Εκείνη η στιγμή

Ένα βράδι σαν όλα τα άλλα. Ήταν το πρώτο καλοκαιρινό πάρτι που πήγε φέτος. Σε ένα αναπαλαιωμένο σπίτι στην παλιά πόλη. Κατά τις μια, όταν ο κόσμος είχε αρχίσει να αραιώνει - και εκείνη είχε ήδη κάνει το "κοσμικό" μέρος, μίλησε με διάφορους φίλους και γνωστούς, άκουσε τα νέα τους, διαπίστωσε πως δεν είχε και πολλά να πει τελικά - ανέβηκε στην ταράτσα. Ο ουρανός γεμάτος άστρα. Κοίταζε απέναντι, το σπίτι με τα κεραμίδια και δίπλα τη ψηλή φοινικιά που έμοιαζε σαν να αγκαλιάζει τη στέγη. Τελικά προτιμούσε αυτή τη θέα, παρά την πιο κάτω, τα μπαράκια, τον κόσμο, τη καθημερινή της ζωή. Είχε ξεχάσει πόσο ποιητική - η νέα της αγαπημένη λέξη - μπορεί να είναι μια εικόνα, πόσο όμορφο μπορεί να είναι ένα βράδι.

Κοίταξε δίπλα της. Κανείς. Θα της άρεσε, όπως στέκεται έτσι χαλαρά, με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι και με όμορφη μουσική στο background, να γυρίσει και δίπλα της να είναι ένα άτομο με το οποίο να είναι τη φάση της αρχής ενός φλέρτ. Να κοιτάξει, να ανταλλάξει ματιές, να "αγγίξει" κατά λάθος το χέρι του, να γυρίσει το πρόσωπό της προς τα πάνω του και όπως βρίσκονται δίπλα δίπλα να διερωτάται ποιος θα κάνει εκείνο το πρώτο βήμα. Εκείνο το βήμα που δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια, εκείνο που ξέρεις πως όταν κοιτάξει τα χείλη σου, εσύ μπαίνεις σε άλλη διάσταση. Εκείνο το μαγικό δευτερόλεπτο. Εκείνη τη κόκκινη στιγμή.

Ναι, αυτό θα ήθελε εκείνο το όμορφο καλοκαιρινό βράδι κάπου στην παλιά πόλη.