Θα ήθελα να ζω τη μέρα στην Κύπρο και από το απόγευμα και μετά στην Αθήνα. Για ευνοήτους λόγους. Γκάζι, Σκουφά, Αβραμιώτου, Κολοκοτρώνη, πράγματα συμβαίνουν παντού, ελευθερία, εγώ πραγματικά, φίλοι που ΞΕΝΥΚΤΑΝΕ ( το έχω απωθημένο τον τελευταίο καιρό- μόνο εγώ και ακόμα δέκα άνθρωποι, που δουλεύουν την άλλη μέρα, δεν έχουμε πρόβλημα να ξενυκτάμε στη Λευκωσία. Θεέ μου έχουμε καταντήσει "οικογενειακή ταβέρνα").
Θα ήθελα να μην είχα τσακωθεί με τη μάνα μου για το γνωστό θέμα. - " Μας στεναχωρείς. Και μένα και τον μπαμπά σου." - "Πες μου τώρα για ποιο πράγμα". Σιγή. Ε καλά, το γνωστό. 33 χρονών γαϊδάρα και δεν έχω παντρευτεί, ούτε έχω παρουσιάσει έναν τύπο καν. Αν ήξερες μαμά...Μα καλά, είμαι τόσο μαζόχα που να θέλω να είμαι alone forever;
Θα ήθελα να μην φοβόμουν να κάνω σχέση. Δεν φλερτάρω γιατί - εκτός από το ότι έχει περίπου 70 χρόνια να μ΄ αρέσει κάποιος - τρέμω στην ιδέα του τρίπτυχου "σχέση-γάμος-φυλακή". Ας μην το αναλύσουμε περαιτέρω, δεν βγαίνει άκρη.
Θα ήθελα να ήμουν πιο light και πιο γενναία. Να μην σκέφτομαι τόσο πολύ.
Θα ήθελα να μην έχω φτάσει στο σημείο που αμφισβητώ - για άλλη μια φορά - τις επιλογές μου.
Θα ήθελα να είχα κάποια στανταράκια σε αυτή την ζωή. Μια παρέα, μια κολλητή. Το ότι έχω φίλους καρδιακούς, που αγαπιόμαστε σφοδρά, δεν ανήκει στην κατηγορία αυτή. Και πάλι, άμα σκεφτείς ότι δεν χωράνε όλες οι μέρες της βδομάδας για να δω τον κόσμο που θέλω και ότι σχεδόν κάθε βράδυ είμαι με φίλους, είναι να διερωτάσαι ( και πολύ σωστά) γιατί γκρινιάζω. Ε, τα στανταράκια. Μια δικλείδα ασφαλείας.
Θα ήθελα πιο δημιουργική καθημερινότητα. Έχω μπει στο λούκι της "πρακτικότητας" του "προβλέψιμου", της "ευθύνης", της αβάσταχτης ελαφρότητας του "πρέπει". Έχω καταντήσει βαρετή.
Θα ήθελα πραγματικά να είχα σοβαρό λόγο να είμαι εδώ. Όταν σκέφτομαι τι θα μου λείψει αν ποτέ έπαιρνα την απόφαση να φύγω, πραγματικά διερωτούμαι αν πάω καλά. Θα μου έλειπε το σπίτι μου και το αυτοκίνητο μου. Αυτά. Γονείς, αδελφή και φίλους υποθέτω θα έβλεπα συχνά αν έρχονταν Αθήνα. Δεν είναι τραγικό; Πάντως αστείο δεν το λες.
Υ.Γ1 Τώρα θα μου (ξανα) πεις γιατί δεν φεύγω. Γιατί εκτός από το φόβο - λογικό- σκέφτομαι "μήπως δεν δίνω ευκαιρίες αρκετές;", "μήπως αν ερωτευτώ να θέλω να μείνω;", "μήπως αν ισορροπήσω δουλειά-χρόνο να είναι οκ", "μήπως αν ήμουν πιο ανοικτή". Από την άλλη...όλα αυτά τα "μήπως" μας λένε κάτι; Ένας φίλος που με ξέρει 2 χρόνια μου είπε πριν κάτι μήνες "σαν να μην ανήκεις εδώ".
