Thursday, May 30, 2013

Το feel good μυστικό μου

Θελω να μοιραστώ ένα μυστικό μαζί σου.
Βασικά δεν είναι μυστικό, είναι κάτι που έχω ανακαλύψει/διαπιστώσει και όταν άρχισα να το εφαρμόζω, ένιωθα πολύ πολύ καλύτερα.

Το μυστικό είναι...να μην σε ενδιαφέρει τι κάνουν οι άλλοι, τι λένε για σένα, που ανακατεύονται, που αναλώνονται.
Να σε ενδιαφέρει η δική σου πορεία και πως είσαι συ απέναντι στο άμεσο σου περιβάλλον. Αυτό.

Η απελευθέρωση να μην χαλιέσαι από απαντήσεις. 
Δεν σου τυχε να στην πουν, είτε προσωπικά, στο τηλέφωνο ή στο facebook ή ακόμα να σε κουτσομπολέψουν και να το μάθεις; Και μετά να σκέφτεσαι γιατί το είπαν, τι έκανες λάθος και μετά να ζητάς και τα ρέστα.

Εμένα πολλές φορές. Πώς το αντιμετωπίζω; Μόλις πάω να χαλαστώ, αμέσως σκέφτομαι "έχουν δική τους ατζέντα, θέματα, απωθημένα, σκέψεις που δεν έχουν να κάνουν μαζί μου και με το τι έκανα ή είπα. Άρα θα δώσω ούτε καν την μισή σημασία από αυτή που θέλουν να δώσω".

Μόλις το σκεφτώ αυτό, αρχίζω να ηρεμώ.

Επίσης, από τη μέρα που είπα ότι δεν θα ανακατεύομαι σε κουτσομπολιά, να ρωτάω ή να ακούω και να έχω άποψη, νιώθω ότι μου μένει πιο πολύς χρόνος να συζητήσω άλλα πράγματα και ταυτόχρονα να μην γεμίσω αρνητική ενέργεια.

Από την άλλη, μερικές φορές νιώθω ναι άλιεν. Και σιγουρα, αν μου πει κάποιος ότι είμαι στην κοσμάρα μου, δεν θα παρεξηγήσω, γιατί είναι αλήθεια!

Υ.Γ Τον τελευταίο καιρό , ειδικά στη δουλειά, δεν θέλω να μιλώ σε κανένα. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το "μυστικό" ή με το γεγονός ότι η φθορά δεν πάει άλλο.

Wednesday, May 22, 2013

Ο δρόμος

Είναι μέρες, μήνες, φάσεις που διερωτάσαι που πας.

Οι σοφοί φίλοι σου λένε πως δεν υπάρχει λόγος να το σκέφτεσαι. Γιατί πολύ απλά, η ζωή συνεχίζεται και συ, χωμένη μέσα στις σκέψεις σου, ξεχνάς να ζεις.

Ο ποιητής είπε πως σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι.


Ποια είναι η πορεία μας δηλαδή;
Υπάρχουν κάποια πράγματα που θα έπρεπε να κάνουμε; Υπάρχει όριο στο να κάνεις ότι πραγματικά θες;

Μένεις στην Κύπρο ή στην Ελλάδα. Δυο χώρες, των οποίων η διοίκηση κατάφερε μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα, να διαλύσει τα περισσότερα δεδομένα που είχες.
Δεδομένα: Ποιότητα ζωής, σχετικά εύκολη ζωή, καλές σχέσεις με τον κόσμο, ευκολίες σε πολλά πράγματα, ένας καλός μισθός.

Αν αποδεκτώ ότι εδώ θα μείνω, γιατί έτσι κι αλλιώς στα 36 παρά κάτι, μου φαίνεται κάπως δύσκολο να ξαναρχίσω κάτι άλλο, αλλού, που πάω;
Θα είμαι σε μια δουλειά που κάθε μέρα που περνάει, δυσκολεύει; Που δεν βρίσκω πλέον λόγο να κάνω; Που οτιδήποτε κίνητρο είχα ( καριέρα, έστω μια ματαιοδοξία) δε έχει πια σημασία;
Ναι οκ, δεν είμαι άνεργη. Οκ, μειωμένος μισθός, αλλά ζω οκ. Θα έπρεπε να μην διαμαρτύρομαι. Γιατί φτάσαμε να συμβιβαζόμαστε ( ναι αυτό κάνουμε) με το "να λες και ευχαριστώ που εισαι εδώ". 

