Το 2006 σε ΕΝΑ αριθμό

Λίγες μονο στιγμές πριν τελειώσει το 2006 (αλήθεια, πόσο γρήγορα πέρασε!) έχω αποφασίσει να κάνω ένα μικρό απολογισμό αυτής της χρονιάς. Όχι πως θα με προετοιμάσει για το 2007, αλλά μεταξύ Στόχων (που ξέρω ότι δεν θα τηρήσω κανένα - ποιο κοροιδεύουμε άλλωστε!) και Απολογισμού, προτιμώ σαφώς το δεύτερο. Όλα αυτά που έγιναν το 2006 λοιπόν θα τα θυμηθώ σε σχέση με τη λέξη ΈΝΑ (όχι δεν ζήλεψα την Πέγκυ). Έχουμε και λέμε λοιπόν:

• Άλλαξα μία δουλειά - Ευελπιστώ σε κάποια φάση να μπορώ να κάνω ένα ταξίδι κάθε μήνα με τη δουλειά μου
• Πήγα ένα μεγάλο ταξίδι ζωής και έζησα μια υπέροχη εμπειρία ( Ι Heart NY).
• Έσβησα ένα τηλέφωνο από το κινητό μου ( φυσικα ή μαλακία ήταν ότι σβήνοντας το, υποσυνείδητα το αποστήθισα!)
• Ξαναμπήκε στη ζωή μου μια, ας τη πούμε φίλη, αλλά πριν από ένα μήνα ξανάφυγε (Ότι και να κάνεις στο μέλλον, σου εύχομαι μια καλή ζωή).
• Μου κίνησε το ενδιαφέρον αρκετά ώστε να κάνω κάτι ένας και πλην ένας άνδρας (άρα μηδέν στο σύνολο)
• Διάβασα ένα σπουδαίο βιβλίο, το "Μήπως" των Καραπάνου-Τσαλιγοπούλου
• Είδα για μια ακόμα φορά έργα του αγαπημένου μου Hopper ( στο MoMA και πάλι συγκινήθηκα).
• Είδα μια καινούρια ταινία του Αλμοδοβάρ, το Volver, και θυμήθηκα για άλλη μια φορά γιατί είναι ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης.
• Δημιούργησα ένα blog και γνώρισα πολύ και καλό κόσμο μέσω αυτού. Να 'στε καλά!
• Απόκτησα μια στήλη σε εβδομαδιαίο έντυπο, το Υ.Γ.
• Επίσης είχα μπλοκάρει για ένα ολόκληρο μήνα και αδυνατούσα να γράψω κάτι που θα μου άρεσε.
• Συνειδητοποίησα (κάπως αργά) ότι τη ζωή μου τη ζω μια φορά μόνο.
• Απόκτησα μια πληγή στο σώμα μου...(σας έχω πει ότι τώρα με τα κρύα έχει γίνει δελτίο καιρού το σημάδι; αλλάζει χρώμα με τις αλλαγές θερμοκρασίας)
• Πήγα μόνο μια φορά θάλασσα το καλοκαίρι (ντροπή - αλλά το χέρι αν θυμάστε)
• Άρχισα να υποψιάζομαι γιατί είναι πιο σημαντικό να έχω ένα φίλο που να ξέρει όλα μου τα μυστικά (σε λυπάμαι αλλά τι να σου κάνω, τα θελες και τα παθες), ένα μεγάλο έρωτα , μια όμορφη οικογένεια και μια δική μου γνώμη (δύσκολο τη σήμερον ημέρα δεν βρίσκετε;) παρά πολλά και δανεικά ή λίγο απ΄όλα.
• Γνώρισα περισσότερο από έναν όμορφους ανθρώπους (αυτό φαντάζομαι μετριάζει κάπως το κενό των σημείων 3 και 4).
• Γνώρισα επίσης (δυστυχώς) περισσότερα από ένα ψώνια. Ακόμα να βρω ένα τρόπο της προκοπής να τα χειρίζομαι!

Φαντάζομαι θα έχουν γίνει και άλλες μοναδικές στιγμές το 2006, τις οποίες όμως δεν θυμάμαι. Αλλά μακάρι οι καλές να επαναληφθούν και οι κακές να εξαφανιστούν.

Αγαπημένοι μου,

Σας εύχομαι τα καλύτερα για το 2007. Έχω το προαίσθημα ότι θα είναι μια σπουδαία χρονιά. Να περάσετε καλά αυτές τις τελευταίες στιγμές της χρονιάς αυτής και να υποδεχθείτε με το δικό σας ξεχωριστό τρόπο την καινούρια. Άντε, τα λέμε του χρόνου! Φιλιά τουλιπένια πολλά!

Παράξενα Χριστούγεννα

Φίλη μου αγαπημένη,

Εύχομαι το γράμμα μου να σε βρίσκει καλά. Ξέρω ότι δεν πολυγιορτάζεις τα χριστούγεννα, αλλά όπως και να χει είμαι σίγουρη ότι βρήκες τον τρόπο να περνάς σούπερ, έχεις αυτή τη μαγική ιδιότητα!

Εγώ πέρασα δύσκολα τα φετινά χριστούγεννα. Πολύπλοκα, με διαφορετικές εικόνες και στιγμές. Αν μη τι άλλο, ανατράπηκε η ρουτίνα μου. Το δύσκολο της υπόθεσης φυσικά είναι ότι αυτό έγινε γιατί περάσαμε τις γιορτές στο νοσοκομείο. Και τώρα που σου γράφω, είμαστε στο μέσο της περιπέτειας. Σήμερα ήταν η πρώτη μέρα που κάπως νιώσαμε οικογένεια.

Ξέρεις φίλη μου, αμα συμβαίνουν αυτά τα πράματα που σου ανατρέπουν τη ζωή, θέλοντας και μη σταματάς το δικό σου καθημερινό τρέξιμο και σκέφτεσαι πέντε πράματα.

Σκέφτηκα λοιπόν ότι αλλάζουμε και μεις και η οικογένεια μας. Υπάρχουν οι καλές αλλά και οι κακές στιγμές. Και όταν γίνεται κάτι και ανατρέπεται η καθημερινότητα σου και οι αναφορές σου, εκείνες στις οποίες βασιζόσουν μια ζωή, δεν μπορούν να σε στηρίξουν πλέον, εκεί συνειδητοποιείς ότι αλλάζεις και εσύ. Καμιά φορά είναι καλό γιατί εκεί που φοβόσουν ή ανέβαλλες να πάρεις κάποιες ευθύνες, τώρα βρίσκεσαι κάπου στο πουθενά και θέλoντας και μη, παίρνεις δύναμη, σκάβεις μέσα σου βαθιά και γίνεσαι ο leader. Για να σώσεις τους δικούς σου, εκείνους που τόσα χρόνια ήταν εκεί όταν έκανες τα δικά σου και έσπαζες τα μούτρα σου. Τώρα γίνεσαι αυτή που τους προσέχεις. Τώρα αλλάζεις, κάνεις upgrade που λέει και ένας φίλος μου.

Δεν είναι εύκολο φίλη μου το να περάσεις από το ένα στάδιο στο άλλο, ειδικά άμα το κεφάλαιο Οικογένεια είναι σημαντικό στη ζωή σου.

Δεν ξέρω αν το χω καταφέρει αυτές τις μέρες. Μπορεί.

Σε φιλώ (ειδικά κάποιες στιγμές και ειδικά όταν ακούω κάποια τραγούδια συγκεκριμένα, μου λείπεις πολύ :) )

ub

'Οσα μου 'μαθε η lifo

Προχθες που λέτε, ήμουνα Αθήνα. Πέρασα σούπερ αν και είχα επεισοδια, πριν να πάω, καθότι ήταν το πάρτι της δουλειάς μου το προηγούμενο πάρτι και έκανα εκείνο που δεν έπρεπε! Μέθυσα! Ναι, μάλιστα! Δεν πολυθυμάμαι ότι έγινε αλλά είμαι σίγουρη ότι πήγα και αυτοσυστήθηκα στο big boss...τα υπόλοιπα αφήστε τα, γιατι δεν είναι και το θέμα μας (επίσης ντρέπομαι πάρα πολύ να τα γράψω- ρόμπα έγινα).
Τελοσπαντων, ξεκινώ να πάω Αθήνα την επόμενη μέρα, σε ημιλιπόθυμη κατάσταση. Κουτσά στραβά βγήκε και η μέρα. Κλασικά το βράδι, βρέθηκα κάπου στο Γκάζι και κλασικά όπως φεύγουμε από το ρεστωραν (αν πάτε στην Κανέλλα - πάρτε μια σαλάτα με κοτόπουλο και ανθότυρο που χει, πολύ καλή), παίρνω την Lifo.
Και μεταξύ άλλων διαβάζω το εξής στη στήλη media:

Ρουκέτα πια ο Πιτσιρίκος, τώρα γράφει και σε εφημερίδα της Κύπρου (την καλύτερη). Η ίδια εφημερίδα κυκλοφορεί με το arty ένθετο «Υ.Γ.», στο οποίο ξεχωρίζουμε τις στήλες Urban Tulip (!), Hμερολόγιο Κοριτσιού στην Πόλη, και το ολοσέλιδο φωτογραφικό σχόλιο του Σωκράτη Σωκράτους. Πολύ οικεία, όλα!

Προσέξατε την τελευταία ατάκα; Υπό άλλες συνθήκες θα σκεφτόμουνα, τι καλα που είναι το όνομά μου στη lifo, γιουπι γιούπι! Γιατί τη διαβάζω την εφημερίδα αυτή όπως και όλα τα περιοδικά του tsagar, από το εξαιρετικό 01, το καταπληκτικό symbol, ακόμα και εκείνο το απαίσιο το lifestyle μαγκαζινο που ούτε θυμάμαι το όνομά του που έβγαλε στο μέγαρο Κωστόπουλου.
ΑΛΛΑ εκείνη η ατάκα....καταρχάς είναι πολύ μεγάλη κακία να αναφέρεις ένα έντυπο ( το οποίο δεν ειναι καν arty-το υποβιβάζεις με αυτό τον τρόπο-αν θες πέστο ART οχι κάτι λιγότερο) και αμέσως να ρίχνεις μπηκτές ότι σε αντίγραψε ( με το γάντι "πολύ οικεία όλα"). Το θέμα επισης ειναι ότι δεν υπάρχει πλέον παρθενογένεση ( όταν έγινε η lifo, μια χαρά ξεσήκωσε το πατρόν της athens voice).

Μπορώ φυσικά να κάθομαι και να νευριάζω να κάνω κάτι άλλο πιο "συνετό". Όταν τρώω μπηκτές ότι το δικό μου το όνομα και η στήλη, αντιγράφει, υποθέτω το Urban Lab, να το δεκτώ! Γιατί ΝΑΙ η λέξη urban ανήκει αποκλειστικά στη lifo. Δική της δημιουργία, δική της και η παρθενογένεση που λέγαμε πριν. Άρα εγώ πως τολμάω να δηλώνω ότι είμαι Urban Tulip. Σαν δεν ντρέπομαι! Φτου μου! Και σίγουρα εμπνεύστηκα από τη στήλη urban lab, του κατά τα άλλα συμπαθή Ρηγόπουλου (που έγραψε για την ΝΥ σε αυτό το τεύχος και μ άρεσε πολύ) γιατί εγώ δεν μπορώ να το σκεφτώ μόνη μου.

Συγγνώμη αγαπητή lifo, δεν θα σε ξαναντιγράψουμε! Δύσκολο φυσικά γιατί μετά από σένα το χάος!

Xmas Spirit! Ουαο!

