H ζωή μου, κατά τη διάρκεια της μέρας, συνεχίζεται με περισσότερα νεύρα και τσίτα.
Seriously ( όπως λέει η Μέρεντιθ, η Κριστίνα και τα μισά 20χρονα της Κύπρου), αν με δεις θα νομίζεις πως έχω μασήσει 100 κόκκους καφέ. Ένα πράγμα, hyper να το πω, παράνοια να το πω. Δεν ξέρω. Δεν έχει να κάνει πάντως με ψυχολογική κατάσταση π.χ θλίψη, λύπη, αγωνία κλπ. Είναι απλά ΑΥΤΟ.
Και μάλλον η αποδοχή του "ζω σε μια μαύρη τρύπα και ΟΛΟ αυτό δεν θα τελειώσει ποτέ".
ΟΛΟ= δουλειά, δουλειά, δουλειά.
Είναι επίσης και η αποδοχή του "δεν θα ξαναερωτευτώ, δεν θα με ξαναερωτευτούν και δεν θα ζήσω happily ever after".
Εντάξει, εντάξει. Θα μου πεις τώρα ότι υπερβάλλω. Οκ, στη θεωρία όλα καλά είναι.
Πάμε παρακάτω όμως.
Χθες το βράδι, όταν έφυγα στις 830 από το γραφείο ( με μια μέρα που είχε φωνές, μούτρα, τα γνωστά), πήγα σπίτι, με οκ διάθεση. Έβγαλα ρούχα και τέζαρα στον καναπέ κανά μισάωρο. Μετά, πήγα στην κουζίνα, έβαλα σολομό με διάφορα μπαχαρικά στο γκριλ και έκανα σαλάτα. Με ρόκα, ντομάτες, λιαστές ντομάτες, λάδι με εσάνς βασιλικού και κομμάτια παλαιωμένης παρμεζάνας. Περίμενα υπομονετικά στον καναπέ να γίνει το φαγητό μου. Όταν μοσχομύριζε ο σολομός σε συνδυασμό με το πιπέρι, το έβγαλα από το γκριλ και το σέρβιρα δίπλα στη σαλάτα. Ακολούθως έφαγα παρακολουθώντας, με απάθεια, μια απαίσια σειρά στο Σιγμα ( "αλλού ξημερωμένοι" νομίζω λεγόταν) όπου απόρησα γιατί οι μισοί ηθοποιοί μιλούσανε κυπριακά και ο Ευθυμιάδης και η Λεκάκη που έπαιζαν επίσης στη σειρά, έκαναν πως καταλάβαιναν τα πάντα.
Μετά από αυτό, μπήκα στο μπάνιο, έκανα ντουζ με showergel γάλα καρύδας. Βγήκα, έβαλα body milk γιασεμί ( Κορρές) και κρέμα νυκτός Clinique φόρεσα την πιτζάμα/μπλούζα " Hard Rock Cafe London" και μέσα σε 10 λεπτά με πήρε ο ύπνος. Όπου για δεύτερη φορά σε ένα μήνα είδα όνειρο με γάτες.
Αυτή ήταν η μέρα μου χθες.
Δεν μοιάζει σαν να κατέβασα 10 λεξοτανίλ;
Ή σαν να είμαι όπως τον Forrest Gump που καθόταν σε ένα παγκάκι και έκανε το τίποτα;
Δεν μπορώ να το εξηγήσω.
Υ.Γ1 Όλο περιμένω να μου ρθει καμιά πρόταση για έξτρα δουλειά εδώ στο γραφείο για να πω επιτέλους ένα "όχι" έτσι για να το ευχαριστηθώ και δεν έρχεται.
Υ.Γ2 Αν μέσα σε αυτό το κείμενο διακρίνεις παράνοια, πες μου το. Δεν θα δαγκώσω (πολύ).
Φίιιιου... και νόμιζα μόνο εγώ νιώθω έτσι αυτές τις μέρες..
ReplyDeleteΝα σου πω κάτι που ίσως σε κάνει να νιώσεις καλύτερα..
Έχει 2 μέρες να πάω δουλειά. Πήρα "sick leave" ενώ είμαι περδίκι..Σημείωσε ότι τα τελευταία 2 χρόνια δεν έλειψα από τη δουλειά ούτε μια μερα. But the last 2 days I couldnt even crawl to work.. Just couldnt..
