'Ενας μίνι απολογισμός

 Θυμάμαι παλιά όταν έγραφα post για αυτές τις μέρες γκρίνιαζα ότι όλα είναι τα ίδια, ότι δεν έχω όρεξη να πάω στα καλέσματα, ότι βαριέμαι τα οικογενειακά τραπέζια, ότι ήμουν single κλπ. Μοιραία πράματα.

Αυτά τα Χριστούγεννα ήταν για μένα, και για αρκετούς άλλους φίλους και γνωστούς που ακούω να το αναφέρουν, κάπως ζόρικα, κάπως αδιάφορα και κάπως "άντε να φεύγουν και αυτά".

Η αλήθεια είναι πως το μόνο που κρατάω φέτος είναι τις θερμίδες, και ούτε καν από μελομακάρονα που ακόμα δεν έχω φάει, αλλά από σοκολάτες και λοιπά ζαχαροειδή (ναι έχω φάει και γω πανετόνε, όπως όλη η Κύπρος). 

Από την άλλη φυσικά, τι θα έδινα για να είχα εκείνα τα Χριστούγεννα για τα οποία γκρίνιαζα.

Τα πρώτα Χριστούγεννα χωρίς τη γιαγιά μου είναι πιο άδεια. Μέχρι τώρα θα έπρεπε να είχα συνηθίσει τις απώλειες. Όμως και να τις έχω αποδεκτεί, οι συνέπειές τους υποβόσκουν. Το σόϊ έχει πολωθεί - αναμενόμενο φαντάζομαι - , έχουμε λιγοστέψει στα τραπέζια. Υπάρχει μια εξέλιξη στους πιο μικρούς που κάνουν οικογένεια και όσοι δεν έχουμε εμφανιστεί διπλοί ή τριπλοί, έχουμε μια κρυφή λύπη μέσα μας. 

Οι εξόδοι μου φέτος είναι περιορισμένες. Δεν τα πεθυμώ τα μπαράκια τόσο πολύ. Έβγαινα τη βδομάδα των Χριστουγέννων, σχεδόν κάθε μέρα, έξω αλλά δεν ήθελα τόσο πολύ. Το έκανα όμως γιατί είναι αχάριστο να έχεις κόσμο που σ αγαπά και συ να μιζεριάζεις λες και είσαι μόνος στη ζωή. Δεν νιώθω μίζερη. Νιώθω πιο "μεγάλη" και κουρασμένη. Όμως νιώθω την αγάπη του κόσμου γύρω μου.

Σήμερα σκεφτόμουν, με αφορμή ένα ακόμα καυγά των δικών μου (είπαμε κάτι παίζει μετά το θάνατο της γιαγιάς μου), ότι η αποδοχή είναι η λέξη κλειδί. Αποδοχή της κατάστασης, αποδοχή των χαρακτήρων, αποδοχή του εαυτού μας, αποδοχή των γύρω μας. Αποδοχή. 

Αν υπάρχει κάτι που θέλω για το 2024 όσο αφορά αυτόν τον τομέα είναι η αποδοχή να μου φέρει ηρεμία. Δεν θέλω προστριβές, καυγάδες, μαλώματα. Ούτε με φίλους, ούτε με συγγενείς. 

Αγάπη όσο μπορούμε, εκτίμηση όσων έχουμε. Γιατί δεν ξέρουμε τι θα μας ξημερώσει.

Καλή μας χρονιά.

No Fear - Part 2

 Όπως έχω υποσχεθεί, ιδού το δεύτερο ποστ για την τέχνη του No Fear.

Η περίοδος από την περασμένη Κυριακή μέχρι τώρα, δέκα μέρες μετά, πέρασε πολύ γρήγορα. Ήταν επεισοδιακή και από την άλλη ήταν σαν να ήταν μια άλλη ζωή.