Εχει κατι μέρες που η πόλη στολίστηκε, με λίγα λόγια ο αγαπητός μας δήμαρχος την μετέτρεψε για ακόμα μια φορά σε μια κακόγουστη λατέρνα λίγο πριν τη στείλουμε για σερβις. Τη μέρα που την "παρουσιάσανε" και επίσημα στους τυχερούς δημότες, ήταν και η τελευταία μου μέρα στη προηγούμενη δουλειά. Όπως οδηγούσα που λέτε αφηρημένη να παω να βρώ κατι συναδέλφους σε μια μικρή μάζωξη προς τιμή μου ( βασικά θέλανε να βεβαιωθούνε ότι όντως φεύγω και ότι τη Δευτέρα δεν θα εμφανιζόμουνα πάλι φάντης μπαστούνι μπροστά τους), ακούω ένα σαματα! Μπαμ και μπουμ! Και ξαφνικά βλέπω τον ουρανό να φωτίζεται και να γίνεται μωβ, μετά πράσινος, μετά μπλε!! Πυροτεχνήματα!! Εμένα το μυαλό μου φυσικά δεν πήγε στο ότι ήταν οι εορτασμοί για τη πρώτη μέρα που η πόλη έβαλε τα καλά της ( τι καλα...τελοσπαντων). Υπέθεσα απλά ότι ο αγαπημένος μου καινούριος διευθυντής χάρηκε τόσο πολύ που θα πήγαινα μαζί του να δουλέψω και το γιόρταζε!

Αυτή η χαρά μου όμως διήρκησε μόλις ένα λεπτό. Γιατί μετά προχωρώντας προς την πλατεία, είδα αυτό το θέαμα: φωτάκια παντού,καρουζελ (τα περσινά φαντάζομαι), κάμποσα νιαναρα με μπαλόνια, οι κορμοί των δέντρων-αξεσουάρ να πνίγονται (στην κυριολεξία) με φωτάκια ΚΑΙ φάτσα κάρτα να κρέμεται στη μέση της πλατείας ένα τεράστιο, ολόφωτο 2007!!
Ναι αγαπητοί μου, αυτό είναι το χριστουγεννιάτικο πνεύμα που επικρατεί τώρα στην πόλη μας! Δεν είμαστε πάρα πολύ τυχεροί; Οτι και να σας πω είναι λίγο. Περπατώ και νιώθω ότι βρίσκομαι τουλάχιστον στην Oxford Street ή ακόμα και στο Rockefeller Centre! Γιατί για ακόμα μια φορά διακοσμήθηκε η πόλη με φαντασία, όρεξη και όραμα για να μοιάζει με χριστογεννιάτικο παραμύθι. Περπατάς και νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο εργαστήρι του Άη Βασίλη στην Λαπωνία!
Ένα σκέτο όνειρο!
Αχ έχω μπει στο Xmas Spirit!

Άντε βρε, καλες γιορτές να χουμε και φέτος!

(στη φωτό όπως καλά έχετε μαντέψει, είναι η φωτισμένη Λευκωσία!)

Δυο ασήμαντα/σημαντικά

Δεν θέλω το τελευταίο post του blog μου, να είναι ένα λυπημένο κείμενο ( δεν θα πω μίζερο, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι δεν αποδέχομαι τη φάση που ήμουνα εχθες, αλλά βιάστηκα να την μαυροπινακίσω). Και σήμερα συνέβησαν κάποια σημαντικά-ασήμαντα πραγματα που με έκαναν να χαμογελάσω.

1) Με πήρε τηλ μια φίλη των γονιών μου, ήθελε ινφο για τις σπουδές του γιου της. Χωρίς να της πω κάτι, μου είπε ότι με ένιωσε κάπως λυπημένη. Δεν της το κρυψα γιατί δεν είχα και καμιά ανάγκη να το παίξω τρελλή χαρά. Εκείνο όμως που με συγκίνησε, ήταν κάτι που μου πε στο τέλος "θα προσευχηθώ για σένα τώρα και θα σου στείλω θετική αύρα και ενέργεια". Παιδιά μη βιαστείτε να πείτε ότι δεν πιστεύετε στις αύρα γιατί τελικά πιάνει όλο αυτό. Κλείνω το τηλ και ξεχνάω αυτό που μου πε. Μετά από μια ώρα περίπου κάτι έγινε εδώ στη δουλειά και χάρηκα, γελάσαμε κιόλας. Και τώρα που είναι 930, και πάω να κλείσω τα πραγματα μου να φύγω μου λθε το φλας! Λες;

2) Διάβασα μια σπουδαία ατάκα στο έντιτο το Γεωργελέ για την παράσταση του Παπαϊωάνου, που έλεγε ότι θα θυμάται την εξής φράση από την παράσταση:

"Δεν χρειάζεται δύναμη, απλά σπρώξε".

Τι είπε ο Σάκης;

"Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα;"

Οκ αγαπητοί είναι η τρίτη μέρα. Όχι δεν αρχίσαν τα δύσκολα. Τι ειναι δύσκολο την σήμερον ημέρα εξάλλου; Όλα στο χέρι μας είναι που λέει και η γιαγιά μου.

Επίσης γιατί να είναι δύσκολο αμα φεύγεις από τη δουλειά στις 8 το βράδι, πας για κανά καφε, σινεμα (για να μην χανεις και επαφη με την πραγματικότητα) και καταληγεις σπιτι σου στις 12; Απλά για να κοιμηθείς, απλά για να ποτίσεις τα φυτά, να ταισεις τα κατοικίδια που έχουν ξεχάσει τη φάτσα σου και όταν σε βλέπουν απλα σκέφτονται "κατι μου θυμίζεις εσύ αλλά δεν ξέρω".

Επίσης γιατί να είναι δύσκολο που έχεις ένα συνάδελφο δίπλα σου υπερενεργητικό (καλά κάνει δεν λέω -μακάρι να μουν και εγώ έτσι) που και τραγουδα και τσιρίζει στα τηλέφωνα και πάνω που πάεις να εκραγείς σου λέει μια κουβέντα και χαμογελάς γιατί έχει και χιούμορ;

Και γιατί να είναι δύσκολο που έχεις χάσει οποιαδήποτε επαφή με τους κολλητούς σου γιατί δεν έχεις ωρα και ενέργεια να στείλεις ένα μήνυμα ( αντε και το στειλες και σε ρωτήσουν ΄τι νέα", εσυ θα κάτσεις να τα γράψεις μέσα σε ένα sms;;)

Και γιατί να είναι δύσκολο που έχεις γίνει πάρα πολύ γκρινιάρης, χωρίς επαφή με την πραγματικότητα, με σένα, με τις δικές σου ανάγκες;

Τίποτα δεν ειναι δύσκολο αγαπημένοι. Μέσα σε αυτή τη ζωή όλα είναι θέμα πειθαρχίας. Καλώς ή κακώς. Αν είσαι μάγκας και πειθαρχήσεις θα τα βρεις και με σένα και θα τα κάνεις να δουλεύουν και όλα ρολόι. Και τον εαυτό σου θα προσέχεις, και το χώρο σου θα έχεις και τις τρέλλες σου θα κάνεις χωρίς να σε νοιάζει από τους άλλους και και και...

Το δύσκολο της υπόθεσης είναι να πείσεις τον άλλο που δεν τα καταφέρνει να έχει πειθαρχία, πως όλα είναι ΤΟΣΟ εύκολα και τίποτα δεν είναι δύσκολο!

New new new !

Επίσημα και με το νόμο, είμαι επιτέλους στην καινούρια μου δουλειά.
Ξύπνησα από τις 6, έκανα καφέ, πήγα να δουλέψω λίγο ( είμαι το μόνο άτομο στον πλανήτη που δουλεύει και στην προηγούμενη δουλειά του ταυτόχρονα με την καινούρια - προφανώς κανείς δεν πτοείται από τους διευθυντές μου, να με αφήσουν λίγο στην ηρεμία μου) . Ντύθηκα που λέτε, έπλυνα το μήλο μου, αποφάσισα να μην φέρω το κασονάκι μου με τα μολύβια μου, το φλιτζάνι μου, το χρυσόψαρο και το bamboo από την πρώτη μέρα και ξεκίνησα για το μεγάλο ταξίδι προς την επιτυχία (κάποιος πρέπει να το πιστέψει).

Ήλθα σχετικά στην ώρα μου, βρήκα να παρκάρω( γιουπι γιουπι αλλά για παν ενδεχόμενο θα το αφήσω για τους υπόλοιπους μήνες εκεί- που να ψάχνω τώρα και είναι και δύσκολο σημείο), μπαίνω στο γραφείο, χαιρετω, πολυ πολυ ευγενικά χαμογελαστά ( τονίζω την τελευταία λέξη γιατί Δευτέρα πρωί, μετά από ένα σαββατοκύριακο κραιπάλης, ξενυκτιού, άγχους, έντονης συγκίνησης κτλ κτλ ΚΑΙ αμα λάβουμε υπόψη ότι είμαι ναι μεν τουλίπα, αλλά όχι από τις ροζότερες) και παω στο γραφειο που μου δώσανε.
Καλά, εκτός από το ότι είναι σε ένα απαίσιο χρώμα, είναι και πολύ μικρό και στη μέση του κτιρίου και με ακόμα δυο παιδιά (πολύ καλά δεν λέω). Αλλά αν όμως θελω να γραψω το blog μου, θα το βλέπουν όλοι. Κακώς αν με ρωτάτε.
Τεσπα, παω να κάτσω και βλέπω μια άλλη ( συμπαθέστατη κατά τα άλλα κοπελλίτσα) στη θέση μου ΚΑΙ το γραφείο δεν είχε pc. Και μετά μου λέτε, να πηγαίνω στην ώρα μου στη δουλεια....μια φορά πήγα και όλα είναι άνω κάτω. Δεν θα ξανασυμβεί.
Οπότε μέσα σε πέντε λεπτά έχω ξεσηκώσει υπέυθυνο προσωπικού, προισταμενο μου ΚΑΙ διευθυντή να μου βρούνε pc και κάπου να κάτσω!

Τώρα δεν ξέρω τι εντύπωση έχω δώσει με την έντονη παρουσία μου και ακόμα 11 δεν είναι!

Προς το παρόν έχω παρκάρει στο pc ( το αργό) μιας κοπέλλας που είναι με άδεια. Και ο θεός βοηθός....

Αφήστε που δεν έμαθα ακόμα το κόλπο με τον καφέ!

Τεσπα, παω να κάνω καμιά δουλειά μπας και προλάβω τίποτα σήμερα...

How to do things ( Ένα μικρό κουίζ)

1. Πώς να κρατήσετε μακρία από τα χωράφια σας, εισβολείς:

• Τους πυροβολείτε. Και φυσικά ειναι πολύ σοβαρό να μπαίνουν στα χωράφια σας ( πως τολμούν). Σιγά, πέντε ζωές ,τι αξία έχουν; ( μην λάβετε υπόψη κανένα που λέει ότι το πιο πιθανόν να χρειάζεστε δέσιμο- απλά σας ζηλεύουν)
• Τους πυροβολείτε στα γόνατα και τα χέρια ( όπως κάνουν στο NYPD). Απλά τους δίνετε ένα μάθημα και τους αφήνετε να φύγουν ζωντανοί.
• Τους βάζετε τις φωνές και κάνετε καυγά. Και φεύγουν ζωντανοί.
• Περιφράζετε τα χωράφια και αγοράζετε και 4-5 ντόμπερμαν να τα φυλάνε. Και έτσι γλυτώνουμε τα αίματα.