Συμβιβασμός. 
Αυτό είναι η ζωή μας;

Και αν δεν το θέλουμε, τι κάνουμε;

Και μην μου πεις, τίποτα. Δεν το δέχομαι.
Μια είναι η ζωή που έχουμε.
Πως τολμάς; Πως ρισκάρεις;

Τα χρόνια περνάνε και γω κάθε μέρα "κολλάω" όλο και περισσότερο.

Θέλω δρόμους ανοικτούς.
Θέλω επιτέλους να ξυπνώ το πρωί και να χαμογελώ.






Tuesday, May 21, 2013

e- Παναγιωταρά


Θέλω διακοπές.
Χθες το βράδι, καθώς οδηγούσα, σκέφτηκα πως, ο άνθρωπος αντέχει να κάνει multitasking ως ένα σημείο.
Εδώ και αρκετά χρόνια, κάνω πολλά πράματα ταυτόχρονα. Αναλαμβάνω νέα πρότζεκτ συνέχεια με την ελπίδα να πάρω λίγα λεφτά παραπάνω ( μην φανταστείς χιλιάδες, ούτε καν εκατοντάδες). Στη δουλειά κάνω, κάνω και δεν τελειώνει ποτέ μιας και έχουν μειωθεί οι υπάλληλοι και ο φόρτος έχει αυξηθεί. Μου ζητάνε χάρες, από συγγενείς, μέχρι φίλους και φίλους φίλων.
Και εγώ δεν λέω όχι, σε κανένα από όλα αυτά.
Οι τύψεις του «όχι» είναι κάτι που δεν μπορώ να χειριστώ.

Το αποτέλεσμα, να μένουν άλλα τόσα πράγματα πίσω.
Φτάνει να σου πω, πως στην καρέκλα στο υπνοδωμάτιο μου, βρήκα στον πάτο της, το παρεό από το περσινό καλοκαίρι. Μάλλον το είχα πλύνει γύρω στον Οκτώβρη , το δίπλωσα και έμεινε εκεί!
Όταν καεί μια λάμπα στο σπίτι, ξέρω πως θα αργήσω τόσο πολύ να την αλλάξω ώστε θα μάθω να ζω στα τυφλά για κάμποσους μήνες.

Τα quilt πρέπει να πάνε καθαριστήριο. Να θυμηθώ να πάρω και την καμπαρντίνα από πέρσι το Μάρτη που λερώθηκε ( ναι, 15 ολόκληροι μήνες).

Το αυτοκίνητο πρέπει να πάει για σέρβις, το λαμπάκι χτύπησε κόκκινο.
Pap test, οδοντογιατρός.
Σούπερμαρκετ.
Φρουταρία.

Αυτή είναι η ζωή της γενιάς του online. Όταν είσαι κολλημένος όλη μέρα μονίμως μπροστά από ένα pc, ένα tablet, ένα smartphone, ότι μπορείς να κάνεις online θα το κάνεις.

Τα άλλα, στοιβάζονται. Μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Και τώρα σ’ αφήνω. Πρέπει να πάω ταχυδρομείο με τα πόδια να παραλάβω μια μπλούζα που πήρα από το ίντερνετ.

Υ.Γ Σκέψου να έκανα οικογένεια. Θα ήμουν με τα ηρεμιστικά.

Monday, May 20, 2013

Οι άλλοι;

Μεγάλωσα, έχοντας στο μυαλό μου ότι είμαι κάπως διαφορετική.
Και όχι, δεν εννοώ σπουδαιότερη. Απλά διαφορετική.
Σκέφτομαι αλλιώς, η οπτική μου γωνία, σύμφωνα με φίλους, είναι διαφορετική και "παράξενη". Εγώ νομίζω ότι δεν είναι παράξενη, είναι απλά η δική μου.

