Τίτλος email που μου έρχεται στο inbox, ένα από τα πολλά τύπου inspirational accounts που ακολουθώ. Μόλις το διαβάζω, ψελλίζω "και γω". Οπότε αρπάζω το keyboard - αγνοώντας το βουνό δουλεια που μου ήρθε Δευτέρα μέρα - και ξεδιπλώνω σκέψη.
Ναι, θα τα έκανα όλα σχεδόν διαφορετικά. Για να ξεκαθαρίσω από την αρχή, το μόνο που δεν θα έκανα διαφορετικό, είναι τους φίλους μου. Αυτούς τους κρατάω. Αν και σκέφτομαι συχνά πυκνά, αν έμενα Λονδίνο όπως υπολόγιζα, μετά τις σπουδές μου, τί φίλους θα είχα; Δεν θα γνώριζα αυτούς πρώτα από όλα και δεύτερο, τί να κάνουν άραγε οι άλλοι φίλοι της υποθετικής μου ζωής; Πώς θα ήταν η κολλητή μου στο Λονδίνο; Ελπίζω να ειναι καλά και ευτυχισμένη.
Λοιπόν τι θα έκανα διαφορετικά. Το πιο κραυγαλέο, θα σκεφτόμουν πολύ λιγότερο και δεν θα ζούσα μέσα στον εγκέφαλο μου τόσο πολύ. Δηλαδή, δεν θα υπερανάλυα τα πάντα σε σημείο, καταρχάς να μου φαίνεται βουνό το παραμικρό και μετά να μην μπορώ να χαλαρώνω, σχεδόν ποτέ.
Δεν θα δούλευα τόσο πολύ. Εκείνα τα 12-15ωρα, που ακόμα τα κάνω αλλά με μειωμένη ενέργεια, παρόλο που κατεβάζω τις βιταμίνες σαν καραμέλες, δεν μου έδωσαν πολλά. Ίσως μια αναγνώριση στον τομέα μου, αλλά δεν πήγα στο σουπερμάρκετ να αγοράσω πράγματα με αυτή την αναγνώριση. Δηλαδή, μια άλλη τουλίπα που θα δούλευε απλά ένα 8ωρο, πώς θα ήταν; Λιγότερο αγχωμένη; Λιγότερο χαμένη; Δεν ξέρω, μπορεί να μην μάθω ποτέ.
Θα ήμουν πιο χαλαρή στα ερωτικά μου. Όποτε ανατρέχω σε αυτά, παραδέχομαι δυστυχώς πως δεν έχω ζήσει μια ιστορία της προκοπής. Αυτό το, είμαστε μαζί, αγαπιόμαστε, περνούμε χρόνο μαζί, μαλώνουμε, τα βρίσκουμε και οκ, ίσως κάποια χρόνια μετά, χωρίσουμε. Μια ιστορία της προκοπής, δηλαδή να θέλουν και οι δύο το ίδιο.
Θα προσπαθούσα να είμαι πιο μπλαζέ με την οικογένειά μου. Δεν ξέρω πως, αλλά μακάρι να μπορούσα. Τους αγαπώ, αλλά ο ομφάλιος λώρος μου έχει προκαλέσει ασφυξία.
Θα έκανα άλλη δουλειά. Ω, ναι το παραδέχομαι. Ισως τελικά να ήταν καλύτερα να έκανα αυτό που σπούδασα, ίσως τελικά όλη αυτή η ελευθερία και το 'go with the flow", να μην μου βγήκε σε καλό. Το γράφω αυτό, αφού έστειλα 2 μεηλ της δουλειάς νευριασμένα γιατί για κάποιο λόγο όλοι νομίζουν ότι είμαι τόσο έξυπνη που μπορώ να τους βολέψω όλους και να κάνω και multitasking και να έχω και σώας τας φρένας. Δεν τα έχω.
Αυτά. Επιστρέφω στο Things I do as they are.
Όπως πάντα, το κείμενο γράφτηκε απνευστί, κάπου στη Λευκωσία, με τους ήχους, όχι νέων μουσικών αλλά των οικοδομών.
Και θα στέκεσουν στο κάτι διαφορετικό και θα διερωτάσουν τι θα μπορούσες να έκαμνες διαφορετικά.
ReplyDeleteΔεν το εκανα αυτο, εαν εφαρμοζοταν ως δια μαγείας το σημείο 3 :)
DeleteΑχ αυτό το "Μια ιστορία της προκοπής, δηλαδή να θέλουν και οι δύο το ίδιο." πόσο πιο δύσκολο είναι να το πετύχεις από ότι νομίζουμε όταν είμαστε νέοι/μικροί.
ReplyDeleteΌσο για την ηχητική υπόκρουση οικοδομών, το ίδιο ακριβώς κι εδώ στη Λεμεσό, ειδικά το καλοκαίρι μην τυχόν καταφέρουμε να κλείσουμε μάτια λίγο το μεσημέρι έστω του σαββατοκύριακου!
Για το πώς θα ήταν η ζωή αν έκανα διαφορετικές επιλογές τελευταία προβληματιζομαι κι εγώ αν και αναγνωρίζω το πόσο μάταιο είναι να σκέφτομαι με αυτό τον τρόπο. Επίσης πάντα μου θυμίζει την ταινία με την Gwenth Partlow "Sliding Doors" που πολύ εύγλωττα πραγματευεται ακριβώς με αυτό το θέμα. Αν δεν την έχεις δει τη συστήνω 😊
Καλό Μάιο να έχουμε, αν γίνεται με λιγότερη σκόνη 😂
Μπορει να μην ειναι τοσο δυσκολο, απλα οσο πιο μικροι τοσο πιο πολυ δεν βλεπαμε καποια πραματα και τωρα απλα δεν υπαρχει τοσος κοσμος εκει εξω διαθεσιμος.
DeleteΗ Λευκωσια εχει μια εξαρση κτισηματος - μεχρι και Κυριακες και απο το χαραμα. Εσεις εκει φανταζομαι.
Εχω δει το Sliding Doors και το σκεφτομαι ποτε οταν ανοιγω το κεφαλαιο "Αν" στο μυαλο μου. Ναι ειναι ματαιο, ποτε δεν το σκεφτομουν. Δεν ξερω γιατι εχει ενα χρονο που το σκεφτομαι.
Καλο Μάϊο Daisy!