To δεύτερο μου κείμενο στο περιοδικό Υ.Γ

(αυτο δημοσιεύτηκε την περασμένη Κυριακή. Ήταν ένα τεύχος που είχε το concept "γράφουμε καρτ ποστάλ σε όποιο θέλουμε και έχουμε σαν βάση τις διακοπές")

Αγαπητέ κ. Διευθυντά μου,
Σας σκεφτόμουνα και είπα να σας στείλω μια καρτ ποστάλ, από τη Σέριφο. Εδώ και μερικές μέρες ζω ένα παράδοξο και σπάνιο φαινόμενο. Τη ζωή εκτός γραφείου. Μου πήρε κάποιες ώρες να προσαρμοστώ κύριε διευθυντά μου στην ιδέα ότι αυτές τις μέρες δεν μπορώ να κάνω «καριέρα» ( αδιανόητο το ξέρω ειδικά μετά που με πείσατε ότι ο λόγος που πρέπει να μένω γραφείο μετά τις 8 είναι για να κτίσω την καριέρα και άρα και τη ζωή μου, βεβαίως βεβαίως). Φοβάμαι όμως ότι σας έχω νέα! Κάτι μου λέει ότι τελικά το concept «καριέρα» ίσως και να μην μου πάει. Από την άλλη όμως είμαι σίγουρη ότι μου πάνε οι παραλίες στο Μέγαλειβάδι, τη Ψιλή Άμμο και το Yacht Club στο λιμάνι. Κύριε Διευθυντά μου αν με βλέπατε τώρα δεν θα με αναγνωρίζατε. Έχω πάρει ένα χρώμα... κάτι μεταξύ μαύρης σοκολάτας και μαυροτσούκαλου. Είμαι σίγουρη ότι τώρα που διαβάζετε την κάρτα μου έχετε πάρει και σεις ένα ανάλογο μαύρο χρωματάκι.
Η ζωή εδώ, που λέτε, κυλά πάρα πολύ αργά. Οι μόνες κινήσεις που κάνω είναι να βάζω αντηλιακό, να γυρίζω τις σελίδες στο βιβλίο μου ( της Corinne Maher, «Καλημέρα Τεμπελιά» που μου δάνεισε η γραμματέας σας) και να πίνω καφέ.
Ξυπνώ σχετικά αργά (ξέρω ότι σκέφτεστε ότι και εκεί το κάνω- υπερβάλλετε όμως), και λόγω συνήθειας η πρώτη μου σκέψη είναι τα deadlines. Φυσικά σε κάποια φάση συνειδητοποιώ που βρίσκομαι και προσπαθώ να μην σκέφτομαι ημερομηνίες. Και αυτό το τικ που είχα , ξέρετε εκείνο με το δεξί μου χέρι που ψάχνει πάντα ένα mousse, άρχισε να αραιώνει. Και σιγά σιγά έμαθα να μην βάζω 0 όταν πρόκειται να τηλεφωνήσω. Είδατε; Και μετά μου λέτε ότι δεν προσαρμόζομαι εύκολα. Η λέξη κλειδί κύριε διευθυντά μου είναι όπως πολύ σοφά μου λέγατε πάντα, θέληση!
Κάθε μέρα, κάνω και αναγκαστικά κάποια «business lunch». Τι άγχος και αυτά κύριε διευθυντά μου. Να πρέπει να τρέχω τώρα με το παρεό και όλη την αλμύρα της Μεσογείου πάνω μου, να τρώω στον «Μανώλη» ντοματοκεφτέδες, σπιτική μυζήθρα και παγωμένη μπύρα με την παρέα μου (και αυτοί καριερίστες σαν και μένα). Σχεδόν πάντα ξεχνιόμαστε και είμαστε οι τελευταίοι που φεύγουμε, την κλείνουμε τη ταβέρνα. Τι να σας λέω τώρα. Και το άλλο; Όλα αυτά τα σκαλιά της Χώρας; Ανέβα, κατέβα, εντελώς σπατάλη χρόνου όπως θα λέγατε και σεις. Και προς τι; Για να πάμε στην πλατεία, με το γραφικό Δημαρχείο ( μη φανταστείτε τώρα κανα υπέροχο γυάλινο κτίριο- όλα λευκά είναι), και να πιούμε ρακόμελα. Και εκεί πάλι το κλείνουμε το μαγαζί. Αφήστε τα, ούτε ένα χρονοδιάγραμμα δεν τηρείται σε αυτό το νησί! Σας αφήνω τώρα, μπαίνω σε meeting. Πρέπει να αποφασίσουμε αν θα πεταχτούμε μέχρι τη Σίφνο αύριο.

Σας ασπάζομαι,
Η πάντα πιστή σας υπάλληλος Urban Tulip

Υ.Γ Παραιτούμαι