Οι γονείς μου συνηθισμένοι άνθρωποι. Χωρίς ιδιαίτερες εξάρσεις όμως. Η ιδιαιτερότητα τους ειναι η καλοσύνη τους. Δεν θυμάμαι να έχουν κάνει ποτέ κακό σε κάποιο.

Γιατί τα λέω όλα αυτά;

Γιατί χθες, η μάνα μου, μου δήλωσε ότι το θέμα του γάμου μου, τους καίει. Ότι είναι απελπισμένοι. Οτι πιστεύει πως κατά βάθος δεν θέλω να παντρευτώ. Ότι δεν μου έχει εμπιστοσύνη ότι η κρίση μου είναι σωστή.

Και όχι, δεν υπήρχε τσακωμός όταν γινόταν αυτή η κουβέντα.

Όλα άρχισαν το μεσημέρι, όταν πήγα για φαγητό. Στο άσχετο μου ριξε μια κουβέντα, για μια θεια μου, που έχει 1 χρόνο που της είπαν για κάποιον συγκεκριμένο τύπο και αυτή ακόμα να τους απαντήσει. "Και δεν ξέρει πόσο μας καίει το θέμα;" ( "ΜΑΣ", όλοι μαζί θα πάμε στο κρεβάτι μαζί του). Δεν απάντησα. Γιατί πολύ απλά κουράστηκα.
Καυγάδες, τσακωμοί και ποτέ δεν αλλάζει κάτι.

Ήρθα σπίτι, ετοιμάστηκα, πήγα στην εκδήλωση στο Αρχοντικό του Χατζηγεωργάκη Κορνέσιου, με τους φίλους μου. ( πολύ όμορφα ήτανε). Έβλεπα τον κύριο που χόρευε, το χορό της κοιλιάς αλλά εγώ ήμουν αλλού. Ήμουν έτοιμη να σκάσω. Δηλαδή τι; Θα έβγαινα με αυτό τον τύπο ( που τσέκαρα στο fb από περιέργεια - χάλια ήταν - σαν κύριος συντηρητικός) μόνο και μόνο για να σκάσουν, θα έμπαινα δηλαδή στη διαδικασία έστω για 1 ώρα, θα έφευγα αλλά όλοι θα περίμεναν κάτι από μένα; Μεγάλο βάρος.

Βγήκα έξω από το κτίριο. Πήρα τη μάνα μου. Της μίλησα. Ήρεμα. Πόσο πολύ την αγαπώ αλλά όχι η ερωτική μου ζωή είναι δική μου και δεν μπορώ να στεναχωριέμαι άλλο.
Και απάντησε, έτσι όπως είδες πιο πάνω.
Για να απαντήσω λέγοντας τα ιδια. Πρέπει να είχα αρχίσει να πανικοβάλομαι γιατί δεν θυμάμαι τι είπα.
Και άλλαξε θέμα και είπε κάτι για τον μπαμπά μου - αστείο. Και κλείσαμε.

Δεν φταίω εγώ που δεν ξέρω αν θέλω να παντρευτώ. Και όχι δεν θέλω να μείνω μόνη και ναι θα ήθελα παιδιά δικά μου.
Και σίγουρα έχω βαρεθεί να είμαι αγχωμένη και στεναχωρημένη για τη ζωή μου, καθημερινά.

Ούτε φταίω που δεν είμαι σαν όλες τις άλλες - μια επιθυμία που εξέκφραζε διακαώς η μάνα μου από τον καιρό που με θυμάμαι.

Είμαι τελικά διαφορετική;


Thursday, May 16, 2013

7 χρόνια φαγούρας

Ένα ζεστό βράδι του Μάη πριν από ακριβώς 7 χρόνια, με ανοικτό παράθυρο και το αεράκι να μπαίνει μέσα, κάθισα μπροστά από το παλιό μου ξύλινο τραπέζι, άνοιξα το laptop, πληκτρολόγησα www.blogger.com, γράφτηκα, βρήκα, μέσα σε πέντε λεπτά, όνομα και έγραψα αυτό:

"...ο λύκος δεν είναι εδω.
Η μήπως περπατω μέσα στην πόλη επειδή περιμένω το λύκο να λθει; Μάλλον.
Και στην πορεία δημιουργώ τους δικούς μου αστικούς μύθους, φτιάχνω τις δικές μου εικόνες και ψάχνω τις κρυμμένες ιστορίες της πόλης. Γιατί αυτές μου καθορίζουν την ενέργεια..."