Τη περασμένη Δευτέρα έγραφα τις σκέψεις μου όταν πήρα μια απόφαση. Την Τρίτη δείλιασα λίγο. Είχα αμφιβολίες για το αν θα ήταν καλή ιδέα αυτή την περίοδο να κάνω την μεγάλη κίνηση. Γιατί να μην κάτσω στα αυγά μου; Στο κάτω κάτω μπορώ να κάνω την κότα, να είμαι εξασφαλισμένη οικονομικά, να μην αγχώνομαι από που θα έρθει το επόμενο εισόδημα. Ειμαι 46 πια, θα μπορούσα ε;

Και όμως δεν θα μπορούσα. Όσο και αν προσπάθησα να δεκτώ αυτή τη φάση τα τελευταία 5 και κάτι χρόνια. 

Όταν ένα κλίμα, δεν σου κάθεται από την πρώτη, κατά 90% δεν θα σου κάτσει ούτε και μετά.

Οπότε αφήνω πίσω μου το comfort zone της εταιρείας και ανοίγω νέα κεφάλαια.

Είναι μια κίνηση "επαναπροσδιορισμού" του εαυτού μου αν θες. Νέες προκλήσεις, νέες δυσκολίες - ίσως εις βάρος της προσωπικής ζωής, για ακόμα μια φορά - , νέα ανοίγματα, νέα κλεισίματα.

Θα μπορούσα να κάτσω εκεί περισσότερο; Όχι.

Γιατί όταν σε ενδιαφέρει να αναπτύσσεσαι μέσα από τη δουλειά σου και να περνάς καλά, τότε το να ζεις κακές συμπεριφορές και να έχεις εμπόδια, δεν σε παίρνει πουθενά, όσο και αν κάθε μήνα μπαίνει μισθός στον λογαριασμό σου.

Δεν έχω οικογένεια με την κλασική έννοια, για να το σκεφτώ δεύτερη και τρίτη φορά. Όμως είμαι σίγουρη πως ακόμα και αν είχα, απλά το μόνο που θα έκανα θα ήταν να το σκεφτώ μια τέταρτη φορά. Την ίδια απόφαση θα έπαιρνα.

Για ένα παράξενο λόγο, δεν κυριαρχεί τόσο η ανασφάλεια για το μέλλον, όσο μια λύπη και ένας θυμός για όλα όσα δεν με άφησαν να κάνω στην εταιρεία. 

Δεν ξέρω πως θα είναι το 2024. Ούτε έχω προαίσθημα για κάτι. Το μόνο που ξέρω είναι πως, όπως και πολλοί άλλοι γύρω μου, τώρα δεν ζω όπως θέλω. 

Ο φόβος του να μην "ενοχλήσω" κυριαρχεί περισσότερο του "θέλω". 

Αυτό θέλω να αλλάξει.

No Fear - Part 1

Και μια μέρα έρχεται εκείνη η στιγμή, όπου ξαφνικά όλα είναι καθαρά ή έστω καθαρότερα.

Όπου παίρνεις την απόφαση να κλείσεις εκείνη την καταραμένη πόρτα, για να δεις από που θα ανοίξει η άλλη. Γιατί αν δεν δημιουργήσεις έναν νέο τοίχο, καθαρό, πού θα τοποθετηθεί η άλλη πόρτα;

Είναι η στιγμή που απλά σέβεσαι τον εαυτό σου και σκέφτεσαι πως "φτάνει' και πως "μου αξίζει να είμαι ήρεμη μέσα μου".

Και που όταν σκέφτεσαι την αβεβαιότητα του μέλλοντος, την προτιμάς από την μιζέρια του παρόντος.

Τότε παίρνεις την απόφαση και ήδη είσαι ένας άλλος άνθρωπος. 

Σου είναι πια αδιανόητο να γυρίσεις στην προηγούμενη σου ζωή - αυτή που ζεις δηλαδή αλλά μέσα σου είναι ήδη η προηγούμενη.

Ο φόβος για το άγνωστο φυσικά υπάρχει. Θα ήταν παράξενο να μην τον νιώθεις. Αυτό θα σήμαινει ότι δεν έχεις επίγνωση της κατάστασης.

