Το τρία το καλό

Όπως σου έχω πει και πριν, αυτές τις μέρες κάθομαι και διαβάζω τα παλιά μου post. Κάνω ένα είδος απογραφής των περασμένων χρόνων. Ξέχασα λοιπόν να σου πω, πως πριν από δύο μέρες, στις 16, το blog γιόρταζε τα τρίτα του γενέθλια. Μάλιστα. Έχει περάσει τόσος (πολύς) καιρός από το Μάη του 2006. Μου φαίνεται σαν να έχουν περάσει δέκα χρόνια από εκείνο το βράδι. Καθόμουν στο παλιό μου ξύλινο γραφείο - τη θέση του έχει πάρει πια ένα διπλάσιο σε μέγεθος μεταλλικό γραφείο με πορτοκαλί γιαλί - , είχα το παράθυρο ανοικτό γιατί είχε ζέστη και έβλεπα την οθόνη του laptop. Ήταν μια παράξενη περίοδος. Δεν γινόταν κάτι συνταρακτικό στη ζωή μου, η δουλειά μου ήταν μια ρουτίνα, είχα κολλήσει στην καθημερινότητα, γκομενικά δεν είχα, δούλευα πολύ, βαριόμουνα επίσης πολύ. Έγραψα "www.blogger.com". Τις προηγούμενες μέρες έψαχνα κάτι στο google και έπεσα πάνω σε ένα blog - της Mary συγκεκριμένα. Λες να έκανα κάτι; Γιατί όχι; Η ίδέα ότι θα μπορούσα ανώνυμα να έγραφα οτιδήποτε, τα πάντα, χωρίς να "εκτίθεμαι" φανερά, μου έκανε ένα κλικ. Βαφτίστηκα - ούτε καν που θυμάμαι πως μου ήρθε το όνομα, πάντως μετά ανακάλυψα πως υπάρχει μια αμερικάνικη εταιρεία που φτιάνει μπλουζάκια και που ονομάζεται urban tulip - , αποφάσισα πως το blog θα είχε να κάνει με τη ζωή στην πόλη - τότε ήμουνα σε φάση "τσιμέντο και πάλι τσιμέντο" και έτσι έγραψα το πρώτο μου μικρό κείμενο. Άρχισα μετά να μπαίνω σε blog για να γνωστοποιήσω την ύπαρξή μου στον μαγικό κόσμο των blogger, που τότε σημείωσε μόλις είχε αρχίσει να είναι στα πάνω του στην Αθήνα και λιγότερο στην Κύπρο και σιγά σιγά είχα και εγώ επισκέπτες. Μ' άρεσε που κάθε βράδι, έκανα log on για να δω τι σχόλια είχα και που ανακάλυπτα καινούρια blog και έξυπνα κείμενα. Ήταν τελείως μαγικό - όπως είναι και τώρα.

Ένα χρόνο μετά και αφού είχα δικτυωθεί καλά - επέμενα όμως να μην γνωρίζει κανείς το blog, ούτε καν οι φίλοι μου- , έπεσε η πρόταση από τη διευθύντρια του Υστερόγραφου να αρχίσω τη δική μου στήλη στο έντυπο. Τίτλος της, pms ( από το γνωστό "θέμα" που έχουμε εμείς οι γυναίκες μια φορά το μήνα και που μας κάνει τα νεύρα μπλε ). Έτσι άρχισε ένα καινούριο συναρπαστικό σενάριο. Κάθε Τρίτη έστελνα με email ένα κείμενο. Τις Κυριακές έτρεχα πρώτη στο περίπτερο και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαρούμενη ήμουν που με έβλεπα τυπωμένη. Στην πορεία, άλλαξα δουλειά, γνώρισα καινούριο κόσμο, άρχισε μια κινητικότητα - με ναυτίες- στα γκομενικά μου, κάτι γινόταν τελοσπάντων. Κάτι μήνες μετά, αποφάσισα να πω για το blog μου στους κολλητούς μου στην Ελλάδα, ήταν ένας τρόπος να ξέρουν για την καθημερινότητά μου και έτσι και αλλιώς δεν κινδύνευε η ανωνυμία μου από αυτούς. Σιγά σιγά, το έμαθε η κολλητή μου που ζει στο εξωτερικό, η νέα μου σχέση, επίσης το ήξερε και με διάβαζε - ποτέ ξανά γκομενικό να γνωρίζει το blog μου - και έτσι δεν ήμουν πια η ανώνυμη τουλίπα.

Και έτσι πέρασαν τρία ολόκληρα χρόνια με αρκετά σκαμπανεβάσματα. Αν και μερικές φορές είχα πει ότι θα έκανα ένα διάλειμμα από το blogging - μεσολάβησε ένας χωρισμός και μια κακή ψυχολογική κατάσταση- εντούτοις αγάπησα αυτό το τρόπο έκφρασης.

Παραδέχομαι όμως το εξής: η "αθωώτητα" εκείνου του μαγιάτικου βραδιού του 2006, δεν υπάρχει πια. Το γεγονός πως κάποιοι που με διαβάζουν με ξέρουν προσωπικά γιατί είναι φίλοι μου δεν με κάνει να κολλάω ιδιαίτερα, αλλά ασυναίσθητα με κάνει να γράφω πιο "ανώδυνα".

Αλλά όπως και στη ζωή, τα πράγματα αλλάζουν και εξελίσσονται. Επαναπροσδιορίζεται, βλέπεις τα πράματα αλλιώς, οι νέες συνθήκες είναι σαν μια καινούρια πρόκληση κτλ κτλ.

Αυτά. Δέχομαι δωράκια και κερνάω mojito στη βεράντα ( την εγκαινιάσαμε το Σάββατο επίσημα αν και ξέχασα να αγοράσω lime γιατί ήταν κάπως επεισοδιακό το σ/κ - άσε δεν μπορώ να στα πω, μετά ίσως - και συμβιβαστήκαμε με mojito με χυμό lime).

Υ.Γ1 Πήρα κόκκινα γιαλιά...και όλα θρίλερ τα βλέπω :)

Y.Γ2 Καμια φορά όταν κολλάς με καταστάσεις, πρέπει να κάνεις κάτι δραστικό. Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα. Καλύτερο θα είναι πάντως από το μέτριο τίποτα.

Υ.Γ3 Το αγαπημένο μου blog τρία χρόνια πριν, ήταν αυτό της Charlie Alexandra. Που είσαι βρε κορίτσι;