Γιατί blogάρω

Άρχισα το blogging το Μάϊο του 2006. Οι λόγοι ήταν δύο: πρώτον, ήθελα κάπου να γράψω τις σκέψεις μου γιατί τότε περνούσα περίοδο στασιμότητας (σε όλους τους τομείς). Δεύτερον ήθελα να γράψω για όλα αυτά που σκέφτομαι, διατηρώντας μια ανωνυμία αλλά αρχίζοντας μια συνομιλία με άλλους bloggers και μη, χωρίς κατανάγκη αυτό να οδηγήσει σε σχέσεις/γνωριμίες εκτός.
Ένα και κάτι χρόνο μετά έγιναν πολλά σε αυτό το blog. Καταρχάς, γνώρισα κόσμο μέσα σε αυτό και ανταλλάξαμε ωραίες ατάκες και σκέψεις. Με μερικούς μίλησα/μιλάω κατά καιρούς στο msn και με 1-2 παιδιά ήπιαμε τον καφέ/κρασί/μπύρα μας. Αλλά γενικά ποτέ δεν επιδίωξα να είμαι κάτι άλλο εκτός από Urban Tulip εντός blog. Δεν με ενδιαφέρει να ξέρει κάποιος ποια είμαι (ακούγεται ψωνισμένο αλλά κατά βάθος δεν συμφωνείς;). Την ελευθερία που νιώθω όταν γράφω εδώ, την εκτιμώ όσο δεν μπορείς να φανταστείς. Και μην μου πεις ότι και στη ζωή εκτός υπάρχει ελευθερία γιατί μπορώ σε 1 λεπτό να σου βρω 100 λόγους γιατί αυτό δεν ισχύει.
Όμως δεν είναι αυτό το θέμα μου. Η ουσία είναι ότι προτιμώ να blogάρω χωρίς να μπλογκάρω. Χωρίς να σκέφτομαι ότι πρέπει να παίξω ένα ρόλο που έτσι και αλλιώς στην καθημερινότητα μου, θέλοντας και μη, το κάνω. Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να μην κρύβεσαι πίσω από ρόλους; Μου πήρε πολύ καιρό να το καταλάβω.
Το αστείο είναι ότι, όταν άρχισα να γράφω στο Υστερόγραφο, άκουγα διάφορους γνωστούς μου γύρω να διερωτούνται ποια είναι η Τουλίπα. Στην αρχή γέλαγα και έκανα παιχνίδι. Ήξερα φυσικά πως δεν ήταν επειδή τους άρεσαν τα κείμενα μου, αλλά ήταν μάλλον η περιέργεια να μάθουν ποια ήλθε ουρανοκατέβατη και υπογράφει ως Urban Tulip.
Μετά όμως άρχισα να βαριέμαι. Γιατί ρε φίλε θες να μάθεις κάτι περισσότερο από το αρκετό; Και γιατί θες να βάλεις πρόσωπο στα γραπτά και τις σκέψεις; Δεν σου φτάνουν;
Το blogging μ αρέσει πολύ. Σκοπεύω να γράφω περισσότερο και πιο συχνά. Ότι θέλω και χωρίς να σκέφτομαι αν θα αρέσουν τα κείμενά μου. Μεγάλωσα αρκετά για να επιζητώ την έγκριση (κρίση αυτογνωσίας). Και μακάρι αυτή η στάση να αρχίσει να υπάρχει και εκτός blog. Και αυτός θα είναι ο σκοπός μου για το 2008.

Υ.Γ1 Αφορμή για το κείμενο ήταν το τελευταίο post της Charlie Alexandra.
Υ.Γ2 Μεγάλη υπόθεση το να είσαι αληθινός...έστω και μέσα από τα κείμενα σου.

The Melody of a Fallen Tree.

Ολόκληρο σαββατοκύριακο, δεν άνοιξα το laptop. Μόνο τώρα, λίγο πριν να φύγω για σινεμά. Ακούω στο repeat το "The melody of a fallen tree". Υποτίθεται πρέπει να παραδώσω την τελευταία μου στήλη αύριο στο Υστερόγραφο ( μπορεί να ξαναγράψω σε κάποια φάση, αλλά όχι τακτικά). Και δεν ξέρω τι να γράψω. Εδώ καλά καλά μου έχουν τελειώσει τα λόγια. Ζω έντονες στιγμές. Αλλά είναι τόσο έντονες που η μόνη τους θέση είναι στην καρδία μου. Και μόνο αυτή ακούω τον τελευταίο καιρό.
Το μυαλό μου έχει πήξει στη σκέψη. Κουράστηκα ρε συ, πολύ. Αλλά δεν μπορώ να μοιραστώ τις σκέψεις μου πια. Γιατί δεν υπάρχει λόγος. Και δεν το λέω επειδή ειμαι απαισιόδοξη. Απλά περνάω τη φάση που πρέπει να βρω ένα τρόπο να ξαναμαζευτώ, να ξαναγίνω χαρούμενη, να ξαναρχίσω να οργανώνομαι με φίλους, να ξαναβρώ τον εαυτό μου, να, να,να. Όμως, να σου πω την αλήθεια, αυτή τη φορά, σκέφτομαι διαφορετικά. Καταρχάς, δεν πρόκειται να αρχίσω τα μοιρολατρικά του στυλ "που να ξαναβρω κάποιο τώρα", "πρέπει να κυκλοφορώ" και σίγουρα δεν είμαι διατεθειμένη να φάω στα μούτρα όλα τα "πρέπει".
Τέλειωσε κάτι. Με πείραξε. Με πειράζει. Και κατά φάσεις με πιάνουν τα κλάματα (συχνά) . Δεν περνώ εύκολες φάσεις αυτή την περίοδο.
Όμως, δεν είμαι κυνική πια. Δεν μηδενίζω κάτι. Δεν ισοπέδωσα την όμορφη ιστορία που έζησα. Απλά θέλω σε κάποια φάση, να τύχει κάτι που να μην έχει τέλος.
Σκέψου, το λέω εγώ που στα 30, ερωτεύτηκα μόνο δύο φορές, είχα αρκετούς perhaps γκόμενους και πάντα με την πρώτη ευκαιρία την έκανα.
Πως αλλάζει ο άνθρωπος ε; Είναι το πιο ευχάριστο πράγμα που μου έχει τύχει. Να ξέρω ότι έχω ξεκλειδώσει. Να ξέρω ότι μπορώ πια να αντικρύζω το απέραντο της θάλασσας χωρίς να φοβάμαι αλλά έχοντας το πουκάμισο μου ανοικτό.

Y.Γ1 Προτιμώ το The Melody of a Rising Tree.
Υ.Γ2 Σκεφτόμουνα πριν λίγο...για να φυτέψεις ένα καινούριο δέντρο, δεν πρέπει να ανανεώσεις το χώμα ( τη βάση) και να του δώσεις χρόνο να "αναπνεύσει";

X-summer-mas

Πήγα με μια φίλη στη Μακαρίου τις προάλλες για να αγοράσουμε κανά ρουχαλάκι. Φυσικά με αυτό τον (υπερβολικά) καλό καιρό, το να μπαίνεις στη διαδικασία να αγοράζεις ρούχα χειμωνιάτικα, θέλει λίγη προσπάθεια. Πως θα μπω στη διάθεση να πάρω εκείνο το ωραίο παλτό που έβαλα στο μάτι αφού μόνο με τη σκέψη πως θα το φορέσω μου έρχεται λιποθυμία από τη ζέστη; Κάθε χρόνο η κατάσταση στην Κύπρο γίνεται χειρότερη. Ούτε στην Αφρική δεν έχουν τόσο πολύ ήλιο κατά τη διάρκεια του χρόνου.

Να μην στα πολυλογώ, σκεφτήκαμε ότι που θα πάει θα πέσει η θερμοκρασία, άρα είναι «απαραίτητο» να πάμε για ψώνια αφού «ειλικρινά δεν έχουμε ρούχα να φορέσουμε». Κατεβαίνουμε κέντρο, μπαίνουμε στο πρώτο κατάστημα και τι βλέπω; Όλα στολισμένα χριστουγεννιάτικα! Φωτάκια να αναβοσβήνουν, δέντρα με κόκκινα και χρυσά στολίδια, κορδέλες, αγγελάκια, ούτε στην Oxford Street στο Λονδίνο να ήμαστε. Πάμε στα άλλα κατάστηματα, το ίδιο. Η κόρη της φίλης ενθουσιάστηκε και τσίριζε στη μέση του δρόμου «ήλθαν τα Χριστούγεννα, ουαααο!» Να ‘ναι καλά το κοριτσάκι, χάρηκε. Εγώ από την άλλη εκτός από το ότι έχω ένα θέμα με τα Χριστούγεννα ( άστο, θα στο εξηγήσω την άλλη φορά), με αυτό τον σχεδόν καλοκαιρινό καιρό, μόνο αν αφήσω την φαντασία μου να οργιάσει θα μπω στο χριστουγεννιάτικο πνεύμα. Έτσι και αλλιώς εδώ δεν είναι ούτε Αυστραλία ούτε Καλιφόρνια, να βάλουμε τα μαγιό μας και να πάμε να στολίσουμε δέντρο στην παραλία. Απλά μένουμε εντός και περιμένουμε να μπούμε στο πνεύμα. Κάποτε τα Χριστούγεννα ήταν ταυτισμένα με το κρύο, τις βροχές και ακόμα πιο παλιά και με τα χιόνια ( ναι θυμάμαι κάτι white Christmas!).

Και σε ρωτάω, σε μια δυο βδομάδες που θα είναι και επίσημα η χριστουγεννιάτική περίοδος, πως θα δημιουργήσουμε ατμόσφαιρα χωρίς λίγο χειμώνα, χωρίς να φοράμε τις σάρπες και τα ωραία μας παλτά και να κάνουμε βόλτες στους στολισμένους δρόμους; Πως θα νιώθεις όταν βλέπεις τις βιτρίνες με το περίγραμμα από ψεύτικο χιόνι φορώντας τα γυαλιά του ήλιου; Και πως θα λες στα παιδάκια σου ότι ο Αϊ Βασίλης θα έλθει από την καμινάδα αφού από τον καιρό που έχει να ανάψεις το τζάκι, εκείνα νομίζουν ότι είναι απλά μια τρύπα στον τοίχο; Για αυτό σου λέω, είναι σοβαρό θέμα, το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Και εμείς το ζούμε σε όλο του το μεγαλείο!

Ο χειμώνας στην Κύπρο, είναι σαν τον κυπριακό γκόμενο. Όσο περισσότερο τον θέλεις και του το δείχνεις, τόσο πιο πολύ σε φτύνει και την κάνει με χίλια. Ακόμα και όταν ξέρεις πως κατά βάθος θέλει να έλθει κοντά σου. Και κλασικά όταν επιτέλους αποφασίσει να κάνει κίνηση εσένα έχουν ήδη γίνει τα νεύρα σου πουρές και έχεις χάσει κάθε ίχνος ενθουσιασμού! Σκέφτομαι όμως να κάνω κάτι και να μην κάτσω να περιμένω. Αν εφαρμόσω την τακτική «γραμματόσημο» και στην περίπτωση του χειμώνα, λες να ταρακουνηθεί επιτέλους; Αν δείξω αδιαφορία, αν το παίξω cool και άνετη, αν δεν θίγω συνέχεια το θέμα της θερμοκρασίας, αν δεν του ζητάω να δεσμευτεί σε μια σταθερή συμπεριφορά μπορεί και να έλθει στα συγκαλά του.