Υ.Γ2 Αυτό το κείμενο δεν έχει γραφτεί με λυπημένη διάθεση.
Υ.Γ3 Μου τη δίνει το fb και τα status updates. Θέλω να παίζω μόνο τα παιχνίδια μου και να φεύγω. Έχω βαρεθεί την ανάγκη του καθενός να φαίνεται cool. Αγαπώ το twitter.
το αυτοκίνητο πάντως μπορείς να το παρεις μαζί σου!
ReplyDeleteείδες το twitter? μας δυσκόλεψε να το καταλάβουμε σητν αρχή, αλλά τελικά είναι σούπερ!
με φανταζεσαι εμενα να οδηγω στην αθηνα και ακομα χειροτερα να παρκαρω;;;
ReplyDeleteΤελικά είδες το twitter...:)
Δεν έχω καταλάβει τη χρηστικότητα του twitter και αρνούμαι να το χρησιμοποιήσω! Όσο για τις σκέψεις σου είναι πολύ ανθρώπινες και λογικές. Ξέρω ότι να κάνεις ένα τόσο μεγάλο βήμα θα είναι δύσκολο, αλλά νομίζω ότι ίσως αξίζει να προσπαθήσεις αν σου δοθεί η ευκαιρία. Να πεις ότι προσπάθησες βρε αδερφέ!!
ReplyDeleteΤο twitter είναι μεγάλη πόρωση!
ReplyDeleteΟι σκέψεις σου είναι απόλυτα φυσιολογικές! Και εγώ αυτά σκέφτομαι..unfortunately δεν έχω solution να σου προτείνω!
Πρόσφατα διαπίστωσα κι εγω (μετα ά λύπης) πως δεν είναι τόσο ανοιχτός ο κόσμος στην κύπρο όπως στην Ελλάδα, κι επειδή είχα συνηθίσει αλλιώς, μου κακοφάνηκε :/
ReplyDeleteΕγώ και τη μέρα, καλύτερα περνούσα στην Αθήνα, αφού και οι μετακινήσεις είναι ευκολότερες και όλα...
Έπειτα, το να είμαστε κάθε βράθυ με παρέα δε σημαίνει πως έχουμε φίλους. Αυτές είναι πολύ διαφορετικές έννοιες. Φίλος είναι κάτι πολύ παραπάνω από το παιδί που θα βγει μαζί μας για ποτό το βραδυ.
Οι γονείς πάλι...Μια ζωή δεν μπορούν να καταλάβουν οτι δεν υπάρχει κάποια προκαθορισμένη γραμμή ζωής την οποία πρέπει να ακολουθούμε κατα γράμμα! Παντρευονται μόνο όσοι θέλουν να παντρευτούν, οι όσοι είναι απλά τόσο κολλημένοι όσο οι γονείς μας και πιστευουν πως δεν μπορούμε να ζησουμε χωρίς άντρα και παιδιά...
Τέλος, εγώ θα έφευγα. Και βέβαια δε θα σου λείψουν και τ΄σο, αφού από όσο καταλαβαίνω, με το ζόρι μένεις...Ναι, μπορεί να σου αρέσει κάποιος εδώ και να μείνεις, αλλά μπορεί κάλλιστα να σου αρέσει και ένας Αθηναίος και να μείνεις μαζί του που θα είσαι και καλύτερα!
Με έπιασε λογοδιάρροια στο σημερινό σου ποστ, αλλά τι να κάνω; Μιλάς για θέματα που με αγγίζουν κι εμένα!
Φιλιά πολλά!
"Θα ήθελα να μην έχω φτάσει στο σημείο που αμφισβητώ - για άλλη μια φορά - τις επιλογές μου."
ReplyDeleteοι επιλογές λα λα λα είναι λαλαλα δυναμικό φαινόμενοοοοοο λαλαλαλα λα λα λα χιχιχι
Μ'αυτά και μ'αυτά το ματιάσαμε το τουήτερ και χάλασε σήμερα!!!
ReplyDeleteΜπορείς να οδηγήσεις στην Αθήνα! Όλα τα μπορεί ο άνθρωπος, μια απόφαση είναι!