Και για κάποιο λόγο που ακόμα δεν έχω καταλάβει, το μόνο πράγμα που βρίσκω interesting είναι να κάθουμαι με τις πιζάμες -τις οποίες δεν έχω βγάλει εδώ και 2 μέρες- και να βλέπω "shιονούδην" στην TV. Ι find it fascinating.. (even though i have to disconnect the telly from the cable in order to "see" it)....
Now, this is what i call apathy..
Οπόταν εσύ ακόμα καλά πας :)
Σορι που θα στο πω, αλλά ψιλοανησυχώ για σένα :)
ReplyDeleteτουλαχιστον δες κατι στην τιβι. δες καμια σειρα αμερικάνικη.
Ωραία η άδεια από τη δουλειά...
1. Άλλαξε δουλειά. Πολύ σε βασανίζουν, εκτός κι αν πληρώνουν εκατομμύρια.
ReplyDelete2. Προσφέρομαι για σεξ, σχέση, γάμο, οικογένεια, και ό,τι άλλο θέλεις. Φορώ κι εγώ φανέλα Hard Rock Cafe όταν κοιμάμαι.
Π.Α. σύντομα.
ωραία σαλατούλα πάντως, αν και θα προτιμούσ αμαρούλι αντί για ρόκα (τη σιχαίνομαι τη ρόκα).
ReplyDeleteΌχι εγώ δε σε βρίσκω μη νορμάλ: αν έχεις περάσει μια ολόκληρη μέρα στη δουλειά με στρες και νεύρα, το βρίσκω απόλυτα φυσιολογικό να θες να λιώσεις επιστρέφοντας στο σπίτι. Κι αν λιώνεις τρώγοντας σολωμό και σαλάτα με παρμεζάνα ακόμα καλύτερα! :)
Χαχα, πλάκα έχουμε όλοι μας.
ReplyDeleteΕγώ τωρά φορώ μια που γράφει "Believe me, i`m a lost princess". Και κάποτε μια από το Tupperware της Μαδρίτης. Ααααχ... μεγαλεία.
Το 'χει ανάγκη ο οργανισμός κάθε τόσο το μπλακ άουτ.
ReplyDeleteΤίποτα το παρανοϊκό δε βλέπω σ' αυτό.
Ένα πράγμα καταλαβαίνω τόσο καιρό που σε διαβάζω: ρε, τελικά πρέπει να γουστάρεις πολύ τη δουλειά σου, για να αντέχεις τόσο τρελά ωράρια, πίεση, dead-line...
Και κόψε την απαισιοδοξία!
Ένα πράμα μου τη σπάει με εμάς τις γυναίκες!
Δεν απολαμβάνουμε τη μοναξιά μας!
Λες και είναι κατάρα!
Ναι, καταλαβαίνω την ανάγκη για συντροφικότητα... been there, αλλά όσο θυμάμαι τη δυστυχία που με έδερνε (τα χρόνιααα) που ήμουνα μόνη, τσαντίζομαι και θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω και να ξαναζήσω κάθε στιγμή με άλλη διάθεση.
Και τι είναι αυτό το δε θα ερωτευτώ ποτέ;
Ναι, είναι και θέμα συγκυριών, είναι και θέμα τύχης, αλλά ΟΛΑ έρχονται... στην ώρα τους...
Κλισέ; Μπανάλ;
Έτσι είναι...
Και κομμένη η πεσμένη διάθεση...
Λίγη τρέλα δεν έβλαψε ποτέ κανέναν!
anti-christos
ReplyDelete1. οχι εκατομμύρια, ούτε χιλιάδες
2. Περνώ τη φάση που δεν μπορώ να φροντίζω κι άλλον. από που η μπλούζα hard rock;
krot, ε δεν ταιριαζε το μαρουλι με το κονσεπτ μου :)
ReplyDeleteΑν περάσω και τη σημερινή μέρα έτσι; Πάλι νόρμαλ θα με θεωρείς;
Εμένα δηλαδή που μου φαίνεται σαν μια κανονική καθημερινή μέρα, πρέπει να το κοιτάξω;
ReplyDeleteAurora, τέλεια μπλουζα! χρώμα;
ReplyDeleteKorinna, ναι τη γουστάρω τις καλές μέρες ( που ειναι πολύ λίγες πια).
ReplyDeleteΕχεις δίκιο πάντως για την απαισιοδοξία. Είναι και ως ένα μεγάλο βαθμό ενοχικό όλο αυτό.
Δεν ειναι θεμα συντροφικότητας...με φοβίζει κάτι καινούριο τώρα. Σκέφτομαι και καμιά φορά "αν δεν είχα χωρίσει". Ξέρεις.
Τέλοσπάντων.
