Μύθοι - Αλήθειες: Σημειώσατε 2

Δεν ξέρω ποιος περνάει καλύτερα: αυτός που ζει σε ένα παραμύθι ( πχ αγοράζοντας μόνο μάρκες, πιστεύοντας ότι η εξουσία είναι γοητευτική και ότι είναι όλα θέμα εικόνας) ή εκείνος που έχει απομυθοποιήσει αυτό το παραμύθι.

Αυτά έλεγα σε μια συνάδελφο σήμερα καθώς παρατηρούσα μια αστεία, για μένα φάση, με (γελοίους) μύθους.

Διαπιστώνω πως έχω απομυθοποιήσει πολλές καταστάσεις και πολλούς ανθρώπους που ανήκουν σε ένα - μακρινό τελικά- παρελθόν, 5 χρόνια πριν. Κρατάω απέναντί τους μια στάση, ας την πούμε, κυνική ως και αδιάφορη.

Χθες, ήμαστε μια παρέα 5-6 γυναίκες και γελούσαμε με μια φίλη που δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει στην καθημερινότητα. Με ένα τεράστιο χαμόγελο απλά είπε " Εγώ ζω στην υπέροχη καρακοσμάρα μου". Δεν απάντησε καμιά μας. Μόνο μια άλλη ψέλλισε "και γω στην άθλια καθημερινότητά μου". Η μια single, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανένα άλλη, συνομίληκή της, να τρέχει όλη μέρα τα παιδιά της σε φροντιστήρια. Επιλογές. Όπως λέγαμε και πιο πριν για τους singles βέρσους παντρεμένους.

Η διαφορά είναι ότι η πρώτη, έχει απομυθοποιήσει προ πολλού το παραμύθι που ζούμε καθημερινά.

Απομυθοποιώντας λοιπόν την εικόνα που προσπαθούν να μας πασάρουν - ανεπιτυχώς πια- τα περιοδικά και η τηλεόραση, βρίσκω τον εαυτό μου εκτεθειμένο.

Εκτεθειμένο στην πραγματική ζωή και στα θέλω μου. Σήμερα συνειδητοποίησα πως δυσκολεύομαι εξαιρετικά να πω και να ακουστεί δυνατά μια φράση που αρχίζει από τη λέξη "θέλω".

Ακόμα και το προηγούμενο κείμενο που εκφράζει βαθιές μου επιθυμίες αρχίζει με τη λέξη "θα ήθελα". Σαν να αποδυναμώνω υποσυνείδητα τα θέλω μου.

Όλα αυτά τα γράφω, καθώς χαλαρώνω επιτέλους στο μπαλκόνι, παρατηρώντας τον απέναντι γείτονα που προσπαθεί να ξεφορτώσει τα ψώνια από το σούπερμαρκετ, ακούγοντας μια λατινική τηλενουβέλα από την τηλεόραση της διπλανής κυρίας και διαπιστώνοντας ότι είναι επτά και μισή και έχει ήδη νυκτώσει.

Μ' αρέσει αυτή η στιγμή που ζω τώρα. Απλά πράγματα, χωρίς δηθενιές.

Και όλα αυτά τα γράφω σε φάση που έχω τσαντιστεί στη δουλειά, που έχω νιώσει σήμερα "λιγη", που με πιάνει το νεύρο γιατί λόγω ιεραρχίας δεν μπορώ να περάσω τις ιδέες που θέλω.

Το προσπερνώ εύκολα σχετικά, πιο εύκολα από ότι πριν πέντε χρόνια που με "ένοιαζε" τοσο πολύ η εικόνα μου και τι γνώμη έχουν για μένα οι πάνω.

Το προσπερνώ επίσης γιατί μια πολύ καλή μου φίλη στην Αθήνα έχει γεννήσει χθες ( καλωσόρισες στον κόσμο αγοράκι!). Ουσία.

Υ.Γ1 Σήμερα είδα μετά από πολύ καιρό το απωθημένο νούμερο ένα. Για 1-2 ώρες , όσο ηταν στο γραφείο , τον αγνοούσα. Όταν έφευγε, γύρισε προς το μέρος μου και μου έριξε ένα σούπερ θανατηφόρο βλέμμα του στυλ "τώρα σου ρίχνω τη μοιραία ματιά μου για να μην νομίζεις ότι μου είσαι αδιάφορη". Είναι ακόμα σέξι. Ανήκει όμως σε εκείνη την περίοδο του μεγάλου "μύθου".

Υ.Γ2 Άντε να αρχίζουν τα ταξιδάκια. Και πολύ έμεινα εντός.