Αλλά πόσο απαίσιο είναι να ζεις με οδηγό το φόβο. 

Οπότε βαθιές αναπνοές και... ( η συνέχεια στο επόμενο post).

Dream On/Off

 "Πίστευα ότι θα είχες περισσότερο χρόνο τώρα", γράφει από την άλλη πλευρά της οθόνης η φίλη που έχω να τη δω, όπως και τον περισσότερο κόσμο, μήνες.

Δεν ξέρω αν πίστευα το ίδιο. Γενικώς δεν πολυσκέφτηκα πως θα είμαι μετά το πτυχίο μου. Θα αλλάξω δουλειά; Θα έχω χρόνο; Θα κάνω ταξίδια; Μπορεί να σκεφτόμουν αόριστα ίσως, αλλά δεν είχα συγκεκριμένες εικόνες στο μυαλό μου που ήθελα να είμαι μέρος τους. 

Τις προάλλες μου 'ρθε αυτή ακριβώς η σκέψη: Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που έβαλα ένα στόχο, πλην κάποιων επαγγελματικών ίσως (που και εκεί πάλι δεν το πολυπροσδιορίζω το θέμα). 

Σου έτυχε; Να μην έχεις στόχους για καιρό; Ούτε καν όνειρα - εκεί δεν τολμώ. 

Αλλά σε αυτή την περίπτωση των ονείρων, ίσως φταίει και ο τρόπος που μεγαλώνουμε στο νησί, οι περισσότεροι τουλάχιστον. Έχουμε χειροπιαστούς στόχους όχι όνειρα.

Να σπουδάσουμε, να έρθουμε πίσω, να βρούμε δουλειά, έστω με μέσο αφού οι ικανότητες και το ήθος δεν πολυμετράνε, να βγούμε έξω για να γνωρίσουμε κάποιο άτομο, να το παντρευτούμε, να κάνουμε 2 παιδιά, να μπούμε σε δάνειο, να κτίσουμε, να έχουμε δύο αυτοκίνητα, να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας, να πάρουμε προαγωγή για να μπορέσουμε να πληρώσουμε τα ιδιαίτερα τους που αρχίζουν από τα 6 τους πλέον. Μετά να πασκίζουμε να βρούμε λεφτά για να σπουδάσουν. Ξαφνικά ανοίγουμε τα μάτια μας, τα παιδιά μας έχουν προχωρήσει εκτός σπιτιού, δεν μας πολυέχουν ανάγκη - εκτός από τα τάπερ και να τους προσέχουμε τα δικά τους παιδιά. Παίρνουμε σύνταξη, κάνουμε καμιά απόπειρα να ξαναβρεθούμε με τις φίλες μας, τα πρωινά κάνουμε κάποιο επιμορφωτικό μάθημα π.χ. μαθήματα ζωγραφικής, πιλάτες και ότι μας παίρνει σωματικά. Και μετά; Μετά, ούτε που τολμώ να το σκεφτώ.

Αυτά δεν είναι όνειρα. Όχι. Αυτά ειναι μια ζωή υποχρεωτική που δεν θα ενοχλήσει κανένα. Γιατί πολλές φορές το να τολμας να ονειρευτείς και να προσπαθείς να τα πραγματοποιήσεις, σημαίνει ότι η πιο πάνω παράγραφος μπαίνει στο μπλέντερ και είτε που τα κάνεις αποσπασματικά, είτε κάνεις τα μισά ή γίνονται τόσο πολτός που κάνεις εντελώς κάτι άλλο που οι γύρω σου δεν καταλαβαίνουν. Έτσι όπως ένα πολτό δηλαδή.

Μήπως γι' αυτό δεν ονειρευόμαστε; Γιατί φοβόμαστε μήπως γίνουμε ακαταλαβίστικοι και διαφορετικοί;

Μεγάλη υπόθεση να τολμάς τελικά.

Πάντα έλεγα αυτή την ατάκα που τη διάβασα πριν από μια δεκαετία και βάλε κάπου, "Δώστε μας γενναίους έρωτες".

