Που είναι το κλικ, οεο;

Εδώ και δυο τρεις βδομάδες σκέφτομαι τη στήλη μου στο Υστερόγραφο (ναι είμαι ψωνάρα οκ;). Σπάζω το κεφάλι μου και θέματα δεν βρίσκω. Είχα βλέπεις την φαεινή ιδέα φέτος να γράφω στήλη ανεξαρτήτως του θέματος του τεύχους. Και το αποτέλεσμα είναι αυτό, μια άδεια σελίδα.
Και να πεις δεν κυκλοφορώ ή δεν κάνω πράγματα...

Να σου πω, άσχετο αλλά χαίρομαι που τελειώνει ο Σεπτέμβρης. Ήταν ένας ηλίθιος μήνας πραγματικά. Στη δουλειά, το boss μπήκε δυναμικά με καινούρια project άρα άρχισα να οδηγώ και να τα σκέφτομαι, να τρώω και να τα σκέφτομαι, να τα βλέπω όνειρο και γενικά να ζω σε μια φάση μονομανίας. Όχι δεν είμαι της καριέρας. Αυτό το αποφάσισα τα τελευταία χρόνια. Και ας γκρινιάζει η μάνα μου ότι μόνο καριέρα βλέπει και γαμπρό πουθενά (ως και αυτή επανήλθε δυναμικά με τη νέα σεζόν). Απλά δεν έχω άλλη επιλογή από το να δουλεύω πολύ.

Μετά αρχίσανε κάτι πολιτιστικά φεστιβαλ και παραστάσεις. Πήγα σε 2-3 και ήταν πλήρης απογοήτευση. Δηλαδή ώρες ώρες διερωτούμαι, είμαστε μέτριοι ως λαός και απλά ως ένα σημείο φτάνει η φαντασία μας ή ως ένα σημείο εμείς θέλουμε να τη φτάσουμε; Απογοήτευση ειλικρινά. Να κλείνεσαι σε θέατρα και αμφιθέατρα και τελικά άμα τελειώνει η παράσταση και βγαίνεις έξω, να μην σου μένει κάτι. Ά τώρα που θυμήθηκα, έχεις δει το Death Proof του Ταραντίνου;

Το καλοκαίρι σκεφτόμουνα ότι άμα αρχίσει η ρουτίνα, θα ήταν ίσως η πρώτη φορά που θα τη χαιρόμουνα γιατί θα τη ζούσα μαζί με τον έρωτα μου (τελικά ίσως και μη φοβάμαι τις σχέσεις). Αλλά ούτε και αυτό μου έκατσε το Σεπτέμβρη. Αφού δεν καταφέραμε να συντονίσουμε τα ωράρια μας, τις δουλειές μας, ούτε εγώ να ξεφύγω από την κοσμάρα των project (βλ. πάνω), απλά φτάσαμε στο σημείο να είμαστε ευγνώμονες που καταφέρνουμε να περνούμε μια ώρα τη μέρα μαζί. (Δεν πειράζει αγάπη μου, ο Οκτώβρης ίσως μας κάτσει - αλλιώς η Λατινική Αμερική είναι μια καλή ιδέα). Τελικά δεν ξέρω τι είμαι, μια ηλίθια ρομαντική ή μια ρομαντικά ηλίθια;

Και ξέρετε τι έχω διαπιστώσει; Πως άμα νιώθεις πως υπάρχει κάποιος μαζί σου αλλά τα πράγματα το φέρνουν να μην είναι κοντά σου, είναι χειρότερο από το να είσαι single και να θες να μην είσαι ( κάνει νόημα;).

Και μετά είναι αυτά τα bar. Από τη μέρα που έγινα 30 ακούω συνέχεια την εξής ατάκα "σε αυτό το μπαράκι κυκλοφορούν της ηλικίας μας". Ώρες ώρες μου 'ρχεται να τους δείρω. Δεν με φτάνει η κρισάρα των τριάντα, τους έχω και αυτούς να με κάνουν να νιώθω προϊστορική.

Αυτά που λες. Γιατί ενώ συμβαίνουν τόσα πολλά, τίποτε δεν μου κάνει κλικ;

Υ.Γ Αποφάσισα να σου μιλώ στο δεύτερο πρόσωπο ενικού - έτσι και αλλιώς γουστάρω πιο πολύ τις one to one φάσεις.
Υ.Γ2 Επανήλθε ο perhaps γκόμενος ο οποίος έμαθε οτι ειμαι ερωτευμένη με άλλον και πειράκτηκε. Συμβουλή φιλική: άμα γουστάρεις κάποιο/α κάνεις κίνηση χωρίς να το σκέφτεσαι πολύ.