Είδες που καταντάει ο απελπισμένος άνθρωπος; Και να πεις είμαι παράλογη και θέλω το αδύνατο …Να κάθομαι στον καναπέ με ζεστό καφέ και να κοιτάζω έξω να βρέχει, να φοράω το αγαπημένο μου παλτό, την πολύχρωμη μου σάρπα και να περπατώ στο κρύο. Ζητάω πολλά;

Υ.Γ1 Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Υστερόγραφο, στις 2/12. Θέμα, του τεύχους οι Γυναίκες της οδού Σαρρή στην Αθήνα. Στιλιζαρισμένες, ντυμένες από fashion designers και φωτογραφημένες από την Μαρίνα Σιακόλα. Φυσικά για μένα, οι ατάκες τους ήταν όλα τα λεφτά.

Υ.Γ2 Άρχισε να βρέχει δεν λέω...Αλλά πάλι, ακόμα να φορέσω μπότες. Ζέστη λέμε!

Υ.Γ3 Μπορεί να ήθελα χειμώνα, αλλά σίγουρα το μόνο που έτρεμα ήταν η ιδέα της χειμωνιάτικης καρδιάς. Και να που είναι έτσι τώρα. Ναι εδώ, θέλω καλοκαίρι!

The Art of Life ή The Life of Art

Για να μην παρεξηγούμαι, δεν είμαι φανατική της τέχνης. Η σχέση μου μαζί της αρχίζει και σταματά στο ότι μ’ αρέσει αυτό που βλέπω επειδή μου κάνει ένα κλικ και όχι επειδή είναι επώνυμο ή «ψαγμένο». Όμως η αλήθεια είναι ότι μ’ αρέσει πολύ η ιδέα των μουσείων και των γκαλερί. Την βρίσκω πολύ urban. Πολύ θα ήθελα να είχαμε περισσότερους τέτοιους χώρους και στην Κύπρο. Μεγάλα κτίρια, πολυχώρους, που θα έχουν μέσα και εκθέσεις, και βιβλιοπωλείο, και café.

Όποτε λοιπόν ετοιμάζομαι για ταξίδι, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να μπω online και να βρω τις εκθέσεις που θα υπάρχουν εκείνη την περίοδο. Είμαι το ίδιο ευτυχισμένη με το να κάθομαι σε ένα café και να χαζεύω τον κόσμο και με το να περπατώ στις αίθουσες του μουσείου, να διαβάζω τις λεπτομέρειες στο χαρτονάκι δίπλα από κάθε έργο και να κάθομαι στο παγκάκι μπροστά από ένα πίνακα που μου αρέσει. Και αν με ρωτήσεις για τις αναμνήσεις μου από πόλεις, σίγουρα μερικές από αυτές περιλαμβάνουν στιγμές όπως αυτές που σου περιέγραψα. Πολλές φορές συσχετίζω ταξίδια όχι με εκείνους που ταξίδευα μαζί, αλλά με τις εκθέσεις που επισκέπτομαι.(πάνω, Jackson Pollock στο MoMA. Οκτ. 2006)

Λονδίνο 1999 Είμαι ακόμα φοιτήτρια. Είναι Πάσχα και εγώ βρίσκομαι στο Piccadilly Circus λίγες ώρες πριν πάω σπίτι, να ετοιμάσω βαλίτσα και να έλθω για διακοπές. Τελευταία στιγμή θυμάμαι πως στο Royal Academy of Arts υπάρχει έκθεση του Monet. Δεν είμαι και πολύ του ιμπρεσιονισμού αλλά είπα να πάω και να χαζέψω για κανά μισάωρο. Έμεινα εκεί 2 ώρες. Την περισσότερη ώρα την πέρασα καθισμένη στο παγκάκι μπροστά από ένα τεράστιο πίνακα να ταξιδεύω σε μια λίμνη από νούφαρα. (Claude Monet, White Water Lillies)

Λονδίνο 2004. Επιστρέφω στην φοιτητική μου πόλη, αυτή τη φορά για δουλειά. Διαβάζω πως για πρώτη φορά μετά από 35 χρόνια ήλθε στη χώρα μεγάλη έκθεση του αγαπημένου μου ζωγράφου, του Edward Hopper. Εννοείται πως δεν χάνω ούτε λεπτό. Παίρνω underground και κατευθύνομαι προς Tate Modern (έχεις πάει ποτέ στο café της; - θα δεις την πιο τέλεια θέα προς τον Τάμεση). Υπάρχει ένας συγκεκριμένος πίνακας του Hopper που δεν ξέρω γιατί αλλά με συγκινεί. Ονομάζεται TheMorning Sun. Απεικονίζει ένα δωμάτιο, σε ένα διαμέρισμα στη Νέα Υόρκη. Στο κέντρο ένα κρεβάτι όπου πάνω κάθεται μια γυναίκα, φορώντας ένα νυχτικό. Μόλις έχει ξυπνήσει και κοιτάζει με ένα μελαγχολικό ύφος έξω από το παράθυρο. Πίσω στην Tate Modern. Ανεβαίνω στον δεύτερο όροφο. Περπατώ, παρατηρώ τους πίνακες (τους ήξερα ήδη από τα βιβλία) και βρίσκομαι σε κατάσταση νιρβάνας. Ξαφνικά όλα παγώνουν. Σε μια γωνιά, στα αριστερά ενός δωματίου, o πίνακας μου, The Μorning Sun. (Edward Hopper, The Morning Sun)

Νέα Υόρκη 2006. Σε μια πάροδο της 5^ης λεωφόρου, στεκόμαστε ουρά για να μπούμε στο MoMA. Ένα θα σου πω. Μέσα σε τρεις ώρες είδα ότι μπορούσα να φανταστώ σε μοντέρνα τέχνη. Πίνακες του καρτουν pop καλλιτέχνη Lichtenstein και του βασιλιά της pop art Warhol, την εκπληκτική «κιθάρα»-γλυπτό του Picasso, το διάσημο πίνακα του Dali με τα λιωμένα ρολόγια (από κοντά είναι πολύ πιο εντυπωσιακός) αλλά και φωτογραφίες της Nan Goldin και της Diane Arbus. Και μετά καθίσαμε στον εσωτερικό κήπο του MoMA και σκεφτόμασταν τι ήταν όλο αυτό που μόλις ζήσαμε… (το MoMA ή μάλλον η θέα από το MoMA προς τα έξω...αχ)

Μαδρίτη 2006. Μαθαίνω πως στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης Reina Sofia υπάρχει τεράστια συλλογή από Dali και Picasso. «Πρέπει οπωσδήποτε να πας στον δεύτερο όροφο», μου λέει φίλος Ισπανός. Όταν βρέθηκα εκεί, κατάλαβα γιατί επέμενε. H Guernica, είναι ότι πιο εντυπωσιακό έχω δει σε πίνακα. Τεράστια, επιβλητική, συγκινητική, με ψυχή. Ο φρουρός με κοίταζε που έμεινα με το στόμα ανοικτό. Χαμογέλασε. (η είσοδος του Reina Sofia, Μάης 2007).

(Το Thyssen Bornemisza στη Μαδρίτη. Κάπως συντηρητική συλλογή - αν και τα έχει όλα, ακόμα και τον αγαπημένο μου Lichtenstein- αλλά το κτίριο είναι σούπερ)

(η "Κιθάρα" του Πικασσό στο MoMA - δεν είμαι λάτρης του κυρίου Πάμπλο, αλλά μια συγκίνηση την έπαθα - ο φωτισμός δεν αναδεικνύει τις τρισδιάστατες γωνιές)

Εσύ θυμάσαι κάποιες στιγμές γεμάτες τέχνη;

Υ.Γ1 Το κείμενο παρουσιάστηκε στο Υστερόγραφο στις 18/11. Θέμα η ανάγκη για ύπαρξη μουσείου μοντέρνας τέχνης στην Κύπρο. Μακάρι να μην μείνει το θέμα στα υστερόγραφα και στα λόγια. Όχι τίποτα άλλο, αλλά μια βόλτα σε ένα μουσείο όπου έστω και λίγο μπαίνεις σε ένα άλλο μαγικό κόσμο, κάνει μεγάλη διαφορά στην καθημερινότητά σου.

Υ.Γ2 Στην Αθήνα, το αγαπημένο μου μουσείο, είναι το Μουσείο Ισλαμικής Τέχνης στην πλατεία Ασωμάτων. Όχι μόνο για τα εκθέματά του, αλλά και για την αίσθηση που σου δίνει ο χώρος - πολιτισμός, ελευθερία, ευφορία. Α, και το κτίριο είναι υπέροχο.

Μια συνηθισμένη Κυριακή

Κυριακή πρωί. Ξύπνησα, άνοιξα παράθυρα, έβαλα να γίνεται καφές (άρχισα να πίνω πιο λίγο, σήμερα το παρατήρησα), άνοιξα pc και να 'μαι μπροστά στην οθόνη. Ακούω το καινούριο cd της Ευσταθίας....μμμ έχει κάποια καλά κομμάτια, άκουσε το. Σε λίγο θα ντυθώ ( το σύνδρομο φόρμας επανήλθε) και θα πάω στο πατρικό μου να φάω. Μετά θα κάτσω με τους γονείς μου να διαβάσουμε εφημερίδες. Νωρίς το απόγευμα θα βιαστώ να έλθω πίσω, να δουλέψω και να γράψω το κείμενο για το υ.γ της ερχόμενης Κυριακής. Ύστερα ίσως πάω για καφέ με μια φίλη μου και το βράδι θα έλθει από δω η κολλητή μου να αράξουμε στον καναπέ και να αναλύσουμε τις ζωές μας.

Ακόμα μια συνηθισμένη Κυριακή. Εκτός από κάτι: κατά φάσεις θα μου έρχονται εικόνες από κάποιες άλλες Κυριακές τότε που τα πράγματα ήταν κάπως διαφορετικά, γιατί εγώ - έτσι για αλλαγή - δεν ήμουν single. Και ξέρω πως θα τις σκέφτομαι και πως κατά φάσεις θα κλαίω σαν ηλίθια.
Δεν είναι πολύ παράξενο αίσθημα; Αυτό το "πένθος" μιας σχέσης που έχει τελειώσει; Έστω και αν ξέρεις πως έτσι έπρεπε να γίνει και πως τέλειωσε για να είστε και οι δύο καλύτερα (έστω και αν σημαίνει πως για να γίνει αυτό πρέπει να μην είστε μαζί). Πως τα καταφέρνεις να μην ζεις μια παράλληλη καθημερινότητα μαζί του; Δεν ξέρω ειλικρινά.

Ψες βγήκα. Ως το εστιατόριο κατάφερα να επιβιώσω. Δεν πήγα στο club όπως είχαμε προγραμματίσει. Δεν βαριέσαι,θα ένιωθα η ξενέρωτη ανάμεσα στο πλήθος.

Δεν ξέρω πως να αντιδράσω σε όλο αυτό που μου συμβαίνει αυτές τις μέρες. Μου έτυχε ακόμα μια φορά και τότε έκανα τρία χρόνια για να συνέλθω ( καλά ήταν ο πρώτος έρωτας και το δικαιολογώ). Αλλά τώρα; Τριαντάρα πια; Που νιώθω πως πλέον δεν θέλω ξεπέτες και έρωτες που να διαρκούν μόνο τα καλοκαίρια; Δεν θέλω να είμαι σκόρπια αυτό τον καιρό. Θέλω πολύ να είμαι ευτυχισμένη. Και αυτό να γίνει σύντομα και να διαρκέσει. Ζητάω πολλά; Θα τα καταφέρω λες;



Υ.Γ1 Συγχώρεσε με για τη μαυρίλα των τελευταίων βδομάδων.
Θα βρω ξανά το φωτεινό μου, στο υπόσχομαι.