2. Πως να γίνετε δήμαρχος:

• Γεμίζετε ΟΛΑ τα γραμματοκιβώτια της περιοχής με φυλλάδια που έχουν πάνω τη φάτσα σας και όλα όσα ΘΑ κάνετε. Ακολούθως βγαίνετε στις τηλεοπτικές εκπομπές και "θάβετε" το έργο του προηγούμενου δημάρχου, για να καταλάβει και ο κόσμος ότι εσείς είστε ο σωτήρας της πόλης.
• Αρχίζετε να κυκλοφορείτε ( επιτέλους) μέσα στην πόλη. Έτσι και θα σας δουν και θα "καταλάβουν" οτι τη ζείτε τη πόλη και δεν την προσπερνάτε απλά με το BMW σας.
• Γεμίζετε τις εφημερίδες με καταχωρισεις, με όλα όσα έχετε ήδη κάνει και όσα ΘΑ κάνετε. Φυσικά θα σας διαβάσουν και θα πειστούν, δεν τίθεται θέμα
• 4 χρόνια πριν τις εκλογές φροντίζετε σιγά σιγά να εμφανιστείτε στο προσκήνιο. Έτσι δεν θα σας αποκαλέσουν "τυχαιους" και δεν θα πουν "από που ξεφύτρωσε αυτος". Μακριά το θαψιμο!

3. Πως να ενταχθείτε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, χωρίς να έχετε κανένα ευρωπαϊκό παρελθόν:

• Κάνετε την πάπια και κάνετε άιτηση! Δεν θα καταφέρει να διακρίνει κανείς πίσω από το κύμα θράσους σας, την πραγματική σας ταυτότητα.
• Θεωρείτε τον εαυτό σας ήδη Ευρωπαίο, οπότε καλά κάνουν να σας εντάξουν γιατί θα γίνει κι άλλη γενοκτονία!
• Παίρνετε με το μέρος σας άλλες ευρωπαϊκές χώρες ( με τις οποίες είχατε ένα παρελθόν, όχι πολύ καλό, αλλά αμα δεν τους νοιάζει εκείνους θα σας ενδιαφέρει εσας;)
• Προσπαθείτε πάρα πολύ σκληρά να υιοθετήσετε ευρωπαϊκούς τρόπους και με δημοκρατικές διαδικασίες και επιμονή τα καταφέρνετε.

4. Πως να περάσετε όμορφα ( και ανώδυνα) τις γιορτές:

• Αρχίζετε από τώρα να πίνετε ασύστολα. Μετά τη δουλειά, μετά τα after work drinks, βγαίνετε Παρασκευή, Σάββατο standard ΚΑΙ Τετάρτες και Πέμπτες.
• Τη βγάζετε σε καταστήματα με χριστουγεννιάτικα στολίδια για να μπείτε στο κλίμα (βίτσια ειναι, δεν κατακρίνουμε κανένα). Επίσης κάνετε έρευνα για την τέλεια συνταγή μελομακάρονου και κουραμπιέ από τώρα.
• Κλείνεστε από τώρα στο σπίτι σας. Δεν ειναι κακό να μην σας αρέσουν οι γιορτές. Και παρά να πάθετε κατάθλιψη από την καταπίεση των ρεβεγιόν και τη φάση "ειμαστε όλοι χαρούμενοι γιατί είναι χριστούγεννα" καλύτερα στην κοσμάρα σας. Δεν ειναι κακό.
• Κλείνετε εισιτήριο και την κάνετε για άλλες χώρες. Γιατί καλό ειναι να αλλάζεις παραστάσεις και να πηγαίνεις σε φίλους που κάνουν καλά πάρτι!

Είδατε πόσες επιλογές έχουμε στη ζωή μας; Άρα κομμένες οι δικαιολογίες!

You won't feel a thing....ναι καλα!

Από σήμερα, μου μεινε μόνο μια βδομάδα ως την τελευταια μέρα εδώ. Και δεκα μέρες ως την καινούρια. Έχω Σ-Κ-Υ-Λ-Ο-Β-Α-Ρ-Ε-Θ-Ε-Ι! Ξέρετε ποιο ειναι το χειροτερο όμως; Δεν ανυπομονώ να πάω στην καινούρια δουλειά ( αν το διαβαζετε κ. καινούριε διευθυντα μου μην το πάρετε προσωπικά - απλά είμαι σε φασάρα φάση).

Άστε που ήλθαν και με βρήκαν τα καινούρια project ενώ εχω και κάτι παλιά να τελειώσω πριν να φύγω. Με λίγα λόγια....γ. (δεν θα το πω ολόκληρο - ειναι και ηθικόν blog).

Ενώ ξέρετε τι έπρεπε να είχα κάνει; Να είχα ΕΝΑ μήνα διακοπές και να την έκανα για τη Νέα Υόρκη ( ναι το ξέρω πρωτοτύπησα και πάλι).

Αλλά αντί αυτού κάθομαι εδώ και μαλακίζομαι...σκατά. Και το χειρότερο δεν σας το πα....νομίζω ότι έχω στερέψει από ιδέες. Το οποίο εκτός από το blog μου ( που για ακόμα ένα ποστ αερολογώ) επηρεάζει και τη δημιουργικότητα στη δουλειά μου. Και φοβάμαι ότι θα πάω στην καινούρια δουλειά με πεσμένο ηθικό, πεσμένη διάθεση, μηδαμινή έμπνευση αλλά με μπόλικες σκοταδίνες, ωραίοτατους πόνους στο στομάχι, μια πανέμορφη πεσσιμιστική διάθεση για το μέλλον μου ( " το ποιο;") και ένα τεράστιο ΜΗΔΕΝ! Που να βρω την έμπνευση ο ε ο;;;

Καμιά ιδέα;

Απορρίπτονται ατάκες του τύπου:

1."Βγες έξω δες κόσμο" - βγαίνω και αρχισα και βαριέμαι το ίδιο club, τα ίδια μπαράκια (και μην νομίζετε οτι υπάρχει και τρελλη επιλογή από μπαράκια εδώ που μαι- σκατά).

2. "Μείνε σπίτι και ηρέμησε" - τρελλαίνομαι!

3. "Σκάσε και κολύμπα" - Α δεν μπορώ τους αυταρχισμούς

4. "Κάλεσε κόσμο σπιτι σου" - Κάνω και τίποτα άλλο;

5. " Βρες γκομενο" - Το βλεπω πια σαν μια μακρινή πιθανότητα ( διαπιστώνω ότι ο τελευταίος που μ άρεσε τόσο πολύ ώστε να θέλω κάτι περισσότερο ήταν ο Φίκος...σκατά σκατά)

6. "Μετανάστευσε" - Α τέλεια ιδέα!

Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος (επαγγελματικού) ραντεβού

Ψες το βράδι θα ερχόταν σπίτι μου ένας καινούριος συνεργάτης για να δούμε μαζί κάποια πράγματα της δουλειάς. Αυτός ο τύπος μου ψιλοάρεσε από την πρώτη στιγμή που τον συνάντησα. Δεν είναι πολύ όμορφος ( καλά υποκειμενικό αυτό, γιατί έχω παθιαστεί και με πολύ άσχημους, σε σημείο που ακόμα να μου το θυμίζουν οι φιλοι μου), αλλά είχε χιούμορ, ήταν ευγενικός, χαμογελαστός ΚΑΙ δούλευε Νέα Υόρκη για μια περίοδο!

Οπότε το χρονικό της μέρας χθες ήταν το εξής:

1100 πμ Συνειδητοποιώ ότι ειναι η μέρα που θα έλθει σπίτι μου. Το άγχος αρχίζει.

1200 μμ Μια συνάδελφος μου δημιουργεί την Ομάδα Υποστήριξης Πρώτου Ραντεβού, την ΟΥΠΡ ( ο τύπος φυσικά θα ερχόταν για επαγγελματικό λόγο και εμεις καναμε πανηγύρια μόνες μας).

0400 μμ Παίρνω στυλιστικές συμβουλές από μια φίλη στυλίστρια ( να ντυθώ casual chic).

0600μμ Η ΟΥΠΡ μου δίνει τη λίστα με το μενού που θα παραγγείλω από το εστιατόριο να μου φέρουν ( αφού ήδη είπα στον τύπο να φέρει εκείνος το γλυκό)

0800μμ Παραγγέλνω από το γραφείο ( ναι ακόμα ήμουν εκεί) τα φαγητά. Καπάκι με παίρνει ο τύπος τηλ, χαρούμενος να με ρωτήσει τι να φέρει και τι ποτό να πιούμε. Το τηλέφωνο μου πεθαίνει από μπαταρία και γίνομαι ρεζίλι.

0830μμ Είμαι σπίτι μου, βάζω το κινητό να φορτιστεί και τον παίρνω τηλ. Αυτός να έχει πεθάνει στο γέλιο ( είμαι και αστεία, πόσο σέξι ειναι αυτό τώρα;;;)

0845μμ Μπαίνω στο μπάνιο για απολεπιση, ενυδάτωση κτλ κτλ

0900μμ Συμμαζεύω το σπίτι

0920μμ Ντριν ντριν

1000μμ Έχουμε ήδη φάει, του άρεσε παρα πολύ το φαγητό μου ( να ναι καλά)!

1115μμ Καθόμαστε στον καναπέ ( ο καθένας παίρνει από μια άκρη) και κοιτάζουμε τη δουλειά, τρώγωντας τις πάστες μας ( σε κάποιο σήμείο έχουμε κιόλας ανταλλάξει πάστες). Βλέπει τη δουλειά μου, του αρέσει. Και κάνει ΤΟ σχόλιο "μπράβο ρε μαλάκα, είναι τέλειο". Εγώ....απαντώ με ένα ύφος "με είπες μαλάκα; γιατι δεν με λες και dude κιόλας;;". Γελάει ( σταθερή αξία το γέλιο).

1140μμ Μου λέει οτι θα κάνει πάρτι την πρωτοχρονιά. εγώ απαντώ "σόρι θα είμαι εκτός πόλης".

1200πμ Μιλάμε για Νέα Υόρκη

1230πμ Μιλάμε για Νεα Υόρκη

1250πμ "Ειναι άργά, αντε να φεύγω τώρα, έχω και πρωινό ξύπνημα"

1255πμ " Σε ευχαριστώ για όλα, μου άρεσε η δουλειά σου, θα σου στείλω με email τις λεπτομέρειες". - Καληνύκτα. - Καληνύκτα.

0110πμ Στο κρεβάτι μου, με τις ριγέ πιτζάμες και τη μπλούζα που γράφει "Hard Rock Cafe London" να σκέφτομαι ότι...ουφ

0115πμ ντριν ντριν. Η κολλητή, που είχε ραντεβού και εκείνη ( καλά εκείνης ήταν πραγματικό ραντεβού) με παίρνει να αναλύσουμε τους άνδρες

0200μμ sleep

0930πμ. Σήμερα. Μήνυμα από τον τύπο " Ορίστε οι λεπτομέρειες. Σου χρωστάω πάρτι".

Αυτά...Είμαι σε κατάσταση κάπως. Ούτε ξέρω αν θα επικοινωνήσει, αν θα γίνει κάτι, ούτε ξέρω αν ύπήρχε ένα παραμικρό ενδιαφέρον. Γενικά δεν ξέρω...

Είναι μια σπαζοκεφαλιά όλο αυτό με τους άνδρες τελικα...

Δεν έχω ιδέα!

