X-summer-mas

Πήγα με μια φίλη στη Μακαρίου τις προάλλες για να αγοράσουμε κανά ρουχαλάκι. Φυσικά με αυτό τον (υπερβολικά) καλό καιρό, το να μπαίνεις στη διαδικασία να αγοράζεις ρούχα χειμωνιάτικα, θέλει λίγη προσπάθεια. Πως θα μπω στη διάθεση να πάρω εκείνο το ωραίο παλτό που έβαλα στο μάτι αφού μόνο με τη σκέψη πως θα το φορέσω μου έρχεται λιποθυμία από τη ζέστη; Κάθε χρόνο η κατάσταση στην Κύπρο γίνεται χειρότερη. Ούτε στην Αφρική δεν έχουν τόσο πολύ ήλιο κατά τη διάρκεια του χρόνου.

Να μην στα πολυλογώ, σκεφτήκαμε ότι που θα πάει θα πέσει η θερμοκρασία, άρα είναι «απαραίτητο» να πάμε για ψώνια αφού «ειλικρινά δεν έχουμε ρούχα να φορέσουμε». Κατεβαίνουμε κέντρο, μπαίνουμε στο πρώτο κατάστημα και τι βλέπω; Όλα στολισμένα χριστουγεννιάτικα! Φωτάκια να αναβοσβήνουν, δέντρα με κόκκινα και χρυσά στολίδια, κορδέλες, αγγελάκια, ούτε στην Oxford Street στο Λονδίνο να ήμαστε. Πάμε στα άλλα κατάστηματα, το ίδιο. Η κόρη της φίλης ενθουσιάστηκε και τσίριζε στη μέση του δρόμου «ήλθαν τα Χριστούγεννα, ουαααο!» Να ‘ναι καλά το κοριτσάκι, χάρηκε. Εγώ από την άλλη εκτός από το ότι έχω ένα θέμα με τα Χριστούγεννα ( άστο, θα στο εξηγήσω την άλλη φορά), με αυτό τον σχεδόν καλοκαιρινό καιρό, μόνο αν αφήσω την φαντασία μου να οργιάσει θα μπω στο χριστουγεννιάτικο πνεύμα. Έτσι και αλλιώς εδώ δεν είναι ούτε Αυστραλία ούτε Καλιφόρνια, να βάλουμε τα μαγιό μας και να πάμε να στολίσουμε δέντρο στην παραλία. Απλά μένουμε εντός και περιμένουμε να μπούμε στο πνεύμα. Κάποτε τα Χριστούγεννα ήταν ταυτισμένα με το κρύο, τις βροχές και ακόμα πιο παλιά και με τα χιόνια ( ναι θυμάμαι κάτι white Christmas!).

Και σε ρωτάω, σε μια δυο βδομάδες που θα είναι και επίσημα η χριστουγεννιάτική περίοδος, πως θα δημιουργήσουμε ατμόσφαιρα χωρίς λίγο χειμώνα, χωρίς να φοράμε τις σάρπες και τα ωραία μας παλτά και να κάνουμε βόλτες στους στολισμένους δρόμους; Πως θα νιώθεις όταν βλέπεις τις βιτρίνες με το περίγραμμα από ψεύτικο χιόνι φορώντας τα γυαλιά του ήλιου; Και πως θα λες στα παιδάκια σου ότι ο Αϊ Βασίλης θα έλθει από την καμινάδα αφού από τον καιρό που έχει να ανάψεις το τζάκι, εκείνα νομίζουν ότι είναι απλά μια τρύπα στον τοίχο; Για αυτό σου λέω, είναι σοβαρό θέμα, το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Και εμείς το ζούμε σε όλο του το μεγαλείο!

Ο χειμώνας στην Κύπρο, είναι σαν τον κυπριακό γκόμενο. Όσο περισσότερο τον θέλεις και του το δείχνεις, τόσο πιο πολύ σε φτύνει και την κάνει με χίλια. Ακόμα και όταν ξέρεις πως κατά βάθος θέλει να έλθει κοντά σου. Και κλασικά όταν επιτέλους αποφασίσει να κάνει κίνηση εσένα έχουν ήδη γίνει τα νεύρα σου πουρές και έχεις χάσει κάθε ίχνος ενθουσιασμού! Σκέφτομαι όμως να κάνω κάτι και να μην κάτσω να περιμένω. Αν εφαρμόσω την τακτική «γραμματόσημο» και στην περίπτωση του χειμώνα, λες να ταρακουνηθεί επιτέλους; Αν δείξω αδιαφορία, αν το παίξω cool και άνετη, αν δεν θίγω συνέχεια το θέμα της θερμοκρασίας, αν δεν του ζητάω να δεσμευτεί σε μια σταθερή συμπεριφορά μπορεί και να έλθει στα συγκαλά του.

Είδες που καταντάει ο απελπισμένος άνθρωπος; Και να πεις είμαι παράλογη και θέλω το αδύνατο …Να κάθομαι στον καναπέ με ζεστό καφέ και να κοιτάζω έξω να βρέχει, να φοράω το αγαπημένο μου παλτό, την πολύχρωμη μου σάρπα και να περπατώ στο κρύο. Ζητάω πολλά;

Υ.Γ1 Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο Υστερόγραφο, στις 2/12. Θέμα, του τεύχους οι Γυναίκες της οδού Σαρρή στην Αθήνα. Στιλιζαρισμένες, ντυμένες από fashion designers και φωτογραφημένες από την Μαρίνα Σιακόλα. Φυσικά για μένα, οι ατάκες τους ήταν όλα τα λεφτά.

Υ.Γ2 Άρχισε να βρέχει δεν λέω...Αλλά πάλι, ακόμα να φορέσω μπότες. Ζέστη λέμε!

Υ.Γ3 Μπορεί να ήθελα χειμώνα, αλλά σίγουρα το μόνο που έτρεμα ήταν η ιδέα της χειμωνιάτικης καρδιάς. Και να που είναι έτσι τώρα. Ναι εδώ, θέλω καλοκαίρι!