Στέκομαι κάτω από τη γέφυρα και βλέπω απέναντί μου την παλιά πόλη. Είναι περίπου έξι το απόγευμα. Η πλατεία είναι γεμάτη κόσμο. Ο ουρανός αρχίζει να παίρνει ένα γλυκό μελαγχολικό πορτοκαλί χρώμα. Διακρίνω τις σκέπες των σπιτιών, τις μύτες των κτιρίων. Στο βάθος ένας πύργος που μοιάζει με μια μεγάλη μύτη μολυβιού. Χαζεύω απέναντι. Η πόλη μοιάζει να έχει σκεπαστεί από ένα αραχνοϋφαντο πορτοκαλί ύφασμα.
Περπατώ στην άκρη του ποταμού. Στην άλλη πλευρά, παλάτια, κτίρια, εξοχικά. Σε αυτή την πλευρά πανάκριβα ξενοδοχεία, πλακόστρωτοι δρόμοι, ψηλά δέντρα. Κάνουμε βόλτα με το καραβάκι κατά μήκος του ποταμού. Πίνω τσάι. Νιώθω ότι κάνω ένα ταξίδι στο χρόνο.
Το πιο όμορφο αγόρι που είχα ως τώρα δει στην πόλη - ίσως γιατί μου θυμίζει μια παλιά αγάπη- μας κάνει νόημα να μπούμε στο κατάστημά του. Όταν χαμογέλασε, με είχε δική του. Ότι μου σύστησε, το αγόρασα. Επειδή απλά έμοιαζε...
Παντού πολύς κόσμος. Ζαλίζομαι. Αλλά το σκηνικό δεν ήταν όπως τότε στην Fifth Avenue. Μέσα στον πανικό και στην πολυκοσμία διακρίνω μια χαλαρότητα. Και χαμόγελα, πολλά χαμόγελα. Μ΄αρέσουν τελικά οι χαμογελαστοί άνθρωποι. Χάνομαι στο πλήθος και το απολαμβάνω.
Περπατάω πολύ. Για να πάω στην άλλη άκρη της πόλης, παίρνω λεωφορείο και μετά πλοιαράκι. Δεν πολυκαταλαβαίνω τις σημάνσεις. Ούτε και τη γλώσσα τους. Αλλά δεν με ενδιαφέρει. Νιώθω ζωντανή και το πιο σημαντικό, ταξιδευτής. Αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου. Να βλέπω εικόνες, να τις καταγράφω στη μνήμη μου, να πιάνω κουβέντα με ντόπιους, να ανακαλύπτω καινούριες γειτονιές, να μην με καθορίζει το παρελθόν μου αλλά το παρόν μου.
Δεν έχει σημασία που ήμουν την περασμένη βδομάδα. Το πιο σημαντικό είναι πως όλες αυτές τις μέρες, κατάφερα να βρω ένα κομμάτι του εαυτού μου, που σίγουρα το είχα θάψει τα τελευταία 2-3 χρόνια. Πόσο μου είχε λείψει.
Τελικά δεν είμαι τόσο κλειστός άνθρωπος, δεν έχω τόσες άμυνες. Όχι.
Ότι έζησα εκείνες τις μέρες μου απέδειξε πως το μέσα μου υπάρχει ακόμα. Και το μόνο που έχω να κάνω - και είναι ο σκοπός αυτής της νέας σχολικής χρονιάς - είναι να χαλαρώσω και να το βγάζω πιο συχνά προς τα έξω.
Υ.Γ1 Προς αναζήτηση νέων μουσικών πωρώσεων. Προς αναζήτηση πωρώσεων γενικά.
Υ.Γ2 Δεν είμαι πολύ ευτυχισμένη στη δουλειά...άρχισε να με πονάει το στήθος μου πάλι.
welcome back sweet tulip! ;P
ReplyDeleteΈχεις ωραίο στήθος;
ReplyDeletehttp://www.youtube.com/watch?v=G_uIkLzrr90
ReplyDeleteποτέ δεν ήμουν άνθρωπος των μεγάλων αλλαγών, όταν όμως πρωτοδιάβασα αυτό το ποίημα κατάλαβα πως κάποια πράγματα (πχ η δουλειά) δεν αξίζουν τόσο όσο εγώ! (ο anti-christos σε ρώτησε αυτό που κρυφά σκεφτόμουν ;} )
Well thank you Mrlonely :P
ReplyDeleteAntichristo, ναι :P
ReplyDeleteΦωτη Μ., σοφά τα λόγια το Νερούδα, κατάλληλα για τη εποχή που ζούμε. θα παραιτηθώ και θα με συντηρείς.
ReplyDeleteΤην απάντηση μου στην ερώτηση του antichristou ης διαβασες :P
;) πρόσφατα παραιτήθηκα εγώ και ψάχνω κάποιον-α να του/της φορτωθώ...!! ΝΑΙ την διάβασα.....
ReplyDeleteδεν βλέπω να ρωτά κανένας τζιαι νιώθω βλακάκι: πού επήες;;;
ReplyDeleteBandista meeeega kollhma
ReplyDeleteΦώτη, είπες το λάθος ρήμα. Να "φορτωθώ". Αν το ήθελα αυτό, θα ήταν το μόνο εύκολο!
ReplyDeleteSike, γιατί έγραψα ότι δεν έχει σημασία
ReplyDeletezappa, δεν ειναι σούπερ;
ReplyDelete;) η αλήθεια είναι πως αυτή την εποχή νοιώθω να είμαι βάρος, για αυτό χρησιμοποιήσα αυτό το ρήμα! δεν θεώρησα πως εσύ είσαι φόρτωμα για κάποιον! :)
ReplyDeleteΑχ Τουλιπάκι μου σαν ένεση ζωής μου φαίνεται αυτό το ταξίδι.
ReplyDeleteΠάντα τέτοια να'ναι τα ταξίδια σου τουλιπάκι μου.
Φιλάκια
a re toulipa...
ReplyDeletei/gl
Φώτη, κακώς. Αν νιώθεις ότι είσαι βάρος, αυτό θα εισπράτεις. Κρίμα είναι.
ReplyDeleteDaisy, επίσης!
ReplyDeleteΗλία...:)
ReplyDeleteLovely.
ReplyDeleteΕίπες μεν ότι εν έσιει σημασία που επίες.. Αλλά εδιάβαζα το κείμενο σου τζαι εσκέφτυμουν Κων/λη, εν ξέρω γιατί. Ίσως ο καθένας να σκέφτεται την πόλη που έσσιει μες το νου του. Μακάρι πάντως όλα τα ταξίδια σου να είναι τόσο .. λυτρωτικά :)
ReplyDelete