Εδώ και αρκετές μέρες δεν έχω την παραμικρή ιδέα για το τι θα γράψω στο blog μου.
Και οι λόγοι είναι οι εξής:
1. Δεν διαβάζω εφημερίδα, δεν βλέπω τηλεόραση ( μονο αμερικάνικες σειρές στο dvd), δεν ακούω ειδήσεις στο ραδιόφωνο, εν ολίγοις δεν έχω ιδέα για το τι συμβαίνει γύρω μου. Μαθαίνω όμως κάποια πράγματα όταν συζητάνε οι φίλοι μου τα της επικαιρότητας και αναγκαστικά τους ακούω (φυσικά μετά από 5 λεπτά συζήτησης, αφαιρούμαι και κοιτάζω το ταβάνι του cafe, τον τύπο στο διπλανό τραπέζι, τον τύπο στο παραδίπλα τραπέζι ή ακόμα διαβάζω περιοδικά με αποτέλεσμα οι φίλοι μου να με αποκαλούν "απρόθυμη"!).
2. Τα δε περιοδικά που διαβάζω δεν με ενημερώνουν για την επικαιρότητα της χώρας μου. Γιατί τώρα πόσο χρήσιμα να είναι το Vanity Fair και το Conde Nast Traveller εδώ που ζω;
3. Τα πράγματα που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στη ζωή μου, ειδικά όσο αφορά το θέμα της δουλειάς, αν κάτσω να τα γράψω, πρώτον θα γεμίσουμε post και δεύτερο θα είναι σαν να περιγράφω σκηνή τρόμου και δεν πρόκειται να το κάνω αυτό και να επηρεάσω την αύρα του blog μου.
4. Δεν είμαι ρομαντική ( ποτέ δεν ήμουνα) για να γράφω ωραία λόγια και να περιγράφω όμορφες εικόνες. Δεν με ενοχλεί όμως να τα διαβάζω σε άλλα blog ( αν και δυσκολεύομαι να τα σχολιάσω).
5. Δεν κάνω όνειρα για το μέλλον μου οπότε δεν μπορώ να κάτσω να γράψω γι αυτά. Γιατί; Γιατί έτσι, γιατί περνώ τη φάση που είμαι "αλλού", σε χώρες που δεν με βλέπω να πηγαίνω στο άμεσο μέλλον.
6. Ο Νιόβρης ποτέ δεν ήταν μήνας ενδιαφέροντος. Το πολύ πολύ να αρχίσουν δειλά δειλά οι πρώτες κουβέντες για τα Χριστούγεννα και το μονο ενδιαφέρον που βρίσκω σε αυτό είναι να σκέφτομαι που θα πάω και να προγραμματίσω έγκαιρα ( από τα λίγα πράγματα που είμαι εξαιρετικά τυπική) καμιά μέρα άδεια.
7. Ακούω πάρα πολλή μουσική τώρα τελευταία αλλά δεν νομίζω να ενδιαφέρει κανένα η γνώμη μου για το τελευταίο cd των Scissor Sisters ( σούπερ για χορό!) ή για την πορεία της δουλειάς της Νικολακοπούλου ( η αλήθεια είναι ότι παράγινε "εγκεφαλική") .

8. Δεν μου πάει να γράφω "σοβαρά" post, οπότε άμα η διάθεση μου είναι χάλια ( το σύνδρομου του χειμώνα-που είσαι ήλιε μου, παραλία μου;) αντιλαμβάνεστε ότι τηρώ σιγή ιχθύος. Και απλά περιμένω στωικά τη στιγμή που θα γίνει κάτι και θα μου ανεβάσει τη διάθεση ώστε να μπορώ να γράψω. Καθόλου παραγωγικό το ξέρω.

9. Δεν μου πάει να γράφω "μινιμαλιστικά" post του τύπου μια φωτογραφία και μια φράση ή δύο φράσεις και τελεία. (Τα post για τη Νέα Υόρκη ήταν εξαίρεση)

10. Δέκατο λόγο γιατί αδυνατώ να γράψω; Δεν έχω ιδέα!

Moby featuring Debbie Harry - New York New York

Δεν μπορούσα να μην το βάλω και αυτό!

Enough is Enough

Τις τελευταίες μέρες, φαντάζομαι θα έχετε ίσως προσέξει ότι έχει γίνει ένα μικρό θέμα με τα blogs και μερικούς bloggers. Όλα άρχισαν με τη μήνυση κατά του site blogme.gr, κάτι που θύμιζε τουλάχιστον χουντική συμπεριφορά. Τα blogs, όπως ήταν φυσικό πήραν φωτιά και τάχθηκαν κατά της συγκεκριμένης απόφασης. Ως εδώ, όλα καλά. Είμαστε εξάλλου συνειδητοποιημένοι πολίτες. Πριν από κάτι μέρες όπως έκανα surfing σε διάφορα άλλα blogs, είδα ότι γινόταν χαμός με ένα θέμα ποηυ αφορούσε γνωστούς bloggers. Στην υπόθεση μπλέκονται απολύσεις από δουλειές ( αν είναι δυνατόν), ένα εκδότη γνωστού αθηναϊκού free press κτλ. Διάβαζα συκοφαντίες, κακίες και ποστ με διάφορες γνώμες. Δεν τόλμησα να σχολιάσω. Ένιωθα ότι το θέμα δεν με αφορούσε και δεν έπρεπε να με αφορά. Πάντως με λύπησε. Γιατί το blogging μετατράπηκε από ένα ενδιαφέρον τρόπο να χρησιμοποιείς το ιντερνετ και ίσως ένα νέο μέσο γραπτής έκφρασης, σε ένα ριγκ! Πολύ τυπικό αν με ρωτάτε της ράτσας μας. Γίνεται κάτι, μια αδικία και αντί να επικεντρωθούμε σε αυτό, τρωγώμαστε μεταξύ μας.

Εύχομαι όλο αυτό να σταματήσει. Γιατί είναι κρίμα. Γιατί αυτούς τους 6 μήνες που μπαίνω σε blogs, έχω διαβάσει πολύ ωραία ποστ, έχω μάθει πράματα, έχω ζηλέψει γραφές, φωτογραφίες και ιδέες και πάνω απ΄όλα περνούσα πολύ καλά.

Και νομίζω ότι αυτή είναι η ιδέα του blogging, να περνάς καλά διαβάζοντας ή γράφοντας ή σχολιάζοντας ανθρώπους που δεν ξέρεις προσωπικά και όμως "μαθαίνεις" μέσω αυτής της μπλογκοσφαίρας. Χώρος για τσακωμούς, συκοφαντίες και κακό κλίμα δεν υπάρχει στα blogs. Γιατί αυτά τα βρίσκουμε και στην καθημερινότητα μας. Δεν μπορώ να φανταστώ κανένα από εσάς που να μην έχει τα δικά του θέματα και να μην αγωνίζεται να επιβιώσει την κάθε του μέρα. Αλλά όταν έρχεται η στιγμή που θα περάσεις μια ρημαδοώρα μπροστά από την οθόνη να διαβάσεις πέντε ανθρώπους, θέλεις τουλάχιστον να μην διακρίνεις και εκεί μιζέρια. Τουλάχιστον.

I (heart) NY - Mέρος Γ' "Πράματα και θάματα"

Και συνεχίζω το New York State of Mind, αφού εξέφρασα την πρόσφατη κρίση μου, ακούγοντας και φωνές από τον Afrikano ότι δεν πράττω ( και είχε και λίγο -λιγουλάκι δίκιο). Τελικά είναι απλά να συνειδητοποιείς και να αποδέχεσαι ότι ο λόγος που υπάρχουν τα ρίσκα είναι για να σου ταρακουνούν λίγο τα δεδομένα της ζωής σου και να την κάνουν πιο ενδιαφέρουσα.

Έχει περάσει, λοιπόν, ακριβώς ένας μήνας, από τη μέρα που επέστρέψα από την πιο ερωτεύσιμη πόλη του πλανήτη ( είπαμε δεν θέλω αντιρρήσεις γιατί δεν θα το πάρω ψύχραιμα το θέμα).

Λοιπόν, όσο το σκέφτομαι τόσο συμφωνώ με την ατάκα, ότι η Νέα Υόρκη είναι η πόλη όπου συμβαίνουν τα πάντα ( και σε κάνει να πιστεύεις ότι μπορεις να καταφέρεις τα πάντα).

Γιατί που αλλου:

Θα έβλεπες να φυτρώνει, ένα μικρός κήπος, πάνω σε ένα ουρανοξύστη στη μέση της πιο μεγάλης και πολυάσχολης λεωφόρου ( 5th Av);

Θα έβλεπες κινηματογραφικές σκηνές, όπως για παράδειγμα αυτή τη σκηνή που θυμίζει την ταινία Big με τον Tom Hanks; ( Θυμάστε τη σκηνή που ο μεγάλος-μικρός Tom Hanks, προσλαμβάνεται στην πιο μεγάλη εταιρεία παραγωγής παιχνιδιών, το όνειρο του κάθε μικρού; Εδώ γυρίστηκε, στο διάσημο κατάστημα παιχνιδιών FAΟ Scwarz στην 5th)

Θα περπατούσες, μια συνηθισμένη καθημερινή μέρα στο δρόμο, και θα πετύχαινες ένα μίνι κονσέρτο του Rod Steward, έτσι απλά;

Θα έβλεπες τα πιο μεγάλα, τα πιο εντυπωσιακά billboards και θα καταλάβαινες την σημασία του να είναι κάποιος σταρ και να είναι στο New York Times, στην καρδιά της μητρόπολης;

Θα πετύχαινες μια φωτισμένη, αψίδα McDonald's, σαν να βρίσκεσαι στο Las Vegas;

Θα υπάρχει το επάγγελμα του Dog Walker ( και γω θέλω να πληρώνομαι να παίρνω βόλτα σκυλάκια!);

Θα περπατούσες το δρόμο και θα έβρισκες μηχανές που όταν βάζεις κέρμα αντί να δίνουν τσίχλα, δίνουν λιχουδιές για σκύλους;

Θα περπατούσες στο δρομο ( και συγκεκριμένα στο Tribeca) και θα πετύχαινες τέτοιες φράσεις;


Πιστέψτε με πουθενά αλλού. Η πόλη αυτή είναι τόσο μεγάλη, τόσο "απ' όλα" που ότι και να κάνεις ότι και να δεις, μετά από κάποιες μέρες, απλά αποδέχεσαι το γεγονός ότι η κάθε μέρα που περνάς εκεί, όλο και κάτι θα σου αποκαλύψει και θα σε κάνεις να πεις από μέσα σου wow!

Άσε με να ρισκάρω!

Διακόπτω το υπέροχο state of mind στο οποίο βρίσκομαι ( ή μάλλον βρισκόμουνα ως μια βδομάδα πριν) αναγκαστικά. ( Όχι krot μην χαίρεσαι, θα επανέλθω στο NY state μου).

Εδώ και μερικές μέρες ζω τη φάση του "να ρισκάρω ή να μην ρισκάρω". Βλέπεις, είχα μια πρόταση για δουλειά. Μετά από κάτι χρονάκια στην υφιστάμενη, άρχισα να βαριέμαι και να επαναλαμβάνομαι ( τι είναι χειρότερο η επανάληψη ή του να μην συμβαίνει τίποτα;). και έτσι όπως ήμουν στην κοσμάρα μου και σκεφτόμουνα την πιο όμορφη πόλη του κόσμου και έβλεπα τις βαλίτσες στο σαλόνι μου ( ακόμα εκεί είναι-αρνούμαι να τις μετακινήσω), μου λθε η πρόταση. Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα. Ήταν καθαρά θέμα πιο "ποιοτικής" φάσης στη δουλειά. Και αποδέκτηκα.