Μου το σχολιάσε η Mary.

Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Άρχισα να γράφω, ευτυχισμένη που η ανωνυμία μου με βοηθούσε να εκφραστώ. Έγραφα πράγματα που δεν είχα πει ποτέ στους φίλους μου. Μετά ήρθε η Ελένη Ξένου, η τότε διευθύντρια του πιο ωραίου περιοδικού της Κύπρου, του Υστερόγραφου, διάβασε μερικά κομμάτια μου, της άρεσαν και μου πρότεινε να γράφω εκεί. Τι ωραίο ταξίδι που ήταν εκείνο! Άλλο πράγμα να βλέπεις τα κείμενα σου, γραμμένα στο χαρτί. Είχε και πλάκα γιατί καθώς καθόμουν σε cafe, άκουγα διπλανή παρέα να διερωτούνται ποια ήμουν. 

Γνώρισα κόσμο - ιντερνετικά τουλάχιστον - , έκανα ωραίες παρέες μέσα από το blog. Έπεσα ταυτόχρονα στην παγίδα, να πω για το blog σε έναν τύπο που έβγαινα τότε οπότε τότε είχε πάρει την κατηφόρα του ο "κήπος" μου. Όταν γράφεις για να εντυπωσιάσεις υποσυνείδητα κάποιον, δεν γράφεις για σένα.

Μου πρότειναν από έναν καλό οίκο να το κάνω βιβλίο το blog, αλλά αγαπούσα ( και αγαπώ) την ταυτότητά μου την τουλιπένια οπότε είπα όχι.

Υπήρχαν μέρες που δεν είχα τίποτα να πω και έγραφα με το ζόρι. Μάλιστα, ένας έξυπνος τύπος που ανακάλυψε το μπλογκ και τον ήξερα και προσωπικά, μου πε ότι είναι σαν να το κάνω με το ζόρι.

Το blog εξελίχθηκε μαζί μου. Έτσι και αλλιώς πάντα έγραφα και πάντα γράφω, όχι για τους άλλους αλλά για να καταγράφω εγώ το τι ζω, ώστε να το διαβάζω μετά και να θυμάμαι. Δεν θέλω να ξεχνάω τη ζωή μου. Έτσι και ποτέ κανείς να μην το διαβάζει, θα το διαβάζω εγώ.

Και μετά;
Και μετά δεν ξέρω που θα πάει. Μ' αρέσει να γράφω. Μ' αρέσει να γράφω εδώ πολύ. Μου έλειψε, αυτούς τους μήνες που έμεινα μακριά. Νιώθω ότι ξαναβρήκα μέρος της ταυτότητας μου, τώρα που ξανάρχισα.


Σε ευχαριστώ που διαβάζεις όλα αυτά τα χρόνια :)





Tuesday, May 14, 2013

Οι φίλοι μου, χαράματα


Δεν ξέρω που θα είναι οι παρέες φέτος το καλοκαίρι. Αρχίσαμε να σκορπιζόμαστε.
Οι περισσότεροι παντρεμένοι με παιδιά, οι άλλοι στον κόσμο τους, δοκιμάζουν νέες φιλίες, ξανοίγονται, ίσως για να βρουν το ταίρι τους, ίσως γιατί έχουν βαρεθεί τους ίδιους και τους ίδιους, ποιος ξέρει.

Παράξενο αυτό το πράγμα με τις φιλίες. Ή μάλλον, για να είμαι πιο δίκαιη, παράξενες οι παρέες.
Γιατί οι φίλοι, είναι πάντα εκεί, ακόμα και αν δεν τους βλέπεις τόσο συχνά όσο παλιά.

Μερικοί από τους στενότερους μου φίλους, μένουν εξωτερικό. Κι όμως, πολλές φορές τους θεωρώ πιο κοντινούς, από αυτούς που  έχω εδώ.