Αλλά πως μπορώ να ζητώ κάτι όταν εγώ δεν είμαι;

Τώρα θα μου πεις κάνε manifest. Μάλιστα. Να κάνω. Αλλά τί;

Τελικά, πώς καταφέρνει κάποιος να ονειρεύεται εν έτει 2023; 

Πριβέ μαθήματα κανείς;

Y.Γ Το κείμενο γράφτηκε με μουσική υπόκρουση το νέο EP των Στέρεο Νόβα "Ίριδα"

Δεκαεξαύγουστος

 Η ώρα είναι 11:15, πρωινό 16 Αυγούστου, ημέρα Τετάρτη. Κάθομαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Πίνω παγωμένο καφέ, ακούω Athens Voice Radio και χαζεύω διάφορα στο ίντερνετ. 

Σε κάποια φάση συνειδητοποιώ ότι επίσημα δουλεύω και μπαίνω να δω τα email της δουλειάς. Ευτυχώς δεν εμφανίστηκε κάτι. Επιστροφή στο αυγουστιάτικό state of mind. 

Ωραίο πράγμα η αδράνεια της βδομάδας του δεκαπενταυγούστου, ειδικά όταν δεν παίρνεις άδεια και μένεις εντός.

Αρχές του καλοκαιριού, σκεφτόμουν ότι ποτέ δεν ξέρεις....ίσως αυτό το καλοκαίρι να είναι καλό. Με φόβο το σκεφτόμουν, αφου τα προηγούμενα δύο δεν ήταν ότι καλύτερο μου συνέβηκε.

Τελικά είναι όμορφο. Για πολλούς, μικρούς και μεγάλους, σημαντικούς και (όχι και τόσο), ασήμαντους λόγους.

Πήγα θάλασσα, πήρα και χρώμα. Πόσο ανενεωτικό είναι το υδάτινο στοιχείο και η βιταμίνη Δέλτα.

Έχω μείνει εντός και αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να δω τους φίλους μου και να απολαύσω στιγμές σπίτι μόνη. 

Απόπειρα για veranda sessions και διάβασμα βιβλίων, κάπως αποτυχημένη. Το μυαλό και το σώμα ήθελαν, αλλά η ψυχή είχε άλλα σχέδια.

Καινούριες φιλίες. Ωραίος κόσμος. Νέες κουβέντες, νέες οπτικές γωνίες. Ας μην χαθούμε από Σεπτέμβρη. 

Σταθερές φιλίες. Ξαναβρισκόμαστε, με ηρεμία μυαλού και περισσότερη καθαρότητα πια.

Βλέμματα. Κάποια βλέμματα αυγουστιάτικα είναι πιο ελεύθερα, πιο τολμηρά. Όπως και κάποια αγγίγματα. 

Ο ερωτισμός δεν οδηγεί πάντα σε κάτι. Αλλά μας κρατάει ζωντανούς, ρομαντικούς και ανθεκτικούς στην ρουτίνα και την καθημερινότητα.

Ανακάλυψα ξανά την ελληνική μουσική που με εκφράζει. Αστικές ελληνικές μελωδίες. Θυμάμαι ξανά τον εαυτό μου, πριν το 2020.

Δεν πήγα σε φεστιβάλ. Ίσως να γνώριζα κι άλλο κόσμο εκεί. Κατάλαβα πόσο πολύ κλείστηκα στον εαυτό μου και σπίτι μου τα τελευταία χρόνια. Από την άλλη διαπιστώνω, ότι στη δουλειά αυτή που είμαι τα τελευταία χρόνια, που γνωρίζω πολύ κόσμο συνέχεια, δεν έκανα σχέσεις, εκτός από δύο φίλες πια. Χμ....food for thought.

Η ώρα ειναι 12:29. Ηρεμία. Του σώματος και του μυαλού. Τί ωραία αίσθηση.

Δράκοι, παγάκια και θερινά σινεμά

 Αυτά τα 41άρια δεν αστειεύονται. Τρίτη ή τέταρτη μέρα σε κατάσταση "άνοιξε το στόμα του ο δράκος".