Το αποτέλεσμα, για τέσσερις συνεχόμενες μέρες να δέχομαι πιέσεις από το διευθυντή μου ( και τον ιδιοκτήτη της εταιρείας) να μην φύγω. Ξέρεις τι σημαίνει να θες να παραιτηθείς και να μην μπορείς; Τους το πα, δεν το καταλαβανε, τους το έγραψα, τίποτα. Ως και sms τους έστειλα. Σήμερα επιτέλους το εμπεδώσανε.Όμως από όλη αυτή την κατάσταση, εγώ βγήκα κάπως διαλυμένη. Γιατί ναι ρε φίλε, δεν με αφήνεις να φύγω, αλλά με σκέφτηκες που έπαθα μια καταθλιψούλα και δεν βγαίνω από σπίτι; Δεν με σκέφτηκες που πάω σπίτι μου το βράδυ μετά τη δουλειά και νιώθω ότι έχουν περάσει χρόνια από το πρωί που έφυγα;

Και όλα αυτά γιατί είπα και εγώ να πάρω ένα ρίσκο. Να ανέβει λίγο η αδρεναλίνη μου. Να ανεβάσω λίγο τον προσωπικό μου πήχη. Να μπώ (για άλλη μια φορά) στα βαθιά.

Τόσο παράξενο είναι ε; Ε;

I (heart) NY - Μερος B' "SoHo"

Το Μανχάταν όμως δεν είναι οι μόνο οι ουρανοξύστες. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι μέσα σε ένα τόσο μικρό νησάκι ( το Μανχάταν έχει πλάτος 3χλμ και μήκος 12χλμ) υπάρχουν τόσες διαφορετικές γειτονιές. Καθώς περπατάς δηλαδή, ανάμεσα στους καπιταλιστικούς ουρανοξύστες, στρίβεις στη γωνιά και αντικρίζεις, μια γειτονιά! Τη δεύτερη μέρα που λες...

πήρα το subway και κατέβηκα SoHo ( South of Houston) .

Περπάτησα δίπλα από "χαμηλά" κτίρια με εξωτερικές σκάλες, συνάντησα τη Φίμπι στο δρόμο να παίζει κιθάρα, χαιρέτησα τη Κάρι μέσα από το παράθυρο του deli Dean Deluca στην West Broadway και προχωρώντας, λιγο πιο κάτω

σταμάτησα στο 2ο παλαιότερο εστιατόριο του Μανχάταν το Fanelli΄s το οποίο όπως λέει και στο Time Out, κάνει τα καλύτερα burger της πόλης.

Φυσικά την επόμενη φορά που πήγα SoHo ( που δεν άργησε) δεν μπορούσα να μην περάσω απο το αγαπημένο στέκι των SoHo-maniacs, το Balthazar.

και συνέχισα τη βόλτα μου ανάμεσα στο πλήθος σε μια από τις πιο όμορφες περιοχές της πόλης.

H Κυριακή με βρήκε σε ένα γαλλικό cafe στο West Village. Έξω έβρεχε, τα παράθυρα ήταν μεγάλα, στα μεγάφωνα Edith Piaf, παράγγειλα ένα cafe au lait, διαβαζα Sunday Times, πότε πότε κοίταζα έξω, έβλεπα τα yellow cabs να περνούν. Ήμουν ευτυχισμένη.


Neon lights, agent provacateur, σκάλα πυροσβεστική. This, my friends is Soho!

Μια πολύ τζαζ εικόνα.



Freedom of expression and Art; Art κατάστημα στη Greene Street.



Η άλλη πλευρά του Μανχάταν.

To be continued...

I (heart) NY - Μέρος Α΄ "Skyscrapers"

Έχω επιστρέψει πίσω εδώ και μια βδομάδα. Φυσικά ακόμα παραμιλώ από την αλλαγή ώρα και είμαι γενικά "αλλού" (όχι πως αυτό δεν συμβαίνει έτσι κι αλλιώς). Αλλά τώρα είναι που συνειδητοποιώ τι ήταν όλο αυτό που έζησα για δέκα μέρες. Ότι και να σας πω είναι λίγο. Ήδη νιώθω ότι δεν θα καταφέρω να τα μεταφέρω όπως πραγματικά τα είδα. Αλλά θα προσπαθήσω.

Καταρχάς, δεν μπορείς απλά να πεις " πηγα Νέα Υόρκη και ήταν οκ".

Μπορείς δηλαδή, αλλά αυτό σημαίνει ότι δεν κατάφερες να πάρεις το vibe της πόλης αυτής. Γιατί πάνω απ' όλα η Νέα Υόρκη είναι grand.

Δεν θα ξεχάσω την πρώτη στιγμή που την πρωτοαντίκρυσα. Μέσα στο ταξί (είναι μύθος ότι τα ταξί είναι yellow cabs γιατί είναι πορτοκαλί!), προς το κέντρο. Περνάμε μια γέφυρα, αρχίζει να γίνεται πιο πυκνή η κίνηση και εγώ στην κοσμάρα μου. Ώσπου ανεβαίνουμε λίγο πάνω, και μπροστά μου απλώνεται το πιο υπέροχο θέαμα! Μια σειρά από...ουρανοξύστες, σαν κουτάκια ψεύτικα, και κάπου στο βάθος το Empire State Building. Αυτό ήταν. Από εκείνη τη στιγμή, το στόμα μου έμεινε ανοικτό για τις επόμενες 4-5 μέρες (μετά προσαρμόστηκα και έγινα "cool"). Μπαίνοντας πιο μέσα στο Μανχάταν, έβλεπα τους ουρανοξύστες να έρχονται όλο και πιο κοντά, να ψηλώνουν και γω να νιώθω όλο και πιο μικρή. Αφήνουμε τα πράγματα στο ξενοδοχείο και διασχίζοντας την Madison Αv προχωράμε πρός την 5η Λεωφόρο. Περπατάμε, κοιτάζοντας πάντα προς τα πάνω (δεν μπορείς να το αποφύγεις). Το Empire μεγάλο και εντυπωσιακό. Οι δρόμοι και τα πεζοδρόμια επισης μεγάλα. Παντού ταξί, και κόσμος, πολύς κόσμος. Περνάμε την New York State Library με τα πολλά σκαλιά στην είσοδο και τα δέντρα. Πάντως παντού στην Νέα Υόρκη υπάρχουν πολλά δέντρα και λουλούδια. Και αρχίζει το όνειρο. Τα πιο ψηλά κτίριο, κάνεις το κεφάλι σου πάνω 180 μοίρες και ακόμα δεν μπορείς να δεις που τελειώνει. "Καλά υπάρχουν άνθρωποι μέσα;" διερωτάσαι. Και το σκέφτεσαι συνέχεια όταν βλέπεις αυτά τα υπέροχα κτίρια. Είτε αυτό είναι το Chrysler (πανέμορφο, το πιο New York κτίριο κατ' εμένα), το Empire ( τα βράδια η κορυφή του αλλάζει χρώμα, λευκό, κόκκινο, εξαρτάται και από τις γιορτές που έχουν), το Flatiron ( κάποτε ο πιο ψηλός ουρανοξύστης, τώρα απλά ένα χαριτωμένο "μικρό" κτίριο), τα κτίρια στην Wall Street ( βλέποντας το σημείο που υπήρχαν οι Twin Towers συνειδητοποιείς πόσο μεγάλη ζημιά είχε γίνει) είτε ακόμα και το το Trump Tower ( μέσα είναι διακοσμημένο σε χρυσό και ξύλο - πολύ κιτς, ένα σοκ το έπαθα). Αλλά πραγματικά δεν μπορώ να τα περιγράψω. So have a look:

( Το Empire State Building, στην αρχή της 5ης Λεωφόρου- το δέος)

(5η Λεωφόρος και παντού φυσικά η αμερικανική σημαία -η πιο γοητευτική λεωφόρος)

(Τhe Times Square. Δεν ξανάδα τόσα πολλά φώτα μαζί. Η χαρά του τουρίστα)

(κάπου στην 5η. Καλέ που τελειώνει αυτό; - Αγνή απορία τουλίπας)

(δίπλα από το Moma. Αν και μοιάζει στραβό, δεν είναι! Είναι απλά huge)

(Το Flatiron, στη Union Square. Κάποτε ο πιο μεγάλος ουρανοξύστης ( σε σχήμα cake) )

(Brooklyn Bridge. Ηλιοβασίλεμα και ένα από τα όμορφα σημεία της πόλης)

(Wall Street. Προσέξτε το αεροπλανάκι)

(H θέα από το Empire State. Ασύλληπτο. Μοναδικό θέαμα)

(Ground Zero. Once ypon a time there were...)

(Staten Island Ferry Boat. Κάπου στα αριστερά το άγαλμα της Ελευθερίας. Τhis is New York!)

Back to Basics

Ναι, τελικά πήρα το αεροπλάνο και ήλθα. Και όχι δεν ξέχασα το αγαπημένο μου blog και εσάς. Όταν επέστρεψα ΚΑΙ από το Παρίσι, κάθισα να γράψω το πρώτο από τα 10 post για την Νέα Υόρκη και να προσθέσω φωτογραφίες. Γιατί ότι και να πω, αγαπημένοι μου, αυτό που έζησα τις δέκα μέρες στο Μεγάλο Μήλο, δεν περιγράφεται τόσο καλά με λέξεις. Θέλω να σας δείξω όλα όσα είδαν τα ματάκια μου.

Αλλά τελικά τα σχέδια μου ανατράπηκαν γιατί ο αγαπητός blogger δεν μου τις ανεβάζει. Οπότε θα συνεχίσω να επιμένω. Αλλά αν ξέρει κάποιος/α από έσας πως να λύσω αυτό το προβληματάκι θα είμαι ευγνώμων.

Μιας και άρχισα να μιλώ όμως, ας πω λίγα πράγματα.

Καταρχάς υπάρχουν δύο ειδών ταξίδια: τα τουριστικά και τα πιο "υποψιασμένα". Η Νέα Υόρκη ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Με αυτό το ταξίδι αναβαθμίζεις το image bank σου. Είδα τόσα ψηλά κτίρια, τόσα loft, τόσα πάρκα, ποικιλία κόσμου, αρχιτεκτονικής, urban lifestyle που δεν είχα δει στα τόσα ταξίδια μου στην Ευρώπη.

Κατά δεύτερον, αν και ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα στη Νέα Υόρκη, ένιωθα με κάποιο τρόπο ότι δεν ήταν η πρώτη. Αυτές τις εικόνες, τις έχω δει, ακριβώς τις ίδιες, στις ταινίες πολλές φορές. Οι περισσότεροι μεγαλώσαμε με άυτές τις αναφορές. Και πιστέψτε με, ότι βλέπαμε στα φιλμ, ε ακριβώς το ίδιο και καλύτερο!

Δεν θα συνεχίσω γιατί νιώθω ότι θα "χαλάσω" τη μαγεία των φωτογραφιών που κάποτε ευελπιστώ να σας δείξω.

Αλλά θα πω κάτι τελευταίο:

Ι (Heart) NY!

New York State of Mind

Ναι, επιτέλους την κάνω! New York here I come ( μουσική υπόκρουση από του Νew York, New York του Frank).

Soho, Tribeca, Hell's Kitchen, 5th Avenue, Greenwich Village, Central Park, Brooklyn Bridge...

Είμαι σχεδον έτοιμη. Εχω διαβασει το μισο Time Out New York, το 1/3 Where to Wear New York ( οδηγος για καταστήματα!), τη Village Voice αυτης της βδομάδας KAI έχω δει το Fame στο DVD (θυμάσαι την Debbie Allen, τον "Leroy";) .

Εχω βρει τα θέατρα, τα μουσεία και έχω μάθει λίγα μυστικά της πόλης.

Νομίζω τώρα δικαιούμαι να είμαι "αλλου".

Μπορεί να συμβούν τα εξής τινά όταν επιστρέψω:

1. Να κλαίγομαι ότι θα ήθελα να μείνω εκεί ( οπότε πρέπει να με ανεκτείς)

2. Να ξέρω breakdance, να φοράω adidas φόρμες και χρυσές αλυσίδες και να λέω συνέχεια yo yo man ( οπότε πρέπει να με ανεκτείς)

3. Να πω ότι σαν τον τόπο μου δεν έχει πουθενά αλλου ( οποτε ΔΕΝ πρέπει να με ανεκτείς γιατί θα ψεύδομαι ασυστόλως).

