Ξαφνικά νιώθω απίστευτα μόνη στη Λευκωσία.

Life is like a box of chocolates...

H ζωή μου, κατά τη διάρκεια της μέρας, συνεχίζεται με περισσότερα νεύρα και τσίτα.

Seriously ( όπως λέει η Μέρεντιθ, η Κριστίνα και τα μισά 20χρονα της Κύπρου), αν με δεις θα νομίζεις πως έχω μασήσει 100 κόκκους καφέ. Ένα πράγμα, hyper να το πω, παράνοια να το πω. Δεν ξέρω. Δεν έχει να κάνει πάντως με ψυχολογική κατάσταση π.χ θλίψη, λύπη, αγωνία κλπ. Είναι απλά ΑΥΤΟ.

Και μάλλον η αποδοχή του "ζω σε μια μαύρη τρύπα και ΟΛΟ αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ".

ΟΛΟ= δουλειά, δουλειά, δουλειά.

Είναι επίσης και η αποδοχή του "δεν θα ξαναερωτευτώ, δεν θα με ξαναερωτευτούν και δεν θα ζήσω happily ever after".

Εντάξει, εντάξει. Θα μου πεις τώρα ότι υπερβάλλω. Οκ, στη θεωρία όλα καλά είναι.

Πάμε παρακάτω όμως.

Χθες το βράδι, όταν έφυγα στις 830 από το γραφείο ( με μια μέρα που είχε φωνές, μούτρα, τα γνωστά), πήγα σπίτι, με οκ διάθεση. Έβγαλα ρούχα και τέζαρα στον καναπέ κανά μισάωρο. Μετά, πήγα στην κουζίνα, έβαλα σολομό με διάφορα μπαχαρικά στο γκριλ και έκανα σαλάτα. Με ρόκα, ντομάτες, λιαστές ντομάτες, λάδι με εσάνς βασιλικού και κομμάτια παλαιωμένης παρμεζάνας. Περίμενα υπομονετικά στον καναπέ να γίνει το φαγητό μου. Όταν μοσχομύριζε ο σολομός σε συνδυασμό με το πιπέρι, το έβγαλα από το γκριλ και το σέρβιρα δίπλα στη σαλάτα. Ακολούθως έφαγα παρακολουθώντας, με απάθεια, μια απαίσια σειρά στο Σιγμα ( "αλλού ξημερωμένοι" νομίζω λεγόταν) όπου απόρησα γιατί οι μισοί ηθοποιοί μιλούσανε κυπριακά και ο Ευθυμιάδης και η Λεκάκη που έπαιζαν επίσης στη σειρά, έκαναν πως καταλάβαιναν τα πάντα.

Μετά από αυτό, μπήκα στο μπάνιο, έκανα ντουζ με showergel γάλα καρύδας. Βγήκα, έβαλα body milk γιασεμί ( Κορρές) και κρέμα νυκτός Clinique φόρεσα την πιτζάμα/μπλούζα " Hard Rock Cafe London" και μέσα σε 10 λεπτά με πήρε ο ύπνος. Όπου για δεύτερη φορά σε ένα μήνα είδα όνειρο με γάτες.

Αυτή ήταν η μέρα μου χθες.

Δεν μοιάζει σαν να κατέβασα 10 λεξοτανίλ;

Ή σαν να είμαι όπως τον Forrest Gump που καθόταν σε ένα παγκάκι και έκανε το τίποτα;

Δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Υ.Γ1 Όλο περιμένω να μου ρθει καμιά πρόταση για έξτρα δουλειά εδώ στο γραφείο για να πω επιτέλους ένα "όχι" έτσι για να το ευχαριστηθώ και δεν έρχεται.

Υ.Γ2 Αν μέσα σε αυτό το κείμενο διακρίνεις παράνοια, πες μου το. Δεν θα δαγκώσω (πολύ).