Ό,τι κι αν κάνεις τουλιπίτσα μου μην το κάνεις για τους άλλους αλλά για σένα.
ReplyDeleteΑν προσπαθήσεις να ικανοποιήσεις τους άλλους ποτέ δε θα'ναι ικανοποιημένοι κι εσύ θα έχεις γίνει δυστυχισμένη.
Φιλιά
Απάντηση στους γονείς σου: Δεν παντρεύομαι γιατί φτιάχνω ωραιότατες ομελέτες και τα βράδια κάθομαι στα σκαμπό σαν ταινία νουάρ.
ReplyDeleteΣοβαρά, η κολλητότατη μου ήταν σε φάση παρόμοια με σένα, από όσα μπορώ να καταλάβω με αυτά που γράφεις. της πήρε αρκετά χρόνια να πάρει την απόφαση να ξενιτευτεί. αν νιώθεις ότι θα φύγεις, κάνε το όσο πιο σύντομα γίνεται. μην το καθυστερείς.
Το facebook σου σβήστο.
ReplyDeleteAs a test.
Also, yeah, you do think too much.
But then again so do a lot of other people so that's not it.
I do that too, and it fucked me up a lot.
Ο γάμος εν φυλακή; Μα αφού εν επαντρεύτηκες πως το ξέρεις;
See what I mean?
Αν πεις σε ένα δεκαπεντάχρονο να δουλεύκει 9-5 εν θα σου πει ότι εν φυλακή η δουλειά; Αλλά έσιει πάρα πολλούς αθρώπους που τζιαι δουλεύκουν τζιαι δημιουργούν μετά την δουλεία τζιαι έχουν τζιαι ενέργεια τζιαι όρεξη τζιαι εν βαρκούνται τη ζωή.
Κάμνουμε τόσα simulations με το νου μας, σενάρια, προσπαθούμε να προβλέψουμε τι εννά νιώθουμε σε πέντε τζιαι δέκα χρόνια που τα τωρά τζιαι στο τέλος ξεχάννουμε ότι ούλλα έρκουνται που μόνα τους.
As in birth, as in death.
In other words, fuck the what ifs. Κάμε τι εννά κάμεις τζιαι που εννά ερτει ο τζιαιρός να ππέσει το θέμα του γάμου τότε άρκεψε να το αναλύεις.
Α ναι τζιαι για το θέμα του αν θα φύεις ή οι, επρόσεξα ότι εν κάτι που σε τρώει αρκετά. See, there are two ways to go about that. Αν τη ψυσιή σου εν ούλλη τζιαμέ τότε ναι φύε. Εάν πάλε ενεν ούλλη η ψυσιή σου τζιαμέ τότε επικεντρώθου στο δαμαί τζιαι στο τωρά. Μπορεί στο μέλλον η ψυσιή σου να σιουρέψει τζιαι να φύεις.Αλλά πιστεύκω ότι αν δεν θκιώξεις τα what ifs πρώτα, αν δεν ζήσεις για το δαμαί, ολόκληρη - τζιαι ας ξιτοιμάζεις τον κωλότοπο κάθε πρωί, χαλάλι - τότε σκοτώνεις τζιαι τούτο το ενδεχόμενο.
Μόνο να χαρείς μεν νιώσεις ποττέ ότι αν τελικά εν πάεις Ελλάδα ή σε όποιαν άλλη χώρα ότι εκατάστρεψες την ζωή σου.
Ιf it maks you feel better I think that I don't belong in this planet.
You know what a bitch it is to go somewhere else?
Hee.
Hey I read this again and realised that something was not expressed as it should.
ReplyDeleteIt's because I am old.
Anyway
Not being impulsive i.e being one who thinks stuff through is not something that on its own sabotages your life. That's what I meant when I said that a lot of people do that, that they process things with their mind.
It does become a problem when the thinking is spent on creating the what ifs I mentioned later.And that's the fucked up part of it.