Δηλώνω σε όλους τους φίλους ότι θα με ξαναδούν Νοέμβριο. Γεννημένη καλοκαίρι, αλλά μάλλον του χειμώνα.

Έχω σημειώσει κάποιες σειρές να δω σε Netflix και μέσω Stremio (επιτέλους αυτό το πολυσυζητημένο White Lotus), το ψυγείο έχει γεμίσει μπουκάλες νερό και φρούτα. Κλιματιστικό σε σταθερή θερμοκρασία 26 βαθμών.

Ευγενικά απορρίπτω ή μεταφέρω για την ερχόμενη βδομάδα, προτάσεις για ποτά. Ομολογώ πως τις περισσότερες φορές, σκέφτομαι τις κουβέντες για υπαρξιακά που θα κάνουμε, και αυτό με κάνει να εξαφανίζομαι. Έχω κουραστεί να αναλύω τα πάντα. It is what it is. Ακόμα και αν το "it isn't" με ενοχλεί. Ας είναι.

Αποφασίζω να μην βλέπω πολύ story σε instagram. Ποστάρω ατάκες, ατμοσφαιρικές φωτό. Σπανίως εώς ποτέ φωτό με κόσμο να περνάμε καλά. Βαρίεμαι αυτή την αυτοπροβολή. 

Όταν δροσίσει λίγο, θα αρχίσω το θερινό σινεμά στο Κωνστάνια. Φιλμ, μπίρα και έναστρος αστικός ουρανός.

Προσπαθώ να ανταποκριθώ στα επαγγελματικά μου καθήκοντα και να βάλω στόχους για το φθινόπωρο. Μπα...

Μια διαδήλωση, που μάλλον μπορεί να μην οδηγήσει κάπου. Μια χώρα που αν δεν έχεις θράσος και αν δεν είσαι "καρχαρίας" δεν πας σχεδόν πουθενά. Τι κρίμα...

Με ρώτησαν οι φίλες καθώς καθόμασταν το περασμένο σαββατοκύριακο σε ένα μπαλκόνι στον Πωμό "Πού θα πήγαινες τώρα; Αυθόρμητα;" Χωρίς δεύτερη σκέψη απάντησα "Σικελία. Σε ένα ψαροχώρι, να μένω πάνω από μια ταβέρνα ή ένα μπαρ, σε ένα δωμάτιο, με ένα laptop, να γράφω και τις μέρες μου να τις περνάω να γνωρίζω τους ντόπιους". Τόσο απλά, τόσο κοντινά και από την άλλη τόσο μακρινό σενάριο. Αλλά ναι, ήλιος, θάλασσα, φρέσκιες ντομάτες, αργοί ρυθμοί. Αυτό θέλω.

Νιώθω ότι Μένω Εκτός. Σε όλα. Από τη μια δηλώνω πως πάει έχω γνωρίσει τον κόσμο στην Κύπρο αλλά από την άλλη...μια έκπληξη θα ήταν ότι πρέπει!

Ίσως αυτή είναι η χάρη και η ξεκούραση του Καλοκαιριού, σκόρπιες μεν, πιο ελεύθερες σκέψεις δε!

Τα του Καλοκαιριού 2023 - Μέρος 'Α" : Ιούνης

 Αν και δεν έχω μπει σε απόλυτα καλοκαιρινό mode (ποιος έχει μπει με αυτό τον παράξενο καιρό;), εντούτοις η ζέστη, το νερό που το πίνω πια παγωμένο από το ψυγείο, οι ανεμιστήρες στα δωμάτια με βάζουν σιγά σιγά στο κλίμα. Για πάμε λοιπόν να δούμε τι εστί Καλοκαίρι 2023, Εκδοχή Ιούνης και λίγος Ιούλης.

- Gin και σόδα. Άντε slim tonic. Ότι και να λέμε, το τζιν είναι καλοκαίρι.

