Οι αλήθειες της φίλης μου

Αγαπημενο μου ημερολόγιο,

Είναι μέρες τώρα που δεν ξέρω τι να γράψω. Είναι ποτέ δυνατόν να στερέψουν οι ιδέες και οι σκέψεις και να μην μπορείς να σκεφτείς κάτι καινούριο; Το τελευταίο καιρό πέρασε πολλές φορές από το μυαλό μου αυτή η σκέψη. Αλλά ψες τελικά κατάλαβα ότι αυτό δεν ισχύει. Γιατί δεν μπορεί ποτέ να παραμένει ο ίδιος ο τρόπος με τον οποίο σκεφτόμαστε κάποια πράγματα. Όχι, αν περνά από το χέρι μας ( και από τη καρδιά μας).

Ψες πήγα για ντινέ με μια φίλη. Είχε λέει να μου πει, για τις διακοπές της σε ένα τόπο μακρινό. Ενιωθα ότι θα μου έλεγε κάτι...όχι απλά το πως πέρασε, αλλά κάτι...Έτσι κι αλλιώς αυτή η φίλη μου, είναι κάπως διαφορετική από τους υπόλοιπους φίλους. Γνωριστήκαμε τυχαία, απομακρυνθήκαμε κάπως όχι τυχαία και ξαναβρεθήκαμε και πάλι όχι τυχαία. Και ψες, καναμε,μια όχι και τόσο τυχαία, αληθινη κουβέντα. Αγαπημενο μου ημερολογιο, ξερεις ποσο καιρό έχει να ακούσω αληθειες; Όχι αερολογίες και φιλοσοφίες του τύπου " Η ζωή είναι...μπλα μπλα". Αλλά αλήθειες, απλές και καθαρές. Η φίλη μου, που λες, μου πε, για τις μέρες της σε ένα τοπο άγνωστο, με κόσμο που δεν σε ρωτά που δουλεύεις, αλλά που έχεις ταξιδέψει. Με κόσμο που παίρνει τις πιο μεγάλες του αποφάσεις, μέσα στη φύση και όχι μέσα σε ένα μπαρ. Με κόσμο που δεν χρειάζεται να επιδείξει το κοινωνικό του στάτους και σχετικές βλακείες. Η φίλη μου ένιωσε εκεί ο εαυτός της. Μου είπε οτι, για πρώτη φορά είδε τους ανθρώπους όπως είναι και όχι όπως είναι μέσα από αυτή. Ξέρεις ποσο δύσκολο είναι να μην σχετίζεις τα πάντα με σένα; Για ένα περίπου μήνα, ζούσε, χωρίς να ανησυχεί για λογαριασμούς, δουλειά, αυτοκίνητα, κίνηση, κινητά, καθωσπρεπισμούς. Ζούσε όπως πρέπει να ζούμε, απλά και βασικά. Ίσως τελικά όταν βγάζεις όλα τα "ρουχα" τις άμυνές σου δηλαδή, να μπορείς να δεις πραγματικά μέσα σου. Και αυτή είδε μέσα της. Και έτσι, όχι τυχαία, ήλθε μια νύκτα και μου είπε τις αλήθειες της. Εκεί πάνω που χρειαζόμουν κάποιες αλήθειες για να ξεκινήσω να βρω τις δικές μου.