Try

Σήμερα έβλεπα τα τελευταία 4-5 post μου. Όλα έχουν ένα κοινό, ή μάλλον γράφτηκαν με την ίδια διάθεση.
Μια ανάγκη να μείνω εδώ, να προσπαθήσω να μην φύγω ούτε εγώ , ούτε και το μυαλό μου. Καμία τάση φυγής. Το όφειλα στον εαυτό μου αλλά και σε ένα άνθρωπο που μπήκε ξαφνικά στη ζωή μου και έφερε τα πάνω-κάτω (ναι τα έφερες). Ένα μήνα μετά (ο Οκτώβρης μου φάνηκε αιώνας), διαπιστώνω πως προσπάθησα πολύ. Πραγματικά. Είμαι και λίγο περήφανη, γιατί όχι; Δεν περίμενα να μείνω. Αλλά έμεινα. Ξέρεις όταν είσαι ένας άνθρωπος που φύση θέση εισαι single ακόμα και όταν είσαι σε σχέση, είναι δύσκολο να σκέφτεσαι ότι υπάρχει κάποιος άλλος στη ζωή σου και ότι πρέπει να συντονίζεις το πρόγραμμα σου σύμφωνα με το δικό του. Το κατάφερα, σε μεγάλο βαθμό νομίζω.

Αν αυτή η προσπάθεια θα έχει αντίκρισμα, δεν ξέρω. Περνώ παράξενες μέρες και τα τελευταία τρία σαββατοκύριακα δεν ήταν ότι καλύτερο. Δύσκολο πολύ να συνυπάρξουν δύο άνθρωποι, που ήλθανμαζί ένα καλοκαίρι που όλα ήταν light (θυμάσαι;). Δύσκολο επίσης να μην αντιδράω άσχημα όταν αλλάζουν πολλά από εκείνα που μας έφερναν κοντά (ξέρεις). Ασχέτως αν ήξερα κατά βάθος ότι μας έδενε ΜΟΝΟ κάτι ανεξήγητο. Κάτι που δεν έιχε να κάνει με έλξη, ή με κοινά ενδιαφέροντα ακόμα και με ανάγκες. Ήταν απλά "κάτι".

Ψες το βράδι δεν κοιμήθηκα πολύ. Έκανα στο μυαλό μου διάφορα σενάρια. Πως θα είναι μετά; Θα υπάρξει κάτι ή όλα θα τελειώσουν; Αυτό το "κάτι" πως το κρατάω ζωντανό; Το ξέρω ότι δεν μπορώ να σκέφτομαι για άλλους και ειδικά για τον άλλον (ναι, το παραδέχομαι, δεν το θέλω). Αλλά έτσι είμαι. Παρατηρώ συμπεριφορές και σκηνοθετώ. Ίσως να είμαι κακή σκηνοθέτις, δεν ξέρω.

Αν τελειώσει, σκέφτομαι να κάνω παύση στο blog. Μερικοί λένε πως είναι πιο δημιουργικοί τις περιόδους που δεν πάει καλά η προσωπική τους ζωή. Εγώ πάλι, όχι.