- Βεράντα φρεσκοφυτεμμένη, έπιπλα φρεσκό βαμμένα. Έτοιμα να υποδεχθούν φίλους και αγαπησιάρικες στιγμές. 

- And Just Like That, Season 2. Για πάντα ο έρωτας, ο έρωτας στην πιο απίθανη πόλη στον κόσμο, η γυναικεία φιλία, η γυναικεία ωριμότητα. 

- Όσο μου βάζουν πράγματα στη δουλειά, τόσο πιο πολύ βάζω άδειες. Τρύπιες άδειες, αφού πάλι θα με παίρνουν τηλέφωνα. Όπως πέρσι, σε αναρρωτική άδεια. Τί κάνω για ένα σταθερό μισθό (θα κάνω ένα σχετικό ποστ επι του θέματος "πουλάω τη ψυχή μου στον διάβολο").

- Τρυπάνια παντού. 530 το πρωί μέχρι αργά. Ζήτω η τριτοκοσμική Κύπρος που δεν σέβεται κανέναν.

- Πού πήγε η ανεμελιά; Πού πήγαν τα όνειρα και η απόλαυση της στιγμής; Είναι τόσο βαρετά τελικά όλα μετά τα 40; (Ναι)

- "Lessons in Chemistry" της Bonnie Garmus. Ωραία, έξυπνη γραφή.

- Ζητείται έμπνευση. Πώς την ξεκλειδώνουμε;

- Η δυναμική των οικογενειών δεν αλλάζει, fact ένα. Οι περισσότερες οικογένειες είναι fucked up απλά μερικές ξέρουν να το κρύβουν καλύτερα από άλλες, fact δύο.

- Οι φίλοι, ειδικά οι παλιοί, η οικογένεια που ποτέ δεν θα μας κρίνει.

- Ψυγείο γεμάτο φρούτα και λαχανικά. Θυμάσαι κάποτε που έκαναν τα περιοδικά αφιέρωμα με διάφορους σελέμπριτι για το τι έχει το ψυγείο τους;

- Παλιά Λευκωσία, μου θυμίζεις έρωτες εφηβικούς που τώρα δεν κάνουν νόημα. Θα ήθελα να σε ξαναερωτευτώ όμως.

- Μια διαδήλωση για το άδικο που μας πνίγει. Τις περισσότερες φορές νιώθω ότι φωνάζουμε στο κενό. 

- Ζητείται ελπίς.

- Ίσως μια μικρή αποχή από τα social; Εκτός και αν πρόκειται για δουλειά. Οι ζωές των άλλων, αφορούν μόνους αυτούς τους άλλους. Θυμάσαι τότε που δεν ξέραμε που πήγαν οι φίλοι μας διακοπές και τι φάγανε το περασμένο βράδυ, σε ποιο καινούριο μαγαζί πήγανε και με μια παρέα ξενυχτήσανε; Και που όλα αυτά τα μαθαίναμε όταν βρισκόμασταν;

- Δεν είναι εύκολο να παλεύεις για να είσαι θετικός ή έστω να επιπλέεις τις περισσότερες μέρες. Είναι πάρα πολύ εύκολο, να βυθίζεσαι, να γκρινιάζεις και να ζηλεύεις. Ας προτιμήσουμε το πρώτο. Είχα δει ένα reel στο insta, που ρωτήσανε μια κυρία 101 ετών, ποιο είναι το μυστικό της μακροζωϊας της. Απάντησε "η ευτυχία". Και συνέχιζει "σίγουρα θα πονέσεις, σίγουρα θα συμβούν πολύ κακά πράγματα. Εγώ έχασα δύο παιδιά. Αλλά πρέπει να είσαι ευτυχισμένος". Δεν εννούσε να είσαι τοξικά θετικός, αλλά τουλάχιστον να συνειδητοποιείς ότι δεν μπορείς να ζεις για πάντα μέσα στο μαύρο. Αυτό είναι βολικό έ; Αλλά σε τρώει. Και αυτό είναι κρίμα.

