Άσε με να ρισκάρω!

Διακόπτω το υπέροχο state of mind στο οποίο βρίσκομαι ( ή μάλλον βρισκόμουνα ως μια βδομάδα πριν) αναγκαστικά. ( Όχι krot μην χαίρεσαι, θα επανέλθω στο NY state μου).

Εδώ και μερικές μέρες ζω τη φάση του "να ρισκάρω ή να μην ρισκάρω". Βλέπεις, είχα μια πρόταση για δουλειά. Μετά από κάτι χρονάκια στην υφιστάμενη, άρχισα να βαριέμαι και να επαναλαμβάνομαι ( τι είναι χειρότερο η επανάληψη ή του να μην συμβαίνει τίποτα;). και έτσι όπως ήμουν στην κοσμάρα μου και σκεφτόμουνα την πιο όμορφη πόλη του κόσμου και έβλεπα τις βαλίτσες στο σαλόνι μου ( ακόμα εκεί είναι-αρνούμαι να τις μετακινήσω), μου λθε η πρόταση. Το σκέφτηκα, το ξανασκέφτηκα. Ήταν καθαρά θέμα πιο "ποιοτικής" φάσης στη δουλειά. Και αποδέκτηκα.

Το αποτέλεσμα, για τέσσερις συνεχόμενες μέρες να δέχομαι πιέσεις από το διευθυντή μου ( και τον ιδιοκτήτη της εταιρείας) να μην φύγω. Ξέρεις τι σημαίνει να θες να παραιτηθείς και να μην μπορείς; Τους το πα, δεν το καταλαβανε, τους το έγραψα, τίποτα. Ως και sms τους έστειλα. Σήμερα επιτέλους το εμπεδώσανε.Όμως από όλη αυτή την κατάσταση, εγώ βγήκα κάπως διαλυμένη. Γιατί ναι ρε φίλε, δεν με αφήνεις να φύγω, αλλά με σκέφτηκες που έπαθα μια καταθλιψούλα και δεν βγαίνω από σπίτι; Δεν με σκέφτηκες που πάω σπίτι μου το βράδυ μετά τη δουλειά και νιώθω ότι έχουν περάσει χρόνια από το πρωί που έφυγα;

Και όλα αυτά γιατί είπα και εγώ να πάρω ένα ρίσκο. Να ανέβει λίγο η αδρεναλίνη μου. Να ανεβάσω λίγο τον προσωπικό μου πήχη. Να μπώ (για άλλη μια φορά) στα βαθιά.

Τόσο παράξενο είναι ε; Ε;