Autumn in new york
Why does it seem so inviting
Autumn in new york
It spells the thrill of first-nighting
Glittering crowds and shimmering clouds
In canyons of steel
They re making me feel - I m home
Its autumn in new york
That brings the promise of new love
Autumn in new york
Is often mingled with pain
Dreamers with empty hands
They sigh for exotic lands
Its autumn in new york
Its good to live it again
Autumn in new york
The gleaming rooftops at sundown
Oh, autumn in new york
It lifts you up when you run down
Yes, jaded rou‚s and gay divorces
Who lunch at the ritz
Will tell you that its divine
This autumn in new york
Transforms the slums into mayfai
rOh, autumn in new york
You ll need no castles in spain
Yes, lovers that bless the dark
On the benches in central park
Greet autumn in new york
Its good to live it again
Autumn in new york
That brings the promise of new love
Autumn in new york
Is often mingled with pain
Dreamers with empty hands
They sigh for exotic lands
Its autumn in new york
Its good to live it again

(Ella Fitzerald - Αutumn in New York)

Πριν να φυγω όμως (αυριο), πες μου σε ποιο σημείο της πόλης θέλεις να σε σκεφτώ;

Αλήθεια;

Το ζώδιο της βδομάδας λέει:

"Δεν γίνεται να μη συμμετέχεις ενεργά στην πραγματικότητα που περιέχει πολέμους, τραστ που συγκρούνονται, φύλα που ανταγωνίζονται, προσωπικές μάχες για την επιβίωση, χωρισμούς, ασθένειες, απώλειες, φόβους... Δεν μπορείς ανεβάζοντας απλά τον ήχο στο σιντί σου να παραβλέψεις τη φωνή του Kρόνου, που φωνάζει: «Πιέζεσαι τώρα, θα με ευγνωμονείς αργότερα». Mε την έκλειψη Hλίου επιπλέον πρέπει να συνειδητοποιήσεις ότι: 1)Tο να είσαι αξιαγάπητος δεν σημαίνει κιόλας ότι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να σε αγαπάνε και 2)Ότι τα χρήματα δεν είναι τίποτα, αλλά καλώς ή κακώς επηρεάζουν τα πάντα. Mπορεί να έχεις εμπεδώσει αυτό το κλισέ, αλλά ο τρόπος που μερικοί τα χαλάνε σε αρρωσταίνει αφού εσύ ξέρεις καλύτερους τρόπους για να το ξοδέψεις. Σε αυτή τη φάση, που βρίσκεσαι με τη γλώσσα στο πάτωμα, σκέπτεσαι ότι κάποιος μπορεί να έρθει να σε σώσει από την αναταραχή. Tα καλά νέα: Mπορεί να συμβεί. Tα κακά νέα: Eίσαι μόνος σου ακόμα κι αν είσαι μαζί" ( κύριος Πανόπουλος στην Athens Voice αυτής της βδομάδας).

Αν λάβω υπόψη και κάποιες άλλες κουβέντες φιλοσοφικές και μή ( για το νόημα της ζωής, όπως γράφει και ο enteka στο τελευταίο του post) διαπιστώνω τα εξής:

1. Δεν έχω συμπληρώσει το budget για το ταξίδι μου, πλησιαζουν οι μερες και με ζωνουν τα φιδια.

2. Ξέρω πολύ καλούς τρόπους να ξοδέψω λεφτά, είναι αλήθεια

3. Η "γλωσσα στο πάτωμα". Δοκίμασε και συ να ξυπνάς από τις 6 κάθε πρωι και να δουλεύεις. Αν και αρχισε να μ αρεσει, ειναι σαν να προλαβαινεις τη μέρα (όχι δεν θα το κανω και συνήθεια).

4. Δεν θα έλθει κανείς να σε σώσει γιατί ναι μπορείς να εισαι χαριτωμένος/χαριτωμένη αλλά στην τελική ολοι κοιτάνε πως θα επιβιώσουν στη δική τους ζωή. Και όχι ο γκομενος/η γκομενα δεν εξαιρούνται γιατί "ο έρωτας ειναι μια εγωιστική συνήθεια" όπως έγραψε και ο Καραγάτσης στον Κίτρινο Φάκελο (αναλυση σε επομενο post). Και επίσης όπως τραγούδησε και η Madonna στο Jump, "the only thing you can depend on is your family".

5. Στη ζωή όλα τα περνάς μόνος ακόμα και όταν δεν είσαι μόνος ( ατάκα φίλης).

6.Είναι πολύ ζόρικος ο Κρόνος τελικά...Κάπου διάβασα ότι μαθαίνεις από τα ζόρια. Ισχύει;

7. "Συμμετέχω ενεργά στην πραγματικότητα". Τι ακριβώς σημαίνει, αλήθεια;

8. Λεω να πάρω τους δρόμους όπως τον Gelial και να αρχίσω να βγάζω φωτό.

9. Ξερεις ταινίες που να έχουν theme τη Νέα Υόρκη; ( οκ δεν ειναι διαπιστωση αυτό αλλα επείγομαι)

10. "Μπορεί να συμβει"...άντε να δούμε!

One more time

Παντα υποστήριζα το moto "δεν πιστεύω στις δεύτερες ευκαιρίες". Και πάντοτε το ακολουθούσα ειδικά όταν ήξερα ότι αν κάτι χάλαγε για ουσιαστικούς λόγους και όχι για μικροαφορμές, δεν υπήρχε λόγος να το ξαναδοκιμάσω. Πριν από έξι περίπου χρόνια, γνώρισα κάποιο, ο οποίος αποδείχθηκε ο πρώτος και μοναδικός άντρας που ερωτεύτηκα. Η ιστορία τελείωσε απότομα και κακήν κακώς. Θες η απόσταση, η διαφορά ηλικίας, η διαφορά φάσης μας. Μου πήρε τρία χρόνια να ξεπεράσω την κατάσταση. Όχι πως βγήκα αλώβητη, τρώγωντας τα μούτρα μου απέκτησα και τη "μαγική ικανότητα" της άμυνας. Τελοσπαντων. Τον τύπο δεν τον ξαναδα, εσβησα τηλέφωνα και email. Και οι κοινοί μας φίλοι έχασαν επίσης τα ίχνη του.

Πριν ένα χρόνο όμως, είχα βρεθεί Αθήνα για δουλειά. Δεν ξέρω αν ήταν η ιδέα μου, αλλά για πρώτη φορά όλα θύμιζαν εκείνον. Μπορεί να ήμουν αφηρημένη στο ταξί και τη στιγμή που κοίταζα έξω από το παράθυρο να έβλεπα Εκείνο το σημείο που έγινε η πρώτη συνάντηση. Ή άκουσα για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια Εκείνο το τραγούδι που έπαιζε στο ραδιόφωνο Εκείνη τη στιγμή μαζί του. Και διάφορα. Άρχισα να τον σκέφτομαι. Θα ήθελα να τον ξαναδώ ξέρεις. Δεν ήξερα τότε γιατί είχα αυτή την ανάγκη. Φέτος, τους τελευταίους 2-3 μήνες άρχισα να τον ξανασκέφτομαι, πιο έντονα. Στα τελευταία μου δυο ταξίδια στη Αθήνα, είχα περάσει πάλι τυχαία, από την παλιά του γειτονιά, από την παλιά του δουλειά. Τι στο καλο....κάτι γινόταν που δεν με άφηνε αδιάφορη.

Χθες στην παραλία, έλεγα στον κολλητό μου ότι πρέπει να ψάξω να τον βρω. Ο δε κολλητός υποστήριξε ότι έχω αυτή την ανάγκη επειδή νιώθω ότι δεν έχει κλείσει ο κύκλος. Δεν ξέρω. Συνήθως όταν ακόυω το ένστικτό μου, αυτό αποδεικνύεται σωστό.

Όταν με ρώτησε αν θα έκανα κάτι ξανά με αυτόν , μετά που (αν) θα τον έβρισκα, δεν μπορούσα να του απαντήσω. Αφού δεν πιστεύω στις δεύτερες ευκαιρίες. Και 6 χρόνια μετά, θα έχει αλλάξει και αυτός φαντάζομαι. Εγώ σίγουρα. Ντρέπομαι αλλά το ομολογώ...κρύβεται ο εγωισμός πίσω από την ανάγκη μου να ψάξω να τον βρω. Έτσι το βράδι, μπήκα στον τηλεφωνικό κατάλογο, βρήκα δυο τηλέφωνα σταθερά που μπορεί να είναι της μαμάς του, βρήκα τις οδούς στο χάρτη...κανονική stalker δηλαδή! Αλλά δεν τολμώ να πάρω τηλέφωνο και σε σταθερό κιόλας!

Πως θα μάθω όμως αν έχει κλείσει ο κύκλος;

www.schizo-diet.com

Σήμερα, ήταν η μέρα της κρίσεως aka η μέρα που θα πήγαινα για δεύτερη φορά στον διαιτολόγο. Μέσα σε 17 περίπου μέρες παρανόμησα ελάχιστες φορές. Άρα, λογικά, δεν θα εχανα έστω μισό κιλό; Ένα φόβο όμως τον είχα. ( Θυμάσαι που σου ειπα οτι ο διαιτολόγος-Γκιούλιβερ δεν ειναι και ο πιο επικοινωνιακός τύπος που έχω γνωρίσει). Εν τω μεταξύ έμαθα από ένα συνάδελφο που πάει και εκείνος σ' αυτόν, ότι ο διαιοτολόγος, όταν δεν χάσεις τα κιλά που θέλει, σου φωνάζει! Δηλαδή μπορεί να πει "μα ποιος νομίζεις πως εισαι ε;;;; να με δουλευεις εμενα;;;" και τέτοια!! Οπότε αντιλαμβάνεσαι ότι σήμερα ήμουν κάπως τρομοκρατημένη πριν πάω. Ξυπνώ που λές κατα λάθος αργά και πάω αντί στις 9 ( καλα, ώρα ειναι αυτή;) , στις 910. Μπαίνω μέσα και τον βλεπω...απέναντι, ψυχρό, μουτρωμένο, λες και μόλις του είπα ότι του έριξα το αυτοκίνητο στο γκρεμό. Με βλέπει, ΔΕΝ λέει καλημέρα ( αυτο το θεωρώ απαράδεκτο), και μου δείχνει τη ζυγαρια. " Μαμα μου, ήλθε η ώρα μου", σκέφτηκα. Πάω, ανεβαίνω πάνω, ζυγίζομαι. Επειδή δεν θυμόμουνα πόσα ήμουν την περασμένη φορά ( δεν θυμαμαι τιποτα πριν από καφέ τα ξαναπαμε), δεν ήξερα αν ήταν καλα ή κακα τα νέα. Πάω στο γραφείο του, κάθομαι και τον περίμενω. Έρχεται κρατώντας ένα ροζ χαρτάκι. Δεν με κοιτάζει (surprise surprise) και λέει "έχασες 3 κιλά και 100 γραμμάρια". Εγώ μέσα μου να βλέπω πυροτεχνήματα, εκρήξεις ωω!! "Καλα ειναι δηλαδή;" τον ρώτησα αθώα και δήθεν ανήξερα. Δεν απαντά, απλά γνέφει καταφατικά ( αυτό το Γκιουλιβερακι εχει κάτι από Μπόγκαρτ τελικά). Και συνεχίζει " Η δίαιτα συνεχίζεται κανονικά, δεν αλλάζω κάτι. Έτσι και αλλιώς δεν νομίζω να πεινάς". "Ναι ρε μαλάκα, φάε εσύ μπρόκολα μετά από μια μέρα γ.... στη δουλειά και τα ξαναλέμε", είπα (φυσικά από μέσα μου). Εγώ εν τω μεταξύ συνεχίζω να πάιζω το ρόλο της αθώας " Να πίνω και καμιά βιταμίνη Β;" ( ήδη έπινα, μου άρεσε η ιδέα ότι ενισχύω τον οργανισμό μου), τον ρώτησα. Με αγριοκοιτάζει, με ύφος "don't push your luck" και λέει "είπα εγώ ότι μπορείς; είδα αναλύσεις; ε;". "Καλά", απάντησα με χαμηλωμένο το κεφάλι, έτοιμη να απλώσω το χέρι να μου τις βρέξει. Δίνουμε ραντεβού, για τις 26 του μήνα, τον χαιρετώ, δε με χαιρετάει (μμμ πως το παθε) και φεύγω....ματωμένη, τρομοκρατημένη ΑΛΛΑ πιο λίγη!

