Nirvana

Όχι το συγκρότημα, το άλλο. Το θυμάστε; Εκείνο το αίσθημα που έρχεται συνήθως άμα είμαστε ήδη μια βδομάδα διακοπές και μετά αρχίζουμε σιγά σιγά να ηρεμούμε;
Ή όταν είμαστε ερωτευμένοι και όλα μας φαίνονται μια χαρά;
Ή ακόμα όταν κατά κάποιο μαγικό τρόπο, έχουμε ξεμπλέξει ( έστω και προσωρινά) τα θέματα και τις σκέψεις στο μυαλό μας και συνειδητοποιούμε ότι τα πράγματα και η ζωή μας για να αξίζουν πρέπει να είναι απλά;
Ε, αυτό.
Έχει τόσο καιρό να νιώσω έτσι, τόσο που τώρα που βρίσκομαι σε αυτό το state of mind είναι σαν να έπαθε σοκ ο εγκέφαλος μου!
Σήμερα το πρωί ξύπνησα, δεν σκεφτόμουνα αν είχα πολλές δουλειές , ούτε έψαξα να βρω κάτι κακό που θα είχε η μέρα (συνήθεια παλιά). Απλά ξύπνησα.Και η υπόλοιπη μέρα κύλησε, τόσο απλά. Δεν γκρίνιαξα και δεν ασχολήθηκα με τους γύρω.
Αυτό το "απλά" τελικά μου έχει λείψει πολύ. Και προφανώς ήμουν πάρα πολύ καιρό στο ακριβώς αντίθετο της νιρβάνας. ( πώς ονομάζεται άραγε;)
Πεθύμησα αυτή την κατάσταση του μυαλού. Που σου φτάνουν πέντε πράγματα για να χαμογελάς. Μόνο αυτά, όχι μεγάλα, αλλά μικρά μικρά. Που σταματάς να κάνεις μεγαλεπήβολες σκέψεις και να σκέφτεσαι το μέλλον.
Μια νιρβάνα όπου το μυαλό, έτσι για αλλαγή, δεν μοιάζει με ναυτικό κόμπο αλλά με zen κήπο . Αρμονικό, όμορφο, και πανέμορφα απλό.

Στο cd player αυτή την περίοδο παίζει το "Πόσο σ' αγαπώ" του Σταμάτη.