Για την Εντίθ

Non Je Ne Regrette Rien

Non, Rien De Rien, Non, Je Ne Regrette Rien

Ni Le Bien Qu`on M`a Fait, Ni Le Mal

Tout Ca M`est Bien Egal

Non, Rien De Rien, Non, Je Ne Regrette Rien

C`est Paye, Balaye, Oublie, Je Me Fous Du Passe


Avec Mes Souvenirs J`ai Allume Le Feu

Mes Shagrins, Mes Plaisirs,

Je N`ai Plus Besoin D`eux

Balaye Les Amours Avec Leurs Tremolos

Balaye Pour Toujours

Je Reparas A Zero


Non, Rien De Rien, Non, Je Ne Regrette Rien

Ni Le Bien Qu`on M`a Fait, Ni Le Mal

Tout Ca M`est Bien Egal

Non, Rien De Rien, Non, Je Ne Regrette Rien

Car Ma Vie, Car Me Joies

Aujourd`hui Ca Commence Avec Toi

Υ.Γ1 Πριν από δύο περίπου χρόνια έγινε το αγαπημένο μου τραγούδι. Θες οι στίχοι, θες η μουσική...
Υ.Γ2 Αφορμή που το πόσταρα εδώ, είναι ότι είδα το La Mome, δύο φορές την περασμένη βδομάδα. Υπέροχο, το χεις δει;

Τέλος Εποχής

Ε ναι...πόσο να διαρκούσε; Άμα δεν επενδύεις σε μια σχέση για διάφορους λόγους ( μερικοί ίσως και να ήταν κατανοητοί- δεν είμαι απόλυτη, ούτε μηδενίζω), γιατί να υπάρχει;
Είναι σαν να νοικιάζεις ένα διαμέρισμα. Επειδή στο μυαλό σου, ξέρεις ότι δεν θα μείνεις πολύ, δεν το επιπλώνεις όπως ιδανικά θες, δεν "σπαταλάς" την ώρα σου να το διακοσμείς. Αφού είναι προσωρινό. Ζεις μέσα αλλά σε κάποια φάση στη δίνει η διακόσμηση. Δεν μπορείς να τα έχεις όλα ε;
Φυσικά για κάποιους άλλους είναι διαφορετικά. Θα επίπλωναν το διαμέρισμα, θα "σπαταλούσαν" ώρα να το κάνουν ξεχωριστό - για όσο καιρό έμεναν εκεί και όχι μόνο στην αρχή. Και ας μην ήταν για πάντα. Δεν θα επέτρεπαν με λίγα λόγια στο υπσυνείδητο τους να τους καταστρέψει τη στιγμή.

Έτσι είναι οι σχέσεις. Ποτέ δεν ξέρεις που θα σε οδηγήσουν. Ούτε πως θα καταλήξουν. Όμως όσο καιρό είσαι εκεί, ΜΕΝΕΙΣ εκεί 100%. Μόλις αρχίσεις να νιώθεις πως το ποσοστό μειώνεται, φεύγεις. Για να μην χάνεις ούτε το δικό σου χρόνο, ούτε και του άλλου φυσικά.

Τέλος εποχής. Αρχή μιας άλλης; Για το πρώτο είμαι σίγουρη, για το δεύτερο μακάρι να αρχίσει σύντομα. Και η αλήθεια είναι πως θέλω πια να διακοσμήσω σπίτι και να μείνω εκεί καιρό. Δεν φοβάμαι πλέον να μείνω.


Για σένα: Είχα μερικές πολύ ωραίες στιγμές μαζί σου και με έκανες πραγματικά ευτυχισμένη για όσο διήρκησε. Κάποτε θα τα ξαναπούμε, ως φίλοι καλοί εύχομαι. Και θέλω να σε ευχαριστήσω γιατί μετά από αυτό που είχαμε νιώθω πως τελικά, ακόμα και εγώ, μπορώ να είμαι με ένα άνθρωπο 100% . Και πως έχω κάθε δικαίωμα να απαιτώ το ίδιο ακριβώς ποσοστό. Άντε Γεια.

It's only me

Τον τελευταίο καιρό δεν είμαι και στα καλύτερα μου. Αν έχεις διαβάσει προηγούμενα ποστ, θα το έχεις διαπιστώσει. Φυσικά μπορεί να μην τα διάβαζες ως το τέλος , δεν σε αδικώ. Ούτε και γω θα ήθελα να χαλάω τα λίγα λεπτά που έχω για να σερφάρω στο ίντερνετ, να διαβάζω τα διάφορα απαισιόδοξα του καθενός.
Όταν είχα αρχίσει το blogging είχα πει ότι δεν θα έγραφα post, σε φάση που ήμουν στις μαύρες μου. Αλλά πλέον έχω διαπιστώσει πως από τη στιγμή που δεν έχω που αλλού να μιλήσω θα τα λέω εδώ. Και αν θες τα διαβάζεις....αλλιώς, έχει άλλα πιο χαρούμενα, πιο έξυπνα και πιο όμορφα blog ( δες λίστα δεξιά).

Γιατί δεν είμαι καλά; Υποψιάζομαι, αλλά δεν είμαι ακόμα σε φάση να σου πω τα πάντα. Εγώ νομίζεις καταλαβαίνω γενικά; Τα πιο κάτω δεδομένα πάντως δεν βοηθούν στην εξήγηση.
Έχω μετά από πολύ καιρό, έναν άνθρωπο που παρόλα τα διάφορα που είχαμε τις τελευταίες βδομάδες, είναι (ακόμα) από τα καλύτερα πράγματα που μου έχουν συμβεί. Δεν ξέρω αν το πιστεύει, δεν έκανα και πολλά τον τελευταίο καιρό για να του το δείξω.
Έχω φίλους που αγαπώ. Το speed dial του τηλεφώνου μου έχει τηλέφωνα που ανά πάσα στιγμή μπορώ να σηκώσω το ακουστικό και να σχηματίσω τον αριθμό. Έχω και μερικούς που μπορεί να είναι μακριά αλλά πολλές φορές λειτουργούν σαν ο "από μηχανής θεός". Είναι και κάποιοι άλλοι που με ξέρουν απέξω και σε αντίθεση με μένα, πιστεύουν ότι έχω περισσότερα καλά παρά κακά.
Έχω μια οικογένεια που με αγαπά παρόλο που δεν ήμουν και η καλύτερη κόρη. Έχω μια αδελφή που είναι ένας άγγελος, ακόμα και αν δεν της το έχω πει ποτέ.
Έχω...έχω...έχω...
Είναι αρκετά.
Θέλω άλλα; Όχι, δεν έχω λίστα με τα 'θέλω΄μου. Ίσως είναι η φάση μου, αλλά δεν θέλω να ονειρεύομαι.
Γι αυτό σου λέω, δεν ξέρω.
Αν μπορούσα να ευχηθώ κάτι όμως, είναι να γίνει το μυαλό μου πιο απλό, να σκέφτομαι λιγότερο, να μην αναλύω, να μην ισοπεδώνω, να μην πνίγομαι. Αυτό θέλω μόνο.


Να σε ρωτήσω κάτι;
Ως ποια ηλικία δικαιούσαι να πεις στον άλλο "να με προσέχεις";

UPDATE: Δεν έχει να κάνει με ηλικία. Είναι κάτι άλλο πιο "βαθύ". Εγώ δεν το έχω ανακαλύψει ακόμα. Ούτε ξέρω αν θα βρεθεί τελικά αυτός που θα με κάνει να νιώσω πως με προσέχει.

Try

Σήμερα έβλεπα τα τελευταία 4-5 post μου. Όλα έχουν ένα κοινό, ή μάλλον γράφτηκαν με την ίδια διάθεση.
Μια ανάγκη να μείνω εδώ, να προσπαθήσω να μην φύγω ούτε εγώ , ούτε και το μυαλό μου. Καμία τάση φυγής. Το όφειλα στον εαυτό μου αλλά και σε ένα άνθρωπο που μπήκε ξαφνικά στη ζωή μου και έφερε τα πάνω-κάτω (ναι τα έφερες). Ένα μήνα μετά (ο Οκτώβρης μου φάνηκε αιώνας), διαπιστώνω πως προσπάθησα πολύ. Πραγματικά. Είμαι και λίγο περήφανη, γιατί όχι; Δεν περίμενα να μείνω. Αλλά έμεινα. Ξέρεις όταν είσαι ένας άνθρωπος που φύση θέση εισαι single ακόμα και όταν είσαι σε σχέση, είναι δύσκολο να σκέφτεσαι ότι υπάρχει κάποιος άλλος στη ζωή σου και ότι πρέπει να συντονίζεις το πρόγραμμα σου σύμφωνα με το δικό του. Το κατάφερα, σε μεγάλο βαθμό νομίζω.

Αν αυτή η προσπάθεια θα έχει αντίκρισμα, δεν ξέρω. Περνώ παράξενες μέρες και τα τελευταία τρία σαββατοκύριακα δεν ήταν ότι καλύτερο. Δύσκολο πολύ να συνυπάρξουν δύο άνθρωποι, που ήλθανμαζί ένα καλοκαίρι που όλα ήταν light (θυμάσαι;). Δύσκολο επίσης να μην αντιδράω άσχημα όταν αλλάζουν πολλά από εκείνα που μας έφερναν κοντά (ξέρεις). Ασχέτως αν ήξερα κατά βάθος ότι μας έδενε ΜΟΝΟ κάτι ανεξήγητο. Κάτι που δεν έιχε να κάνει με έλξη, ή με κοινά ενδιαφέροντα ακόμα και με ανάγκες. Ήταν απλά "κάτι".

Ψες το βράδι δεν κοιμήθηκα πολύ. Έκανα στο μυαλό μου διάφορα σενάρια. Πως θα είναι μετά; Θα υπάρξει κάτι ή όλα θα τελειώσουν; Αυτό το "κάτι" πως το κρατάω ζωντανό; Το ξέρω ότι δεν μπορώ να σκέφτομαι για άλλους και ειδικά για τον άλλον (ναι, το παραδέχομαι, δεν το θέλω). Αλλά έτσι είμαι. Παρατηρώ συμπεριφορές και σκηνοθετώ. Ίσως να είμαι κακή σκηνοθέτις, δεν ξέρω.

Αν τελειώσει, σκέφτομαι να κάνω παύση στο blog. Μερικοί λένε πως είναι πιο δημιουργικοί τις περιόδους που δεν πάει καλά η προσωπική τους ζωή. Εγώ πάλι, όχι.

Home is where the heart is.