Does that make me crazy?

I remember when, I remember, I remember when I lost my mind
there was something so pleasant about that place.
even your emotions had an echo in so much space
and when you're out there without care,yeah,
I was out of touch

but it wasn't because I didn't know enough I just knew too much

does that make me crazy
does that make me crazy
does that make me crazy

probably

and I hope that you are having the time of your life
but think twice, that's my only advice
come on now, who do you, who do you, who do you, who do you think you are,
ha ha ha bless your soul
you really think you're in control

well, I think you're crazy
I think you're crazy
I think you're crazy
just like me

my heroes had the heart to lose their lives out on a limb
and all I remember is thinking, I want to be like them
ever since I was little, ever since I was little it looked like fun
and it's no coincidence I've come and I can die when I'm done

maybe I'm crazy
may be you're crazy
may be we're crazy

probably

Οι αλήθειες της φίλης μου

Αγαπημενο μου ημερολόγιο,

Είναι μέρες τώρα που δεν ξέρω τι να γράψω. Είναι ποτέ δυνατόν να στερέψουν οι ιδέες και οι σκέψεις και να μην μπορείς να σκεφτείς κάτι καινούριο; Το τελευταίο καιρό πέρασε πολλές φορές από το μυαλό μου αυτή η σκέψη. Αλλά ψες τελικά κατάλαβα ότι αυτό δεν ισχύει. Γιατί δεν μπορεί ποτέ να παραμένει ο ίδιος ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε κάποια πράγματα. Όχι, αν περνά από το χέρι μας ( και από τη καρδιά μας).

Ψες πήγα για ντινέ με μια φίλη. Είχε λέει να μου πει, για τις διακοπές της σε ένα τόπο μακρινό. Ενιωθα ότι θα μου έλεγε κάτι...όχι απλά το πως πέρασε, αλλά κάτι...Έτσι κι αλλιώς αυτή η φίλη μου, είναι κάπως διαφορετική από τους υπόλοιπους φίλους. Γνωριστήκαμε τυχαία, απομακρυνθήκαμε κάπως όχι τυχαία και ξαναβρεθήκαμε και πάλι όχι τυχαία. Και ψες, καναμε,μια όχι και τόσο τυχαία, αληθινη κουβέντα. Αγαπημενο μου ημερολογιο, ξερεις ποσο καιρό έχει να ακούσω αληθειες; Όχι αερολογίες και φιλοσοφίες του τύπου " Η ζωή είναι...μπλα μπλα". Αλλά αλήθειες, απλές και καθαρές. Η φίλη μου, που λες, μου πε, για τις μέρες της σε ένα τοπο άγνωστο, με κόσμο που δεν σε ρωτά που δουλεύεις, αλλά που έχεις ταξιδέψει. Με κόσμο που παίρνει τις πιο μεγάλες του αποφάσεις, μέσα στη φύση και όχι μέσα σε ένα μπαρ. Με κόσμο που δεν χρειάζεται να επιδείξει το κοινωνικό του στάτους και σχετικές βλακείες. Η φίλη μου ένιωσε εκεί ο εαυτός της. Μου είπε οτι, για πρώτη φορά είδε τους ανθρώπους όπως είναι και όχι όπως είναι μέσα από αυτή. Ξέρεις ποσο δύσκολο είναι να μην σχετίζεις τα πάντα με σένα; Για ένα περίπου μήνα, ζούσε, χωρίς να ανησυχεί για λογαριασμούς, δουλειά, αυτοκίνητα, κίνηση, κινητά, καθωσπρεπισμούς. Ζούσε όπως πρέπει να ζούμε, απλά και βασικά. Ίσως τελικά όταν βγάζεις όλα τα "ρουχα" τις άμυνές σου δηλαδή, να μπορείς να δεις πραγματικά μέσα σου. Και αυτή είδε μέσα της. Και έτσι, όχι τυχαία, ήλθε μια νύκτα και μου είπε τις αλήθειες της. Εκεί πάνω που χρειαζόμουν κάποιες αλήθειες για να ξεκινήσω να βρω τις δικές μου.

Strike one, strike two, strike three

Σήμερα απόκτησα ακόμα ένα τίτλο...της μέλλουσας μάνας. Πρόσεξε, τίτλο, όχι ιδιότητα. Δεν ήλθε ακόμα ο καιρός.
Πήγα που λες σήμερα το πρωί (οδηγώντας με ένα μάτι ανοικτό και χωρίς καφέ - don't try this at home), σε ένα διατροφολόγο. Είπα να συμμαζευτώ λίγο (σιχαίνομαι τη λέξη που αρχίζει από "δ"), από τη μια γιατί υπάρχει ένα ταξίδι στον ορίζοντα και από την άλλη γιατί έβαλα στο μάτι ένα τζινάκι Seven. Πάω (όλως παραδόξως στην ώρα μου) και περιμένω. Έρχεται η σειρά μου ( είναι απίστευτό πόσοι άνθρωποι θέλουν να χάσουν κιλά πριν τις 930 το πρωί!). Μπαίνω μέσα. Ένα γραφείο, γεμάτο χαρτιά και βιταμίνες. Και πίσω κρυμμένος, αυτός. Γύρω στα 55, με φατσούλα που σαν να βγήκε από τα παραμύθια του Γκιούλιβερ. Δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα στριφνός (απαραίτητο κριτήριο ώστε να αγχώνομαι αρκετα και να μπω στη διαδικασία να ακολουθώ πρόγραμμα). "Χμ", σκέφτηκα "τι θα μου κάνει τώρα αυτός, ο μαλθακός;" Δεν πρόλαβα να τελειώσω τη σκέψη. Άρχισε. Χωρίς να με κοιτάζει (να δει καμιά αντίδραση, τα δέχομαι όλα αυτά, δεν τα δέχομαι;), άρχισε ένα κατεβατό. Θυμάμαι μόνο τις λέξεις "βραστό", "στη σχάρα", "χορτα", "νερό". Πάνε τα μπισκότα, πάνε τα παγωτά, πάει και το σούσι. Αλλά όπως σου είπα και στην αρχή, έγινε και κάτι άλλο. Τελειώνοντας το βασανιστικό (για μένα, όχι για κείνο) πρόγραμμα των επόμενων δυο βδομάδων, με κοίταξε επιτέλους. Και ρώτησε. " Πες μου, έχεις γεννήσει ποτέ;". "Ε...ε....ε....ε.....ε...όχι...", ψέλλισα. Συνέχισε: "Έχεις κάνει ποτέ αποβολή;" Εδώ απάντησα πιο γρήγορα " Φυσικά όχι, είμαι εναντίον" (αχρείαστο αλλά έπρεπε να δείξω ότι εχω και μια γνώμη επιτέλους!). Και το τελειωτικό κτύπημα πριν φύγω " Να μου φέρεις αναλύσεις αίματος. Ίσως να έχεις χαμηλό σίδηρο. Και τώρα βρίσκεσαι σε γόνιμη περίοδο". Εγώ....κάγκελο! Απλά έγνεψα με κατεβασμένο κεφάλι και έφυγα γρηγορα!

post - summer παραλήρημα

Όπως θα περίμενες από μια αστική τουλίπα, οι διακοπές μου εκτός πόλης δεν ήταν ότι πιο ομαλό. Λες τελικά να έχω το "σύνδρομο του τσιμέντου" και να μην μπορώ μακρυά από την πόλη; Καλα, δεν θα κάτσω να σου πω, που κτύπησα πάλι ( ναι, πάλι!). Απλά όταν την περασμένη βδομάδα που είχα πει να μείνω μακρυά από blog και γενικά από οτιδήποτε θύμιζε οθόνη pc ( συμπεριλαμβανομένου και του microwave), ένα μικρό σύνδρομο στέρησης το απόκτησα. Να φανταστείς πήρα μαζί με αντηλιακα, μαγιώ, βιβλία, mp3 και το laptop ( οκ το παραδέχομαι δούλεψα λίγο). Και όπως συμβαίνει στις διακοπές, αρχίζεις να ηρεμείς περίπου 4-5 μέρες μετά. Και στην περίπτωση μου αυτό έγινε. "Που είναι το προβλημα σου τοτε και γκρινιάζεις (πάλι)" θα μου πεις. Το πρόβλημα μου είναι οτι μετά από αυτές τις 4-5 μέρες ξαναήλθα αμέσως δουλειά! Άρα χαλάρωσα περίπου....12 ώρες. Να μην στα πολυλογώ. Χθες έκατσα να γράψω κανα ποστακι, τίποτα. Μπήκα σε άλλα blog, σχολίασα ( ασυναρτησίες, το ξέρω) αλλά και πάλι...δεν ήξερα τι να γράψω στο δικό μου. Τώρα στην μη e-ζωή μου, αρχίσανε τα μήτιγκ, η διευθύντρια μου διερωτάται γιατί δεν έκανα εκείνα που μου είπε, μια μέρα πριν να πάω διακοπές και γω μάταια προσπαθώ να της εξηγήσω ότι εκτός από εμάς όλος ο κόσμος είναι σε διακοπές και δεύτερον δεν τα έκανα γιατί απλά ήμουν... σε διακοπές! Το σενάριο αυτό δεν το κατάλαβε. Τελοσπαντων.

Νιώθω λίγο "καμένη" να σου πω την αλήθεια. Όχι από τον ήλιο ( ας είναι καλά τα αντηλιακά Κορές με μυρωδιά καρπούζι), αλλά γενικά. Λες και δεν ήλθε φέτος καλοκαίρι, λες και ο χρόνος κυλάει χωρίς να έχει σημασία πια ( χθες νόμιζα όλη μέρα ότι έχουμε 2005).

Δεν είναι ότι είμαι απαισιόδοξη. Ίσα ίσα εκτός από τα υπαρξιακά που έχουν όλες οι νορμάλ τουλίπες, είμαι καλά!.Απλά, ξέρεις, μου λείπουν τα πολύ απλά: ένα όμορφο βράδι, ένα βλέμμα, κουβέντες όμορφες. Κάτι που να μην είναι fast food, προβλέψιμο και μέτριο. Πεθύμησα κάτι...όμορφο. Ζητάω πολλά;

Οι μέρες του "ΟFF"

Αφου δεν μπορώ να πολεμήσω τη γκαντεμιά του Αυγούστου, λέω να αφεθώ τελείως. Το πολύ πολύ να γκρεμιστεί το σπίτι μου...

Σ' αφήνω για λίγες μέρες. Εχω να κάνω διάβασμα...

Να πάρω ένα χρωματάκι ( έτσι για τα προσχήματα)...

Και να γεμίσω μπαταρίες για να σκεφτώ τι μου έμαθε και αυτός ο Αύγουστος ( λες τελικά όλη αυτή η κακοτυχία να θέλει να μου πει ότι κάτι πρέπει να αλλάξω; χμ!) και για να αρχίσω να ονειρεύομαι (μου 'χει λέιψει)...