- "You can always be delicate, it doesn't mean you are weak", μου βγάζει notification το co-star στο κινητό, λίγο πριν δημοσιεύσω το κείμενο. Να αγαπάτε τους ευαίσθητους, ντελικάτους ανθρώπους. Γεμίσαμε από το αντίθετο.

Για ένα μεγάλο, φωτεινό καλοκαίρι

 Είναι τέλη του Ιούνη. Το καλοκαίρι δειλά δειλά έκανε την εμφάνιση του. Ζέστες δεν ζήσαμε ακόμα ιδιαίτερα. Η πόλη μπαίνει σε καλοκαιρινή διάθεση με ταράτσες, πάρτι σε δρόμους, κόσμο να κυκλοφοράει επιτέλους στο κέντρο. 

Σήμερα ξυπνώντας από ένα hangover - δεν αντέχω πια τόσο πολύ - μένω στο κρεβάτι και βλέπω ότι δύο φίλοι μου στέλνουν φωτογραφίες από τις διακοπές τους. Η μία στη Μπανγκόγκ μου δείχνει φωτό από το δωμάτιο του ξενοδοχείου της. "35ος όροφος", μου γράφει. Μπροστά όλοι οι ουρανοξύστες της πόλης. Μου στέλνει και μια νυκτερινή φωτό από την ίδια θέα. Πόσο έχω πεθυμήσει να αντικρύζω ουρανοξύστες, να κινούμαι ανάμεσά τους. Τελευταία φορά ήταν πριν 5 χρόνια που τους χόρτασα σε ένα καλοκαιρινό ταξίδι σε Νέα Υόρκη και Σικάγο. Μου έλειψε ο αστικός εαυτός μου. Και όχι, οι ουρανοξύστες της Λεμεσού και οι 2-3 της Λευκωσίας δεν μου προκαλούν το ίδιο "πάθος". 

Ο άλλος φίλος, βρίσκεται σε ένα κυκλαδίτικο νησί, αυτό που αγαπώ πολύ και έχω πάει 5 φορές. Μου στέλνει φωτό από την ανατολή. Απίθανο πορτοκαλί χρώμα να αγκαλιάζει το μπλε του Αιγαίου. Σε μια άλλη φωτό, το πάτωμα της βεράντας του σπιτιού, τσιμεντένιο και μπροστά να απλώνεται μια γνώριμη  θέα, το ξεροτόπι των Κυκλάδων διακοσμημένο με λευκά σπιτάκια. Και αυτό το σκηνικό το πεθύμησα. Την απλότητα του ελληνικού καλοκαιριού. Έχω πρόσκληση από τη φίλη που έχει σπίτι εκεί να πάω. Μπαίνω σε πειρασμό, αλλά ίσως κάτσω στα αυγά μου.

Αυτό το καλοκαίρι είναι το πρώτο από το 2020 που δεν διαβάζω - ψέματα, σήμερα έχω μια μικρή εξέταση - , που δεν έχω ατύχημα ή εγχείριση - ας ελπίσουμε δεν θα συμβεί κάτι- και που ίσως δεν θα είναι όπως το περσινό, γεμάτο λύπη.

Τέλη της άνοιξης, σκεφτόμουν πως αυτό το καλοκαίρι θέλω να είναι χαλαρό. Αποφάσισα να μείνω εντός. Από τη μια για να απολαύσω διακοπές χωρίς τα "πρέπει" των τελευταίων 3 χρόνων και απο την άλλη, για να φυλάξω λεφτά, γιατί κάτι μέσα μου, μου λέει πως θα τα χρειαστώ για μια μεγάλη αλλαγή, που δεν ξέρω ακόμα ποια είναι.

Η χαλαρότητα δεν ήρθε ακόμα. Τρέχω μονίμως για τη δουλειά, οδηγώ πολύ, προγραμματίζω πολύ τα πάντα μπας και ξεχάσω κάτι. Τα βράδια με φίλους, δεν είναι τόσα πολλά. Πάντα έχω κάτι να διαβάσω, να δουλέψω. Θέλω να μην πίνω τόσο. Άρα πώς θα γίνει; Λέω να κυκλοφορώ να τη βγάζω και γω με νερό με φυσαλίδες όπως τον φίλο μου. 