«Αποφάσισα να φύγω από την Κύπρο». Μήνυμα κολλητού μια Κυριακή απόγευμα. Επέστρεφα από σαββατοκύριακο στας εξοχάς. Το έβλεπα, το ξανάβλεπα. Τόσο απόλυτο. Ούτε «νομίζω», ούτε «θέλω». Απλά «αποφάσισα». Μου το είχε ξαναπεί το καλοκαίρι. Αλλά τότε η δικαιολογία του μου φάνηκε τόσο χαζή που δεν του έδωσα σημασία. «Και γιατί θα φύγεις; Σε πνίγει η ζωή ε; Που δεν υπάρχουν επιλογές, που όλη μέρα κάνεις τα ίδια και τα ίδια, που η κοινωνία μας είναι γεμάτη καλούπια που σε πνίγουν και που για να δεις κάτι διαφορετικό πρέπει να πάρεις αεροπλάνο;», τον ρώτησα σχεδόν σίγουρη ότι θα μου έλεγε «Είσαι μέσα στο μυαλό μου Τουλίπα!» «Ε, όχι ακριβώς. Δεν με ενοχλούν αυτά που μου λες, μια χαρά είναι η ζωή της Κύπρου». Καλά αυτό το παιδί όσο καιρό τον ξέρω καταφέρνει πάντα να μου πετάει ατάκες που δεν μπορώ να ερμηνεύσω ή να αντικρούσω. «Απλά δεν αντέχω άλλο αυτή τη ζέστη!» συνέχισε και μου έκοψε τη φόρα για τα καλά. «Καλά, είχαμε ένα δύσκολο καλοκαίρι όπου οι μισοί κάτοικοι έπαθαν θερμοπληξία αλλά δεν είναι λόγος να αλλάξουμε χώρα», του είπα προσπαθώντας να μπω στη λογική του. Ο κολλητός ήταν αμετανόητος όμως. Θέλει λέει να ζήσει σε μια χώρα όπου βρέχει, η θερμοκρασία είναι κάτω από είκοσι βαθμούς και δεν χρειάζεσαι αντηλιακό και το χειμώνα. Του το εύχομαι πάντως να το κάνει. Έτσι και αλλιώς έχει δίκιο, δεν του πάει το καλοκαίρι.

Πριν από αυτόν, ακόμα τρεις κολλητοί έφυγαν για μέρη μακρινά. Και με έπιασε μεγάλη γκρίνια γιατί άλλαξε η καθημερινότητα μου (εκείνο το μέρος της που όταν βρεθείς για καφέ με συγκεκριμένα άτομα, δεν χρειάζεται να καταβάλεις μεγάλες προσπάθειες να περάσεις καλά επειδή απλά σε ξέρουν καλύτερα από σένα). Και απλά τώρα ανταλλάζουμε email όπου μου γράφουν για τα ταξίδια τους στην Ευρώπη και μου περιγράφουν την καθημερινότητα τους σαν να μου διηγούνται ταινία.

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι όλα αυτά τα χρόνια εγώ ήμουν εκείνη στην παρέα που ονειρευόταν τη ζωή σε μια πολύ πιο μεγάλη πόλη. Φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να κάνω απλά πράγματα και θα ένιωθα γεμάτη, θα πήγαινα βόλτες τις Κυριακές στο πάρκο, θα μπορούσα να πάω σε ένα μικρό café μόνη μου χωρίς να νιώθω σαν ηλίθια, θα έπαιρνα το metro και γενικά πίστευα πως μόνο και μόνο που θα είχα τόσες επιλογές και ας μην μπορούσα να τις κάνω όλες, θα ένιωθα ευτυχισμένη.

Αλλά τα χρόνια πέρασαν και η παρέα άρχισε να σκορπίζεται κυριολεκτικά στις τέσσερις άκρες της Ευρώπης. Εγώ όμως έμεινα εδώ. Τελικά διαπίστωσα πως όσο μεγαλώνεις βλέπεις τα πράγματα με διαφορετικό μάτι. Επιλέγεις ότι σε χαλάει να το αγνοείς και προσπαθείς (πολύ) να μην γκρινιάζεις και να μην εκπέμπεις αρνητική ενέργεια. Όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιώ πως υπάρχουν και άλλοι που σκέφτονται παρόμοια. Και με αυτούς κάνω παρέα.

Είναι φυσικά και κάποιοι άλλοι. Που μια ζωή γκρινιάζουν για το νησί και ότι πολύ θα ήθελαν να φύγουν αλλά τελικά δεν το κουνάνε ρούπι. Δεν είναι ότι κωλώνουν. Απλά αν σε τέτοιους τύπους δώσεις μια στιγμή ευτυχίας, δεν θα ξέρουν τι να την κάνουν. Άσε που θα διαπιστώσουν ότι μπορούν και να μην κρύβονται πίσω από την ασπίδα της μιζέριας! Αυτούς τους αποφεύγω.

Πιστέψτε με δεν τα βλέπω πάντα ρόδινα τα πράγματα. Εννοείται πως νευριάζω με κάτι νοοτροπίες (είμαι σίγουρη πως ξέρετε ποιες είναι και συμφωνείτε) και πως κάτι στερεότυπα για το πώς «πρέπει» τάχαμου να είναι η ζωή μου προσπαθώ να τα αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι. Σίγουρα δεν ξέρω αν έκανα καλά που δεν έφυγα. Ούτε θα το μάθω ποτέ.

Όμως τελικά τι έχει σημασία; Ο τόπος ή ο κόσμος σου;

Υ.Γ Το κείμενο παρουσιάστηκε στο Υ.Γ 21/10. Ακολούθησαν (και θα ακολουθήσουν) καφέδες με κολλητό για κατάστρωση στρατηγικού σχεδίου ώστε να καταφέρει να μετακομίσει σε άλλη χώρα. Αν μη τι άλλο, κάποιος τόλμησε.

how to be happy.

"Δεν χρειάζεται και πολύ για να είσαι δυστυχισμένη", μου είπες.
Όμως ούτε και πολύ χρειάζεται για να είμαι ευτυχισμένη...αυτό να το σημειώσεις.
Δεν χρειάζεται πολύ. Ούτε ΤΡΑΓΙΚΑ μεγάλες αλλαγές.

On the Road ( με δύο ρόδες)

Τον περασμένο μήνα, ήταν η Βδομάδα Ποδηλάτου στις Βρυξέλλες. Είχε βρεθεί εκεί μια φίλη μου και μου τα έλεγε κατενθουσιασμένη: «Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο όμορφη ήταν η πόλη με τον κόσμο πάνω στα ποδήλατα. Τα έβλεπα παντού, εκατοντάδες Βέλγοι από όλες τις ηλικίες στους δρόμους, στις πλατείες και ήταν υπέροχα!» Παρένθεση. Η φίλη μου, πάντα ήθελε να αγοράσει ένα όμορφο ποδήλατο με καλαθάκι και εγώ πάντα τη δούλευα πως άμα βάλει και μια μπαγκέτα μέσα στο καλαθάκι της θα μεταμορφωνόταν σε μια Amelie. Κλείνει η παρένθεση.

Τελειώνοντας τα των ποδηλάτων μου πέταξε και την θανατηφόρα ατάκα «Δεν θα ήταν ωραία να πηγαίναμε και εμείς εδώ στη δουλειά μας με ποδήλατα;» Συγκρατήθηκα πολύ να μην σχολιάσω το σουρεαλιστικό της φράσης. Εξάλλου θα ήταν κρίμα να ισοπεδώσω τα όνειρα της wanabe Amelie. Αφήστε που δεν μπορώ να με φανταστώ να καταφθάνω στη δουλειά ιδρωμένη, αφυδατωμένη και σε ανάγκη έκτακτης αναρρωτικής άδειας! Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα. Αλλά… ποδήλατα; Εδώ;

Και δεν υπερβάλλω. Σκεφτείτε μόνο την εξής εικόνα: Τις πόλεις της Κύπρου γεμάτες με ποδήλατα επί καθημερινής βάσης. Μπορείτε; Εγώ πάλι αδυνατώ. Και δεν είναι μόνο το θέμα της ζέστης που κακά τα ψέματα και να θες δεν το αγνοείς. Το κλου της υπόθεσης είναι άλλο: Αν και μιλάμε για πόλεις με μικρές αποστάσεις και άρα θα ήταν εύκολο να μετακινούμαστε με ποδήλατο και μερικές φορές με τα πόδια, εντούτοις οι πιθανότητες να επιβιώσει ένας ποδηλάτης ή ένας πεζός σε ώρα αιχμής στη Γρίβα Διγενή στη Λευκωσία είναι οι ίδιες με εκείνες που έχουμε να αποκτήσουμε κάποτε ως λαός οικολογική συνείδηση (στη στατιστική εξαιρούνται οι λίγοι που ψάχνουν αγωνιωδώς τους κλάδους ανακύκλωσης – εύγε παιδιά). Με λίγα λόγια, απελπιστικά ελάχιστες.

Και να πεις δεν προσπαθούμε; Κατά καιρούς γίνονται κάποιες απόπειρες «εξευρωπαϊσμού». Όπως η εκδήλωση που γίνεται μια φορά το χρόνο, η «Μέρα Χωρίς Αυτοκίνητο», σε διάφορες πόλεις και δήμους. Εκείνη τη μέρα βλέπεις γύρω στους ποδηλάτες, καμιά διακοσαριά πεζούς και 2-3 δημάρχους που ηγούνται περήφανοι (ας μπορούσαν να κάνουν και αλλιώς) της «παρέλασης/διαμαρτυρίας/γιορτής». Δεν πείθουν και πολύ να σας πω την αλήθεια. Γιατί άμα δεν έχεις ποδηλατόδρομους, πεζόδρομους (πλατιούς, όχι εκείνους τους στενούς που είναι γεμάτοι παρκαρισμένα αυτοκίνητα που πρέπει να κάνεις ζιγκ ζαγκ ανάμεσά τους για να περπατήσεις) ότι και να κάνεις, όσες πορείες και γιορτές να διοργανώσεις είναι δύσκολο να πείσεις τον κόσμο να αλλάξει lifestyle. Ειδικά όταν ξέρει πως αν πάρει ποδήλατο είναι πολύ μεγάλες οι πιθανότητες να καταντήσει μια τυρόπιττα στη μέση του δρόμου.

Και να μην αναφερθώ στις ανύπαρκτες δημόσιες συγκοινωνίες (το ξέρω ότι δεν θα γίνει ποτέ στη χώρα μας metro – δεν τρέφω τέτοιες ελπίδες). Πότε ήταν η τελευταία φορά που μπήκατε σε λεωφορείο; Εγώ, αν θυμάμαι καλά, ήμουν 16 χρονών και έπρεπε να πάω από το σχολείο κάτω κέντρο. Ακόμα θυμάμαι την ταλαιπωρία που περίμενα και μετά όταν διασχίσαμε ΟΛΗ την πόλη για να καταλήξουμε κάπου τελοσπάντων. Αμ το άλλο; ΟΚ, είπαμε κινητή διαφήμιση και να βάφουμε τα λεωφορεία αλλά είναι ανάγκη να μπογιατίζουμε και τα παράθυρα; Η ιδέα και μόνο είναι κάπως. Και κλειστοφοβία να μην έχεις, με το που μπεις στο Μικρό Λεωφορείο του Τρόμου , σίγουρα με αυτή βγαίνεις αγκαζέ.

Η αλήθεια πάντως είναι πως άμα μαθαίναμε να αφήναμε τα αυτοκίνητα στο γκαράζ γιατί θα είχαμε επιλογές να κινηθούμε διαφορετικά, ίσως κάποτε είχαμε μια μέρα όπως εκείνη στις Βρυξέλλες. Και τότε η μικρή Amelie θα ήταν πανευτυχής.

Υ.Γ1 Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Υστερόγραφο στις 14 του μήνα. Θέμα του τεύχους, τα παιδικά παραμύθια. Αλήθεια πως ήταν το πρώτο σου ποδήλατο;

Declaration of October

Απόκτησα καινούριο βίτσιο:

Λέω να μην έχω τάσεις φυγής. Για ένα μήνα. Δοκιμαστική περίοδος. Απλά για να δω αν θα μ' αρέσει το ρήμα "μένω".


