Ζυγίζοντας.

Το σαββατοκύριακο που πέρασε ήταν κάπως παράξενο.

Την Παρασκευή, είχα δύο φίλους σπίτι. Ευκαιρία έψαχνα να ανάψω κεράκια, να στρώσω τραπέζι με τα νέα μου σουπλά και έτσι για αλλαγή, να γεμίσει ο χώρος φωνές. Φυσικά ο ένας από τους δύο, μιλούσε συνέχεια, κάνοντας πολλές φορές μονόλογο και στη διαπασών. Υποθέτω πως χρειάζεται αγάπη και πως χάρηκε που είδε δυο παλιές του φίλες. Ας είναι.

Το Σάββατο περιστράφηκε όλο γύρω από μια συνειδητοποίηση ότι η ζωή συνεχίζεται ( χωρίς εσένα, χωρίς εμένα προφανώς) και μια μέτρια έξοδο, την οποία απλά έκανε κάπως καλύτερη μια φίλη μου και ένας αγαπημένος, λατρεμένος καινούριος φίλος. Αλλά, γενικά ήταν η νύκτα του Αγίου Βαρθολομαίου. Ένιωσα σαν να έβγαλε μια γάτα τα νύχια της και με έγδαρε σε όλο μου το σώμα. Δεν το είχα ανάγκη αυτό. Όχι τώρα. Αλλά όλα γίνονται για έναν λόγο ε; Για να συνειδητοποιήσεις πράγματα, για να δεις τις πραγματικές διαστάσεις σε σχέσεις και καταστάσεις και μετά για να προχωρήσεις. Νομίζω πιο πάτος δεν γινόταν. Άρα τώρα λογικά, πάμε πάνω.

Η Κυριακή ήταν μια υπέροχη μέρα και αυτή που έσωσε το παράξενο αυτό σαββατοκύριακο. Γνώρισα σούπερ κόσμο, ένα πολύ cool και σέξι τύπο ( τι κρίμα που έχεις γκόμενα και που μένεις αλλού) και έβγαλα τη μισή μέρα στην παλιά Λευκωσία. Μετά ήρθαν οι κουμπάροι από σπίτι, όπου ο μπόμπιρας τους, έκανε το χαλί μου skateboard και εγώ, ως ερωτευμένη μαζί του, τον ενθάρρυνα. Και πάλι δεν κατάφερα να δουλέψω, οπότε σήμερα ξύπνησα από τις 6 για να κάνω κάτι αλλά...

Με αυτό το κείμενο κάνω καταγραφή των τελευταίων ημερών, για να δω προς τα που γέρνει η ζυγαριά. Προς τα καλά ή τα κακά. Μεγάλη μαλακία το παρελθόν να σου μουζουρώνει το παρόν. Και το χειρότερο, να ξέρεις ότι εσύ το αφήνεις/προκαλείς.

Έχω πεθυμήσει κάτι μαγικό.

Υ.Γ1 Ξύπνησα σήμερα και έβρεχε. Με έπιασε μια τεράστια μοναξιά και μια παρελθοντολαγνεία ( όπως λέει και ο κολλητός). Ξουτ από δω.

Υ.Γ2 Γνωρίζω νέο κόσμο που πραγματικά γουστάρω. Και χαίρομαι που κάνω παρέες που επιλέγω. Ένας, ένας, σαν μικρά διαμαντάκια.