Strike one, strike two, strike three

Σήμερα απόκτησα ακόμα ένα τίτλο...της μέλλουσας μάνας. Πρόσεξε, τίτλο, όχι ιδιότητα. Δεν ήλθε ακόμα ο καιρός.
Πήγα που λες σήμερα το πρωί (οδηγώντας με ένα μάτι ανοικτό και χωρίς καφέ - don't try this at home), σε ένα διατροφολόγο. Είπα να συμμαζευτώ λίγο (σιχαίνομαι τη λέξη που αρχίζει από "δ"), από τη μια γιατί υπάρχει ένα ταξίδι στον ορίζοντα και από την άλλη γιατί έβαλα στο μάτι ένα τζινάκι Seven. Πάω (όλως παραδόξως στην ώρα μου) και περιμένω. Έρχεται η σειρά μου ( είναι απίστευτό πόσοι άνθρωποι θέλουν να χάσουν κιλά πριν τις 930 το πρωί!). Μπαίνω μέσα. Ένα γραφείο, γεμάτο χαρτιά και βιταμίνες. Και πίσω κρυμμένος, αυτός. Γύρω στα 55, με φατσούλα που σαν να βγήκε από τα παραμύθια του Γκιούλιβερ. Δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα στριφνός (απαραίτητο κριτήριο ώστε να αγχώνομαι αρκετα και να μπω στη διαδικασία να ακολουθώ πρόγραμμα). "Χμ", σκέφτηκα "τι θα μου κάνει τώρα αυτός, ο μαλθακός;" Δεν πρόλαβα να τελειώσω τη σκέψη. Άρχισε. Χωρίς να με κοιτάζει (να δει καμιά αντίδραση, τα δέχομαι όλα αυτά, δεν τα δέχομαι;), άρχισε ένα κατεβατό. Θυμάμαι μόνο τις λέξεις "βραστό", "στη σχάρα", "χορτα", "νερό". Πάνε τα μπισκότα, πάνε τα παγωτά, πάει και το σούσι. Αλλά όπως σου είπα και στην αρχή, έγινε και κάτι άλλο. Τελειώνοντας το βασανιστικό (για μένα, όχι για κείνο) πρόγραμμα των επόμενων δυο βδομάδων, με κοίταξε επιτέλους. Και ρώτησε. " Πες μου, έχεις γεννήσει ποτέ;". "Ε...ε....ε....ε.....ε...όχι...", ψέλλισα. Συνέχισε: "Έχεις κάνει ποτέ αποβολή;" Εδώ απάντησα πιο γρήγορα " Φυσικά όχι, είμαι εναντίον" (αχρείαστο αλλά έπρεπε να δείξω ότι εχω και μια γνώμη επιτέλους!). Και το τελειωτικό κτύπημα πριν φύγω " Να μου φέρεις αναλύσεις αίματος. Ίσως να έχεις χαμηλό σίδηρο. Και τώρα βρίσκεσαι σε γόνιμη περίοδο". Εγώ....κάγκελο! Απλά έγνεψα με κατεβασμένο κεφάλι και έφυγα γρηγορα!