Νομίζω πως η αλλαγή είναι η πηγή της ζωής...Αν δεν άλλαζε τρόπο ζωής η Εύα κ ο Αδάμ(δεν έτρωγαν δλδ τον απαγορευμένο καρπό)...Αν ο Αρχιμήδης,ο Νεύτων κλπ δεν άλλαζαν τρόπο ζωής και σκέψης...Θέλω να καταλήξω λοιπόν στο(δικό μου)συμπέρασμα,πως αν δεν παίρνουμε αποφάσεις για τη ζωή μας και δεν κάνουμε κάποιες αλλαγές πότε πότε,είμαστε αδρανείς...Ζούμε απλά χωρίς να βιώνουμε,απλά υπάρχουμε...
ReplyDeleteΟ μόνος λόγος που δεν φεύγουμε είναι επειδή η Κύπρος έχει καλύτερους μισθούς. Για κανένα άλλο λόγο δεν αξίζει να ζεις εδώ. Και όσοι ισχυρίζονται ότι έχει και η Κύπρος τα καλά της, κατ' εμέ είναι βλάκες, αλλά δεν τους λέμε γιατί η συζήτηση μαζί τους πλέον δεν οδηγεί πουθενά. Οι βλάκες είναι αήττητοι.
ReplyDeleteZero, στο twitter ρίχνεις καμιά κουβεντούλα με κόσμο, ακους τι λένε. Βασικά ειναι σαν ένα ιντερνετικό καφενείο.
ReplyDelete"τουλάχιστον να ξέρεις ότι προσπάθησες".
και αν δεν προσπάθησα αρκετά να μείνω εδώ;
Rania, ότι και να πουν οι άλλοι είναι ένα κλικ μέσα μας που τα αποφασίζει όλα
ReplyDeleteMarsy, εσύ ήσουν Αθήνα και ήρθες Κύπρο;
ReplyDeleteΕίναι όλα θέμα εσύ πως βλέπεις την καθημερινότητά σου και τι θες να παίρνεις αυτή ( με τίμημα να δίνεις).
Δεν ξέρω...
provato, χα χα γιου αρ ραητ. Αλλα βρε παιδί μου, αν έκανα και καμιά ριψοκίνδυνη επιλογή, έτσι να υπάρχει και το "τουλάχιστον το απόλαυσα"
ReplyDeleteκροτ, όλα μια απόφαση είναι αλλά και εσυ δεν ζεις αθηνα και το λες εκ του ασφαλούς. είναι τρελλοί οι οδηγοί εκεί
ReplyDeleteDAisy, άλλοι=γονείς μου.
ReplyDeleteΓια τους άλλους δεν με ενδιαφέρει. Αν ειναι φίλοι θα είναι οκ με ότι και αν αποφασίσω.
Mana, και η κολλητή σου τελικά έφυγε;
ReplyDeletepassenger, έκανε πιο πολύ νόημα το πρώτο σου σχόλιο από το δεύτερο :) ( ή απλά δεν έχω πιει αρκετό καφέ).
ReplyDeleteέχει δίκιο. Αλλά νομίζω έμεινα κάποιο καιρό εδώ χωρίς να σκέφτομαι να φύγω.
ευκαιρίες - Plenty.
και για το γάμο - αν ήμουν με ένα άνθρωπο Madly in love δεν θα σκεφτόμουν φυλακές. Έχει αποδειχθεί στο παρελθόν.
Miss σαπουνόπερα, συμφωνώ απολύτως. Γι αυτό και πάντα κάτι θα αλλάξω. Βλέπω όμως ότι τα τελευταία δύο χρόνια δεν έκανα σχεδ΄ον τίποτα.
ReplyDeleteanti-christos, και κάποιος που θα διαβάσει το σχόλιο σου θα πει ότι αν δεν έχεις λεφτά δεν ξέρεις τι παει να πει να τη βγαζεις με 1000 ευρό.
ReplyDeleteΤο νησί, σαν τοπίο δεν με πειράζει, μ αρέσει.
Ο κόσμος που όσο και να επιλέγω με ποιους θα συναναστρέφομαι, με ενοχλεί που ενδιαφέρεται μόνο πως θα αγοράσει ρούχα, αυτοκίνητα και ποιος θα το δει. αυτο το σιχάθηκα
@Urban Tulip: Μα με αυτό ταυτίζεις την εναλλακτική! Πάντως μη νομίζεις ότι στην Αθήνα είναι καλύτερα τα πράγματα. Να σου πω εγώ Αθηναίους και Έλληνες εν γένει που κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Μην εξιδανικεύουμε καταστάσεις. Παντού, σε κάθε τόπο μπορεί να υπάρχουν κενοί άνθρωποι!