Θα προσπαθήσω όταν ξυπνώ το πρωί να μην σκέφτομαι ότι δεν μ' αρέσει η καθημερινότητα μου. Ίσως να προσπαθήσω περισσότερο να μην εξαφανίζομαι από τους φίλους μου. Άντε θα χωθώ πάλι στη δουλειά ( όχι πως είναι καλό - αλλά πλέον δεν έχω το άλλοθι του καλοκαιριού). Τι λέγαμε για μπαράκια; Ε, θα τα αρχίσω και αυτά ( κάποιες μαζοχιστικές συνήθειες, δεν κόβονται). Α ναι και ένα ταξιδάκι Αθήνα...καιρός να προγραμματιστεί και αυτό. Ίσως και κάτι στην Ευρώπη; Χμ, ωραία ιδέα.

Φυσικά να σου πω, ακόμα δεν βρήκα τρόπο πως να κάνω κάτι άλλα πράγματα. Πως δηλαδή, χαλαρώνω και δεν λαμβάνω υπόψη τις ατάκες των γονιών για τα γνωστά θέματα; Ή πως βρίσκω την ισορροπία μεταξύ κοινωνικότητας και "ευεργετικής απομόνωσης" (aka κλείνομαι σπίτι και χαλαρώνω). Και το άλλο; Πως κάνω εκείνη την υγιεινή διατροφή; Και πως περιορίζονται οι σοκολάτες; Και πως θα καταφέρω να μην σκέφτομαι τόσο πολύ; Ζόρικος Οκτώβρης ε;

Y.Γ: Το βίτσιο δεν το απόκτησα έτσι στα καλά καθούμενα. Απλά...μερικά πράγματα για να τα ζήσεις πρέπει να είσαι εκεί

Που είναι το κλικ, οεο;

Εδώ και δυο τρεις βδομάδες σκέφτομαι τη στήλη μου στο Υστερόγραφο (ναι είμαι ψωνάρα οκ;). Σπάζω το κεφάλι μου και θέματα δεν βρίσκω. Είχα βλέπεις την φαεινή ιδέα φέτος να γράφω στήλη ανεξαρτήτως του θέματος του τεύχους. Και το αποτέλεσμα είναι αυτό, μια άδεια σελίδα.
Και να πεις δεν κυκλοφορώ ή δεν κάνω πράγματα...

Να σου πω, άσχετο αλλά χαίρομαι που τελειώνει ο Σεπτέμβρης. Ήταν ένας ηλίθιος μήνας πραγματικά. Στη δουλειά, το boss μπήκε δυναμικά με καινούρια project άρα άρχισα να οδηγώ και να τα σκέφτομαι, να τρώω και να τα σκέφτομαι, να τα βλέπω όνειρο και γενικά να ζω σε μια φάση μονομανίας. Όχι δεν είμαι της καριέρας. Αυτό το αποφάσισα τα τελευταία χρόνια. Και ας γκρινιάζει η μάνα μου ότι μόνο καριέρα βλέπει και γαμπρό πουθενά (ως και αυτή επανήλθε δυναμικά με τη νέα σεζόν). Απλά δεν έχω άλλη επιλογή από το να δουλεύω πολύ.

Μετά αρχίσανε κάτι πολιτιστικά φεστιβαλ και παραστάσεις. Πήγα σε 2-3 και ήταν πλήρης απογοήτευση. Δηλαδή ώρες ώρες διερωτούμαι, είμαστε μέτριοι ως λαός και απλά ως ένα σημείο φτάνει η φαντασία μας ή ως ένα σημείο εμείς θέλουμε να τη φτάσουμε; Απογοήτευση ειλικρινά. Να κλείνεσαι σε θέατρα και αμφιθέατρα και τελικά άμα τελειώνει η παράσταση και βγαίνεις έξω, να μην σου μένει κάτι. Ά τώρα που θυμήθηκα, έχεις δει το Death Proof του Ταραντίνου;

Το καλοκαίρι σκεφτόμουνα ότι άμα αρχίσει η ρουτίνα, θα ήταν ίσως η πρώτη φορά που θα τη χαιρόμουνα γιατί θα τη ζούσα μαζί με τον έρωτα μου (τελικά ίσως και μη φοβάμαι τις σχέσεις). Αλλά ούτε και αυτό μου έκατσε το Σεπτέμβρη. Αφού δεν καταφέραμε να συντονίσουμε τα ωράρια μας, τις δουλειές μας, ούτε εγώ να ξεφύγω από την κοσμάρα των project (βλ. πάνω), απλά φτάσαμε στο σημείο να είμαστε ευγνώμονες που καταφέρνουμε να περνούμε μια ώρα τη μέρα μαζί. (Δεν πειράζει αγάπη μου, ο Οκτώβρης ίσως μας κάτσει - αλλιώς η Λατινική Αμερική είναι μια καλή ιδέα). Τελικά δεν ξέρω τι είμαι, μια ηλίθια ρομαντική ή μια ρομαντικά ηλίθια;

Και ξέρετε τι έχω διαπιστώσει; Πως άμα νιώθεις πως υπάρχει κάποιος μαζί σου αλλά τα πράγματα το φέρνουν να μην είναι κοντά σου, είναι χειρότερο από το να είσαι single και να θες να μην είσαι ( κάνει νόημα;).

Και μετά είναι αυτά τα bar. Από τη μέρα που έγινα 30 ακούω συνέχεια την εξής ατάκα "σε αυτό το μπαράκι κυκλοφορούν της ηλικίας μας". Ώρες ώρες μου 'ρχεται να τους δείρω. Δεν με φτάνει η κρισάρα των τριάντα, τους έχω και αυτούς να με κάνουν να νιώθω προϊστορική.

Αυτά που λες. Γιατί ενώ συμβαίνουν τόσα πολλά, τίποτε δεν μου κάνει κλικ;

Υ.Γ Αποφάσισα να σου μιλώ στο δεύτερο πρόσωπο ενικού - έτσι και αλλιώς γουστάρω πιο πολύ τις one to one φάσεις.
Υ.Γ2 Επανήλθε ο perhaps γκόμενος ο οποίος έμαθε οτι ειμαι ερωτευμένη με άλλον και πειράκτηκε. Συμβουλή φιλική: άμα γουστάρεις κάποιο/α κάνεις κίνηση χωρίς να το σκέφτεσαι πολύ.

Faraway so close

“Έχεις αποστασιοποιηθεί συναισθηματικά από το blog σου», μου πέταξε μια φίλη τις προάλλες καθώς τρώγαμε σε ένα εστιατόριο. «Έχεις δίκιο», απάντησα μασουλώντας μια λιαστή ντομάτα. Φυσικά και είχε δίκιο, το ήξερα, αλλά δεν με πείραζε. Είχα συνειδητοποιήσει ότι για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό δεν είχα σοβαρούς λόγους για να γκρινιάζω, ούτε και έγραφα σενάρια για γκόμενους, για δουλειά και για όλα όσα τελοσπάντων με νευριάζουν (που είναι πολλά). Με εκνεύριζαν φυσικά κάποια πράγματα αλλά δεν τους έδινα τις συνήθεις μεγάλες διαστάσεις. Άρα δεν με ενοχλούσε να «απέχω». Έτσι για αλλαγή ζούσα στη δική μου «φούσκα ασφαλείας» και περνούσα καλά.

Όχι πως τελικά αυτή η νιρβάνα κράτησε πολύ. Τις επόμενες μέρες, δυο - τρεις βδομάδες μετά που επέστρεψα από τις διακοπές, «εξωτερικοί παράγοντες» βάλθηκαν ντε και καλά να με προσγειώσουν στην βαρετή πραγματικότητα. Και έγινα έξαλλή γιατί μια χαρά κατάφερα να επιβιώσω των κρίσιμων πρώτων ημερών εντός (η συνταγή είναι εξής: μόλις επιστρέψετε από διακοπές, πηγαίνετε σουπερμάρκετ, παίρνετε προμήθειες, κλειδώνεστε σπίτι και απλά βλέπετε φίλους και γκομενικά στη ωραία σας βεράντα ).

Όλα άρχισαν με την πιο ηλίθια ατάκα που ακούμε λίγο πριν από το τέλος του καλοκαιριού. Βρίσκεσαι στην κοσμάρα σου, με το χρωματάκι σου και που λέει ο λόγος η τσάντα σου έχει ακόμα άμμο μέσα. Πας να φας κάπου και εκεί που κάνουν πρόποση, το ακούς: «Άντε και καλό χειμώνα»! Δεν υπάρχει πιο ξενέρωτο πράγμα ειλικρινά από αυτή τη φράση. Καταρχάς, ο κόσμος πάει θάλασσα μέχρι Οκτώβρη. Επίσης δεν έχουμε δα και τον τρομερό χειμώνα στην Κύπρο. Και τρίτο θα είχε κάποια λογική αυτή η ατάκα αν κάποιος στο τραπέζι ήταν γεωργός και του ευχόμασταν να βρέξει για να βλαστήσουν τα σπαρτά. Αλλά επειδή κανένας από τους τρεις λόγους δεν ισχύει, εγώ απλά ξενερώνω, δεν εύχομαι τίποτα και με αποκαλούν στριμμένο.

Το επόμενο κτύπημα ήλθε όταν διάβασα ένα κείμενο σε ένα περιοδικό όπου ο δημοσιογράφος έγραφε «και τώρα τα κεφάλια μέσα». Εκεί να δείτε πόσο εκνευρίστηκα, μου φάνηκε τελείως άκυρη ( και μεγάλο κλισέ) η συγκεκριμένη ατάκα. Εσύ ρε φίλε τι ζόρι τραβάς δηλαδή; Βάλε το δικό σου κεφάλι μέσα και άσε με να έχω το δικό μου έξω στο αεράκι, παρέα με τους φίλους μου και να πίνω μπύρες. Απλά σε κάποια φάση εσύ θα πάθεις ασφυξία ενώ εγώ θα καταφέρω να βλέπω την καθημερινότητα μου χαλαρά και Light ( όπως πρέπει).

Και δεν συζητώ κάποιες κουβέντες που άκουσα αυτές τις μέρες. Μου έλεγε μια φίλη που πήγε με μια φίλη της σε κάτι club και δεν τους βάλανε μέσα επειδή δεν είχανε κάνει κράτηση ( ναι όντως δύο άτομα θέλουν ολόκληρο το μπαρ και καμιά δεκαριά stool για να σταθούν) και σκέφτηκα ότι καθόλου δεν πεθύμησα τέτοιες συμπεριφορές. Αμ το άλλο; Που όλοι αποφασίζουν ότι «πρέπει να σοβαρευτούμε και να δούμε τι θα κάνουμε φέτος». Ε, δεν θέλει και πολλά ο άνθρωπος για να γίνει έξαλλος!

Για αυτό σας λέω, δεν υπάρχει κανένας λόγος σοβαρότητας ( δηλαδή σοβαροφάνειας). Το φθινόπωρο είναι απλά μια εποχή, η κοντινότερη παραλία είναι μισή ώρα μακριά, τα καλοκαιρινά μπαράκια καλά κρατούν και η μέρα είναι ακόμα αρκετά μεγάλη για να κάνουμε ότι γουστάρουμε! Και στην πορεία εμείς θα ζούμε τις ζωές μας χωρίς κεφάλια μέσα και χωρίς να περιμένουμε καρτερικά το χειμώνα.

