Οι U2, το "χάσιμο" και το σχεδόν χάσιμο της βαλίτσας.

Είμαι με τρεις ώρες ύπνου. Δεν θα έγραφα ποστ αλλά έχω υπερβολική ένταση για να δουλέψω ήρεμα. Περιληπτικά, θα σου πω τι έγινε αυτό το σουκου και μέσα στη βδομάδα θα ποστάρω και φωτό.

U2 Ήταν εμπειρία ζωής, κάτι το μοναδικό. Δεν ήμουν ποτέ φανατική των U2, τον Μπόνο τον βρίσκω ψιλομαλάκα, τα τραγούδια τους δεν μ' αρέσουν όλα, μάλλον βαρετά τα περισσότερα. Όμως αυτό το πράγμα που έζησα ήταν απλά φανταστικό. Στη μέση ( και πιο μπροστά) της αρένας, πολύς κόσμος και σχεδόν πάνω μου εκείνο το σκηνικό που έμοιαζε με τεράστια αράχνη. Δέος. Το πρώτο συγκρότημα με άφησε αδιάφορη - ένας γελοίος με μάσκαρα, σκιές, γκλίτερ και οκ, μια καλή φωνή-, ενώ οι Snow Patrol ήταν απλά αγαπημένοι. Ο δε τραγουδιστής, ερωτεύσιμος. Στις 10 παρά τέταρτο, το ψηφιακό ρολόι πάνω στην εντυπωσιακή οθόνη LCD διαλύεται με εφέ. Αρχίζει μουσική και μπαίνουν οι U2, περνώντας μέσα από τον κόσμο. Beautiful Day το πρώτο τραγούδι. Και ακολούθησαν άλλα. Στα 4-5 τραγούδια πάνω, μιλάει ο Μπόνο για να πει ότι Έλληνες και Ιρλανδοί είναι παρόμοιοι και ότι οι Έλληνες δεν πρέπει να πτοούνται από τα οικονομικά συμφέροντα. Παπαριές του Μπόνο. Οκ. Συνεχίζει. Δεν θυμάμαι λεπτομέρειες, τα έχω όλα αποθηκευμένα, κλιπάκια και φωτό, στην κάμερα και στο ipod. Θυμάμαι όμως αυτό. Τελευταίο τραγούδι, αυτό για το οποίο περίμενα τόσους μήνες. "With or with out you". Με το που αρχίζει η γνωστή μελωδία, παθαίνω κάτι. Κοιτάζω τον ουρανό. Είμαι τελείως αλλού. Οι φίλοι μου, μου κάνανε νόημα, μου δίνουν τσιγάρο. Εγώ αλλού. Αυτό το τραγούδι μου κάνει κάτι. Η συναυλία τέλειωσε. Συγκλονιστικά.

Αθήνα Αυτή τη φορά, επειδή είχα και φίλους που ήρθαν από Κύπρο, ήταν και η συναυλία, δεν πρόλαβα να χορτάσω την πόλη. Το πρώτο βράδι, πήγα για το καθιερωμένο ποτό στο Γκάζι. Γνώρισα 6-7 νέα άτομα. Πήγα σπίτι στις 7. Την άλλη μέρα για μίνι βόλτα και σουβλάκι στο Κολωνάκι. Δίνουμε ραντεβού στο μετρό για να ανέβουμε πάνω. Τελειώνει η συναυλία, στις 230 και πάω να βρω μια φίλη που είχα καιρό να τη δω. Δεν καταλήγουμε Γκάζι. Ανακαλύπτω το Booze. Η περιοχή Κολοκοτρώνη και πλατεία Καρύτση είναι ο επόμενος στόχος. Σάββατο ξυπνάω αργά, πάμε βόλτα με κολλητό στο κέντρο, ψωνίζω και μετά σπίτι για να πάμε για φαγητό με επίσης νέα παρέα. Νιώθω πτώμα όμως. Ως τις 4 άντεξα. Στο Γκάζι πανικός. Κυριακή, φαγητό και κρασί. Καταλήγω στην φίλη μου για γλυκά από τον Μικέ. Στις 9 καθώς αράζω στον καναπέ, διαπιστώνω ότι πετάω στις 945. Τρέχουμε με 160 στην εθνική. Σχεδόν να χάσω τη πτήση. Τελικά ήρθα. Και η βαλίτσα μου.

Επεισοδιακές τέσσερις μέρες.

Υ.Γ Επιστρέφω στη δουλειά. Επιγραμματικά στα είπα όλα. Είμαι πολύ φορτισμένη όμως. Καθώς ήμουν στο αυτοκίνητο και βολτάραμε Αθήνα ακούγοντας το ψυχεδελικό "The Mexican", έφαγα φλασιά. Δεν καταλάβαινα γιατί μένω Κύπρο. Δεν υπάρχει κάτι εδώ εκτός από τους γονείς μου. Όχι κάτι που να νιώθω ότι του ανήκω. Δεν θέλω να το συζητήσω. Πονάει.