Να περνάς πολύ καλά και να θυμάσαι...

"There's only yes...we must let go, to know what's right... no other course, no other day, no day but today" ( RENT)

Pencils

Ψες το βραδι, βρήκα σπίτι για το σκυλάκι. Η γειτονισσα μου πάνω. Αυτή και περισσότερη ώρα έχει από μένα, και παιδάκι κτλ... Ψες ευχήθηκα να είχα σπίτι με κήπο και παιδάκια.

Όταν έφυγε, ακουγα το γαύγισμα του πάνω. Με πείραξε. Η ζωή όμως συνεχίστηκε κανονικά. Δεν είχα όρεξη να μιλήσω με κανένα, ούτε και να βγω. Είχα πει όμως ότι αυτές τις μέρες θα αργώ λίγο να πηγαίνω σπίτι. Ξέρω γιατί αλλά δεν θέλω να το αναλύσω.

Σήμερα, ξύπνησα νωρίς, ντύθηκα και καθώς οδηγούσα να πάω δουλειά, άλλαξα κατεύθυνση. Πήγα σ ένα βιβλιοπωλείο. Από ένστικτο. Άλλοι όταν αισθάνονται "κάπως" πηγαίνουν shopping therapy σε καταστήματα, εγώ στα βιβλιοπωλεία. Γύριζα στους διαδρόμους ψάχνοντας, τουριστικούς οδηγούς. Κατα λάθος πέρασα από το διάδρομο με τα βιβλία για κατοικίδια. Τι ειρωνία. Προχώρησα γρήγορα. Εφτασα στο διάδρομο με τα ξένα βιβλία. Πήρα το Lunar Park του Bret Easton Ellis και το κάπως πιο ανάλαφρο ( καλοκαίρι δεν είναι;;) Lipstick Jungle της Candace Bushnell. Και τα δύο με σκηνικό την Νέα Υόρκη. Έχω 1,5 μήνα να μπω στο τριπάκι. Μετά πέρασα από το Travel και πήρα το TIME OUT PARIS. Έχω δυό μήνες να μπω σε αυτό το τριπάκι. Πριν πάω στο ταμείο πήρα (κλασσικά) 3 μολύβια Faber&Castell ( έχω και γω η τουλίπα ένα φετίχ) και ένα journal για να γράψω για τα ταξίδια μου.

Ε και τελικά, αποφάσισα να έλθω γραφείο.... and life goes on.

All the Augusts in my life

Τα τελευταία τρία χρόνια, κάθε Αύγουστος ήταν επεισοδιακός. Όσα είχα ζήσει μέσα στο χρόνο, με έβρισκαν πολλαπλασιασμένα σε ένα μονο μήνα. Μιλάμε για απίστευτες ανατροπές στη ζωή μου. Μια φίλη μου , είχε πει ότι ήταν για καλό που συνέβαιναν τα διάφορα. Εγώ πάλι, που δεν είμαι τόσο σε φάση Πάολο Κοέλο, μένω απλά...εκτός. Και για να μην νομισεις ότι ειμαι υπερβολική να μια μικρή καταγραφή:

Αύγουστος 2003 Με παρέα στην Πάτμο. Να έχει προηγηθεί ένα τριήμερο στην Αθήνα επεισοδιακό. Ο τότε πιστός φιλος να αρχίζει να με φλερτάρει, εγώ να μην το παίζω γενικά δύσκολη αν και ήξερα οτι είχε στο μάτι άλλη. Πηγαίνουμε Πάτμο και...γίνεται η ζημιά. Εγώ να κολλώ με τον τύπο και αυτός να δηλώνει " μα εγώ το κάνω με όλες μου τις φίλες". Λες και εγώ τότε στα 26 έπρεπε να φιλοσοφήσω το θέμα και να το δώ ΤΟΣΟ ανάλαφρα. Ε δεν το κανα, πες με "αφελή". Κόλλησα. Επιστρέφουμε Αθήνα, ο τύπος να είναι ψυχρός και να το παίζει άνετος. Φυσικά το σεξ να παίζει γενικά. Εγώ σε φάση πανικού. Το αποτέλεσμα να καταφέρω να κάψω το πόδι μου πάνω στο μηχανάκι στην Κηφισίας και να χάσω 8 κιλά σε ένα μήνα επειδή απλά δεν έτρωγα από τη μαύρη δυστυχία μου.

Αύγουστος 2004 Βγαίνω με έναν τύπο από το Φεβρουάριο. Φανατικός ποδοσφαιράκιας. Εγώ φυσικά δεν κατέχω. Επί Euro κατασκοτωθήκαμε για διάφορους λόγους. Στο τελικό, χωρίζουμε. Κλαμα εγώ. Εν τω μεταξύ μετακομίζω στο διαμέρισμα μου, χάνω τη δουλειά μου και γενικά χάνω τα πόδια μου. Καταλήγω Αθήνα στους Ολυμπιακούς να γυρίζω σαν την άδικη κατάρα μέσα στα μουσεία.

Αύγουστος 2005 Με παρέα στην Πάρο. Εγώ με σούπερ ψυχολογία. Διαλυμένη από τη δουλειά μεν, αλλά ευγνώμων που είχα καλή παρέα, μια καλή δουλειά και έκανα διακοπές επιτέλους μετά από δύο χρόνια. ΑΛΛΑ. Κάποιος στην παρέα αποφασίζει ότι εγώ του ανήκω. Και έτσι πάλι γιναμε κώλος. Αυτός δηλαδή μαζί μου. Γιατί εγώ είχα αποφασίσει ειδικά εκείνη τη χρονιά ότι θα περνούσα καλά. Αλλά και πάλι μου έκανε πλάκα ο Θεός. Τα κάναμε πλακάκια, διάλυσα το γόνατο μου στην Πούντα και την έκανα με ανάλαφρα πηδηματάκια για Σέριφο ( όπου όλως παραδόξως πέρασα σούπερ)

Αύγουστος 2006 Από την Τρίτη δηλαδή. Παιδιά, δεν ξέρω τι γίνεται αλλά είναι ένας χαμός στη ζωή μου για ακόμα μία χρονιά. Πρώτον τα σπασα με το διευθυντη μου, δεύτερον απομυθοποίησα ένα άτομο (και καλά του κανα νομίζω) και τρίτο βρήκα μεν το αδέσποτο, δέθηκα μαζί του, αλλά ρεαλιστικά σε ένα διαμέρισμα 80τμ μέσα και 20τμ βεράντα και με μένα να δουλεύω αρκετές ώρες, το σκυλί δεν μπορεί να μείνει. Και έχει τέσσερις μέρες που το κλάμα δίνει και παίρνει. Και όσο με κοιτάζει το σκυλί να το δάκρι κορόμηλο. Λέω να το δώσω...

Ωραιότατος μήνας, δεν μπορώ να πω!!

To δεύτερο μου κείμενο στο περιοδικό Υ.Γ

(αυτο δημοσιεύτηκε την περασμένη Κυριακή. Ήταν ένα τεύχος που είχε το concept "γράφουμε καρτ ποστάλ σε όποιο θέλουμε και έχουμε σαν βάση τις διακοπές")

Αγαπητέ κ. Διευθυντά μου,
Σας σκεφτόμουνα και είπα να σας στείλω μια καρτ ποστάλ, από τη Σέριφο. Εδώ και μερικές μέρες ζω ένα παράδοξο και σπάνιο φαινόμενο. Τη ζωή εκτός γραφείου. Μου πήρε κάποιες ώρες να προσαρμοστώ κύριε διευθυντά μου στην ιδέα ότι αυτές τις μέρες δεν μπορώ να κάνω «καριέρα» ( αδιανόητο το ξέρω ειδικά μετά που με πείσατε ότι ο λόγος που πρέπει να μένω γραφείο μετά τις 8 είναι για να κτίσω την καριέρα και άρα και τη ζωή μου, βεβαίως βεβαίως). Φοβάμαι όμως ότι σας έχω νέα! Κάτι μου λέει ότι τελικά το concept «καριέρα» ίσως και να μην μου πάει. Από την άλλη όμως είμαι σίγουρη ότι μου πάνε οι παραλίες στο Μέγαλειβάδι, τη Ψιλή Άμμο και το Yacht Club στο λιμάνι. Κύριε Διευθυντά μου αν με βλέπατε τώρα δεν θα με αναγνωρίζατε. Έχω πάρει ένα χρώμα... κάτι μεταξύ μαύρης σοκολάτας και μαυροτσούκαλου. Είμαι σίγουρη ότι τώρα που διαβάζετε την κάρτα μου έχετε πάρει και σεις ένα ανάλογο μαύρο χρωματάκι.
Η ζωή εδώ, που λέτε, κυλά πάρα πολύ αργά. Οι μόνες κινήσεις που κάνω είναι να βάζω αντηλιακό, να γυρίζω τις σελίδες στο βιβλίο μου ( της Corinne Maher, «Καλημέρα Τεμπελιά» που μου δάνεισε η γραμματέας σας) και να πίνω καφέ.
Ξυπνώ σχετικά αργά (ξέρω ότι σκέφτεστε ότι και εκεί το κάνω- υπερβάλλετε όμως), και λόγω συνήθειας η πρώτη μου σκέψη είναι τα deadlines. Φυσικά σε κάποια φάση συνειδητοποιώ που βρίσκομαι και προσπαθώ να μην σκέφτομαι ημερομηνίες. Και αυτό το τικ που είχα , ξέρετε εκείνο με το δεξί μου χέρι που ψάχνει πάντα ένα mousse, άρχισε να αραιώνει. Και σιγά σιγά έμαθα να μην βάζω 0 όταν πρόκειται να τηλεφωνήσω. Είδατε; Και μετά μου λέτε ότι δεν προσαρμόζομαι εύκολα. Η λέξη κλειδί κύριε διευθυντά μου είναι όπως πολύ σοφά μου λέγατε πάντα, θέληση!
Κάθε μέρα, κάνω και αναγκαστικά κάποια «business lunch». Τι άγχος και αυτά κύριε διευθυντά μου. Να πρέπει να τρέχω τώρα με το παρεό και όλη την αλμύρα της Μεσογείου πάνω μου, να τρώω στον «Μανώλη» ντοματοκεφτέδες, σπιτική μυζήθρα και παγωμένη μπύρα με την παρέα μου (και αυτοί καριερίστες σαν και μένα). Σχεδόν πάντα ξεχνιόμαστε και είμαστε οι τελευταίοι που φεύγουμε, την κλείνουμε τη ταβέρνα. Τι να σας λέω τώρα. Και το άλλο; Όλα αυτά τα σκαλιά της Χώρας; Ανέβα, κατέβα, εντελώς σπατάλη χρόνου όπως θα λέγατε και σεις. Και προς τι; Για να πάμε στην πλατεία, με το γραφικό Δημαρχείο ( μη φανταστείτε τώρα κανα υπέροχο γυάλινο κτίριο- όλα λευκά είναι), και να πιούμε ρακόμελα. Και εκεί πάλι το κλείνουμε το μαγαζί. Αφήστε τα, ούτε ένα χρονοδιάγραμμα δεν τηρείται σε αυτό το νησί! Σας αφήνω τώρα, μπαίνω σε meeting. Πρέπει να αποφασίσουμε αν θα πεταχτούμε μέχρι τη Σίφνο αύριο.

Σας ασπάζομαι,
Η πάντα πιστή σας υπάλληλος Urban Tulip

Υ.Γ Παραιτούμαι

Today is THAT day of the year

Ναι ναι....σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα τουλίπων! Για να το γιορτάσουμε, θα κάνουμε ένα πάρτι στην Ολλανδία ασφαλώς. Φέρτε και τα ποτιστήρια σας! Θα γίνει τρελλό πάρτι!