Η καθημερινότητα δεν σε πολυαφήνει να βρίσκεσαι με τους φίλους σου.
Για παράδειγμα, τώρα είναι 3, από το πρωί θέλω να πάω για καφέ με μια φίλη.
Μπορεί να συνεχίσει να βρέχει και να βαρεθώ να κυκλοφορήσω.
Για το βράδι δεν έχω πλάνα. Αν δεν πάρω τηλέφωνο, χλωμό να πάρει κάποιος.

Έτσι πάνε τα πράγματα. Αν δεν πάρεις τηλέφωνο, σπανίως θα σε πάρουν.
Οι παντρεμένοι, κάνουν συνήθως παρέα με παντρεμένους, αφού τα παιδιά τους παίζουν μεταξύ τους.

Οι single φίλοι είναι μια άλλη ιστορία, αφού είναι ο καθένας στην κοσμάρα του. «Τι θα κάνεις απόψε, πάμε κάπου;», «χμ δεν ξέρω, ίσως πάω σε εκείνο το σπίτι, μπορεί να μείνω μέσα, άσε μην βασιστείς πάνω μου».

Ή το άλλο:  
«Μα που χάθηκες, γιατί δεν παίρνεις ένα τηλέφωνο;»
«Εδώ, με έψαξες και δεν με βρήκες;»


Δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις, περνάνε και αυτές την κρίση τους. Συμφωνείς;


Thursday, May 09, 2013

Οι αριθμοί

Εσύ που δεν έχεις πατήσει τα 30, να το ξέρεις είσαι τυχερός.

Μπορεί να μην το συνειδητοποιείς τώρα, όμως έχεις όλο το μέλλον μπροστά σου.
Μπορείς να φύγεις από την Κύπρο ή την Ελλάδα και να κτίσεις μια νέα ζωή αλλού. Δεν θα έχεις επιπτώσεις. Το πολύ πολύ να αφήσεις πίσω κολλητούς και γονείς. Δεν πειράζει, θα τους ξαναδείς.
Δεν έχεις καριέρα, κοινωνικές ασφαλίσεις, δάνεια και άλλες υποχρεώσεις να σε κρατάνε πίσω.

Δεν φοβάσαι να ρισκάρεις. Το ξέρεις, ότι όσο μεγαλώνεις τόσο περισσότερο δειλιάζεις να ρισκάρεις;
Είναι αλήθεια. Η καθημερινότητα σε μουχλιάζει, να το θυμάσαι αυτό.
Όταν είσαι κάτω των 30, είσαι πιο "ανάλαφρος". Οι σκοτούρες που νομίζεις ότι έχεις ( γκομενικά, το μέλλον) είναι πολύ πιο ασήμαντες απ΄ ότι νομίζεις.


Εσύ που έχεις πατήσει τα 30 πώς αισθάνεσαι;
Στα 30 σου λένε πως έχεις μεγαλώσεις, μα να το ξέρεις , είναι μια ηλικία γλυκιά. Είναι η ηλικία που αρχίζεις να ξέρεις τι θες και μπορείς να το κάνεις. Διαμορφώνεις ένα χαρακτήρα. Δεν έχεις την αβεβαιότητα των 20s. Είσαι πιο συγκεντρωμένος. Ξεσκαρτάρεις κόσμο που δεν σου κάνει, αρχίζεις να μαθαίνεις να επιλέγεις καλύτερα. Στον έρωτα, επιζητείς πιο υγιή πράγματα - αρχίζεις να βαριέσαι, να τρως τα μούτρα σου. Ζεις πια στο δικό σου σπίτι, σιγά σιγά απογαλακτίζεσαι από την οικογένεια σου ( και όχι, ποτέ δεν ξεφεύγεις εντελώς - εκτός και αν κάνεις δική σου οικογένεια)