Απλά υπάρχουν κάποια καλά σε κάθε φάση και είναι καλά να μπορούμε να τα διακρίνουμε.
Zero, η δική σου η καθημερινότητα σου φαίνεται νορμάλ;
ReplyDeleteΘα έλεγα πως ναι! Ιδανική ίσως όχι, αλλά normal σίγουρα!
ReplyDeleteμα τα σιονούθκια;
ReplyDeletese idia fasi vriskomai tulipa mu ke maresi kata ena periergo tropo.pantos oi mikres apolafseis (salata, kremes) are just wow! keep on...
ReplyDeleteΔιαβασα το νεο σου ποστ. ειδικα εσυ που ολο κάνεις πράγματα ειναι λογικό να κανεις ενα διαλειμμα.
ReplyDeleteΤα ποια; Χαχαχα!!
ReplyDeleteΒασικά αν χρειάζεται να δουλεύεις κάθε μέρα έτσι όπως το περιγράφεις για χτες, ναι, θεωρώ πως οποιοσδήποτε έχει περισσότερη ενέργεια από όση έχεις εσύ το βράδυ, πρέπει να έχει πέσει μες τη μαρμίτα με την κοκαΐνη! ΠΟυ δεν είναι νορμάλ (η μαρμίτα εννοώ).
ReplyDeleteΑ σορι zero σε μπερδεψα με virtual :)
ReplyDeleteαχ ειδες;; χαλια χαλια.
νορμαλ ειναι να εισαι σπιτι-δουλεια-σπιτι; τι ωραια..ασε
μαρμίτα με κοκαϊνη...ή εστω σε spread με ψωμί! Τέλεια ιδέα κροτίδι!
ReplyDeleteΑγαπητή,
ReplyDeleteα) το ξέρεις ότι όλο αυτό είναι ψυχολογικό έτσι δεν είναι;
β) θα ξαναερωτευτείς, το ξέρω. Στο κάτω κάτω, τα καλύτερα έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις, I've been there, and I'm sure you've been too.
γ) συμφωνώ με τους προλαλείσαντες ότι είναι μια νορμάλ μέρα. Μπορεί όντως να μην είναι ιδανική. Αλλά ξέρεις τι σίγουρα δεν θα ήταν νορμάλ; Να μην έχεις ποτέ αυτές τις τάσεις μελαγχολίας και να ήσουν συνέχεια στην πρίζα. Θα μου θύμηζες μια έφηβη που ξέρω και η κατάσταση θα ήταν κάτι παραπάνω από τραγική (take it from an insider).
δ)ούτε να ανησυχείς όταν μαλώνεις με τον κόσμο. Και εκείνο νορμάλ είναι. Κανένας με σώας τα φρένας δεν θα μπορούσε να μην συγκρουστεί ποτέ με κανένα. Τι ήταν εκείνο το κινέζικο ρητό; May you live in interesting times. :)
Τουλίπα μου το να μην κάνεις τίποτα είναι full time job! :)))))
ReplyDeleteΜια χαρά ήταν η μέρα σου και το φαί σου ευωδιαστό!
Φιλάκια
υγ. που τον θυμήθηκες τον φόρεστ; αν και δεν είναι άσχημο έργο ποτέ δεν καταλάβα γιατί πήρε τόσα όσκαρ. για μένα κι ένα να'περνε πολύ του θα ήταν! :)
Μ, ωραίο το κινέζικο ρητό!
ReplyDeleteDaisy, η σύγχρονη ιστορία και κοινωνία της Αμερικής μέσα από μια πολύ ενδιαφέρουσα ματιά. Και τέλειο soundtrack!
ReplyDeleteΝομίζω ότι όλοι μας περνάμε τέτοιες στιγμές... Συμφωνώ με Krot ότι δεν είναι αφύσικη η παρανοική η ανάγκη/στάση σου. Εγώ διακρίνω μία καλαισθησία σε όλο αυτό και μία τάση να κάνεις τον εαυτό σου να νοιώσει όμορφα.
ReplyDeleteΘα μπορούσες να σαβούρωνες πιτσες και να έπεφτες με τα ρούχα στο κρεβάτι...
Από την άλλη για να το αναφέρεις αυτό...μήπως κάποια άλλη βαθύτερη σκέψη points out/ εύκολα συνδέθηκε σε/με αυτό το σκηνικό? Μήπως δεν είναι το περιστατικο που δεν μπορείς να εξηγήσεις...άλλα άλλες σκέψεις σου που εκφράζονται και αναδύονται μέσα από αυτό;
μήπως...:)
ReplyDelete