Οι σκέψεις μου μεταλλάσονται τις τελευταίες μέρες σε κάτι καινούριο που δεν θυμάμαι να έχω επεξεργαστεί ξανά. Σκέφτομαι να γράφω πιο συχνά εδώ για να το ξεδιπλώσω. 

Ποιο είναι το κοινό όλων αυτών των σκόρπιων σκηνικών και σκέψεων που έχω μόλις γράψει; ¨Οτι έχω πεθυμήσει το φως.

Κάτι μέσα μου ξυπνά και μου λέει να βάλω μπρος. Να αλλάξω το αρνητικό, να το κάνω θετικό. Να τολμήσω να αλλάξω τον τρόπο που σκέφτομαι. Κάτι με ωθεί προς το reset.

Έτσι ίσως ζήσω ένα μεγάλο, φωτεινό καλοκαίρι.

Χειμώνας - Μέρος Α & Β

 Γράφω δύο μήνες μετά. Πριν γράψω αυτό το ποστ διάβασα το προηγούμενο. Τι δύσκολη περίοδος. Αλλά τελικά ισχύει το ρητό, πως όλα θα πάρουν το δρόμο τους και οτι απλά χρειάζεται χρόνο.

Νέα χρονιά λοιπόν. Πήρα τα αποτελέσματα των εξετάσεών μου, πήρα και αυτό το πτυχίο που με ταλαιπώρησε 3 χρόνια. Είμαι χαρούμενη, δεν έκανα πάρτι όμως, ίσως ακόμα είμαι στη φάση της συνειδηποίησης. Αλλά νομίζω έκαναν "πάρτι" οι δικοί μου άνθρωποι που επιτέλους θα με βλέπουν (αν και πήρα νέες δουλειές και εξαφανίζομαι), που δεν θα είμαι συνέχεια νευριασμένη (είμαι με τη δουλειά φυσικά) και που δεν θα είμαι κλειστή σε ένα σπίτι μονίμως. 

Νιώθω μια εσωτερική μου πίεση να κάνω κάτι τώρα με αυτό το νέο πτυχίο, να το εξαργυρώσω. Είναι ακόμα ίσως νωρίς, 2 βδομάδες μετά. Αλλά τρέχω να προλάβω. Να προλάβω τη ζωή μου, να μπω σε μια κανονικότητα, να ξαναγίνω χαλαρή, κάτι που δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά.

Από την άλλη, ο χρόνος περνά, εμείς αλλάζουμε, γιατί να θέλουμε να επιστρέψουμε στο πριν; Άρα ίσως αυτό που θα ήθελα να κάνω τώρα, είναι να είμαι όσο παρούσα γίνεται και αν μπορώ να προγραμματίζω κάποια όμορφα πράγματα για το μέλλον.

Το 2022 μου άφησε τραύματα, δεν το αρνούμαι. Για πολλούς λόγους. Όμως προς το παρόν το 2023 είναι η χρονιά που μαθαίνω από τα λάθη, που αναλύω ανθρώπους και καταστάσεις, που παίρνω αποφάσεις ποιες πόρτες να κλείσω και ποιες θέλω να ανοίξω.

Σίγουρα θα γίνουν και κακά πράγματα αλλά δεν μπορώ να ζω με τον φόβο. Είχα πολύ φόβο τα τελευταία δύο χρόνια, αποτέλεσμα κακών καταστάσεων. Ας είναι το 2023 η χρονιά που θα μάθω να κάνω διαχείριση του άγχους και του πένθους.

Είναι καιρός για μεγάλα βήματα, για εξωστρέφεια. Πάντα θαύμαζα τους ανθρώπους που τολμούν, ιδιαίτερα αυτούς που τιμούν τον εαυτό τους κάνοντάς το.

Ας είναι το 2023, η χρονιά που θα τιμήσουμε τον εαυτό μας.