Στα 35 τώρα...
Αν δεν έχεις κάνει οικογένεια ακόμα ή δεν υπάρχει ούτε το "ακόμα" γιατί δεν ξέρεις αν το θέλεις καν, αλλάζουν πολλά. Παθαίνεις ένα σοκ. Διερωτάσαι που είσαι, ποιος είσαι, που πας και αν καν πας κάπου.
Τα 35 λένε πως είσαι ακόμα "μικρός". Δεν είναι αλήθεια. Ειδικά στις κοινωνίες μας, όταν είσαι single, απλά είσαι το "μαύρο πρόβατο" που "αρνείται να αναλάβει ευθύνες". Δεν ζεις στο Μανχάταν ή στο Λονδίνο για να πεις ότι αφιερώνεσαι σε καριέρα, σε ταξίδια, στις εμπειρίες της ζωής. 
Τα πράγματα απλά δυσκολεύουν. Δεν έχεις υπομονή.
Οι φίλοι σου είναι στην κοσμάρα τους, γίνονται πιο δύσκολοι, πιο παράξενοι. Το ίδιο και εσύ.
Βαριέσαι τα ίδια και τα ίδια. Η δουλειά σου μάλλον, δεν σε γεμίζει. Ακους τη λέξη "καριέρα" και θες να γελάσεις και μετά να κλάψεις. 
Είσαι κυνικός στον έρωτα. Δεν αφήνεσαι. Νομίζεις ότι δεν σε παίρνει να αφεθείς. Δεν διανοείσαι ότι θα φας τα μούτρα σου. 
Μένεις περισσότερες ώρες μόνος. Σκέφτεσαι πως αυτό σημαίνει, ωριμότητα και ότι μεγαλώνεις.
Τα μικρά μικρά της ζωής δεν μπορείς να τα εντοπίσεις πια.

Κάπως έτσι κυλάνε οι αριθμοί.

Tuesday, May 07, 2013

Ω, τι κόσμος!

Πέρασε και το Πάσχα, ούτε που το κατάλαβα.
Ε βέβαια, άμα δουλεύεις...

Πήγαμε και παραλία. Όχι, δεν κολυμπήσαμε, πήραμε λίγο χρωματάκι, έτσι για να φύγει το άσπρο του χειμώνα. Ωραία ήταν στο Nissi Beach. Είχα να πάω χρόνια και μάλλον θα κάνω άλλα τόσα να ξαναπάω.

Τσακώθηκα και με τη μάνα μου, κλασικά πράγματα δηλαδή. Καταντάνε κουραστικοί αυτοί οι άνθρωποι που από μια ηλικία και μετά εναποθέτουν όλες τους τις ελπίδες στη θρησκεία. Στην εκκλησία, στους πνευματικούς, γεμίζουν τον τόπο εικόνες, διαβάζουν βιβλία. Αν ήταν με τα gadgets που γίνεσαι καλός και ήρεμος άνθρωπος...

Τι άλλο;
Λοιπόν, το σκεφτόμουν τις προάλλες. Ένας από τους σοβαρούς λόγους που ξανάνοιξα το μπλογκ, είναι εσύ. Εσύ που διαβάζεις τόσα χρόνια, που συζητάμε, που μου δίνεις κουράγιο, καλές συμβουλές, όμορφα λόγια. 

Πως το σκέφτηκα; Εχει καταντήσει ο κόσμος αγενέστατος, φωνακλάς και ηλιθιος. Στα λόγια ( πλέον στο facebook όλοι γράφουνε με κεφαλαία κι θαυμαστικά , παρεξηγά τα πάντα, δεν βγάζεις άκρη γενικώς. Άσε που σου ζητάει τα ρέστα για...δεν ξέρω και εγώ για ποιο πράγμα. Ξαφνικά μας φταίνε όλα, ξαφνικά διεκδικούμε.

Και πες να ξέραμε πως να το κάναμε. Διάλογος δεν υπάρχει, απλά φωνάζουν, όλοι μαζί.

Μετά δεν έχουμε τρόπους. Τώρα θα μου πεις, πότε είχαμε;
Από τον Επιτάφιο, την φρουταρία που πήγα την επόμενη μέρα, μέχρι τη σειρά στο πάρκιγκ της παραλίας, κάνεις μα κανείς δεν τηράει σειρά. Ήταν πάντα έτσι; Έλεος πλέον.

Επίσης, ο κόσμος έχει θράσος. Ουτε να σεβαστεί τη δουλειά σου. Θα σε αντιγράψει, θα σε αμφισβητησει. 

Που φτάσαμε;
Ή ήμαστε πάντα έτσι και τώρα εγώ το παρατηρώ.