Υ.Γ. Τώρα όλο αυτό θεωρείται γκρίνια;

Υ.Γ To κείμενο παρουσιάστηκε στο Υστερόγραφο στις 23/9. Το τεύχος είχε θέμα τις "Σημειώσεις". Τελικά αυτά τα σκόρπια χαρτάκια και τα post-it περιέχουν τις πιο μεγάλες αλήθειες.

Υ.Γ2 Η συναισθηματική αποστασιοποίηση από το blog - αν υπάρχει - οφείλεται σε καθαρά συναισθηματική ανάγκη.

On the Road

Έρχεται η στιγμή που πρέπει να αλλάξεις αυτοκίνητο. Η λέξη κλειδί είναι το "αλλάξεις" γιατί αυτό σημαίνει ότι διαθέτεις πια μια άλφα πείρα ως οδηγός ( καλός ή κακός δεν έχει σημασία).
Άρα ξέρεις τι σου πάει ως οδήγημα, τι αυτοκίνητο μπορείς να χειριστείς, τι θα ήθελες να δοκιμάσεις κτλ. Έτσι λογικά η αγορά του δεύτερου αυτοκινήτου θα είναι σχετικά εύκολη υπόθεση.
Επείδη όμως μιλάμε για το δικό μου δεύτερο αυτοκίνητο η υπόθεση αυτή εξελιχθεί σε αίνιγμα, χειρότερο και από τον Da Vinci Code.
Το πρώτο βήμα ήταν να αποφασίσω για την καταγωγή του αυτοκινήτου. Γαλλία, Γερμανία, Ιαπωνία, Ιταλία κτλ. Αυτό ήταν εύκολο γιατί δεν πρόκειται να αλλάξω ήπειρο.
Το δεύτερο βήμα ήταν να βρώ τις μάρκες της χώρας που με ενδιαφέρει. Και εκεί ήταν ψιλοεύκολο, μετά που έκανα 2-3 επισκέψεις σε showroom (η αγένεια/"γράψιμο" κάποιων πωλητών υπήρξε καθοριστικός παράγοντας επίσης).
Το τρίτο βήμα, αφού προσδιορίστηκε το budget (μοναδικό κριτήριο: η μηνιαία δόση να μου επιτρέπει να κάνω ταξιδάκια - τι να κάνεις την ελευθερία στο δρόμο άμα δεν μπορείς να την "κάνεις" από τη χώρα μια φορά το τρίμηνο;) , έκανα μια λίστα με τα μοντέλα.
Το τέταρτο βήμα ήταν να με "φαναστώ" να οδηγώ συγκεκριμένο στυλ αυτοκινήτου. Θέλω σπορ να τρέχω , κάμπριο να μου παίρνει ο αέρας τα μαλλιά, μεγάλο να το παίζω "μεγάλη και ώριμη", μικρό/συμμαζεμένο και να είμαι urban city girl που παρκάρει όπου θέλει;

Από αυτό το σημείο και μετά άρχισαν να εμπλέκονται οι διάφοροι φίλοι, συγγενείς και φυσικά οι γονείς.

Φίλοι- γυναίκες: "Να πάρεις το κάμπριο και να μας πηγαίνεις βόλτες. Και πάρε μαύρο"

Φίλοι - άνδρες: "Πάρε το sport με τις 17άρες ζάντες, αυτή την ανάρτηση και τόσους ίππους και σπορ καθίσματα και οπωσδήποτε με κιβώτιο ταχυτήτων και..."

Συγγενείς: "Να πάρεις ένα BMW ή ένα Mercedes" (υπάρχει ένα κόλλημα με αυτές τις μάρκες γενικά και επίσης αυτοί το είδανε και ως γενικό συμπλήρωμα του πακέτου "καλή περίπτωση νύφης")

Γονείς - Μητέρα: "Να πάρεις Mercedes B Class ή το άλλο το Mercedes που έχει η φίλη μου η τάδε (κόλλημα μαμάς : Το B Class είναι ωραίο και χωράει άνετα και παιδικό κάθισμα. Το άλλο το Mercedes έχει το δικαιολογητικό "καλή περίπτωση νύφης").

Γονείς - Πατέρας: "Να πάρεις αυτό το μοντέλο της Audi, πολύ στέρεο αυτοκίνητο (σημείωση: το εν λόγω αυτοκίνητο έχει μήκος 15 χιλιάδες μέτρα και σίγουρα δεν πάει σε μια 30αρα τουλίπα το γενικό "σοβαρό" προφίλ του).

Το αποτέλεσμα; Έχει ήδη περάσει ένας χρόνος και αυτοκίνητο καινούριο πουθενά.
Αφήστε που κάθε σ/κ η ίδια συνομιλία με τον πατέρα-Τουλίπας:

Πατέρας: Πήγα και ξανάδα το αυτοκίνητο. Πολύ καλό! Αυτό να πάρεις.
Τουλίπα: Είναι τεράστιο! Πόσες φορές να σου εξηγήσω πως σε αντίθεση με σένα εγώ κυκλοφορώ ΜΕΣΑ στην πόλη;
Πατέρας: Λες βλακείες, παντού χωράει!
Τουλίπα: Είναι σαν μαούνα λέμε! Άσε που είναι για 40+ και για ΠΟΛΥΤΕΚΝΕΣ οικογένειες (σπόντα ότι είμαι ακόμα ανύπαντρη - εντούτοις επιλέγει να παραμείνει στο θέμα "αυτοκίνητο")
Πατέρας: Μα τι λες; Το ίδιο είναι όλα! Και για να στο αποδείξω, θα πάμε με το μέτρο/χάρακα στο showroom να μετρήσουμε το αυτοκίνητο!

Ναι, καλά διαβάσατε. Θα είμαστε οι μόνοι που ενδιαφέρονται για αυτοκίνητο και αντί να πάμε να δούμε μηχανή, μοντέλο, έξτρα θα πάρουμε το χάρακα και το μέτρο μαζί μας!

Το saga συνεχίζεται...

( ex ) Nirvana No2

Σιγά μην διαρκέσει. Η Νιρβάνα που λέγαμε στο προηγούμενο ποστ, μας άφησε χρόνους. Μάλιστα. Την κατάπιε με αργές κινήσεις η καθημερινότητα (που να της κάτσει).

Καταρχάς έπηξα στη δουλειά - είπαμε να κάνουμε καινούριο project και αντιλαμβάνεστε ότι γίνεται ένας ψιλοχαμός (στον εγκέφαλο μου δηλαδή - οι άλλοι συνάδελφοι είναι κάπως πιο cοοl).
Δεύτερο μέσα στο γενικό χαμό έχω να δω φίλους που χαθήκαμε λόγω διακοπών. Περιττό να σας πω ότι συχνά-πυκνά βαριέμαι να μετακινηθώ από τη βεράντα του σπιτιού και η αλήθεια είναι ότι θέλω να ζήσω τον έρωτα μου ανενόχλητη. Αφήστε που η ιδέα ενος μπαρ, γεμάτου με κόσμο που να με πατάει, να με γεμίζει καπνό (έκοψα και το κάπνισμα μέσα σε όλα τα κακά), κάπως δεν με ελκύει αυτές τις μέρες. Λέτε να φταίνε τα καταραμένα 30 μου χρόνια (ναι παραμένει αχώνευτη η ιδέα των thirty- μεγάλο ντέρτι); Γέρασα γμτ...
Τρίτο ψάχνω αυτοκίνητο και το θέμα δεν είναι τοσο απλό όσο ακούγεται. Απλά προβλέπω πως σε κανά μήνα θα με μάθουν όλες οι αντιπροσωπείες ως "η τρελλή που κάνει test drive και δεν αγοράζει". Λεπτομέρειες στο επόμενο post.
Τέταρτο, απέκτησα την κακή συνήθεια το πρωί, καθώς τρώω το πρόγευμα μου να βλέπω tv. Και ακόμα χειρότερα κάθομαι σαν ηλίθια και παρακολουθώ τα πολιτικά debate στην ελληνική τηλεόραση. Αυτό είναι αρκετό ώστε να έχω πονοκέφαλο όλη μέρα. ( μα γιατί μιλάνε ΟΛΟΙ ταυτόχρονα;;;)
Πέμπτο, βομβαρδίζομαι από παντού να προγραμματιστώ και ΔΕΝ θέλω!
Έκτο, άρχισα να κρυώνω και νευριάζω γιατί ειλικρινά δεν έχω ρούχα να φορέσω...:(
Έβδομο, θέλω διακοπές.
Όγδοο, μα γιατί να προγραμματιστώ;;;;
Ένατο, διαπιστώνω σιγά σιγά ότι είναι δύσκολη η καθημερινότητα και το να μπορέσεις να έχεις σώας τας φρένας, ακόμα και στην Κύπρο που υποτίθεται είναι ένα απλό νησί!
Δέκατο, άρχισα την γκρίνια...ουφ.

Nirvana

Όχι το συγκρότημα, το άλλο. Το θυμάστε; Εκείνο το αίσθημα που έρχεται συνήθως άμα είμαστε ήδη μια βδομάδα διακοπές και μετά αρχίζουμε σιγά σιγά να ηρεμούμε;
Ή όταν είμαστε ερωτευμένοι και όλα μας φαίνονται μια χαρά;
Ή ακόμα όταν κατά κάποιο μαγικό τρόπο, έχουμε ξεμπλέξει ( έστω και προσωρινά) τα θέματα και τις σκέψεις στο μυαλό μας και συνειδητοποιούμε ότι τα πράγματα και η ζωή μας για να αξίζουν πρέπει να είναι απλά;
Ε, αυτό.
Έχει τόσο καιρό να νιώσω έτσι, τόσο που τώρα που βρίσκομαι σε αυτό το state of mind είναι σαν να έπαθε σοκ ο εγκέφαλος μου!
Σήμερα το πρωί ξύπνησα, δεν σκεφτόμουνα αν είχα πολλές δουλειές , ούτε έψαξα να βρω κάτι κακό που θα είχε η μέρα (συνήθεια παλιά). Απλά ξύπνησα.Και η υπόλοιπη μέρα κύλησε, τόσο απλά. Δεν γκρίνιαξα και δεν ασχολήθηκα με τους γύρω.
Αυτό το "απλά" τελικά μου έχει λείψει πολύ. Και προφανώς ήμουν πάρα πολύ καιρό στο ακριβώς αντίθετο της νιρβάνας. ( πώς ονομάζεται άραγε;)
Πεθύμησα αυτή την κατάσταση του μυαλού. Που σου φτάνουν πέντε πράγματα για να χαμογελάς. Μόνο αυτά, όχι μεγάλα, αλλά μικρά μικρά. Που σταματάς να κάνεις μεγαλεπήβολες σκέψεις και να σκέφτεσαι το μέλλον.
Μια νιρβάνα όπου το μυαλό, έτσι για αλλαγή, δεν μοιάζει με ναυτικό κόμπο αλλά με zen κήπο . Αρμονικό, όμορφο, και πανέμορφα απλό.

Στο cd player αυτή την περίοδο παίζει το "Πόσο σ' αγαπώ" του Σταμάτη.

