Το Δέκα

Στο τελευταίο του κείμενο ο unshaved bastard, κάνει με έναν πολύ όμορφο τρόπο, απολογισμό, της χρονιάς που πέρασε, του "δέκα".

Χθες το βράδι, οδηγούσα να πάω σπίτι και αυτόματα μου ήρθε στο μυαλό, ο δικός μου απολογισμός.

Η δική μου χρονιά; Δυσκολεύομαι πάλι, να ζυγίσω.

Πώς "μετράς" μια χρονιά; Σε μέρες, μήνες ή σε εικόνες, εμπειρίες και αισθήματα; Ή απλά στο πόσο εσύ έχεις αλλάξει ή έχεις προχωρήσει;

Παράξενη χρονιά το δέκα. Και ας μην φάνηκε τόσο πολύ εδώ στο blog. Είμαι βλέπεις σε φάση μεταβατική.

Όχι στα ερωτικά. Εκει γίνεται κάτι παράξενο. "Κάτι" με εμποδίζει από το να κάνω ανάλαφρες βλακείες. Όχι το παρελθόν, σίγουρα όχι. Αλλά με κάποιο τρόπο υπάρχει κάτι που με φρενάρει ή απλά αν θέλω κάτι ( σπάνια), δεν κάθεται με τίποτα.

Άρχισε να με εκνευρίζει αυτή η κατάσταση. Όπως και το ότι δεν μ' αρέσει κάποιος και νομίζω εδώ που ζούμε, δεν το βλέπω και να γίνεται. Πού και πώς τότε; Δεν ξέρω. Μυστήριο, πιο δύσκολο και από τον Κώδικα του Λεονάρδο!

Το δέκα ταξίδεψα αρκετά. Ναι, νομίζω αυτό έκανε κάτι. Δηλώνοντας ταξιδιώτης και όχι τουρίστας, με ένα σακίδιο και μια κάμερα, θέλησα να μάθω, να δω, να ζήσω τον κόσμο εκεί έξω.

Έτσι το δέκα, μετά από τέσσερα μεγάλα ταξίδια ( χωρίς να μετράω την Αθήνα), άρχισε να γίνεται κάτι μέσα μου, μια προεργασία. Πώς είναι όταν συνειδητοποιείς ότι τα "σύνορα" ανοίγουν; Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ, όταν μπαίνω στο "survival mode" και γυρίζω σε μια χώρα που δεν ξέρω τη γλώσσα και προσπαθώ να γίνω μέρος της.

Το έντεκα, θέλω ένα μεγάλο ταξίδι είτε Ασία είτε Λατινική Αμερική. Για πολλές μέρες. Για να ανοίξουν κεφάλαια, για νέες ιστορίες, για νέες υποσχέσεις.

Το δέκα, γνώρισα καινούριο κόσμο και ήρθα κοντά με νέους φίλους. Δεν ξέρω ακόμα να στο μετρήσω αυτό. Ναι, στο μυαλό μου έρχονται φλασιές από πολλές αγαπησιάρικες και όμορφες φάσεις. Αλλά κάτι...κάτι βαραίνει.

Μου είχαν πει ότι δεν είμαι ανοικτή. Φέτος ξέρω γιατί. Είναι επειδή εμπιστεύομαι το ένστικτό μου. Άμα κάποιος μου βγάλει μια ενέργεια κάπως, δεν πλησιάζω. Τις περισσότερες βγαίνω σωστή. Τις άλλες, δεν είμαι εκεί για να μάθω.

Δεν είμαι εύκολος άνθρωπος, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Ούτε της επιφάνειας και να κάνουμε χαβαλέ. Προφανώς τελικά, σε όποιον αρέσει. Ούτε δηλώνω party animal και σούπερ κοινωνική. Επιλεκτική εδώ και μερικές βδομάδες.

Είμαι του "μέσα", εκείνης της μαγικής στιγμής που θα νιώθω ότι εκείνο το λεπτό ήρθα με έναν άνθρωπο κοντά. Και ας ζω αυτές τις στιγμές σπάνια. Καλύτερα έτσι παρά να είμαι όλη μέρα έξω, με διάφορους μονοστέφανους, απλά για να έχω "ζωή". Όχι δεν είναι αυτό. Όχι για μένα τουλάχιστον.

Το δέκα απομακρύνθηκα από μερικούς ανθρώπους, όταν είδα ότι δεν κολλάνε οι ενέργειες μας. Δεν θα σου πω ότι ήμουν ή είμαι οκ μ' αυτό. Φιλίες χρόνων, απλά τώρα δεν παίζουν ρόλο στη ζωή μου. Μετανιώνω; Όχι. Θα ήθελα να αλλάξουν τα πράγματα; Ναι. Αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Όταν το γυαλί ραγίσει...

Το δέκα, δυνάμωσε το μέσα μου. Κι άλλο. Πάτησα πιο γερά στα πόδια μου. Πατώ.

Το έντεκα; Είμαι πολύ περίεργη, πάρα πολύ :)

Υ.Γ1 Το post γράφτηκε με ένα ποτ πουρί από Over the Hill ( Monica), Valerie (Amy W), Ne m, oublie pas ( Rene Aubry). Όλα από το πρωινό πρόγραμμα του Kosmos. Ναι έμεινα σπίτι, κρυολογηματάκι και δουλειά. Πολύ ευτυχισμένη!

Υ.Γ2 Πώς θα είναι οι φετινές γιορτές και οι εξόδοι; Τουλάχιστον πριν πάω Αθήνα. Δεν έχω ιδέα, περνώ φάση εσωτερικότητας. Μια φίλη μου είπε πως είναι από τα πολλά ταξίδια :)

Υ.Γ3 Έγραψα ένα ολόκληρο κείμενο και δεν μίλησα για τη δουλειά! ( ουπς το έκανα τώρα. Δεν μετράει).

Υ.Γ4 Για πάτα play δίπλα. Θα σου έχω τραγουδάκια να ακους, αν θες, από τώρα και στο εξής.