ReplyDeleteΈφυγε κατά Ολλανδία μεριά. αλλά ώσπου να το κάνει έχασε χρόνο αμφιταλαντευόμενη αν πρέπει να φύγει.
ReplyDeleteZero, και τα πράγματα που θες ( που δεν εχουν να κανουν τοσο πολύ με ανθρώπους) δεν είναι εκεί που ζεις;
ReplyDeleteMana, με ενδιαφέρει αυτή η περίπτωση. Και σε ποια ηλικία έφυγε; Νιώθω ότι όταν είσαι κάτω από 30 κάνει πιο "λογικό" να ξαναρχίσεις από την αρχή.
ReplyDeleteΠροφανώς και είναι, αλλά προσωπικά δεν μου λένε και πολλά πράγματα αν δεν έχεις ανθρώπους γύρω σου να τα μοιραστείς. Αλλιώς μπορώ κάλλιστα να κλειστώ και στο σπίτι μου!
ReplyDeletezero, σωστό. Απλά δεν υπάρχει λόγος να μηδενίσω τους ανθρώπους της ζωής μου. Ειδικά όταν ξέρω ότι αλληλοαγαπιόμαστε.
ReplyDeleteΜου λείπουν τα ερεθίσματα. Ακόμα και οι άσχημες εικόνες κάτι λένε. Μου λείπει η ποικιλία όταν βγαίνω. Τα ίδια 3 μπαράκια, ο ίδιος κόσμος.
Εγώ πάλι σκέφτομαι να αφήσω το σπίτι μου στον Λυκαβηττό, τις γλάστρες μου, τις φίλες μου, τα μαθήματα γιόγκα και να έρθω στην Κύπρο.. Χαζομάρα;
ReplyDeleteGeorgia, γιατί;;;;;; ( οχι δεν ειναι χαζομάρα-θα χεις και συ τους λογους σου)
ReplyDeleteΔεν ξέρεις πόσο, μα πόσο σε καταλαβαίνω. Είμαι από Κύπρο και ζω στην Αθήνα. Και ξέρω ότι εσύ θα ήθελες να ήσουν στην Αθήνα, αλλά εγώ θα ήθελα να είχα τα αρχίδια να πάω αλλού, στο Παρίσι ή στη Ρώμη ή οπουδήποτε, να ξαναρχίσω απ' την αρχή. Όχι γιατί εκεί είναι όλα τέλεια. Αλλά γιατί εκεί τουλάχιστον είναι όμορφα. Μακάρι να μπορούσαμε σε μια στιγμή να τα αλλάξουμε όλα. Και να ξέραμε από πριν ποια απόφαση είναι η σωστή. Αλλά ίσως αυτή είναι και η χαρά της ζωής. Να μην ξέρεις σε τι θα σου βγει. Να ρισκάρεις. I wish I could. I feel like I've known you forever.
ReplyDeleteMissBeeQueen
Το ομορφο δεν είναι τελείως υποκειμενικό; Όπως επίσης και το τι σου πάει σε μια πόλη ή πως θες εσύ να είναι η ζωη σου.
ReplyDeleteΤο ρίσκο είναι η μόνη σου υποχρέωση σε αυτή τη ζωή.
Δίκιο έχεις, το όμορφο είναι τελείως υποκειμενικό. Ποτέ δεν λες όμως την Αθήνα όμορφη ευρωπαϊκή πόλη. Κανείς δεν το έχει κάνει μέχρι τώρα. Άλλο αν σου ταιριάζει και την αγαπάς. Κι εγώ την αγαπώ. Απλά τον τελευταίο καιρό με έχει απογοητεύσει. Και η νοοτροπία δηλαδή. Γιατί η πόλη είναι οι άνθρωποί της. Πού θα πάει, θα ξαναγίνει όμορφη. Κι εγώ θα βρω το δρόμο μου. Κι εσύ.
ReplyDeleteMissBeeQueen