Summer snapshots & shots

8 μέρες, 7 νύκτες, μια μπύρα (στο μπαλκόνι), 6Χ8 ώρες δουλειάς μετά.
Περνάω 192 φωτογραφίες στο pc. Μια μικρή περίληψη του Αυγούστου και των φετινών διακοπών. Θυμάμαι που έβγαλα την κάθε φωτό, θυμάμαι τι λέγαμε σε κάθε παραλία, θυμάμαι τι πίναμε σε κάθε μπαράκι, θυμάμαι τι σκεφτόμουνα καθώς περπατούσα σε κάθε σοκάκι.
Θυμάμαι πολλά, φοβάμαι όμως πως θα τα ξεχάσω, έτσι όπως η καθημερινότητα προσγειώθηκε μπροστά μου. Πριν να συμβεί αυτό θα κάτσω να τα γράψω εδώ. Και θα τα βλέπω και θα τα διαβάζω ώσπου τελικά να γίνουν κάποιες άλλες όμορφες φωτό και εικόνες.

ΕΙΚΟΝΕΣ

1. Στο Αέρινο, το μπαράκι στη Χώρα. Παραγγέλνουμε mojito (με φρέσκια μέντα), ανεβαίνουμε στην ταράτσα. Είμαστε γύρω στα 15 άτομα. Η τελευταία νύκτα όλοι μαζί. Ο Β. βρίσκεται ήδη στο 3ο ποτό, εγώ στο 2ο. Η Α. κλασικά νυστάζει (μα τι έπαθες παιδάκι μου στις διακοπές σου και σύ!). Αποφασίζω να γίνω πολύ κοινωνική (γενικά το έπαιξα πολύ μινιμάλ στις διακοπές μου και δεν μίλαγα πολύ- ναι εγώ!). Μιλάω συνέχεια και με όλους. Πάνω μας, ένας ουρανός με τ' άστρα. Σκέφτομαι πως αν απλώσω το χέρι μου, σχεδόν τα φτάνω ( αυτό, με το τέλος και του δεύτερου mojito). Στο δρόμο προς το σπίτι, σταματάμε στο φούρνο κάτω από το Αέρινο. Τέλειες τυρόπιττες, η ιδανική γουρουνιά στις 2 το πρωί. Τις τρώμε μισομεθυσμένοι και παραπατώντας στα σοκάκια. Αυτό είναι ΑΝΕΜΕΛΙΑ.

2. Στο Καλό Αμπέλι, την πιο όμορφη ίσως παραλία της Σερίφου. Χρυσή άμμος, σμαραγδένια νερά. Τέλεια. Η διαδρομή για να φτάσουμε εκεί, όχι και τόσο τέλεια. Παρκάρουμε κάπου πάρα πολύ μακριά και περπατάμε μεταξύ κατσαβράχων, τσουκνίδων και βράχων. Γκρινιάζω από μέσα μου. Μαζί μας κουβαλάμε ότι πιο trash περιοδικό υπάρχει, από Ciao μέχρι Very Sorry (ιδανικά για καλοκαίρι - μην ακούσω σχόλια - απενεχοποίηση τώρα!). Η διαδρομή τύπου Παρίσι - Ντακάρ τελικά αξίζει τον κόπο. Χώνω τα πόδια μου στην άμμο και κοιτάω την τέλεια θάλασα. Ο διπλανός μου πετυχαίνει στο ραδιόφωνό του μουσική από ξένες ταινίες, ακούω και theme από αλμοδοβαρική ταινία. Ιδανικό soundtrack!

3. Στο Γάνεμα, 3η αγαπημένη παραλία. Κολυμπάμε με Μ. Μου λέει για την παρομοίωση περί ανδρών και γοργονών. Οι άνδρες λένε ότι η ιδανική γυναίκα είναι "ανάποδη γοργόνα", δηλαδή άνθρωπος από τη μέση και κάτω (για λόγους ευνόητους) και ψάρι από τη μέση και πάνω για να μην μιλάει. Σκάω στα γέλια. Αυτός είναι και ο ορισμός του ιδανικού άνδρα συμφωνούμε! Της υπόσχομαι να το γράψω στο blog.

4. Στον Πλατύ Γιαλό, η 2η αγαπημένη παραλία. Βοτσαλάκια σε λευκό χρώμα, εκεί που σπάει το κύμα. Η παραλία άντε να έχει το πολύ δέκα άτομα. Αφήστε που η κατάβαση δεν ήταν και πολύ επεισοδιακή, μόνο καμιά δεκαριά κατσάβραχα και τσουκνίδες. Το νερό Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Ο.

5. Στο Yacht Club, κάτω στο Λιμάνι. Δεν μου πολυαρέσει. Το mojito τους ούτε καν το δοκιμάζω (αμα έχεις πιει το mojito από το Αέρικο και από το δίπλα tap...) και το daquiri τους επίσης μέτριο. Με δουλεύουν γιατί ενώ πίνω υποτίθεται daquiri λεμόνι, μάλλον προς λεμονάδα και μάλιστα μπλιαξ φέρνει (όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πολύ καλά πως το λεμόνι και γώ βρισκόμαστε σε μόνιμη διάσταση). Αφήστε που αρχίζουν να μου την σπάνε οι διάφοροι σκαφάτοι με τα ριγέ lacoste μπλουζάκια ( και κλασικά με το γιακά σηκωμένο) και τις πλατινέ- γκόμενες ( μερικές εικόνες είναι τελικά διαχρονικές). Από την 5η μέρα αρχίζω να τη βγάζω πια στη Χώρα ( όπου η ξανθιές γλάστρες δυσκολέυονται να ανέβουν λόγω σκαλιών - θα λιώσει και η μάσκαρα από τον ιδρώτα λόγω ανάβασης).

6. Στον Στράτο, το καλύτερο καφενείο στην πλατεία της Χώρας. Ο Στράτος που λέτε, είναι ένας ντόπιος ο οποίος το καλοκαίρι κάνει χρυσές δουλειές. Όποιος γνωρίζει από Σέριφο ξέρει πως στον Στράτο θα φάει τον καλύτερο κορμό ( αυτό που εμείς στην Κύπρο λέμε "δούκισσα"). Φέτος λοιπόν έμαθα πως ο Στράτος φτιάχνει τα γλυκά μόνος του (!). Κορμός και κέηκ σολοκάτας to die for! Τα συστήνω! Επίσης συστήνω Στράτο αμέσως μετά την παραλία και με τα μαγιό, δεν υπάρχει λόγος να είμαστε comme il faut και εκεί! Α, επίσης στη Σέριφο, δεν φοράμε τακούνι...εκτός και αν θέλετε να το παίξετε ξυλοπόδαρες και τελικά να γκρεμοτσακιστείτε.

ΦΩΤΟ

Μέσα από τα σοκάκια της Χώρας, γυρνώντας απο την παραλία.



Υπέροχο αυγουστιάτικο ηλιοβασίλεμα φεύγοντας από τον Πλατύ Γιαλό



Αχ η χρυσαφένια άμμος στο Καλό Αμπέλι & μαυρισμένο τουλιπένιο πόδι



Καθημερινή διαδρομή από το σπίτι - το αγαπημένο μου σοκάκι στη Χώρα.



Οι σκαφάτοι που λέγαμε ( μεταξύ μας, γαμάτο σκάφος και πολύ θα το ήθελα - αλλά πλατινέ ξανθιά δεν γίνομαι με τίποτα!)



Σοκάκια, σοκάκια πολλά.



Ναι, το street art υπάρχει και στη Χώρα της Σερίφου!



Οκ, έχω μανία με τα δρομάκια της Χώρας. Στο βάθος το "Στέκι" με τα ωραιότατα σουβλάκια την θεϊκή ψητή πατάτα με γεύση " πίτσα-μαγειρίτσα "



House on top of the rock!



View from the top - στο βάθος το λιμάνι και τα Λειβαδάκια (τέλεια φωτό ε;)




Η καλύτερη παραλία του νησιού, το Καλό Αμπέλι! (αν και μου βγήκε ο κ... να κατέβω και να ανέβω - μόνο αναρρίχηση με σχοινιά δεν έκανα)




Στην ταβέρνα στον Πλατύ Γιαλό (αχ εκείνα τα ρεβίθια στη γάστρα που καταφέραμε ως εκ θαύματος να πάρουμε την τελευταία μερίδα)



The leg of a very happy tulip - στον Πλατύ Γιαλό ( προσέξτε τα λευκά βοτσαλάκια εκεί που σπάει το κύμα - οκ σταματώ, άρχισα να γίνομαι γραφική)

Υ.Γ Πρόσεξα μια αλλαγή σήμερα στην ατμόσφαιρα - μήπως το παρακάναμε με την (ηλίθια κατ' εμένα) φράση"κεφάλια μέσα"; Αρνούμαι!

Όνειρα της Άμμου

I am back. Τουλάχιστον το σώμα. Το πνεύμα και το μυαλό βρίσκονται ακόμα κάπου σε μια απόμερη παραλία στο νησί.
Σήμερα το πρωί ξύπνησα και καθώς καθόμουν στο μπαλκόνι πίνοντας καφέ ( συνήθεια που θα κοπεί σιγά σιγά, όταν πλέον μπω στο παιχνίδι της καθημερινότητας και απλά θα ξυπνώ 20λεπτά πριν πάω δουλειά) σκεφτόμουν πως για δέκα μέρες ξυπνούσα και έτρωγα πρόγευμα με θέα το λιμάνι και τα "Λειβαδάκια" της Σερίφου. Και μετά κατά τις 2, πηγαίναμε στην παραλία για να επιστρέψουμε κατά τις 9, αφού κάναμε μια στάση στις ταβέρνες για μαγειρευτά και χωριάτικη με μυζήθρα. Και το βράδι, τη βγάζαμε στη Χώρα, με mojito.
Όλα αυτά ήταν τα δεδομένα μου για δέκα μέρες.
Προς το παρόν, ζω με αυτά! Να δούμε ως πότε.
Λίαν συντόμως ενσταντανέ από διακοπές!

Καλοκαιρινοί απολογισμοί ( aka όχι σκόρπιες σκέψεις)

Μείνανε μόνο επτά μέρες. Μετά θα βρίσκομαι εδώ.

Άντε και βαρέθηκα τις ίδιες και τις ίδιες εικόνες. Δουλειά-σπίτι-δουλειά και καμία όρεξη για μπαράκια και clubbing ( λέτε να είναι επειδή κτύπησα τα 3-0;). Δεν παραπονιέμαι. Αυτό το καλοκαίρι ήταν/είναι ίσως ένα από τα καλύτερα μου. Σήμερα σκεφτόμουνα ότι και η χρονιά που πέρασε ( αν την πάρουμε στα χρονολογικά πλαίσια του σχολικού έτους!) ήταν τουλάχιστον επεισοδιακή ( με την κακή, την καλή και την πολύ καλή έννοια). Άρα το λιγότερο που μπορώ να εύχομαι είναι να "τελειώσει" με διακοπές εξίσου ξεχωριστές (μόνο με την πολύ καλή έννοια- δεν μπορώ άλλους παράξενους Αύγουστους).

Κλείνω τη χρονιά με απολογισμούς καλοκαιρινούς και σας φιλώ. Καλό υπόλοιπο καλοκαιριού παιδιά, να περνάτε σούπερ και να θυμάστε πως το να ζείτε καλά δεν είναι καθόλου εγωιστικό. Το oφείλετε στον εαυτό σας και σε αυτούς που αγαπάτε!

Θα τα πούμε αρχές Σεπτέμβρη. Besos!

Κάθε καλοκαίρι με πιάνει. Η κρίση. Όχι, αυτή του χειμώνα που απλά μου φταίνε όλα. Το καλοκαίρι βλέπω το φως (aka I see the light). Και διαπιστώνω ότι οι χειμωνιάτικες σκέψεις έρχονται και βρίσκουν τη λύση τους, το καλοκαίρι, σε μια παραλία, σε μια βουτιά και σε μια βεράντα τρώγοντας καρπούζι. Τόσο απλά. Σαν να ήταν όλο τον καιρό μπροστά μου όλο τον καιρό και εγώ απλά έκανα τα στραβά μάτια λες και με σύμφερε να μην κάνω παραδοχές.

• Τα κλισέ (βλέπε πιο πάνω «τρώγοντας καρπούζι στη βεράντα») είναι και οι πιο μεγάλες αλήθειες. Γιατί αν δεν ήταν, κανείς δεν θα τα χρησιμοποιούσε τόσο πολύ. Συμπέρασμα : Τα κλισέ είναι οι νέες ατάκες!
• Δεν υπάρχει λόγος για προγραμματισμούς και για κρατήσεις στα club καλοκαιριάτικα. Κράτα μόνο χώρο στο μυαλό και την καρδιά σου για όλα τα καινούρια και τα ρίσκα. Αν δεν σε πάρει το κύμα τώρα που είναι η light εποχή, πότε θα το κάνεις;
• Οι προτεραιότητες αλλάζουν. Το ίδιο και οι συνήθειες. Δεν υπάρχει πιο εγωιστική (και πιο αναληθής) δήλωση από το «Έτσι είμαι εγώ». Δες το και έτσι. Όσο υπέρμαχος του single life και να είσαι, η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει ωραιότερο από ένα γυμνό κορμί δίπλα σου.
• Οι διακοπές είναι για άραγμα και για να είσαι αυτό που δεν είσαι στην καθημερινότητα. Με λίγα λόγια αφήνουμε το δήθεν cool υφάκι, εκεί που είναι η θέση του, στο σπίτι και τη ναφθαλίνη. Και αν τα καταφέρουμε το κρατάμε εκεί και το χειμώνα.
• Η καριέρα επίσης ας μείνει στο ντουλάπι. Κανείς δεν έγινε πετυχημένος αυγουστιάτικα. Το ότι η καριέρα είναι η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση για να αποφύγεις να ζήσεις πραγματικά, θα το έχεις ήδη διαπιστώσει.
• Την τηλεόραση την έχουμε όσο πιο κλειστή γίνεται αλλά το cd player όσο πιο δυνατά μπορούμε. Αυτό το καλοκαίρι άκου μόνο μουσική και φτιάξε εικόνες, αποκλειστικά δικές σου. Φτάνει δανεικές αναφορές. Let’s create our fairytales.
• «Πάρε εσύ τα χάδια τα γυμνά σκοτάδια τα πρωτότυπα κι άσε εδώ για μένα κάτι στοιχειωμένα, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ καρδιά μου, στερεότυπά μου έτσι τ' όνομά μου δεν ξανάκουσα και γι' αυτό θυμώνω που θα λέω στον πόνο σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, σ' αγαπώ λες κι είμαστε αγκαλιά...» ( Δήμητρα Γαλάνη – Στερεότυπα)
• Μην προσπαθείς να «ταιριάξεις» με το πλήθος. Η αλήθεια είναι ότι το πλήθος δεν έχει ταυτότητα, μόνο χαρακτήρα αρνιού. Είναι καιρός για βοσκή;
• «Για να ανήκεις σε κάποιο πρέπει πρώτα να ανήκεις τον ίδιο σου τον εαυτό» (ατάκα κολλητής μια βραδιά στο μπαλκόνι). Και όταν το καταφέρεις, είναι το πιο υπέροχο συναίσθημα!
• Όταν κάνεις παραδοχές, τότε ξέρεις πως έχεις δυναμώσει αρκετά ώστε να μπορείς να τις αντιμετωπίζεις χωρίς να τρέχεις να κρυφτείς. Και αυτό είναι ότι καλύτερο μπορείς να κάνεις για σένα.
• Πέρσι καθόμουνα και προσπαθούσα να βρω άκρη στο τι συνιστά ένα «καλό φίλο». Φέτος ξέρω. Είναι εκείνος που ξέρεις πως με ένα βλέμμα, βλέπει πέρα από τις άμυνές σου. Και αυτό το βλέμμα δεν συντηρείται μόνο με καφέδες και κοσμικές εξόδους. Θέλει πολλές μπαλκονοκουβέντες.
• Γιατί με ρωτάς τι σκέφτομαι; Δεν είναι αρκετό να ξέρεις ότι αισθάνομαι; Δεν είναι αρκετό που είμαι εδώ τώρα;

Υ.Γ1 Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο τελευταίο Υστερόγραφο της χρονιάς.
Υ.Γ2 Η σκέψη αριθμός 3, είναι εξαιρετικά αφιερωμένη :)
Υ.Γ3 Η φωτό είναι βγαλμένη από τις προπέρσινες διακοπές στη Σέριφο (εδώ η παραλία όπου βρίσκεται το παλιό Δημαρχείο)

Ιδανικό σενάριο ( για σήμερα)

Εικόνα: Μια απόμερη παραλία ή μια μικρή ταβερνούλα/μπαράκι πάνω στο κύμα κάπου στο Αιγαίο.
Σκηνικό: Παγωμένη μπύρα ή καφές και τσιγάρα.
Soundtrack: Χαλαρή μουσική στο background (όχι ελληνικά σκυλο-μπουζούκια).
Σενάριο: Διάβασμα βιβλίων.

Αυτή την εικόνα σκέφτομαι από το πρωί και έχει λιώσει ο εγκέφαλος μου πάνω από τα χαρτιά και τον τόνο δουλειάς. Αλλά δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Έτσι έχει από τις 10 που κάνω surfing στο ίντερνετ στον Ελευθερουδάκη και στο Amazon ψάχνοντας για βιβλία. Ακούω στο mp3 player Kiss Fm (γιατί αμέλησα να βάλω καινούρια τραγούδια). Και αργοπεθαίνω από πλήξη.


Είπα λοιπόν φέτος να διαβάσω το Ανιμάλ του Αύγουστου Κορτώ ( είναι παλιό αλλά τώρα το πέτυχα και μου το σύστησαν) . Διάβασα καμιά δεκαριά σελίδες και αν και τα τύπου αστυνομικά δεν μ αρέσουν, ευελπιστώ ότι απλά θα ειναι αρκετά ενδιαφέρουσα η γραφή ώστε να με κρατήσει.

Μετά θα διαβάσω το Φτωχή Μαργκό της Σώτης Τριανταφύλλου γιατί έμεινα πίσω όσο αφορά Σώτη. We love Soti, είναι urban.

Θα ακούσω πολύ Κωνσταντίνο Βήτα,

γιατί είναι πολύ μινιμάλ και "νύκτα καλοκαιριού ξάπλα σε ένα παρκέ κοιτάζοντας το ταβάνι" η μουσική του.

Έχετε κάποιο άλλο βιβλίο να προτείνετε; Κανά ταξιδιάρικο cdάκι;

Ύστατο χαίρε στα Twenties

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα που μπορώ να λέω "Είμαι είκοσι .... χρονών".
Αύριο είναι το μεγάλο 3- 0 ( μόνο με την παύλα στη μέση μπορώ να το δω και να το γράψω προς το παρόν). Μου λέγανε ότι θα πάθω μια "μικρή κρίση". Αλλά δεν φανταζόμουνα ποτέ να με πιάσει τόσο το υπαρξιακό και για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα.
Δεν το χωνεύω αυτό το νούμερο...όσα και να μου λένε.

Μου είπανε ότι από τα 3-0 και μετά είναι τα καλύτερα χρόνια γιατί από τη μια νιώθεις ότι είσαι αρκετά μικρός για να μπορείς να ονειρευτείς και από την άλλη αρκετά μεγάλος για να μπορείς να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου( ακούγεται καλό).


Μου είπανε πως θα νιώθω πως ξέρω τι θέλω ( σε σύγκριση με τα 20, αυτό μας έλειπε, να έχω ακόμα τα ίδια υπαρξιακά).
Μου είπανε ότι από αυτή την ηλικία και μετά δεν θα έχω τόση μεγάλη κρίση ταυτότητας (να το δω και να μην το πιστέψω).
Μου είπανε διάφορα. Θέλω να τα πιστέψω.
Προς το παρόν βρίσκομαι σε κατάσταση πλήρους πανικού.

Θυμάμαι πριν από κάτι μήνες που άρχισε η κρίση, σκεφτόμουνα ότι τα twenties μου τα πέρασα αρκετά δύσκολα. Παραήμουν σοβαρή και συγκρατημένη, έπαιρνα τα πάντα τοις μετρητοίς και σίγουρα δεν ήμουν αυτό που θα έλεγες "ανέμελο 25αρι". Πίστευα δε, με ένα διαστροφικό τρόπο πως ήμουν ώριμη και πως δεν μου πήγαινε να είμαι ένα επαναστατικό νιάτο. Το αποτέλεσμα είναι πως αμα κάνω ένα flashback διαπιστώνω ότι αν έκανα 100 μαλακίες, οι 99 ήταν πιθανόν ακίνδυνες και σίγουρα θα μπορούσα να κάνω ακόμα περισσότερες. Θα έτρωγα τα μούτρα μου αλλά δεν θα κατάφερα να σηκωθώ ξανά;


Στα twenties μου όμως πήρα και ρίσκα.

Άλλαξα δουλειές και τομείς. ( ποτέ δεν θα φανταζόμουνα να κάνω αυτό που κάνω τώρα). Δεν με ένοιαζε να παώ σε μια δουλειά που γούσταρα για πιο λίγα λεφτά και ας δούλευω από τις 8 το πρωί ως τις 12 το βράδι (μια από τις καλύτερες δουλειές που πήγα).

Δεν τα έφτιαξα με γκόμενους οι οποίοι για τα κυπριακά δεδομένα ήταν "σωστοί" ( δηλαδή καλή δουλειά, αυτοκίνητο, σπίτι και dad material). Και όταν έκανα το λάθος να σκεφτώ ότι αν έβγαινα με ένα από αυτούς θα έκανα ευτυχισμένους τους γονείς μου, μετά από λίγο καιρό συνειδητοποιούσα τη μαλακία μου και έφευγα. Για αυτό είμαι περήφανη. Και ας μην είναι οι δικοί μου. Sorry, my life my rules.


Στα twenties μου, γνώρισα πολύ κόσμο. Έκανα καινούριους φίλους, έχασα κάποιους άλλους παλιούς, έμαθα να "διαβάζω" κάπως καλύτερα τον κόσμο (αν και αυτό έγινε μετά κόπων και δακρύων) και τώρα πια ξέρω πως δεν μετριούνται οι φίλοι με τις φορές που πάς για cafe μαζί τους ή με το πόσο συχνά μιλάς στο τηλ. Αλλά με τις στιγμές.

Στα twenties μου, είχα πολλά θέματα να λύσω. Πολλές φορές αντί να κοιτάζω μέσα στο σπίτι και τον κόσμο, έβλεπα έξω από το παράθυρο. Έτσι γύριζα πλάτη σε αυτό που είχα και έκανα υποθέσεις για κάτι που δεν υπήρχε και αν κάποτε τελικά ερχότανε δεν θα εξαρτόταν από μένα και από το πόσο συχνά κοίταζα έξω από το παράθυρο.

Και τώρα; Τώρα πως πρέπει να είμαι;
E;
Κάποιος με πείρα;